Archiwa: Project

Zasady postępowania miejscowego i ogólnego w ranach/owrzodzeniach przewlekłych objętych procesem infekcji

Zakażenia ran/owrzodzeń przewlekłych są wywoływane przez biofilm tworzony przez drobnoustroje. Trudności w terapii zainfekowanych ran wynikają ze szczególnej tolerancji biofilmu na czynniki środowiskowe, środki przeciwdrobnoustrojowe oraz aktywność układu immunologicznego. Obserwowany w ostatnich latach wzrost odsetka pacjentów z ranami i owrzodzeniami przewlekłymi wskazuje na potrzebę zmiany schematów postępowania i ustalenia zasad działania, również ze względów ekonomicznych. Właściwe przygotowanie rany do leczenia ma kluczowe znaczenie w kontekście oczekiwanych efektów. Wybór sposobu oczyszczania rany, diagnostyka mikrobiologiczna, zastosowanie miejscowo działających środków przeciwdrobnoustrojowych, dobór odpowiednich opatrunków i wspomaganie procesu gojenia metodami dodatkowymi powinny być zgodne z rodzajem i aktualnym stanem rany. Holistyczne podejście do pacjenta i współpraca interdyscyplinarnego zespołu medycznego pełnią istotną rolę w opiece nad pacjentem z raną/owrzodzeniem przewlekłym.

Czytaj dalej »

Szczepionki przeciwko grypie – rodzaje, bezpieczeństwo i skuteczność

Celem artykułu jest przedstawienie stanu wiedzy dotyczącego aktualnie dostępnych w Polsce szczepionek przeciwko grypie, zgodnego z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia i polskich ekspertów, oraz danych na temat ich immunogenności i bezpieczeństwa na podstawie wyników badań naukowych, a także opublikowanych wytycznych. Obecnie przeciw grypie rekomendowane jest stosowanie szczepionki tetrawalentnej – ze względu na uzyskiwanie w porównaniu do szczepionki trójwalentnej szerszej ochrony przed zachorowaniem i podobnego profilu bezpieczeństwa.

Czytaj dalej »

Zastosowanie Dalbawancyny (Xydalba™) w leczeniu martwiczego zapalenia powięzi – opis przypadku

Martwicze zapalenie powięzi jest rzadko występującym zakażeniem podskórnej tkanki łącznej, które szerzy się wzdłuż powięzi, powodując rozległą martwicę tkanek miękkich. Obarczone jest 25–35% śmiertelnością, która jest wprost proporcjonalna do czasu podjęcia interwencji medycznej.

Czytaj dalej »

Majaczenie w przebiegu sepsy

Majaczenie w przebiegu sepsy (SAD) definiowane jest jako rozlane uszkodzenie mózgowia wywołane przez ogólnoustrojową odpowiedź zapalną pojawiającą się w wyniku infekcji, jednak bez oznak infekcji ośrodkowego układu nerwowego. Pojęcie to zastąpiło dotychczas stosowane określenie „encefalopatia septyczna” (SAE). Wystąpienie majaczenia stanu ciężkiego u krytycznie chorych pacjentów leczonych z powodu uogólnionej infekcji związane jest z wydłużeniem czasu wentylacji mechanicznej, czasu hospitalizacji oraz długotrwałą niepełnosprawnością funkcjonalną i upośledzeniem funkcji poznawczych. Liczne dane kliniczne i badania z zakresu nauk podstawowych wskazują, że zapalenie tkanki nerwowej, nieprawidłowa perfuzja mózgowa oraz zaburzenia równowagi neuroprzekaźników są głównymi mechanizmami leżącymi u podstaw rozwoju SAD. Nie istnieją testy diagnostyczne, badania elektrofizjologiczne czy obrazowe lub terapie specyficzne dla majaczenia w przebiegu sepsy, jednak zespół ten zwykle ustępuje po skutecznym leczeniu sepsy. Po ustabilizowaniu stanu pacjenta, zapewnieniu wsparcia układu oddechowego, krążenia i innych narządów oraz wdrożeniu skutecznego leczenia infekcji, pacjenci z ciężką sepsą lub wstrząsem septycznym powinni być poddani rehabilitacji ruchowej i poznawczej tak szybko, jak to możliwe, ponieważ wczesne uruchomienie może skrócić czas trwania delirium. Po ustaleniu wiarygodnych i spójnych definicji SAD niezbędne jest przeprowadzenie dalszych badań, tłumaczących patofizjologię tego stanu, oraz opracowanie dedykowanych metod leczenia.

