Archiwa: Project

Blaski i cienie w 20-letnich doświadczeniach w replantacjach

Replantacja to przyszycie odciętej części ciała z odtworzeniem krążenia krwi. Jest to metoda wymagająca nie tylko ogromnych umiejętności, lecz także natychmiastowego działania. W pracy zaprezentowano wybrane aspekty z doświadczenia Autorki, obejmującego ponad 200 replantacji i 300 rewaskularyzacji przeprowadzonych u dzieci i dorosłych. Przedstawione tematy mogą stanowić wskazówki dla młodego pokolenia wkraczającego na drogę mikrochirurgii.

Czytaj dalej »

Zastosowanie klindamycyny w leczeniu periimplantitis – opis przypadku

Periimplantitis jest stanem zapalnym tkanek okołowszczepowych otaczających implant zębowy. Zakażenie obejmuje zarówno dziąsło, jak i tkankę kostną; jest wywoływane głownie przez mieszaną, beztlenową florę bakteryjną. Łagodne postaci periimplantitis są leczone za pomocą technik zachowawczych, takich jak mechaniczne oczyszczanie powierzchni implantu oraz miejscowe i ogólnoustrojowe stosowanie środków bakteriobójczych. Leczenie chirurgiczne jest zalecane w bardziej zaawansowanych postaciach choroby. Niestety leczenie periimplantitis często jest trudne i nieprzewidywalne. W wybranych przypadkach nie jest możliwe zachowanie implantu i konieczne jest jego usunięcie. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek pacjentki, u której ze względu na zaawansowany proces zapalny zastosowano protokół eksplantacji wszczepu oraz ogólnoustrojową antybiotykoterapię z wykorzystaniem klindamycyny.

Czytaj dalej »

XIII Zjazd Polskiego Towarzystwa Leczenia Oparzeń

Czytaj dalej »

Wrażliwość na wybrane antyseptyki klinicznych szczepów Pseudomonas aeruginosa w formie biofilmowej i planktonicznej

Obecność licznych czynników wirulencji sprawia, że Pseudomonas aeruginosa (pałeczka ropy błękitnej) jest czynnikiem etiologicznym infekcji: dróg oddechowych, układu moczowego, skory, tkanek miękkich, kości oraz oka. Celem niniejszej pracy była ocena skuteczności przeciwdrobnoustrojowej następujących antyseptyków: PVP-jodu, oktenidyny, etakrydyny, chlorheksydyny, anadtlenku wodoru i poliheksanidyny względem klinicznych szczepów P. aeruginosa w formie planktonicznej oraz biofilmowej. Najskuteczniejszym antyseptykiem w stosunku do form planktonicznych pałeczki ropy błękitnej okazała się poliheksanidyna, natomiast najmniej skuteczna była etakrydyna, która charakteryzowała się też najniższą aktywnością względem bakterii w formie biofilmowej. Antyseptykiem, który cechował się najwyższą skutecznością względem biofilmu P. aeruginosa, była oktenidyna.

Czytaj dalej »

Zastosowanie klindamycyny w leczeniu periimplantitis

Zagadnienia związane z etiologią, zapobieganiem i leczeniem periimplantitis są stale przedmiotem dyskusji. Infekcje bakteryjne są częstą przyczyną utraty implantu i klinicznie mogą przypominać choroby przyzębia. Postępowanie w przypadku periimplantitis jest skomplikowane i trudne – zwłaszcza, że nie zostały dotychczas opracowane sprawdzone protokoły jego leczenia. W ostatnich latach zaobserwowano również wzrost lekooporności bakterii na antybiotyki powszechnie stosowane w zakażeniach jamy ustnej. W niniejszej pracy omówiono wstępne doniesienia na temat zastosowania klindamycyny w leczeniu periimplantitis.

