Archiwa: Project

Biofilm w żylnych owrzodzeniach podudzi – zastosowanie opatrunku UrgoClean® Ag. Analiza przypadku

Wilgotne środowisko ran przewlekłych, zwłaszcza żylnych owrzodzeń podudzi, sprzyja rozwojowi drobnoustrojów i tworzeniu się biofilmu, który stanowi jedną z barier w gojeniu się ran przewlekłych. Bakterie w formie biofilmowej odpowiadają za 80% zakażeń w ranach. Z danych mikrobiologów klinicznych wynika, że zasiedlają one większość ran przewlekłych.

Czytaj dalej »

Zastosowanie kompleksowego leczenia miejscowego u pacjenta z mnogimi owrzodzeniami podudzi w przebiegu leukocytoklastycznego zapalenia naczyń (LCV) – opis przypadku

Leukocytoklastyczne zapalenie naczyń (ang. cutaneous leukocytoclastic vasculitis – LCV) to bardzo rzadkie schorzenie (występuje z częstością około 30–40 przypadków na milion osób/rok). LCV jest izolowanym procesem zapalnym, dotyczącym wyłącznie małych naczyń skóry i wywoływanym przez gromadzące się kompleksy immunologiczne antygen-przeciwciało. Stwierdzenie zmian zapalnych w innych naczyniach wyklucza tę jednostkę chorobową. W około 50% przypadków LCV występuje samoistnie, wtórnie w przebiegu nadwrażliwości na leki, innych chorób tkanki łącznej albo infekcji, np. gruźlicy lub zapalenia wątroby oraz chorób nowotworowych.

Czytaj dalej »

Efektywność wysokochłonnych opatrunków lipidokoloidowych zawierających włókna poliakrylanu i jony srebra w fazie zapalnej gojenia ran przewlekłych

Rany przewlekłe charakteryzują się spowolnieniem bądź zatrzymaniem procesu reparacji tkanek na którymkolwiek z głównych fizjologicznych etapów gojenia: oczyszczania, ziarninowania i naskórkowania. Najczęściej ma to miejsce w fazie oczyszczania i przejawia się brakiem skuteczności w eliminacji z loży rany martwiczych tkanek oraz patogennej flory bakteryjnej. U podstaw patofizjologii tego zjawiska leży współistnienie innych, często uogólnionych jednostek chorobowych osłabiających proces gojenia, takich jak: miażdżyca, cukrzyca, niewydolność żylna, spadek odporności, niedożywienie, stany nowotworowe oraz zaburzenia trofiki i statyki tkanek. Jednak niezależnie od konieczności wnikliwej diagnostyki oraz metodycznego leczenia choroby podstawowej, współczesna holistyczna koncepcja postępowania z ranami nakłada obowiązek adekwatnego leczenia miejscowego. Ma to na celu stworzenie optymalnego środowiska gojenia w każdej z jego faz, tak aby podnieść efektywność całego procesu, a zwłaszcza fazy zapalnej – oczyszczania.

Czytaj dalej »

Wysoka skuteczność i bezpieczeństwo terapii ombitaswir/parytaprewir/ rytonawir±dazabuwir±rybawiryna u chorych z koinfekcją HIV/HCV – od badań klinicznych do real-life

Od wdrożenia badań w 1985 roku do 30 kwietnia 2017 roku zakażenie HIV stwierdzono u 21 672 obywateli Polski i u osób innego obywatelstwa przebywających na terenie naszego kraju. Wśród wszystkich zarejestrowanych chorych znajdowało się co najmniej 30% zakażonych na skutek używania narkotyków. Zakażenie wirusem zapalenia wątroby typu C jest chorobą rozpowszechnioną na całym świecie. Wirus należy do rodziny Flaviviridae, z pojedynczą nicią RNA w genomie. Zakażenie HCV najczęściej występuje na drodze stosowania dożylnych substancji odurzających, kontaktu z krwią i produktami krwiopochodnymi oraz kontaktów seksualnych. 

