Archiwa: Project

Krakowskie procedury replantacyjne

W pracy przedstawiono procedury opracowane na podstawie dwudziestoletniego doświadczenia w replantacjach kończyn u dzieci i dorosłych. Omówiono m.in.: wskazania i przeciwwskazania do tego zabiegu, warunki transportu, system pracy bloku operacyjnego, wybrane zagadnienia śródoperacyjne oraz pooperacyjne postępowanie farmakologiczne. Przeważająca liczba udanych replantacji w materiale klinicznym, na którym opierają się procedury, została wykonana pomimo ogólnie przyjętych przeciwwskazań do tego zabiegu. Nadrzędnym celem replantacji nie było uzyskanie przeżycia replantowanej części kończyny, tylko poprawa jej funkcji w stosunku do stanu po amputacji. Oprócz wypracowanego modelu postępowania, w przedstawionych procedurach zawarto przesłanie, że – pod warunkiem zapewnienia bezpieczeństwa w trakcie i po operacji – jedynym przeciwwskazaniem do replantacji jest brak możliwości jej wykonania.

Czytaj dalej »

XII Zjazd Polskiego Towarzystwa Leczenia Oparzeń, Dźwirzyno, 10–13 czerwca 2015 roku

Czytaj dalej »

Złożona subtotalna amputacja kciuka z utratą szkieletu kostnego – opis przypadku

Urazy amputacyjne w obrębie ręki z towarzyszącym wielopoziomowym uszkodzeniem tkanek stanowią przeciwwskazanie do replantacji. Szczególnie trudną decyzją jest dyskwalifikacja z zabiegu dotycząca kciuka. Doświadczenie mikrochirurgiczne oraz umiejętności rekonstrukcyjne pozwalają na podjęcie próby ratowania części kończyn z założenia nienadających się do uratowania. Ma to szczególnie istotne znaczenie w aspekcie poprawy jakości życia pacjentów. W pracy przedstawiono przypadek 42-letniego mężczyzny, który doznał subtotalnej amputacji ze zniszczeniem szkieletu kostnego oraz tkanek miękkich na całej długości powierzchni dłoniowej i grzbietowej kciuka prawej ręki. Pomimo przeciwwskazań podjęto próbę ratowania uszkodzonych tkanek kciuka. Napływ krwi tętniczej został odtworzony poprzez zespolenie tętnicy głównej kciuka z dystalnym naczyniem żylnym i wytworzenie w taki sposób przetoki tętniczo-żylnej. Układ kostny tymczasowo odtworzono dzięki ustabilizowaniu drutem Kirschnera fragmentów kostnych znalezionych w tkankach miękkich kciuka. Uzyskano przeżycie w całości rewaskularyzowanych tkanek. Po pierwotnej operacji zaplanowano wtórny zabieg rekonstrukcyjny układu kostnego kciuka, polegający na przeszczepie fragmentu kości łokciowej. Próba rewaskularyzacji i rekonstrukcji pierwszego promienia ręki z wykorzystaniem niestandardowych metod została zakończona sukcesem. Dzięki zachowaniu tkanek miękkich i uzyskaniu skutecznej czasowej stabilizacji kostnej, możliwe było zaplanowanie wtórnego zabiegu rekonstrukcyjnego. Uratowanie kciuka ręki dominującej, pomimo braku czynnego ruchu, pozwoliło na zachowanie opozycji do palców II–V oraz chwytu pęsetkowego. Zachowanie ręki pięciopalczastej z możliwością chwytu pozytywnie wpłynęło na jakość życia pacjenta.

Czytaj dalej »

Ocena wiedzy uczniów szkół średnich na temat zdrowego stylu życia i potencjalnych korzyści z niego wynikających

Nieprawidłowy styl życia współczesnych społeczeństw niesie ze sobą bardzo negatywne skutki zdrowotne, których konsekwencje są szczególnie niebezpieczne dla młodych ludzi w okresie dojrzewania. Świadomość uczniów szkół średnich odnośnie szeroko pojętego zdrowia jest dość zróżnicowana, natomiast poziom ich zachowań prozdrowotnych bardzo często niezadowalający, a w wielu wypadkach nawet niepoprawny. Dlatego też poznanie i ocena stylu życia młodzieży oraz ich poglądów dotyczących znaczenia stylu życia w kształtowaniu i zachowaniu własnego zdrowia jest bardzo ważnym elementem działań prozdrowotnych. Celem pracy było zaprezentowanie poziomu wiedzy uczniów szkół średnich na temat zdrowego stylu życia i potencjalnych korzyści z niego wynikających. W badaniach zastosowano metodę sondażu diagnostycznego z użyciem techniki ankietowej. Narzędzie badawcze stanowił kwestionariusz ankiety opracowany przez Autorki. Badania przeprowadzono w okresie od 10 do 15 kwietnia 2017 roku w grupie 200 osób różnej płci w wieku od 16 do 20 lat, uczęszczających do dwóch rzeszowskich szkół średnich. Uzyskane informacje zostały poddane analizie statystycznej, w której wykorzystano metodę testu niezależności.

