Archiwa: Project

Przygotowanie pacjenta do zabiegu jako proces redukcji ryzyka zakażeń miejsca operowanego

Wszystkie zabiegi operacyjne, niezależnie od specjalności, są procedurami inwazyjnymi, z którymi związane jest wysokie ryzyko zakażeń szpitalnych. Dlatego w okresie okołooperacyjnym konieczne jest zapewnienie każdemu operowanemu pacjentowi wszechstronnej i interdyscyplinarnej opieki. Szczególnie ważne jest odpowiednie przygotowanie chorego do operacji. Przestrzeganie klinicznie potwierdzonych standardów ma wpływ na sukces chirurgów, zmniejszenie kosztów leczenia oraz satysfakcję pacjenta.

Czytaj dalej »

Czy w erze trojlekowych terapii przeciwwirusowych u chorych przewlekle zakażonych genotypem 1 HC V jest nadal miejsce dla leczenia dwulekowego z interferonem pegylowanym?

Obecnie leczenie przeciwwirusowe przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C (pwzw C, ang. chronic hepatitis C virus) u chorych zakażonych genotypem 1 nabrało nowego wymiaru dzięki wprowadzeniu trójlekowych terapii przeciwwirusowych z wykorzystaniem boceprewiru (BOC) i telaprewiru (TPV) oraz coraz bardziej realnej perspektywie wdrożenia terapii przeciwwirusowych bez konieczności stosowania interferonu (IFN). W związku z tym należy zastanowić się, czy dotychczas stosowane dwulekowe terapie przeciwwirusowe – oparte na skojarzonym podawaniu interferonu pegylowanego i rybawiryny (PEG-IFN+RBV) – nadal będą miały zastosowanie w codziennej praktyce klinicznej. Wprowadzenie terapii trójlekowej było niewątpliwie przełomem w leczeniu chorych zakażonych genotypem 1 HCV (ang. hepatitis C virus, wirus zapalenia wątroby typu C – wzw C), niemniej jednak ten typ terapii niesie ze sobą ryzyko wystąpienia działań niepożądanych o poważnym charakterze (niekiedy zagrażających życiu), a także jest kilkakrotnie droższy niż stosowane dotychczas schematy dwulekowe z PEG-IFN+RBV. Dlatego podejmowane są próby opracowania schematów postępowania mających na celu wybranie tych chorych, u których terapie dwulekowe cechują się zbliżoną skutecznością do trójlekowych, przy równocześnie mniejszym ryzyku wystąpienia działań niepożądanych i odpowiednio niższych kosztach kuracji. Zaproponowany ostatnio model predykcyjny odpowiedzi na dwulekowe leczenie przeciwwirusowe obejmuje: wiek pacjenta, indeks masy ciała (ang. body mass index – BMI), poziom wiremii HCV-RNA, poziom płytek krwi oraz indeks aktywności aminotransferazy alaninowej (AlAT ) i asparaginianowej (AspAT ). Wydaje się on być bardzo perspektywiczny i przydatny przy kwalifikacji do leczenia przeciwwirusowego chorych zakażonych genotypem 1 HCV.

Czytaj dalej »

