Objawowa niepowikłana choroba uchyłkowa okrężnicy – aktualny stan wiedzy i zasady leczenia
Maria Kłopocka | Ariel Liebert
Katedra Chorób Naczyń i Chorób Wewnętrznych Wydziału Nauk o Zdrowiu Collegium Medicum w Bydgoszczy Uniwersytetu M. Kopernika w Toruniu
W ciągu ostatnich lat systematycznie zwiększa się liczba publikacji dotyczących uchyłkowatości jelit. Zmieniają się poglądy dotyczące zarówno etiopatogenezy, jak i zasad leczenia objawowej choroby uchyłkowej (ang. diverticular disease – DD) – postaci niepowikłanej oraz powikłanej. Badania epidemiologiczne jednoznacznie wskazują na wzrost częstości występowania uchyłkowatości jelita grubego w populacji całego świata. Problem ten jest szczególnie istotny w krajach rozwiniętych, zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i Europie Zachodniej. Uchyłkowatość lewej połowy jelita grubego w tych populacjach występuje głównie w starszych grupach wiekowych, z częstością do 65% u osób po 65. roku życia i 70% u osób powyżej 80. roku życia. Większość chorych z uchyłkowatością okrężnicy nie odczuwa żadnych dolegliwości i nie wymaga leczenia. Objawy choroby uchyłkowej występują u około 20% pacjentów, u części z nich schorzenie ma przebieg postępujący, z nawrotami zapalenia uchyłków i ryzykiem wystąpienia powikłań wymagających leczenia operacyjnego. Obserwuje się także systematyczny wzrost kosztów związanych z wizytami lekarskimi, hospitalizacjami, leczeniem zachowawczym i operacyjnym.