Czytaj dalej »

Zastosowanie pasty srebrowej w leczeniu zgorzeli Fourniera – opis przypadku

Zgorzel Fourniera to rzadkie martwicze zapalenie powięzi krocza o szybkim przebiegu, obarczone nadal wysoką śmiertelnością. Szybka interwencja chirurgiczna połączona z antybiotykoterapią pozostają kanonem w leczeniu ostrej fazy choroby. Istnieje natomiast wiele metod zaopatrzenia ubytku tkanek miękkich po resekcji martwicy. Celem pracy jest przedstawienie nietypowego przypadku zgorzeli Fourniera u pacjenta z paraplegią. Nowoczesne metody leczenia chorego okazały się nieskuteczne. W związku z tym zastosowano: opatrunki z pastą srebrową, wspomagające leczenie w komorze hiperbarycznej i etapowe chirurgiczne zamykanie rany. Mimo problemów wynikających z objęcia procesem chorobowym okolicy odbytniczej i odsłonięcia jąder u chorego po uszkodzeniu rdzenia kręgowego, ostatecznie rana wygoiła się bez ubytku funkcji.

Czytaj dalej »

Diagnostyka Chlamydia trachomatis, Neisseria gonorrhoeae. Możliwości i ograniczenia stosowanych metod

Zakażenia nabywane drogą bezpośrednich kontaktów seksualnych (STI) stanowią poważny problem wśród kobiet i mężczyzn. Do najczęściej rozpowszechnianych patogenów przenoszonych drogą płciową należą Chlamydia trachomatis i Neisseria gonorrhoeae. Ze względu na możliwość asymptotycznego przebiegu infekcji, ich wykrycie może zostać przesunięte w czasie, co skutkuje licznymi powikłaniami. Dostępne są różne metody diagnostyczne, które cechują się zarówno różnorodnymi możliwościami, jak i ograniczeniami. Podstawowe informacje dotyczące danej techniki diagnostycznej pozwalają dostosować testy odpowiednio do danego typu pacjentów lub materiałów.

Czytaj dalej »

Translokacja bakterii a zakażenia tkanek odległych, ze szczególnym uwzględnieniem translokacji mikrobioty jamy ustnej

Ludzki organizm zasiedlany jest przez olbrzymią liczbę bakterii i grzybów. Ta wielogatunkowa społeczność drobnoustrojów – żyjąca zarówno na powierzchni, jak i wewnątrz organizmu człowieka – nosi nazwę mikrobiomu. Mikrobiom znajduje się w równowadze z układem odpornościowym, co korzystnie wpływa na funkcjonowanie ludzkiego organizmu. Zaburzenie tej równowagi jest konsekwencją nieprawidłowej pracy układu odpornościowego, przyjmowania antybiotyków lub translokacji drobnoustrojów. Zmiana niszy ekologicznej przez drobnoustroje może być wynikiem procedur diagnostycznych i leczniczych. Nieprawidłowa higiena jamy ustnej u pacjentów hospitalizowanych zwiększa zachorowalność na zapalenie płuc związane z wentylacją mechaniczną (VAP). W celu zapobiegania infekcjom górnych i dolnych dróg oddechowych zaleca się systematyczne stosowanie środków do płukania jamy ustnej o działaniu przeciwbakteryjnym i przeciwgrzybiczym. Obecnie najczęściej wykorzystywanym lewaseptykiem jest poliheksanidyna, która wykazuje szerokie spektrum przeciwdrobnoustrojowe, i co ważne, nie działa drażniąco na błonę śluzową. Regularne płukanie jamy ustnej lewaseptykami obniża liczbę drobnoustrojów ją zasiedlających, w tym patogennych, oraz ogranicza ryzyko translokacji do dolnych dróg oddechowych.