Czytaj dalej »

Nieantybiotykowe metody ograniczania zakażeń związanych z założenym cewnikiem moczowym (CAUTI)

Cewnikowanie dróg moczowych jest powszechnym zabiegiem stosowanym w szpitalach oraz placówkach sprawujących długoterminową opiekę nad chorymi. Jest to zabieg inwazyjny, wykonywany ze wskazań medycznych oraz w celu poprawy jakości życia pacjenta. Obecność cewnika w drogach moczowych wiąże się z wysokim ryzykiem wystąpienia infekcji dróg moczowych. Stosowanie antybiotyków w leczeniu zakażeń układu moczowego związanych z obecnością cewnika niesie za sobą ryzyko izolacji szczepów wielolekoopornych, co jest szczególnie niebezpieczne dla pacjentów, którzy muszą być cewnikowani przewlekle. Z tego względu szczególny nacisk kładzie się na profilaktykę zakażeń odcewnikowych. Pojawienie się na rynku polskim systemów do płukania cewników Uro-Tainer® jest szansą na poprawę jakości opieki nad cewnikami w placówkach polskiej ochrony zdrowia. Różnorodność produktów Uro-Tainer® pozwala dobrać system do sytuacji klinicznej pacjenta. Udowodniono, że płukanie cewnika z użyciem tego systemu pozwala na: długie utrzymanie cewnika drożnego i czystego; zmniejszenie częstości konieczności zmiany cewnika oraz usunięcie z cewnika i pęcherza moczowego inkrustacji struwitowych oraz drobnoustrojów chorobotwórczych, nawet w postaci biofilmu. Dzięki temu znacznie maleje ryzyko powstania infekcji i indukcji szczepów wielolekoopornych. Dodatkowo systemy Uro-Tainer® są odpowiednie do samodzielnego stosowania przez pacjenta.

Czytaj dalej »

Zapobieganie hipotermii okołooperacyjnej – realizacja standardu opieki w Universitats Klinikum Eppendorf w Hamburgu

W pracy przedstawiono uwarunkowania hipotermii okołooperacyjnej, jej znaczenie kliniczne dla przebiegu procesu leczenia i zdrowienia pacjentów, a także aspekty ekonomiczne związane ze stosowaniem bądź zaniechaniem prewencji. Odniesiono się do realizacji ogólnoniemieckiego „Standardu S3” w praktyce klinicznej na przykładzie zintegrowanego bloku operacyjnego w Klinice Uniwersyteckiej Eppendorf w Hamburgu (Niemcy).

Czytaj dalej »

Primary and secondary surgical reconstruction in penoscrotal degloving injuries – a case report

Penoscrotal degloving avulsion injury is a rarely observed trauma. Although this kind of injury is not life-threatening, it brings significant problem of both psychological and physiological nature. The aim of the work was to report the long-term results of primary and secondary reconstruction in penoscrotal degloving injuries. Penis skin shaft and scrotum reconstructions were performed in two patients suffering from massive penoscrotal avulsional degloving injuries. In one case, secondary reconstruction was performed, whereas in the other one – a primary reconstructive procedure was undertaken. Good aesthetic and functional results were obtained without any contracture of the penis skin grafts and pliable scrotum reconstructed either with the use of a pedicled groin flap or pedicled anterolateral thigh flap (ALTF). The aim of the reconstruction of penoscrotal degloving injury is to reconstruct penis and testicles integuments in order to provide best aesthetic and functional results, enabling sexual activity restoration. Aesthetics and functional results depend on the selection of the proper treatment method.