Czytaj dalej »

Oporność na bezpośrednio działające leki anty-HCV – podsumowanie bieżącego stanu wiedzy

Zakażenie wirusem zapalenia wątroby typu C (ang. hepatitis c virus – HCV) pozostaje istotną przyczyną chorób wątroby, mogąc prowadzić do marskości tego narządu i rozwoju raka wątrobowo-komórkowego. Według aktualnych szacunków około 170 milionów ludzi na świecie jest zakażonych tym wirusem, a liczba zakażeń z aktywną replikacją (wiremią) wynosi około 80 milionów (95% przedział ufności (CI): 64–108 mln). W ostatnich latach (1990–2013) uległa zwiększeniu liczba zgonów związanych z wirusowym zapaleniem wątroby – z 0,89 miliona (95% CI: 0,86–94) do 1,4 miliona (95% CI: 1,38–1,54 mln). Częstość występowania zakażenia jest istotnie różna w zależności od regionu świata, wahając się od ≤1% w Europie Środkowej i Zachodniej, Ameryce Północnej, Australii, Ameryce Łacińskiej, Wyspach Karaibskich, Afryce Południowej i Wschodniej i wysoko rozwiniętych krajach azjatyckich, takich jak Japonia czy Singapur, poprzez 1–2% w Azji Wschodniej i Azji Południowo-Wschodniej, Europie Wschodniej i zachodniej części Afryki Subsaharyjskiej. Do krajów o endemicznie wysokiej (do 7% populacji) częstości występowania zakażeń HCV należą kraje z regionu Azji Środkowej, takie jak: Egipt, Syria, Gabon, Pakistan, Uzbekistan, Gruzja czy Mongolia. Historycznie dominującą drogą zakażenia były zakażenia związane z procedurami medycznymi, przetoczeniami krwi i preparatów krwiopochodnych oraz dożylnym przyjmowaniem środków psychoaktywnych. W ostatnich latach obserwuje się wzrost częstości nowych zakażeń drogą seksualną, szczególnie w grupie mężczyzn mających kontakty seksualne z mężczyznami (ang. men who have sex with men – MSM).

Czytaj dalej »

Skuteczność mykafunginy w empirycznej, wyprzedzającej i celowanej terapii inwazyjnej choroby grzybiczej u dzieci z chorobami nowotworowymi lub poddawanych przeszczepieniu komórek krwiotwórczych

W ostatnich latach obserwuje się wzrost częstości występowania inwazyjnej choroby grzybiczej (ang. invasive fungal disease – IFD) wśród dzieci poddawanych chemioterapii z powodu chorób nowotworowych (ang. pediatric hemato-oncology and oncology – PHO) oraz po przeszczepieniu komórek krwiotwórczych (ang. hematopoietic stem cell transplantation – HSCT). Konsekwencjami są wysoka śmiertelność oraz wysokie koszty leczenia. Bardzo dobra skuteczność terapii przeciwgrzybiczej jest więc ważnym elementem terapii wspomagającej podstawowe leczenie przeciwnowotworowe lub poprzeszczepowe.

Czytaj dalej »

Rana po usunięciu zmiany skóry twarzy o podłożu raka podstawnokomórkowego

Pacjentka (lat 75) z wyrównaną cukrzycą typu 2 i diagnozą raka podstawnokomórkowego skóry twarzy. Po chirurgicznym usunięciu zmiany chora od 6 grudnia 2016 roku została objęta domową opieką pielęgniarską. Rana była odkażana Octeniseptem® i przemywana 0,9% NaCl.

Czytaj dalej »

Pełne wygojenie zakażonej rany po urazie kończyny dolnej

Pacjentka (lat 65) z raną po urazie kończyny dolnej lewej, do którego doszło 6 września 2016 roku. Pacjentka trafiła do ambulatoryjnej pomocy, gdzie (jak wynika z dokumentacji) rana została przemyta wodą utlenioną i zaopatrzona gazikiem. W początkowej fazie leczenia na ranę zastosowano Atrauman® Ag. 8 września 2016 roku zmieniono opatrunek na UrgoTul® Ag/Silver.

