Archiwa: Project

Resuscytacja płynowa we wstrząsie oparzeniowym z punktu widzenia procedur pielęgniarskich

Procedury pielęgniarskie w leczeniu oparzeń nie zajmują zbyt wiele miejsca w polskiej literaturze medycznej. Nieliczne opracowania dotyczą postępowania w zakresie pierwszej pomocy i w oparzeniach powierzchownych. W niniejszej pracy podjęto próbę przedstawienia procedur w leczeniu chirurgicznym, we wczesnym okresie, w pierwszym i drugim dniu po oparzeniu. Celem opracowania było przedstawienie i omówienie stosowanych procedur pielęgniarskich resuscytacji płynowej we wstrząsie oparzeniowym. Doświadczenia leczenia wstrząsu oparto na materiale oparzonych leczonych we Wschodnim Centrum Leczenia Oparzeń w latach 2009–2017. Wykorzystano również dane z najnowszych i wiarygodnych doniesień naukowych. Pielęgniarskie procedury monitorowania resuscytacji płynowej we wstrząsie oparzeniowym stanowią opracowanie zgodne z EBP dostępne w innych, nielicznych krajach. Mogą one zostać z powodzeniem zastosowane w polskich warunkach. Przedstawione procedury resuscytacji płynowej dla personelu pielęgniarskiego są dostosowane do potrzeb leczenia wstrząsu oparzeniowego i umożliwiają wykonanie zabiegu.

Czytaj dalej »

Czy możliwa jest minimalizacja ryzyka zakażeń u pacjentów krytycznie chorych?

Pomimo ogromnego postępu medycyny, problem zakażeń szpitalnych (HAI) nadal dotyczy placówek medycznych na całym świecie. HAI są jedną z głównych przyczyn współczesnych chorób zakaźnych. Przyczyniają się do pogorszenia stanu zdrowia pacjenta, wydłużenia hospitalizacji oraz zwiększenia kosztów leczenia. Celem pracy było omówienie wybranych typów HAI u pacjentów krytycznie chorych oraz próba odpowiedzi na pytanie jak zminimalizować ryzyko zakażeń w tej grupie i czy w ogóle jest to możliwe. Ze względu na obszerność tematu omówiono wybrane zagadnienia: higiena rąk i środki ochrony osobistej, zakażenia związane z cewnikiem w żyle centralnej, pielęgnacja skóry narażonej na działanie wilgoci, zapalenie płuc związane z intubacją i wentylacją mechaniczną, zakażenie układu moczowego oraz zakażenie miejsca operowanego. Znajomość i przestrzeganie standardów medycznych oraz procedur postępowania w zakresie profilaktyki HAI w znacznym stopniu przyczynia się do zmniejszenia ilości zakażeń. Ważna jest także systematyczna edukacja personelu medycznego oraz współpraca i nadzór zespołów ds. kontroli zakażeń szpitalnych.

Czytaj dalej »

Propozycja procedur pielęgniarskich oceny głębokości oparzenia, stosowanych w wycięciu martwicy w okresie wstrząsu

Standardem postępowania w leczeniu głębokich oparzeń jest wczesne usunięcie martwicy oraz pokrycie ran przeszczepami skóry. Z tego względu szybka i dokładna ocena głębokości oparzenia jest priorytetem. Wyniki leczenia pacjentów zależą od składu zespołu pracującego w centrum oparzeniowym oraz od ścisłej współpracy między jego członkami. Personel pielęgniarski odgrywa kluczową rolę w procesie terapii chorych oparzonych. Celem pracy jest przedstawienie pielęgniarskich procedur diagnostycznych dotyczących pomiaru głębokości oparzenia, które to decyduje o wskazaniach do wycięcia oraz o wyborze techniki wycięcia. Doświadczenia dotyczące diagnostyki głębokości oparzeń i wycinania martwicy oparto na materiale oparzonych, leczonych we Wschodnim Centrum Leczenia Oparzeń i Chirurgii Rekonstrukcyjnej w Łęcznej w latach 2009–2017. Wykorzystano również dane z najnowszych i wiarygodnych doniesień naukowych. Metodyka stworzenia procedur wiąże się z zasadami EBP i pracy zespołowej. Utworzono procedurę diagnostyczną oceny głębokości oparzenia opartą na wyglądzie rany, mechanizmie urazu i ocenie bólu. Drugą procedurę oparto na badaniu przepływu w okolicy oparzonej z wykorzystaniem aparatu laser Doppler. Przedstawiono przykłady jej stosowania. Zaprezentowane procedury diagnostyczne dotyczące głębokości oparzenia są nieinwazyjne, opierają się na doświadczeniu wielu autorów oraz na obowiązującej współcześnie wiedzy (EBP). Z zachowaniem niektórych zastrzeżeń, z powodzeniem mogą być one stosowane jako procedury pielęgniarskie.

