Archiwa: Project

Wykorzystanie miejscowych płatów perforatorowych „keystone” w rekonstrukcji ran kończyn dolnych – doświadczenia własne

W niniejszej pracy przedstawiono metodę wykorzystania miejscowych płatów perforatorowych typu „keystone” w rekonstrukcji ran kończyn. Opisana technika rekonstrukcyjna spełnia takie wymagania jak: tworzenie odpowiedniego pokrycia tkankowego głębokich struktur anatomicznych z ich rewaskularyzacją oraz zapewnienie akceptowalnego wyglądu i dobrej jakości życia pacjenta. Kluczem metody „keystone” jest koncepcja аngiosomów i angiotomów. W pracy przedstawiono projektowanie i technikę zaznaczania płata oraz przytoczono przykłady wykorzystania niniejszej metody zakończone sukcesem. Materiały i metody W okresie od 2011 do 2015 roku w Centrum Leczenia Oparzeń i Chirurgii Plastycznej w Dniepropietrowsku w celu zamknięcia głębokich i rozległych ubytków powłok kończyn zoperowano 33 pacjentów (30 mężczyzn i 3 kobiety w wieku od 20 do 64 lat). W grupie tych chorych wykonano rekonstrukcję utraconej skory na kończynach z wykorzystaniem plastyki miejscowymi płatami „keystone” (łącznie 47 przypadków). Wyniki U wszystkich pacjentów rozległe rany zostały całkowicie zamknięte jednoetapowo; chorzy zostali wypisani ze szpitala w dobrym stanie. Wszystkie płaty wgoiły się, a ubytki tkanek zostały wyeliminowane w jednym etapie. Wnioski Metoda plastyki lokalnymi perforatorowymi płatami „keystone” pozwala zwiększyć skuteczność zabiegow rekonstrukcyjnych w przypadku zamykania głębokich i rozległych ran kończyn. Dzięki przedstawionej technice w większości przypadków możliwe jest pierwotne jednoetapowe zamknięcie szerokiego ubytku, bez konieczności mobilizacji osiowego naczynia perforatorowego w dolnej części płata. Skutkuje to minimalną ilością powikłań pooperacyjnych i brakiem wtórnych defektów, charakterystycznych dla pól dawczych w przypadku wyboru alternatywnych metod.

Czytaj dalej »

Zarządzanie bólem w Oddziałach Intensywnej Opieki

Zarządzanie bólem w Oddziałach Intensywnej Opieki Rekomendacje Federacji Europejskich Stowarzyszeń Pielęgniarek Intensywnej Opieki – European Federation of Critical Care Nurses Associations, EfCCNa, 2017 Opracowane przez Grupę ds. Edukacji przy EfCCNa: Andreas Schäfer (Niemcy) | Jelena Sliepcevic (Chorwacja) | Julie Benbenishty (Izrael) | Victor Gomez (Hiszpania) | Silvia Scelsi (Włochy) | Biljana Savic (Serbia) | Aleksandra […]

Czytaj dalej »

Onkoplastyka – nowa filozofia chirurgicznego leczenia raka piersi

W niniejszej pracy przedstawiono techniki onkoplastyczne stosowane w leczeniu chirurgicznym raka piersi. Opisano: ich historię, definicje, zalety, wskazania i przeciwwskazania, podstawy anatomiczne oraz algorytmy doboru procedur używane przez różnych autorów (Clough, Urban, Franceschini, Munhoz, Malter, Holmes). Chirurgia onkoplastyczna nie odnosi się do jednej określonej procedury chirurgicznej, a raczej oznacza pewną filozofię postępowania. Połączenie chirurgii onkologicznej z chirurgią plastyczną jest niezbędnym elementem nowoczesnego leczenia raka piersi. Tylko prawidłowe zaplanowanie i przeprowadzenie zabiegu z uwzględnieniem prawidłowych marginesów wycięcia chirurgicznego oraz z zastosowaniem elementów chirurgii plastycznej pozwala uzyskać oczekiwany dobry efekt leczenia.

