Archiwa: Project

Napady padaczkowe jako dominujący objaw kleszczowego zapalenia mózgu u 14-letniego chłopca – opis przypadku

W pracy przedstawiono przypadek kleszczowego zapalenia mózgu (KZ M, ang. tick-borne encephalitis – TBE), który miał miejsce poza terenami endemicznego występowania KZ M na Dolnym Śląsku w miesiącach zimowych. Pacjent zaprzeczał ukłuciu przez kleszcza, spożywaniu niepasteryzowanych produktów mlecznych oraz wyjazdom za granicę w ciągu czterech tygodni przed zachorowaniem. Przebieg choroby był dwufazowy z bardzo krótką pierwszą niespecyficzną fazą zakażenia wirusem KZ M (ang. tick-borne encephalitis virus) (1–2 dni) oraz bardzo krótkim odstępem pomiędzy fazą pierwszą a fazą mózgową (jeden dzień). U chłopca nie występowały symptomy zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych (ZO MR) ani odczyn komórkowy w płynie mózgowo-rdzeniowym (PMR). Pośród objawów klinicznych dominowały często powtarzające się napady padaczkowe uogólnione i ogniskowe o zróżnicowanej morfologii, objawy zajęcia móżdżku i psychotyczne. Wykazano uogólnione zmiany w zapisie EEG oraz zmiany w badaniach obrazowych (TK i MR), które pojawiły się po dwóch tygodniach trwania choroby. W pierwszym okresie drugiej fazy KZ M chłopiec nie miał istotnych zaburzeń świadomości, a w okresach pomiędzy napadami był w dobrym kontakcie i stanie ogólnym. Rozpoznanie kleszczowego zapalenia mózgu postawiono na podstawie: objawów klinicznych, wykrycia specyficznych przeciwciał IgM we krwi, wykluczenia innych przyczyn zapalenia mózgu oraz nieskuteczności leczenia acyklowirem. Podstawową trudność w leczeniu stanowiło opanowanie częstych napadów drgawek oraz objawów wytwórczych. Objawy neurologiczne wycofywały się stopniowo, chory po 38 dniach hospitalizacji został wypisany do domu. Nagłe wystąpienie jakichkolwiek objawów neurologicznych (nawet z krótkotrwałą gorączką), szczególnie przy braku znanych przyczyn zachorowania, powinno być wskazaniem do przeprowadzenia diagnostyki w kierunku KZ M. Ze względu na brak specyficznego leczenia, jedynym sposobem zapobiegania skutkom zakażeń wirusem kleszczowego zapalenia mózgu jest wcześniejsze przeprowadzenie szczepień profilaktycznych oraz systematyczne podawanie dawek przypominających.

Czytaj dalej »

Wstępne wyniki leczenia tlenem hiperbarycznym zakażeń tkanek miękkich

Wstęp Medycyna hiperbaryczna wykorzystuje ciśnienie wyższe od normalnego ciśnienia atmosferycznego. Leczenie tlenem hiperbarycznym posiada ponad pięćdziesięcioletnią tradycję zarówno w medycynie eksperymentalnej, jak i klinicznej. Lecznicze właściwości zwiększonego utlenowania krwi zależą od mechanizmu działania podwyższonego ciśnienia. Wiele typów komór hiperbarycznych służy obecnie do leczenia pacjentów zarówno planowych, jak i ze wskazań ostrych. Materiał i metody Przedstawiona praca jest próbą oceny zastosowania tlenu hiperbarycznego w leczeniu zakażeń tkanek miękkich. W badaniu wzięło udział sześciu pacjentów, u których zastosowano od 3 do 30 zabiegów sprężeń w wieloosobowej komorze hiperbarycznej w warunkach ciśnienia równego 2,5 ciśnienia absolutnego (ATA). Wyniki U wszystkich badanych zaobserwowano znaczącą poprawę gojenia ran po przeprowadzeniu terapii hiperbarii. Wnioski Dostarczenie organizmowi tlenu pod ciśnieniem zwiększonym do 2,5 ATA wydaje się być pomocną metodą w kompleksowym leczeniu zakażeń tkanek miękkich.