Czytaj dalej »

Bezdechy noworodków

Bezdechy są jedną z najczęstszych patologii występujących u przedwcześnie urodzonego dziecka. Definiowane są jako przerwy w spontanicznej czynności oddechowej na co najmniej 20 sekund, połączone z bradykardią (

Czytaj dalej »

Powikłania po rekonstrukcji piersi: problem zakażeń i strategii prewencyjnej – przegląd literaturowy

W niniejszej pracy przedstawiono dane dotyczące powikłań po rekonstrukcji piersi. Manuskrypt ma na celu usystematyzowanie wyników badań z ostatnich lat wraz z aspektami, takimi jak: częstotliwość występowania powikłań oraz ich rodzaj, czynniki predysponujące, a także możliwości profilaktyki. Przeanalizowano dane literaturowe z ogólnie dostępnych artykułów z okresu ostatnich pięciu lat, ze szczególnym uwzględnieniem zakażeń. Do ich znalezienia posłużono się następującymi bazami danych: PubMed, Medline i Scopus, a do wyszukania zastosowano następujące słowa kluczowe: rekonstrukcja piersi/mastektomia, powikłania/ powikłania pooperacyjne, komplikacje, infekcje, czynniki ryzyka, epidemiologia, prewencja. Uzyskano wyniki dotyczące: częstotliwości występowania powikłań, czynników predysponujących i metod prewencyjnych. Do najczęściej występujących powikłań po rekonstrukcji piersi zalicza się: obrzęk, wysięk, krwiaki, problemy z gojeniem ran oraz infekcje. Najpopularniejszymi czynnikami predysponującymi do ich rozwoju są: otyłość, palenie, cukrzyca i zaburzenia w tkance skórnej. Zakłada się, że infekcja jest głównym czynnikiem prowadzącym do utraty implantu i/lub przeszczepu. Do najczęściej izolowanych szczepów bakteryjnych zalicza się: Staphylococcus aureus, Pseudomonas aeruginosa, Staphylococcus epidermidis. Stwierdza się, że infekcje wczesne i późne mają różny profil mikrobiologiczny. Dane dostępne w literaturze są niejednoznaczne. Zauważono, że leczenie konwencjonalne, według trendów instytucjonalnych, może przyczynić się do powikłań, dlatego wydaje się zasadne wprowadzenie zewnętrznych (odgórnych) wytycznych postępowania. Zakłada się, że należy postawić większy nacisk na profilaktykę w celu maksymalnego zminimalizowania ryzyka powikłań.

Czytaj dalej »

Higiena ciała pacjenta – punkty krytyczne

Pacjent unieruchomiony jest narażony na liczne powikłania i zdarzenia niepożądane. Utrzymanie prawidłowej higieny ciała chorego unieruchomionego to codzienne zadanie zespołu pielęgniarskiego, a jednocześnie trudna i złożona procedura, którą należy przeprowadzać zgodnie z przyjętą kolejnością czynności mycia określonych części ciała oraz z wykorzystaniem bezpiecznych akcesoriów do toalety ciała (w tym misek). Szereg opublikowanych badań dokumentuje związek pomiędzy stosowaniem tradycyjnych misek do mycia pacjenta a przenoszeniem na niego patogenów. Środowisko szpitalne jest uznanym rezerwuarem drobnoustrojów odpowiedzialnych za zakażenia szpitalne (HAI), w tym patogenów wieloopornych. Podczas jednej z obserwacji w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie przebadano mikrobiologicznie 1103 miski z 88 szpitali. Badanie wykazało, że 62,2% zbadanych misek było skażonych patogenami wywołującymi HAI. Gotowe pakiety ręczników do mycia, nawilżania i ochrony skóry to propozycja nowego standardu pielęgnacji skóry pacjentów unieruchomionych, zapewniającego osobom chorym komfort, czystość i ochronę – zarówno podczas codziennej toalety porannej, jak i w przypadku okresowych zanieczyszczeń.

