Archiwa: Project

„Zmierzch” – przeszczepienie wątroby u osób zakażonych HIV

W wyniku poprawiającego się przeżycia osób z zakażeniem HIV, możliwości długoterminowego prowadzenia skutecznej terapii antyretrowirusowej (ARV) oraz zmniejszenia ryzyka AIDS, przeszczepienie wątroby coraz częściej staje się rozważaną opcją terapeutyczną w tej grupie chorych. Konieczność przeszczepienia nierzadko wiąże się z występowaniem koinfekcji HCV i HBV, mogących prowadzić do schyłkowej niewydolności wątroby, oraz z rozwojem raka wątrobowokomórkowego. Przeszczepienia wątroby u osób HIV(+) wykonywano również – między innymi – z powodu autoimmunologicznego zapalenia wątroby czy jej piorunującej niewydolności. Poza standardowymi kryteriami kwalifikacji i dyskwalifikacji do tego zabiegu, ograniczeniem w grupie osób z HIV pozostaje liczba limfocytów CD4, choroby wskaźnikowe AIDS oraz terapia ARV. Kolejnymi wyzwaniami są leczenie przewlekłego zakażenia HCV oraz interakcje pomiędzy preparatami antyretrowirusowymi a immunosupresją. Jednakże dostęp do bezpośrednio działających preparatów anty-HCV oraz inhibitorów integrazy o niewielkim wpływie na stężenia inhibitorów kalcyneuryny upraszcza opiekę okołoprzeszczepową. W takim przypadku zakażenie HIV przestaje być przeciwwskazaniem w przeszczepieniu wątroby; prawidłowa kwalifikacja i zaplanowanie opieki pozwala na uzyskanie pozytywnego wyniku procedury oraz długotrwałe przeżycie pacjenta.

Czytaj dalej »

„Świt” – wyzwania związane z diagnostyką i leczeniem ostrego zapalenia wątroby typu C u pacjentów zakażonych HIV

Od ponad dekady obserwuje się wzrost częstości występowania ostrego wzw C (wirus zapalenia wątroby typu C, ang. hepatitis C virus – HCV) w dużych aglomeracjach miejskich wśród mężczyzn zakażonych HIV. Coraz częściej diagnozowane infekcje HCV w tej populacji prawdopodobnie są związane z częstszym przenoszeniem tego wirusa na drodze kontaktów seksualnych. Zakażenie HCV w początkowym okresie może przebiegać bezobjawowo lub z nieswoistymi objawami, utrudniającymi diagnozę. Badania serologiczne zwykle nie są pomocne, ponieważ nie pozwalają na rozróżnienie fazy ostrej od fazy przewlekłej wzw typu C. W przypadku braku danych o niedawnych negatywnych wynikach HCV RNA lub przeciwciał anty-HCV, rozróżnienie fazy ostrej od zaostrzenia fazy przewlekłej zakażenia wirusem zapalenia wątroby typu C jest zazwyczaj niemożliwe. W okresie ostrej fazy infekcji HCV u osób zakażonych HIV prowadzących skuteczne leczenie ARV (ang. antiretroviral) (HIV RNA

Czytaj dalej »

Manifestacje pozawątrobowe zakażenia HBV – możliwości terapeutyczne

W pracy przedstawiono charakterystykę manifestacji pozawątrobowych zakażenia wirusem zapalenia wątroby typu B (wzw B), takich jak: kłębuszkowe zapalenie nerek, guzkowe zapalenie tętnic, krioglobulinemia mieszana, neuropatie obwodowe i inne. Przedstawiono różnorodne podglądy na temat leczenia tych zaburzeń oraz podkreślono skuteczność terapii interferonem alfa u dzieci z kłębuszkowym zapaleniem nerek w przebiegu zakażenia wzw B.

Czytaj dalej »

Patomechanizm uszkodzeń wątroby wskutek zakażeń HCV

Stworzenie modelu mysiego HIL, zawierającego wszczepione hepatocyty ludzkie, umożliwia obserwację molekularną zakażenia HCV (ang. hepatitis C virus, wirus zapalenia wątroby typu C) oraz HCV-specyficznej odpowiedzi immunologicznej wraz ze zmianami patologicznymi w wątrobie. Kluczową rolę w patofizjologii włóknienia i marskości wątroby wydaje się odgrywać dysregulacja procesów śmierci i regeneracji hepatocytów. W pracy przedstawiono rolę czynników warunkujących procesy apoptozy i regeneracji w wątrobie.