Czytaj dalej »

Hipotermia okołooperacyjna – czynnik zwiększający ryzyko powikłań infekcyjnych

Medycyna hiperbaryczna wykorzystuje ciśnienie wyższe od normalnego ciśnienia atmosferycznego. Leczenie tlenem hiperbarycznym posiada ponad pięćdziesięcioletnią tradycję zarówno w medycynie eksperymentalnej, jak i klinicznej. Lecznicze właściwości zwiększonego utlenowania krwi zależą od mechanizmu działania podwyższonego ciśnienia. Wiele typów komór hiperbarycznych służy obecnie do leczenia pacjentów zarówno planowych, jak i ze wskazań ostrych. Materiał i metody Przedstawiona praca jest próbą oceny zastosowania tlenu hiperbarycznego w leczeniu zakażeń tkanek miękkich. W badaniu wzięło udział sześciu pacjentów, u których zastosowano od 3 do 30 zabiegów sprężeń w wieloosobowej komorze hiperbarycznej w warunkach ciśnienia równego 2,5 ciśnienia absolutnego (ATA). Wyniki U wszystkich badanych zaobserwowano znaczącą poprawę gojenia ran po przeprowadzeniu terapii hiperbarii. Wnioski Dostarczenie organizmowi tlenu pod ciśnieniem zwiększonym do 2,5 ATA wydaje się być pomocną metodą w kompleksowym leczeniu zakażeń tkanek miękkich.

Czytaj dalej »

Charakterystyka mikrobiologiczna bakterii z rodzaju Legionella: postacie kliniczne zakażeń, diagnostyka i leczenie – część II

Legionella spp. występują powszechnie w środowisku naturalnym i sztucznym. Bakterie z rodzaju Legionella spp. są patogenami wewnątrzkomórkowymi i mogą powodować szerokie spektrum chorób – od zakażeń o łagodnym przebiegu o objawach grypopodobnych (gorączka Pontiac), do ciężkich atypowych zapaleń płuc (choroba legionistów). Do infekcji dochodzi poprzez inhalację aerozolu wodno-powietrznego lub aspirację wody zanieczyszczonej bakteriami Legionella. Podstawowe metody diagnostyczne w kierunku legionelozy to oznaczanie przeciwciał w surowicy oraz antygenu L. pneumophila SG 1 w moczu. W leczeniu stosuje się głównie antybiotyki makrolidowe i fluorochinolony.

Czytaj dalej »

Znaczenie higieny rąk u pracowników służby zdrowia

Drobnoustroje skóry – należące zarówno do mikrobioty stałej, jak i przejściowej – mogą być przenoszone bezpośrednio lub pośrednio z człowieka na człowieka. Obecnie wiadomo, że ręce pracowników służby zdrowia są podstawowym wektorem transmisji zakażeń. Higiena rąk personelu medycznego jest uznawana zatem za podstawę profilaktyki infekcji szpitalnych. Ma również wymiar ekonomiczny, gdyż zmniejszenie liczby zakażeń prowadzi do znaczącej redukcji kosztów leczenia. W zapobieganiu infekcjom ważne jest wprowadzenie odpowiedniej strategii na rzecz poprawy przestrzegania zasad higieny rąk. Metodą z wyboru – przed rozpoczęciem wielu czynności związanych z opieką nad pacjentem oraz po ich zakończeniu – jest mycie dłoni oraz zastosowanie antyseptyku (higieniczna dezynfekcja). Z uwagi na znaczenie higieny rąk wśród pracowników służby zdrowia, opracowane zostały rekomendacje – m.in. przez Światową Organizację Zdrowia (ang. World Health Organization – WHO) oraz Centrum Zapobiegania i Kontroli Chorób (ang. Centers for Disease Control and Prevention – CDC) – dotyczące metod dekontaminacji, wskazań do ich stosowania oraz rodzajów preparatów do higieny. W pracy opisano mikrobiotę skóry (w tym drobnoustroje potencjalnie chorobotwórcze), a także przedstawiono przeglądowe dane na temat wpływu przestrzegania higieny rąk na redukcję zakażeń oraz wytyczne dotyczące wykonania zabiegów higieny.

