Archiwa: Project

Metody monitorowania higieny rąk wśród personelu medycznego

Istnieją rożne metody monitorowania przestrzegania higieny rąk. Obserwacja bezpośrednia, prowadzona przez wyszkolony personel, oraz sporządzanie raportów uważane były kiedyś za tzw. złoty standard. Metoda ta jest jednak pracochłonna, kosztowna i obejmuje jedynie od 1,2 do 3,5% wszystkich dekontaminacji rąk. Ponadto najbardziej znaczącą jej wadą jest zmiana zachowania osób, które wiedzą, że są obserwowane (efekt Hawthorne’a), co powoduje wzrost poprawnych wyników nawet o 300%. Pomiar ilości zużywanego produktu do higieny rąk może ujawnić wzrost lub obniżenie zużycia środka dezynfekcyjnego. Jednak nie jest to metoda dokładna, ponieważ nie uwzględnia przypadków rozlania lub wykorzystania preparatu przez rodzinę pacjenta itd. Elektroniczne monitorowanie przestrzegania higieny rąk pozwala na 100% pomiar i jest najskuteczniejszym sposobem zwiększania praktyki higieny rąk. Nie zabiera dodatkowego czasu, co jest istotne w przypadku zajętych pracowników medycznych. Ponadto nie ma możliwości wystąpienia błędu człowieka lub manipulacji. Badania sugerują, że elektroniczne systemy monitorujące mają zarówno krótko-, jak i długoterminowy wpływ na przestrzeganie higieny rąk. Niestety, nie wszystkie te metody dostępne są w polskich szpitalach.

Czytaj dalej »

Kolonizacja przewodu pokarmowego noworodków oraz wpływ czynników modyfikujących mikrobiotę jelitową na zachowanie zdrowia

Mikrobiota jelitowa wpływa na wiele aspektów ludzkiej fizjologii. Zawiera geny, które nie występują w komórkach ssaków, a mimo to są niezbędne do utrzymania zdrowia. Rodzaj mikroflory nabytej we wczesnym okresie życia jest krytyczny dla rozwoju odpowiedzi immunologicznej i tolerancji pokarmowej. Kolonizacja przewodu pokarmowego przez niekorzystne dla organizmu drobnoustroje prowadzi do uszkodzenia błony śluzowej jelita i stymuluje odpowiedź zapalną, a w dalszych okresach życia – rozwój chorób alergicznych i autoimmunologicznych. Duże nadzieje wiąże się z zastosowaniem prebiotyków i probiotyków w celu prewencji rożnych schorzeń. Jakkolwiek wyniki badań pozostają niejednoznaczne co do ich skuteczności, w profilaktyce alergii w wytycznych GLAD-P z 2015 roku sugeruje się, iż stosowanie probiotyków może przynieść korzystny efekt w zmniejszeniu ryzyka wystąpienia atopowego zapalenia skory. Przyjmowanie probiotyków zalecane jest: u kobiet w ciąży, jeśli potomstwo jest w grupie ryzyka wystąpienia alergii; u kobiet karmiących piersią dzieci z grupy ryzyka wystąpienia alergii oraz u dzieci z grupy ryzyka wystąpienia alergii.

Czytaj dalej »

Inwazyjne zakażenia grzybicze u pacjentów hematoonkologicznych – wybrane zagadnienia

Inwazyjne zakażenia grzybicze (IFI) należą do typowych zakażeń oportunistycznych i charakteryzują się wysoką śmiertelnością. Współczesna terapia u chorych hematoonkologicznych uwzględnia następujące założenia terapeutyczne: profilaktykę, leczenie empiryczne i terapię celowaną. Według rekomendacji ECIL-5 w leczeniu inwazyjnej kandydozy przed identyfikacją patogenu u chorych hematoonkologicznych najwyższą rekomendację mają echinokandyny i liposomalna postać amfoterycyny B. Po identyfikacji patogenu w terapii IFI o etiologii Candida albicans, Candida glabrata i Candida krusei zalecane są echinokandyny, natomiast w leczeniu zakażeń wywołanych przez Candida parapsilosis najwyższą rekomendację posiada flukonazol. W terapii inwazyjnej aspergilozy najwyższą rekomendację uzyskał worykonazol. Odpowiednia profilaktyka, a także właściwe leczenie empiryczne i celowane zmniejszają liczbę inwazyjnych powikłań infekcyjnych o etiologii grzybiczej.

Czytaj dalej »

Karbapenemazo-dodatnie Enterobacteriaceae – które z antybiotyków są jeszcze wobec nich skuteczne?