Czytaj dalej »

XVI zjazd Polskiego Towarzystwa Chirurgii Plastycznej, Rekonstrukcyjnej i Estetycznej

Czytaj dalej »

Diagnostyka wizualizacyjna liszaja płaskiego o wysokiej dynamice wzrostu – opis przypadku

Liszaj płaski (LP) jest chorobą śluzówkowo-skórną, występującą u około 0,5–2% populacji. Potencjał przemiany nowotworowej zmian o charakterze LP w jamie ustnej jest – zgodnie z doniesieniami literaturowymi – kwestią sporną, ale stanowi istotne zagadnienie kliniczne ze względu na możliwość nowotworzenia również zmian lichenoidalnych i kontaktowych, z którymi ta jednostka jest różnicowana. W pracy przedstawiono przypadek szybkiego przejścia liszaja błony śluzowej policzka w raka przedinwazyjnego i mówiono czynniki ryzyka takiej przemiany.

Czytaj dalej »

Wrodzona przepuklina przeponowa u noworodka – opis przypadku

Wrodzona przepuklina przeponowa (CDH) jest ciężką wadą okresu noworodkowego, która – mimo postępu medycyny – w dalszym ciągu jest obarczona wysoką śmiertelnością. Rozwój diagnostyki prenatalnej wpływa na coraz lepsze możliwości korekty tej wady w okresie ciąży oraz zaplanowania porodu i jego przebiegu w jak najdogodniejszym czasie, a także na możliwość przeprowadzenia chirurgicznej korekty wady po ustabilizowaniu hemodynamicznym pacjenta. Celem niniejszej pracy było przedstawienie dwóch różnych sposobów postępowania i leczenia CDH rozpoznanej w życiu płodowym na podstawie dwóch opisów przypadków dzieci z wrodzoną przepukliną przeponową prawo- i lewostronną.

Czytaj dalej »

Wpływ dwóch różnych technik chirurgicznych preparacji płata śluzówkowo-okostnowego na proces gojenia tkanek po zabiegu chirurgicznego usunięcia częściowo zatrzymanych zębów ósmych w żuchwie

Wstęp Na przebieg dłutowania zatrzymanego w żuchwie zęba ósmego ma wpływ jego położenie w kości. Czynniki, takie jak: budowa anatomiczna, głębokość położenia zęba w kości i jego umiejscowienie w stosunku do sąsiadującego zęba oraz kanału nerwu zębodołowego dolnego znacząco wpływają na wybór techniki zabiegowej. Sposób preparacji płata śluzówkowo-okostnowego, ilość usuniętej kości, a w konsekwencji rozległość ubytku kostnego po procedurze medycznej mają wpływ na proces gojenia i architektonikę tkanek twardych oraz miękkich po wygojeniu rany. Cel Celem przeprowadzonych badań było porównanie i ocena sposobu gojenia tkanek po zabiegu dłutowania częściowo zatrzymanych trzecich zębów trzonowych w żuchwie w zależności od sposobu preparacji płata. Materiał i metody Badanie zostało przeprowadzone w grupie 20 ogólnie zdrowych osób w wieku 19–28 lat, które zostały przydzielone do dwóch podgrup (po 10 osób każda). W grupie I zastosowano technikę preparacji płata trójkątnego, a w II – płata kopertowego. Wykonano pomiary przed, w trakcie i 4 miesiące po zabiegu. Przy porównywaniu obu technik wzięto pod uwagę następujące parametry: głębokość szczelin dziąsłowych, punkty pomiaru wyznaczone na powierzchni przedsionkowej (mezjalnie (BM), środkowo (M), dystalnie (BD)) w rzucie korony zęba siódmego, stopień resorpcji kości i grubość dziąsła zbitego za zębem siódmym. Wyniki Niezależnie od grupy, największe zmiany występowały w punkcie pomiaru BD i zależały od resorpcji kości. Wnioski Stwierdzono, że preparacja płata kopertowego jest korzystniejsza dla procesu gojenia tkanek twardych i miękkich. Usunięcie częściowo zatrzymanego zęba ósmego spłycało szczeliny dziąsłowe za zębem siódmym. W połowie przypadków w obydwu grupach doszło do pogrubienia dziąsła za drugim zębem trzonowym, co może świadczyć o kompensacji tkanek miękkich.

