Archiwa: Project

Grzyby strzępkowe jako przyczyna grzybic inwazyjnych przewodu pokarmowego

Obecnie obserwuje się wzrost liczby grzybic inwazyjnych (ang. invasive fungal infections – IFI) wywoływanych przez grzyby strzępkowe, szczególnie przez przedstawicieli rodzaju Aspergillus oraz klasy Mucormycetes. Typową lokalizacją tych zakażeń są drogi oddechowe (płuca lub zatoki oboczne nosa), gdzie grzyby dostają się drogą wziewną. Patogeny te mogą wnikać do organizmu również przez uszkodzone tkanki (np. rany pooperacyjne, pourazowe) oraz za pośrednictwem drogi pokarmowej. W badaniach sekcyjnych wykazano, że u 15–30% chorych zmarłych z powodu grzybic inwazyjnych występują zmiany grzybicze w żołądku i/lub w jelitach. Śmiertelność w tego typu infekcjach jest bardzo wysoka i na ogół przekracza 50%. Najczęściej chorują osoby ze skrajnymi niedoborami odporności (białaczka, przeszczepy, długotrwała neutropenia), rzadziej pacjenci posiadający inne czynniki ryzyka, np.: nowotwory przewodu pokarmowego, cukrzycę, nieswoiste choroby zapalne jelit, oparzenia. Grzyby atakują śródbłonek naczyń krwionośnych, co prowadzi do jego zniszczenia, zakrzepów, krwotoków oraz niedokrwienia i martwicy otaczających tkanek. Wyniki badań obrazowych są zwykle mało charakterystyczne (np. pogrubienie i obrzęk ściany jelita, owrzodzenia), podobnie jak objawy kliniczne (bole brzucha, gorączka, wymioty, biegunka, krwawienie). Diagnoza jest stawiana na podstawie wyników badań histopatologicznych i/lub mikologicznych bioptatów tkanek. Wykazanie w badanej tkance obecności typowych elementów morfotycznych grzybów potwierdza rozpoznanie. Postępowanie terapeutyczne obejmuje zabiegi chirurgiczne oraz leczenie przeciwgrzybicze (worykonazol lub amfoterycyna B w aspergilozie, amfoterycyna B i pozakonazol w mukormikozie). Ze względu na rzadkie występowanie, wiedza o grzybicach inwazyjnych przewodu pokarmowego jest fragmentaryczna, co może skutkować błędnym lub opóźnionym rozpoznaniem. Występowanie tego typu infekcji należy rozważać szczególnie u chorych w immunosupresji i z dolegliwościami ze strony układu pokarmowego. Wczesne rozpoznanie i wprowadzenie właściwych procedur terapeutycznych zwiększa szanse na przeżycie przez pacjenta tego niebezpiecznego zakażenia.

Czytaj dalej »

Klindamycyna – aktualne spojrzenie na antybiotyk znany od dawna

W pracy przedstawiono informacje dotyczące klindamycyny. Omówiono właściwości farmakokinetyczne i farmakodynamiczne antybiotyku. Zwrócono uwagę zarówno na immunomodulujące działanie tego linkozamidu, jak i na zdolność hamowania toksyn bakteryjnych, w tym: paciorkowcowych, gronkowcowych i bakterii beztlenowych. Uwzględniając cechy klindamycyny, opisano aktualne wskazania do jej stosowania, biorąc pod uwagę ograniczenia związane z narastaniem oporności bakterii i możliwością działań niepożądanych.

Czytaj dalej »

Profilaktyka nawracających infekcji górnych dróg oddechowych u dzieci. Czy potrafimy rozwiązać problem?

Nawracające infekcje górnych dróg oddechowych (ang. upper respiratory tract infections – URTIs) występują powszechnie na całym świecie, głownie w populacji dziecięcej. Stanowią istotny problem kliniczny z powodu częstości występowania oraz zwiększonego ryzyka powikłań bakteryjnych. Ze względu na koszty leczenia, częste przerwy w edukacji przedszkolnej lub szkolnej dziecka oraz absencję rodziców chorych pacjentów w pracy, są także istotnym problemem socjoekonomicznym. W profilaktyce infekcji górnych dróg oddechowych stosuje się wiele preparatów. W pracy przedstawiono wyniki badań klinicznych oceniających skuteczność najczęściej stosowanych metod profilaktyki nawracających URTIs, z uwzględnieniem najnowszych doniesień dotyczących probiotycznego szczepu Streptococcus salivarius K12.

