Archiwa: Project

Pielęgnacja skóry u pacjentów z ranami pooperacyjnymi, nietrzymaniem moczu, stomią jelitową oraz żywionych dojelitowo

Skóra jest największym narządem ciała, pełniącym funkcje istotne dla całego organizmu człowieka. Podrażnienia skóry mogą stać się wrotami dla bakterii, grzybów i wirusów. U chorych ze stomią lub nietrzymaniem moczu zmiany na skórze przybierają postać m.in.: zaczerwienień, stanów zapalnych, uszkodzeń mechanicznych, zakażeń bakteryjnych, wirusowych, grzybiczych lub zmian alergicznych. Ryzyko zakażenia w przypadku naruszenia ciągłości tkanek (rany operacyjne), zwłaszcza na bloku operacyjnym, jest zależne od wiedzy merytorycznej wszystkich członków zespołu operacyjnego i ich doświadczenia. Istotną rolę odgrywają także odpowiednie warunki techniczne. Postępowanie zgodne z zasadami i procedurami ma ogromny wpływ na szybkość procesu gojenia ran. W opiece nad chorym należy: zapewnić mu jak najlepszą jakość życia, zapobiegać zakażeniom oraz umożliwić korzystanie z dostępnych środków i sprzętu medycznego (np. u osób ze stomią). Niewłaściwa pielęgnacja, prowadząca do pojawienia się zmian skórnych, znacznie obniża jakość i komfort życia oraz opóźnia powrót do zdrowia osób chorych. Wyeliminowanie czynników zakłócających proces gojenia ran i zapewnienie prawidłowej pielęgnacji są zadaniami zarówno dla pielęgniarki, jak i pacjenta oraz jego rodziny.

Czytaj dalej »

Narażenie personelu medycznego na materiał potencjalnie zakaźny. Ochronne działania poekspozycyjne

W przypadku ekspozycji pracownika na materiał zakaźny ocena ryzyka zawodowego wiąże się z rodzajem wykonywanych czynności, które stwarzają lub nie stwarzają zagrożenia. Istotne znaczenie mają następujące fakty: czy dana osoba ma regularny kontakt z krwią lub innymi potencjalnie zakaźnymi płynami ustrojowymi, czy istnieje ryzyko zranienia skażoną igłą lub ostrym narzędziem, czy może dojść do transmisji zakażenia przez zranioną skórę lub błony śluzowe oraz jaka jest częstość wymienionych sytuacji ryzykownych. Do grup zwiększonego ryzyka ekspozycji przezskórnych należą pracownicy medyczni, których codzienna praca opiera się na kontaktach z pacjentami i w związku z tym wiąże się z narażeniem na styczność z krwią oraz płynami ustrojowymi. W celu zminimalizowania prawdopodobieństwa zakażenia w wyniku ekspozycji na materiał potencjalnie zakaźny należy bezwzględnie przestrzegać zasad postępowania poekspozycyjnego.

Czytaj dalej »

Bezpieczna terapia infuzyjna na przykładzie procesu terapeutycznego u pacjentów z przewlekłymi chorobami wątroby