Czytaj dalej »

Zalecenie Grupy Roboczej do spraw Praktyki w Pielęgniarstwie Anestezjologicznym i Intensywnej Opieki PTPAiIO w sprawie oznakowania strzykawek, linii infuzyjnych oraz płynów w Oddziałach Anestezjologii i Intensywnej Terapii

1 Grupa Robocza ds. Praktyki PTPAiIO 2 Zakład Pielęgniarstwa Anestezjologicznego Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego DOI: dx.doi.org/10.15374/PwAiIO2018011 Pielęgniarstwo w Anestezjologii i Intensywnej Opiece 2018;4(3):75–78 Pełna wersja artykułu

Czytaj dalej »

Trigonocefalia – jedna z najczęstszych form kraniostenoz izolowanych

Przedwczesne zarośnięcie oraz kostnienie szwu czołowego prowadzi do trójkątnego zniekształcenia czoła, czyli trigonocefalii, z charakterystycznym przerostem kostnym w linii pośrodkowej, zwężeniem przedniego dołu czaszki oraz zwiększeniem wymiaru dwuciemieniowego. W ostatnich dziesięcioleciach można zauważyć wzrost występowania tej wady, która obecnie jest drugą co do częstości kraniostenozą izolowaną. Trigonocefalia najczęściej pojawia się w formie izolowanej, ale w 10–20% przypadków wiąże się z zespołami wad. Rodzinne występowanie stwierdza się w 2–6% przypadków. Etiologia tego schorzenia nie jest do końca wyjaśniona, znane są trzy główne teorie przyczyniające się do powstawania tego zniekształcenia. W pierwszej z nich trigonocefalię uznaje się za wrodzone zniekształcenie czaszki, wywołane czynnikami genetycznymi, metabolicznymi oraz farmakologicznymi. W drugiej teorii bierze się pod uwagę wewnątrzmaciczne zahamowanie wzrostu głowy płodu. Natomiast w trzeciej wskazuje się na pierwotne malformacje mózgu, których następstwem może być powstanie kraniostenozy. Poza aspektem estetycznym trigonocefalii, zahamowanie wzrostu przedniego dołu czaszki może powodować wzrost ciśnienia śródczaszkowego, prowadzącego do upośledzenia rozwoju psychomotorycznego oraz do zaburzeń neurologicznych. Celem leczenia jest zapobieganie występowaniu niebezpiecznych powikłań podwyższonego ciśnienia śródczaszkowego oraz korekcja zniekształceń mózgoczaszki i twarzoczaszki; polega ono na przeprowadzeniu kranioplastyki, która powinna być wykonywana przed ukończeniem przez dziecko pierwszego roku życia.

Czytaj dalej »

Nose reconstruction – own experience

Disfiguration due to nasal defect causes serious effects on persons work and social life. Nose is a central and prominent feature of the face. This study outlines the role of forehead flap and local flaps in reconstruction of nasal defects over the last two years in the Department of Plastic Surgery of BPS Government Medical College for Women (Khanpur Kalan, Sonipat, India).

Czytaj dalej »

Punkty krytyczne w postępowaniu z dostępem naczyniowym żylnym w praktyce zespołów ratownictwa medycznego – badanie pilotażowe