Karbapenemazo-dodatnie Enterobacteriaceae (CPE) stanowią ogromny problem epidemiologiczny i terapeutyczny. Wytwarzane przez szczepy CPE beta-laktamazy są zdolne do hydrolizy wszystkich beta-laktamow, w tym karbapenemów. Liczne epidemie na świecie wykazały, że w leczeniu zakażeń szczepami CPE aktywne pozostają jedynie: polimyksyny, tygecyklina, aminoglikozydy i fosfomycyna w podaniu dożylnym. W pracy omówiono przydatność tych antybiotyków w ciężkich zakażeniach. Ponadto przeanalizowano wyniki badań pod kątem lekowrażliwości pałeczek Gram-ujemnych oraz skuteczności terapii skojarzonej z udziałem powszechnie dostępnych kolistyny, tygecykliny i aminoglikozydów.

Czytaj dalej »

Udział atypowego patogenu Chlamydia trachomatis w zapaleniach cewki moczowej

Zakażenie Chlamydia trachomatis jest przenoszone drogą płciową podczas kontaktu seksualnego, w tym oralnego lub doodbytniczego, z osobą zainfekowaną. Najczęściej spotykaną postacią chlamydialnego zakażenia jest zapalenie cewki moczowej. Celem pracy było wykrycie C. trachomatis u pacjentów z zapaleniem cewki moczowej i oszacowanie udziału tego drobnoustroju w zapaleniach cewki moczowej oraz wskazanie grup wiekowych kobiet i mężczyzn, w których zakażenie o tej etiologii występowało najczęściej. Materiał do badań stanowiły wymazy z cewki moczowej pobrane od pacjentów (238 mężczyzn i 108 kobiet w wieku od 18 do 89 lat) z objawami zapalenia cewki moczowej. Ta jednostka chorobowa u badanych objawiała się pieczeniem, bólem i dyskomfortem podczas mikcji, częstomoczem; rzadko wydzieliną i świądem. Wymazy przebadano na obecność chlamydii przy pomocy testu immunofluorescencji bezpośredniej. Antygen C. trachomatis wykryto w 50/238 (21,01%) wymazów pobranych od mężczyzn oraz w 8/108 (7,41%) wymazów pobranych od kobiet. Około 16% udział Chlamydia trachomatis jako czynnika etiologicznego w zapaleniach cewki moczowej u kobiet i mężczyzn świadczy o tym, że patogen ten powinien być brany pod uwagę przez lekarzy podczas zalecanego leczenia. Grupami, u których częściej wykrywano chlamydie, byli mężczyźni w wieku od 18. do 27. roku życia (co może wynikać z aktywności i zachowań seksualnych) oraz w wieku 58.–67. rok życia (u tych osób badania mogą być częściej wykonywane ze względu na dolegliwości ze strony gruczołu krokowego, zatem pozwalają wykryć zakażenia bezobjawowe, chroniczne).

Czytaj dalej »

Zastosowanie metod alternatywnych do wykrywania E. coli O157 w produktach żywnościowych

Wstęp Komensalne szczepy Escherichia coli nie są chorobotwórcze dla człowieka i stanowią integralną część mikroflory jelitowej. Wykazano jednak, że niektóre szczepy tych bakterii są odpowiedzialne za biegunki u niemowląt oraz zapalenia żołądka i jelit. Werotoksyczne szczepy E. coli, zaliczane między innymi do serotypu O157, należą do groźnych enteropatogenów przenoszonych przez żywność. Przebieg i objawy kliniczne zakażenia E. coli O157 zależą od cech osobniczych oraz czynników bakteryjnych, a przyczyną ogólnonarządowych zmian chorobowych są toksyny Shiga. Celem pracy była ocena zastosowania metody alternatywnej, wykorzystującej system 3M™ MDS do wykrywania E. coli O157 w produktach żywnościowych. Materiał i metody Materiał do badań stanowiły próbki żywności uzyskane w ramach współpracy z Państwową Stacją Sanitarno-Epidemiologiczną we Wrocławiu. Badania wykonano równocześnie dwiema metodami: 3M™ MDS E. coli O157:H7 (w celu szybkiego wykrywania bakterii w próbkach żywności dzięki wykorzystaniu izotermicznej amplifikacji i zjawiska bioluminescencji) oraz techniką ELFA systemu VIDAS R, w aparacie mini VIDAS R z zestawem VIDAS R UP E. coli O157:H7. Wyniki W badaniach własnych na 73 przebadanych próbek żywności, w trzech przypadkach przy zastosowaniu techniki 3M™ MDS E. coli O157:H7 oraz w jednym przypadku przy wykorzystaniu zestawu VIDAS R UP E. coli O157:H7 uzyskano wyniki fałszywie dodatnie, których nie potwierdzono metodą referencyjną. Wnioski 1. Metody alternatywne – zarowno 3M™ MDS przy wykorzystaniu izotermicznej amplifikacji i zjawiska bioluminescencji, jak i technika ELFA systemu VIDAS R – umożliwiają w znacznie krotszym czasie, w porównaniu z referencyjną metodą hodowlaną, wykrywanie w produktach żywnościowych pałeczek E. coli należących do serotypu O157. 2. Uzyskanie wyników fałszywie dodatnich przy wykorzystaniu metod alternatywnych do wykrywania E. coli O157 w produktach żywnościowych może wskazywać na niższą swoistość tych metod w porównaniu z referencyjnymi metodami hodowlanymi.