Postępowanie w zakażeniach Clostridium difficile

Clostridium difficile – beztlenowo rosnąca Gram-dodatnia laseczka – to czynnik etiologiczny szeregu schorzeń: od biegunek poantybiotykowych o średniej ciężkości do bardzo ciężkich postaci rzekomobłoniastego zapalenia jelit, doprowadzających do okrężnicy olbrzymiej, posocznicy, perforacji jelit, a nawet zgonu chorego. Na początku XXI wieku zaobserwowano wzrost częstotliwości występowania ciężkich śmiertelnych przypadków zakażeń C. difficile – najpierw w Kanadzie, później w Stanach Zjednoczonych i w krajach Europy. Badania molekularne wykazały, że infekcje o ciężkim przebiegu były spowodowane przez hiperepidemiczny szczep o rybotypie 027 (RT 027). W celu zapobiegania szerzeniu się zakażeń Clostridium difficile w warunkach szpitalnych należy: prowadzić rozważną antybiotykoterapię, przestrzegać środków ostrożności w opiece nad chorymi zakażonymi (stosowanie rękawiczek i odzieży ochronnej), używać jednorazowego sprzętu medycznego, myć ręce pod bieżącą wodą z użyciem mydła, nie stosować środków alkoholowych do dezynfekcji, izolować pacjentów zakażonych w osobnych salach lub kohortować ich, zbierając kilku w jednej sali. Do czyszczenia i dezynfekcji powierzchni należy stosować środki sporobójcze na bazie podchlorynu, rozcieńczając je według instrukcji producenta. Diagnostyka zakażeń polega na wykrywaniu antygenu GDH (ang. glutamate dehydrogenase, dehydrogenaza glutaminianowa) oraz toksyn A/B C. difficile w kale biegunkowym pacjenta. W terapii stosuje się głównie metronidazol, wankomycynę oraz fidaksomycynę (w zapobieganiu nawrotom), natomiast w ciężkich przypadkach zaleca się przeszczep kału od osoby zdrowej.

Czytaj dalej »

Ocena wpływu długości hospitalizacji pacjentów po replantacjach kończyn na ryzyko zakażenia i utraty replantowanej kończyny

Urazowe amputacje kończyn należą do najcięższych urazów i wymagają natychmiastowej pomocy chirurgicznej. Replantacje są wciąż jednym z największych wyzwań w chirurgii plastycznej i rekonstrukcyjnej. Ich sukces zależy od wielu czynników, przede wszystkim od mechanizmu i wysokości amputacji oraz od czasu jaki minął od urazu do zabiegu chirurgicznego. Replantacja musi zapewnić zarówno wydolny napływ tętniczy, jak i zbalansowany odpływ żylny z replantowanej kończyny. Miernikiem ukrwienia są kolor i temperatura skóry. Jednym z najrzadziej analizowanych czynników ryzyka niepowodzenia zabiegu jest miejscowa infekcja rany. Materiał i metody Dokonano analizy ryzyka powikłań po zabiegu replantacyjnym w zależności od długości trwania hospitalizacji. Wyniki U żadnego z pacjentów przebywających w szpitalu od pięciu do siedmiu dni dobry wynik replantacji nie uległ pogorszeniu po wypisie. U 66% chorych hospitalizowanych powyżej siedmiu dni (z powodu dużej odległości od miejsca zamieszkania – ponad 500 km) doszło do miejscowego zakażenia rany z wtórną koniecznością amputacji całej kończyny lub jej części. Omowienie i Wnioski Ryzyko miejscowego zakażenia rany po replantacji wydaje się wzrastać wraz z długością trwania hospitalizacji. Obecność tkanek martwiczych w miejscu urazu zwiększa ryzyko zakażenia nawet w przypadku prawidłowego ukrwienia replantowanej kończyny. Czas leczenia szpitalnego po replantacji powinien być tak krótki, jak tylko pozwala na to ustalone dożylne leczenie farmakologiczne.

Czytaj dalej »

Zastosowanie pozakonazlu w inwazyjnych zakażeniach grzybiczych u dzieci w polskich pediatrycznych ośrodkach hematologii, onkologii i przeszczepiania komórek krwiotwórczych