Czytaj dalej »

Ocena poziomu bólu porodowego – doniesienie wstępne

Wstęp W ostatnich latach obserwuje się wzrost liczby cięć cesarskich wykonywanych w analgezji przewodowej w trybie planowym. Pacjentki mają prawo do wyboru metody znieczulenia porodu, natomiast szpitale powinny monitorować jakość i sposób postępowania z bólem porodowym. Cel pracy Celem pracy była ocena poziomu bólu porodowego i poporodowego u kobiet rodzących naturalnie oraz przez cięcie cesarskie. Materiał i metody Badania przeprowadzono w okresie od 1 kwietnia do 1 maja 2015 roku na oddziałach położniczych w grupie 151 pacjentek. Wykorzystano metodę sondażu diagnostycznego z użyciem autorskiego kwestionariusza ankiety składającego się z 23 pytań. Wyniki 42% kobiet biorących udział w badaniu było w wieku ≥35 lat. Pacjentki w przedziale wiekowym 26–35 lat stanowiły 35%, natomiast pomiędzy 18. a 25. rokiem życia – 23%. 53% ankietowanych rodziło naturalnie i bez znieczulenia, 24,5% respondentek oceniło ból jako bardzo silny i wpływający niekorzystnie na psychikę. Według 96% ankietowanych rodzących naturalnie poziom bólu wynosił powyżej 4 punktów według NRS, natomiast do 4 punktów w przypadku cięcia cesarskiego. Poziom bólu po porodzie (zarówno cięcie cesarskie, jak i poród naturalny) był zdecydowanie niższy. Wnioski Zaleca się tworzenie Zespołów Leczenia Bólu oraz Poradni Bólowych w szpitalach, które objęłyby swoją opieką pacjentki oddziałów położniczych oraz promowałyby certyfikację „Szpital bez bólu”. Położne i/lub lekarze powinni prowadzić edukację dotyczącą możliwości analgezji porodu. W badanej grupie kobiet najczęściej występował ból o łagodnym i umiarkowanym nasileniu.

Czytaj dalej »

Żywienie kliniczne w intensywnej terapii

Opieka nad pacjentem krytycznie chorym jest skomplikowanym procesem leczniczo-pielęgnacyjnym. Żywienie kliniczne osób przebywających na oddziale intensywnej terapii (OIT) jest niezbędne ze względu na nasilony katabolizm spowodowany zmianami w układzie neuroendokrynnym, wynikającymi z ciężkiego stanu pacjenta oraz reakcji zapalnej, a w konsekwencji z uwagi na wystąpienie lub nasilenie istniejącego niedożywienia. Preferowaną drogą podaży składników odżywczych u osób z prawidłowo funkcjonującym przewodem pokarmowym jest droga dojelitowa. Utrzymywanie podaży dojelitowej zmniejsza ryzyko dysfunkcji przewodu pokarmowego, utraty bariery jelitowej i translokacji bakteryjnej, a w efekcie – powikłań septycznych. Żywienie pozajelitowe należy stosować u pacjentów, u których podaż enteralna jest niewystarczająca, niewskazana lub niemożliwa. Poprawę rokowania u chorych hospitalizowanych w OIT można osiągnąć dzięki realizacji wczesnego wsparcia żywieniowego (do- i/lub pozajelitowego) oraz kontroli glikemii. Właściwie zaplanowana i przeprowadzona interwencja żywieniowa może zmniejszyć śmiertelność i ilość powikłań oraz skrócić czas hospitalizacji pacjentów przebywających na oddziale intensywnej terapii.

Czytaj dalej »

Patofizjologia stresu bojowego ze szczególnym uwzględnieniem oparzeń

Medycyna wojenna stanowi temat bardzo różnorodnych badań i poszukiwań, w wielu sytuacjach jeszcze niewyjaśnionych. Podstawowe mechanizmy molekularne prowadzące do uszkodzeń tkankowych to: apoptoza, martwica, zaburzenia produkcji tlenku azotu, aktywacja układu dopełniacza, odpowiedź układu immunologicznego na urazy oraz dysregulacja przemian biochemicznych komórek. Dochodzi do uszkodzeń wielu narządów, między innymi skory. W niniejszej pracy opisano molekularne mechanizmy stresu oraz najnowsze koncepcje związane z badaniami nad patologią uszkodzeń oparzeniowych i próbami ich odwracania, w szczególności w warunkach wojennych.