Czytaj dalej »

Delirium w Oddziale Intensywnej Terapii: rola pielęgniarki we wczesnym wykrywaniu i opiece nad pacjentem

U pacjentów przebywających w oddziałach anestezjologii i intensywnej terapii (OAiIT) z powodu ciężkiej choroby występuje zwiększone ryzyko rozwinięcia się majaczenia stanu ciężkiego, które uznano za jedno z najczęstszych powikłań hospitalizacji na tym oddziale. Pomimo częstego występowania delirium w OAiIT, naukowcy wykazali, że jest to problem konsekwentnie pomijany i często nierozpoznawany. Świadomość możliwości występowania majaczenia, znajomość kryteriów rozpoznawania oraz jego klinicznych podtypów stanowi klucz do wczesnego wykrywania i leczenia. W niniejszym artykule dokonano przeglądu aktualnej literatury dotyczącej stosowania narzędzi oceny do diagnozowania majaczenia i konsekwencji opieki nad pacjentem z tym zaburzeniem.

Czytaj dalej »

Postępowanie u małych dzieci zatrutych związkami fosforoorganicznymi – scenariusz działań ratowniczych

Zatrucia związkami fosforoorganicznymi stanowią drugą w kolejności przyczynę zatruć u dzieci, na pierwszym miejscu znajdują się zatrucia lekami. Związki fosforoorganiczne to grupa związków powstała w wyniku połączenia pomiędzy fosforem a grupą organiczną. Związki te bardzo łatwo wchłaniają się z dróg oddechowych, z przewodu pokarmowego, a także przez skórę i błony śluzowe. Są bardzo toksyczne, przez co powodują zatrucia ostre i podostre. Z uwagi na naturalny odruch u małych dzieci, jakim jest wkładanie przedmiotów do ust, oraz brak świadomości zagrożenia, do większości zatruć dochodzi za pośrednictwem przewodu pokarmowego. Objawy kliniczne pojawiają się w bardzo krótkim czasie po ekspozycji na substancję, więc rozpoznanie zatrucia u małego dziecka nie powinno być trudne. Zwrócenie uwagi na istotność problemu, szybka reakcja i odpowiednia edukacja stanowią klucz do ograniczenia szkodliwych skutków, które mogą powodować związki fosforoorganiczne w organizmie małego pacjenta.

Czytaj dalej »

Wrodzone zarośnięcie nozdrzy tylnych

Wrodzone zarośnięcie (atrezja) nozdrzy tylnych (ZNT) to jedno- lub obustronne zamknięcie przewodów nosowych w ich tylnym odcinku. Ta rzadka wada został opisana po raz pierwszy przez Roederera ponad 250 lat temu. Częstość jej występowania wynosi od 1/5000 do 1/8000 żywych urodzeń, dwukrotnie częściej wadę tę obserwuje się u dziewczynek. Istnieje wiele teorii wyjaśniających etiologię ZNT, najpopularniejsze to: przetrwanie błony policzkowo-gardłowej, przetrwanie tkanek mezodermalnych tworzących zrosty w okolicy nosogardła, przetrwanie błony nosowo-policzkowej Hochstettera oraz nieprawidłowa migracja komórek grzebienia nerwowego. Atrezja nozdrzy tylnych w 20–50% współistnieje z innymi wadami wrodzonymi. Obustronne ZNT jest stanem zagrożenia życia. Ta groźna obturacja dróg oddechowych jest rozpoznawana zazwyczaj po urodzeniu i objawia się znacznym wysiłkiem oddechowym z okresową sinicą; symptomy te zanikają podczas płaczu. Jednostronne ZNT jest zazwyczaj diagnozowane później niż obustronne, a obraz kliniczny jest mniej charakterystyczny. Najczęstszym objawem jest wyciek śluzowy z nosa. Rozpoznanie tej wady jest zazwyczaj potwierdzane badaniem TK głowy. W okresie przedoperacyjnym dzieci są karmione przez sondę dożołądkową i wymagają założenia rurki ustno-gardłowej, a w niektórych przypadkach – intubacji. Leczeniem z wyboru jest leczenie operacyjne. Najpopularniejsze metody chirurgiczne obejmują dostęp przez podniebienie lub przez nos. W celu uniknięcia najczęstszego powikłania, jakim jest zwężenie nozdrzy tylnych, po operacji zakłada się stenty szynujące nowo powstałe nozdrza.