Czytaj dalej »

Zakażenie grzybicze jamy ustnej u biorcy autologicznego przeszczepu komórek krwiotwórczych – opis przypadku

Infekcje grzybicze jamy ustnej mają zwykle charakter endogenny, rzadziej egzogenny. Czynnikami etiologicznymi są drożdżaki z rodzaju Candida – najczęściej Candida albicans, lecz także inne gatunki (np.: Candida glabrata, Candida tropicalis, Candida krusei i Candida parapsilosis). Rozwój kandydozy wiąże się nie tylko z czynnikami wirulencji danego szczepu grzyba, lecz także z funkcją układu immunologicznego gospodarza (niedobory odpornościowe pierwotne lub wtórne). Intensywne namnażanie się komórek Candida spp., ich duża zdolność do adhezji, zmienność antygenowa oraz zwiększona aktywność enzymów hydrolitycznych przyczyniają się do przejścia zakażenia jamy ustnej z postaci bezobjawowej do objawowej. Warunkiem efektywnego leczenia jest właściwe rozpoznanie zakażenia grzybiczego (biorąc pod uwagę czynniki ryzyka tych infekcji), szybka diagnostyka mykologiczna oraz wdrożenie odpowiedniej terapii. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek 56-letniej kobiety po autologicznym przeszczepieniu komórek krwiotwórczych (autoHSCT), u której wystąpiły powikłania w okresie okołowszczepowym: sepsa, ciężkie uszkodzenie śluzówek, grzybica płuc i ropień zatoki szczękowej prawej. Procedura autoHSCT, neutropenia i chemioterapia były czynnikami ryzyka wystąpienia nasilonych zmian grzybiczych śluzówki jamy ustnej i przełyku. W posiewie materiału pobranego ze zmian chorobowych wyhodowano szczep Candida krusei. Od doby 10. po autoHSCT w leczeniu zastosowano mykafunginę, uzyskując poprawę stanu klinicznego pacjentki.

Czytaj dalej »

Ropień tarczycy o etiologii Salmonella enteritidis w przebiegu nieleczonego wola guzowatego

W pracy przedstawiono przypadek 83-letniej pacjentki przewlekle leczonej kortykosteroidami, u której rozpoznano ropień tarczycy o etiologii Salmonella enteritidis. Ropień tarczycy jest bardzo rzadką chorobą występującą w przebiegu wola guzowatego. W przebiegu tego schorzenia często obserwuje się natomiast inne nieswoiste stany zapalne. Zdiagnozowany u chorej ropień narządowy najprawdopodobniej miał źródło krwiopochodne, gdyż wcześniej – przed czterema miesiącami – u pacjentki wystąpiła sepsa o podłożu S. enteritidis. Zastosowana antybiotykoterapia celowana oraz drenaż zmiany ropnej wykazały skuteczność w leczeniu. Pacjentka w stanie ogólnym i miejscowym dobrym została wypisana ze szpitala do domu.

Czytaj dalej »

Zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych wywołane przez meningokoki serogrupy B – opis przypadku oraz analiza medycznego zdarzenia niepożądanego

Neisseria meningitidis jest chorobotwórczą bakterią wywołującą inwazyjną chorobę meningokokową (IChM), przebiegającą najczęściej pod postacią zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych lub sepsy. Wyróżnia się 12 serogrup meningokoków, z których serogrupa B stanowi najczęstszy czynnik etiologiczny IChM w Europie. W pracy przedstawiono opis przypadku nieszczepionego niemowlęcia z zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych o etiologii N. meningititdis serogrupy B wraz z analizą zdarzenia niepożądanego.