Czytaj dalej »

High-dose rate brachytherapy with surgical excision. An effective combination therapy for treatment of keloids – own experience

Aim The aim of this study is to study the treatament efficacy of surgical excision of keloids with postoperative high dose-rate (HDR) brachytherapy. Material and methods Between January 2013 and April 2016, 30 patients with 42 keloids were treated with excision of the keloid scar followed by postoperative HDR brachytherapy. Patients were followed-up after 10 days, 3 months and 6 months. Patient satisfaction and recurrence of keloids were measured. Results No patient had symptoms of any recurrence, but 4 had unacceptable results (score of more than 3). Conclusions Surgical excision with postoperative high-dose rate brachytherapy is effective in preventing recurrence of keloid scars. It also provides cosmetically acceptable results. However, the cost involved in such treatment is a hindrance on the Indian subcontinent.

Czytaj dalej »

Ocena kolonizacji wieloopornymi szczepami pacjentów przyjętych po zabiegach chirurgicznych na oddział intensywnej terapii szpitala klinicznego

Częstą przyczyną infekcji na całym świecie są zakażenia szczepami wieloopornymi, które stają się trudne w leczeniu i kontroli. Celem badań było monitorowanie i ocena procesu kolonizacji przez szczepy wielooporne pacjentów hospitalizowanych na oddziale intensywnej terapii. Zaobserwowano szybką kolonizację układu pokarmowego i/lub oddechowego przez szczepy Klebsiella pneumoniae MDR i Acinetobacter baumannii MDR. Niektórzy pacjenci zostali skolonizowani już w 3. dobie pobytu w OIT. Drogi moczowe i rany były kolonizowane później, powyżej 7. dnia pobytu w szpitalu. Nie zaobserwowano ani jednego przypadku kolonizacji przez szczepy MRSA i VRE.

Czytaj dalej »

Treating burn injuries of less than 30% of total body surface area: not difficult, but requires caution

Wstęp Pomimo wielu lat prowadzenia badań naukowych, leczenie oparzeń nadal stanowi wyzwanie dla lekarzy. Ośrodki lub oddziały zajmujące się leczeniem oparzeń stanowią najlepsze rozwiązanie w przypadku oparzonych pacjentów. Takie oddziały nie są jednak dostępne w każdym szpitalu. Badanie przedstawione w pracy miało na celu ocenę możliwości leczenia oparzeń. Materiał i metody Przeprowadzono analizę retrospektywną na podstawie pacjentów, u których oparzenia nie obejmowały więcej niż 30% powierzchni ciała. Chorych podzielono na trzy grupy: z oparzeniami obejmującymi mniej niż 20% powierzchni ciała, z oparzeniami od 20 do 29% oraz poparzonych przez łuk elektryczny. W badaniu brano również pod uwagę rodzaj oddziału, na który przyjęto pacjenta, rodzaj zastosowanego leczenia oraz czas potrzebny do wyzdrowienia. Wyniki Większość chorych wyzdrowiała w ciągu pierwszych 10 dni po urazie. Czas ten był dłuższy u osób z poparzeniami spowodowanymi przez łuk elektryczny oraz u tych, u których rany były względnie głębsze. Rodzaj oddziału, na którym przebywali pacjenci, oraz izolacja chorych od środowiska zewnętrznego nie miały wpływu na czas potrzebny do wyzdrowienia. Wnioski Pacjenci, u których doszło do oparzenia mniej niż 30% powierzchni ciała, mogą być skutecznie leczeni w ośrodkach niespecjalizujących się w leczeniu oparzeń. Ścisłe przestrzeganie zasad aseptyki oraz zastosowanie metody zamkniętej pomagają zapobiec wtórnym zakażeniom rany. U tych pacjentów również nie jest wymagane zastosowanie izolacji ani ograniczeń w poruszaniu.