Czytaj dalej »

Onkologiczny aspekt postępowania z fałdem podpiersiowym podczas mastektomii w odniesieniu do rekonstrukcji piersi – opis przypadku

Mastektomia z powodu raka piersi ma na celu doszczętne wycięcie miąższu gruczołu. Konieczność resekcji klinicznie zdrowej tkanki w obrębie fałdu podpiersiowego (ang. inframammary fold – IMF) jest poddawana dyskusji. Usunięcie miąższu także w okolicy IMF może potencjalnie zmniejszyć ryzyko powstania wznowy raka piersi. Jednakże u pacjentek poddawanych operacji odtwórczej zachowanie fałdu podpiersiowego może przyczynić się do uzyskania naturalnie wyglądającej, nieznacznie opadającej, piersi. Odrębnym problemem jest obecność pierwotnego ogniska raka gruczołu piersiowego w okolicy fałdu podpiersiowego. Celem pracy było przedstawienie opisu przypadku pacjentki leczonej z powodu inwazyjnego raka piersi w obrębie IMF oraz analiza onkologicznego aspektu postępowania chirurgicznego z fałdem podpiersiowym podczas mastektomii w odniesieniu do znaczenia tej struktury anatomicznej w rekonstrukcji piersi. Zaprezentowano przypadek 52-letniej kobiety leczonej z powodu guza lewej piersi. W badaniu widoczny był objaw skórki pomarańczowej w okolicy lewego IMF. Palpacyjnie wyczuwało się twardy guz o średnicy około 2 cm, o niewyraźnie odgraniczonych i nieregularnych brzegach. Zmiana była nieruchoma względem skóry. Mammografia oraz biopsja cienkoigłowa nie wykazały obecności raka piersi. U chorej wykonano szerokie wycięcie guza z badaniem doraźnym, które wykazało występowanie inwazyjnego raka piersi. Operację poszerzono o mastektomię metodą Maddena z limfadenektomią pachową. W pooperacyjnym badaniu histopatologicznym potwierdzono obecność inwazyjnego raka przewodowego pT4N0, o złośliwości histologicznej G2. Obecnie pacjentka jest poddawana leczeniu uzupełniającemu. Ewentualna rekonstrukcja piersi została odroczona. Rak piersi może powstawać także w obrębie IMF. Dlatego bezpieczeństwo onkologiczne ewentualnego zaoszczędzenia fałdu podpiersiowego podczas mastektomii należy rozpatrywać indywidualnie. W opinii Autorów IMF powinien zostać usunięty u pacjentek po neoadjuwantowej chemioterapii z miejscowo zaawansowanym rakiem lub u chorych z ogniskiem nowotworu zlokalizowanym w kwadrantach dolnych. W przypadku usunięcia tkanki gruczołowej wraz z fałdem podpiersiowym wskazana jest jednoczasowa korekcja IMF, polegająca na zszyciu powięzi powierzchownej z głęboką.

Czytaj dalej »

Nawigacja chirurgiczna w rehabilitacji implantoprotetycznej żuchwy po rekonstrukcji wolnym płatem ze strzałki – opis przypadku

Rekonstrukcje żuchwy z wykorzystaniem wolnego płata ze strzałki wymagają stabilizacji przeszczepu za pomocą płyt tytanowych. Przestrzenie pomiędzy śrubami stabilizującymi przeszczep są wąskie, a wszczepienie w nie implantów zębowych jest problematyczne. Użycie nawigacji chirurgicznej pozwala na precyzyjne umieszczenie wszczepów zębowych. W pracy przedstawiono przypadek udanej implantacji siedmiu wszczepów zębowych. Zestaw do nawigacji chirurgicznej StealthStation® S7® (Medtronic) z modułem optycznym został użyty do nawigacji wszczepienia implantów zębowych w wolny przeszczep ze strzałki umocowany za pomocą płyty Synthes 2.0. Prefabrykowane szablony chirurgiczne nie były używane. Jedenastopunktowy most porcelanowy został osadzony na wszczepionych implantach zębowych jako ostateczne uzupełnienie protetyczne. 37-letni pacjent przebył resekcję odcinkową żuchwy z jednoczasową rekonstrukcją płatem unaczynionym ze strzałki z powodu włókniakomięsaka żuchwy. Po operacji chory został radykalnie napromieniony techniką IMRT w dawce 70 Gy. Po trzyletnim okresie obserwacji bez cech wznowy wykonano mnogą implantację wszczepów Osstem wspomaganą systemem nawigacji chirurgicznej StealthStation® S7®, a następnie stałą pracę protetyczną. Wykorzystanie nawigacji chirurgicznej zmniejsza ryzyko nieprawidłowego wszczepienia implantów zębowych oraz nadmiernego odsłonięcia części kostnej płata. Obecność tytanowej płyty rekonstrukcyjnej wraz ze śrubami umożliwia dokładną kalibrację nawigacji chirurgicznej oraz precyzyjne nawigowanie zabiegiem.