Czytaj dalej »

Zastosowanie roztworów immunoglobulin wzbogaconych o przeciwciała klas IgM i IgA w leczeniu sepsy i wstrząsu septycznego – STIGMA 1

Rola i znaczenie wzbogaconych o przeciwciała klasy IgM i IgA roztworów immunoglobulin (terapia IgM) w leczeniu wspomagającym sepsy i wstrząsu septycznego pozostaje przedmiotem gorącej dyskusji, pomimo 25-letniej historii stosowania ich w praktyce klinicznej. Mimo wielu badań przeprowadzonych z ich zastosowaniem, niejednoznaczność wyników wynikająca z heterogenności badanej populacji i zróżnicowania pozostałych elementów terapii wskazuje na konieczność prowadzenia dalszych wysiłków badawczych – zarówno w celu udoskonalenia procesu kwalifikacji oraz ulepszenia modelu terapii, jak i uzyskania pełnego potwierdzenia jej skuteczności. W celu weryfikacji i poprawy rzeczywistej skuteczności leczenia z zastosowaniem wzbogaconych o IgM i IgA roztworów immunoglobulin (terapia IgM) zrealizowano jednoośrodkowe badanie obserwacyjne pierwszej fazy STIGMA 1 (ang. sepsis treatment with IGM and A enriched immunoglobulin solution – phase 1 study). Obejmowało ono grupę 41 pacjentów leczonych z powodu ciężkich zakażeń, sepsy i wstrząsu septycznego, zgodnie ze wskazaniami zawartymi w charakterystyce produktu leczniczego. Po przeprowadzeniu analizy statystycznej zebranych danych ujawniono obecność ujemnej korelacji pomiędzy czasem od przyjęcia do wdrożenia terapii IgM a przeżywalnością w okresie 28 (r=-0,347469) i 56 dni (r=-0,423662). Stwierdzono także ujemną korelację pomiędzy wiekiem pacjentów a ich przeżywalnością w okresie 56 dni (r=-0,376425). Zgodnie z oczekiwaniami, ujemną korelację zaobserwowano pomiędzy punktacją osob badanych w skali APACHE 2 a przeżywalnością w okresie 28 (r=-0,400865) i 56 dni (r=-0,380300). Stwierdzono również dodatnie korelacje pomiędzy punktacją pacjentów w skali GCS i kolejnymi latami prowadzenia terapii IgM oraz obserwacji w ramach badania a przeżywalnością w 56-dniowym okresie (odpowiednio r=0,362638 i r=0,325851). Porównując przewidywane rokowanie i stwierdzaną przeżywalność badanych osób za pomocą testu chi2, stwierdzono istotną poprawę przeżywalności po 7 (+58% obserwowanej populacji; chi2=1) i 14 dniach terapii (+46% obserwowanej populacji; chi2=1). We wnioskach stwierdzono, iż wspomagająca leczenie sepsy terapia z zastosowaniem wzbogaconych o przeciwciała klasy IgM i IgA roztworów immunoglobulin (terapia IgM) jest najskuteczniejsza w przypadku wczesnego zastosowania w populacji pacjentów pierwotnie hospitalizowanych z powodu sepsy oraz wstrząsu septycznego. Młody wiek, niższa punktacja w skali APACHE 2 i wyższa w skali GCS zwiększają szanse przeżycia osoby leczonej z powodu sepsy. Wzrost doświadczenia zespołu stosującego tę terapię wpływa korzystnie na uzyskiwane efekty. Konieczne jest przeprowadzenie randomizowanego badania kontrolowanego w celu jednoznacznej weryfikacji uzyskiwanych wyników terapii IgM.