Terapia infuzyjna jest przedmiotem zainteresowania wielu badaczy. W dostępnych opracowaniach porusza się tematykę definiowania obszarów ryzyka oraz wypracowywania procedur mających na celu jego niwelowanie, a także szkolenia personelu medycznego. Dąży się do systematycznej poprawy i doskonalenia bezpieczeństwa tej najczęściej stosowanej, ale jednocześnie inwazyjnej i obciążonej szeregiem zagrożeń, metody postępowania terapeutycznego. Nie można jednak zapominać, że – mimo zidentyfikowanych i stale badanych zagrożeń w tym obszarze – istnieje wiele problemów związanych z bezpiecznym realizowaniem procedur infuzyjnych. Procedury te są często traktowane jako rutynowe, a wśród jedynie obowiązujących zasad wymienia się realizację terapii z zachowaniem aseptyki i antyseptyki. Stosunkowo rzadko poruszana jest problematyka negatywnych konsekwencji (w tym powikłań), wynikających z prowadzenia terapii infuzyjnej. Znacznie częściej ten obszar leczenia jest postrzegany wyłącznie w kontekście poprawy stanu pacjenta. Nie wolno jednak zapominać, że to właśnie stan chorego jest wskazywany jako jeden z czynników mogących przyczyniać się do powikłań prowadzonej procedury infuzyjnej. W niniejszym opracowaniu omówiono terapię infuzyjną u pacjentów z przewlekłymi chorobami wątroby, których można określić jako chorych wysokiego ryzyka, u których realizuje się procedury medyczne obciążone dużym ryzykiem. Jednym ze sposobów unikania zdarzeń niepożądanych w terapii infuzyjnej u pacjentów ze schorzeniami, w tym przewlekłymi chorobami wątroby, jest stosowanie infuzyjnych systemów zamkniętych. Uniemożliwiają one kontakt płynu infuzyjnego czy leku z otoczeniem oraz przyczyniają się do znacznego ograniczenia odsetka zakażeń szpitalnych (w tym zakażeń związanych z obecnością cewnika naczyniowego), stanowiących ogromny problem epidemiologiczny, kliniczny i finansowy.

Czytaj dalej »

Zastosowanie worykonazolu w leczeniu i profilaktyce inwazyjnych zakażeń grzybiczych

Worykonazol jest lekiem z wyboru w leczeniu inwazyjnej aspergilozy, scedosporiozy i fuzariozy (także u pacjentów w neutropenii). Innym wskazaniem do zastosowania tego leku jest terapia kandydoz wywołanych przez szczepy z rodzaju Candida oporne na flukonazol, zwłaszcza Candida krusei. Zgodnie z zaleceniami ECIL-5, stosowanie worykonazolu w leczeniu empirycznym zakażeń grzybiczych u pacjentów onkohematologicznych posiada wysoką rekomendację (BI). Oprócz zastosowania terapeutycznego, lek ten jest zalecany także w profilaktyce inwazyjnych zakażeń grzybiczych u pacjentów po allogenicznym przeszczepieniu macierzystych komórek krwiotwórczych, należących do grupy wysokiego ryzyka wystąpienia takich infekcji.

Czytaj dalej »

Ocena postawy lekarzy stomatologów wobec pacjentów zakażonych HIV

Wstęp Osoby HIV(+) podczas wizyt w gabinetach stomatologicznych niechętnie przyznają się do zakażenia wirusem, gdyż obawiają się odmowy przyjęcia. Natomiast lekarze stomatolodzy mają obawy związane z ryzykiem zainfekowania w trakcie leczenia pacjenta z HIV. Wydaje się, że ciągle wśród personelu medycznego wiedza na temat ryzyka zakażenia wirusami przenoszonymi drogą naruszenia ciągłości tkanek jest niezadowalająca. Skutkuje to odmową leczenia stomatologicznego osób zakażonych HIV. Cel pracy Celem niniejszej pracy była ocena postawy stomatologów wobec zakażonych pacjentów oraz wiedzy lekarzy dentystów na temat postępowania poekspozycyjnego. Materiał i metody Badanie ankietowe przeprowadzono w grupie 374 stomatologów. Uzyskane wyniki poddano analizie statystycznej. Wyniki Blisko 26% stomatologów zadeklarowało, że w czasie swojej praktyki dentystycznej zostało poinformowanych przez pacjenta o zakażeniu HIV. W tej grupie 9% respondentów przyznało, iż odmówiło leczenia osobie z tym wirusem. 63% badanych obawia się zakażenia HIV w gabinecie stomatologicznym, a blisko 46% ankietowanych było zdania, że osoby z HIV powinny być leczone w specjalnych gabinetach. Jedynie 36% dentystów stwierdziło, że słuszne jest prawo do utrzymywania anonimowości osób zakażonych. Blisko 92% stomatologów przyznało, iż w czasie ich pracy doszło do skaleczenia (zakłucia) narzędziem zanieczyszczonym krwią. Prawidłowy schemat postępowania poekspozycyjnego został wskazany przez 67% badanych. Wnioski Pomimo znacznie większej świadomości i wiedzy na temat HIV wśród lekarzy, wciąż obserwuje się trudności w komunikacji na linii lekarz–pacjent. Częste skaleczenia i zakłucia sprawiają, że zakażenia krwiopochodne HIV muszą być traktowane jako potencjalne ryzyko w każdej praktyce stomatologicznej.