Czytaj dalej »

Pielęgnowanie pacjenta po urazie czaszkowo-mózgowym w oddziale intensywnej terapii

Urazy czaszkowo-mózgowe stanowią bezpośrednie zagrożenie życia oraz są bezwzględnym wskazaniem do hospitalizacji. Obrażenia głowy dotyczą w przeważającej części ludzi młodych i są poważnym problemem socjomedycznym. Dlatego w całym procesie leczenia bardzo ważne jest udzielenie pacjentowi natychmiastowej pomocy i – przy udziale wykwalifikowanego zespołu pielęgniarskiego – przygotowanie go do powrotu do aktywnego życia społecznego oraz zawodowego. Celem pracy było przedstawienie głównych problemów pielęgnacyjnych w opiece nad chorym po urazie głowy oraz znaczenia roli i działań pielęgniarza/pielęgniarki, który/a sprawuje opiekę nad pacjentem w warunkach oddziału intensywnej terapii. Zespół pielęgniarski odgrywa bardzo ważną rolę w procesie leczenia, pielęgnowania i rehabilitacji chorych z urazem czaszkowo-mózgowym. W kontekście działań pielęgniarskich bardzo duże znaczenie mają działania związane z przygotowaniem pacjenta do samopielęgnacji i samoopieki.

Czytaj dalej »

Śródoperacyjna morfologia nerwu łokciowego po dziewięciu miesiącach od rekonstrukcji przy wykorzystaniu prowadnika NeuraGenR® – opis przypadku

Uszkodzenia nerwów obwodowych są częstymi urazami zaopatrywanymi w Oddziałach Chirurgii Ręki. Skutkują upośledzeniem funkcji kończyny: zaburzeniami czucia, dysfunkcją ruchową, a w dłuższej perspektywie zanikami mięśniowymi oraz kostnymi. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek 46-letniego pacjenta po urazie nerwu łokciowego, który został zaopatrzony w pierwszej dobie po wypadku przez szycie nerwu typu koniec do końca. W kontrolnym badaniu fizykalnym 8 miesięcy po pierwotnym zabiegu zaobserwowano brak funkcji nerwu łokciowego, w wyniku czego mężczyzna został zakwalifikowany do zabiegu rewizyjnego. Śródoperacyjnie stwierdzono nerwiak o długości około 2 cm w miejscu szycia. Po wycięciu nerwiaka i zmobilizowaniu kikutów, dwucentymetrowy ubytek zrekonstruowano z użyciem neurotuby NeuraGen®. Z powodu przykurczającej blizny nad miejscem zespolenia oraz zaburzeń ruchomości palców IV i V, pacjent 9 miesięcy później został zakwalifikowany do kolejnego zabiegu rekonstrukcyjnego. Śródoperacyjnie w ocenie makroskopowej stwierdzono pełną przebudowę nerwu w miejscu pierwotnej implantacji NeuraGenu®. W kontroli 12 miesięcy po rekonstrukcji nerwu obserwowano czucie dwupunktowe 10 mm; siłę mięśniową oceniono na 3 w skali Lovetta. Śródoperacyjnie makroskopowo stwierdzona prawidłowa przebudowa nerwu korelowała z dobrymi wynikami w badaniu klinicznym. Zgodnie z dostępną literaturą pacjent wymagał kolejnych kontroli z uwagi na oczekiwaną dalszą poprawę funkcji.

Czytaj dalej »

Centralne dostępy żylne w oddziałach intensywnej terapii – indywidualizacja lokalizacji, sprzęt, możliwe powikłania i problemy

Centralny dostęp dożylny w anestezjologii i intensywnej terapii osiągany jest z zastosowaniem centralnych cewników naczyniowych czasowych oraz permanentnych. Różnorodność cewników naczyniowych przyczynia się do rozszerzania zakresu ich stosowania. Ze względu na rożne techniki anestezjologiczne oraz rodzaje dostępu naczyniowego lista możliwych powikłań jest długa. W celu zmniejszenia liczby powikłań i poprawy komfortu pracy anestezjologa korzysta się z ultrasonografii, dzięki której możliwe jest uzyskanie bezpiecznego dostępu nawet w przypadku istnienia anomalii naczyniowych. Z centralnym dostępem naczyniowym wiąże się również ryzyko zakażeń, które można zredukować, wprowadzając rekomendacje zapobiegania infekcjom związanym z obecnością cewnika.