Czytaj dalej »

Professor Hajime Ashida

The Kielanowski Institute of Animal Physiology and Nutrition Polish Academy of Sciences, 2, Instytucka Str., PL-05110 Jablonna, Tel.: +48 22 765 33 00, Fax: +48 22 756 33 02 Received: 02.08.2016 Accepted: 25.08.2016 DOI: dx.doi.org/10.15374/FZ2016044 Forum Zakażeń 2016;7(6):407–409 Pełna wersja artykułu

Czytaj dalej »

IX Ogólnopolskie Sympozjum z cyklu „Biofilm tworzony przez drobnoustroje w patogenezie zakażeń”

Czytaj dalej »

Dobry efekt leczenia dalbawancyną (Xydalba®) zakażenia mostku wywołanego przez Staphylococcus aureus MRSA – opis przypadku

Gronkowce stanowią główną przyczynę zakażeń ran po operacjach. Przedstawiono przypadek braku skuteczności leczenia wankomycyną w terapii zakażenia mostka i okalających tkanek po operacji by-passów, wywołany przez wrażliwy na ten antybiotyk Staphylococcus aureus MRSA. Szybką poprawę kliniczną i eradykację mikrobiologiczną uzyskano za pomocą dalbawancyny (Xydalba®).

Czytaj dalej »

Nawracające zastawkowe zakażenia ośrodkowego układu nerwowego o etiologii Candida u niemowląt – opis dwóch przypadków

Drożdżakowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych (ZOMR) występuje zwykle u noworodków, pacjentów po operacjach neurochirurgicznych, a także obciążonych innymi czynnikami ryzyka (np. w immunosupresji). Grzyby z rodzaju Candida są w stanie tworzyć biofilm na tkankach gospodarza oraz powierzchniach abiotycznych, co może sprzyjać zmniejszonej wrażliwości na leki, przewlekaniu się albo nawrotom zakażenia. W pracy przedstawiono opis dwóch przypadków nawracających zakażeń OUN u niemowląt wywołanych przez C. glabrata i C. albicans. U obojga dzieci występowały takie czynniki ryzyka jak wcześniejsza antybiotykoterapia o szerokim spektrum, młody wiek i żywienie pozajelitowe. Każde z dzieci miało założoną zastawkę komorowo-otrzewnową. U jednego z nich po rozpoznaniu grzybiczego ZOMR usunięto zastawkę (która okazała się również skolonizowana przez grzyby z rodzaju Candida). W drugim przypadku podjęto próbę leczenia bez usunięcia zastawki. W obu przedstawionych przypadkach zakażenia przebiegały ze słabo wyrażonym odczynem zapalnym we krwi oraz PMR. Pomimo skutecznego leczenia dochodziło do nawrotów zakażenia, co wiązano ze zdolnością tych drobnoustrojów do wytwarzania biofilmu.

Czytaj dalej »

Wirulencja i lekooporność szczepów Staphylococcus aureus izolowanych z zakażeń układu moczowo-płciowego

Zbadano wirulencję i lekooporność szczepów Staphylococcus aureus izolowanych od pacjentów z zakażeniami dróg moczowo-płciowych z obszaru południowej Polski. Zgromadzono 71 szczepów, które przebadano pod kątem lekooporności na różne grupy antybiotyków, w tym antybiotyki beta-laktamowe, makrolidy, aminoglikozydy, fluorochinolony, tetracykliny, chloramfenikol i nitrofurantoinę. U dwóch szczepów potwierdzono fenotyp MRSA (ang. methicillin-resistant S. aureus). Przy pomocy PCR (łańcuchowej reakcji polimerazy) poszukiwano genów oporności: mecA (oporność na metycylinę), mup (oporność na mupirocynę), ermA, ermB, ermC (oporność na makrolidy), a także genów zjadliwości: tsst (wytwarzanie toksyny wstrząsu toksycznego), lukE (powstawanie leukocydyny E) oraz pvl (wytwarzanie leukocydyny Panton-Valentine). Autorzy wyrażają nadzieję, że zaprezentowane badania przyczynią się do poszerzenia wiedzy z zakresu zakażeń układu moczowo-płciowego powodowanych przez szczepy bakterii z rodzaju Staphylococcus aureus.

