Robert Flisiak
Terapia złożona ombitaswir/parytaprewir/ rytonawir oraz w przypadku konieczności w połączeniu z dazabuwirem lub rybawiryną – wyniki stosowania w praktyce klinicznej
Klinika Chorób Zakaźnych i Hepatologii Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku
Przed rokiem 2011 jedyną opcją terapeutyczną dla osób zakażonych HCV (ang. hepatitis C virus, wirus zapalenia wątroby typu C) był interferon pegylowany alfa (PEG-IFN alfa), stosowany w skojarzeniu z rybawiryną (RBV) przez okres 24–48 tygodni. PEG-IFN alfa zapewniał uzyskanie trwałej odpowiedzi wirusologicznej (ang. sustained virologic response – SVR) na poziomie 40–70%, zależnie od genotypu i wielu innych czynników związanych zarówno z pacjentem oraz wirusem, jak i środowiskiem. Leki o bezpośrednim działaniu przeciwwirusowym (ang. direct-acting antivirals – DAA) pierwszej generacji, którymi były inhibitory proteazy (IP) – boceprewir (BOC) i telaprewir (TVR) – dodane do standardowego leczenia PEG-IFN alfa+RBV wpływały na poprawę wskaźnika SVR u osób zakażonych HCV do około 70%. Jednak możliwości zastosowania tej trójlekowej terapii były znacznie mniej skuteczne u chorych z wcześniejszym niepowodzeniem leczenia PEG-IFN alfa+RBV oraz u pacjentów z marskością wątroby lub z genotypami innymi niż CC dla IL28B. Dodatkowo profil bezpieczeństwa, zwłaszcza u osób z zaawansowanym włóknieniem wątrobowym, był nadal niesatysfakcjonujący. Opracowanie wysoce skutecznych i bezpiecznych terapii bezinterferonowych, opartych na kombinacjach 2–3 DAA, zmieniło leczenie zakażeń HCV. W badaniach klinicznych skojarzone terapie nowymi inhibitorami proteazy (NS3/4A), polimerazy (NS5B) i NS5A gwarantowały skuteczność przekraczającą znacznie 90%, niezależnie od zaawansowania choroby i jej wcześniejszego leczenia. Dodatkowo zapewniały wysoki poziom bezpieczeństwa, przy jednoczesnej możliwości znacznego skrócenia czasu prowadzenia terapii. Pierwsze schematy bezinterferonowe zostały zarejestrowane w 2014 roku i stały się dostępne w wielu krajach w 2015 roku. W związku z tym wyniki obserwacji w praktyce klinicznej (ang. real world evidence – RWE) terapii złożonych – takich jak ombitaswir/parytaprewir/ rytonawir ± dazabuwir ± rybawiryna (OBV/PTV/r ± DSV ± RBV) – udostępniono dopiero w 2016 roku.
