Archiwa: Project

Fidaksomycyna w leczeniu zakażeń Clostridium difficile

Zakażenie Clostridium difficile (ang. Clostridium difficile infection – CDI) należy do najczęstszych zakażeń szpitalnych. Średnia zapadalność na CDI w Europie wynosi 4,1 na 10 000 osobodni, przy czym w Polsce według danych za lata 2012–2013, opartych na analizie materiału z ponad 20 szpitali, jest to 8,6 na 10 000 osobodni. Zakażenie C. difficile jest poważnym problemem we wszystkich krajach rozwiniętych, gdyż wiąże się z: wydłużeniem pobytu pacjentów w szpitalu, nawrotowością wynoszącą około 20–30%, znacznym zwiększeniem śmiertelności w grupie chorych hospitalizowanych oraz znacznym zwiększeniem kosztów leczenia.

Czytaj dalej »

Objawowa niepowikłana choroba uchyłkowa okrężnicy – aktualny stan wiedzy i zasady leczenia

W ciągu ostatnich lat systematycznie zwiększa się liczba publikacji dotyczących uchyłkowatości jelit. Zmieniają się poglądy dotyczące zarówno etiopatogenezy, jak i zasad leczenia objawowej choroby uchyłkowej (ang. diverticular disease – DD) – postaci niepowikłanej oraz powikłanej. Badania epidemiologiczne jednoznacznie wskazują na wzrost częstości występowania uchyłkowatości jelita grubego w populacji całego świata. Problem ten jest szczególnie istotny w krajach rozwiniętych, zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i Europie Zachodniej. Uchyłkowatość lewej połowy jelita grubego w tych populacjach występuje głównie w starszych grupach wiekowych, z częstością do 65% u osób po 65. roku życia i 70% u osób powyżej 80. roku życia. Większość chorych z uchyłkowatością okrężnicy nie odczuwa żadnych dolegliwości i nie wymaga leczenia. Objawy choroby uchyłkowej występują u około 20% pacjentów, u części z nich schorzenie ma przebieg postępujący, z nawrotami zapalenia uchyłków i ryzykiem wystąpienia powikłań wymagających leczenia operacyjnego. Obserwuje się także systematyczny wzrost kosztów związanych z wizytami lekarskimi, hospitalizacjami, leczeniem zachowawczym i operacyjnym.

Czytaj dalej »

Aktualne wytyczne dotyczące profilaktyki i leczenia celowanego zakażeń grzybiczych u chorych hematoonkologicznych i po przeszczepieniu krwiotwórczych komórek macierzystych według zaleceń ECIL-5

W ciągu ostatnich 25 lat nastąpił wzrost częstości występowania inwazyjnych zakażeń grzybiczych (ang. invasive fungal infections – IFI) u pacjentów hematoonkologicznych. Jest to paradoksalnie koszt postępu, jaki dokonał się w medycynie – rośnie liczba procedur intensywnej chemioterapii, radioterapii, leczenia immunosupresyjnego oraz skutecznej antybiotykoterapii o szerokim spektrum w leczeniu zakażeń bakteryjnych. Grupą chorych szczególnie narażonych na wystąpienie IFI są pacjenci poddawani procedurom przeszczepienia allogenicznych krwiotwórczych komórek macierzystych (ang. allogeneic hematopoietic stem cell transplantation – allo-HSCT), zwłaszcza od dawców alternatywnych. To powikłanie nadal jest obarczone wysoką śmiertelnością, czego przyczyną jest często zbyt późno postawiona diagnoza.

Czytaj dalej »

Bezpieczna terapia infuzyjna na przykładzie procesu terapeutycznego u pacjentów z przewlekłymi chorobami wątroby

Przewlekłe choroby wątroby rozwijają się w wyniku działania szeregu czynników, wśród których wymienia się: alkohol, wirusy hepatotropowe, leki, toksyny spożywcze, metale ciężkie oraz nieprawidłowe produkty przemiany materii. Oprócz wskazanych przyczyn wymienia się także niektóre choroby metaboliczne powodujące cholestazę, przewlekłe schorzenia dróg żółciowych oraz autoagresję. W wyniku przewlekłego procesu chorobowego w wątrobie może dojść do marskości, stanowiącej końcowe stadium schorzenia. Stan ten dotyczy 4–10% populacji (marskość częściej występuje u mężczyzn).