Czytaj dalej »

Osiem lat po pierwszej aplikacji keratynocytów hodowlanych na Integrę® DRT – opis przypadku

Leczenie ciężkich przykurczów po oparzeniach u dzieci wiąże się ze żmudnym i skomplikowanym procesem terapeutycznym, który trwa od wyleczenia ran oparzeniowych aż do zakończenia wzrostu ciała. Przykurcz szyi należy do szczególnie trudnych problemów chirurgicznych. Ograniczenie sprawności ruchowej, narastanie przykurczu szyi wraz ze wzrostem pacjenta, a także potęgowanie się deformacji dolnej części twarzy często wymagają wieloetapowych zabiegów chirurgicznych. W 2007 roku została przeprowadzona pierwsza w Polsce chirurgiczna rekonstrukcja z wykorzystaniem Integry® DRT, siatkowanego przeszczepu skóry pośredniej grubości (ang. split thickness skin graft – STSG) i zawiesiny hodowlanych keratynocytów (ang. cultured keratinocytes – CKS). Celem pracy była ocena wyniku leczenia chłopca z przykurczem pooparzeniowym szyi z wykorzystaniem Integry® DRT oraz aplikacji CKS i STSG. Operacja została przeprowadzona u siedmioletniego pacjenta, który doznał oparzenia głębokości IIb/III stopnia w wieku 1,5 roku. U chłopca wraz ze wzrostem doszło do znacznego stopnia przykurczu pooparzeniowego szyi. Proces gojenia po zastosowaniu STSG i CKS na Integrę® DTR był szybki, bez żadnych komplikacji. Wynik końcowy w ośmioletniej obserwacji po operacji był bardzo zadowalający. W badaniu końcowym nie stwierdzono żadnych oznak przykurczu lub przerostu blizn. Jakość zrekonstruowanej skóry palpacyjnie była podobna do skóry zdrowej. Skóra poddana rekonstrukcji posiadała ciemniejszą pigmentację, ale podobną jak w tylnej części szyi i według wywiadu rodziców była konsekwencją opalenizny. Połączenie STSG z CKS w rekonstrukcji z Integrą® DRT wydaje się być cenną alternatywą, która pozwala osiągnąć rezultat niezmienny w czasie. Ograniczenie wymaganej liczby operacji jest pomocne w poprawie jakości życia.

Czytaj dalej »

Zastosowanie torebki włóknistej otaczającej wszczep silikonowy piersi jako płata torebkowego

orebka włóknista otaczająca protezę piersiową może być zastosowana jako płat tkankowy, co zasugerowano w badaniach klinicznych. W dostępnym piśmiennictwie możliwość wykorzystania torebki jako płata tkankowego została uzasadniona jedynie na podstawie badania ultrastrukturalnego. Nie omówiono jej dokładnej budowy histologicznej, co z kolei miałoby największe znaczenie praktyczne. Wiarygodne stwierdzenie obecności naczyń krwionośnych w torebce włóknistej dowiodłoby możliwości jej zastosowania w chirurgii plastycznej jako płata tkankowego. Celem pracy było określenie budowy ultrastrukturalnej i histologicznej torebki włóknistej otaczającej protezę piersi oraz przedstawienie możliwości klinicznego zastosowania tej struktury w chirurgii plastycznej na podstawie materiału pobranego od pacjentki. W kwietniu 2014 roku u 54-letniej kobiety po mastektomii i wszczepieniu ekspandera lewej piersi wykonano wymianę ekspandera na protezę oraz mastopeksję prawej piersi. W celach poznawczych pobrano wycinek torebki włóknistej otaczającej ekspander. Preparat został poddany badaniu ultrastrukturalnemu i histologicznemu. Badanie ultrastrukturalne wykonano przy użyciu skaningowego mikroskopu elektronowego (ang. scanning electron microscope – SEM). W badaniu histologicznym przeprowadzono barwienie według Massona, Verhoeffa- Van Giesona i badanie immunohistochemiczne z przeciwciałami anty-CD31 (ang. cluster of differentiation 31). Na podstawie zdjęć mikroskopowych wykazano, że torebka włóknista zawiera naczynia krwionośne, które znajdują się w podścielisku składającym się głównie z wielu warstw włókien kolagenowych i mniejszej ilości włókien elastynowych. Torebka otaczająca protezę jest wytrzymałą i nierozciągliwą strukturą zawierającą włosowate naczynia krwionośne, które są zlokalizowane głównie blisko jej wewnętrznej powierzchni. Dzięki widocznemu ukrwieniu może potencjalnie służyć w praktyce klinicznej jako uszypułowany płat tkankowy.