Czytaj dalej »

Lewofloksacyna w leczeniu zakażeń układu oddechowego

Klasyfikacja fluorochinolonów została oparta na spektrum mikrobiologicznym i cechach farmakokinetycznych kolejno wprowadzanych preparatów, które charakteryzowały się lepszymi właściwościami farmakodynamicznymi, w tym znaczną penetracją do wnętrza makrofagów i miejsca toczącego się procesu zapalnego. Do „oddechowych” fluorochinolonów zaliczono: lewofloksacynę, moksyfloksacynę, gatifloksacynę, gemifloksacynę oraz nowe pochodne znajdujące się na etapie badań – garenoksacynę i sitafloksacynę. Lewofloksacyna to L-izomer racemiczny ofloksacyny o ciężarze cząsteczkowym 370,38 g/mol, w świetle dziennym jest biało-żołtym krystalicznym proszkiem. Zarówno po podaniu dożylnym, jak i doustnym po 20–40 minutach osiąga maksymalne stężenie w osoczu. W przypadku dawkowania 750 mg na dobę dożylnie stężenie preparatu osiągane w miąższu płucnym, w wydzielinie oskrzelowej – a zwłaszcza w makrofagach płucnych – ponad pięciokrotnie przewyższa stężenie oznaczane w osoczu. Spektrum działania przeciwbakteryjnego lewofloksacyny jest bardzo szerokie i uwzględnia bakterie zarówno Gram-dodatnie, jak i Gram-ujemne, a także bakterie atypowe. Lek podaje się w roztworze do infuzji (5 mg/ml) w objętości: 50 ml (dawka 250 mg w ciągu 30 minut), 100 ml (dawka 500 mg w ciągu 60–90 minut) lub w 150 ml (dawka 750 mg w ciągu 90 minut) raz na dobę, w zależności od sytuacji klinicznej. Należy podkreślić, że u chorych na zapalenie płuc dawki lewofloksacyny 0,5 g i 0,75 g na dobę dają porównywalną wysoką skuteczność kliniczną (91,1–92,4%) i mikrobiologiczną (92,4–93,2%), przy jednoczesnym skróceniu terapii z 10 do 5 dni.

Czytaj dalej »

Sympozjum „Nowe aspekty użycia aminoglikozydów w leczeniu zakażeń”

Sympozjum „Nowe aspekty użycia aminoglikozydów w leczeniu zakażeń” Wrocław, 17 grudnia 2014 r. Streszczenia zgłoszone do 11.12.2014 r. Pełna wersja artykułu

Czytaj dalej »

Komentarze do publikacji Beaty Kowalskiej-Krochmal „Znaczenie tobramycyny w leczeniu zakażeń, w tym szczególnie z udziałem Pseudomonas aeruginosa”

Komentarze do publikacji Beaty Kowalskiej-Krochmal „Znaczenie tobramycyny w leczeniu zakażeń, w tym szczególnie z udziałem Pseudomonas aeruginosa” Pełna wersja artykułu

Czytaj dalej »

Dezynfekcja w medycynie – problemy prawne dawniej i dziś

Rola oraz znaczenie dezynfekcji we współczesnej medycynie są niekwestionowane. Dezynfekcja kształtowała się wraz z rozwojem nowoczesnych metod leczenia. Obecnie stanowi konieczny element procesu leczniczego, a stosowanie środków dezynfekcyjnych jest obowiązkiem zawodowym każdego podmiotu leczniczego.