Czytaj dalej »

Zasadność stosowania infuzyjnych systemów zamkniętych w leczeniu przewlekłych chorób wątroby

Przewlekłe choroby wątroby rozwijają się w wyniku działania szeregu czynników, wśród których wymienia się: alkohol, wirusy hepatotropowe, leki, toksyny spożywcze, metale ciężkie oraz nieprawidłowe produkty przemiany materii. Oprócz wskazanych przyczyn wymienia się także niektóre choroby metaboliczne powodujące cholestazę, przewlekłe schorzenia dróg żółciowych oraz autoagresję. W wyniku przewlekłego procesu chorobowego w wątrobie może dojść do marskości, stanowiącej końcowe stadium schorzenia. Stan ten dotyczy 4–10% populacji (marskość częściej występuje u mężczyzn).

Czytaj dalej »

Aktualnie dostępne terapie zakażeń HCV GT 2–6 na bazie interferonu

W ciągu kilku ostatnich lat nastąpił gwałtowny rozwój w zakresie terapii chorych z przewlekłym zapaleniem wątroby typu C (pzw C). Rejestrowane są nowe leki o bezpośrednim działaniu przeciwwirusowym (ang. direct acting antivirals – DAAs), będące inhibitorami wirusowej proteazy, polimerazy lub kompleksu replikacyjnego NS5A. Preparaty te mogą być ze sobą kojarzone i stosowane w terapii wyłącznie doustnej, a także mogą stanowić składnik schematów trójlekowych wraz z pegylowanym interferonem (PEG-IFN alfa) i rybawiryną (RBV).

Czytaj dalej »

Problemy terapeutyczne w zakażeniu HCV – interakcje lekowe

Przewlekłe zapalenie wątroby typu C (pzw C) jest – w skali ogólnoświatowej – jedną z głównych przyczyn przewlekłych chorób wątroby i marskości oraz raka wątrobowokomórkowego (ang. hepatocellular carcinoma – HCC). Choroba ta przyczynia się u osób zakażonych do pogorszenia jakości życia i skrócenia jego długości. Szacuje się, że liczba osób zakażonych wirusem HCV (ang. hepatitis C virus, wirusowe zapalenie wątroby typu C – wzw C) sięga 160 milionów, jednakże – z uwagi na bezobjawowy lub skąpoobjawowy charakter wzw C – rzeczywista liczba chorych może być dużo wyższa. Wczesna identyfikacja zakażonych oraz podjęte skuteczne leczenie przeciwwirusowe pozwalają uniknąć powikłań i wydłużyć życie pacjentów z HCV, co stanowi nadrzędny cel terapii.

Czytaj dalej »

Marskość wątroby i pierwotny rak wątroby związany z HBV – postępowanie terapeutyczne

Wirusowe zapalenie wątroby typu B (wzw B, ang. hepatitis B virus – HBV), będące najczęstszą manifestacją kliniczną zakażenia HBV, jest w skali ogólnoświatowej ważnym problemem społecznym, choć szybko zmniejszającym się w świecie zachodnim. W przybliżeniu 30% światowej populacji wykazuje serologiczne dowody na obecne lub przebyte zakażenie wzw B [1]. Przewlekłe zapalenie wątroby typu B (pzw B) może prowadzić do rozwoju marskości i raka wątrobowokomórkowego (ang. hepatocellular carcinoma – HCC), a ryzyko przedwczesnej śmierci z powodu powikłań marskości czy HCC u zakażonych HBV jest oceniane na 15–25%.