Wstęp Pozakonazol jest lekiem rekomendowanym do stosowania u dorosłych pacjentów w profilaktyce inwazyjnych zakażeń grzybiczych (ang. invasive fungal infections – IFI) w ostrych białaczkach i w chorobie przeszczep przeciwko gospodarzowi (ang. graftversus- host-disease – GVHD) po przeszczepieniu komórek krwiotwórczych (ang. hematopoietic stem cell transplantation – HSCT ) oraz w terapii mukormykoz i drugiej linii inwazyjnej aspergilozy. Stosunkowo mało jest natomiast danych dotyczących stosowania pozakonazolu u dzieci. Cel pracy Ocena skuteczności zastosowania pozakonazolu u dzieci w polskich oddziałach hematologii i onkologii dziecięcej (ang. pediatric hematology and oncology – PHO) i HSCT w latach 2012–2013. Materiał i metody Analizą retrospektywną objęto łącznie 37 pacjentów, u których zastosowano pozakonazol w profilaktyce lub terapii IFI. Czworo badanych otrzymało pozakonazol dwukrotnie. Wyniki Pozakonazol w profilaktyce inwazyjnych zakażeń grzybiczych po HSCT stosowano łącznie u 15 pacjentów w wieku 1,3–17,9 roku, w tym u 10 chorych poniżej 12. roku życia. U badanych po przeszczepieniu komórek krwiotwórczych pozakonazol był stosowany w terapii u 11 osób w przedziale wiekowym 0,9 roku–18 lat, w tym u czterech pacjentów poniżej 12. roku życia. Leczenie zakończyło się powodzeniem u wszystkich chorych, niezależnie od tego czy lek stosowano w monoterapii (n=5), czy w terapii skojarzonej (n=6). U dzieci z chorobami nowotworowymi przebywających w oddziałach PHO pozakonazol był podawany 11 pacjentom w przedziale wiekowym 0,4 roku–18 lat, w tym 6 badanym poniżej 12. roku życia. Czterech chorych otrzymało pozakonazol dwukrotnie. Terapia zakończyła się powodzeniem w 14/15 przypadków, w tym w 8/8 monoterapii oraz u 6/7 pacjentów poddanych terapii skojarzonej. Wnioski Doświadczenia przedstawione w analizie, poparte publikacjami z zagranicznych ośrodków, sugerują, że pozakonazol można również bezpiecznie stosować u dzieci poniżej 12. roku życia.

Czytaj dalej »

Sir Aleksander Fleming – znaczenie jego odkryć dla ludzkości. Czego możemy się od niego nauczyć dzisiaj?

Czytaj dalej »

XXV Zjazd Naukowo-Szkoleniowy Sekcji Zakażeń Chirurgicznych towarzystwa chirurgów polskich

W imieniu Komitetu Organizacyjnego serdecznie witamy w uroczo położonym Hotelu Zamek Ryn na XXV Zjeździe Naukowo- Szkoleniowym Sekcji Zakażeń Chirurgicznych Towarzystwa Chirurgów Polskich i XXI Zjeździe Polskiego Towarzystwa Zakażeń Szpitalnych. Jest to kolejne spotkanie w tym przepięknym zakątku Polski. Zjazd Naukowo-Szkoleniowy w Zamku Ryn ma charakter interdyscyplinarny, gdyż stanowi przegląd najnowszych metod postępowania terapeutyczno- -diagnostycznego zakażeń chirurgicznych i szpitalnych oraz dopracowanie wytycznych ze szczególnym zwróceniem uwagi na leczenie, postępowanie okołooperacyjne oraz powikłania i wprowadzenie nowych preparatów do praktyki klinicznej. W ramach konferencji – poza wymienionymi problemami – chirurdzy, lekarze innych specjalności, prawnicy, epidemiolodzy oraz mikrobiolodzy będą mogli wymienić poglądy i doświadczenia w postaci doniesień oryginalnych i wykładów dotyczących jakości leczenia w chirurgii, aspektów prawno-etycznych i psychologicznych chorych z zakażeniami leczonych nie tylko operacyjnie.