Czytaj dalej »

Odleżyny u pacjentów w terminalnej fazie choroby

Częstość występowania ran – w tym odleżyn – u pacjentów znajdujących się w terminalnej fazie choroby jest w dużej mierze nieznana. Szacuje się, że rany pojawiają się u co najmniej 1/3 chorych przebywających w hospicjum. Obowiązkiem pracowników ochrony zdrowia jest pomoc pacjentowi u schyłku życia, u którego pojawiły się odleżyny, oraz zdecydować jakie podjąć działania. Czy głównym celem w takim przypadku jest podjęcie wzmożonych działań profilaktycznych i leczniczych, które koncentrują się na wyleczeniu odleżyn, czy może objęcie chorego opieką paliatywną? Ważne jest, aby wziąć pod uwagę, że zasady opieki paliatywnej nie negują możliwości wyleczenia odleżyn. Istnieje jednak kilka różnic pomiędzy ogólnymi zasadami profilaktyki i leczenia w opiece paliatywnej a optymalnym planem leczenia odleżyn. W opiece paliatywnej ważne jest przede wszystkim łagodzenie objawów i dbanie o jakość życia pacjenta. Wszelkie działania zapobiegające powstawaniu odleżyn powinny być dostosowane do indywidualnych możliwości chorego, np. tolerancji przebywania w danej pozycji ułożeniowej. Należy zapobiegać ekspozycji skory na wysięk z rany. Ważny jest właściwy dobór opatrunków zmniejszających potencjalny ból pojawiający się podczas ich zmiany. W opiece paliatywnej czynniki ryzyka rozwoju odleżyn najczęściej dotyczą ograniczonej mobilności i aktywności fizycznej u pacjentów. Stanowią one poważne wyzwanie dla personelu medycznego, ale przede wszystkim są bardzo stresujące dla samego chorego. W terminalnym okresie choroby u pacjenta z odleżynami, objętego opieką paliatywną, należy w taki sposób pielęgnować i leczyć rany, aby zminimalizować ból i nieprzyjemny zapach oraz poprawić jakość życia. Szczególną uwagę należy zwrócić na godność pacjenta i jego jakość życia.

Czytaj dalej »

Multicultural Care in European Intensive Care Units (MICE-ICU ) – międzynarodowy projekt dla pielęgniarek pracujących na oddziałach intensywnej terapii

Nasilające się na świecie procesy migracji ludności stawiają przed systemami opieki zdrowotnej nowe wyzwania. Pracownicy ochrony zdrowia są coraz bardziej świadomi trudności napotykanych podczas świadczenia usług zdrowotnych dla populacji kulturowo i rasowo zróżnicowanej. Przyczynia się to do konieczności podnoszenia kwalifikacji, wiedzy i umiejętności pozwalających na sprawowanie opieki kompetentnej kulturowo. Jak podają Szkup-Jabłońska i wsp., odpowiednie przygotowanie pracowników opieki zdrowotnej jest konieczne, aby uniknąć nieporozumień i problemów związanych z nieznajomością różnic kulturowych, minimalizować zjawisko szoku kulturowego i ograniczać błędy w diagnozowaniu oraz leczeniu [1]. Kompetencje międzykulturowe wymagają posiadania trzech zazębiających się sprawności: świadomości (wrażliwości), wiedzy oraz umiejętności. Wrażliwość międzykulturowa to świadomość występowania różnic kulturowych i umiejętność ich interpretacji. To droga do