Streszczenie: W ciągu ostatnich dwudziestu lat nastąpił znaczny postęp w leczeniu oparzeń. Dzięki wprowadzeniu jasnych zasad resuscytacji płynowej oraz wycinaniu tkanek martwiczych poprawiła się przeżywalność pacjentów z rozległymi urazami, a powszechne stosowanie opatrunków srebrowych oraz dążenie do szybkiego zamknięcia ran polepszyło estetyczne wyniki leczenia. Stało się jasne, że w oparzeniach pełnej grubości skóry do zagojenia rany konieczne jest wykonanie nekrektomii, a w przypadku ciężkich oparzeń rokowanie pacjenta zależy od agresywności leczenia chirurgicznego. Stosowanie przeszczepów skóry pośredniej grubości jest obecnie uważane za złoty standard w zamykaniu ran oparzeniowych, a jej siatkowanie umożliwia pokrycie znacznych powierzchni po wyciętej martwicy. W przypadku bardzo ciężkich oparzeń, kiedy stan pacjenta wymaga jak najszybszego pokrycia rozległych ran, niejednokrotnie pojawia się problem z niedoborem miejsc dawczych. W takich sytuacjach zaawansowane opatrunki specjalistyczne stanowią jedynie czasową barierę, zabezpieczającą pacjenta przed środowiskiem zewnętrznym. Dostępne matryce do regeneracji skóry są bardzo drogie, a ich użycie w ostrej fazie jest obarczone znacznym ryzykiem infekcji i utraty. Alternatywą może być zastosowanie skóry pochodzenia odzwierzęcego (szczególnie skóry świńskiej). Jest to możliwe głównie dzięki stworzeniu zwierząt transgenicznych. Modyfikacje genetyczne umożliwiają zmniejszenie immunogenności skóry, co wydłuża czas działania takiego materiału jako czasowego opatrunku biologicznego. Poniższa praca stanowi przegląd piśmiennictwa dotyczącego możliwości stosowania materiałów ksenogenicznych pochodzenia świńskiego w leczeniu oparzeń. Zebrane i przeanalizowane piśmiennictwo gromadzi wiedzę z tej dziedziny oraz informacje dotyczące możliwości rozwoju przyszłych kierunków badań nad tymi materiałami.

Słowa kluczowe: ksenoprzeszczepy | leczenie oparzeń | substytuty skóry