Czytaj dalej »

Współczesna terapia antyretrowirusowa – kryteria racjonalnego wyboru nukleozydowych inhibitorów odwrotnej transkryptazy (NRTI s)

Wprowadzenie do terapii zakażeń HIV (ang. human immunodeficiency virus) leków antyretrowirusowych pozwoliło na zahamowanie progresji choroby, a co za tym idzie – zmniejszenie częstości występowania powikłań oraz obniżenie śmiertelności. Nukleozydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy (ang. nucleoside reverse transcriptase inhibitors – NRTIs) od prawie 20 lat stanowią podstawę wysoce aktywnej terapii antyretrowirusowej (ang. highly active antiretroviral therapy – HAART). Zgodnie z obowiązującymi wytycznymi, w terapii dwa leki z tej grupy powinny zostać połączone z jednym lekiem z grupy wybranej z następujących: nienukleozydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy (ang. non-nucleoside reverse transcriptase inhibitors – NNRTIs), inhibitory proteazy (ang. protease inhibitors – PIs) lub inhibitory integrazy (ang. integrase inhibitors – INSTIs). Powodzenie HAART w dużej mierze zależy od współpracy ze strony pacjenta, jednak nie można zapominać, że odpowiedni dobór leków również ma znaczenie dla skuteczności i bezpieczeństwa terapii. Celem niniejszej pracy jest przedstawienie aktualnych doniesień, dotyczących stosowania zalecanych przez obowiązujące wytyczne leków z grupy NRTIs: abakawiru w połączeniu z lamiwudyną (ABC/3TC) oraz tenofowiru w połączeniu z emtrycytabiną (TDF/FTC), ze szczególnym uwzględnieniem ich skuteczności i profilu bezpieczeństwa.

Czytaj dalej »

Boceprewir w przewlekłych zakażeniach genotypem 1 HCV u chorych po niepowodzeniu leczenia pegylowanym interferonem alfa i rybawiryną

W ostatnich latach nastąpił znaczący postęp w terapii przewlekłych zakażeń HCV (ang. hepatitis C virus, wirus zapalenia wątroby typu C – wzw C). Pierwszymi lekami o udowodnionym bezpośrednim działaniu przeciwwirusowym (ang. direct antiviral agents – DAAs) były inhibitory proteazy I generacji (ang. protease inhibitor – PI) – boceprewir (BOC) i telaprewir (TVR). Ich skuteczność u osób, u których nie uzyskano eliminacji HCV, pozwoliła na eradykację wirusa i uniknięcie niekorzystnych następstw zakażenia u dziesiątek tysięcy pacjentów. W pracy omówiono problemy związane ze skutecznością i bezpieczeństwem terapii z boceprewirem w tej grupie chorych, zarówno w badaniach rejestracyjnych, jak i w obserwacjach z codziennej praktyki klinicznej.

Czytaj dalej »

Zasadność stosowania infuzyjnych systemów zamkniętych w leczeniu przewlekłych chorób wątroby

Wśród przyczyn przewlekłych chorób wątroby najczęściej wymienia się nadużywanie alkoholu oraz przewlekłe zapalenia wywoływane przez HBV (ang. hepatitis B virus, wirus zapalenia wątroby typu B – wzw B) i HCV (ang. hepatitis C virus, wirus zapalenia wątroby typu C – wzw C). Prowadzą one do marskości wątroby oraz jej powikłań, których leczenie wymaga stosowania roztworów koloidowych w infuzji. Pacjent, u którego konieczna jest taka terapia, wymaga wzmożonego nadzoru – w tym pielęgniarskiego, którego zadaniem jest bezpieczne przygotowanie i prowadzenie infuzji opartej o charakterystykę produktu leczniczego stosowanego preparatu. W pracy wskazano na konieczność prowadzenia terapii infuzyjnej z zastosowaniem albumin, uwzględniając przestrzeganie procedur stanowiących gwarancję pracy w systemie zamkniętym.

Czytaj dalej »