Czytaj dalej »

Techniki wykrywania wirusów górnych dróg oddechowych

W pracy omówiono znaczenie diagnostyki wirusologicznej w zakażeniach górnych dróg oddechowych. Wskazano na jej znaczenie zwłaszcza w niektórych grupach pacjentów, takich jak: biorcy przeszczepów, chorzy z upośledzonym układem odpornościowym oraz osoby hospitalizowane. Przedstawiono możliwości i ograniczenia wykorzystania techniki izolacji, metod serologicznych oraz biologii molekularnej, a także omówiono możliwe trudności przy interpretacji wyników.

Czytaj dalej »

Bezpieczeństwo terapii infuzyjnej – spostrzeżenia, uwagi, nieprawidłowości

Na terapię infuzyjną składa się szereg procedur obarczonych wysokim ryzykiem. Niestety poziom ryzyka często nie jest wiązany ze znaczącymi problemami zdrowotnymi pacjentów. Rzadko również terapię infuzyjną uważa się za przyczynę zdarzeń niepożądanych, których efektem jest wydłużenie hospitalizacji, a co za tym idzie, wzrost kosztów leczenia. Omawiany rodzaj terapii jest zwykle kojarzony z leczeniem szpitalnym. Nie należy jednak zapominać, że infuzję stosuje się również w warunkach domowych – korzystnych dla pacjenta, ale wzbudzających wątpliwości dotyczące nadzoru nad przebiegiem procedur składających się na terapię infuzyjną, obarczonych znaczącym ryzykiem (w tym epidemiologicznym). W niniejszym opracowaniu podjęto próbę przekazania wyników obserwacji własnych dotyczących procedur składających się na terapię infuzyjną oraz wskazania możliwości wdrożenia działań zapobiegawczych i korygujących, istotnych dla tego obszaru świadczeń medycznych.

Czytaj dalej »

Bakteriemia o etiologii Kocuria kristinae u dziecka przedwcześnie urodzonego. Zakażenia wywoływane przez szczepy Kocuria – florę fizjologiczną skóry

Drobnoustroje wchodzące w skład flory fizjologicznej skóry i błon śluzowych człowieka długo były uznawane za zupełnie niechorobotwórcze. W ostatnich latach odnotowuje się jednak coraz więcej zakażeń spowodowanych przez bakterie z rodziny Micrococcaceae, w tym gatunki Kocuria kristinae. U pacjentów immunokompetentnych ryzyko rozwinięcia się infekcji tymi drobnoustrojami jest niewielkie. Prawdopodobieństwo zakażenia znacznie wzrasta u chorych w immunosupresji, z oddziałów hematologicznych i onkologicznych, a także u przedwcześnie urodzonych dzieci z niską masą urodzeniową. Wcześniaki są pacjentami obarczonymi szczególnie wysokim ryzykiem rozwinięcia się zakażenia florą skóry. Ma to związek z ich niesprawnym układem immunologicznym, niedojrzałością wielu narządów oraz inwazyjnymi zabiegami diagnostycznymi i leczniczymi, którym ta grupa dzieci jest poddawana w czasie pobytu w szpitalu. Celem pracy było zwrócenie uwagi na narastający problem zakażeń krwi bakteriami potencjalnie niechorobotwórczymi z rodziny Micrococcaceae oraz przedstawienie przypadku bakteriemii wywołanej przez Kocuria kristinae u dziecka przedwcześnie urodzonego, skutecznie wyleczonego dzięki usunięciu cewnika oraz zastosowaniu antybiotykoterapii.