kształtowania konstruktywnej rzeczywistości i przyszłości [2, 3]. Obecnie personel pielęgniarski coraz częściej w swojej praktyce spotyka się z pacjentami z rożnych obszarów religijnych i kulturowych. Z tego powodu musi podejmować nowe wyzwania oraz szukać rożnych dróg porozumienia z obcymi, często nieznanymi rytuałami i zachowaniami [2, 3]. Pielęgniarki i pielęgniarze pracujący na oddziałach intensywnej terapii (OIT) powinni posiadać kompetencje kulturowe. Oczekuje się od nich, by zapewniali opiekę osobom z rożnych kultur i religii, nie zawsze im znanych. Odpowiedzią na powyższe potrzeby jest projekt „Multicultural Care in European Intensive Care Units” (MICE-ICU), który ma na celu przygotowanie kursu umożliwiającego personelowi pielęgniarskiemu pracującemu w OIT nabycie i doskonalenie kompetencji zawodowych w zakresie sprawowania opieki wrażliwej wielokulturowo, uwzględniającej ocenę kulturowych potrzeb pacjenta i jego rodziny. MICE-ICU to projekt realizowany w ramach programu ERASMUS+ akcja 2: partnerstwa strategiczne. Projekty partnerstw strategicznych wspierają wymianę dobrych praktyk, zakładają wzmocnienie potencjału organizacji do działań na szczeblu międzynarodowym oraz wymianę metod, praktyk i idei. Beneficjentem programu MICE-ICU i zarazem koordynatorem projektu jest Polskie Towarzystwo Pielęgniarek Anestezjologicznych i Intensywnej Opieki (PTPAiIO). Projekt jest realizowany we wspołpracy z partnerami strategicznymi: European Federation of Critical Care Nursing Associations (EfCCNa), Ostravska Univerzita v Ostrave (Czechy), Visoka Zdravstvena šola v Celju (Słowenia), Assist Gesellschaft fur Unternehmensberatung und Personalentwicklung mbH (Niemcy), Danmar Computers Sp. z o.o. (Polska). W wyniku realizacji projektu powstanie raport dotyczący analizy potrzeb edukacyjnych oraz kompetencji kulturowych pielęgniarek intensywnej opieki w Polsce, Czechach i Słowenii, w oparciu o adaptowaną polską wersję językową Healthcare Provider Cultural Competence Instrument (HPCCI), opracowaną przez Schwarza i wsp. [4]. W kolejnym etapie planowane jest przygotowanie kursu z zakresu opieki wielokulturowej dla pielęgniarek/pielęgniarzy pracujących w OIT. Zalewska-Puchała i Majda wskazały, że ważne jest, aby nie traktować różnic jako przeszkód czy barier w kontaktach, ale jako wartości, ponieważ obie strony mogą z siebie czerpać i się uczyć. Różnorodność pozwala szerzej patrzeć na świat i z innej perspektywy oceniać otaczającą rzeczywistość, a opanowanie kompetencji międzykulturowych może stać się kapitałem, który przełoży się na sukces zawodowy i życiowy [2, 3]. Hasłem projektu niech będą słowa, które zostały wypowiedziane na rozdaniu nagród w 6. edycji Nagrody Polskiej Rady Biznesu im. Jana Wejcherta: ,,Budzimy w ludziach dobro”. Projekt Multicultural Care in European Intensive Care Units będzie realizowany w okresie od 1 października 2016 roku do 30 września 2018 roku. Koordynatorem projektu jest dr n. o zdr. Dorota Ozga.