Ludzkie wirusy Boca – nowe parwowirusy wywołujące zakażenia u ludzi

W 2005 roku opisano nowy chorobotwórczy wirus dla człowieka – wirus Boca (ang. human bocavirus – HBoV). Obecnie znane są cztery typy bokawirusa, wykrywane zarówno w próbkach kału, jak i w materiałach z układu oddechowego. Głównym czynnikiem etiologicznym zakażeń układu oddechowego jest HBoV1, a układu pokarmowego – HBoV2. Zakażenia bokawirusem dotyczą przede wszystkim małych dzieci, w wieku od 6. miesiąca do 3. roku życia. Szacuje się, że HBoV jest u człowieka trzecim – po RSV (ang. respiratory syncytial virus) i hMPV (ang. human metapneumovirus) – pod względem liczby zachorowań patogenem wywołującym infekcje układu oddechowego u dzieci do 5. roku życia. Częstość zakażeń bokawirusem u człowieka wynosi 0,9–20%. Objawy są nieswoiste, jednak w przebiegu najczęściej stwierdza się: kaszel, katar, gorączkę, trudności w oddychaniu, zapalenie spojówek, rumień, wysypkę, nudności i ból gardła. Ze względu na częste współzakażenia innymi wirusami objawy te mogą ulec nasileniu. Zachorowania wywoływane przez bokawirusy człowieka występują w ciągu całego roku, jednak najczęściej odnotowuje się je w miesiącach zimowych. Badania w kierunku HBoV są oparte przede wszystkim na metodach biologii molekularnej, niekiedy także badań serologicznych. Leczenie w przebiegu zakażenia tym wirusem jest objawowe.

Czytaj dalej »

Lactobacillus rhamnosus – mechanizm działania, skuteczność i bezpieczeństwo stosowania

Probiotyki – dzięki wielokierunkowemu działaniu, dobrej dostępności i stosunkowo niskiej cenie – stanowią interesującą opcję terapeutyczną w zapobieganiu i leczeniu licznych schorzeń, zwłaszcza takich, w przebiegu których dochodzi do zakłócenia homeostazy mikrobiologicznej jelit. Jednym z najszczegółowiej przebadanych oraz najbardziej rozpowszechnionych szczepów probiotycznych jest Lactobacillus rhamnosus GG (LGG). Liczne badania udowodniły skuteczność oraz bezpieczeństwo stosowania tego probiotyku u dzieci i dorosłych w leczeniu ostrej biegunki infekcyjnej oraz w profilaktyce biegunki poantybiotykowej. Wykazano również korzystne działanie LGG jako terapii wspomagającej standardowe leczenie w następujących jednostkach chorobowych: atopowe zapalenie skory, choroby infekcyjne dróg oddechowych, zespoł jelita drażliwego oraz zakażenie Helicobacter pylori. Podjęto także próby stosowania tego probiotyku w zapobieganiu NAFLD (ang. non-alcoholic fatty liver disease, niealkoholowa choroba stłuszczeniowa wątroby). W niniejszej pracy omówiono główne mechanizmy działania Lactobacillus rhamnosus GG, a także przedstawiono wyniki wybranych badań naukowych dotyczących klinicznego znaczenia tego probiotyku.

Czytaj dalej »

Rola probiotyków w nawracających zakażeniach Clostridium difficile u dzieci

Wraz ze wzrostem ilości przepisywanych przez lekarzy pierwszego kontaktu antybiotyków, rośnie również liczba zakażeń wywoływanych przez Clostridium difficile w populacji pediatrycznej. Związane jest to ze spustoszeniem, jakie pozostawiają po sobie w mikrobiomie jelitowym szerokospektralne antybiotyki. Z tego samego powodu zwiększa się częstość nawrotów tych infekcji. Prowadzone są badania mające na celu zapobieganie nawrotom zakażeń wywoływanych przez C. difficile. Idealnym rozwiązaniem wydają się być probiotyki, jednak zdania dotyczące skuteczności tych preparatów są podzielone. W pracy podsumowano najnowsze piśmiennictwo dotyczące roli, jaką odgrywają probiotyki w nawracających zakażeniach Clostridium difficile u dzieci.

Czytaj dalej »

Znaczenie biofilmu Candida w leczeniu zakażeń grzybiczych

W literaturze światowej istnieje wiele publikacji dotyczących tworzenia biofilmu. Na podstawie badań udowodniono, że wraz ze wzrostem tej struktury rośnie również oporność na leki przeciwgrzybicze. Dalsze prace dotyczące powstawania biofilmu grzybów drożdżopodobnych, ze szczegolnym zwroceniem uwagi na zjawisko występowania oporności drobnoustrojów na leki przeciwgrzybicze, mogą przyczynić się do powstania nowych możliwości w leczeniu grzybic układowych.