Czytaj dalej »

Terapia trójlekowa wirusowego zapalenia wątroby typu C

Według Światowej Organizacji Zdrowia (ang. World Health Organization – WHO) na świecie około 150 milionów ludzi jest przewlekle zakażonych HCV (ang. hepatitis C virus, wirus zapalenia wątroby typu C – wzw C), a liczba zgonów w wyniku następstw tego zakażenia wynosi około 350 000 rocznie. Skuteczne leczenie przewlekłego zapalenia wątroby typu C (pzw C) stanowi profilaktykę niekorzystnych konsekwencji klinicznych tego zakażenia pod postacią: marskości wątroby, jej niewydolności lub pierwotnego raka wątroby (ang. hepatocellular carcinoma – HCC). Od 2011 roku do terapii pzw C u zakażonych genotypem 1 HCV wprowadzono schemat trójlekowy, składający się z pegylowanego interferonu (PEG-IFN), rybawiryny (RBV) i inhibitorów proteazy HCV I generacji (telaprewir – TVR i boceprewir – BOC). Kuracja ta istotnie zwiększyła skuteczność leczenia tej grupy pacjentów, szczególnie chorych wcześniej nieleczonych oraz z nawrotem choroby po uprzednio nieskutecznej terapii dwulekowym schematem PEG-IFN i RBV. Obok wzrostu skuteczności leczenia oraz możliwości jego skrócenia, zastosowanie nowych leków ujawniło szereg działań niepożądanych oraz interakcji lekowych z innymi preparatami, przyjmowanymi przewlekle przez pacjentów. Dalsze badania nad nowymi lekami przeciwwirusowymi koncentrowały się na: zwiększeniu ich aktywności przeciwwirusowej, podwyższeniu bariery genetycznej w celu zmniejszenia ryzyka lekooporności oraz podwyższeniu bezpieczeństwa stosowania zarówno w kontekście minimalizacji działań niepożądanych, jak i interakcji z innymi preparatami przyjmowanymi przewlekle przez pacjentów kwalifikowanych do terapii oraz na skracaniu okresu leczenia.

Czytaj dalej »

Czy w leczeniu przewlekłego wzw typu C warto czekać na nowe leki doustne?

Od pewnego czasu w świecie medycyny i wśród chorych przewlekle zakażonych HCV (ang. hepatitis C virus, wirus zapalenia wątroby typu C – wzw C) panuje poruszenie wywołane faktem, iż nareszcie dostępne są skuteczne leki doustne zwalczające infekcję. Dodatkowo są to preparaty gwarantujące nie tylko wyleczenie, lecz także terapię pozbawioną objawów ubocznych, a w związku z tym – bezpieczne i dobrze tolerowane. Dla chorych, którzy obawiają się dotychczas oferowanego leczenia interferonem (IFN) i rybawiryną (RBV) i jednocześnie mają świadomość dużego ryzyka niepowodzenia terapii, pojawiła się uzasadniona nadzieja. Niestety, rejestracja leków to jedno, a dostęp do nich w ramach środków budżetowych lub gwarantowanych przez ubezpieczyciela – to drugie. Ogromne koszty terapii bezpośrednio działającymi doustnymi lekami przeciwwirusowymi (ang. directly acting antivirals – DAAs) rodzą bardzo wiele pytań, na które trzeba znaleźć odpowiedź, aby w ramach dostępnych środków leczyć najefektywniej jak jest to możliwe.

Czytaj dalej »

Genotyp 3 HCV – łatwy czy trudny do leczenia?