Czytaj dalej »

Rola azytromycyny w bakteryjnych zakażeniach górnych dróg oddechowych u dzieci

W populacji dziecięcej infekcyjne zapalenia górnych dróg oddechowych należą do jednych z częściej występujących chorób i nierzadko mają charakter nawrotowy. Wiąże się on z: wielogodzinnym przebywaniem w zbiorowiskach dziecięcych (żłobki, przedszkola, szkoły), posiadaniem rodzeństwa, narażeniem na dym tytoniowy i zwykle zbyt krótkim okresem karmienia piersią przez matkę. W wielu badaniach klinicznych wykazano skuteczność azytromycyny w leczeniu bakteryjnych infekcji górnych dróg oddechowych (zapalenie zatok przynosowych, gardła i migdałków podniebiennych, krtani i tchawicy), a także bakteryjnego zapalenia ucha środkowego. Najczęściej zakażenia te powodują bakterie typowe, ale zapalenia narządów laryngologicznych mogą być także wywoływane przez bakterie atypowe lub mieć etiologię mieszaną (bakterie typowe i atypowe). Wnikliwe rozważenie etiologii zapalenia jest niezbędne w każdym przypadku, gdyż ma to wpływ na wdrożenie optymalnej antybiotykoterapii. Przy braku poprawy klinicznej po zastosowaniu antybiotyków β-laktamowych należy rozważyć zmianę leku lub zastosowanie terapii skojarzonej z azytromycyną, która jest skuteczna zarówno w leczeniu typowych, jak i atypowych zakażeń u dzieci w obrębie górnych dróg oddechowych.

Czytaj dalej »

Czy powierzchnie wykonane z miedzi i stopów miedzi mogą pomóc w zapobieganiu rozprzestrzeniania się infekcji wirusowych?

Zakażenia przewodu pokarmowego wywoływane przez norowirusy (NoV) stanowią poważny problem epidemiologiczny na całym świecie. W zapobieganiu ich rozprzestrzeniania podkreśla się znaczenie restrykcyjnego przestrzegania zasad higieny. W temperaturze pokojowej i suchym środowisku miedź (Cu) i jej stopy wykazują działanie inaktywujące wirusy w ciągu dwóch godzin po ekspozycji na patogen. Szybkość tego procesu jest proporcjonalna do zawartości Cu w stopie. Stal nie posiada takich właściwości. Zastosowanie powierzchni dotykowych wykonanych z miedzi lub jej stopów może pomóc w ograniczaniu epidemii zakażeń wywoływanych przez NoV.

Czytaj dalej »

Terapia przeciwwirusowa chorych z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu C i zaawansowanym włóknieniem lub marskością wątroby

Na przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C (pwzw C) choruje ponad 160 milionów ludzi na świecie, a u około 20% spośród nich po 20 latach zakażenia rozwija się marskość wątroby. W przypadku chorych z zaawansowanym włóknieniem lub skompensowaną marskością rekomendowane jest – o ile nie występują bezwzględne przeciwwskazania – natychmiastowe wdrożenie terapii przeciwwirusowej. Uzyskanie trwałego klirensu wirusa HCV (ang. hepatitis C virus, wirusowe zapalenie wątroby typu C – wzw C) jest dla tych pacjentów pierwszym krokiem na drodze terapeutycznej, prowadzącej do: normalizacji biochemicznej, poprawy histologicznej, zmniejszenia ryzyka powikłań choroby, w tym dekompensacji marskości oraz rozwoju raka wątrobowokomórkowego (ang. hepatocellular carcinoma – HCC). Ze względu na duże ryzyko występowania poważnych objawów ubocznych, leczenie przeciwwirusowe chorych z zaawansowanym włóknieniem i skompensowaną marskością wątroby musi być prowadzone ze szczególną uwagą. Terapia powinna odbywać się w wyspecjalizowanych ośrodkach pod nadzorem personelu dysponującego odpowiednią wiedzą i doświadczeniem.