Czytaj dalej »

Lactobacillus rhamnosus GG w świetle badań klinicznych

W ostatnich latach w medycynie klinicznej obserwuje się powrót koncepcji stosowania preparatów probiotycznych w profilaktyce i leczeniu chorób u dzieci i dorosłych. Wzrostowi zainteresowania klinicystów towarzyszy rosnąca liczba poprawnie zaplanowanych i przeprowadzonych badań klinicznych kontrolowanych placebo. Dowiedziono, że efekty stosowania probiotyków nie są jednakowe i ściśle zależą od dawki i rodzaju szczepu probiotyczego. Jednym z probiotyków z najbogatszą dokumentacją kliniczną jest Lactobacillus rhamnosus GG (LGG). W pracy dokonano przeglądu piśmiennictwa oceniającego skuteczność i bezpieczeństwo LGG w różnych wskazaniach klinicznych. Skuteczność probiotyku udowodniono w profilaktyce i leczeniu: biegunki związanej z antybiotykoterapią, ostrej biegunki infekcyjnej, biegunki podróżnych, biegunki szpitalnej. Ponadto dowiedziono wpływu LGG na układ odpornościowy oraz pozytywnego oddziaływania w profilaktyce atopowego zapalenia skóry, jako leczenia wspomagające u osób z zespołem jelita drażliwego oraz w zmniejszaniu częstości i nasilenia czynnościowego bólu brzucha u dzieci. Przeprowadzone badanie retrospektywne wykazało bezpieczeństwo mikrobiologiczne stosowania LGG u wcześniaków z bardzo niską urodzeniową masą ciała.

Czytaj dalej »

Strategie leczenia przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu B w 2014 roku: pegylowany interferon alfa-2a analogi nukleot(z)ydowe 2 – kryteria wyboru

Celem leczenia przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu B (pwzw typu B), zgodnym z ustaleniami najważniejszych towarzystw naukowych, jest poprawa jakości życia oraz przeżywalności pacjentów, którą można osiągnąć poprzez zahamowanie progresji choroby do marskości, niewydolności narządu czy rozwoju pierwotnego raka wątroby (ang. hepatocellular carcinoma – HCC). Jest to możliwe dzięki trwałemu zahamowaniu replikacji HBV (ang. hepatitis B virus, wirus zapalenia wątroby typu B – wzw B). Z uwagi na brak możliwości eliminacji wzw B z ustroju wskutek tworzenia formy episomalnej (cccDNA), opornej na działanie leków i stanowiącej rezerwuar wirusa, wskaźnik ten staje się miernikiem skuteczności leczenia. Najbardziej pożądanym końcowym punktem terapii pwzw typu B – chociaż nadal stosunkowo rzadko obserwowanym – jest utrata antygenu HBs (HBsAg) z wytworzeniem (lub bez) przeciwciał anty-HBs. Obecnie dominują dwa sposoby leczenia pwzw B: krótkotrwała terapia pegylowanym interferonem alfa-2a (PEG-IFN alfa-2a) oraz wieloletnia, nierzadko dożywotnia kuracja doustnymi analogami nukleot(z)ydowymi (NUC). Zaletami terapii PEG-INF są: brak rozwoju opornych szczepów wirusa HBV, najkrótszy czas leczenia, a także jego najwyższa skuteczność leczenia mierzona odsetkiem utraty HBsAg. Ten schemat powinien być oferowany wszystkim pacjentom bez przeciwwskazań do stosowania IFN. NUC stanowią podstawę leczenia u chorych z zaawansowaną chorobą wątroby, u których stosowanie interferonu wiąże się z ryzykiem dekompensacji funkcji tego narządu, a także u osób z poważnymi schorzeniami ogólnoustrojowymi lub nieodpowiadających na leczenie IFN. Z uwagi na powyższe ograniczenia, szczególnie istotny jest indywidualny i staranny dobór poszczególnych schematów terapeutycznych do pacjenta. Decyzja ta ma ogromny wpływ na ostateczny wynik leczenia.