Czytaj dalej »

Jeśli to nie odleżyna, to co? Jak odróżnić zapalenie skóry związane z nietrzymaniem moczu i stolca od odleżyn

Zapalenie skóry związane z nietrzymaniem moczu i/lub stolca (IAD) to termin, który został wprowadzony w celu określenia zmian skórnych powstałych na skutek długotrwałej ekspozycji skóry na mocz oraz kał. Tego rodzaju zmiany często występują u hospitalizowanych pacjentów. Jednakże zagadnienie to jest rzadko poruszane w polskich publikacjach medycznych. Bardzo często IAD jest mylone przez lekarzy i pielęgniarki z odleżynami. Dlatego ważne jest, aby umieć ocenić, prawidłowo diagnozować i różnicować zapalenie skóry związane z nietrzymaniem moczu i/lub stolca od odleżyn.

Czytaj dalej »

Dalbawancyna w eradykacji Gram-dodatnich patogenów u ciężko oparzonych pacjentów – opis przypadków

Zakażenia ran oparzeniowych stanowią istotny problem terapeutyczny oraz ekonomiczny. Obecność drobnoustrojów w ranach to zjawisko powszechne, niezakłócające zazwyczaj procesu gojenia. Praktycznie żadna rana otwarta nie jest raną jałową. Do najczęstszych, a zarazem najgroźniejszych patogenów spotykanych w ranach oparzeniowych u pacjentów przebywających na Oddziale Leczenia Oparzeń Kliniki Chirurgii Urazowej Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu należą: Staphylococcus aureus (MSSA i MRSA), Acinetobacter baumannii oraz Pseudomonas aeruginosa. Zakażenia wywoływane przez metycylinooporne szczepy S. aureus są obciążone wyższą śmiertelnością, szczególnie u chorych z rozległymi oparzeniami. W niektórych przypadkach, mimo wrażliwości in vitro, wyleczenie pacjenta z zastosowaniem wankomycyny jest trudne. Z uwagi na złą penetrację tego glikopeptydu do tkanek, najlepszy efekt terapeutyczny można uzyskać przy niskich wartościach MIC, nieprzekraczających 1,0 mg/L. Alternatywą dla wankomycyny wydaje się być nowy, syntetyczny lipoglikopeptyd – dalbawancyna. Cechuje się on niską toksycznością i lepszą penetracją do tkanek, w tym do płynu wypełniającego pęcherze na skórze. Dalbawancyna posiada właściwości bakteriobójcze i jest aktywna wobec bakterii Gram-dodatnich. Zaletą terapii z użyciem tego lipoglikopeptydu jest maksymalne skrócenie pobytu chorego w szpitalu (po jednorazowym podaniu dawki 1,5 g w infuzji stężenie terapeutyczne utrzymuje się przez okres dwóch tygodni). Właściwości dalbawancyny wykazane w badaniach klinicznych oraz korzystny efekt terapeutyczny jej zastosowania u pacjentów przebywających na Oddziale Leczenia Oparzeń pozwalają stwierdzić, że antybiotyk ten może być skuteczną bronią w walce z zakażeniami Gram-dodatnimi szczepami alarmowymi u chorych w ciężkim stanie.

Czytaj dalej »

Podchloryny w leczeniu owrzodzeń. Fakty i mity

Związki ponadtlenkowe są zbliżone składem do produkowanych przez tkanki  związków tlenkowych. Ze względu na niską cytotoksyczność, wysoki stopień biozgodności  i szeroki zakres działania przeciwbakteryjnego stanowią dobrą alternatywę dla innych preparatów  antyseptycznych – zarówno w leczeniu owrzodzeń, jak i w zapobieganiu zakażeniu miejsca  operowanego (ZMO).

Czytaj dalej »

Ocena aktywności wirusobójczej produktów do higienicznej dezynfekcji rąk metodą wcierania i higienicznego mycia rąk w świetle kolejnych edycji normy PN -EN 14476

Zespół rozrostu bakteryjnego (SIBO) jest przewlekłą chorobą o szerokim spektrum  objawów i heterogennych przyczynach. Jego istotę stanowi namnażanie bakterii w nieprawidłowym  miejscu (jelito cienkie). W ostatnich latach zmienia się podejście do zaburzeń  mikrobioty jelitowej jako przyczyny wielu schorzeń – obecnie to w dysbiozie upatruje się czynnika  etiopatogenetycznego chorób przewodu pokarmowego, metabolicznych, autoimmunologicznych,  a nawet nowotworowych. Dlatego też kluczowe znaczenie ma prawidłowe rozpoznanie  i adekwatne leczenie, mające na celu przywrócenie eubiozy, czyli fizjologicznej równowagi  dotyczącej ilości, różnorodności i składu mikroorganizmów zasiedlających przewód pokarmowy.  Podstawowym lekiem stosowanym w terapii SIBO jest ryfaksymina – szerokospektralny  niewchłaniający się z przewodu pokarmowego antybiotyk, który może być stosowany  przewlekle w dużych dawkach. Jest on także wykorzystywany w leczeniu chorób współistniejących  lub zależnych od zespołu rozrostu bakteryjnego: zespole jelita drażliwego, chorobie  uchyłkowej, a nawet dyspepsji czy trądziku różowatym.

Czytaj dalej »

Rola ryfaksyminy w leczeniu chorób zależnych od zespołu rozrostu bakteryjnego

Zespół rozrostu bakteryjnego (SIBO) jest przewlekłą chorobą o szerokim spektrum  objawów i heterogennych przyczynach. Jego istotę stanowi namnażanie bakterii w nieprawidłowym  miejscu (jelito cienkie). W ostatnich latach zmienia się podejście do zaburzeń  mikrobioty jelitowej jako przyczyny wielu schorzeń – obecnie to w dysbiozie upatruje się czynnika  etiopatogenetycznego chorób przewodu pokarmowego, metabolicznych, autoimmunologicznych,  a nawet nowotworowych. Dlatego też kluczowe znaczenie ma prawidłowe rozpoznanie  i adekwatne leczenie, mające na celu przywrócenie eubiozy, czyli fizjologicznej równowagi  dotyczącej ilości, różnorodności i składu mikroorganizmów zasiedlających przewód pokarmowy.  Podstawowym lekiem stosowanym w terapii SIBO jest ryfaksymina – szerokospektralny  niewchłaniający się z przewodu pokarmowego antybiotyk, który może być stosowany  przewlekle w dużych dawkach. Jest on także wykorzystywany w leczeniu chorób współistniejących  lub zależnych od zespołu rozrostu bakteryjnego: zespole jelita drażliwego, chorobie  uchyłkowej, a nawet dyspepsji czy trądziku różowatym.