Czytaj dalej »

Epidemiologia i wrażliwość gronkowców koagulazo-ujemnych izolowanych z zakażeń krwi w wybranych oddziałach Dolnośląskiego Szpitala im. T. Marciniaka – Centrum Medycyny Ratunkowej we Wrocławiu

Gronkowce koagulazo-ujemne (ang. coagulase-negative staphylococci – CNS) stanowią naturalną mikroflorę organizmu człowieka. Coraz więcej wiadomo o udziale gatunków CNS, takich jak: Staphylococcus epidermidis, Staphylococcus haemolyticus, Staphylococcus hominis oraz Staphylococcus warneri w różnych zakażeniach u osób z zaburzeniami funkcjonowania układu odpornościowego, po implantacji wszczepów, zabiegach chirurgicznych i leczeniu immunosupresyjnym. W okresie roku w czterech oddziałach wrocławskiego Dolnośląskiego Szpitala Specjalistycznego im. T. Marciniaka – Centrum Medycyny Ratunkowej wykonano 2130 posiewów krwi, z czego 21,9% było dodatnich. Wśród posiewów dodatnich CNS stanowiły 50% izolatów, z czego dominującym był gatunek S. epidermidis. W pracy omówiono częstość występowania gronkowców koagulazo-ujemnych oraz wrażliwość tych szczepów na epidemiologicznie ważne antybiotyki i chemioterapeutyki. Szczególną uwagę zwraca fakt znacznej lekooporności CNS./p>

Czytaj dalej »

Andrzej Wiktor Schally – wybitny uczony polsko-amerykański, odkrywca struktury GnRH i innych neurohormonów, laureat Nagrody Nobla

Andrzej Wiktor Schally urodził się 30 listopada 1926 roku w Wilnie, jako syn generała armii Wojska Polskiego Kazimierza Piotra Schally’ego i Marii, z domu Łąckiej. Dzieciństwo i wczesną młodość spędził w Warszawie, w Pałacu pod Blachą, z racji pełnienia przez jego ojca stanowiska szefa gabinetu prezydenta Polski. Matka Andrzeja Wiktora, Maria Łącka, była córką Heleny Łąckiej i Karola Łąckiego, oficera Wojska Polskiego. Kazimierz Schally został szczególnie doceniony w czasie walk o wolność Polski w 1920 roku oraz podczas walk z Niemcami w kampanii wrześniowej 1939 roku. Trwająca wojna nie pozwoliła młodemu Andrzejowi podążać śladami swojego ojca. Zamiast nauki w szkole wojskowej, chłopiec poznawał rygory życia na wygnaniu. Niestety przypadający na młodość Andrzeja bardzo niebezpieczny czas, w połączeniu z nieobecnością przy nim ojca, sprawiły, że młody mężczyzna miał mieszane uczucia w stosunku do Kazimierza Schally’ego.

Czytaj dalej »

VIII Ogólnopolskie Sympozjum cyklu Biofilm tworzony przez drobnoustroje w patogenezie zakażeń

Czytaj dalej »

Listerioza u noworodka – opis przypadku

Listeria monocytogenes to patogen wewnątrzkomórkowy posiadający zdolność do wnikania, namnażania i rozprzestrzeniania się w komórkach makroorganizmu, takich jak: komórki nabłonka jelitowego, komórki śródbłonka naczyń czy komórki trofoblastu. U kobiet ciężarnych zakażenie może przebiegać bezobjawowo lub pod postacią łagodną o objawach grypopodobnych i/lub symptomach ze strony przewodu pokarmowego. Natomiast zakażenie płodu lub noworodka charakteryzuje się ciężkim przebiegiem i wysoką śmiertelnością. Wyrożnia się dwie postacie kliniczne listeriozy u noworodków: wczesną (związaną z zakażeniem wewnątrzmacicznym) oraz późną (będącą wynikiem zakażenia okołoporodowego). W postaci wczesnej obserwuje się sepsę, zapalenie płuc oraz niewydolność krążeniowo-oddechową. W pracy przedstawiono przypadek kobiety ciężarnej z niezdiagnozowanym zakażeniem o etiologii L. monocytogenes oraz wczesną postać listeriozy u jej nowo narodzonego dziecka.

Czytaj dalej »

Możliwości wykorzystania systemów ultrafiltracji w prewencji zakażeń Legionella pneumophila i Pseudomonas aeruginosa, bakterii występujących w szpitalnych instalacjach wodociągowych

Legionella pneumophila i Pseudomonas aeruginosa to drobnoustroje występujące naturalnie w instalacji wodociągowej, mogące wywoływać zakażenia u hospitalizowanych pacjentów. Ze względu na liczne mechanizmy adaptacyjne (m.in. zdolność tworzenia biofilmów, niskie wymagania odżywcze), skuteczna eradykacja tych patogenów ze szpitalnych systemów wodnych jest trudna. W pracy scharakteryzowano zagrożenie związane z obecnością wspomnianych mikroorganizmów patogennych w instalacji wodociągowej szpitali oraz przedstawiono możliwości wykorzystania ultrafiltracji w zapobieganiu tworzenia biofilmów bakteryjnych w instalacjach, a co za tym idzie – ograniczania ryzyka zakażeń drobnoustrojami tam bytującymi.