Czytaj dalej »

Ocena adherencji oraz satysfakcji z leczenia HIV i postrzegania przez pacjentów własnego stanu zdrowia na podstawie pilotażowego badania przeprowadzonego w Polsce

Wysoka adherencja i satysfakcja z terapii HIV mogą pozytywnie wpłynąć na skuteczność leczenia oraz jego długotrwałą kontynuację. Natomiast uproszczenie terapii – dzięki schematom jednotabletkowym – może zwiększyć jej akceptację. Cel W badaniu oceniano satysfakcję pacjentów z leczenia i postrzeganie przez nich własnego stanu zdrowia, a także stopień adherencji w zależności od rodzaju stosowanej skojarzonej terapii antyretrowirusowej (cART): STR (schemat jednotabletkowy) lub nie-STR (więcej niż jedna tabletka na dobę lub dwa razy/trzy razy na dobę). Materiał i metody Do wypełnienia kwestionariusza zaproszono 80 osób; 57 badanych odpowiedziało na półstrukturalną anonimową ankietę, oceniającą postrzeganie cART. Oryginalny kwestionariusz powstał we Włoszech przy udziale firmy Gilead Sciences, we współpracy z włoską filią firmą GfK oraz Fundacją NADIR Onlus. Podstawę ankiety stanowiły pytania zawarte w kwestionariuszu adherencyjnym AIDS Clinical Trial Group, uzupełnione wizualną skalą analogową, oraz pytania dotyczące satysfakcji z leczenia i ogólnego stanu zdrowia na podstawie własnej oceny pacjenta. Wyniki Większość ankietowanych stanowili mężczyźni (77%), średni wiek wynosił 44 lata. 51% pacjentów posiadało średnie wykształcenie, a średni czas od zakażenia HIV wynosił 12,3 roku. Schemat jednotabletkowy przyjmowało 26% osób, przy czym 53% z nich stosowało FTC/TDF/RPV. Ogólnie 72% badanych było zadowolonych z aktualnego leczenia. Znamiennie więcej pacjentów przyjmujących  STR deklarowało, że jest bardzo zadowolonych lub zadowolonych z terapii, w porównaniu z grupą nie-STR (94% vs. 64%; p=0,0257). Około 60% respondentów uznało ogólny stan swojego zdrowia za doskonały, bardzo dobry lub dobry. Wykazano znamienną różnicę pomiędzy grupami w tym aspekcie: 53% pacjentów w grupie leczonej STR oceniło stan zdrowia jako doskonały lub bardzo dobry, podczas gdy w grupie nie-STR takiej odpowiedzi udzieliło tylko 28% ankietowanych (p=0,0462). Zgodnie z danymi z kwestionariusza, 65% osób nie pominęło żadnej dawki, a kolejne 18% przyjęło 90% zalecanych leków w ciągu ostatnich 30 dni przed badaniem. Wnioski 72% pacjentów zadeklarowało zadowolenie z aktualnego leczenia, przy czym w badaniu wykazano większą satysfakcję z terapii oraz wyższą samoocenę ogólnego stanu zdrowia w grupie osób otrzymujących schemat jednotabletkowy. Na podstawie wyników uzyskanych z analizy wizualnej skali analogowej można uznać adherencję za stosunkowo wysoką (83% pacjentów przyjęło 90–100% leków) w ankietowanej populacji polskich pacjentów.