Czytaj dalej »

Terapia przeciwwirusowa chorych z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu C i zaawansowanym włóknieniem lub marskością wątroby

Na przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C (pwzw C) choruje ponad 160 milionów ludzi na świecie, a u około 20% spośród nich po 20 latach zakażenia rozwija się marskość wątroby. W przypadku chorych z zaawansowanym włóknieniem lub skompensowaną marskością rekomendowane jest – o ile nie występują bezwzględne przeciwwskazania – natychmiastowe wdrożenie terapii przeciwwirusowej. Uzyskanie trwałego klirensu wirusa HCV (ang. hepatitis C virus, wirusowe zapalenie wątroby typu C – wzw C) jest dla tych pacjentów pierwszym krokiem na drodze terapeutycznej, prowadzącej do: normalizacji biochemicznej, poprawy histologicznej, zmniejszenia ryzyka powikłań choroby, w tym dekompensacji marskości oraz rozwoju raka wątrobowokomórkowego (ang. hepatocellular carcinoma – HCC). Ze względu na duże ryzyko występowania poważnych objawów ubocznych, leczenie przeciwwirusowe chorych z zaawansowanym włóknieniem i skompensowaną marskością wątroby musi być prowadzone ze szczególną uwagą. Terapia powinna odbywać się w wyspecjalizowanych ośrodkach pod nadzorem personelu dysponującego odpowiednią wiedzą i doświadczeniem.

Czytaj dalej »

Czy powierzchnie wykonane z miedzi i stopów miedzi mogą pomóc w zapobieganiu rozprzestrzeniania się infekcji wirusowych?

Zakażenia przewodu pokarmowego wywoływane przez norowirusy (NoV) stanowią poważny problem epidemiologiczny na całym świecie. W zapobieganiu ich rozprzestrzeniania podkreśla się znaczenie restrykcyjnego przestrzegania zasad higieny. W temperaturze pokojowej i suchym środowisku miedź (Cu) i jej stopy wykazują działanie inaktywujące wirusy w ciągu dwóch godzin po ekspozycji na patogen. Szybkość tego procesu jest proporcjonalna do zawartości Cu w stopie. Stal nie posiada takich właściwości. Zastosowanie powierzchni dotykowych wykonanych z miedzi lub jej stopów może pomóc w ograniczaniu epidemii zakażeń wywoływanych przez NoV.

Czytaj dalej »

Rola azytromycyny w bakteryjnych zakażeniach górnych dróg oddechowych u dzieci

W populacji dziecięcej infekcyjne zapalenia górnych dróg oddechowych należą do jednych z częściej występujących chorób i nierzadko mają charakter nawrotowy. Wiąże się on z: wielogodzinnym przebywaniem w zbiorowiskach dziecięcych (żłobki, przedszkola, szkoły), posiadaniem rodzeństwa, narażeniem na dym tytoniowy i zwykle zbyt krótkim okresem karmienia piersią przez matkę. W wielu badaniach klinicznych wykazano skuteczność azytromycyny w leczeniu bakteryjnych infekcji górnych dróg oddechowych (zapalenie zatok przynosowych, gardła i migdałków podniebiennych, krtani i tchawicy), a także bakteryjnego zapalenia ucha środkowego. Najczęściej zakażenia te powodują bakterie typowe, ale zapalenia narządów laryngologicznych mogą być także wywoływane przez bakterie atypowe lub mieć etiologię mieszaną (bakterie typowe i atypowe). Wnikliwe rozważenie etiologii zapalenia jest niezbędne w każdym przypadku, gdyż ma to wpływ na wdrożenie optymalnej antybiotykoterapii. Przy braku poprawy klinicznej po zastosowaniu antybiotyków β-laktamowych należy rozważyć zmianę leku lub zastosowanie terapii skojarzonej z azytromycyną, która jest skuteczna zarówno w leczeniu typowych, jak i atypowych zakażeń u dzieci w obrębie górnych dróg oddechowych.