Czytaj dalej »

Poziom wiedzy personelu pielęgniarskiego na temat podstawowych zabiegów resuscytacyjnych

Nagłe zatrzymanie krążenia (NZK) to nagły stan chorobowy, w którym dochodzi do zatrzymania czynności mechanicznej serca, powodującego ustanie krążenia krwi. Właściwym postępowaniem po rozpoznaniu NZK jest jak najszybsze rozpoczęcie resuscytacji. Personel medyczny musi znać algorytmy postępowania zarówno podstawowych, jak i zaawansowanych zabiegów resuscytacyjnych. Celem pracy była ocena wiedzy z zakresu podstawowych zabiegów w resuscytacji krążeniowo-oddechowej wśród pielęgniarek/pielęgniarzy oddziałów klinicznych. Materiał i metody Jako narzędzie badawcze wykorzystano kwestionariusz ankiety. Ze względu na charakter badania zastosowano: analizę częstości, nieparametryczny test Chi2, nieparametryczny odpowiednik testu t-Studenta, czyli U Manna-Whitney’a oraz nieparametryczny odpowiednik analizy wariancji (ANOVA) – test H Krukalla-Wallisa. Wyniki W badaniach dowiedziono, że ankietowani posiadają wystarczającą wiedzę z zakresu algorytmów postępowania, zaś niewystarczającą na temat używania automatycznych defibrylatorów zewnętrznych. Stwierdzono istotną statystycznie zależność pomiędzy wiedzą a czasem, jaki upłynął od ukończenia kursu specjalistycznego z zakresu resuscytacji krążeniowo-oddechowej (test Kruskala-Wallisa: χ2=9,41; p=0,024).

Czytaj dalej »

Majaczenie w przebiegu sepsy

Majaczenie w przebiegu sepsy (SAD) definiowane jest jako rozlane uszkodzenie mózgowia wywołane przez ogólnoustrojową odpowiedź zapalną pojawiającą się w wyniku infekcji, jednak bez oznak infekcji ośrodkowego układu nerwowego. Pojęcie to zastąpiło dotychczas stosowane określenie „encefalopatia septyczna” (SAE). Wystąpienie majaczenia stanu ciężkiego u krytycznie chorych pacjentów leczonych z powodu uogólnionej infekcji związane jest z wydłużeniem czasu wentylacji mechanicznej, czasu hospitalizacji oraz długotrwałą niepełnosprawnością funkcjonalną i upośledzeniem funkcji poznawczych. Liczne dane kliniczne i badania z zakresu nauk podstawowych wskazują, że zapalenie tkanki nerwowej, nieprawidłowa perfuzja mózgowa oraz zaburzenia równowagi neuroprzekaźników są głównymi mechanizmami leżącymi u podstaw rozwoju SAD. Nie istnieją testy diagnostyczne, badania elektrofizjologiczne czy obrazowe lub terapie specyficzne dla majaczenia w przebiegu sepsy, jednak zespół ten zwykle ustępuje po skutecznym leczeniu sepsy. Po ustabilizowaniu stanu pacjenta, zapewnieniu wsparcia układu oddechowego, krążenia i innych narządów oraz wdrożeniu skutecznego leczenia infekcji, pacjenci z ciężką sepsą lub wstrząsem septycznym powinni być poddani rehabilitacji ruchowej i poznawczej tak szybko, jak to możliwe, ponieważ wczesne uruchomienie może skrócić czas trwania delirium. Po ustaleniu wiarygodnych i spójnych definicji SAD niezbędne jest przeprowadzenie dalszych badań, tłumaczących patofizjologię tego stanu, oraz opracowanie dedykowanych metod leczenia.

Czytaj dalej »

Le fort i downfracture predictable and controllable procedure – own experience

In our study was evaluated the modification of the Le Fort I osteotomy. The major modification of the osteotomy was the transposition of the posterior cut from the pterygomaxillary junction to maxillary tuberosity. If present, the third upper molars were removed during the osteotomy. In the years 2008–2014 we performed 318 Le Fort I osteotomies, where in 161 cases pterygomaxillary disjunction were performed and in 157 where the cut through the maxillary tuberosity was executed. The feasibility of this method is presented and discussed in cases of deformities of different origin. With the increasing number of the modified Le Fort I osteotomies we observed that the fracture of the posterior sinus wall became very predictable, always at the level of the sinus floor. No serious intra- and postoperative complications were observed. In our method it was presented upper third molars made the surgery easier and even more predictable. Le Fort I osteotomy executed through the maxillary tuberosity, especially through the cavity of the extracted third molar, becomes a safe and predictable procedure.

