Archiwa: Project

Delirium w Oddziale Intensywnej Terapii: rola pielęgniarki we wczesnym wykrywaniu i opiece nad pacjentem

U pacjentów przebywających w oddziałach anestezjologii i intensywnej terapii (OAiIT) z powodu ciężkiej choroby występuje zwiększone ryzyko rozwinięcia się majaczenia stanu ciężkiego, które uznano za jedno z najczęstszych powikłań hospitalizacji na tym oddziale. Pomimo częstego występowania delirium w OAiIT, naukowcy wykazali, że jest to problem konsekwentnie pomijany i często nierozpoznawany. Świadomość możliwości występowania majaczenia, znajomość kryteriów rozpoznawania oraz jego klinicznych podtypów stanowi klucz do wczesnego wykrywania i leczenia. W niniejszym artykule dokonano przeglądu aktualnej literatury dotyczącej stosowania narzędzi oceny do diagnozowania majaczenia i konsekwencji opieki nad pacjentem z tym zaburzeniem.

Czytaj dalej »

Postępowanie u małych dzieci zatrutych związkami fosforoorganicznymi – scenariusz działań ratowniczych

Zatrucia związkami fosforoorganicznymi stanowią drugą w kolejności przyczynę zatruć u dzieci, na pierwszym miejscu znajdują się zatrucia lekami. Związki fosforoorganiczne to grupa związków powstała w wyniku połączenia pomiędzy fosforem a grupą organiczną. Związki te bardzo łatwo wchłaniają się z dróg oddechowych, z przewodu pokarmowego, a także przez skórę i błony śluzowe. Są bardzo toksyczne, przez co powodują zatrucia ostre i podostre. Z uwagi na naturalny odruch u małych dzieci, jakim jest wkładanie przedmiotów do ust, oraz brak świadomości zagrożenia, do większości zatruć dochodzi za pośrednictwem przewodu pokarmowego. Objawy kliniczne pojawiają się w bardzo krótkim czasie po ekspozycji na substancję, więc rozpoznanie zatrucia u małego dziecka nie powinno być trudne. Zwrócenie uwagi na istotność problemu, szybka reakcja i odpowiednia edukacja stanowią klucz do ograniczenia szkodliwych skutków, które mogą powodować związki fosforoorganiczne w organizmie małego pacjenta.

Czytaj dalej »

Wrodzone zarośnięcie nozdrzy tylnych

Wrodzone zarośnięcie (atrezja) nozdrzy tylnych (ZNT) to jedno- lub obustronne zamknięcie przewodów nosowych w ich tylnym odcinku. Ta rzadka wada został opisana po raz pierwszy przez Roederera ponad 250 lat temu. Częstość jej występowania wynosi od 1/5000 do 1/8000 żywych urodzeń, dwukrotnie częściej wadę tę obserwuje się u dziewczynek. Istnieje wiele teorii wyjaśniających etiologię ZNT, najpopularniejsze to: przetrwanie błony policzkowo-gardłowej, przetrwanie tkanek mezodermalnych tworzących zrosty w okolicy nosogardła, przetrwanie błony nosowo-policzkowej Hochstettera oraz nieprawidłowa migracja komórek grzebienia nerwowego. Atrezja nozdrzy tylnych w 20–50% współistnieje z innymi wadami wrodzonymi. Obustronne ZNT jest stanem zagrożenia życia. Ta groźna obturacja dróg oddechowych jest rozpoznawana zazwyczaj po urodzeniu i objawia się znacznym wysiłkiem oddechowym z okresową sinicą; symptomy te zanikają podczas płaczu. Jednostronne ZNT jest zazwyczaj diagnozowane później niż obustronne, a obraz kliniczny jest mniej charakterystyczny. Najczęstszym objawem jest wyciek śluzowy z nosa. Rozpoznanie tej wady jest zazwyczaj potwierdzane badaniem TK głowy. W okresie przedoperacyjnym dzieci są karmione przez sondę dożołądkową i wymagają założenia rurki ustno-gardłowej, a w niektórych przypadkach – intubacji. Leczeniem z wyboru jest leczenie operacyjne. Najpopularniejsze metody chirurgiczne obejmują dostęp przez podniebienie lub przez nos. W celu uniknięcia najczęstszego powikłania, jakim jest zwężenie nozdrzy tylnych, po operacji zakłada się stenty szynujące nowo powstałe nozdrza.