Czytaj dalej »

Autoimmunologiczne zapalenie mózgu z obecnością przeciwciał przeciwko receptorom NMDA – opis przypadku

Celem niniejszej pracy jest przegląd aktualnego stanu wiedzy – na podstawie  światowego piśmiennictwa – dotyczącego przypadków diagnozowania i leczenia autoimmunologicznego  zapalenia mózgu z obecnością przeciwciał przeciwko receptorom NMDA, związanych  z procesem rozrostowym, oraz przedstawienie skomplikowanego przypadku klinicznego.  Schorzenie to dotyczy głównie młodych kobiet i wiąże się najczęściej z obecnością potworniaka  w jajniku. Głównymi problemami są: trudności we właściwym postawieniu diagnozy,  wynikające z rzadkiego występowania tej jednostki chorobowej, okres od wystąpienia objawów  do rozpoczęcia właściwego leczenia i odpowiednie prowadzenie powikłań intensywnej  terapii. Istnieją jedynie pojedyncze prace opisujące ciężkie, powikłane przypadki autoimmunologicznego  zapalenia mózgu z obecnością przeciwciał przeciwko receptorom NMDA, wymagające  leczenia w warunkach OIT.

Czytaj dalej »

Martwicze zapalenie powięzi – opis przypadku

W pracy przedstawiono przypadek martwiczego zapalenia powięzi, które stwierdzono u 67-letniej pacjentki przyjętej do szpitala z objawami osłabienia, nawracającą gorączką do 40°C i obrzękiem powieki prawej. Po badaniach zdiagnozowano sepsę. Zastosowano leczenie, które nie poprawiło stanu ogólnego chorej. Ponieważ u pacjentki wystąpiły objawy wstrząsu septycznego, przekazano ją do oddziału intensywnej terapii. Na oddziale rozpoznano martwicze zapalenie powięzi i rozpoczęto specjalistyczne leczenie z zastosowaniem: wentylacji mechanicznej, antybiotykoterapii empirycznej, ciągłej terapii nerkozastępczej i monitorowania hemodynamicznego. Z upływem czasu pojawiły się sine plamy, obrzęki i nowe ogniska martwicy wymagające interwencji chirurgicznej. Stan chorej uległ istotnej poprawie po zastosowaniu dalbawancyny; pacjentka nawiązała kontakt z otoczeniem, a rany zagoiły się prawidłowo. Kobietę przekazano do szpitala rejonowego po 55 dniach leczenia.

Czytaj dalej »

Mięsak Kaposiego okolicy przedsionka jamy ustnej – opis przypadku

W pracy przedstawiono sposoby mycia, dezynfekcji i sterylizacji oraz czynniki wpływające na efektywność procesu dekontaminacji. Opisano cele wymienionych procesów, a także zagrożenia, które mogą być przeszkodą w uzyskaniu prawidłowego końcowego efektu przeprowadzonej dekontaminacji. Zwrócono szczególną uwagę na tzw. miejsca krytyczne (np.: rowki, ząbki w mechanizmach automatycznych, kaniule, przeguby, uchwyty), z uwzględnieniem zaleceń producenta. Omówiono wskazMięsak Kaposiego (KS) jest nowotworem występującym najczęściej na skórze  i błonach śluzowych, ale zajęciu mogą ulec również spojówki, węzły chłonne i narządy  wewnętrzne. KS jest związany ze stanem niedoboru odporności i jednoczasowym zakażeniem  pobudzającym procesy angiogenezy wirusem KSHV (HHV-8). Wirus przenoszony jest  przede wszystkim przez ślinę, a także przez krew oraz za pośrednictwem kontaktów seksualnych  i z przeszczepianymi narządami. Ryzyko rozwoju mięsaka Kaposiego u zakażonych  HIV, w porównaniu do osób niezakażonych, jest kilkaset razy wyższe, a sama jednostka chorobowa  należy do chorób wskaźnikowych AIDS. Najczęściej chorują mężczyźni utrzymujący  kontakty seksualne z innymi mężczyznami. Mięsak Kaposiego zwykle występuje w przypadku  znacznie obniżonej odporności, ale mogą zdarzyć się także przypadki pacjentów ze  stosunkowo wysoką liczbą limfocytów CD4. Również tempo wzrostu i progresji nowotworu  jest różne, indywidualne dla każdego chorego. Agresywny rozwój nowotworu nie zawsze  ściśle koreluje ze stanem niedoboru odporności pacjenta; zależy także od szeregu innych  czynników, takich jak: predyspozycje genetyczne, rozległość zmian oraz zajęcie narządów  wewnętrznych. W pracy przedstawiono opis przypadku 24-letniego mężczyzny z ciężkim  przebiegiem mięsaka Kaposiego, z zakażeniem wirusem HIV. Zmiany nowotworowe najsilniej  wyrażone były w okolicach przedsionka jamy ustnej chorego, gdzie przybrały formę egzofitycznej,  guzowatej masy dużych rozmiarów, utrudniającej choremu artykulację i spożywanie  pokarmów. Mniej nasilone zmiany były obecne także na skórze kończyn dolnych i w węzłach  chłonnych. Podjęto decyzję o włączeniu ART, uzupełnioną następnie o chemioterapię.  Pomimo leczenia pacjent zmarł po kilku miesiącach z powodu dużego nasilenia zmian.