Czytaj dalej »

Strategie leczenia przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu B w 2014 roku: pegylowany interferon alfa-2a analogi nukleot(z)ydowe 2 – kryteria wyboru

Celem leczenia przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu B (pwzw typu B), zgodnym z ustaleniami najważniejszych towarzystw naukowych, jest poprawa jakości życia oraz przeżywalności pacjentów, którą można osiągnąć poprzez zahamowanie progresji choroby do marskości, niewydolności narządu czy rozwoju pierwotnego raka wątroby (ang. hepatocellular carcinoma – HCC). Jest to możliwe dzięki trwałemu zahamowaniu replikacji HBV (ang. hepatitis B virus, wirus zapalenia wątroby typu B – wzw B). Z uwagi na brak możliwości eliminacji wzw B z ustroju wskutek tworzenia formy episomalnej (cccDNA), opornej na działanie leków i stanowiącej rezerwuar wirusa, wskaźnik ten staje się miernikiem skuteczności leczenia. Najbardziej pożądanym końcowym punktem terapii pwzw typu B – chociaż nadal stosunkowo rzadko obserwowanym – jest utrata antygenu HBs (HBsAg) z wytworzeniem (lub bez) przeciwciał anty-HBs. Obecnie dominują dwa sposoby leczenia pwzw B: krótkotrwała terapia pegylowanym interferonem alfa-2a (PEG-IFN alfa-2a) oraz wieloletnia, nierzadko dożywotnia kuracja doustnymi analogami nukleot(z)ydowymi (NUC). Zaletami terapii PEG-INF są: brak rozwoju opornych szczepów wirusa HBV, najkrótszy czas leczenia, a także jego najwyższa skuteczność leczenia mierzona odsetkiem utraty HBsAg. Ten schemat powinien być oferowany wszystkim pacjentom bez przeciwwskazań do stosowania IFN. NUC stanowią podstawę leczenia u chorych z zaawansowaną chorobą wątroby, u których stosowanie interferonu wiąże się z ryzykiem dekompensacji funkcji tego narządu, a także u osób z poważnymi schorzeniami ogólnoustrojowymi lub nieodpowiadających na leczenie IFN. Z uwagi na powyższe ograniczenia, szczególnie istotny jest indywidualny i staranny dobór poszczególnych schematów terapeutycznych do pacjenta. Decyzja ta ma ogromny wpływ na ostateczny wynik leczenia.

Czytaj dalej »

Lactobacillus rhamnosus GG w świetle badań klinicznych

W ostatnich latach w medycynie klinicznej obserwuje się powrót koncepcji stosowania preparatów probiotycznych w profilaktyce i leczeniu chorób u dzieci i dorosłych. Wzrostowi zainteresowania klinicystów towarzyszy rosnąca liczba poprawnie zaplanowanych i przeprowadzonych badań klinicznych kontrolowanych placebo. Dowiedziono, że efekty stosowania probiotyków nie są jednakowe i ściśle zależą od dawki i rodzaju szczepu probiotyczego. Jednym z probiotyków z najbogatszą dokumentacją kliniczną jest Lactobacillus rhamnosus GG (LGG). W pracy dokonano przeglądu piśmiennictwa oceniającego skuteczność i bezpieczeństwo LGG w różnych wskazaniach klinicznych. Skuteczność probiotyku udowodniono w profilaktyce i leczeniu: biegunki związanej z antybiotykoterapią, ostrej biegunki infekcyjnej, biegunki podróżnych, biegunki szpitalnej. Ponadto dowiedziono wpływu LGG na układ odpornościowy oraz pozytywnego oddziaływania w profilaktyce atopowego zapalenia skóry, jako leczenia wspomagające u osób z zespołem jelita drażliwego oraz w zmniejszaniu częstości i nasilenia czynnościowego bólu brzucha u dzieci. Przeprowadzone badanie retrospektywne wykazało bezpieczeństwo mikrobiologiczne stosowania LGG u wcześniaków z bardzo niską urodzeniową masą ciała.

Czytaj dalej »

XXV Zjazd Naukowo-Szkoleniowy Sekcji Zakażeń Chirurgicznych towarzystwa chirurgów polskich