Czytaj dalej »

Rany po amputacji przodostopia lewego i amputacji podudzia prawego na skutek odmrożeń

Pacjent (lat 66) z odmrożeniem obu stóp, po przebytej amputacji przodostopia lewego, amputacji podudzia prawego, z raną i przetoką ze zmianami martwiczymi. Pacjent po przebytym leczeniu w komorze hiperbarycznej. U chorego występował zespół zależności alkoholowej i nikotynowej.

Czytaj dalej »

Rana martwicza goleni prawej u pacjentki z rozległymi owrzodzeniami kończyn dolnych w przebiegu guzkowego zapalenia naczyń

Pacjenci z układowymi chorobami tkanki łącznej to grupa chorych ze złożonymi problemami. W tej grupie znajdują się również osoby z guzkowym zapaleniem naczyń. Zmiany powstające na kończynach dolnych mają charakter wykwitów podskórnych. Początkowo skóra nad nimi staje się zaczerwieniona i bolesna przy ucisku. Następnie pojawiają się nierówności, które wykazują tendencję do rozpadu i martwicy oraz goją się z pozostawieniem dosyć charakterystycznego wgłębienia. Najczęściej zmiany lokalizują się na podudziach.

Czytaj dalej »

Rana policzka w przebiegu procesu nowotworowego skóry

Ośrodek Opiekuńczy w Trójmieście Pełna wersja artykułu

Czytaj dalej »

Rana pooperacyjna po chirurgicznej ewakuacji krwiaka goleni prawej

Krwiaki to bardzo częsty wynik urazów, na które nieustannie narażony jest każdy człowiek w swoim codziennym życiu. Wystarczy uderzenie o mebel, potknięcie się czy niezauważenie drzwi otwartej szafki, by pojawiła się boląca, czerwonobrunatna plama. Większość krwiaków jest nieszkodliwa i nie tworzy powikłań, ale nigdy nie należy ich lekceważyć, szczególnie jeżeli problem dotyczy pacjentów przyjmujących leki przeciwzakrzepowe.

Czytaj dalej »

Zakażona rana z martwicą tkanek w następstwie pękniętego tętniaka zespoleniowego przetoki do hemodializ

Dwudziestotrzyletni chory został przyjęty w trybie nagłym do Kliniki Chirurgii Naczyń w Poznaniu z powodu pękniętego tętniaka zespoleniowego przetoki do hemodializ, wytworzonej w nadgarstku pomiędzy lewą tętnicą promieniową i lewą żyłą odpromieniową. Tętniakowi towarzyszył krwiak oraz martwica skóry i tkanki podskórnej z cechami nasilonego zakażenia. Od dwóch dni chory leczony był doustnie amoksycyliną z kwasem klawulanowym. Pacjent był dializowany od 6. roku życia z powodu przewlekłej niewydolności nerek na tle wrodzonej torbielowatości nerek.

Czytaj dalej »

Rana w przebiegu leczenia przetoki w okolicy kroczowo-okołoodbytniczej

Mężczyzna (lat 32) z ranami po nacięciu ropni i oczyszczeniu przetok w okolicy kroczowo-okołoodbytniczej o nieznanej etiologii. Przez cztery dni po zabiegu u pacjenta stosowano opatrunki Aquacel® Ag+ Extra. Rany były brudne, z cechami zapalnymi i wysiękiem wydzieliny surowiczo-ropnej. Skóra wokół była zaczerwieniona. Z powodu niedostatecznego przylegania opatrunków do ran i obaw pacjenta dotyczących powstania licznych bliznowców oraz dyskomfortu w codziennym funkcjonowaniu, zrewidowano dotychczasowe leczenie i dokonano zmiany opatrunku na UrgoTul® Ag/Silver. Ponadto wdrożono dodatkowe postępowanie: nasiadówki z nadmanganianu potasu, 0,9% NaCl, Microdacyn ®, jałowe gaziki, jałowa gaza. Zalecono zmianę opatrunku UrgoTul® Ag/Silver 1× dziennie.