Wstęp Zakładanie dostępów naczyniowych żylnych to procedura inwazyjna, jednak w związku z dużą częstotliwością wykonywania przez personel medyczny jest traktowana rutynowo. Skutkuje to często działaniem ukierunkowanym na samo wprowadzenie kaniuli w naczynie, a zarazem brakiem analizowania punktów krytycznych i ryzyka wystąpienia możliwych powikłań. Cel Analiza punktów krytycznych w postępowaniu z dostępem naczyniowym żylnym w praktyce zespołów ratownictwa medycznego (ZRM). Materiał i metody Badanie zostało przeprowadzone z wykorzystaniem metody sondażu diagnostycznego, przy użyciu anonimowej ankiety. Grupa badana liczyła 79 ratowników medycznych, członków zespołów ratownictwa medycznego (ZRM). Wyniki W niniejszym badaniu uzyskano wyniki zbliżone do wyników z innych badań. Pod uwagę brana była głównie higiena i ochrona rąk, odnośnie której w każdej grupie pracowników ochrony zdrowia wyniki nie są zadowalające. W zestawieniu z innymi badaniami gorsze wyniki uzyskano odnośnie odsetka osób podających rutynowo leki do górnego portu wenflonu oraz dotykających miejsce wkłucia po jego odkażeniu. Duża grupa ratowników była nieświadoma, że ich działania mają realny wpływ na częstotliwość występowania zakażeń krwi. Porównując badania, dużo lepiej prezentował się aspekt używania tej samej kaniuli do ponownej próby założenia wkłucia. Większość ratowników posiada umiejętność dezynfekowania miejsca wprowadzenia kaniuli. Wnioski Ratownicy mają wiedzę teoretyczną odnośnie elementów procedury zakładania wkłucia, jednak w praktyce nie zawsze przestrzegają wszystkich zasad. Ich sposób postępowania często zależy od okoliczności, a przede wszystkim od presji czasu związanej ze złym stanem poszkodowanego. Szkolenia związane z tym tematem lub odpowiednie procedury obowiązujące w miejscach pracy mogłyby poprawić sytuację.

Czytaj dalej »

Zapobieganie zapaleniom płuc związanym z wentylacją mechaniczną u pacjentów Oddziałów Intensywnej Terapii – przegląd aktualnych doniesień

Powikłania oddechowe u pacjentów wentylowanych mechanicznie leczonych na oddziałach intensywnej terapii (OIT) występują u około 10%, przyczyniając się tym samym do zwiększenia śmiertelności (9–13%). Zapobieganie tym powikłaniom, w tym VAP, stanowi ważny element terapii i opieki pielęgniarskiej nad osobami hospitalizowanymi w OIT. Przegląd aktualnych doniesień wskazuje na konieczność wprowadzenia pakietu działań charakteryzujących się najwyższą skutecznością oraz kontynuację badań w tym zakresie, z uwzględnieniem roli poszczególnych składowych pakietu prewencyjnego.

Czytaj dalej »

Effectiveness and costs of enzymatic debridement in burn wounds – a preliminary report

Introduction Enzymatic debridement of burn wounds is an alternative to surgery and allows for the minimally invasive removal of necrotic tissue. The aim of the study was to compare the effectiveness and costs of enzymatic treatment of burn wounds between surgically- treated and conservatively-treated patients after debridement. Material and methods In a group of 6 patients (2 women and 4 men, aged 12–42) with mixed deep dermal and full-thickness burns underwent enzymatic debridement of burn wounds using a Nexobrid™ (eschar-specific removal agent). After enzymatic treatment, 3 patients underwent non-surgical procedures and the other 3 patients received skin grafts. Wound healing times were evaluated and treatment costs were calculated and compared with respect to the method of post-debridement wound care. Results The complete removal of necrosis was achieved after a single application of Nexobrid™ in all patients. The average time of wound healing was 17 days, but this was shorter in the group of operated patients (from 7 to 14 days; mean: 10 days) compared to conservatively-treated patients after enzymatic debridement (from 16 to 35 days; mean: 23 days). The average cost of hospitalization for the non-operated patients was much higher (PLN 20,850 per patient) compared to the group of patients subject to grafting after the initial treatment with Nexobrid™ (PLN 14,600 per patient). Conclusions Enzymatic debridement of wounds is an effective method for removing necrotic tissue in deep dermal and full-thickness burns. Early coverage of an enzyme-treated wound with a split-thickness skin graft decreases the hospitalization time and costs of burn patient treatment.