Od połowy lat 70. XX wieku notowano zachorowania na potransfuzyjne zapalenie wątroby u osób, u których nie stwierdzano serologicznych wykładników zakażeń znanymi dotychczas wirusami hepatotropowymi. W związku z tym przypuszczano, że istnieje inny wirus przenoszony drogą krwi. Został on zidentyfikowany w 1989 roku przez Choo i wsp. – nadano mu nazwę HCV (ang. hepatitis C virus, wirus zapalenia wątroby typu C – wzw C) [1]. Obecnie wywoływane przez wzw C przewlekłe zapalenie wątroby typu C (pzw C) stanowi poważny problem zdrowotny w skali globalnej; szacuje się, że zakażonych jest ponad 160 milionów ludzi, co stanowi 2,35% ogólnoświatowej populacji [2]. W klasyfikacji wirusologicznej HCV należy do rodzaju Hepacivirus i rodziny Flaviviridae. Jego genom aż w 30% składa się z sekwencji wysoce zmiennych; ta duża niejednorodność genetyczna jest powodem występowania wielu typów, podtypów i pseudogatunków wzw C. W obrębie sześciu podstawowych odmian wirusa, czyli genotypów oznaczonych cyframi, występuje ponad 50 podtypów (oznaczonych kolejno literami arabskimi). Genotypy 1, 2 i 3 są szeroko rozpowszechnione na świecie, dominują w Europie, Ameryce Północnej i Południowej oraz Australii, podczas gdy pozostałe są charakterystyczne dla określonych rejonów geograficznych: 4 – dla Afryki Północnej i Centralnej, 5 – dla Afryki Południowej, a 6 – dla Indii i Azji Południowo- Wschodniej [3]. W Polsce przeważają zakażenia genotypem 1b. Przeprowadzona przez Panasiuka i wsp. analiza częstości występowania poszczególnych genotypów HCV wśród pacjentów polskich ośrodków, obejmująca lata 2003–2012, wykazała 79,4% odsetek zakażeń genotypem 1b i 13,8% – genotypem 3a [4]. Poszczególne genotypy wirusa różnią się pomiędzy sobą nie tylko rozmieszczeniem geograficznym, lecz także wpływem na naturalny przebieg choroby i odpowiedzią na leczenie przeciwwirusowe.

Czytaj dalej »

Skuteczność oraz bezpieczeństwo leczenia pegylowanym interferonem alfa-2a (Pegasys®) i rybawiryną chorych z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu C w starszym wieku

Przewlekłe zapalenie wątroby typu C (pzw C, ang. chronic hepatitis C) jest narastającym problemem zdrowotnym u osób starszych (po 65. roku życia). Według danych pochodzących z niektórych krajów europejskich i azjatyckich, pzw C jest częściej rozpoznawane w tej grupie wiekowej niż wśród osób młodszych. W Polsce, według informacji za 2012 rok, wskaźniki zapadalności w grupach wiekowych od 65. do 74. roku życia oraz powyżej 75. roku życia wyniosły odpowiednio 7,67/100 000 i 4,53/100 000 osób, przy średniej zapadalności dla wszystkich przedziałów wiekowych szacowanej na 5,95/100 000 osób. Najwyższy wskaźnik zachorowalności odnotowano w grupach wiekowych od 55. do 59. roku życia oraz od 50. do 54. roku życia (9,94/100 000 i 9,19/100 000 osób), choć w porównaniu do wcześniejszych opracowań widoczny jest systematyczny wzrost zapadalności wśród osób starszych (w 2011 roku w przedziale wiekowym 65.–74. rok życia wskaźnik ten wyniósł 5,53/100 000, a dla osób >75. roku życia – 4,12/100 000 osób).

Czytaj dalej »

Jakość życia a leczenie ran przewlekłych

Przewlekłe owrzodzenia to ogromny problem medyczny i społeczny. Złożoność zagadnienia wyznacza potrzebę interdyscyplinarnych działań, które w konsekwencji powinny wpływać na poprawę jakości życia pacjentów z tym rozpoznaniem. Według definicji owrzodzenia są to rany, które nie goją się przez dłuższy czas, z reguły powyżej 6–8 tygodni. Są przyczyną przewlekłego bólu i istotnie obniżają sferę subiektywnych doświadczeń pacjenta. Wstydliwy aspekt schorzenia jest przyczyną społecznej izolacji chorych. Dodatkowo sama procedura zmiany opatrunku często jest przyczyną narastających dolegliwości. Uciążliwy, bolesny charakter schorzenia, jego przewlekłość i częste nawroty powodują obniżenie jakości życia pacjentów. Chorzy, którym nie udzielono właściwej pomocy, z rezygnacją koncentrują się na ukrywaniu schorzenia. Często dopiero silny ból lub wydzielina z rany o bardzo nieprzyjemnym zapachu zmuszają pacjenta do aktywnego poszukiwania pomocy.

Czytaj dalej »

Serokonwersja HBsAg – czy może być realnym celem leczenia zakażenia HBV?