Czytaj dalej »

Znaczenie higieny rąk u pracowników służby zdrowia

Drobnoustroje skóry – należące zarówno do mikrobioty stałej, jak i przejściowej – mogą być przenoszone bezpośrednio lub pośrednio z człowieka na człowieka. Obecnie wiadomo, że ręce pracowników służby zdrowia są podstawowym wektorem transmisji zakażeń. Higiena rąk personelu medycznego jest uznawana zatem za podstawę profilaktyki infekcji szpitalnych. Ma również wymiar ekonomiczny, gdyż zmniejszenie liczby zakażeń prowadzi do znaczącej redukcji kosztów leczenia. W zapobieganiu infekcjom ważne jest wprowadzenie odpowiedniej strategii na rzecz poprawy przestrzegania zasad higieny rąk. Metodą z wyboru – przed rozpoczęciem wielu czynności związanych z opieką nad pacjentem oraz po ich zakończeniu – jest mycie dłoni oraz zastosowanie antyseptyku (higieniczna dezynfekcja). Z uwagi na znaczenie higieny rąk wśród pracowników służby zdrowia, opracowane zostały rekomendacje – m.in. przez Światową Organizację Zdrowia (ang. World Health Organization – WHO) oraz Centrum Zapobiegania i Kontroli Chorób (ang. Centers for Disease Control and Prevention – CDC) – dotyczące metod dekontaminacji, wskazań do ich stosowania oraz rodzajów preparatów do higieny. W pracy opisano mikrobiotę skóry (w tym drobnoustroje potencjalnie chorobotwórcze), a także przedstawiono przeglądowe dane na temat wpływu przestrzegania higieny rąk na redukcję zakażeń oraz wytyczne dotyczące wykonania zabiegów higieny.

Czytaj dalej »

Charakterystyka mikrobiologiczna bakterii z rodzaju Legionella: postacie kliniczne zakażeń, diagnostyka i leczenie – część II

Legionella spp. występują powszechnie w środowisku naturalnym i sztucznym. Bakterie z rodzaju Legionella spp. są patogenami wewnątrzkomórkowymi i mogą powodować szerokie spektrum chorób – od zakażeń o łagodnym przebiegu o objawach grypopodobnych (gorączka Pontiac), do ciężkich atypowych zapaleń płuc (choroba legionistów). Do infekcji dochodzi poprzez inhalację aerozolu wodno-powietrznego lub aspirację wody zanieczyszczonej bakteriami Legionella. Podstawowe metody diagnostyczne w kierunku legionelozy to oznaczanie przeciwciał w surowicy oraz antygenu L. pneumophila SG 1 w moczu. W leczeniu stosuje się głównie antybiotyki makrolidowe i fluorochinolony.

Czytaj dalej »

Hipotermia okołooperacyjna – czynnik zwiększający ryzyko powikłań infekcyjnych

Medycyna hiperbaryczna wykorzystuje ciśnienie wyższe od normalnego ciśnienia atmosferycznego. Leczenie tlenem hiperbarycznym posiada ponad pięćdziesięcioletnią tradycję zarówno w medycynie eksperymentalnej, jak i klinicznej. Lecznicze właściwości zwiększonego utlenowania krwi zależą od mechanizmu działania podwyższonego ciśnienia. Wiele typów komór hiperbarycznych służy obecnie do leczenia pacjentów zarówno planowych, jak i ze wskazań ostrych. Materiał i metody Przedstawiona praca jest próbą oceny zastosowania tlenu hiperbarycznego w leczeniu zakażeń tkanek miękkich. W badaniu wzięło udział sześciu pacjentów, u których zastosowano od 3 do 30 zabiegów sprężeń w wieloosobowej komorze hiperbarycznej w warunkach ciśnienia równego 2,5 ciśnienia absolutnego (ATA). Wyniki U wszystkich badanych zaobserwowano znaczącą poprawę gojenia ran po przeprowadzeniu terapii hiperbarii. Wnioski Dostarczenie organizmowi tlenu pod ciśnieniem zwiększonym do 2,5 ATA wydaje się być pomocną metodą w kompleksowym leczeniu zakażeń tkanek miękkich.