Czytaj dalej »

Rola laboratorium mikrobiologicznego w kontroli zakażeń szpitalnych

Badania mikrobiologiczne stanowią podstawę rozpoznawania, leczenia i ograniczania zakażeń szpitalnych. Rola laboratorium mikrobiologicznego w tym zakresie polega na: wykrywaniu czynników etiologicznych wywołujących infekcje, monitorowaniu lekooporności drobnoustrojów oraz kontroli procesów sterylizacji i dezynfekcji. Innymi zadaniami są: udział w dochodzeniu epidemiologicznym w ognisku zakażeń, badania przesiewowe pacjentów i personelu medycznego, opracowanie zasad doboru próbki i właściwego jej pobrania, a także odpowiednich warunków transportu materiału do badań mikrobiologicznych w celu uniknięcia błędów przedlaboratoryjnych oraz zapewnienia wiarygodności uzyskanych wyników. W kontroli zakażeń związanych z opieką zdrowotną (HAIs) duże znaczenie ma dobór właściwych metod laboratoryjnych, optymalne skrócenie czasu badania oraz pełna identyfikacja czynników etiologicznych infekcji przy użyciu nowoczesnych technik. Laboratorium mikrobiologiczne spełnia również istotną rolę w oznaczaniu mechanizmów oporności izolatów klinicznych, we właściwej interpretacji wyników badań mikrobiologicznych pozwalających odróżnić kolonizację od zakażenia, konsultacji w zakresie antybiotykoterapii oraz fenotypowania i genotypowania szczepów istotnych epidemiologicznie. Nadzór nad HAIs oraz skuteczne im zapobieganie są możliwe tylko przy ścisłej współpracy laboratorium mikrobiologicznego z lekarzem opiekującym się chorym i zespołem kontroli zakażeń szpitalnych danej placówki ochrony zdrowia.

Czytaj dalej »

Inwazyjna choroba grzybicza – wyzwanie XXI wieku?

Inwazyjne zakażenia grzybicze (IFI) są najpoważniejszym powikłaniem infekcyjnym u pacjentów hematoonkologicznych, zwłaszcza poddawanych procedurom przeszczepienia krwiotwórczych komórek macierzystych. Epidemiologia IFI w tej grupie chorych zmienia się, ale nadal grzyby z rodzajów Candida i Aspergillus są przyczyną większości infekcji. Ze względu na powszechną dostępność nowych leków przeciwgrzybiczych, niezbędna jest aktualizacja obowiązujących zaleceń dotyczących postępowania terapeutycznego w tych grupach chorych. W pracy przedstawiono obowiązujące wytyczne profilaktyki i leczenia inwazyjnych zakażeń grzybiczych u chorych hematoonkologicznych i po przeszczepieniu krwiotwórczych komórek macierzystych w oparciu o aktualne zalecenia ECIL-5 (ang. 5th European Conference on Infections in Leukemia).

Czytaj dalej »

Aktualne wytyczne dotyczące profilaktyki i leczenia celowanego zakażeń grzybiczych u chorych hematoonkologicznych i po przeszczepieniu krwiotwórczych komórek macierzystych według zaleceń ECIL-5

Inwazyjne zakażenia grzybicze (IFI) są najpoważniejszym powikłaniem infekcyjnym u pacjentów hematoonkologicznych, zwłaszcza poddawanych procedurom przeszczepienia krwiotwórczych komórek macierzystych. Epidemiologia IFI w tej grupie chorych zmienia się, ale nadal grzyby z rodzajów Candida i Aspergillus są przyczyną większości infekcji. Ze względu na powszechną dostępność nowych leków przeciwgrzybiczych, niezbędna jest aktualizacja obowiązujących zaleceń dotyczących postępowania terapeutycznego w tych grupach chorych. W pracy przedstawiono obowiązujące wytyczne profilaktyki i leczenia inwazyjnych zakażeń grzybiczych u chorych hematoonkologicznych i po przeszczepieniu krwiotwórczych komórek macierzystych w oparciu o aktualne zalecenia ECIL-5 (ang. 5th European Conference on Infections in Leukemia).