Czytaj dalej »

Częstość występowania genów związanych ze zdolnością do tworzenia biofilmu wśród metycylinowrażliwych i metycylinoopornych szczepów Staphylococcus aureus izolowanych z zapaleń kości

Celem badań była analiza częstości występowania genów kodujących białka związane z adhezją i tworzeniem biofilmu wśród 250 szczepów Staphylococcus aureus pochodzących od chorych na przewlekłe zapalenie kości i szpiku. Identyfikacji genów kodujących białka wiążące: sialoproteinę (bbp), elastynę (ebpS), lamininę (eno), fibronektynę A i B (fnbA- /B), clumping factor (clfA/B), fibrynogen (fib), białko plazminowrażliwe (pls), kolagen (cna) oraz białka macierzy zewnątrzkomórkowej (emp) dokonano przy użyciu metody Single i Multipleks PCR. Wśród szczepów MRSA istotnie statystycznie częściej stwierdzono geny kodujące fibronektynę B, lamininę oraz sialoproteinę, a wśród szczepów MSSA – geny kodujące czynnik zlepny B, elastynę i fibrynogen. Tylko szczepy MSSA wykazały obecność genu kodującego fibronektynę A. Żaden szczep nie posiadał genu kodującego białko Pls. Zaobserwowano 67 kombinacji genów, 60 wśród szczepów MSSA, 22 wśród MRSA. Na podstawie przeprowadzonych badań stwierdzono, że analizowane szczepy MSSA i MRSA wykazują ogromne zróżnicowanie w zakresie występowania genów kodujących czynniki wirulencji związane ze zdolnością do adhezji i tworzenia biofilmu, co nie pozwoliło na wyróżnienie profilu genetycznego charakterystycznego dla szczepów S. aureus izolowanych z przewlekłych zapaleń kości.

Czytaj dalej »

Zastosowanie biocelulozy jako nośnika substancji aktywnych

Introduction The unique properties of bio-cellulose (BC) as biocompatibility, high hydrophilicity, strength, and susceptibility to various chemical modifications makes this natural polymer an attractive bio-carrier, which can be used in many industries and medicine. The source of this polymer can be plants or certain microorganisms. Nowadays, the object of many studies is cellulose produced by bacteria of the genus Gluconacetobacter, which like the plant, is made up of molecules of glucose, however, the polymer has better mechanical properties and is also characterized, inter alia, by higher water capacity. Production of this polymer with the use of the bacterial cultures does not require time-consuming and cost-intensive technology for purification and adjustment, which makes the production of bacterial cellulose is more environmentally friendly. For the preparation of the BC various technologies supporting the efficiency of the process as a rotating magnetic field or “air-lift” bioreactors, which significantly affect the end properties of the bio-cellulose at a molecular level as crystallinity or the ability to absorption of various kinds of active compounds were applied. Bacterial cellulose, due to its unique properties and, above all biocompatibility is used as an efficient carrier in the production of dressings saturated with agents that exhibit anti-microbial activity, for example colloidal silver, sorbic acid etc. BC in the form of patches may also be used as an efficient carrier in transdermal therapeutic systems (TTS) for delivering drugs such as diclofenac, lidocaine or ibuprofen and in front of pharmaceuticals that are degraded in the gastrointestinal tract. The advantage of using bio-cellulose in TTS is the ease incorporation of active substances in the support structure and its relatively high retention and homogeneity. The susceptibility of this natural polymer to various chemical modifications also allows for the introduction into the structure number of other functional groups. These modifications ensure a durable bond the active substance to the structure of bio-cellulose, thereby facilitating their dosage, e.g., by simple changing the size and shape of the cellulose membrane. This makes it easier to monitor the contact time of the injury site with a drug used. In addition to low molecular weight substances, bio-cellulose is an excellent carrier for various kinds of biocatalysts such as enzymes. Papain and collagenase, are currently used in formulations for the treatment of non-healing wounds and ulcers. These enzymes can be potentially stable immobilized on BC thus giving the possibility of simple control over their activity without exposing the same to healthy tissue degradation. In addition to medical applications as a carrier BC was used as both the native and modified for the immobilization of enzymes essential for many industrial processes. Materials and methods The study was conducted using bacterial cellulose obtained from static, shaked and subjected to the influence of the rotating magnetic field, cultures of Gluconacetobacter. After purification the resulting BC was used in the native or modified form as a carrier for the immobilization of selected oxidoreductases and hydrolases. Results and Conclusions The obtained results indicated that depending on the type of BC used as carrier for the immobilization of enzymes, processing conditions and the type of the compound immobilized, the resulting systems may exhibit different properties. The immobilized enzymes showed comparable catalytic properties to its native forms, without any significant negative impact of immobilization on their structure. Summarizing, the results confirmed the high potential of bio-cellulose as a versatile carrier that could be used in a number of innovative solutions based on biocatalysts.