Czytaj dalej »

Wstępne wyniki leczenia tlenem hiperbarycznym zakażeń tkanek miękkich

Wstęp Medycyna hiperbaryczna wykorzystuje ciśnienie wyższe od normalnego ciśnienia atmosferycznego. Leczenie tlenem hiperbarycznym posiada ponad pięćdziesięcioletnią tradycję zarówno w medycynie eksperymentalnej, jak i klinicznej. Lecznicze właściwości zwiększonego utlenowania krwi zależą od mechanizmu działania podwyższonego ciśnienia. Wiele typów komór hiperbarycznych służy obecnie do leczenia pacjentów zarówno planowych, jak i ze wskazań ostrych. Materiał i metody Przedstawiona praca jest próbą oceny zastosowania tlenu hiperbarycznego w leczeniu zakażeń tkanek miękkich. W badaniu wzięło udział sześciu pacjentów, u których zastosowano od 3 do 30 zabiegów sprężeń w wieloosobowej komorze hiperbarycznej w warunkach ciśnienia równego 2,5 ciśnienia absolutnego (ATA). Wyniki U wszystkich badanych zaobserwowano znaczącą poprawę gojenia ran po przeprowadzeniu terapii hiperbarii. Wnioski Dostarczenie organizmowi tlenu pod ciśnieniem zwiększonym do 2,5 ATA wydaje się być pomocną metodą w kompleksowym leczeniu zakażeń tkanek miękkich.

Czytaj dalej »

Neuroinfekcja o etiologii Candida krusei – opis przypadku

W pracy przedstawiono przypadek neuroinfekcji o etiologii grzybiczej. W terapii początkowo zastosowano flukonazol, jednak po szybkim zidentyfikowaniu czynnika etiologicznego, jakim była Candida krusei, lek zmieniono na worykonazol. Leczenie zakończyło się sukcesem terapeutycznym.

Czytaj dalej »

Znaczenie flucytozyny w leczeniu kryptokokowego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych i mózgu u chorych z AIDS – opis przypadku

Kryptokokowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych i mózgu (ang. cryptococcal meningoencephalitis – CM) jest ciężkim zakażeniem oportunistycznym, które rozwija się u chorych z niedoborami odporności. Do najważniejszych czynników ryzyka należą: późna faza zakażenia HIV (ang. human immunodeficiency virus), intensywna immunosupresja, przebyta transplantacja, białaczki i chłoniaki. Wprowadzenie terapii antyretrowirusowej (ang. highly active antiretroviral therapy – HAART) obniżyło śmiertelność wśród pacjentów zakażonych HIV i zmniejszyło zapadalność na kryptokokowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych i mózgu. Obecnie choroba występuje u osób nieleczonych, często nieświadomych zakażenia HIV. Niezależnie od postępu w leczeniu przeciwgrzybiczym i antyretrowirusowym, śmiertelność w przebiegu CM jest nadal wysoka. Kuracja polega na stosowaniu skojarzonej terapii przeciwgrzybicznej, przebiegającej w trzech fazach: indukcyjnej, konsolidacyjnej i podtrzymującej oraz intensywnemu leczeniu wysokiego ciśnienia śródczaszkowego. Wyniki badań klinicznych wskazują, że najlepsze efekty uzyskuje się podczas stosowania amfoterycyny B (AmB) i flucytozyny oraz terapii antyretrowirusowej. W pracy przedstawiono opis przypadku pacjenta z AIDS chorego na kryptokokowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych i mózgu oraz informacje dotyczące współczesnej wiedzy na temat leczenia i przebiegu tej choroby.

Czytaj dalej »

Koinfekcja HCV/HIV – współczesne opcje terapeutyczne leczenia HCV

Wydłużenie i poprawa jakości życia pacjentów poddanych skutecznej terapii antyretrowirusowej (ang. antiretroviral – ARV, ang. combined antiretroviral therapy – cART) zwiększa liczbę osób współzakażonych HCV (ang. hepatitis C virus, wirusowe zapalenie wątroby typu C – wzw C), u których możliwe oraz celowe jest równoległe prowadzenie terapii anty- HCV . Jest to jednak skomplikowany problem kliniczny. W pracy omówiono wpływ koinfekcji HIV/HCV na wątrobę, w tym: progresję włóknienia, możliwości terapeutyczne terapii zakażenia HCV i cART oraz interakcje lekowe.