Czytaj dalej »

Diagnostyka i różnicowanie ran przewlekłych

W niniejszej pracy przedstawiono badanie różnicowe oraz ocenę ran przewlekłych, na podstawie których personel pielęgniarski podejmuje interwencje i planuje proces pielęgnowania chorego z owrzodzeniem. Dodatkowo zawarto schemat postępowania z pacjentem z raną przewlekłą.

Czytaj dalej »

Efektywność i koszty enzymatycznego oczyszczania ran oparzeniowych – raport wstępny

Wstęp Enzymatyczne oczyszczanie ran oparzeniowych jest alternatywnym sposobem dla zabiegów chirurgicznych, pozwalającym na małoinwazyjne usunięcie martwych tkanek. Celem pracy było porównanie efektywności i kosztów enzymatycznego oczyszczania pomiędzy grupami chorych leczonych operacyjnie i zachowawczo po oczyszczeniu. Materiał i metody W grupie 6 pacjentów (2 kobiety i 4 mężczyzn w wieku 12–42 lat) z oparzeniami termicznymi skóry mozaikowymi stopnia IIb/III zastosowano preparat Nexobrid™ do enzymatycznego oczyszczania ran, zawierający mieszaninę enzymów proteolitycznych z bromelainą. Po enzymatycznym oczyszczeniu u trzech chorych wdrożono zachowawcze postępowanie z raną, a u trzech pozostałych rany pokryto przeszczepami skóry. Ocenie poddano czas gojenia się ran oraz oszacowano i porównano koszty leczenia pacjentów ze względu na sposób postępowania z raną po zastosowaniu preparatu Nexobrid™. Wyniki U wszystkich badanych osób po zastosowaniu Nexobrid™ uzyskano całkowite oczyszczenie ran z tkanek martwych. Średni czas gojenia wyniósł 17 dni, jednak w grupie operowanych pacjentów był krótszy (7–14 dni, średnio – 10 dni) w porównaniu do grupy osób leczonych zachowawczo (16–35 dni, średnio – 23 dni). Średni koszt hospitalizacji chorych nieoperowanych był zdecydowanie wyższy (20 850 zł na pacjenta) w porównaniu z grupą oparzonych, u których po zastosowaniu preparatu Nexobrid™ rany pokryto przeszczepami skóry (14 600 zł na pacjenta). Wnioski Enzymatyczne oczyszczanie ran jest metodą skuteczną w usuwaniu martwicy z rany oparzeniowej w przypadku oparzeń głębokich pośredniej i pełnej grubości. Wczesne pokrycie oczyszczonej enzymatycznie rany przeszczepami skóry pozwala skrócić czas hospitalizacji i obniżyć koszty leczenia pacjentów z oparzeniami.

Czytaj dalej »

Podjęcie czynności resuscytacji krążeniowo-oddechowej w aspekcie zagadnień prawnych i etycznych

Nagłe zatrzymanie krążenia (NZK) jest stanem niespodziewanym, trudnym do przewidzenia i tragicznym w skutkach, ponieważ kończy się często śmiercią pacjenta. NZK to zjawisko niełatwe, bo śmierć we współczesnym świecie jest z jednej strony niezauważana, a z drugiej na tyle powszechna, że często skutkuje to zrutynizowaniem działań pracowników medycznych w tym obszarze. Lęk przed kontaktem ze śmiercią wyzwalany jest w dużej mierze przez niewiedzę, która paraliżuje chęć pomagania umierającemu człowiekowi. Dlatego też tak ważna jest ciągła edukacja personelu medycznego, udział w odczytach czy konferencjach pozwalających na zrozumienie istoty śmierci i przyjęcie należnych standardów obcowania z umierającym. Obecnie często rezygnuje się z leczenia pozycjonowanego z perspektywy lekarza na rzecz leczenia ukierunkowanego na indywidualnego pacjenta, z uwzględnieniem jego woli i z poszanowaniem jego autonomii. Kluczowy dział w prawie medycznym zajmują prawa pacjenta, które są zespołem norm określających uprawnienia osób korzystających ze świadczeń zdrowotnych. Prawa te pozwalają na wyznaczenie pozycji chorego w trakcie zapewniania mu świadczeń zdrowotnych. Jednym ze składowych praw pacjenta jest prawo do poszanowania godności oraz do umierania w spokoju i godności. Ich realizacja wymaga dbałości o jakość życia na jego finalnym etapie – nie tylko poprzez stosowanie odpowiednich procedur medycznych, lecz także przez umożliwienie pacjentowi otrzymania wsparcia ze strony osób najbliższych.