Czytaj dalej »

Zakażenia Streptococcus agalactiae u kobiet ciężarnych i noworodków

Streptococcus agalactiae jest przyczyną zakażeń w ciąży i połogu oraz u noworodkow.  Głownym czynnikiem wpływającym na rozwoj infekcji w okresie noworodkowym  jest kolonizacja przez GBS (ang. group B Streptococcus) pochwy i odbytu kobiet ciężarnych. U noworodkow zakażenie paciorkowcem grupy B może przebiegać pod postacią: ciężkiego zapalenia płuc, zapalenia opon mozgowo-rdzeniowych oraz sepsy. U kobiet ciężarnych obserwuje  się natomiast bezobjawową bakteriurię, bakteriemię w następstwie cięcia cesarskiego  czy poporodowe zapalenie błony śluzowej macicy. Ponadto GBS może być odpowiedzialny za:  porody przedwczesne, przedwczesne pęknięcie błon płodowych i zapalenie błon płodowych.  Badania przesiewowe w kierunku wykrywania nosicielstwa paciorkowca grupy B u kobiet pomiędzy  35. a 37. tygodniem ciąży oraz okołoporodowa profilaktyka antybiotykowa u ciężarnych  GBS-dodatnich są obecnie uważane za najskuteczniejsze metody zapobiegania zakażeniom  u noworodkow.

Czytaj dalej »

Gronkowiec złocisty metycylinowrażliwy – potencjał chorobotwórczy i lekowrażliwość

Staphylococcus aureus jest bakterią o ogromnym potencjale chorobotwórczym,  dysponuje wieloma czynnikami zarówno wewnątrz-, jak i zewnątrzkomórkowymi,  w tym toksynami o cechach superantygenów. Jego patogenność jest niezależna od stopnia  oporności na antybiotyki, więc jest również charakterystyczna dla szczepów wrażliwych na  metycylinę (MSSA). W pracy przedstawiono czynniki decydujące o zdolności S. aureus do wywoływania  różnych zakażeń oraz możliwe opcje terapeutyczne wobec szczepów MSSA, w tym  najbardziej rekomendowaną kloksacylinę, uwzględniając rekomendacje różnych towarzystw  naukowych.

Czytaj dalej »

Wstępna ocena wpływu dekolonizacji jamy ustnej chlorheksydyną z użyciem zestawu szczoteczek na występowanie VAP – doświadczenia jednego ośrodka

Zastosowanie szczoteczek do pielęgnacji jamy ustnej z jednoczesną  aplikacją 0,12% chlorheksydyny może mieć wpływ na redukcję zapaleń płuc związanych  z wentylacją mechaniczną (VAP). Celem badania była ocena wpływu stosowania zabiegu pielęgnacji  jamy ustnej chlorheksydyną z użyciem szczoteczek na: ogólną częstość zakażeń szpitalnych  (DA-HAIs), VAP, rodzaj flory odpowiedzialnej za VAP i kolonizację gardła. Materiał i metody  Badanie obserwacyjne i prospektywne przeprowadzono w I Klinice Anestezjologii i Intensywnej  Terapii Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego we Wrocławiu. Analizie poddano  chorych hospitalizowanych w dwóch okresach: grupa I od 1 maja do 31 sierpnia 2016 roku  (n=129) oraz grupa II od 1 września do 31 grudnia 2016 roku (n=145). Wyniki DA-HAIs rozpoznano  u 29 i 31 chorych, VAP u 15 i 13 osób (odpowiednio w grupie I i II). W grupie II stwierdzono  nieznaczne zmniejszenie ogólnej częstości zakażeń (17% vs. 16,4%; p=0,825), bez wpływu  na gęstość (20,5/1000 dni vs. 20,8/1000; p=0,932). Zaobserwowano spadek częstości (11,6%  vs. 8,96%; p=0,467) i gęstości zapadalności na VAP (14,6/1000 vs. 11,8/1000; p=0,574). W grupie  II zaobserwowano spadek: o 5% zakażeń Acinetobacter baumannii MDR, o 2% szczepami  MSSA i Pseudomonas aeruginosa oraz o 7% Candida spp. (p>0,05), a także wzrost kolonizacji  gardła szczepem A. baumannii (p=0,0119), innymi pałeczkami Gram-ujemnymi niefermentującymi  (p=0,0021) i szczepami Candida spp. (p=0,0096). Wnioski Pielęgnacja jamy ustnej 0,12%  roztworem chlorheksydyny z użyciem szczoteczek zredukowała nieznacznie częstość VAP, lecz  nie miała wpływu na ogólną częstość występowania DA-HAIs. Przeprowadzana procedura pozytywnie  wpłynęła na florę odpowiedzialną za zapalenie płuc i kolonizującą gardło, w szczególności  na redukcję szczepów z rodziny Enterobacteriaceae. Obserwowany wzrost kolonizacji  gardła szczepem A. baumannii nie przyczynił się do wzrostu liczby zapaleń płuc wywołanych  tym patogenem. Stosowanie zabiegu pielęgnacji jamy ustnej chlorheksydyną z użyciem szczoteczek  może być pomocne w profilaktyce VAP i wymaga dalszych badań.