Czytaj dalej »

Przygotowanie pacjenta do planowego zabiegu operacyjnego

Zakażenie miejsca operowanego (ZMO) to jedna z najczęściej występujących infekcji związanych z opieką zdrowotną. Prawidłowe przygotowanie pacjenta do zabiegu operacyjnego jest natomiast jednym z etapów zmniejszania ryzyka wystąpienia zakażenia. W niniejszej pracy szczegółowo omówiono rolę i znaczenie kąpieli przedoperacyjnej.

Czytaj dalej »

„Zmierzch” – przeszczepienie wątroby u osób zakażonych HIV

W wyniku poprawiającego się przeżycia osób z zakażeniem HIV, możliwości długoterminowego prowadzenia skutecznej terapii antyretrowirusowej (ARV) oraz zmniejszenia ryzyka AIDS, przeszczepienie wątroby coraz częściej staje się rozważaną opcją terapeutyczną w tej grupie chorych. Konieczność przeszczepienia nierzadko wiąże się z występowaniem koinfekcji HCV i HBV, mogących prowadzić do schyłkowej niewydolności wątroby, oraz z rozwojem raka wątrobowokomórkowego. Przeszczepienia wątroby u osób HIV(+) wykonywano również – między innymi – z powodu autoimmunologicznego zapalenia wątroby czy jej piorunującej niewydolności. Poza standardowymi kryteriami kwalifikacji i dyskwalifikacji do tego zabiegu, ograniczeniem w grupie osób z HIV pozostaje liczba limfocytów CD4, choroby wskaźnikowe AIDS oraz terapia ARV. Kolejnymi wyzwaniami są leczenie przewlekłego zakażenia HCV oraz interakcje pomiędzy preparatami antyretrowirusowymi a immunosupresją. Jednakże dostęp do bezpośrednio działających preparatów anty-HCV oraz inhibitorów integrazy o niewielkim wpływie na stężenia inhibitorów kalcyneuryny upraszcza opiekę okołoprzeszczepową. W takim przypadku zakażenie HIV przestaje być przeciwwskazaniem w przeszczepieniu wątroby; prawidłowa kwalifikacja i zaplanowanie opieki pozwala na uzyskanie pozytywnego wyniku procedury oraz długotrwałe przeżycie pacjenta.

Czytaj dalej »

„Świt” – wyzwania związane z diagnostyką i leczeniem ostrego zapalenia wątroby typu C u pacjentów zakażonych HIV

Od ponad dekady obserwuje się wzrost częstości występowania ostrego wzw C (wirus zapalenia wątroby typu C, ang. hepatitis C virus – HCV) w dużych aglomeracjach miejskich wśród mężczyzn zakażonych HIV. Coraz częściej diagnozowane infekcje HCV w tej populacji prawdopodobnie są związane z częstszym przenoszeniem tego wirusa na drodze kontaktów seksualnych. Zakażenie HCV w początkowym okresie może przebiegać bezobjawowo lub z nieswoistymi objawami, utrudniającymi diagnozę. Badania serologiczne zwykle nie są pomocne, ponieważ nie pozwalają na rozróżnienie fazy ostrej od fazy przewlekłej wzw typu C. W przypadku braku danych o niedawnych negatywnych wynikach HCV RNA lub przeciwciał anty-HCV, rozróżnienie fazy ostrej od zaostrzenia fazy przewlekłej zakażenia wirusem zapalenia wątroby typu C jest zazwyczaj niemożliwe. W okresie ostrej fazy infekcji HCV u osób zakażonych HIV prowadzących skuteczne leczenie ARV (ang. antiretroviral) (HIV RNA

Czytaj dalej »