Czytaj dalej »

XV Zjazd Polskiego Towarzystwa Chirurgii Plastycznej, Rekonstrukcyjnej i Estetycznej

Czytaj dalej »

Symetryzacja piersi we wrodzonej deformacji tułowia u dorosłej pacjentki – opis przypadku

Wrodzona wada klatki piersiowej pod postacią półkręgów i braku żeber oraz z następczą skoliozą jest poważnym problemem natury medycznej, powodującym różnego stopnia deformację klatki piersiowej. W przypadku, kiedy schorzenie dotyczy kobiet, wiąże się z następstwem manifestującym się dyslokacją i asymetrią piersi, co dodatkowo nasila wrażenie asymetrii. Całość przyczynia się do dyskomfortu oraz problemów natury psychologicznej, spowodowanych trudnościami dnia codziennego, takimi jak na przykład dobór ubrania czy odpowiednia prezencja. Chirurgia rekonstrukcyjna staje przed koniecznością indywidualnego doboru często nieopisywanych technik korekcyjnych, które mogą poprawić jakość życia pacjentek. W niniejszej pracy przedstawiono opis przypadku wrodzonej deformacji tułowia u dorosłej kobiety, u której przeprowadzono zabieg symetryzacji piersi.

Czytaj dalej »

Zalecenie Grupy Roboczej do spraw Praktyki w Pielęgniarstwie Anestezjologicznym i Intensywnej Opieki PTPAiIO w sprawie pielęgnowania oka u pacjenta nieprzytomnego wentylowanego mechanicznie w Oddziale Intensywnej Terapii

Wstęp Zjawisko odczuwania bólu towarzyszy człowiekowi od zawsze i stanowi przedmiot wielu badań – zarówno w dziedzinie medycyny czy psychologii, jak i innych nauk. Cel Celem niniejszej pracy była subiektywna ocena bólu pourazowego oraz czynników mających wpływ na jego natężenie u chorych po złamaniach kończyn. Ocenie poddano również skuteczność leczenia przeciwbólowego w okresie okołourazowym. Materiał i metody Badania zostały przeprowadzone w grupie 100 pacjentów oddziału o profilu zabiegowym. Jako narzędzie badawcze zastosowano ankietę własnego autorstwa oraz skalę VAS. Wyniki Analizując poziom natężenia bólu po urazie stwierdzono, iż nie jest on zależny od wieku. Natomiast, biorąc pod uwagę dolegliwości bólowe po udzieleniu pierwszej pomocy medycznej oraz po leczeniu w SOR, postawiono tezę, że wraz z wiekiem wzrasta poziom natężenia bólu. Poziom wykształcenia również wpływał na odczuwanie bólu – im niższy poziom wykształcenia ankietowanych, tym silniejsze były dolegliwości bólowe po udzieleniu pomocy medycznej oraz po leczeniu w SOR. W grupie osób młodszych częściej występowały złamania kończyn górnych, a u osób starszych – kończyn dolnych. Badania diagnostyczne były boleśniejsze dla starszych pacjentów. U większości badanych ból utrudniał normalne funkcjonowanie – szczególnie u osób z niższym poziomem wykształcenia oraz przebywających na emeryturze lub rencie. Wykazano, że poziom natężenia dolegliwości bólowych po doznanym urazie był bardzo wysoki – po zabezpieczeniu przez zespół ratownictwa medycznego oraz po podjętym leczeniu w SOR. Ponadto 21% badanych wskazało, że na tym etapie nie został im podany żaden lek przeciwbólowy. Wnioski Ból po urazowych złamaniach kończyn jest odczuwany przez większość pacjentów jako bardzo silny. Przedszpitalne i pooperacyjne leczenie bólu pourazowego jest niedostateczne. Należy opracować wytyczne leczenia bólu dla zespołów ratownictwa medycznego.