Czytaj dalej »

Leczenie rany po rekonstrukcji ubytku po wycięciu guza nowotworowego skóry czoła z wykorzystaniem przeszczepu wolnego płata skóry

Pacjentka (lat 83) po przebytym zabiegu operacyjnym wycięcia guza nowotworowego skóry czoła. Wykonano pokrycie ubytku z wykorzystaniem wolnego płata skóry. Niestety rekonstrukcja zakończyła się niepowodzeniem – nie uzyskano wgojenia się płata. W ranie obserwowano postępujący proces martwiczy.

Czytaj dalej »

Postępowanie z raną po przeszczepie skóry pośredniej grubości u pacjentki z nawrotowym owrzodzeniem żylnym goleni

Pacjentka (lat 81) została planowo przyjęta do szpitala z powodu wieloletnich nawrotowych owrzodzeń żylnych goleni lewej, opornych na leczenie zachowawcze (farmakoterapię, kompresjoterapię i leczenie miejscowe). W wywiadzie stan po dwukrotnym oczyszczeniu ran i przeszczepach skóry pośredniej grubości, przeprowadzonych w latach 2012 i 2015. W 2015 roku jednoczasowo wykonano usuniecie niewydolnych żył powierzchownych: żyły odpiszczelowej oraz żylaków jej gałęzi. Dodatkowo od wielu lat pacjentka była leczona zachowawczo z powodu przewlekłej niewydolności żył powierzchownych kończyn dolnych, choroby niedokrwiennej mięśnia sercowego oraz migotania przedsionków.

Czytaj dalej »

Zastosowanie UrgoTul® Ag/Silver jako warstwy pośredniej w leczeniu zakażenia tkanek miękkich i kości czaszki z zastosowaniem terapii podciśnieniowej

Leczenie powikłanych, rozległych ran czaszki ze współwystępującym zakażeniem i rozległym ubytkiem kostnym stanowi wyzwanie dla chirurga. Zastosowanie nowoczesnych technik leczenia ran, takich jak terapia podciśnieniowa (ang. negative-pressure wound therapy – NPWT) czy nowoczesne opatrunki, może dawać bardzo dobre efekty, zwłaszcza w przypadku łącznego stosowania tych metod.

Czytaj dalej »

Zastosowanie OBV/PTV/r + DSV w ośmiotygodniowym schemacie w leczeniu zakażenia genotypem 1b HCV u pacjentów bez marskości wątroby wcześniej nieleczonych

Szacuje się, że w Polsce zakażenie wirusem zapalenia wątroby typu C (wzw C, ang. hepatitis C virus – HCV) może dotyczyć nawet 2% populacji, z czego u około 30% przewlekle chorych występuje aktywne zakażenie z replikacją HCV i zapaleniem wątroby. Ponad 25 lat badań (od momentu identyfikacji wirusa w 1989 roku) nad rozwiązaniami terapeutycznymi dotyczącymi wzw C zaowocowało opracowaniem związków chemicznych oddziałujących bezpośrednio na białka wirusa i jego cykl replikacyjny. Terapie skojarzone, składające się z kilku leków działających na różnych etapach replikacji HCV, pozwoliły na skuteczną eradykację wirusa u ponad 90% zakażonych. Postęp w leczeniu związany z badaniami klinicznymi jest szczególnie widoczny w najczęściej występującym zakażeniu genotypem 1 HCV. Z jednej strony rekomendowane aktualnie terapie przeciwwirusowe w zakażeniu wirusem zapalenia wątroby typu C charakteryzują się dogodną doustną drogą podania oraz mniejszym spektrum działań niepożądanych, w porównaniu do terapii na bazie interferonu (IFN) i rybawiryny (RBV). Z drugiej jednak strony pojawiły się nowe problemy związane z potencjalnymi interakcjami pomiędzy lekami stosowanymi przez chorych, możliwością pojawienia się substytucji powiązanych z opornością wirusa na leczenie oraz koniecznością szczegółowej indywidualizacji terapii w zależności od genotypu HCV oraz czynników związanych z pacjentem. Medycyna jest coraz bliżej osiągnięcia terapii uniwersalnych, opartych na lekach z pangenotypową aktywnością przeciw różnym genotypom HCV.