Czytaj dalej »

Satysfakcja zawodowa pielęgniarek oddziałów kardiochirurgicznych w Polsce i w Wielkiej Brytanii

Wstęp Satysfakcja zawodowa obejmuje zarówno pozytywne, jak i negatywne uczucia oraz postawy, które odnoszą się do realizacji obowiązków zawodowych podejmowanych przez pracowników. Czynniki wpływające na zadowolenie z wykonywanej pracy wśród pielęgniarek są złożone. Należą do nich m.in.: warunki i obciążenie pracą, relacje w zespole, wynagrodzenie oraz możliwości podnoszenia kwalifikacji. Cel pracy Celem badań było porównanie satysfakcji zawodowej pielęgniarek pracujących w Polsce i Wielkiej Brytanii na przykładzie wysokospecjalistycznych oddziałów kardiochirurgicznych. Materiał i metody Badania przeprowadzono wśród personelu pielęgniarskiego oddziałów kardiochirurgicznych w Polsce (n=50) i Wielkiej Brytanii (n=50). Wiek ankietowanych mieścił się w przedziale 23–58 lat (średnio 30,6±7,39 roku). Zastosowano kwestionariusz ankiety własnego autorstwa w wersji polskiej i angielskiej. Do analizy statystycznej wykorzystano test Manna-Whitney’a, test Kruskala-Wallisa, korelację Spearmana oraz test chi-kwadrat. Wyniki Respondenci z Wielkiej Brytanii deklarowali wyższy poziom zadowolenia z większości badanych aspektów pracy. Główną przyczyną niezadowolenia pielęgniarek i pielęgniarzy polskich były: niskie płace, duża odpowiedzialność, obciążenie fizyczne i psychiczne. Natomiast ankietowani z Wielkiej Brytanii jako główne przyczyny niezadowolenia wymieniali pracę zmianową oraz duże obciążenie fizyczne i psychiczne. Pielęgniarki w obu badanych krajach były najbardziej zadowolone z fizycznych warunków pracy oraz możliwości rozwoju zawodowego. Wnioski Satysfakcja z wykonywanej pracy w oddziałach kardiochirurgicznych była wyższa u personelu pielęgniarskiego z Wielkiej Brytanii (w porównaniu do personelu pielęgniarskiego z Polski).

Czytaj dalej »

Zastosowanie antyseptyków w leczeniu zakażeń ran oparzeniowych

Powikłanie infekcyjne jest jedną z najczęstszych przyczyn zagrożenia życia podczas leczenia ciężkich i rozległych oparzeń. Przerwanie ciągłości tkanek, zaburzenie homeostazy i niedotlenienie mogą doprowadzić do relokacji i niekontrolowanego rozrostu drobnoustrojów kolonizujących ranę lub jej brzegi, a w efekcie do zakażenia, które w istotny sposób utrudnia proces gojenia, znacznie wydłużając czas konieczny do reepitelializacji. Utworzona w ranie struktura biofilmu cechuje się odpornością na działanie antybiotyków i elementów układu odpornościowego gospodarza. Obecnie dąży się do zastąpienia antybiotykoterapii miejscowej terapią bezbarwnymi antyseptykami o wysokim indeksie biozgodności, które – wnikając w głąb struktury biofilmu – prowadzą do jego eradykacji.

