Aspects of Gram-positive pathogen eradication with dalbavancin in patients suffering from severe burns – the case report
Jakub Nowakowski1, 2 | Monika Lisiecka3, 4 | Jerzy Sikorski1, 2 | Krzysztof Słowiński1, 2
1 Oddział Chirurgii Ogólnej i Obrażeń Wielonarządowych Wielospecjalistycznego Szpitala Miejskiego im. J. Strusia w Poznaniu
2 Klinika Chirurgii Urazowej, Leczenia Oparzeń i Chirurgii Plastycznej Uniwersytetu Medycznego im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu
3 Katedra i Klinika Dermatologii Uniwersytetu Medycznego im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu
4 Pracownia Bakteriologiczna Wielospecjalistycznego Szpitala Miejskiego im. J. Strusia w Poznaniu
⇒ Jakub Nowakowski, Oddział Chirurgii Ogólnej i Obrażeń Wielonarządowych, Wielospecjalistyczny Szpital Miejski im. J. Strusia w Poznaniu, ul. Szwajcarska 3, 61-285 Poznań, Tel.: (61) 873 90 00, Fax: (61) 874 02 07
Wpłynęło: 02.12.2016
Zaakceptowano: 16.12.2016
DOI: dx.doi.org/10.15374/ChPiO2016020
Chirurgia Plastyczna i Oparzenia 2016;4(4):157–161
Streszczenie: Zakażenia ran oparzeniowych stanowią istotny problem terapeutyczny oraz ekonomiczny. Obecność drobnoustrojów w ranach to zjawisko powszechne, niezakłócające zazwyczaj procesu gojenia. Praktycznie żadna rana otwarta nie jest raną jałową. Do najczęstszych, a zarazem najgroźniejszych patogenów spotykanych w ranach oparzeniowych u pacjentów przebywających na Oddziale Leczenia Oparzeń Kliniki Chirurgii Urazowej Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu należą: Staphylococcus aureus (MSSA i MRSA), Acinetobacter baumannii oraz Pseudomonas aeruginosa. Zakażenia wywoływane przez metycylinooporne szczepy S. aureus są obciążone wyższą śmiertelnością, szczególnie u chorych z rozległymi oparzeniami. W niektórych przypadkach, mimo wrażliwości in vitro, wyleczenie pacjenta z zastosowaniem wankomycyny jest trudne. Z uwagi na złą penetrację tego glikopeptydu do tkanek, najlepszy efekt terapeutyczny można uzyskać przy niskich wartościach MIC, nieprzekraczających 1,0 mg/L. Alternatywą dla wankomycyny wydaje się być nowy, syntetyczny lipoglikopeptyd – dalbawancyna. Cechuje się on niską toksycznością i lepszą penetracją do tkanek, w tym do płynu wypełniającego pęcherze na skórze. Dalbawancyna posiada właściwości bakteriobójcze i jest aktywna wobec bakterii Gram-dodatnich. Zaletą terapii z użyciem tego lipoglikopeptydu jest maksymalne skrócenie pobytu chorego w szpitalu (po jednorazowym podaniu dawki 1,5 g w infuzji stężenie terapeutyczne utrzymuje się przez okres dwóch tygodni). Właściwości dalbawancyny wykazane w badaniach klinicznych oraz korzystny efekt terapeutyczny jej zastosowania u pacjentów przebywających na Oddziale Leczenia Oparzeń pozwalają stwierdzić, że antybiotyk ten może być skuteczną bronią w walce z zakażeniami Gram-dodatnimi szczepami alarmowymi u chorych w ciężkim stanie.
Słowa kluczowe: dalbawancyna, rana oparzeniowa, Staphylococcus aureus
Abstract: Burn wound infections are a substantial problem from a therapeutic and economic point of view. Microbes are commonly present in wounds, but usually do not affect healing. Open wounds are usually not sterile. The most common and the most dangerous pathogens, discovered in burn wounds at the Department of Burn Treatment, Trauma Surgery Clinic in Poznan University of Medical Sciences include Staphylococcus aureus (MSSA and MRSA), Acinetobacter baumannii and Pseudomonas aeruginosa. Infections caused by MRSA correspond with increased morbidity, particularly regarding those patients with major burns. Sometimes it is difficult to cure a patient with vancomycin, although in vitro testing indicates that the bacteria are sensitive to this antibiotic. Due to poor vancomycin tissue penetration, the best therapeutic effect can be achieved using a low vancomycin MIC below 1.0 mg/L. Dalbavancin, a new synthetic lipoglycopeptide, seems to be a promising alternative to vancomycin. It is characterized by low toxicity and better tissue penetration, including penetration into the fluid inside blisters. Dalbavancin is bactericidal against Gram-positive bacteria. Administration of this drug shortens the patient’s stay in hospital (after a single infusion in the dose of 1.5 g therapeutic concentration is maintained for a period of 2 weeks). Clinical trials proving benefits of dalbavancin administration, as well as a significant therapeutic effect achieved in our patients treated in the Department of Burn. Treatment allows us to conclude that this antibiotic may be an effective weapon against infections caused by alarming Gram-positive bacteria in serious condition patients.
Key words: burn wound, dalbavancin, Staphylococcus aureus