Przewlekłe zapalenie wątroby typu B (pzw B, ang. chronic hepatitis B virus) pozostaje jedną z wiodących przyczyn marskości wątroby i raka wątrobowokomórkowego (ang. hepatocellular carcinoma – HCC) na świecie. Pomimo iż upłynęło już ponad 50 lat od wykrycia czynnika etiologicznego wirusa zapalenia wątroby typu B (wzw B, ang. hepatitis B virus – HBV), możliwości leczenia tego schorzenia nadal pozostają suboptymalne. Oczywistym jest, że w przypadku chorób zakaźnych nadrzędnym celem terapii jest eliminacja patogenu z ustroju osoby zakażonej. Niestety w przypadku wzw B cel ten jest aktualnie nieosiągalny, a lekarze praktycy muszą posiłkować się innymi. Nowoczesne analogi nukleot(z)ydowe (AN) (entekawir (ETV)/tenofowir (TDF)) są w stanie redukować wiremię HBV do poziomu niewykrywalnego czułymi metodami PCR (ang. polymerase chain reaction) już w ciągu kilku–kilkunastu miesięcy od rozpoczęcia terapii. Co więcej, długotrwałe leczenie supresyjne powoduje zahamowanie, a nawet odwrócenie zmian histologicznych w wątrobie u większości chorych (>90%), zapobiegając tym samym rozwojowi marskości wątroby i jej powikłań. Najnowsze doniesienia wskazują także na zmniejszenie ryzyka rozwoju HCC (jednakże nie na jego całkowite wyeliminowanie) w przebiegu długotrwałej terapii AN.

Czytaj dalej »

Leczenie zakażeń HCV pegylowanym interferonem alfa-2a i rybawiryną u dzieci

Zakażenia HCV (ang. hepatitis C virus, wirusowe zapalenie wątroby typu C – wzw C) stanowią poważny problem dla zdrowia publicznego. Szacuje się, że na świecie żyje około 170–200 milionów ludzi z obecnymi w surowicy przeciwciałami anty-HCV. W Polsce jest około 730 tysięcy nosicieli anty-HCV, a dodatkowo – według danych Polskiej Grupy Ekspertów HCV – około 230 tysięcy osób z aktywną replikacją HCV. Ze względu na długi bezobjawowy przebieg oraz poważne konsekwencje kliniczne w postaci marskości wątroby, jej niewydolności oraz pierwotnego raka wątroby (ang. hepatocellular carcinoma – HCC), zakażenia HCV są nazywane „cichą epidemią” lub „bombą z opóźnionym zapłonem”. Z historii naturalnej zakażeń wzw C wynika, że najwyższą skuteczność leczenia uzyskuje się u pacjentów z najmniej zaawansowaną chorobą wątroby, stąd ogromne znaczenie badań przesiewowych poszukujących czynnie tych infekcji, szczególnie u osób z grup zwiększonego ryzyka.

Czytaj dalej »

Czy w erze trójlekowych terapii przeciwwirusowych u chorych przewlekle zakażonych genotypem 1 HCV jest nadal miejsce dla leczenia dwulekowego z interferonem pegylowanym?

Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C (pwzw C, ang. chronic hepatitis C virus) jest wywoływane przez wirus zapalenia wątroby typu C (wzw C, ang. hepatitis C virus – HCV). Charakteryzuje się ono występowaniem odczynu martwiczo-zapalnego w obrębie wątroby, który prowadzi do jej włóknienia, a u części chorych – również do marskości tego narządu. Przewlekłe HCV ze wszystkimi dalszymi konsekwencjami epidemiologicznymi, klinicznymi oraz społecznymi należy do jednych z najpoważniejszych wyzwań w zakresie ochrony zdrowia w skali globalnej. Szacunkowe dane sugerują, że zakażenie dotyczy około 3% populacji światowej, co może przekładać się na liczbę przewlekle zakażonych, wahającą się w granicach 130–210 milionów osób. Należy podkreślić, iż dane te mają charakter jedynie szacunkowy, gdyż dotychczasowe badania epidemiologiczne w tym zakresie były przeprowadzone na stosunkowo niewielkich liczebnie grupach. Według Polskiej Grupy Ekspertów HCV przybliżona liczba osób zakażonych wzw C w Polsce wynosi około 720–730 tysięcy. Na te dane nowe światło rzucają wyniki jednego z większych badań epidemiologicznych dotyczących zakażenia HCV, przeprowadzonego w ostatnim czasie w Polsce na grupie 26 057 osób (w oparciu o ankietę przygotowaną przez Polską Grupę Ekspertów HCV i przy wsparciu firmy Roche Polska). W grupie badanych było 496 osób seropozytywnych w zakresie obecności przeciwciał anty-HCV w surowicy krwi (1,9% badanych). Pogłębiona analiza w oparciu o badania molekularne tej podgrupy, czyli chorych seropozytywnych, wykazała obecność HCV-RNA w surowicy krwi u około 1⁄3 osób (0,6% całej badanej populacji). Wynik ten precyzyjniej wskazuje na odsetek zakażonych w Polsce wymagających kwalifikacji do leczenia przeciwwirusowego. Obecnie dane te wydają się najdokładniej odzwierciedlać skalę problemu zakażenia HCV w Polsce oraz wymagania co do konieczności leczenia przeciwwirusowego, aczkolwiek brak jest wieloletnich badań obserwacyjnych oceniających odległe skutki zakażenia wzw C, takie jak marskość wątroby czy pierwotny rak wątrobowokomórkowy (ang. hepatocellular carcinoma – HCC). Niemniej jednak tak duża liczba osób zakażonych HCV i wykazujących obecność materiału genetycznego HCV-RNA w surowicy krwi (czyli potencjalnie wymagających pogłębiania diagnostyki wirusologicznej i klinicznej w aspekcie kwalifikacji do leczenia przeciwwirusowego), kontrastująca z relatywnie niewielką liczbą chorych leczonych przeciwwirusowo w skali roku w Polsce, wskazuje na konieczność przeprowadzania szeroko zakrojonych badań przesiewowych w celu poprawy bezpieczeństwa epidemiologicznego oraz zmniejszenia zagrożenia związanego z zakażeniem tym wirusem hepatotropowym.

Czytaj dalej »

Czy należy leczyć przeciwwirusowo pacjentów zakażonych HCV z niewielkimi zmianami histopatologicznymi w wątrobie lub ich brakiem?

Termin wirusowego zapalenia wątroby typu C (wzw C, ang. hepatitis C virus – HCV) jest często zamiennie stosowany z przewlekłym zakażeniem wirusem zapalenia wątroby typu C (pwzw C, ang. chronic HCV). Tymczasem jest to pojęcie bardzo heterogenne, obejmujące zarówno różny stopień zmian zapalnych, jak i włóknienia – od jego braku (najczęściej określane jako F0, oznaczenie „F” pochodzi od ang. fibrosis) do marskości wątroby (F4 w skali METAVIR). Równocześnie termin ten może zawierać odniesienia do manifestacji pozawątrobowych zakażeń HCV, które nie zależą od zaawansowania zmian w tym narządzie. Wspólną cechą tych jakże odmiennych przejawów klinicznych wzw C jest fakt, że wszystkie one wymagają właściwego diagnozowania oraz leczenia. Terapia tego zakażenia jest zadaniem trudnym, ale jednocześnie satysfakcjonującym, gdyż jest to prawdopodobnie jedyna przewlekła choroba wirusowa, którą można w całości wyleczyć (w rozumieniu dokonania eradykacji wirusa z organizmu człowieka).

Czytaj dalej »

Terapia przeciwwirusowa chorych z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu C i zaawansowanym włóknieniem lub marskością wątroby

Szacuje się, że na przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C (pwzw C) choruje blisko 2,35% populacji, czyli ponad 160 milionów ludzi na całym świecie; spośród nich około 350 tysięcy umiera rocznie z powodu najcięższych powikłań choroby, czyli marskości i raka wątrobowokomórkowego (ang. hepatocellular carcinoma – HCC). Jednocześnie jest to jedna z niewielu przewlekłych chorób zakaźnych, w przypadku której możliwe jest wyleczenie pacjenta. Celem terapii przyczynowej pwzw C jest uzyskanie trwałej odpowiedzi wirusologicznej (ang. sustained virological response – SVR), czyli negatywnego wyniku badania wirusologicznego po 24 tygodniach od zakończenia leczenia. Wieloletnie obserwacje chorych po przeprowadzonej terapii udowodniły, że jest to równoznaczne z eradykacją wirusa.