Manifestacje pozawątrobowe zakażenia HBV – możliwości terapeutyczne

W pracy przedstawiono charakterystykę manifestacji pozawątrobowych zakażenia wirusem zapalenia wątroby typu B (wzw B), takich jak: kłębuszkowe zapalenie nerek, guzkowe zapalenie tętnic, krioglobulinemia mieszana, neuropatie obwodowe i inne. Przedstawiono różnorodne podglądy na temat leczenia tych zaburzeń oraz podkreślono skuteczność terapii interferonem alfa u dzieci z kłębuszkowym zapaleniem nerek w przebiegu zakażenia wzw B.

Czytaj dalej »

Patomechanizm uszkodzeń wątroby wskutek zakażeń HCV

Stworzenie modelu mysiego HIL, zawierającego wszczepione hepatocyty ludzkie, umożliwia obserwację molekularną zakażenia HCV (ang. hepatitis C virus, wirus zapalenia wątroby typu C) oraz HCV-specyficznej odpowiedzi immunologicznej wraz ze zmianami patologicznymi w wątrobie. Kluczową rolę w patofizjologii włóknienia i marskości wątroby wydaje się odgrywać dysregulacja procesów śmierci i regeneracji hepatocytów. W pracy przedstawiono rolę czynników warunkujących procesy apoptozy i regeneracji w wątrobie.

Czytaj dalej »

Techniki wykrywania wirusów górnych dróg oddechowych

W pracy omówiono znaczenie diagnostyki wirusologicznej w zakażeniach górnych dróg oddechowych. Wskazano na jej znaczenie zwłaszcza w niektórych grupach pacjentów, takich jak: biorcy przeszczepów, chorzy z upośledzonym układem odpornościowym oraz osoby hospitalizowane. Przedstawiono możliwości i ograniczenia wykorzystania techniki izolacji, metod serologicznych oraz biologii molekularnej, a także omówiono możliwe trudności przy interpretacji wyników.

Czytaj dalej »

Bezpieczeństwo terapii infuzyjnej – spostrzeżenia, uwagi, nieprawidłowości

Na terapię infuzyjną składa się szereg procedur obarczonych wysokim ryzykiem. Niestety poziom ryzyka często nie jest wiązany ze znaczącymi problemami zdrowotnymi pacjentów. Rzadko również terapię infuzyjną uważa się za przyczynę zdarzeń niepożądanych, których efektem jest wydłużenie hospitalizacji, a co za tym idzie, wzrost kosztów leczenia. Omawiany rodzaj terapii jest zwykle kojarzony z leczeniem szpitalnym. Nie należy jednak zapominać, że infuzję stosuje się również w warunkach domowych – korzystnych dla pacjenta, ale wzbudzających wątpliwości dotyczące nadzoru nad przebiegiem procedur składających się na terapię infuzyjną, obarczonych znaczącym ryzykiem (w tym epidemiologicznym). W niniejszym opracowaniu podjęto próbę przekazania wyników obserwacji własnych dotyczących procedur składających się na terapię infuzyjną oraz wskazania możliwości wdrożenia działań zapobiegawczych i korygujących, istotnych dla tego obszaru świadczeń medycznych.

Czytaj dalej »

Bakteriemia o etiologii Kocuria kristinae u dziecka przedwcześnie urodzonego. Zakażenia wywoływane przez szczepy Kocuria – florę fizjologiczną skóry