Czytaj dalej »

Rozległe leczenie operacyjne jako ostatnia szansa dla pacjentów z ciężkimi infekcjami po zabiegach operacyjnych z użyciem implantów – opis trzech przypadków

Infekcja po zabiegu ortopedycznym z użyciem implantów stanowi ciężkie i trudne do leczenia powikłanie, nierzadko prowadzące do kalectwa pacjenta. W niniejszej pracy przedstawiono opis trzech przypadków, w których zakażenie doprowadziło do ciężkich powikłań, a nawet stanu zagrożenia życia. Rozległe postępowanie operacyjne okazało się skutecznym sposobem leczenia.

Czytaj dalej »

VI Kongres Europejskiej Federacji Stowarzyszeń Pielęgniarek Intensywnej Terapii, Hiszpania, 2015

Czytaj dalej »

Stanowisko Stowarzyszeń Pielęgniarskich w Polsce na spotkaniu w Krakowie w dniu 13.06.2014 roku podczas XII Kongresu Pielęgniarek Polskich

Czytaj dalej »

Proces dekontaminacji wybranych urządzeń z napędem motorowym

W pracy przedstawiono sposoby mycia, dezynfekcji i sterylizacji oraz czynniki wpływające na efektywność procesu dekontaminacji. Opisano cele wymienionych procesów, a także zagrożenia, które mogą być przeszkodą w uzyskaniu prawidłowego końcowego efektu przeprowadzonej dekontaminacji. Zwrócono szczególną uwagę na tzw. miejsca krytyczne (np.: rowki, ząbki w mechanizmach automatycznych, kaniule, przeguby, uchwyty), z uwzględnieniem zaleceń producenta. Omówiono wskazania dotyczące konserwacji urządzeń i kontroli pod kątem prawidłowości działania.

Czytaj dalej »

Sprawozdanie z XII Kongresu Polskiego Towarzystwa Pielęgniarskiego „Pielęgniarstwo na rzecz milenijnych celów rozwoju”

Czytaj dalej »

Sterylizacja wyrobów medycznych w procesie walidowanym

Termin „walidacja” związany jest z systemami jakości stosowanymi w procesach  produkcyjnych, usługach i badaniach naukowych. Odnosi się do wykazywania i dokumentowania  faktu, że dany proces jest zgodny z ustalonymi wcześniej specyfikacjami i prowadzi  do uzyskania wyrobu, wyników badań lub usługi o określonej jakości.