Czytaj dalej »

Onkologiczny aspekt postępowania z fałdem podpiersiowym podczas mastektomii w odniesieniu do rekonstrukcji piersi – opis przypadku

Mastektomia z powodu raka piersi ma na celu doszczętne wycięcie miąższu gruczołu. Konieczność resekcji klinicznie zdrowej tkanki w obrębie fałdu podpiersiowego (ang. inframammary fold – IMF) jest poddawana dyskusji. Usunięcie miąższu także w okolicy IMF może potencjalnie zmniejszyć ryzyko powstania wznowy raka piersi. Jednakże u pacjentek poddawanych operacji odtwórczej zachowanie fałdu podpiersiowego może przyczynić się do uzyskania naturalnie wyglądającej, nieznacznie opadającej, piersi. Odrębnym problemem jest obecność pierwotnego ogniska raka gruczołu piersiowego w okolicy fałdu podpiersiowego. Celem pracy było przedstawienie opisu przypadku pacjentki leczonej z powodu inwazyjnego raka piersi w obrębie IMF oraz analiza onkologicznego aspektu postępowania chirurgicznego z fałdem podpiersiowym podczas mastektomii w odniesieniu do znaczenia tej struktury anatomicznej w rekonstrukcji piersi. Zaprezentowano przypadek 52-letniej kobiety leczonej z powodu guza lewej piersi. W badaniu widoczny był objaw skórki pomarańczowej w okolicy lewego IMF. Palpacyjnie wyczuwało się twardy guz o średnicy około 2 cm, o niewyraźnie odgraniczonych i nieregularnych brzegach. Zmiana była nieruchoma względem skóry. Mammografia oraz biopsja cienkoigłowa nie wykazały obecności raka piersi. U chorej wykonano szerokie wycięcie guza z badaniem doraźnym, które wykazało występowanie inwazyjnego raka piersi. Operację poszerzono o mastektomię metodą Maddena z limfadenektomią pachową. W pooperacyjnym badaniu histopatologicznym potwierdzono obecność inwazyjnego raka przewodowego pT4N0, o złośliwości histologicznej G2. Obecnie pacjentka jest poddawana leczeniu uzupełniającemu. Ewentualna rekonstrukcja piersi została odroczona. Rak piersi może powstawać także w obrębie IMF. Dlatego bezpieczeństwo onkologiczne ewentualnego zaoszczędzenia fałdu podpiersiowego podczas mastektomii należy rozpatrywać indywidualnie. W opinii Autorów IMF powinien zostać usunięty u pacjentek po neoadjuwantowej chemioterapii z miejscowo zaawansowanym rakiem lub u chorych z ogniskiem nowotworu zlokalizowanym w kwadrantach dolnych. W przypadku usunięcia tkanki gruczołowej wraz z fałdem podpiersiowym wskazana jest jednoczasowa korekcja IMF, polegająca na zszyciu powięzi powierzchownej z głęboką.

Czytaj dalej »

Nawigacja chirurgiczna w rehabilitacji implantoprotetycznej żuchwy po rekonstrukcji wolnym płatem ze strzałki – opis przypadku

Rekonstrukcje żuchwy z wykorzystaniem wolnego płata ze strzałki wymagają stabilizacji przeszczepu za pomocą płyt tytanowych. Przestrzenie pomiędzy śrubami stabilizującymi przeszczep są wąskie, a wszczepienie w nie implantów zębowych jest problematyczne. Użycie nawigacji chirurgicznej pozwala na precyzyjne umieszczenie wszczepów zębowych. W pracy przedstawiono przypadek udanej implantacji siedmiu wszczepów zębowych. Zestaw do nawigacji chirurgicznej StealthStation® S7® (Medtronic) z modułem optycznym został użyty do nawigacji wszczepienia implantów zębowych w wolny przeszczep ze strzałki umocowany za pomocą płyty Synthes 2.0. Prefabrykowane szablony chirurgiczne nie były używane. Jedenastopunktowy most porcelanowy został osadzony na wszczepionych implantach zębowych jako ostateczne uzupełnienie protetyczne. 37-letni pacjent przebył resekcję odcinkową żuchwy z jednoczasową rekonstrukcją płatem unaczynionym ze strzałki z powodu włókniakomięsaka żuchwy. Po operacji chory został radykalnie napromieniony techniką IMRT w dawce 70 Gy. Po trzyletnim okresie obserwacji bez cech wznowy wykonano mnogą implantację wszczepów Osstem wspomaganą systemem nawigacji chirurgicznej StealthStation® S7®, a następnie stałą pracę protetyczną. Wykorzystanie nawigacji chirurgicznej zmniejsza ryzyko nieprawidłowego wszczepienia implantów zębowych oraz nadmiernego odsłonięcia części kostnej płata. Obecność tytanowej płyty rekonstrukcyjnej wraz ze śrubami umożliwia dokładną kalibrację nawigacji chirurgicznej oraz precyzyjne nawigowanie zabiegiem.