Drobnoustroje wchodzące w skład flory fizjologicznej skóry i błon śluzowych człowieka długo były uznawane za zupełnie niechorobotwórcze. W ostatnich latach odnotowuje się jednak coraz więcej zakażeń spowodowanych przez bakterie z rodziny Micrococcaceae, w tym gatunki Kocuria kristinae. U pacjentów immunokompetentnych ryzyko rozwinięcia się infekcji tymi drobnoustrojami jest niewielkie. Prawdopodobieństwo zakażenia znacznie wzrasta u chorych w immunosupresji, z oddziałów hematologicznych i onkologicznych, a także u przedwcześnie urodzonych dzieci z niską masą urodzeniową. Wcześniaki są pacjentami obarczonymi szczególnie wysokim ryzykiem rozwinięcia się zakażenia florą skóry. Ma to związek z ich niesprawnym układem immunologicznym, niedojrzałością wielu narządów oraz inwazyjnymi zabiegami diagnostycznymi i leczniczymi, którym ta grupa dzieci jest poddawana w czasie pobytu w szpitalu. Celem pracy było zwrócenie uwagi na narastający problem zakażeń krwi bakteriami potencjalnie niechorobotwórczymi z rodziny Micrococcaceae oraz przedstawienie przypadku bakteriemii wywołanej przez Kocuria kristinae u dziecka przedwcześnie urodzonego, skutecznie wyleczonego dzięki usunięciu cewnika oraz zastosowaniu antybiotykoterapii.

Czytaj dalej »

Epidemiologia i wrażliwość gronkowców koagulazo-ujemnych izolowanych z zakażeń krwi w wybranych oddziałach Dolnośląskiego Szpitala im. T. Marciniaka – Centrum Medycyny Ratunkowej we Wrocławiu

Gronkowce koagulazo-ujemne (ang. coagulase-negative staphylococci – CNS) stanowią naturalną mikroflorę organizmu człowieka. Coraz więcej wiadomo o udziale gatunków CNS, takich jak: Staphylococcus epidermidis, Staphylococcus haemolyticus, Staphylococcus hominis oraz Staphylococcus warneri w różnych zakażeniach u osób z zaburzeniami funkcjonowania układu odpornościowego, po implantacji wszczepów, zabiegach chirurgicznych i leczeniu immunosupresyjnym. W okresie roku w czterech oddziałach wrocławskiego Dolnośląskiego Szpitala Specjalistycznego im. T. Marciniaka – Centrum Medycyny Ratunkowej wykonano 2130 posiewów krwi, z czego 21,9% było dodatnich. Wśród posiewów dodatnich CNS stanowiły 50% izolatów, z czego dominującym był gatunek S. epidermidis. W pracy omówiono częstość występowania gronkowców koagulazo-ujemnych oraz wrażliwość tych szczepów na epidemiologicznie ważne antybiotyki i chemioterapeutyki. Szczególną uwagę zwraca fakt znacznej lekooporności CNS./p>

Czytaj dalej »

Andrzej Wiktor Schally – wybitny uczony polsko-amerykański, odkrywca struktury GnRH i innych neurohormonów, laureat Nagrody Nobla

Andrzej Wiktor Schally urodził się 30 listopada 1926 roku w Wilnie, jako syn generała armii Wojska Polskiego Kazimierza Piotra Schally’ego i Marii, z domu Łąckiej. Dzieciństwo i wczesną młodość spędził w Warszawie, w Pałacu pod Blachą, z racji pełnienia przez jego ojca stanowiska szefa gabinetu prezydenta Polski. Matka Andrzeja Wiktora, Maria Łącka, była córką Heleny Łąckiej i Karola Łąckiego, oficera Wojska Polskiego. Kazimierz Schally został szczególnie doceniony w czasie walk o wolność Polski w 1920 roku oraz podczas walk z Niemcami w kampanii wrześniowej 1939 roku. Trwająca wojna nie pozwoliła młodemu Andrzejowi podążać śladami swojego ojca. Zamiast nauki w szkole wojskowej, chłopiec poznawał rygory życia na wygnaniu. Niestety przypadający na młodość Andrzeja bardzo niebezpieczny czas, w połączeniu z nieobecnością przy nim ojca, sprawiły, że młody mężczyzna miał mieszane uczucia w stosunku do Kazimierza Schally’ego.