Czytaj dalej »

Rola i zadania pielęgniarki w opiece nad pacjentem po przeszczepie nerki

Transplantacja nerki jest jedną z metod leczenia nerkozastępczego, możliwą do zastosowania u każdego spełniającego kryteria kwalifikacyjne pacjenta z zaawansowaną niewydolnością nerek, która nie tylko przedłuża życia pacjenta, lecz także poprawia jego jakość. W Polsce przeszczepianie narządów i tkanek jest uregulowane prawnie przez Ustawę z dnia 1 lipca 2005 roku o pobieraniu, przechowywaniu i przeszczepianiu komórek, tkanek i narządów. Zgodnie z polskim prawem dawcą może zostać każda osoba zmarła, która za życia nie wyraziła sprzeciwu wobec pobrania narządów, oraz osoby żywe. Przewlekła niewydolność nerek przebiega w pięciu stadiach, stopniowo uszkadzając i niszcząc struktury narządu. Opieka nad pacjentem po przeszczepie nerki jest jednym z najważniejszych elementów składowych procesu leczenia. Dzięki stałej obecności personelu pielęgniarskiego chory czuje się bezpiecznie, ma świadomość stałej i wnikliwej opieki. Ciągła obserwacja stanu ogólnego pozwala pielęgniarce szybko i w prawidłowy sposób zareagować na ewentualne zaburzenia bądź groźne powikłania pooperacyjne. Ważnym zadaniem personelu pielęgniarskiego w opiece nad chorym po przeszczepie nerki jest edukacja zarówno samego pacjenta, jak i jego rodziny dotycząca życia po przeszczepie.

Czytaj dalej »

Postępowanie u małych dzieci zatrutych związkami fosforoorganicznymi – scenariusz działań ratowniczych

Zatrucia związkami fosforoorganicznymi stanowią drugą w kolejności przyczynę zatruć u dzieci, na pierwszym miejscu znajdują się zatrucia lekami. Związki fosforoorganiczne to grupa związków powstała w wyniku połączenia pomiędzy fosforem a grupą organiczną. Związki te bardzo łatwo wchłaniają się z dróg oddechowych, z przewodu pokarmowego, a także przez skórę i błony śluzowe. Są bardzo toksyczne, przez co powodują zatrucia ostre i podostre. Z uwagi na naturalny odruch u małych dzieci, jakim jest wkładanie przedmiotów do ust, oraz brak świadomości zagrożenia, do większości zatruć dochodzi za pośrednictwem przewodu pokarmowego. Objawy kliniczne pojawiają się w bardzo krótkim czasie po ekspozycji na substancję, więc rozpoznanie zatrucia u małego dziecka nie powinno być trudne. Zwrócenie uwagi na istotność problemu, szybka reakcja i odpowiednia edukacja stanowią klucz do ograniczenia szkodliwych skutków, które mogą powodować związki fosforoorganiczne w organizmie małego pacjenta.

Czytaj dalej »

Zastosowanie autogenicznych przeszczepów skórnych w leczeniu trudno gojącej się rany mostka. Opis przypadku

Czytaj dalej »

Co nowego słychać w World Federation of Critical Care Nurses?

Obecność rodzin pacjentów leczonych w oddziale intensywnej terapii (OIT) podczas zabiegów terapeutycznych i pielęgnacyjnych jest często źródłem stresu – zarówno dla bliskich, jak i dla personelu oddziału. Przez wiele lat stosowano praktyki opierające się na minimalizowaniu czasu obecności bliskich pacjenta podczas hospitalizacji. Nowoczesne podejście do pielęgnowania, oparte na holistycznym postępowaniu, obejmuje zarówno chorego, jak i jego bliskich. Celem staje się połączenie dwóch światów – medycyny i środowiska pacjenta – w jedną całość, aby zminimalizować stres będący udziałem rodziny podczas pobytu osoby bliskiej w oddziale intensywnej terapii. Grupa Robocza ds. Praktyki PTPAiIO rozpoczęła projekt badawczy „Zwyczaje, postawy i doświadczenia pielęgniarek anestezjologicznych i intensywnej terapii na temat obecności rodzin pacjentów w OIT”. W ramach projektu opracowano ankietę, której zadaniem było rozpoznanie samego zjawiska, a celem analiza postaw i doświadczeń personelu medycznego odnośnie obecności bliskich pacjenta w OIT oraz próba wskazania sposobów zapobiegania syndromowi zaburzeń po intensywnej terapii u rodzin pacjentów, tj. PICS-F.