Czytaj dalej »

The pathophysiology of the cardiovascular system in severe burns

This paper is the literature review related to the pathophysiology of the cardiovascular system in the severe thermal burn. Dysfunction of the circulatory system is one of the most important consequences of the hypovolemic shock and the hypermetabolic response for the burn injury. The burn may cause early or late response of the myocardium. Understanding of the pathophysiology of the cardiovascular system may have a clinical implication and may improve the effectiveness of the treatment.

Czytaj dalej »

Subiektywna ocena bólu pourazowego u pacjentów po złamaniach kończyn – doświadczenia własne

Wstęp Zjawisko odczuwania bólu towarzyszy człowiekowi od zawsze i stanowi przedmiot wielu badań – zarówno w dziedzinie medycyny czy psychologii, jak i innych nauk. Cel Celem niniejszej pracy była subiektywna ocena bólu pourazowego oraz czynników mających wpływ na jego natężenie u chorych po złamaniach kończyn. Ocenie poddano również skuteczność leczenia przeciwbólowego w okresie okołourazowym. Materiał i metody Badania zostały przeprowadzone w grupie 100 pacjentów oddziału o profilu zabiegowym. Jako narzędzie badawcze zastosowano ankietę własnego autorstwa oraz skalę VAS. Wyniki Analizując poziom natężenia bólu po urazie stwierdzono, iż nie jest on zależny od wieku. Natomiast, biorąc pod uwagę dolegliwości bólowe po udzieleniu pierwszej pomocy medycznej oraz po leczeniu w SOR, postawiono tezę, że wraz z wiekiem wzrasta poziom natężenia bólu. Poziom wykształcenia również wpływał na odczuwanie bólu – im niższy poziom wykształcenia ankietowanych, tym silniejsze były dolegliwości bólowe po udzieleniu pomocy medycznej oraz po leczeniu w SOR. W grupie osób młodszych częściej występowały złamania kończyn górnych, a u osób starszych – kończyn dolnych. Badania diagnostyczne były boleśniejsze dla starszych pacjentów. U większości badanych ból utrudniał normalne funkcjonowanie – szczególnie u osób z niższym poziomem wykształcenia oraz przebywających na emeryturze lub rencie. Wykazano, że poziom natężenia dolegliwości bólowych po doznanym urazie był bardzo wysoki – po zabezpieczeniu przez zespół ratownictwa medycznego oraz po podjętym leczeniu w SOR. Ponadto 21% badanych wskazało, że na tym etapie nie został im podany żaden lek przeciwbólowy. Wnioski Ból po urazowych złamaniach kończyn jest odczuwany przez większość pacjentów jako bardzo silny. Przedszpitalne i pooperacyjne leczenie bólu pourazowego jest niedostateczne. Należy opracować wytyczne leczenia bólu dla zespołów ratownictwa medycznego.

Czytaj dalej »

Krakowskie procedury replantacyjne

W pracy przedstawiono procedury opracowane na podstawie dwudziestoletniego doświadczenia w replantacjach kończyn u dzieci i dorosłych. Omówiono m.in.: wskazania i przeciwwskazania do tego zabiegu, warunki transportu, system pracy bloku operacyjnego, wybrane zagadnienia śródoperacyjne oraz pooperacyjne postępowanie farmakologiczne. Przeważająca liczba udanych replantacji w materiale klinicznym, na którym opierają się procedury, została wykonana pomimo ogólnie przyjętych przeciwwskazań do tego zabiegu. Nadrzędnym celem replantacji nie było uzyskanie przeżycia replantowanej części kończyny, tylko poprawa jej funkcji w stosunku do stanu po amputacji. Oprócz wypracowanego modelu postępowania, w przedstawionych procedurach zawarto przesłanie, że – pod warunkiem zapewnienia bezpieczeństwa w trakcie i po operacji – jedynym przeciwwskazaniem do replantacji jest brak możliwości jej wykonania.