Czytaj dalej »

VIII Ogólnopolskie Sympozjum cyklu Biofilm tworzony przez drobnoustroje w patogenezie zakażeń

Czytaj dalej »

Listerioza u noworodka – opis przypadku

Listeria monocytogenes to patogen wewnątrzkomórkowy posiadający zdolność do wnikania, namnażania i rozprzestrzeniania się w komórkach makroorganizmu, takich jak: komórki nabłonka jelitowego, komórki śródbłonka naczyń czy komórki trofoblastu. U kobiet ciężarnych zakażenie może przebiegać bezobjawowo lub pod postacią łagodną o objawach grypopodobnych i/lub symptomach ze strony przewodu pokarmowego. Natomiast zakażenie płodu lub noworodka charakteryzuje się ciężkim przebiegiem i wysoką śmiertelnością. Wyrożnia się dwie postacie kliniczne listeriozy u noworodków: wczesną (związaną z zakażeniem wewnątrzmacicznym) oraz późną (będącą wynikiem zakażenia okołoporodowego). W postaci wczesnej obserwuje się sepsę, zapalenie płuc oraz niewydolność krążeniowo-oddechową. W pracy przedstawiono przypadek kobiety ciężarnej z niezdiagnozowanym zakażeniem o etiologii L. monocytogenes oraz wczesną postać listeriozy u jej nowo narodzonego dziecka.

Czytaj dalej »

Możliwości wykorzystania systemów ultrafiltracji w prewencji zakażeń Legionella pneumophila i Pseudomonas aeruginosa, bakterii występujących w szpitalnych instalacjach wodociągowych

Legionella pneumophila i Pseudomonas aeruginosa to drobnoustroje występujące naturalnie w instalacji wodociągowej, mogące wywoływać zakażenia u hospitalizowanych pacjentów. Ze względu na liczne mechanizmy adaptacyjne (m.in. zdolność tworzenia biofilmów, niskie wymagania odżywcze), skuteczna eradykacja tych patogenów ze szpitalnych systemów wodnych jest trudna. W pracy scharakteryzowano zagrożenie związane z obecnością wspomnianych mikroorganizmów patogennych w instalacji wodociągowej szpitali oraz przedstawiono możliwości wykorzystania ultrafiltracji w zapobieganiu tworzenia biofilmów bakteryjnych w instalacjach, a co za tym idzie – ograniczania ryzyka zakażeń drobnoustrojami tam bytującymi.

Czytaj dalej »

Rola laboratorium mikrobiologicznego w kontroli zakażeń szpitalnych

Badania mikrobiologiczne stanowią podstawę rozpoznawania, leczenia i ograniczania zakażeń szpitalnych. Rola laboratorium mikrobiologicznego w tym zakresie polega na: wykrywaniu czynników etiologicznych wywołujących infekcje, monitorowaniu lekooporności drobnoustrojów oraz kontroli procesów sterylizacji i dezynfekcji. Innymi zadaniami są: udział w dochodzeniu epidemiologicznym w ognisku zakażeń, badania przesiewowe pacjentów i personelu medycznego, opracowanie zasad doboru próbki i właściwego jej pobrania, a także odpowiednich warunków transportu materiału do badań mikrobiologicznych w celu uniknięcia błędów przedlaboratoryjnych oraz zapewnienia wiarygodności uzyskanych wyników. W kontroli zakażeń związanych z opieką zdrowotną (HAIs) duże znaczenie ma dobór właściwych metod laboratoryjnych, optymalne skrócenie czasu badania oraz pełna identyfikacja czynników etiologicznych infekcji przy użyciu nowoczesnych technik. Laboratorium mikrobiologiczne spełnia również istotną rolę w oznaczaniu mechanizmów oporności izolatów klinicznych, we właściwej interpretacji wyników badań mikrobiologicznych pozwalających odróżnić kolonizację od zakażenia, konsultacji w zakresie antybiotykoterapii oraz fenotypowania i genotypowania szczepów istotnych epidemiologicznie. Nadzór nad HAIs oraz skuteczne im zapobieganie są możliwe tylko przy ścisłej współpracy laboratorium mikrobiologicznego z lekarzem opiekującym się chorym i zespołem kontroli zakażeń szpitalnych danej placówki ochrony zdrowia.