Czytaj dalej »

Osiem lat po pierwszej aplikacji keratynocytów hodowlanych na Integrę® DRT – opis przypadku

Leczenie ciężkich przykurczów po oparzeniach u dzieci wiąże się ze żmudnym i skomplikowanym procesem terapeutycznym, który trwa od wyleczenia ran oparzeniowych aż do zakończenia wzrostu ciała. Przykurcz szyi należy do szczególnie trudnych problemów chirurgicznych. Ograniczenie sprawności ruchowej, narastanie przykurczu szyi wraz ze wzrostem pacjenta, a także potęgowanie się deformacji dolnej części twarzy często wymagają wieloetapowych zabiegów chirurgicznych. W 2007 roku została przeprowadzona pierwsza w Polsce chirurgiczna rekonstrukcja z wykorzystaniem Integry® DRT, siatkowanego przeszczepu skóry pośredniej grubości (ang. split thickness skin graft – STSG) i zawiesiny hodowlanych keratynocytów (ang. cultured keratinocytes – CKS). Celem pracy była ocena wyniku leczenia chłopca z przykurczem pooparzeniowym szyi z wykorzystaniem Integry® DRT oraz aplikacji CKS i STSG. Operacja została przeprowadzona u siedmioletniego pacjenta, który doznał oparzenia głębokości IIb/III stopnia w wieku 1,5 roku. U chłopca wraz ze wzrostem doszło do znacznego stopnia przykurczu pooparzeniowego szyi. Proces gojenia po zastosowaniu STSG i CKS na Integrę® DTR był szybki, bez żadnych komplikacji. Wynik końcowy w ośmioletniej obserwacji po operacji był bardzo zadowalający. W badaniu końcowym nie stwierdzono żadnych oznak przykurczu lub przerostu blizn. Jakość zrekonstruowanej skóry palpacyjnie była podobna do skóry zdrowej. Skóra poddana rekonstrukcji posiadała ciemniejszą pigmentację, ale podobną jak w tylnej części szyi i według wywiadu rodziców była konsekwencją opalenizny. Połączenie STSG z CKS w rekonstrukcji z Integrą® DRT wydaje się być cenną alternatywą, która pozwala osiągnąć rezultat niezmienny w czasie. Ograniczenie wymaganej liczby operacji jest pomocne w poprawie jakości życia.

Czytaj dalej »

Zastosowanie torebki włóknistej otaczającej wszczep silikonowy piersi jako płata torebkowego

orebka włóknista otaczająca protezę piersiową może być zastosowana jako płat tkankowy, co zasugerowano w badaniach klinicznych. W dostępnym piśmiennictwie możliwość wykorzystania torebki jako płata tkankowego została uzasadniona jedynie na podstawie badania ultrastrukturalnego. Nie omówiono jej dokładnej budowy histologicznej, co z kolei miałoby największe znaczenie praktyczne. Wiarygodne stwierdzenie obecności naczyń krwionośnych w torebce włóknistej dowiodłoby możliwości jej zastosowania w chirurgii plastycznej jako płata tkankowego. Celem pracy było określenie budowy ultrastrukturalnej i histologicznej torebki włóknistej otaczającej protezę piersi oraz przedstawienie możliwości klinicznego zastosowania tej struktury w chirurgii plastycznej na podstawie materiału pobranego od pacjentki. W kwietniu 2014 roku u 54-letniej kobiety po mastektomii i wszczepieniu ekspandera lewej piersi wykonano wymianę ekspandera na protezę oraz mastopeksję prawej piersi. W celach poznawczych pobrano wycinek torebki włóknistej otaczającej ekspander. Preparat został poddany badaniu ultrastrukturalnemu i histologicznemu. Badanie ultrastrukturalne wykonano przy użyciu skaningowego mikroskopu elektronowego (ang. scanning electron microscope – SEM). W badaniu histologicznym przeprowadzono barwienie według Massona, Verhoeffa- Van Giesona i badanie immunohistochemiczne z przeciwciałami anty-CD31 (ang. cluster of differentiation 31). Na podstawie zdjęć mikroskopowych wykazano, że torebka włóknista zawiera naczynia krwionośne, które znajdują się w podścielisku składającym się głównie z wielu warstw włókien kolagenowych i mniejszej ilości włókien elastynowych. Torebka otaczająca protezę jest wytrzymałą i nierozciągliwą strukturą zawierającą włosowate naczynia krwionośne, które są zlokalizowane głównie blisko jej wewnętrznej powierzchni. Dzięki widocznemu ukrwieniu może potencjalnie służyć w praktyce klinicznej jako uszypułowany płat tkankowy.