Czytaj dalej »

XII Zjazd Polskiego Towarzystwa Leczenia Oparzeń, Dźwirzyno, 10–13 czerwca 2015 roku

Czytaj dalej »

Złożona subtotalna amputacja kciuka z utratą szkieletu kostnego – opis przypadku

Urazy amputacyjne w obrębie ręki z towarzyszącym wielopoziomowym uszkodzeniem tkanek stanowią przeciwwskazanie do replantacji. Szczególnie trudną decyzją jest dyskwalifikacja z zabiegu dotycząca kciuka. Doświadczenie mikrochirurgiczne oraz umiejętności rekonstrukcyjne pozwalają na podjęcie próby ratowania części kończyn z założenia nienadających się do uratowania. Ma to szczególnie istotne znaczenie w aspekcie poprawy jakości życia pacjentów. W pracy przedstawiono przypadek 42-letniego mężczyzny, który doznał subtotalnej amputacji ze zniszczeniem szkieletu kostnego oraz tkanek miękkich na całej długości powierzchni dłoniowej i grzbietowej kciuka prawej ręki. Pomimo przeciwwskazań podjęto próbę ratowania uszkodzonych tkanek kciuka. Napływ krwi tętniczej został odtworzony poprzez zespolenie tętnicy głównej kciuka z dystalnym naczyniem żylnym i wytworzenie w taki sposób przetoki tętniczo-żylnej. Układ kostny tymczasowo odtworzono dzięki ustabilizowaniu drutem Kirschnera fragmentów kostnych znalezionych w tkankach miękkich kciuka. Uzyskano przeżycie w całości rewaskularyzowanych tkanek. Po pierwotnej operacji zaplanowano wtórny zabieg rekonstrukcyjny układu kostnego kciuka, polegający na przeszczepie fragmentu kości łokciowej. Próba rewaskularyzacji i rekonstrukcji pierwszego promienia ręki z wykorzystaniem niestandardowych metod została zakończona sukcesem. Dzięki zachowaniu tkanek miękkich i uzyskaniu skutecznej czasowej stabilizacji kostnej, możliwe było zaplanowanie wtórnego zabiegu rekonstrukcyjnego. Uratowanie kciuka ręki dominującej, pomimo braku czynnego ruchu, pozwoliło na zachowanie opozycji do palców II–V oraz chwytu pęsetkowego. Zachowanie ręki pięciopalczastej z możliwością chwytu pozytywnie wpłynęło na jakość życia pacjenta.

Czytaj dalej »

Ocena wiedzy uczniów szkół średnich na temat zdrowego stylu życia i potencjalnych korzyści z niego wynikających

Nieprawidłowy styl życia współczesnych społeczeństw niesie ze sobą bardzo negatywne skutki zdrowotne, których konsekwencje są szczególnie niebezpieczne dla młodych ludzi w okresie dojrzewania. Świadomość uczniów szkół średnich odnośnie szeroko pojętego zdrowia jest dość zróżnicowana, natomiast poziom ich zachowań prozdrowotnych bardzo często niezadowalający, a w wielu wypadkach nawet niepoprawny. Dlatego też poznanie i ocena stylu życia młodzieży oraz ich poglądów dotyczących znaczenia stylu życia w kształtowaniu i zachowaniu własnego zdrowia jest bardzo ważnym elementem działań prozdrowotnych. Celem pracy było zaprezentowanie poziomu wiedzy uczniów szkół średnich na temat zdrowego stylu życia i potencjalnych korzyści z niego wynikających. W badaniach zastosowano metodę sondażu diagnostycznego z użyciem techniki ankietowej. Narzędzie badawcze stanowił kwestionariusz ankiety opracowany przez Autorki. Badania przeprowadzono w okresie od 10 do 15 kwietnia 2017 roku w grupie 200 osób różnej płci w wieku od 16 do 20 lat, uczęszczających do dwóch rzeszowskich szkół średnich. Uzyskane informacje zostały poddane analizie statystycznej, w której wykorzystano metodę testu niezależności.