Czytaj dalej »

Zatrucie tlenkiem węgla – opis przypadku

Zatrucie tlenkiem węgla (CO ) w skali światowej wciąż pozostaje jedną z głównych przyczyn zgonów z powodu zatruć. Z ostatnich badań wynika, że wskaźnik śmiertelności spowodowany zatruciami CO szacuje się na około 2,6–5%. Tlenek węgla jest gazem bezbarwnym, bezwonnym, niedrażniącym dla układu oddechowego. Powstaje na skutek spalania w atmosferze ubogiej w tlen. Do zatrucia dochodzi podczas pożaru, przebywania w zadymionych pomieszczeniach, z powodu nieszczelności przewodów wentylacyjnych lub niesprawnej instalacji i urządzeń gazowych, a także podczas ekspozycji na spaliny pojazdów mechanicznych w zamkniętych pomieszczeniach. Bardzo często w czasie pożaru, podczas inhalacji dymu, dochodzi do równoczesnego zatrucia innymi związkami chemicznymi (np. cyjankami) powstałymi na skutek spalania materiałów łatwopalnych, tworzyw sztucznych i innych. Tlenek węgla jest wchłaniany do organizmu i wydalany z niego tylko przez drogi oddechowe. Celem pracy było wykazanie możliwości wykorzystania terapii hiperbarycznej (ang. hyperbaric oxygen therapy – HBO) w leczeniu zatruć tlenkiem węgla. W tym celu zaprezentowano opis przypadku i dokonano analizy dokumentacji medycznej pacjentki dotąd nieleczonej z powodu chorób przewlekłych, u której w przebiegu ciężkiego zatrucia CO w warunkach domowych doszło do utraty przytomności. Zabiegi tlenoterapii hiperbarycznej, którym poddano chorą, przyniosły znaczącą poprawę jej stanu, wynikającą ze spadku stężenia karboksyhemoglobiny we krwi. Już po pierwszym zabiegu jej poziom zmniejszył się 20-krotnie. Terapię hiperbaryczną należy rozpocząć jak najszybciej po rozpoznaniu zatrucia tlenkiem węgla. Wdrożenie leczenia hiperbarycznego skutkuje: zmniejszeniem nasilenia odległych zaburzeń neurologicznych, zmniejszeniem ryzyka wystąpienia zaburzeń rytmu serca i nagłego zatrzymania krążenia, ograniczeniem nawrotu objawów zatrucia oraz skróceniem czasu leczenia. Terapia hiperbaryczna jest skuteczna również w terapii kobiet ciężarnych zatrutych CO.

Czytaj dalej »

Technologia CAD/CAM w chirurgii plastycznej – doświadczenia własne i perspektywy

Technologia CAD/CAM umożliwia trójwymiarowy wydruk wirtualnie zaplanowanego obiektu. Duża różnorodność materiałów budulcowych sprawia, że metoda ta posiada olbrzymi potencjał w chirurgii plastycznej. Dlatego też istotna wydaje się znajomość przez chirurga plastycznego omawianej technologii – zarówno w kontekście jej możliwości, jak i zasad użytkowania. W niniejszej pracy przedstawiono wieloletnie doświadczenia Autorów z wykorzystaniem tej technologii w edukacji pacjentów, procesie szkolenia chirurgicznego, a także planowania i śródoperacyjnego wspomagania zabiegów resekcyjnych oraz rekonstrukcyjnych twarzoczaszki. Dodatkowo na bazie przeglądu piśmiennictwa omówiono obecne zastosowania kliniczne CAD/CAM w chirurgii plastycznej oraz w pokrewnych jej specjalizacjach. Przedstawiono również przyszłe kierunki rozwoju tej technologii i jej ewentualny wpływ na obraz chirurgii rekonstrukcyjnej w przyszłości.

Czytaj dalej »