Czytaj dalej »

Biomedyczne zastosowanie bakteryjnej celulozy

Celuloza syntetyzowana przez bakterie (CB) znalazła szereg zastosowań m.in. w medycynie oraz przemyśle kosmetycznym. Pomimo wielu zalet oraz możliwości zastosowania CB, wysokie koszty, nieefektywny proces produkcji oraz stosunkowo trudny proces modyfikacji w celu uzyskania pożądanych właściwości są największymi przeszkodami w szerokim jej zastosowaniu. Celem badań była analiza możliwości zastosowania wirującego pola magnetycznego (WPM) w celu zwiększenia efektywności procesu produkcji oraz modyfikacji wybranych właściwości fizyko-chemicznych CB syntetyzowanej przez bakterie Gluconacetobacter xylinus pod kątem zastosowań biomedycznych. Analizie poddano m.in.: ilość produkowanej celulozy, stopień jej uwodnienia, zdolność do pochłaniania i utrzymywania wody, morfologię mikrofibryli, stopień polimeryzacji oraz krystaliczności. Ponadto przeanalizowano właściwości magnetycznie modyfikowanej CB jako nośnika do immobilizacji i impregnacji substancji bioaktywnych oraz mikroorganizmów. Wykazano, że ekspozycja hodowli G. xylinus na WPM wpływała przede wszystkim na zmiany w mikrostrukturze syntetyzowanej celulozy. Obserwowane zmiany w morfologii celulozy wpływały na jej właściwości wodne, przede wszystkim na zdolność do pochłaniania i utrzymania wody. Podsumowując, ekspozycja hodowli G. xylinus na WPM zwiększa wydajność procesu produkcji oraz pozwala na modyfikowanie wybranych właściwości CB szczególnie istotnych dla zastosowań biomedycznych. Uzyskane wyniki mogą znaleźć zastosowanie przy opracowaniu wysokochłonnych opatrunków, dedykowanych leczeniu ran charakteryzujących się szczególnie dużym wysiękiem.

Czytaj dalej »

Lekoterapia zakażeń Lactobacillus sp. – przegląd piśmiennictwa

Bakterie z rodzaju Lactobacillus kolonizują błony śluzowe jamy ustnej, przewód pokarmowy i układ moczowo-płciowy. Można je znaleźć w wielu naturalnych produktach spożywczych, ale często wykorzystuje się je także jako składnik suplementów diety (jako probiotyk) w celu wsparcia odporności. Jednak u osób z obniżoną odpornością suplementacja probiotykami może stać się przyczyną rozwoju groźnych lub śmiertelnych chorób, najczęściej zapalenia wsierdzia. Badania wykazały, że różne szczepy Lactobacillus są oporne na różne antybiotyki, a monoterapie nie należą do skutecznych. Geny oporności Lactobacillus sp. można wyizolować także z produktów żywnościowych.

Czytaj dalej »

Centralna sterylizatornia jako ogniwo prewencyjnych działań w łańcuchu zakażeń szpitalnych

Zakażenia szpitalne (HAI) stanowią jedno z największych zagrożeń w placówkach przeprowadzających procedury medyczne. Sterylizacja instrumentarium chirurgicznego minimalizuje ryzyko HAI w procedurach z przerwaniem ciągłości tkanek. W związku z tym dział dekontaminacji pełni bardzo istotną rolę w szeroko rozumianej prewencji zakażeń szpitalnych.

Czytaj dalej »

Kryptokowe zapalenie opon mózgowych i mózgu u pacjentów zakażonych HIV

Zapalenie opon mózgowych i mózgu w przebiegu kryptokokozy jest chorobą ciężką, o wysokiej śmiertelności, zagrażającą szczególnie pacjentom z upośledzeniem odporności komórkowej w przebiegu zakażenia HIV. Leczenie tej jednostki chorobowej jest trudne, długotrwałe i nie zawsze skuteczne. W pracy omówiono obraz kliniczny, diagnostykę oraz metody leczenia kryptokokowego zapalenia opon mózgowych i mózgu.

Czytaj dalej »

Znaczenie itrakonazolu w terapii zakażeń grzybiczych

Itrakonazol jest drugim najszerzej stosowanym triazolem, charakteryzującym się nieliniowością profilu farmakokinetycznego. Lek ten silnie wiąże się z białkami krwi i osiąga duże stężenia w tkankach. Spektrum działania itrakonazolu obejmuje najczęstsze patogeny grzybicze z rodzajów Candida, Cryptococcus i Aspergillus, a także dermatofity, grzyby dimorficzne oraz wiele gatunków pleśni. Antymikotyk ten posiada duże znaczenie w profilaktyce i terapii wielu zakażeń grzybiczych, jest stosowany głównie w leczeniu: kandydozy jamy ustnej, gardła i przełyku, pochwy, przewlekłych i alergicznych postaci aspergilozy oraz w zakażeniach wywołanych przez grzyby dermatofitowe. Celem pracy było przedstawienie charakterystyki itrakonazolu oraz jego aktualnego miejsca w leczeniu zakażeń grzybiczych.

