Pielęgniarstwo jest wpisane w walkę o pacjenta w stanie zagrożenia życia. Jest ono samodzielnym, autonomicznym zawodem – jednak ściśle współpracującym ze wszystkim podmiotami i ogniwami systemu. Na naszych oczach, jak w filmie oglądanym w przyspieszonym tempie zachodzą zmiany nie obserwowane nigdy wcześniej. Pielęgniarki studiują, piszą prace i uzyskują tytuły naukowe, kończą kolejne specjalizacje. Dostępność wiedzy, współpraca z bliźniaczymi towarzystwami zagranicznymi, wreszcie własne doświadczenia z pracy w innych krajach to czynniki tworzące nową grupę opartą na samoświadomości, wiedzy i doświadczeniu. Te nowe zjawiska wymagają wyraźnej odpowiedzi. Bardzo dużo elementów uległo zmianie, są wśród nich sprawy pozytywne jak i negatywne; znamy je wszyscy, ale najważniejsze jest to, że dużo jeszcze przed nami do zrealizowania. Pielęgniarki i pielęgniarze pracujący w ratownictwie medycznym muszą podjąć wysiłek badań naukowych, opracowywania wytycznych, współtworzenia i organizacji od lokalnych jednostek i podmiotów ratowniczych; przez edukację w różnych formach i poziomach, po tworzenie prawa sprzyjającego pracy i rozwojowi zawodu. Należy powiedzieć wprost – nie ma ratownictwa medycznego bez nowoczesnego pielęgniarstwa ratunkowego.