Czytaj dalej »

Terapia inwazyjnych grzybic układowych w świetle międzynarodowych rekomendacji

Inwazyjne zakażenia grzybicze (ang. invasive fungal infections – IFIs) są istotnym czynnikiem wpływającym na śmiertelność pacjentów onkologicznych i chorych poddanych przeszczepowi hematopoetycznych komórek macierzystych. W niniejszej pracy dokonano przeglądu aktualnych rekomendacji w celu lepszego zrozumienia występowania IFI u pacjentów onkologicznych i chorych po przeszczepie oraz poprawy ich leczenia.

Czytaj dalej »

Farmakoterapia zakażeń Clostridium difficile

W pracy przedstawiono charakterystykę moksyfloksacyny i lewofloksacyny uwzględniającą ich aktywność biologiczną, różnice w spektrum przeciwbakteryjnym oraz właściwości farmakokinetyczne (PK) i farmakodynamiczne (PD). Dokonano także przeglądu patogenów odpowiedzialnych za najczęstsze zakażenia z uwzględnieniem trendów lekooporności. Omówiono ważniejsze wskazania terapeutyczne i krótko scharakteryzowano badania kliniczne porównujące skuteczność omawianych fluorochinolonów z innymi lekami rekomendowanymi w terapii określonego zakażenia.

Czytaj dalej »

Miejsce lewofloksacyny i moksyfloksacyny w terapii zakażeń bakteryjnych

W pracy przedstawiono charakterystykę moksyfloksacyny i lewofloksacyny uwzględniającą ich aktywność biologiczną, różnice w spektrum przeciwbakteryjnym oraz właściwości farmakokinetyczne (PK) i farmakodynamiczne (PD). Dokonano także przeglądu patogenów odpowiedzialnych za najczęstsze zakażenia z uwzględnieniem trendów lekooporności. Omówiono ważniejsze wskazania terapeutyczne i krótko scharakteryzowano badania kliniczne porównujące skuteczność omawianych fluorochinolonów z innymi lekami rekomendowanymi w terapii określonego zakażenia.

Czytaj dalej »

Inżynieria tkankowa w medycynie regeneracyjnej

Inżynieria tkankowa jest dziedziną nauki, która łączy podstawy inżynierii i nauk biologicznych w celu uzyskania substytutów przywracających oraz poprawiających funkcjonowanie organizmu. Jej osiągnięcia są podstawą medycyny regeneracyjnej i wskazują na obiecujące perspektywy innowacyjnej regeneracji oraz odbudowy uszkodzonych tkanek i narządów. Produkty inżynierii tkankowej są alternatywą dla stosowanych obecnie metod rekonstrukcji, tj. przeszczepów autologicznych, allogenicznych lub implantów z materiałów syntetycznych. Materiałem biologicznym wykorzystywanym w inżynierii tkankowej są komórki, poddawane ukierunkowanym „manipulacjom” w sposób pozwalający uzyskać odpowiednią ich populację nadającą się do transplantacji. Oprócz komórek istotną rolę pełnią rusztowania, pozwalające na trójwymiarowy wzrost komórek i późniejsze formowanie tkanek. W procesie produkcji rusztowań używane są trzy podstawowe grupy tworzyw: ceramika, polimery syntetyczne i naturalne. Zastosowanie każdego z nich cechuje się zarówno zaletami, jak i wadami. Jedną z wad rusztowań jest podatność na ich zasiedlenie przez mikroflorę egzogenną lub endogenną, generująca rozwinięcie się wczesnej lub późnej infekcji. Dlatego też stale prowadzone są badania nad modyfikacjami ich struktury i właściwości powierzchni w celu uzyskania takich materiałów, które wykazują nie tylko wysokie parametry biozgodności tkankowej, lecz także np. ograniczają adhezję drobnoustrojów. Jak dotąd komórki macierzyste osadzone w rusztowaniach stanowią jedynie rozwiązania eksperymentalne w terapii wybranych jednostek chorobowych. Opisane w ostatnim roku osiągnięcia inżynierii tkankowej i medycyny regeneracyjnej z zakresu między innymi rekonstrukcji przerwanego rdzenia kręgowego wskazują na ich duży potencjał terapeutyczny.