Pielęgniarka anestezjologiczna – kierownik bloku operacyjnego

W przypadku rozpatrywania tematyki kierowania blokiem operacyjnym obecnie pod uwagę bierze się następujące osoby: chirurga, anestezjologa oraz ewentualnie pielęgniarkę operacyjną. Pielęgniarka anestezjologiczna jako osoba pełniąca tę funkcję jest tematem nieobecnym w literaturze fachowej. Celem pracy jest próba odpowiedzi na pytanie, czy rola kierownika bloku operacyjnego może być sprawowana również przez pielęgniarkę anestezjologiczną. Zarządzanie blokiem operacyjnym obejmuje następujące działy: zarządzanie ludźmi, zarządzanie wykorzystaniem elementów bloku operacyjnego (plan operacyjny), zarządzanie sprzętem i narzędziami bloku operacyjnego oraz zarządzanie finansowe. Kierownik bloku operacyjnego powinien być liderem, osobą obdarzoną zaufaniem, posiadającą wysokie kwalifikacje zawodowe, pracującą stale w bloku operacyjnym, wykazującą większą od przeciętnej empatię, samodyscyplinę oraz odporność na stres. Ponadto powinien posiadać znajomość procedur operacyjnych i umiejętność organizowania pracy zespołów operacyjnych. Bardzo często w literaturze można spotkać się ze stwierdzeniem, że osoba nie będąca lekarzem nie powinna być na stanowisku kierownika bloku operacyjnego. Ale tak naprawdę istotne w tym względzie jest posiadanie odpowiedniego wykształcenia, doświadczenia i cech osobowościowych, świadczących o predyspozycjach do pełnienia tej funkcji. Nadal fakt zatrudniania pielęgniarek na stanowiskach kierowniczych budzi wiele kontrowersji i nie jest w pełni akceptowany przez środowisko. Przyczyną takiego podejścia jest tradycja stawiająca pielęgniarki przez dziesiątki lat w roli asystentek. W przypadku pielęgniarek anestezjologicznych to odpowiednie kwalifikacje oraz cechy predysponujących do pełnienia obowiązków kierownika bloku operacyjnego powinny decydować o sprawowanej przez nią funkcji, a nie tradycja i stereotypy.

Czytaj dalej »

Metody obrazowania perfuzji płatów w autologicznych rekonstrukcjach piersi

Rak piersi jest jednym z najczęstszych nowotworów złośliwych występujących u kobiet. Jedną z metod leczenia jest amputacja piersi z następczą rekonstrukcją odroczoną albo najlepiej jednoczasową. Coraz popularniejsze stają się autologiczne metody rekonstrukcji, obarczone są jednak ryzykiem powikłań w postaci miejscowej lub całkowitej martwicy płata. Aby temu zapobiec, stosuje się przedoperacyjne, śródoperacyjne oraz pooperacyjne metody obrazowania ukrwienia płatów. Należą do nich: angiografia fluorescencyjna zielenią indocyjaninową, dynamiczna termografia w podczerwieni, USG doppler, angio-TK, angio-MR, spektrofotometria oraz laserowa spektrofotometria Doppler. Celem niniejszej pracy było porównanie aktualnie dostępnych metod obrazowania na podstawie przeglądu piśmiennictwa. Wykorzystanie metod obrazowania zwiększa skuteczność zabiegów, zmniejszając jednocześnie ilość powikłań, skraca okres hospitalizacji i obniża koszty pobytu. Przedoperacyjnie najlepiej używać angio-TK, którego czułość i swoistość sięgają 100%. Śródoperacyjnie najbardziej obiecującymi metodami są ICGA i DIRT, jednak dowody nie są wystarczająco silne, w związku z czym wymagane są dalsze badania nad czułością, swoistością i skutecznością w zapobieganiu powikłań chirurgicznych.

Czytaj dalej »

Postępowanie przeciwbakteryjne (antyseptyka) u pacjentów oparzonych

Zakażenia ran oparzeniowych są najczęstszą przyczyną zgonów u pacjentów oparzonych. Czynniki etiologiczne infekcji są zróżnicowane, podobnie jak zmieniające się w czasie środowisko mikrobiologiczne rany oparzeniowej. Stosowane klinicznie antybiotyki wykazują zmniejszającą się skuteczność względem drobnoustrojów wywołujących zakażenia. Obecnie trwają poszukiwania nowych sposobów zwalczania infekcji toczącej się w obrębie rany oparzeniowej. Jednym z rozwiązań jest stosowanie miejscowo działających antyseptyków – leków używanych aktualnie między innymi do odkażania miejsc operowanych i oczyszczania ran. W pracy porównano skuteczność przeciwdrobnoustrojową antyseptyków najczęściej wykorzystywanych w leczeniu ran oparzeniowych, potencjalnych ograniczeń ich użycia oraz działań niepożądanych.

Czytaj dalej »