Streszczenie: Drobnoustroje oporne na działanie antybiotyków są coraz częstszym czynnikiem etiologicznym szpitalnych oraz pozaszpitalnych powikłanych infekcji skóry i tkanek miękkich (ang. complicated skin and soft-tissue infection – CSSTI). Olbrzymie obciążenie dla sektora medycznego (nie tylko pod względem terapeutycznym, ale i ekonomicznym) stanowi kolonizacja oraz infekcje wywoływane przez oporne na działanie metycyliny szczepy gronkowca złocistego (ang. Methicillin Resistant Staphylococcus aureus – MRSA). Liczba środków przeciwdrobnoustrojowych skutecznych przeciwko temu wieloopornemu drobnoustrojowi wciąż maleje. Pomocą dla klinicystów mogą być wyniki wiarygodnych (ang. good quality) randomizowanych, kontrolowanych badań klinicznych, które wskazują, że takie antybiotyki jak linezolid, tygecyklina, daptomycyna oraz wankomycyna cechują się odpowiednią skutecznością w leczeniu infekcji cSSTI wywołanych przez MRSA, a ich stosowanie nie prowadzi do wystąpienia groźnych efektów ubocznych. Biorąc pod uwagę ogólny stopień sukcesu klinicznego (liczba wyleczeń pacjentów) oraz stopień eradykacji mikrobiologicznej, żaden z wyżej wymienionych antybiotyków nie wykazuje znaczącej wyższości nad innymi. Wyjątkiem są lepsze parametry osiągane przez linezolid w porównaniu z wankomycyną w leczeniu pacjentów cierpiących na infekcje CSSTI wywołane przez MRSA. Spośród wszystkich antybiotyków nadających się do stosowania w leczeniu infekcji CSSTI wywoływanych przez MRSA, największą ilość badań kontrolowanych została wykonana właśnie dla linezolidu. W przypadku infekcji mieszanych (wywołanych przez kilka rodzajów drobnoustrojów) skuteczną opcję terapeutyczną stanowi tygecyklina. Wyjątkiem są infekcje stopy cukrzycowej. Także daptomycyna nadaje się do stosowania w leczeniu infekcji typu cSSTI wywołanych przez MRSA. Duże zaniepokojenie budzą natomiast pozaszpitalne infekcje skóry i tkanek miękkich, których czynnikiem etiologicznym są bakterie Gram-ujemne oporne na stosowane antybiotyki. W leczeniu tego typu infekcji konieczne jest wprowadzenie nowych opcji terapeutycznych w celu uniknięcia tzw. „ery poantybiotykowej”, czyli sytuacji, w której żaden ze stosowanych antybiotyków nie będzie cechował się pożądaną skutecznością. Do wprowadzenia optymalnego reżimu antybiotykowego wymagane jest indywidualne podejście do stanu klinicznego pacjenta.