Czytaj dalej »

Ocena parametrów farmakokinetyczno-farmakodynamicznych wankomycyny w leczeniu zakażeń bakteriami Gram-dodatnimi u pacjentów z sepsą

Wstęp Wankomycyna jest skuteczna w leczeniu zakażeń szczepami MRSA (MIC ≤1 mg/L) oraz innymi bakteriami Gram-dodatnimi – pomimo że zmiany parametrów farmakokinetycznych tego antybiotyku u pacjentów z sepsą często nie pozwalają na osiągnięcie celu terapeutycznego AUC 24/MIC ≥400 oraz stężenia Ctrough/plateau 15–20 mg/L. Materiał i metody Prospektywne badanie przeprowadzono na 30-osobowej grupie pacjentów leczonych wankomycyną w Oddziale Intensywnej Terapii Szpitala Uniwersyteckiego we Wrocławiu. Celem badania była ocena możliwości uzyskania stężenia wankomycyny Ctrough lub Cplateau 15–20 mg/kg oraz AUC 24/MIC ≥400 w pierwszych 48 godzinach leczenia. Oceniano także: wybrane parametry farmakokinetyczne wankomycyny, sukces kliniczny i mikrobiologiczny oraz nefrotoksyczność. Wyniki Wankomycynę stosowano najczęściej w leczeniu zapaleń płuc (33%), infekcji krwi związanych z dostępem naczyniowym (20%) oraz zakażeń centralnego układu nerwowego (20%). Głownymi patogenami infekcji były szczepy MRCNS – 40%, następnie MRSA – 20% oraz Enterococcus faecium – 23%. Mediana MIC wynosiła 2,0 (0,5–4) (dla MRSA –1 (0,5–1)) mg/L. Stężenie frakcji całkowitej antybiotyku 15–20 mg/L oraz AUC 0–24/MIC ≥400 uzyskało po 27% pacjentow. Stężenie wankomycyny w fazie stacjonarnej Ctrough/plateau, mediana AUC 0–24/MIC, Vd oraz CL wynosiły odpowiednio: 19,2 mg/L, 187 (103–954) mg×h/L, 99,4 (87–149) L, 1,5 (0,2–5,05) mL/min. U chorych z zakażeniem MRSA uzyskano wyższe wartości AUC 0–24/MIC (501 (416–1121) mg×h/L). U pacjentow z infekcjami MRCNS lub Enterococcus faecium (n=19) zaobserwowano podobne wartości AUC 0–24/MIC (160 (111–189) vs. 171 (126–316), p=0,82), wyleczenia klinicznego (p=0,523) i eradykacji (p=0,602). Skuteczność kliniczna wynosiła 87%, natomiast mikrobiologiczna – 73%. Ostrą niewydolność nerek rozpoznano u 27% chorych. Wnioski Wankomycyna u pacjentów septycznych posiadała zróżnicowane parametry farmakokinetyczno-farmakodynamiczne. Zastosowanie wankomycyny u chorych z sepsą odznaczało się wysoką skutecznością i bezpieczeństwem, pomimo że w pierwszych 48 godzinach leczenia AUC 0–24/MIC ≥400 lub stężenie 15–20 mg/L osiągnięto u 1/3 osób badanych.

Czytaj dalej »

Zawleczony szczep Escherichia coli posiadający gen NDM związany z pobytem w szpitalu w Indiach – opis przypadku