Czytaj dalej »

Zastosowanie klindamycyny w leczeniu zakażeń okołowszczepowych

Klindamycyna jest antybiotykiem bakteriostatycznym z grupy linkozamidów. Kliniczne zastosowanie tego leku w stomatologii obejmuje terapię zakażeń wywołanych przez bakterie wrażliwe na ten antybiotyk: fakultatywnie beztlenowe ziarenkowce Gram-dodatnie (gronkowce i paciorkowce), ściśle beztlenowe bakterie Gram-dodatnie i Gram-ujemne oraz pałeczki mikroaerofilne. Wskazaniem do zastosowania klindamycyny w stomatologii są infekcje w obrębie jamy ustnej (np. zmiany ropne okołowierzchołkowe) oraz okresy zaostrzenia chorób przyzębia u osób z niedoborami odporności. W implantologii stomatologicznej lek ten może być stosowany w leczeniu periimplantitis. Ważną cechą klindamycyny jest doskonała penetracja do tkanek, w tym do kości.

Czytaj dalej »

Wszawica w szpitalach

Powszechne przekonanie – zgodnie z którym występowanie wszy związane jest z brudem, ubóstwem oraz brakiem przestrzegania podstawowych zasad higieny – spowodowało, że temat wszawicy jest tematem tabu nie tylko w Polsce. Fakty dowodzą jednoznacznie, że wszawica od zawsze występuje na całym świecie. Problem dotyczy wszystkich kontynentów, stref klimatycznych i populacji. Wszawica głowowa częściej występuje u dzieci niż u osób dorosłych. Rozprzestrzenianiu się tej choroby sprzyjają duże skupiska ludzkie, a drogi transmisji są bardzo różnorodne. Wszawicą można zarazić się: w przedszkolach, szkołach, na koloniach oraz obozach dla dzieci i młodzieży. Miejscami, w których do zarażenia dochodzi najczęściej, są szkoły i przedszkola. Jednakże wszawicę coraz częściej obserwuje się także w szpitalach. Oczywiście nie jest to jednostka chorobowa, z powodu której pacjent musi zostać poddany hospitalizacji – najczęściej chory zgłasza się z nią do szpitala w trybie planowym lub nagłym.

Czytaj dalej »

Kontrola zakażeń miejsca operowanego w ortopedii

Zakażenia miejsca operowanego (ZMO) wiążą się z procedurami wysokiego ryzyka w ortopedii i traumatologii, przez co stanowią najczęstszą przyczynę powikłań pooperacyjnych. Przyczyniają się do: wydłużonego okresu hospitalizacji, zwiększenia kosztów leczenia oraz niekorzystnych skutków zdrowotnych i społecznych. ZMO pozostają także głównym powodem zachorowalności i śmiertelności w grupie pacjentów operowanych. W chirurgii ortopedycznej dominującym czynnikiem etiologicznym zakażeń miejsca operowanego, związanym z protezą, są bakterie z rodzaju Staphylococcus. W zapaleniach stawów związanych z protezą izoluje się także: Enterococcus spp., paciorkowce beta-hemolityczne, pałeczki z rodziny Enterobacteriaceae, Pseudomonas aeruginosa, Corynebacterium spp. oraz Propionibacterium acnes. Częstotliwość występowania zakażeń w ortopedii pozostaje w ścisłym związku z rodzajem wykonywanych procedur chirurgicznych oraz ze stosowanymi definicjami i kryteriami prospektywnego nadzoru nad tą formą infekcji. Na ryzyko ZMO wpływ mają również czynniki związane z pacjentem oraz czynniki środowiskowe. Aktywne monitorowanie infekcji i ryzyka zakażenia to priorytetowy, najpilniejszy oraz najnowocześniejszy standard współczesnej medycyny zakażeń. W celu zminimalizowania ryzyka ZMO należy podejmować wszystkie możliwe działania, z wykorzystaniem opracowanego racjonalnego programu nadzoru nad zakażeniami ran, wspieranego przez dyrektora szpitala. Analiza głównych czynników etiologicznych zakażenia miejsca operowanego oraz ich wrażliwości na antybiotyki powinna umożliwić opracowanie własnych standardów decyzyjnych – zarówno profilaktyki okołooperacyjnej oraz medycznej, jak i lokalnych rekomendacji diagnostyki oraz terapii zakażeń do stosowania w oddziałach ortopedii i traumatologii. W celu zmniejszenia ryzyka rozwoju ZMO konieczne jest: odpowiednie prewencyjne podejście dotyczące skrócenia pobytu chorego w oddziale przed operacją, prawidłowe przygotowanie pacjenta do operacji, profilaktyka okołooperacyjna, aseptyczne postępowanie podczas operacji, aseptyczne postępowanie po operacji, właściwa pielęgnacja rany, właściwe zamkniecie rany i dobór sterylnych opatrunków, a także kontrolowany ruch na sali operacyjnej (jednogłośnie przyjęte stanowisko konsensusu filadelfijskiego (100%)). Nowoczesne technologie i metody kontroli zakażeń – oprócz ciągłego monitorowania antybiotykoterapii oraz stosowania środków dezynfekcyjnych, szczególnie w zakresie dezynfekcji rąk w warunkach szpitalnych – mogą ograniczyć ryzyko rozwoju infekcji, w tym ZMO.