Czytaj dalej »

Terapia złożona ombitaswir/parytaprewir/ rytonawir oraz w przypadku konieczności w połączeniu z dazabuwirem lub rybawiryną – wyniki stosowania w praktyce klinicznej

Przed rokiem 2011 jedyną opcją terapeutyczną dla osób zakażonych HCV (ang. hepatitis C virus, wirus zapalenia wątroby typu C) był interferon pegylowany alfa (PEG-IFN alfa), stosowany w skojarzeniu z rybawiryną (RBV) przez okres 24–48 tygodni. PEG-IFN alfa zapewniał uzyskanie trwałej odpowiedzi wirusologicznej (ang. sustained virologic response – SVR) na poziomie 40–70%, zależnie od genotypu i wielu innych czynników związanych zarówno z pacjentem oraz wirusem, jak i środowiskiem. Leki o bezpośrednim działaniu przeciwwirusowym (ang. direct-acting antivirals – DAA) pierwszej generacji, którymi były inhibitory proteazy (IP) – boceprewir (BOC) i telaprewir (TVR) – dodane do standardowego leczenia PEG-IFN alfa+RBV wpływały na poprawę wskaźnika SVR u osób zakażonych HCV do około 70%. Jednak możliwości zastosowania tej trójlekowej terapii były znacznie mniej skuteczne u chorych z wcześniejszym niepowodzeniem leczenia PEG-IFN alfa+RBV oraz u pacjentów z marskością wątroby lub z genotypami innymi niż CC dla IL28B. Dodatkowo profil bezpieczeństwa, zwłaszcza u osób z zaawansowanym włóknieniem wątrobowym, był nadal niesatysfakcjonujący. Opracowanie wysoce skutecznych i bezpiecznych terapii bezinterferonowych, opartych na kombinacjach 2–3 DAA, zmieniło leczenie zakażeń HCV. W badaniach klinicznych skojarzone terapie nowymi inhibitorami proteazy (NS3/4A), polimerazy (NS5B) i NS5A gwarantowały skuteczność przekraczającą znacznie 90%, niezależnie od zaawansowania choroby i jej wcześniejszego leczenia. Dodatkowo zapewniały wysoki poziom bezpieczeństwa, przy jednoczesnej możliwości znacznego skrócenia czasu prowadzenia terapii. Pierwsze schematy bezinterferonowe zostały zarejestrowane w 2014 roku i stały się dostępne w wielu krajach w 2015 roku. W związku z tym wyniki obserwacji w praktyce klinicznej (ang. real world evidence – RWE) terapii złożonych – takich jak ombitaswir/parytaprewir/ rytonawir ± dazabuwir ± rybawiryna (OBV/PTV/r ± DSV ± RBV) – udostępniono dopiero w 2016 roku.

Czytaj dalej »

Inwazyjna choroba grzybicza u dzieci – spojrzenie na problem z perspektywy 2017

Problem inwazyjnych grzybic (ang. invasive fungal infections – IFI) w grupie chorych z zaburzeniami odporności, choć nie jest nowy, wciąż pozostaje aktualny. Grzybice nadal stanowią jedną z istotniejszych przyczyn zgonów pacjentów onkologicznych, powodując nieprzewidziane przerwy w terapii nowotworów, a samo ich leczenie – pomimo iż nie zawsze skuteczne – jest bardzo kosztowne. W piśmiennictwie pojawiło się wiele opracowań, rekomendacji i zaleceń dotyczących leczenia inwazyjnych grzybic u pacjentów onkologicznych, w tym także ostatnio rekomendacje Polskiego Towarzystwa Onkologii i Hematologii Dziecięcej. We wszystkich wytycznych podkreśla się trudności diagnostyczne i koncentruje się na kilku podstawowych grupach leków (azole, polieny, echinokandyny), próbując odpowiedzieć na pytania dotyczące: optymalnego modelu terapii, czasu zasadniczego leczenia, a także roli i długości leczenia profilaktycznego.