Czytaj dalej »

Obwody oddechowe i sprzęt anestezjologiczny – potencjalne źródła zakażeń w anestezjologii

Podczas zabiegu operacyjnego odpowiedzialność za pacjenta spoczywa na zespole operacyjnym i anestezjologicznym. Personel bloku operacyjnego, w skład którego wchodzą lekarz anestezjolog i pielęgniarka anestezjologiczna, powinien dołożyć wszelkich starań, aby bezpiecznie przeprowadzić chorego przez poszczególne etapy znieczulenia oraz przez zabieg operacyjny. Składową częścią tego procesu jest bezpieczeństwo epidemiologiczne. Potencjalne zakażenia mogą być związane z: pacjentem (nieprawidłowe przygotowanie do zabiegu, np. brak higieny jamy ustnej, nieprawidłowe działania związane z zapobieganiem zakażeniom miejsca operowanego lub ich brak), salą operacyjną, personelem oraz sprzętem stosowanym w trakcie zabiegu. W warunkach bloku operacyjnego możliwe jest rozprzestrzenianie się także zakażeń krzyżowych. Należy pamiętać, że zarówno personel, jak i sprzęt anestezjologiczny mogą być źródłem zakażeń. Kluczowe znaczenie ma właściwa higiena rąk oraz prawidłowe postępowanie z użytkowanym sprzętem. W pracy podjęto próbę wskazania epidemiologicznych punktów krytycznych kontroli zakażeń dla zespołów anestezjologicznych oraz obowiązujących zaleceń w tym obszarze.

Czytaj dalej »

Zespół Bindera – przegląd piśmiennictwa

Zespół Bindera stanowi rzadką postać wrodzonego niedorozwoju szczęki oraz szkieletu nosa. Inne cechy kliniczne opisywanej jednostki to: hipoplazja lub brak przedniego kolca nosowego, krótki, płaski nos z krótką przegrodą miękką, ostry kąt nosowo-wargowy, wklęsła warga górna oraz zaburzenia zgryzu klasy III według Angle’a. W pracy przedstawiono obecny stan wiedzy dotyczący etiopatogenezy, diagnostyki oraz metod leczenia zespołu Bindera, z uwzględnieniem zastosowania przeszczepów tkanek własnych oraz materiałów alloplastycznych.

Czytaj dalej »

Pacjent z sepsą. Schematy: diagnostyka i terapia

Sepsa i wstrząs septyczny należą do najcięższych jednostek chorobowych leczonych w oddziałach intensywnej terapii. Przebieg wymienionych zespołów jest bardzo często dramatyczny i nierzadko prowadzi do zgonu chorego. Przez ostatnie dekady poszerzono wiedzę dotyczącą patomechanizmu sepsy, co pozwoliło na modyfikację przyjętych wcześniej definicji. Nowoczesne definicje koncentrują się wokół reakcji odpowiedzi immunologicznej na bodziec uszkadzający. Podstawą rozpoznania sepsy i wstrząsu septycznego jest występowanie określonych objawów klinicznych oraz dysfunkcji narządowej. We wczesnym diagnozowaniu choroby bardzo istotny element stanowi badanie przedmiotowe pacjenta. Do objawów mających znaczenie we wczesnym rozpoznaniu sepsy i wstrząsu septycznego należą: hipotensja, tachypnoe >22 oddechów/minutę oraz zaburzenia świadomości. Tylko dokładne badanie pacjenta i jego ścisła obserwacja umożliwiają wykrycie sepsy bądź wstrząsu septycznego we wczesnym stadium. Zarówno terapia, jak i pielęgnacja chorych jest procesem złożonym. W procesie diagnostycznym oraz terapeutycznym bardzo ważnym elementem jest posługiwanie się opracowanymi w OIT schematami rozpoznania i leczenia tej ciężkiej jednostki chorobowej.

Czytaj dalej »