W imieniu Komitetu Organizacyjnego serdecznie witamy w uroczo położonym Hotelu Zamek Ryn na XXV Zjeździe Naukowo- Szkoleniowym Sekcji Zakażeń Chirurgicznych Towarzystwa Chirurgów Polskich i XXI Zjeździe Polskiego Towarzystwa Zakażeń Szpitalnych. Jest to kolejne spotkanie w tym przepięknym zakątku Polski. Zjazd Naukowo-Szkoleniowy w Zamku Ryn ma charakter interdyscyplinarny, gdyż stanowi przegląd najnowszych metod postępowania terapeutyczno- -diagnostycznego zakażeń chirurgicznych i szpitalnych oraz dopracowanie wytycznych ze szczególnym zwróceniem uwagi na leczenie, postępowanie okołooperacyjne oraz powikłania i wprowadzenie nowych preparatów do praktyki klinicznej. W ramach konferencji – poza wymienionymi problemami – chirurdzy, lekarze innych specjalności, prawnicy, epidemiolodzy oraz mikrobiolodzy będą mogli wymienić poglądy i doświadczenia w postaci doniesień oryginalnych i wykładów dotyczących jakości leczenia w chirurgii, aspektów prawno-etycznych i psychologicznych chorych z zakażeniami leczonych nie tylko operacyjnie.

Czytaj dalej »

Występowanie drobnoustrojów z rodzaju Helicobacter pacjentów z nieswoistymi zapaleniami jelit – praca jednoośrodkowa

Nieswoiste choroby zapalne jelit (ang. inflammatory bowel diseases – IBD) są schorzeniami o nieznanej etiologii. Przypuszcza się, że powstają w wyniku odpowiedzi immunologicznej na nie do końca określony antygen lub grupę antygenów. Tymi nieznanymi antygenami mogą być drobnoustroje z rodzaju Helicobacter.

Czytaj dalej »

Zamknięty system do kontrolowanej zbiórki stolca jako alternatywna metoda pielęgnacji pacjenta z biegunką w oddziale intensywnej terapii

Nieswoiste choroby zapalne jelit (ang. inflammatory bowel diseases – IBD) są schorzeniami o nieznanej etiologii. Przypuszcza się, że powstają w wyniku odpowiedzi immunologicznej na nie do końca określony antygen lub grupę antygenów. Tymi nieznanymi antygenami mogą być drobnoustroje z rodzaju Helicobacter.

Czytaj dalej »

Charakterystyka mikrobiologiczna bakterii z rodzaju Legionella: klasyfikacja, morfologia i fizjologia, czynniki wirulencji – część I

Bakterie z rodzaju Legionella to Gram-ujemne pałeczki. Klasyfikacja jest oparta o cechy antygenowe, analizę kwasów nukleinowych i ich homologię. Obecnie opisano 52 gatunki Legionella i 72 grupy serologiczne, z czego ponad 20 gatunków uznano za chorobotwórcze dla ludzi. Bakterie te posiadają w ścianie komórkowej rozgałęzione kwasy tłuszczowe, wykazują słabą aktywność metaboliczną, a do wzrostu wymagają L-cysteiny i soli żelaza. Istnieją dwie fazy cyklu życiowego Legionella: replikacyjna oraz inwazyjna.

Czytaj dalej »

Zastosowanie mikroskopu sił atomowych w badaniach mikrobiologicznych

Mikroskop sił atomowych (ang. atomic force microscope – AFM) stosuje się eksperymentalnie w biologii, mikrobiologii i medycynie do badania topografii powierzchni oraz oceny własności mechanicznych komórek. Siły działające pomiędzy sondą AFM a badaną powierzchnią są mierzone z dokładnością do pikoniutonów, co pozwala na uzyskanie precyzyjnych informacji o kształcie struktur biologicznych i rozmiarach badanych obiektów, a także o własnościach mechanicznych badanych powierzchni.

Czytaj dalej »

Zasadność stosowania kontroli biologicznej w procesie sterylizacji w nawiązaniu do wytycznych CDC

Zakażenie miejsca operowanego (ZMO, ang. surgical site infection – SSI) może być spowodowane nieprawidłowym przygotowaniem instrumentarium medycznego podczas dekontaminacji. Sterylizacja jest procesem „specjalnym”, wymagającym zastosowania sposobów kontroli, które jednoznacznie potwierdzą jej skuteczność. Najbardziej obiektywną metodą monitorowania tego procesu jest kontrola biologiczna, która najwierniej odzwierciedla środowisko mikrobiologiczne wewnątrz komory w czasie cyklu sterylizacji. Jej ujemny wynik potwierdza skuteczność procesu, czyli zniszczenie wszystkich drobnoustrojów i ich przetrwalników na wyrobach medycznych.