Czytaj dalej »

Profilaktyka zakażeń w gabinecie dentystycznym

Gabinet dentystyczny jest miejscem, w którym wykonywane są zabiegi inwazyjne. W czasie leczenia stomatologicznego istnieje wysokie ryzyko zakażenia zarówno pacjentów, jak i personelu. Podstawowymi drogami ich przenoszenia są drogi: krwiopochodna, kontaktu bezpośredniego i powietrzna. W gabinecie stomatologicznym ryzyko zakażenia jest takie samo jak w sali operacyjnej. Można je zredukować dzięki przestrzeganiu podstawowych zasad higieny. Pacjenci dentystyczni są coraz bardziej świadomi zagrożeń. Ponieważ najczęściej sami płacą za wykonywane zabiegi, oczekują od personelu gabinetów dentystycznych zapewnienia wysokiej jakości usług oraz bezpieczeństwa.

Czytaj dalej »

Zasadność stosowania kontroli biologicznej w procesie sterylizacji w nawiązaniu do wytycznych CDC

Zakażenie miejsca operowanego (ZMO, ang. surgical site infection – SSI) może być spowodowane nieprawidłowym przygotowaniem instrumentarium medycznego podczas dekontaminacji. Sterylizacja jest procesem „specjalnym”, wymagającym zastosowania sposobów kontroli, które jednoznacznie potwierdzą jej skuteczność. Najbardziej obiektywną metodą monitorowania tego procesu jest kontrola biologiczna, która najwierniej odzwierciedla środowisko mikrobiologiczne wewnątrz komory w czasie cyklu sterylizacji. Jej ujemny wynik potwierdza skuteczność procesu, czyli zniszczenie wszystkich drobnoustrojów i ich przetrwalników na wyrobach medycznych.

Czytaj dalej »

Zastosowanie mikroskopu sił atomowych w badaniach mikrobiologicznych

Mikroskop sił atomowych (ang. atomic force microscope – AFM) stosuje się eksperymentalnie w biologii, mikrobiologii i medycynie do badania topografii powierzchni oraz oceny własności mechanicznych komórek. Siły działające pomiędzy sondą AFM a badaną powierzchnią są mierzone z dokładnością do pikoniutonów, co pozwala na uzyskanie precyzyjnych informacji o kształcie struktur biologicznych i rozmiarach badanych obiektów, a także o własnościach mechanicznych badanych powierzchni.

Czytaj dalej »

Charakterystyka mikrobiologiczna bakterii z rodzaju Legionella: klasyfikacja, morfologia i fizjologia, czynniki wirulencji – część I

Bakterie z rodzaju Legionella to Gram-ujemne pałeczki. Klasyfikacja jest oparta o cechy antygenowe, analizę kwasów nukleinowych i ich homologię. Obecnie opisano 52 gatunki Legionella i 72 grupy serologiczne, z czego ponad 20 gatunków uznano za chorobotwórcze dla ludzi. Bakterie te posiadają w ścianie komórkowej rozgałęzione kwasy tłuszczowe, wykazują słabą aktywność metaboliczną, a do wzrostu wymagają L-cysteiny i soli żelaza. Istnieją dwie fazy cyklu życiowego Legionella: replikacyjna oraz inwazyjna.

Czytaj dalej »

Występowanie drobnoustrojów z rodzaju Helicobacter pacjentów z nieswoistymi zapaleniami jelit – praca jednoośrodkowa

Nieswoiste choroby zapalne jelit (ang. inflammatory bowel diseases – IBD) są schorzeniami o nieznanej etiologii. Przypuszcza się, że powstają w wyniku odpowiedzi immunologicznej na nie do końca określony antygen lub grupę antygenów. Tymi nieznanymi antygenami mogą być drobnoustroje z rodzaju Helicobacter.

Czytaj dalej »