Czytaj dalej »

Nieantybiotykowe metody ograniczania zakażeń związanych z założenym cewnikiem moczowym (CAUTI)

Cewnikowanie dróg moczowych jest powszechnym zabiegiem stosowanym w szpitalach oraz placówkach sprawujących długoterminową opiekę nad chorymi. Jest to zabieg inwazyjny, wykonywany ze wskazań medycznych oraz w celu poprawy jakości życia pacjenta. Obecność cewnika w drogach moczowych wiąże się z wysokim ryzykiem wystąpienia infekcji dróg moczowych. Stosowanie antybiotyków w leczeniu zakażeń układu moczowego związanych z obecnością cewnika niesie za sobą ryzyko izolacji szczepów wielolekoopornych, co jest szczególnie niebezpieczne dla pacjentów, którzy muszą być cewnikowani przewlekle. Z tego względu szczególny nacisk kładzie się na profilaktykę zakażeń odcewnikowych. Pojawienie się na rynku polskim systemów do płukania cewników Uro-Tainer® jest szansą na poprawę jakości opieki nad cewnikami w placówkach polskiej ochrony zdrowia. Różnorodność produktów Uro-Tainer® pozwala dobrać system do sytuacji klinicznej pacjenta. Udowodniono, że płukanie cewnika z użyciem tego systemu pozwala na: długie utrzymanie cewnika drożnego i czystego; zmniejszenie częstości konieczności zmiany cewnika oraz usunięcie z cewnika i pęcherza moczowego inkrustacji struwitowych oraz drobnoustrojów chorobotwórczych, nawet w postaci biofilmu. Dzięki temu znacznie maleje ryzyko powstania infekcji i indukcji szczepów wielolekoopornych. Dodatkowo systemy Uro-Tainer® są odpowiednie do samodzielnego stosowania przez pacjenta.

Czytaj dalej »

Zapobieganie hipotermii okołooperacyjnej – realizacja standardu opieki w Universitats Klinikum Eppendorf w Hamburgu

W pracy przedstawiono uwarunkowania hipotermii okołooperacyjnej, jej znaczenie kliniczne dla przebiegu procesu leczenia i zdrowienia pacjentów, a także aspekty ekonomiczne związane ze stosowaniem bądź zaniechaniem prewencji. Odniesiono się do realizacji ogólnoniemieckiego „Standardu S3” w praktyce klinicznej na przykładzie zintegrowanego bloku operacyjnego w Klinice Uniwersyteckiej Eppendorf w Hamburgu (Niemcy).

Czytaj dalej »

Primary and secondary surgical reconstruction in penoscrotal degloving injuries – a case report

Penoscrotal degloving avulsion injury is a rarely observed trauma. Although this kind of injury is not life-threatening, it brings significant problem of both psychological and physiological nature. The aim of the work was to report the long-term results of primary and secondary reconstruction in penoscrotal degloving injuries. Penis skin shaft and scrotum reconstructions were performed in two patients suffering from massive penoscrotal avulsional degloving injuries. In one case, secondary reconstruction was performed, whereas in the other one – a primary reconstructive procedure was undertaken. Good aesthetic and functional results were obtained without any contracture of the penis skin grafts and pliable scrotum reconstructed either with the use of a pedicled groin flap or pedicled anterolateral thigh flap (ALTF). The aim of the reconstruction of penoscrotal degloving injury is to reconstruct penis and testicles integuments in order to provide best aesthetic and functional results, enabling sexual activity restoration. Aesthetics and functional results depend on the selection of the proper treatment method.

Czytaj dalej »