Czytaj dalej »

Poziom wiedzy personelu pielęgniarskiego na temat podstawowych zabiegów resuscytacyjnych

Nagłe zatrzymanie krążenia (NZK) to nagły stan chorobowy, w którym dochodzi do zatrzymania czynności mechanicznej serca, powodującego ustanie krążenia krwi. Właściwym postępowaniem po rozpoznaniu NZK jest jak najszybsze rozpoczęcie resuscytacji. Personel medyczny musi znać algorytmy postępowania zarówno podstawowych, jak i zaawansowanych zabiegów resuscytacyjnych. Celem pracy była ocena wiedzy z zakresu podstawowych zabiegów w resuscytacji krążeniowo-oddechowej wśród pielęgniarek/pielęgniarzy oddziałów klinicznych. Materiał i metody Jako narzędzie badawcze wykorzystano kwestionariusz ankiety. Ze względu na charakter badania zastosowano: analizę częstości, nieparametryczny test Chi2, nieparametryczny odpowiednik testu t-Studenta, czyli U Manna-Whitney’a oraz nieparametryczny odpowiednik analizy wariancji (ANOVA) – test H Krukalla-Wallisa. Wyniki W badaniach dowiedziono, że ankietowani posiadają wystarczającą wiedzę z zakresu algorytmów postępowania, zaś niewystarczającą na temat używania automatycznych defibrylatorów zewnętrznych. Stwierdzono istotną statystycznie zależność pomiędzy wiedzą a czasem, jaki upłynął od ukończenia kursu specjalistycznego z zakresu resuscytacji krążeniowo-oddechowej (test Kruskala-Wallisa: χ2=9,41; p=0,024).

Czytaj dalej »

Majaczenie w przebiegu sepsy

Majaczenie w przebiegu sepsy (SAD) definiowane jest jako rozlane uszkodzenie mózgowia wywołane przez ogólnoustrojową odpowiedź zapalną pojawiającą się w wyniku infekcji, jednak bez oznak infekcji ośrodkowego układu nerwowego. Pojęcie to zastąpiło dotychczas stosowane określenie „encefalopatia septyczna” (SAE). Wystąpienie majaczenia stanu ciężkiego u krytycznie chorych pacjentów leczonych z powodu uogólnionej infekcji związane jest z wydłużeniem czasu wentylacji mechanicznej, czasu hospitalizacji oraz długotrwałą niepełnosprawnością funkcjonalną i upośledzeniem funkcji poznawczych. Liczne dane kliniczne i badania z zakresu nauk podstawowych wskazują, że zapalenie tkanki nerwowej, nieprawidłowa perfuzja mózgowa oraz zaburzenia równowagi neuroprzekaźników są głównymi mechanizmami leżącymi u podstaw rozwoju SAD. Nie istnieją testy diagnostyczne, badania elektrofizjologiczne czy obrazowe lub terapie specyficzne dla majaczenia w przebiegu sepsy, jednak zespół ten zwykle ustępuje po skutecznym leczeniu sepsy. Po ustabilizowaniu stanu pacjenta, zapewnieniu wsparcia układu oddechowego, krążenia i innych narządów oraz wdrożeniu skutecznego leczenia infekcji, pacjenci z ciężką sepsą lub wstrząsem septycznym powinni być poddani rehabilitacji ruchowej i poznawczej tak szybko, jak to możliwe, ponieważ wczesne uruchomienie może skrócić czas trwania delirium. Po ustaleniu wiarygodnych i spójnych definicji SAD niezbędne jest przeprowadzenie dalszych badań, tłumaczących patofizjologię tego stanu, oraz opracowanie dedykowanych metod leczenia.

Czytaj dalej »

Le fort i downfracture predictable and controllable procedure – own experience

In our study was evaluated the modification of the Le Fort I osteotomy. The major modification of the osteotomy was the transposition of the posterior cut from the pterygomaxillary junction to maxillary tuberosity. If present, the third upper molars were removed during the osteotomy. In the years 2008–2014 we performed 318 Le Fort I osteotomies, where in 161 cases pterygomaxillary disjunction were performed and in 157 where the cut through the maxillary tuberosity was executed. The feasibility of this method is presented and discussed in cases of deformities of different origin. With the increasing number of the modified Le Fort I osteotomies we observed that the fracture of the posterior sinus wall became very predictable, always at the level of the sinus floor. No serious intra- and postoperative complications were observed. In our method it was presented upper third molars made the surgery easier and even more predictable. Le Fort I osteotomy executed through the maxillary tuberosity, especially through the cavity of the extracted third molar, becomes a safe and predictable procedure.