Czytaj dalej »

Profilaktyka zakażeń w gabinecie dentystycznym

Gabinet dentystyczny jest miejscem, w którym wykonywane są zabiegi inwazyjne. W czasie leczenia stomatologicznego istnieje wysokie ryzyko zakażenia zarówno pacjentów, jak i personelu. Podstawowymi drogami ich przenoszenia są drogi: krwiopochodna, kontaktu bezpośredniego i powietrzna. W gabinecie stomatologicznym ryzyko zakażenia jest takie samo jak w sali operacyjnej. Można je zredukować dzięki przestrzeganiu podstawowych zasad higieny. Pacjenci dentystyczni są coraz bardziej świadomi zagrożeń. Ponieważ najczęściej sami płacą za wykonywane zabiegi, oczekują od personelu gabinetów dentystycznych zapewnienia wysokiej jakości usług oraz bezpieczeństwa.

Czytaj dalej »

Koinfekcja HCV/HIV – współczesne opcje terapeutyczne leczenia HCV

Wydłużenie i poprawa jakości życia pacjentów poddanych skutecznej terapii antyretrowirusowej (ang. antiretroviral – ARV, ang. combined antiretroviral therapy – cART) zwiększa liczbę osób współzakażonych HCV (ang. hepatitis C virus, wirusowe zapalenie wątroby typu C – wzw C), u których możliwe oraz celowe jest równoległe prowadzenie terapii anty- HCV . Jest to jednak skomplikowany problem kliniczny. W pracy omówiono wpływ koinfekcji HIV/HCV na wątrobę, w tym: progresję włóknienia, możliwości terapeutyczne terapii zakażenia HCV i cART oraz interakcje lekowe.

Czytaj dalej »

Znaczenie flucytozyny w leczeniu kryptokokowego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych i mózgu u chorych z AIDS – opis przypadku

Kryptokokowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych i mózgu (ang. cryptococcal meningoencephalitis – CM) jest ciężkim zakażeniem oportunistycznym, które rozwija się u chorych z niedoborami odporności. Do najważniejszych czynników ryzyka należą: późna faza zakażenia HIV (ang. human immunodeficiency virus), intensywna immunosupresja, przebyta transplantacja, białaczki i chłoniaki. Wprowadzenie terapii antyretrowirusowej (ang. highly active antiretroviral therapy – HAART) obniżyło śmiertelność wśród pacjentów zakażonych HIV i zmniejszyło zapadalność na kryptokokowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych i mózgu. Obecnie choroba występuje u osób nieleczonych, często nieświadomych zakażenia HIV. Niezależnie od postępu w leczeniu przeciwgrzybiczym i antyretrowirusowym, śmiertelność w przebiegu CM jest nadal wysoka. Kuracja polega na stosowaniu skojarzonej terapii przeciwgrzybicznej, przebiegającej w trzech fazach: indukcyjnej, konsolidacyjnej i podtrzymującej oraz intensywnemu leczeniu wysokiego ciśnienia śródczaszkowego. Wyniki badań klinicznych wskazują, że najlepsze efekty uzyskuje się podczas stosowania amfoterycyny B (AmB) i flucytozyny oraz terapii antyretrowirusowej. W pracy przedstawiono opis przypadku pacjenta z AIDS chorego na kryptokokowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych i mózgu oraz informacje dotyczące współczesnej wiedzy na temat leczenia i przebiegu tej choroby.

Czytaj dalej »

Neuroinfekcja o etiologii Candida krusei – opis przypadku

W pracy przedstawiono przypadek neuroinfekcji o etiologii grzybiczej. W terapii początkowo zastosowano flukonazol, jednak po szybkim zidentyfikowaniu czynnika etiologicznego, jakim była Candida krusei, lek zmieniono na worykonazol. Leczenie zakończyło się sukcesem terapeutycznym.