Czytaj dalej »

Inwazyjna choroba grzybicza – wyzwanie XXI wieku?

Inwazyjne zakażenia grzybicze (IFI) są najpoważniejszym powikłaniem infekcyjnym u pacjentów hematoonkologicznych, zwłaszcza poddawanych procedurom przeszczepienia krwiotwórczych komórek macierzystych. Epidemiologia IFI w tej grupie chorych zmienia się, ale nadal grzyby z rodzajów Candida i Aspergillus są przyczyną większości infekcji. Ze względu na powszechną dostępność nowych leków przeciwgrzybiczych, niezbędna jest aktualizacja obowiązujących zaleceń dotyczących postępowania terapeutycznego w tych grupach chorych. W pracy przedstawiono obowiązujące wytyczne profilaktyki i leczenia inwazyjnych zakażeń grzybiczych u chorych hematoonkologicznych i po przeszczepieniu krwiotwórczych komórek macierzystych w oparciu o aktualne zalecenia ECIL-5 (ang. 5th European Conference on Infections in Leukemia).

Czytaj dalej »

Aktualne wytyczne dotyczące profilaktyki i leczenia celowanego zakażeń grzybiczych u chorych hematoonkologicznych i po przeszczepieniu krwiotwórczych komórek macierzystych według zaleceń ECIL-5

Inwazyjne zakażenia grzybicze (IFI) są najpoważniejszym powikłaniem infekcyjnym u pacjentów hematoonkologicznych, zwłaszcza poddawanych procedurom przeszczepienia krwiotwórczych komórek macierzystych. Epidemiologia IFI w tej grupie chorych zmienia się, ale nadal grzyby z rodzajów Candida i Aspergillus są przyczyną większości infekcji. Ze względu na powszechną dostępność nowych leków przeciwgrzybiczych, niezbędna jest aktualizacja obowiązujących zaleceń dotyczących postępowania terapeutycznego w tych grupach chorych. W pracy przedstawiono obowiązujące wytyczne profilaktyki i leczenia inwazyjnych zakażeń grzybiczych u chorych hematoonkologicznych i po przeszczepieniu krwiotwórczych komórek macierzystych w oparciu o aktualne zalecenia ECIL-5 (ang. 5th European Conference on Infections in Leukemia).

Czytaj dalej »

Terapia inwazyjnych grzybic układowych w świetle międzynarodowych rekomendacji

Inwazyjne zakażenia grzybicze (ang. invasive fungal infections – IFIs) są istotnym czynnikiem wpływającym na śmiertelność pacjentów onkologicznych i chorych poddanych przeszczepowi hematopoetycznych komórek macierzystych. W niniejszej pracy dokonano przeglądu aktualnych rekomendacji w celu lepszego zrozumienia występowania IFI u pacjentów onkologicznych i chorych po przeszczepie oraz poprawy ich leczenia.

Czytaj dalej »

Farmakoterapia zakażeń Clostridium difficile

W pracy przedstawiono charakterystykę moksyfloksacyny i lewofloksacyny uwzględniającą ich aktywność biologiczną, różnice w spektrum przeciwbakteryjnym oraz właściwości farmakokinetyczne (PK) i farmakodynamiczne (PD). Dokonano także przeglądu patogenów odpowiedzialnych za najczęstsze zakażenia z uwzględnieniem trendów lekooporności. Omówiono ważniejsze wskazania terapeutyczne i krótko scharakteryzowano badania kliniczne porównujące skuteczność omawianych fluorochinolonów z innymi lekami rekomendowanymi w terapii określonego zakażenia.

Czytaj dalej »