Czytaj dalej »

Rola i zadania pielęgniarki w opiece nad pacjentem po przeszczepie nerki

Transplantacja nerki jest jedną z metod leczenia nerkozastępczego, możliwą do zastosowania u każdego spełniającego kryteria kwalifikacyjne pacjenta z zaawansowaną niewydolnością nerek, która nie tylko przedłuża życia pacjenta, lecz także poprawia jego jakość. W Polsce przeszczepianie narządów i tkanek jest uregulowane prawnie przez Ustawę z dnia 1 lipca 2005 roku o pobieraniu, przechowywaniu i przeszczepianiu komórek, tkanek i narządów. Zgodnie z polskim prawem dawcą może zostać każda osoba zmarła, która za życia nie wyraziła sprzeciwu wobec pobrania narządów, oraz osoby żywe. Przewlekła niewydolność nerek przebiega w pięciu stadiach, stopniowo uszkadzając i niszcząc struktury narządu. Opieka nad pacjentem po przeszczepie nerki jest jednym z najważniejszych elementów składowych procesu leczenia. Dzięki stałej obecności personelu pielęgniarskiego chory czuje się bezpiecznie, ma świadomość stałej i wnikliwej opieki. Ciągła obserwacja stanu ogólnego pozwala pielęgniarce szybko i w prawidłowy sposób zareagować na ewentualne zaburzenia bądź groźne powikłania pooperacyjne. Ważnym zadaniem personelu pielęgniarskiego w opiece nad chorym po przeszczepie nerki jest edukacja zarówno samego pacjenta, jak i jego rodziny dotycząca życia po przeszczepie.

Czytaj dalej »

Postępowanie u małych dzieci zatrutych związkami fosforoorganicznymi – scenariusz działań ratowniczych

Zatrucia związkami fosforoorganicznymi stanowią drugą w kolejności przyczynę zatruć u dzieci, na pierwszym miejscu znajdują się zatrucia lekami. Związki fosforoorganiczne to grupa związków powstała w wyniku połączenia pomiędzy fosforem a grupą organiczną. Związki te bardzo łatwo wchłaniają się z dróg oddechowych, z przewodu pokarmowego, a także przez skórę i błony śluzowe. Są bardzo toksyczne, przez co powodują zatrucia ostre i podostre. Z uwagi na naturalny odruch u małych dzieci, jakim jest wkładanie przedmiotów do ust, oraz brak świadomości zagrożenia, do większości zatruć dochodzi za pośrednictwem przewodu pokarmowego. Objawy kliniczne pojawiają się w bardzo krótkim czasie po ekspozycji na substancję, więc rozpoznanie zatrucia u małego dziecka nie powinno być trudne. Zwrócenie uwagi na istotność problemu, szybka reakcja i odpowiednia edukacja stanowią klucz do ograniczenia szkodliwych skutków, które mogą powodować związki fosforoorganiczne w organizmie małego pacjenta.

Czytaj dalej »

Zastosowanie autogenicznych przeszczepów skórnych w leczeniu trudno gojącej się rany mostka. Opis przypadku

Czytaj dalej »

Co nowego słychać w World Federation of Critical Care Nurses?

Obecność rodzin pacjentów leczonych w oddziale intensywnej terapii (OIT) podczas zabiegów terapeutycznych i pielęgnacyjnych jest często źródłem stresu – zarówno dla bliskich, jak i dla personelu oddziału. Przez wiele lat stosowano praktyki opierające się na minimalizowaniu czasu obecności bliskich pacjenta podczas hospitalizacji. Nowoczesne podejście do pielęgnowania, oparte na holistycznym postępowaniu, obejmuje zarówno chorego, jak i jego bliskich. Celem staje się połączenie dwóch światów – medycyny i środowiska pacjenta – w jedną całość, aby zminimalizować stres będący udziałem rodziny podczas pobytu osoby bliskiej w oddziale intensywnej terapii. Grupa Robocza ds. Praktyki PTPAiIO rozpoczęła projekt badawczy „Zwyczaje, postawy i doświadczenia pielęgniarek anestezjologicznych i intensywnej terapii na temat obecności rodzin pacjentów w OIT”. W ramach projektu opracowano ankietę, której zadaniem było rozpoznanie samego zjawiska, a celem analiza postaw i doświadczeń personelu medycznego odnośnie obecności bliskich pacjenta w OIT oraz próba wskazania sposobów zapobiegania syndromowi zaburzeń po intensywnej terapii u rodzin pacjentów, tj. PICS-F.