Karbapenemazy typu NDM (ang. New Delhi metallo-β-lactamases) zostały niedawno opisane w Wielkiej Brytanii i Szwecji – głownie u pacjentów mających doświadczenia zdrowotne na subkontynencie indyjskim. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek 61-letniej kobiety, u której wykryto zawleczony szczep Escherichia coli NDM+. Pacjentka była hospitalizowana w szpitalu w Indiach, a następnie leczona w Polsce w Oddziale Neurochirurgii i Rehabilitacji Neurologicznej oraz Oddziale Chorob Wewnętrznych i Onkologii Klinicznej z Pododdziałem Diabetologii Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego nr 5 im. św. Barbary w Sosnowcu. Nabyte metalo-β-laktamazy (MBL), zaliczane do karbapenemaz klasy B, stanowią ogromne zagrożenie dla zdrowia publicznego, gdyż wykazują wielolekooporność (ang. multidrug resistance – MDR) lub rozszerzoną wielooporność (ang. extensive-drug resistance – XDR) na większość dostępnych antybiotyków. Geny kodujące MBL- są zlokalizowane na ruchomych elementach genetycznych, takich jak plazmidy bakteryjne czy elementy transpozycyjne, co zapewnia możliwość łatwego horyzontalnego rozprzestrzeniania się w środowisku szpitalnym.

Czytaj dalej »

Rola probiotyków w stymulacji układu immunologicznego i ochronie przed infekcjami u osób prowadzących wysiłkowy tryb życia

Sportowcy wysokiego wyczynu, a także osoby uprawiające sport amatorsko, znajdują się w grupie zwiększonego ryzyka występowania infekcji dróg oddechowych oraz przewodu pokarmowego. Schorzenia te wpływają negatywnie na kondycję psychiczną i fizyczną sportowca oraz osiągane w następstwie wyniki sportowe. Uważa się, że zaburzenia mikrobioty jelitowej, szczególnie często raportowane u sportowców wyczynowych, mogą być związane ze zwiększoną podatnością na infekcje. Probiotyki i prebiotyki wydają się obiecującą opcją profilaktyki i leczenia nawracających infekcji oraz innych jednostek chorobowych u sportowców.

Czytaj dalej »

Znaczenie witaminy D w przewlekłych wirusowych zapaleniach wątroby

Zgodnie z doniesieniami Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), w skali ogolnoświatowej liczba osób przewlekle zakażonych wirusem zapalenia wątroby typu C (wzw C) lub typu B (wzw B) może sięgać nawet 400 milionów. Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby (pzw) prowadzi do wielu poważnych konsekwencji, w tym do marskości i raka wątrobowokomórkowego. Rolę w patomechanizmach leżących u jego podstaw może odgrywać wiele rożnych czynników, w tym witaminy. Najsilniejszy związek z chorobami wątroby wydaje się mieć witamina D. Okazuje się, że jej niedobór u pacjentów z pzw jest zjawiskiem bardzo powszechnym i może dotyczyć przeważającej części chorych. Ponadto wykazano, że witamina D hamuje aktywację komórek gwiaździstych wątroby, odgrywających kluczową rolę w procesie włóknienia miąższu tego narządu. Wydaje się więc, że jej niedobór może wpływać na postęp uszkodzenia wątroby. Dodatkowo niektóre doniesienia wskazują na korzystne działanie suplementacji witaminy D w trakcie leczenia przeciwwirusowego. W pracy przedstawiono przegląd najnowszego piśmiennictwa na temat znaczenia niedoborów witaminy D w przewlekłych wirusowych zapaleniach wątroby.

Czytaj dalej »

Poprawność przygotowania instrumentarium chirurgicznego do sterylizacji a przebieg i konsekwencje zabiegu operacyjnego. Dekontaminacja i konserwacja narzędzi chirurgicznych

Instrumentarium chirurgiczne powinno być uznawane za strategiczne wyposażenie szpitala realizującego procedury operacyjne. Nie bez przyczyny narzędzia chirurgiczne zakwalifikowano do grupy przedmiotów krytycznych, nazywanych również przedmiotami wysokiego ryzyka. Są to przedmioty, od których wymaga się sterylności, stanowiącej niezbędny warunek bezpiecznego przeprowadzenia operacji chirurgicznej. Mając jednak na uwadze szacowany odsetek funkcjonujących w podmiotach leczniczych niepełnowartościowych narzędzi chirurgicznych (skorodowanych, mechanicznie uszkodzonych), pod znakiem zapytania staje możliwość prowadzenia poprawnego procesu dekontaminacji służącego przygotowaniu instrumentów do ponownego użycia. Jak powszechnie wiadomo, nieefektywna dekontaminacja zwiększa ryzyko powikłań u operowanych chorych oraz zagrożenie dla personelu, a w konsekwencji także dla szpitala.

Czytaj dalej »