Czytaj dalej »

Zastosowanie w praktyce nowoczesnych opatrunków zawierających siarczan srebra w technologii TLC

Owrzodzenia przewlekle powstają najczęściej po urazie, a większość z nich jest skontaminowana. Wszystkim owrzodzeniom przewlekłym towarzyszy stan zapalny, wywołany obecnością aktywnych metaloproteinaz (ang. matrix metalloproteinases – MMPs). Metaloproteinazy są zbudowane z fragmentów aktywnych białek, ułatwiają m.in. migrację komórek, kontrolują angiogenezę i gojenie ran. Są syntetyzowane i wydzielane do macierzy zewnątrzkomórkowej (ang. extracellular matrix – ECM) przez leukocyty, monocyty, makrofagi, granulocyty obojętnochłonne, komórki śródbłonka i komórki nowotworowe oraz przez fibroblasty i inne komórki tkanki łącznej. Spośród 28 znanych metaloproteinaz, 22 występuje u ludzi i aż 20 z nich jest cynkozależnych. U osoby zdrowej MMPs występują w formie nieaktywnej, dzięki połączeniu cynku z cysteiną (białkowy aminokwas endogenny) w ECM. Naskórkowy i śródbłonkowy czynnik wzrostu oraz interleukina pobudzają, a hormony steroidowe i czynnik wzrostu β hamują wydzielanie metaloproteinaz do macierzy zewnątrzkomórkowej. MMPs aktywują się w środowisku obojętnym lub lekko zasadowym. Pod wpływem urazu cysteina oddziela się od cynku, co powoduje powstanie stanu zapalnego tkanek, manifestującego się obrzękiem, zaczerwienieniem i zwiększoną ilością wysięku. Po oddzieleniu cysteiny, metaloproteinazy aktywują się, powodując degradację komórek. Wzrost aktywnych MMPs powoduje zmianę pH i spadek podaży tlenu, przedłuża reakcję zapalną i opóźnia gojenie. Metaloproteinazy są odpowiedzialne za nadmierny rozpad tkanek oraz stanowią przyczynę nieprawidłowości występujących np. w neuropatycznej stopie cukrzycowej. Zwiększona ilość wysięku związana z przewlekłym stanem zapalnym tkanek występującym w owrzodzeniach przewlekłych hamuje m.in. proliferację fibroblastów.

Czytaj dalej »

Inwazyjne zakażenia grzybicze u chorych hematoonkologicznych – epidemiologia, diagnostyka, przebieg kliniczny i leczenie

Inwazyjne zakażenia grzybicze (IZG, ang. invasive fungal infections – IFI) stanowią bardzo istotny klinicznie problem u chorych leczonych chemioterapią bądź poddawanych transplantacji allogenicznych krwiotwórczych komórek macierzystych (ang. allogeneic hematopoietic stem cell transplantation – allo-HSCT) z powodu nowotworów układu krwiotwórczego. Z jednej strony stosowanie w ostatnich latach coraz agresywniejszych schematów chemioterapii, powodujących przedłużające się okresy neutropenii, prawdopodobnie przyczynia się do wzrostu zakażeń grzybami pleśniowymi (ang. invasive mould infection – IMI). Z drugiej strony warto odnotować również fakt wzrostu częstości grzybic inwazyjnych u chorych niehematologicznych – np. u osób z przewlekłą niewydolnością nerek. Pomimo stosowania coraz nowszych i skuteczniejszych leków przeciwgrzybiczych, śmiertelność z powodu IZG jest w dalszym ciągu bardzo wysoka i wynosi 25–64%. Szacuje się, że około 2% chorych hematoonkologicznych umiera z powodu inwazyjnych zakażeń grzybiczych. Na gorsze rokowanie u pacjentów z IZG – poza bezpośrednim wpływem zakażenia – oddziałuje również opóźnianie chemioterapii lub stosowanie suboptymalnych dawek chemioterapii, co z kolei obniża skuteczność leczenia. Trudności diagnostyczne grzybicy inwazyjnej sprawiają, że choroba jest często rozpoznawana w bardzo zaawansowanym stadium, co prowadzi do gorszych wyników leczenia.