Czytaj dalej »

Onkoplastyka – nowa filozofia chirurgicznego leczenia raka piersi

W niniejszej pracy przedstawiono techniki onkoplastyczne stosowane w leczeniu chirurgicznym raka piersi. Opisano: ich historię, definicje, zalety, wskazania i przeciwwskazania, podstawy anatomiczne oraz algorytmy doboru procedur używane przez różnych autorów (Clough, Urban, Franceschini, Munhoz, Malter, Holmes). Chirurgia onkoplastyczna nie odnosi się do jednej określonej procedury chirurgicznej, a raczej oznacza pewną filozofię postępowania. Połączenie chirurgii onkologicznej z chirurgią plastyczną jest niezbędnym elementem nowoczesnego leczenia raka piersi. Tylko prawidłowe zaplanowanie i przeprowadzenie zabiegu z uwzględnieniem prawidłowych marginesów wycięcia chirurgicznego oraz z zastosowaniem elementów chirurgii plastycznej pozwala uzyskać oczekiwany dobry efekt leczenia.

Czytaj dalej »

Zwyczaje, postawy i doświadczenia pielęgniarek anestezjologicznych i intensywnej terapii na temat na temat obecności rodzin obecności rodzin w OIT – projekt badawczy Grupy Roboczej ds. praktyki polskiego towarzystwa pielęgniarek anestezjologicznych i intensywnej opieki

Obecność rodzin pacjentów leczonych w oddziale intensywnej terapii (OIT) podczas zabiegów terapeutycznych i pielęgnacyjnych jest często źródłem stresu – zarówno dla bliskich, jak i dla personelu oddziału. Przez wiele lat stosowano praktyki opierające się na minimalizowaniu czasu obecności bliskich pacjenta podczas hospitalizacji. Nowoczesne podejście do pielęgnowania, oparte na holistycznym postępowaniu, obejmuje zarówno chorego, jak i jego bliskich. Celem staje się połączenie dwóch światów – medycyny i środowiska pacjenta – w jedną całość, aby zminimalizować stres będący udziałem rodziny podczas pobytu osoby bliskiej w oddziale intensywnej terapii. Grupa Robocza ds. Praktyki PTPAiIO rozpoczęła projekt badawczy „Zwyczaje, postawy i doświadczenia pielęgniarek anestezjologicznych i intensywnej terapii na temat obecności rodzin pacjentów w OIT”. W ramach projektu opracowano ankietę, której zadaniem było rozpoznanie samego zjawiska, a celem analiza postaw i doświadczeń personelu medycznego odnośnie obecności bliskich pacjenta w OIT oraz próba wskazania sposobów zapobiegania syndromowi zaburzeń po intensywnej terapii u rodzin pacjentów, tj. PICS-F.

Czytaj dalej »

Trigonocefalia – jedna z najczęstszych form kraniostenoz izolowanych

Przedwczesne zarośnięcie oraz kostnienie szwu czołowego prowadzi do trójkątnego zniekształcenia czoła, czyli trigonocefalii, z charakterystycznym przerostem kostnym w linii pośrodkowej, zwężeniem przedniego dołu czaszki oraz zwiększeniem wymiaru dwuciemieniowego. W ostatnich dziesięcioleciach można zauważyć wzrost występowania tej wady, która obecnie jest drugą co do częstości kraniostenozą izolowaną. Trigonocefalia najczęściej pojawia się w formie izolowanej, ale w 10–20% przypadków wiąże się z zespołami wad. Rodzinne występowanie stwierdza się w 2–6% przypadków. Etiologia tego schorzenia nie jest do końca wyjaśniona, znane są trzy główne teorie przyczyniające się do powstawania tego zniekształcenia. W pierwszej z nich trigonocefalię uznaje się za wrodzone zniekształcenie czaszki, wywołane czynnikami genetycznymi, metabolicznymi oraz farmakologicznymi. W drugiej teorii bierze się pod uwagę wewnątrzmaciczne zahamowanie wzrostu głowy płodu. Natomiast w trzeciej wskazuje się na pierwotne malformacje mózgu, których następstwem może być powstanie kraniostenozy. Poza aspektem estetycznym trigonocefalii, zahamowanie wzrostu przedniego dołu czaszki może powodować wzrost ciśnienia śródczaszkowego, prowadzącego do upośledzenia rozwoju psychomotorycznego oraz do zaburzeń neurologicznych. Celem leczenia jest zapobieganie występowaniu niebezpiecznych powikłań podwyższonego ciśnienia śródczaszkowego oraz korekcja zniekształceń mózgoczaszki i twarzoczaszki; polega ono na przeprowadzeniu kranioplastyki, która powinna być wykonywana przed ukończeniem przez dziecko pierwszego roku życia.