Czytaj dalej »

Onkoplastyka – nowa filozofia chirurgicznego leczenia raka piersi

W niniejszej pracy przedstawiono techniki onkoplastyczne stosowane w leczeniu chirurgicznym raka piersi. Opisano: ich historię, definicje, zalety, wskazania i przeciwwskazania, podstawy anatomiczne oraz algorytmy doboru procedur używane przez różnych autorów (Clough, Urban, Franceschini, Munhoz, Malter, Holmes). Chirurgia onkoplastyczna nie odnosi się do jednej określonej procedury chirurgicznej, a raczej oznacza pewną filozofię postępowania. Połączenie chirurgii onkologicznej z chirurgią plastyczną jest niezbędnym elementem nowoczesnego leczenia raka piersi. Tylko prawidłowe zaplanowanie i przeprowadzenie zabiegu z uwzględnieniem prawidłowych marginesów wycięcia chirurgicznego oraz z zastosowaniem elementów chirurgii plastycznej pozwala uzyskać oczekiwany dobry efekt leczenia.

Czytaj dalej »

Zwyczaje, postawy i doświadczenia pielęgniarek anestezjologicznych i intensywnej terapii na temat na temat obecności rodzin obecności rodzin w OIT – projekt badawczy Grupy Roboczej ds. praktyki polskiego towarzystwa pielęgniarek anestezjologicznych i intensywnej opieki

Obecność rodzin pacjentów leczonych w oddziale intensywnej terapii (OIT) podczas zabiegów terapeutycznych i pielęgnacyjnych jest często źródłem stresu – zarówno dla bliskich, jak i dla personelu oddziału. Przez wiele lat stosowano praktyki opierające się na minimalizowaniu czasu obecności bliskich pacjenta podczas hospitalizacji. Nowoczesne podejście do pielęgnowania, oparte na holistycznym postępowaniu, obejmuje zarówno chorego, jak i jego bliskich. Celem staje się połączenie dwóch światów – medycyny i środowiska pacjenta – w jedną całość, aby zminimalizować stres będący udziałem rodziny podczas pobytu osoby bliskiej w oddziale intensywnej terapii. Grupa Robocza ds. Praktyki PTPAiIO rozpoczęła projekt badawczy „Zwyczaje, postawy i doświadczenia pielęgniarek anestezjologicznych i intensywnej terapii na temat obecności rodzin pacjentów w OIT”. W ramach projektu opracowano ankietę, której zadaniem było rozpoznanie samego zjawiska, a celem analiza postaw i doświadczeń personelu medycznego odnośnie obecności bliskich pacjenta w OIT oraz próba wskazania sposobów zapobiegania syndromowi zaburzeń po intensywnej terapii u rodzin pacjentów, tj. PICS-F.

Czytaj dalej »

Trigonocefalia – jedna z najczęstszych form kraniostenoz izolowanych

Przedwczesne zarośnięcie oraz kostnienie szwu czołowego prowadzi do trójkątnego zniekształcenia czoła, czyli trigonocefalii, z charakterystycznym przerostem kostnym w linii pośrodkowej, zwężeniem przedniego dołu czaszki oraz zwiększeniem wymiaru dwuciemieniowego. W ostatnich dziesięcioleciach można zauważyć wzrost występowania tej wady, która obecnie jest drugą co do częstości kraniostenozą izolowaną. Trigonocefalia najczęściej pojawia się w formie izolowanej, ale w 10–20% przypadków wiąże się z zespołami wad. Rodzinne występowanie stwierdza się w 2–6% przypadków. Etiologia tego schorzenia nie jest do końca wyjaśniona, znane są trzy główne teorie przyczyniające się do powstawania tego zniekształcenia. W pierwszej z nich trigonocefalię uznaje się za wrodzone zniekształcenie czaszki, wywołane czynnikami genetycznymi, metabolicznymi oraz farmakologicznymi. W drugiej teorii bierze się pod uwagę wewnątrzmaciczne zahamowanie wzrostu głowy płodu. Natomiast w trzeciej wskazuje się na pierwotne malformacje mózgu, których następstwem może być powstanie kraniostenozy. Poza aspektem estetycznym trigonocefalii, zahamowanie wzrostu przedniego dołu czaszki może powodować wzrost ciśnienia śródczaszkowego, prowadzącego do upośledzenia rozwoju psychomotorycznego oraz do zaburzeń neurologicznych. Celem leczenia jest zapobieganie występowaniu niebezpiecznych powikłań podwyższonego ciśnienia śródczaszkowego oraz korekcja zniekształceń mózgoczaszki i twarzoczaszki; polega ono na przeprowadzeniu kranioplastyki, która powinna być wykonywana przed ukończeniem przez dziecko pierwszego roku życia.

Czytaj dalej »