Czytaj dalej »

Przygotowanie pacjenta do zabiegu operacyjnego – kąpiel/prysznic przedoperacyjny. Przegląd światowych wytycznych

Zakażenia miejsca operowanego (ZMO) po zabiegach czystych prawie we wszystkich przypadkach są wywoływane przez organizmy endogenne kolonizujące skórę pacjenta, dlatego przygotowanie skory do operacji odgrywa ogromną rolę w profilaktyce ZMO. Na świecie opublikowano wiele wytycznych omawiających przygotowanie chorego do zabiegu operacyjnego. W większości z nich rekomendowany jest prysznic/kąpiel z użyciem mydła zwykłego lub antybakteryjnego, przynajmniej wieczorem przed planowanym zabiegiem operacyjnym. Badania naukowe z randomizowaną grupą kontrolną udowadniają nieskuteczność przedoperacyjnego prysznica/kąpieli z zastosowaniem mydła z chlorheksydyną w odniesieniu do redukcji ZMO. Celem pracy była analiza wniosków z wytycznych oraz podsumowanie ogólnych ustaleń rekomendacji.

Czytaj dalej »

Wykorzystanie oceny ryzyka zakażenia przy przyjęciu do szpitala

Powikłania związane z udzielaniem świadczeń zdrowotnych są istotnym czynnikiem oddziałującym na jakość opieki. Znajomość zagrożeń wynikająca z oceny ryzyka powinna mieć wpływ na zminimalizowanie niepożądanych efektów wiążących się z podejmowanymi wobec pacjenta działaniami terapeutycznymi. W tym celu niezbędne staje się stworzenie i wykorzystanie narzędzi badawczych, pozwalających na szacowanie poziomu dopuszczalnego ryzyka. Obecnie nie jest to kwestią innowacyjności w zarządzaniu jakością, lecz obowiązkiem wynikającym z Ustawy z dnia 5 grudnia 2008 roku o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi.

Czytaj dalej »

Ryzykować, mierzyć, oceniać i decydować

Pacjenci hospitalizowani w oddziałach intensywnej terapii (OIT) są grupą chorych, u ktorych częściej niż u innych pacjentow w przebiegu hospitalizacji dochodzi do powikłań infekcyjnych. W artykule przedstawiono przypadek fungemii o etiologii Candida glabrata związanej z obecnością cewnika. Po szybkim zidentyfikowaniu czynnika etiologicznego z powodzeniem terapeutycznym zastosowano terapię mykafunginą.

Czytaj dalej »

Claude Bernard (1813–1878) – wybitny uczony, prekursor nowoczesnej fizjologii i medycyny eksperymentalnej, filozof i obywatel świata

Claude Bernard urodził się 12 lipca 1813 roku w Saint-Julien de Villefranche we Francji. Uczony przez całe życie pozostał głęboko przywiązany do swej ojczystej ziemi i wracał do niej bardzo często.

Czytaj dalej »

Nowe drogi w leczeniu ran przewlekłych – jednoczesne zastosowanie terapii podciśnieniowej i ozonoterapii z wykorzystaniem uniwersalnego portu – opis przypadku

Czytaj dalej »

Wstępna ocena ran przewlekłych za pomocą aplikacji MolecuLight i:X™. Przegląd piśmiennictwa i doświadczenia własne

Czytaj dalej »

Rozpoznanie niedożywienia wśród pacjentów z ranami przewlekłymi

Czytaj dalej »

Opieka nad raną przewlekłą w domu w okresie epidemii COVID-19 wywołanej przez wirus SARS-CoV-2

Szanowni Państwo, jestem pielęgniarką i w swojej codziennej praktyce w Poradni Chirurgicznej Powiatowego Szpitala w Mińsku Mazowieckim zajmuję się pacjentami z ranami przewlekłymi. W tym trudnym dla nas wszystkich czasie, jakim jest pandemia COVID-19, my pielęgniarki zajmujące się pielęgnacją rany trudno gojącej się musimy wspierać naszych pacjentów w szczególny sposób. Teraz potrzebują oni pomocy i […]

Czytaj dalej »

Kwarantanna a przewlekła choroba żylna – od pajączka do owrzodzenia

Czytaj dalej »

Zabezpieczenie pacjenta i personelu medycznego podczas wykonywania procedur medycznych w trakcie epidemii COVID-19

Czytaj dalej »