Czytaj dalej »

Nose reconstruction – own experience

Disfiguration due to nasal defect causes serious effects on persons work and social life. Nose is a central and prominent feature of the face. This study outlines the role of forehead flap and local flaps in reconstruction of nasal defects over the last two years in the Department of Plastic Surgery of BPS Government Medical College for Women (Khanpur Kalan, Sonipat, India).

Czytaj dalej »

Dlaczego boli pacjentów leczonych w intensywnej terapii?

Ból – pomimo iż dotyczy wielu pacjentów leczonych w oddziale intensywnej terapii (OIT) – bardzo często jest leczony nieprawidłowo. Nieadekwatna kontrola dolegliwości bólowych może mieć negatywny wpływ na przebieg leczenia. Źródłem bólu może być choroba podstawowa, uraz (w tym planowy zabieg chirurgiczny), unieruchomienie, procedury medyczne, pielęgnacyjne itd. Ból, traktowany jako jeden z parametrów życiowych, powinien być odpowiednio monitorowany. Do oceny natężenia bólu pacjentów OIT często nie można wykorzystać metod klasycznych, dlatego stosuje się skale behawioralne CPOT lub BPS. Multimodalne podejście jest najskuteczniejsze dla prawidłowego leczenia bólu chorych w intensywnej terapii.

Czytaj dalej »

Effectiveness and costs of enzymatic debridement in burn wounds – a preliminary report

Introduction Enzymatic debridement of burn wounds is an alternative to surgery and allows for the minimally invasive removal of necrotic tissue. The aim of the study was to compare the effectiveness and costs of enzymatic treatment of burn wounds between surgically- treated and conservatively-treated patients after debridement. Material and methods In a group of 6 patients (2 women and 4 men, aged 12–42) with mixed deep dermal and full-thickness burns underwent enzymatic debridement of burn wounds using a Nexobrid™ (eschar-specific removal agent). After enzymatic treatment, 3 patients underwent non-surgical procedures and the other 3 patients received skin grafts. Wound healing times were evaluated and treatment costs were calculated and compared with respect to the method of post-debridement wound care. Results The complete removal of necrosis was achieved after a single application of Nexobrid™ in all patients. The average time of wound healing was 17 days, but this was shorter in the group of operated patients (from 7 to 14 days; mean: 10 days) compared to conservatively-treated patients after enzymatic debridement (from 16 to 35 days; mean: 23 days). The average cost of hospitalization for the non-operated patients was much higher (PLN 20,850 per patient) compared to the group of patients subject to grafting after the initial treatment with Nexobrid™ (PLN 14,600 per patient). Conclusions Enzymatic debridement of wounds is an effective method for removing necrotic tissue in deep dermal and full-thickness burns. Early coverage of an enzyme-treated wound with a split-thickness skin graft decreases the hospitalization time and costs of burn patient treatment.

Czytaj dalej »

Efektywność i koszty enzymatycznego oczyszczania ran oparzeniowych – raport wstępny

Wstęp Enzymatyczne oczyszczanie ran oparzeniowych jest alternatywnym sposobem dla zabiegów chirurgicznych, pozwalającym na małoinwazyjne usunięcie martwych tkanek. Celem pracy było porównanie efektywności i kosztów enzymatycznego oczyszczania pomiędzy grupami chorych leczonych operacyjnie i zachowawczo po oczyszczeniu. Materiał i metody W grupie 6 pacjentów (2 kobiety i 4 mężczyzn w wieku 12–42 lat) z oparzeniami termicznymi skóry mozaikowymi stopnia IIb/III zastosowano preparat Nexobrid™ do enzymatycznego oczyszczania ran, zawierający mieszaninę enzymów proteolitycznych z bromelainą. Po enzymatycznym oczyszczeniu u trzech chorych wdrożono zachowawcze postępowanie z raną, a u trzech pozostałych rany pokryto przeszczepami skóry. Ocenie poddano czas gojenia się ran oraz oszacowano i porównano koszty leczenia pacjentów ze względu na sposób postępowania z raną po zastosowaniu preparatu Nexobrid™. Wyniki U wszystkich badanych osób po zastosowaniu Nexobrid™ uzyskano całkowite oczyszczenie ran z tkanek martwych. Średni czas gojenia wyniósł 17 dni, jednak w grupie operowanych pacjentów był krótszy (7–14 dni, średnio – 10 dni) w porównaniu do grupy osób leczonych zachowawczo (16–35 dni, średnio – 23 dni). Średni koszt hospitalizacji chorych nieoperowanych był zdecydowanie wyższy (20 850 zł na pacjenta) w porównaniu z grupą oparzonych, u których po zastosowaniu preparatu Nexobrid™ rany pokryto przeszczepami skóry (14 600 zł na pacjenta). Wnioski Enzymatyczne oczyszczanie ran jest metodą skuteczną w usuwaniu martwicy z rany oparzeniowej w przypadku oparzeń głębokich pośredniej i pełnej grubości. Wczesne pokrycie oczyszczonej enzymatycznie rany przeszczepami skóry pozwala skrócić czas hospitalizacji i obniżyć koszty leczenia pacjentów z oparzeniami.