Czytaj dalej »

Rola laktoferyny w zakażeniach i zapaleniu

Działanie przeciwmikrobiologiczne laktoferyny (LF) należy do najwcześniej odkrytych i obecnie najlepiej udokumentowanych właściwości tego białka, potwierdzonych licznymi badaniami laboratoryjnymi i testami klinicznymi. LF jest aktywna wobec wszystkich grup drobnoustrojów: bakterii, grzybów, pierwotniaków chorobotwórczych i wirusów. Mechanizm działania białka wobec trzech pierwszych jest podobny i obejmuje głównie różne sposoby bezpośredniego uszkadzania komórek patogenów oraz blokowania ich interakcji z komórkami gospodarza. Aktywność wobec wirusów polega przede wszystkim na hamowaniu wczesnych etapów zakażenia, czyli adsorpcji i wnikania cząsteczek wirusów do komórek gospodarza. W zwalczaniu wszystkich typów drobnoustrojów duże znaczenie ma pośrednie działanie laktoferyny, aktywujące własne siły obronne ustroju. LF wykazuje synergistyczne działanie z innymi naturalnymi białkami o działaniu przeciwmikrobiologicznym oraz standardowo stosowanymi chemioterapeutykami. Jako produkt naturalny jest całkowicie bezpieczna i może być przyjmowana przez pacjentów w różnym wieku i stanie zdrowia w celach profilaktyki oraz terapii zakażeń i stanów zapalnych. W zbliżającej się dobie poantybiotykowej, laktoferyna może zatem stanowić jeden z alternatywnych elementów terapii zakażeń oraz terapii działających synergistycznie z antybiotykami.

Czytaj dalej »

Zastosowanie badań molekularnych w rozpoznawaniu i różnicowaniu chorób zakaźnych

Techniki biologii molekularnej znalazły szerokie zastosowanie w diagnostyce (w tym diagnostyce chorób zakaźnych), tworząc nowy obszar badań na poziomie molekularnym. Diagnostyka molekularna jest oparta na analizie kwasów nukleinowych, która pozwala na: wiarygodną identyfikację patogenów, diagnostykę różnicową, epidemiologię na poziomie molekularnym, a także szybkie określenie lekowrażliwości oraz monitorowanie skuteczności terapii. Takie badania stanowią najczęściej narzędzie uzupełniające i nie mają na celu zastąpienia klasycznych metod, wykorzystywanych powszechnie w rozpoznawaniu i różnicowaniu chorób zakaźnych. Należy jednak podkreślić, że w wielu przypadkach jedynie oznaczenia prowadzone tymi technikami – charakteryzujące się wysoką czułością i swoistością diagnostyczną – dostarczają w krótkim czasie wiarygodnych wyników będących podstawą rozpoznania choroby oraz dalszego postępowania klinicznego.

Czytaj dalej »

Zapobieganie i leczenie zakażenia wirusem cytomegalii u chorych po przeszczepieniu komórek krwiotwórczych

Choroba wywoływana wirusem cytomegalii (ang. Cytomegalovirus – CMV) i reaktywacja zakażenia CMV wciąż pozostają poważnymi powikłaniami po przeszczepieniu komórek krwiotwórczych. W ciągu 6 miesięcy po allotransplantacji u 40% chorych rozwija się choroba cytomegalowirusowa. W celu zmniejszenia ryzyka powstawania tego powikłania opracowano dwie metody postępowania: profilaktykę oraz terapię wyprzedzającą. W pracy przedstawiono strategie postępowania profilaktycznego i leczenia zakażenia CMV u chorych po przeszczepieniu komórek krwiotwórczych.

Czytaj dalej »

Inwazyjna choroba meningokokowa u dzieci

Mianem inwazyjnej choroby meningokokowej (IChM) określa się zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych (ZOMR) i sepsę, wywoływane przez meningokoki. Za 90% zakażeń inwazyjnych odpowiada 5 serogrup meningokoków: A, B, C, W135, Y; w Polsce dominują zakażenia wywołane serogrupami B i C. Zachorowania dotyczą osób w każdym wieku, jednak największą zapadalność notuje się u dzieci w pierwszych pięciu latach życia (zwłaszcza u niemowląt) oraz u nastolatków. Choroba zaczyna się zwykle nagle i może mieć piorunujący przebieg. Początkowo objawy są niecharakterystyczne, co niejednokrotnie opóźnia rozpoznanie i rozpoczęcie leczenia. Znajomość obrazu klinicznego IChM ma ogromne znaczenie dla właściwego postępowania, a tym samym dla zmniejszenia ryzyka powikłań i zgonu.

Czytaj dalej »