Czytaj dalej »

Profilaktyka i leczenie inwazyjnych zakażeń grzybiczych u chorych na nowotwory. Omówienie aktualnych wytycznych według NCCN

Inwazyjne zakażenia grzybicze (IZG, ang. invasive fungal infections – IFI) stanowią poważne zagrożenie dla życia i zdrowia chorych na nowotwory, zwłaszcza układu krwiotwórczego i chłonnego. Jest to zjawisko tak częste, iż wpłynęło na intensywny rozwój strategii profilaktyki i leczenia zakażeń. W niniejszej pracy Autorzy zwrócili uwagę na najnowsze wytyczne dotyczące profilaktyki i leczenia IZG, sformułowane przez Narodową Kompleksową Sieć Nowotworową (ang. National Comprehensive Cancer Network – NCCN) Stanów Zjednoczonych Ameryki (wersja 2.2016) w ramach wytycznych „Zapobieganie i leczenie zakażeń związanych z nowotworami”. Zalecenia NCCN stanowią bardzo wartościowy zbiór wskazówek opracowanych przez panel 24 ekspertów z dziedziny chorób: zakaźnych, hematologii, chorób wewnętrznych, pulmonologii, onkologii i farmakologii na podstawie wnikliwej analizy aktualnej literatury dotyczącej tematyki oraz ich osobistych opinii odnośnie aktualnych standardów leczenia. Jednocześnie autorzy rekomendacji zastrzegają, że każdy przypadek powinien być traktowany indywidualnie – na podstawie uważnej obserwacji pacjenta w kontekście zrozumienia czynników ryzyka oraz lokalnej epidemiologii, w tym analizy profilu lekowrażliwości szczepów w badanym ośrodku. Rekomendacje NCCN opisywane są w skali kategorii dowodowości i uzgodnień. Większość rekomendacji, odnośnie których kategoria nie jest podana, posiada rekomendację 2A.

Czytaj dalej »

Inwazyjne zakażenia grzybicze u chorych hematoonkologicznych

Inwazyjne zakażenia grzybicze (IZG, ang. invasive fungal infections – IFI) stanowią bardzo istotny klinicznie problem u chorych leczonych chemioterapią bądź poddawanych transplantacji allogenicznych krwiotwórczych komórek macierzystych (ang. allogeneic hematopoietic stem cell transplantation – allo-HSCT) z powodu nowotworów układu krwiotwórczego. Z jednej strony stosowanie w ostatnich latach coraz agresywniejszych schematów chemioterapii, powodujących przedłużające się okresy neutropenii, prawdopodobnie przyczynia się do wzrostu zakażeń grzybami pleśniowymi (ang. invasive mould infection – IMI). Z drugiej strony warto odnotować również fakt wzrostu częstości grzybic inwazyjnych u chorych niehematologicznych – np. u osób z przewlekłą niewydolnością nerek. Pomimo stosowania coraz nowszych i skuteczniejszych leków przeciwgrzybiczych, śmiertelność z powodu IZG jest w dalszym ciągu bardzo wysoka i wynosi 25–64%. Szacuje się, że około 2% chorych hematoonkologicznych umiera z powodu inwazyjnych zakażeń grzybiczych. Na gorsze rokowanie u pacjentów z IZG – poza bezpośrednim wpływem zakażenia – oddziałuje również opóźnianie chemioterapii lub stosowanie suboptymalnych dawek chemioterapii, co z kolei obniża skuteczność leczenia. Trudności diagnostyczne grzybicy inwazyjnej sprawiają, że choroba jest często rozpoznawana w bardzo zaawansowanym stadium, co prowadzi do gorszych wyników leczenia.

Czytaj dalej »