Czytaj dalej »

Zakażenie ran i owrzodzeń – postępowanie w praktyce pielęgniarskiej

Według ekspertów światowych od 60 do 100% ran niegojących się stanowią rany zakażone. Sama obecność drobnoustrojów nie zaburza gojenia ran. Najczęstszymi patogenami kolonizującymi rany są: Pseudomonas aeruginosa, Staphylococcus aureus oraz bakterie z grupy Enterococcus. Biofilm bakteryjny obecny w ranie, który stanowi silnie zorganizowaną strukturę drobnoustrojów, przyczynia się do: zahamowania procesu gojenia, podwyższenia poziomu pH, hipoksji tkanek, uszkodzenia białek i rozpadu tkanek przez podwyższenie poziomu proteaz oraz wolnych rodników. Prawidłowy dobór postępowania zapewnia skuteczną eradykację biofilmu z rany. W przypadku nieprawidłowego usunięcia biofilmu z rany niegojącej się, uzupełnia on swoje struktury w ciągu 24 godzin, a po doszczętnym opracowaniu chirurgicznym odnawia się w ciągu trzech dni.

Czytaj dalej »

XV Zjazd Polskiego Towarzystwa Chirurgii Plastycznej, Rekonstrukcyjnej i Estetycznej

Czytaj dalej »

XI Zjazd Polskiego Towarzystwa Pielęgniarek Anestezjologicznych i Intensywnej Opieki

Wypalenie zawodowe – podobnie jak motywacja do pracy – to zagadnienie o bardzo szczególnym znaczeniu społecznym, a także indywidualnym. W każdym obszarze działania zawodowego wypalenie ma wymiar społeczny. Obniżenie motywacji u kompetentnych pracowników skutkuje znaczącym spadkiem jakości świadczonych przez nich usług. W wymiarze indywidualnym powoduje szereg konsekwencji o charakterze negatywnym – zarówno w sferze zdrowia oraz emocji, jak i efektywności. Zjawisko wypalenia zawodowego może wystąpić na samym początku kariery zawodowej, co znacznie ogranicza, a nawet uniemożliwia dalszy jej rozwój. Skutki wypalenia zawodowego zawsze są negatywne. Jego destrukcyjne działanie i koszty, jakie ponosi organizacja oraz społeczeństwo, są powodem prowadzenia badań nad jego przyczynami oraz czynnikami mogącymi oddziaływać w sposób ochronny. Celem niniejszej pracy jest analiza występowania wybranych czynników predysponujących do wypalenia zawodowego w grupie anestezjologicznego personelu pielęgniarskiego pracującego na bloku operacyjnym. W pracy zastosowano metodę sondażu diagnostycznego. Narzędziem badawczym był autorski kwestionariusz ankiety. W badaniu ankietowym wzięło udział 96,7% kobiet i 3,3% mężczyzn. Ponad połowa badanych pielęgniarek/pielęgniarzy (68,3%) często odczuwała w pracy stres. Prawie wszyscy respondenci (78,3%) często byli zmęczeni, a poziom odczuwanego niezadowolenia z pracy określali jako średni (45%). Ponad połowa badanych (63,3%) miała dobre relacje z lekarzami i innymi pielęgniarkami/pielęgniarzami. Anestezjologiczny personel pielęgniarski pracujący na bloku operacyjnym odczuwał niekorzystne objawy związane ze stresem, co mogło prowadzić do wystąpienia u nich wypalenia zawodowego.

Czytaj dalej »