Czytaj dalej »

Skuteczność mykafunginy w empirycznej, wyprzedzającej i celowanej terapii inwazyjnej choroby grzybiczej u dzieci z chorobami nowotworowymi lub poddawanych przeszczepieniu komórek krwiotwórczych

Cel pracy Analiza skuteczności profilaktyki i terapii inwazyjnej choroby grzybiczej (IFD) z zastosowaniem mykafunginy u dzieci poddanych intensywnej chemioterapii wielolekowej z powodu chorób nowotworowych (PHO) lub przeszczepieniu komórek krwiotwórczych (HSCT) w Polsce w latach 2012–2015. Materiał i metody Analizowano skuteczność mykafunginy w profilaktyce i w terapii IFD. Do analizy skuteczności leczenia inwazyjnej choroby grzybiczej włączono 231 pacjentów (w tym 181 leczonych w oddziałach PHO oraz 50 po HSCT). Zakwalifikowano 93 osoby (63 PHO, 30 HSCT) leczone w latach 2012–2013 oraz 138 chorych (118 PHO, 20 HSCT) leczonych w latach 2014–2015. Dodatkowo oceniono skuteczność profilaktyki z zastosowaniem mykafunginy u 12 dzieci. Wyniki Mykafungina była skuteczna łącznie w 82,4% w terapii empirycznej (w przypadkach FUO), w 80% terapii wyprzedzającej (w tym: 82,5% w rozpoznaniu IFD możliwej oraz 70,3% w IFD prawdopodobnej) oraz w 81,5% terapii celowanej. U pacjentów PHO skuteczność mykafunginy w leczeniu empirycznym wynosiła 81,3%, w terapii IFD możliwej – 86,9% i 86,2% w kolejnych przedziałach czasu, w terapii IFD prawdopodobnej odpowiednio 77,8% i 100% oraz w leczeniu IFD potwierdzonej odpowiednio 87,5% i 75%. U chorych po HSCT skuteczność mykafunginy w terapii empirycznej wynosiła 82,4%, w terapii IFD możliwej 53,3% i 85,7% w kolejnych przedziałach czasu, w terapii IFD prawdopodobnej odpowiednio 50% i 66,7% oraz w terapii IFD potwierdzonej odpowiednio 100% i 50%. Wnioski W grupie dzieci z chorobami nowotworowymi lub poddawanych przeszczepieniu komórek krwiotwórczych u ponad 80% wykazano skuteczność mykafunginy w terapii empirycznej, wyprzedzającej i celowanej. Stwierdzono wyższą skuteczność terapii przeciwgrzybiczej u pacjentów poddawanych konwencjonalnej chemioterapii.

Czytaj dalej »

Ocena kolonizacji wieloopornymi szczepami pacjentów przyjętych po zabiegach chirurgicznych na oddział intensywnej terapii szpitala klinicznego

Częstą przyczyną infekcji na całym świecie są zakażenia szczepami wieloopornymi, które stają się trudne w leczeniu i kontroli. Celem badań było monitorowanie i ocena procesu kolonizacji przez szczepy wielooporne pacjentów hospitalizowanych na oddziale intensywnej terapii. Zaobserwowano szybką kolonizację układu pokarmowego i/lub oddechowego przez szczepy Klebsiella pneumoniae MDR i Acinetobacter baumannii MDR. Niektórzy pacjenci zostali skolonizowani już w 3. dobie pobytu w OIT. Drogi moczowe i rany były kolonizowane później, powyżej 7. dnia pobytu w szpitalu. Nie zaobserwowano ani jednego przypadku kolonizacji przez szczepy MRSA i VRE.

Czytaj dalej »