Czytaj dalej »

Strategie leczenia przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu B w 2014 roku: pegylowany interferon alfa-2a, analogi nukleot(z)ydowe – kryteria wyboru

Celem leczenia przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu B (pwzw typu B), zgodnym z ustaleniami najważniejszych towarzystw naukowych, jest poprawa jakości życia oraz przeżywalności pacjentów, którą można osiągnąć poprzez zahamowanie progresji choroby do marskości, niewydolności narządu czy rozwoju pierwotnego raka wątroby (ang. hepatocellular carcinoma – HCC). Jest to możliwe dzięki trwałemu zahamowaniu replikacji HBV (ang. hepatitis B virus, wirus zapalenia wątroby typu B – wzw B). Z uwagi na brak możliwości eliminacji wzw B z ustroju wskutek tworzenia formy episomalnej (cccDNA), opornej na działanie leków i stanowiącej rezerwuar wirusa, wskaźnik ten staje się miernikiem skuteczności leczenia. Najbardziej pożądanym końcowym punktem terapii pwzw typu B – chociaż nadal stosunkowo rzadko obserwowanym – jest utrata antygenu HBs (HBsAg) z wytworzeniem (lub bez) przeciwciał anty-HBs.

Czytaj dalej »

Wykorzystanie badań wiremii HCV w celu optymalizacji terapii

Wirusowe zapalenie wątroby typu C (wzw C, ang. hepatitis C virus – HCV) jest współcześnie jednym z ważnych problemów zdrowotnych. Na świecie jest około 170 milionów zakażonych wzw C. Z naturalnej historii choroby wynika, że około 80% zakażeń HCV przebiega przewlekle, a zaawansowane etapy choroby, w tym marskość wątroby i/lub rak wątrobowokomórkowy (ang. hepatocellular carcinoma – HCC), wystąpią u co piątego przewlekle zakażonego tym wirusem. Według Kanwala i wsp., w latach 1996–2006 zapadalność na marskość wątroby o etiologii HCV wzrosła dwukrotnie, a na HCC – blisko dwudziestokrotnie. Leczenie przewlekłego zapalenia wątroby typu C (pzw C, ang. chronic hepatitis C – CHC) zapobiega rozwojowi tych niekorzystnych następstw klinicznych. Na przestrzeni ostatnich lat skuteczność terapii zakażeń HCV systematycznie wzrastała, dochodząc do około 50% w terapii pegylowanym interferonem (PEG-IFN) i rybawiryną (RBV) wśród zakażonych genotypem 1 HCV.

Czytaj dalej »

Koinfekcja HCV/HIV – współczesne opcje terapeutyczne leczenia HCV

U pacjentów zakażonych HIV/HCV (ang. human immunodeficiency virus/hepatitis C virus, wirusowe zapalenie wątroby typu C – wzw C) choroby wątroby są główną przyczyną zgonów oraz hospitalizacji niezwiązanych bezpośrednio z AIDS (ang. acquired immune deficiency syndrome). U osób z koinfekcją HIV/HCV rzadziej dochodzi do samoistnej eliminacji zakażenia HCV (5%) w porównaniu do zakażonych jedynie wirusowym zapaleniem wątroby typu C (15–30%). Wykazano również, że współzakażenie HIV i HCV ma istotny wpływ na szybszą progresję włóknienia w wątrobie w porównaniu z pacjentami z monoinfekcją, przy czym wyższa wiremia HIV wiąże się z szybszą progresją włóknienia i przebudową do marskiej wątroby. Z drugiej strony istotnym czynnikiem wpływającym na spowolnienie postępu włóknienia miąższu wątroby jest stała supresja wiremii HIV RNA poniżej 400 kopii/ ml. Koinfekcja HIV/HCV zwiększa ryzyko wystąpienia cukrzycy oraz chorób układu sercowo-naczyniowego, co równocześnie może pogłębiać postęp choroby.