Czytaj dalej »

Wrażliwość klinicznych szczepów Klebsiella pneumoniae wywołujących zakażenia miejscowe w formie biofilmowej i planktonicznej na antyseptyki

Klebsiella pneumoniae stanowi przyczynę zakażeń u pacjentów hospitalizowanych, może wywoływać infekcje: dróg moczowych, ran skórnych, nosa i gardła, płuc oraz tkanek miękkich. Szereg czynników wirulencji, za pomocą których K. pneumoniae walczy o przetrwanie w środowisku, sprawia wiele trudności klinicznych i terapeutycznych. Celem niniejszej pracy była ocena skuteczności przeciwdrobnoustrojowej badanych antyseptyków (powidon jodu, oktenidyna, etakrydyna, chlorheksydyna, nadtlenek wodoru i poliheksanidyna) względem Klebsiella pneumoniae w hodowli planktonicznej oraz biofilmowej. Najskuteczniejszymi antyseptykami były oktenidyna oraz poliheksanidyna, jednakże OCT była skuteczniejsza od PHMB.

Czytaj dalej »

Zalecenia grupy roboczej do spraw praktyki PTPAiIO w sprawie postępowania okołooperacyjnego mającego na celu uniknięcie niezamierzonej okołooperacyjnej hipotermii u dorosłych

Organizm człowieka jest stałocieplny. Zabieg operacyjny, stosowane podczas niego znieczulenie oraz warunki sali operacyjnej wpływają na zaburzenia termoregulacji i przyczyniają się do obniżenia temperatury głębokiej u pacjentów. Zespół anestezjologiczny powinien dołożyć wszelkich starań, aby zapewnić choremu komfort termiczny oraz utrzymać jego organizm w stanie normotermii. Rola anestezjologicznego personelu pielęgniarskiego w tym procesie jest niezwykle ważna. Utrzymanie stałej temperatury jest niezbędne do sprawnego działania organizmu. Pacjent, u którego podczas zabiegu operacyjnego dojdzie do wychłodzenia, jest narażony na wiele powikłań w okresie okołooperacyjnym.

Czytaj dalej »

Zalecenia grupy roboczej do spraw praktyki PTPAiIO w sprawie wytycznych pielęgnowania jamy ustnej i nosowej u dzieci w oddziale intensywnej terapii

1 Grupa Robocza ds. Praktyki Polskiego Towarzystwa Pielęgniarek Anestezjologicznych i Intensywnej Opieki 2 Universitäts Klinikum Eppendorf, Hamburg 3 Zakład Pielęgniarstwa Anestezjologicznego i Intensywnej Opieki Katedry Pielęgniarstwa Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego 4 Oddział Anestezjologii i Intensywnej Terapii Noworodków i Dzieci Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego im J. Gromkowskiego we Wrocławiu Wioletta Mędrzycka-Dąbrowska Zakład Pielęgniarstwa Anestezjologicznego i Intensywnej Opieki, Katedra Pielęgniarstwa, […]

Czytaj dalej »