Czytaj dalej »

Kwas hialuronowy w naprawie uszkodzeń tkankowych pochwy, szyjki macicy i sromu

Zanikowe zapalenie pochwy i sromu (synonimy: atrofia pochwy i sromu, atroficzne zapalenie pochwy i sromu, atrofia urogenitalna), niezależnie od etiologii i wieku pacjentki, odpowiada za pogorszenie jakości życia spowodowane uciążliwymi dolegliwościami uroginekologicznymi. Ich lokalizacja, symptomatologia oraz intensywność zależą od stopnia nasilenia występujących następstw dysfunkcji hormonalnej jajnika: anatomicznych, czynnościowych, cytomorfologicznych oraz dysbakteriologicznych. Występują one głównie na tle zmian atroficznych w obrębie układu moczowo-płciowego, zaburzeń statyki narządu płciowego, nietrzymania moczu lub nawracających infekcji pochwy i dróg moczowych. Jedną z niehormonalnych metod leczenia dolegliwości uroginekologicznych jest stosowanie preparatów zawierających kwas hialuronowy – substancję odgrywającą istotną rolę w procesach naprawy i gojenia tkanek.

Czytaj dalej »

Feminella® Vagi C okiem ginekologa praktyka

Pałeczki z gatunku Lactobacillus, nazywane na cześć ich odkrywcy pałeczkami Döderleina, stanowią florę dominującą w pochwie zdrowej kobiety. Pałeczki Döderleina są zdolne do fermentowania glikogenu, pochodzącego z komórek nabłonka pochwy, a produkowanego pod wpływem hormonów płciowych do kwasu mlekowego. W rezultacie dochodzi do zakwaszenia środowiska pochwy do wartości 3,6–4,5 pH. Kwaśne pH wydzieliny pochwowej zapobiega kolonizacji pochwy przez patologiczną florę bakteryjną. Pałeczki kwasu mlekowego wydzielają również nadtlenek wodoru hamujący wzrost nieprawidłowych bakterii bytujących w pochwie. Do innych czynników, wytwarzanych przez pałeczki Döderleina, zapobiegających rozwojowi patogennych bakterii należą bakteriocyny, czyli substancje o charakterze białkowym, uznawane za „antybiotyki o wąskim spektrum”, oraz biosurfaktant o działaniu antyadhezyjnym, zapobiegającym tworzeniu biofilmu między innymi przez Candida sp. i Staphyloccosus aureus. Pałeczki Lactobacillus agregują (ko-agregacja) z patogennymi bakteriami, między innymi z Eschericha coli, zapobiegając rozwojowi tych patogennych i niepożądanych w środowisku pochwy bakterii. Natomiast w mechanizmie auto-agregacji, polegającym na łączeniu się bakterii jednego gatunku, pałeczki Lactobacillus łatwiej przylegają do nabłonka pochwy, utrudniając kolonizację innym bakteriom

Czytaj dalej »

Obecne możliwości leczenia ciężkich zakażeń z udziałem antybiotyków

Odkrycie penicyliny w 1929 roku rozpoczęło erę antybiotykoterapii. Wiek dwudziesty stał się okresem wprowadzenia do leczenia kilkuset różnych leków o działaniu przeciwbakteryjnym, charakteryzujących się odmiennymi właściwościami zarówno farmakokinetycznymi, jak i farmakodynamicznymi. Ta różnorodność antybiotyków, wzbogacona w kolejnych latach nowymi cefalosporynami, fluorochinolonami, penicylinami w połączeniu z inhibitorami beta- -laktamaz, dała rozległe możliwości leczenia zakażeń. Powszechna dostępność antybiotyków i wiara w ich nieograniczoną skuteczność przyczyniła się jednak do nadużywania leków w terapii, stosowania preparatów nieodpowiednich do miejsca infekcji, rodzaju drobnoustroju i stanu klinicznego pacjenta. Obserwowano również dowolność dawkowania i czasu leczenia antybiotykiem. W konsekwencji te działania doprowadziły do znacznego obniżenia skuteczności terapii zakażeń. Po ponad 70 latach stosowania antybiotyków leczenie zakażeń stało się prawie tak trudne, jak w czasach przed penicyliną, szczególnie u najciężej chorych, takich jak pacjenci oddziałów intensywnej terapii, hematologicznych, po przeszczepach.

Czytaj dalej »