Fitoterapeutyki w leczeniu zakażeń ran pooparzeniowych

Oparzenia należą do najpoważniejszych urazów, jakich może doznać człowiek. Leczenie ran oparzeniowych jest procesem skomplikowanym i długotrwałym, a rehabilitacja pacjenta trwa jeszcze długo po zabliźnieniu się rany. Stosowane obecnie metody terapii ran oparzeniowych przynoszą zadowalające rezultaty. Jednak istotnym problemem są zakażenia bakteryjne tych ran. Poszukuje się substancji, które byłyby skuteczne w zapobieganiu i leczeniu infekcji, a jednocześnie stymulowały procesy naprawcze w ranie i charakteryzowały się brakiem cytotoksyczności. W licznych pracach badawczych jako skuteczne środki w walce z zakażeniami ran opisywano wyciągi z roślin, takie jak: Senecio serratuloides, Casearia sylvestris, olej z pistacji kleistej i olejek sosnowy. Prowadzone są także badania dotyczące wykorzystania bakteryjnej celulozy czy chitosanu jako nośników tych substancji w opatrunkach na rany. Wiele z opisanych odkryć może być już wykorzystywanych w praktyce w leczeniu ran oparzeniowych, podczas gdy inne są wciąż na etapie testów laboratoryjnych.

Czytaj dalej »

Profilaktyka przeciwodleżynowa i metody prognozowania ryzyka rozwoju odleżyn w oddziałach intensywnej terapii

Odleżyny, należące do trudno gojących się ran przewlekłych, powstają w wyniku działania różnych czynników zewnętrznych oraz wewnętrznych i goją się powyżej 6 tygodni. W dużej mierze problem ran odleżynowych dotyczy oddziałów anestezjologii i intensywnej terapii. Do najważniejszych czynników przyczyniających się do uszkodzenia skóry i ostatecznie powstania odleżyny należą: ucisk, tarcie, naciąganie i wilgoć. Występowanie zmian odleżynowych u pacjentów intensywnej terapii wymaga podejmowania wielu złożonych i często kosztownych działań leczniczo-pielęgnacyjnych. Odleżyna stanowi bolesne powikłanie unieruchomienia chorego. Do działań profilaktycznych zalicza się: ocenę ryzyka rozwoju odleżyn i wyróżnienie pacjentów z tym ryzykiem, pielęgnację skóry, odpowiednie układanie chorego i częstą zmianę pozycji jego ciała, odciążanie miejsc narażonych na występowanie zmian odleżynowych, odpowiednie odżywianie i nawadnianie, fizjoterapię oraz dokumentowanie podejmowanych działań.

Czytaj dalej »

Guz Degosa – rzadki guz naskórka. Opis przypadku klinicznego

Guz Degosa (CCA) to łagodna zmiana naskórkowa, zazwyczaj opisywana jako niewielki, pojedynczy, brązowy lub brunatny guzek występujący w obrębie kończyn dolnych. CCA jest nieznacznie uniesiony, pokryty cienką, wilgotną łuską, w większości przypadków rozwija się bezobjawowo przez wiele lat. Guz Degosa rozpoznaje się na podstawie biopsji i badania histopatologicznego, jednakże klinicznie można podejrzewać tę zmianę w oparciu o charakterystyczny obraz dermatoskopowy. Kluczowe znaczenie w postawieniu diagnozy ma rozpoznanie różnicowe, mające na celu wykluczenie złośliwego charakteru choroby. W pracy przedstawiono przypadek 60-letniego mężczyzny, który zgłosił się do Poradni Dermatologicznej w celu diagnostyki zmiany na lewym podudziu. Guz Degosa, o typowym obrazie dermatoskopowym, został potwierdzony w badaniu histopatologicznym, a następnie w całości usunięty.

Czytaj dalej »

Zastosowanie odwróconego płata łydkowego jako alternatywy dla wolnych płatów w celu rekonstrukcji ubytków tkankowych 1/3 dalszej kończyny dolnej, pięty i grzbietu stopy

Dzięki rozwojowi opieki anestezjologicznej oraz techniki mikrochirurgicznej, wolne płaty stały się metodą z wyboru w celu zaopatrywania ubytków tkankowych podudzi. Technika ta posiada niestety ograniczenia wynikające z upośledzenia funkcji miejsca dawczego i/lub biorczego ze względu na np. zmiany naczyniowe w wyniku zaawansowanej miażdżycy, cukrzycy, czy popromiennego uszkodzenia tkanek. Ponadto stan ogólny pacjenta nie zawsze pozwala na wydłużony czas operacji i może niepotrzebnie podwyższać ryzyko powikłań pooperacyjnych. Zmiany pourazowe często wiążą się z uszkodzeniem dużych naczyń krwionośnych kończyny dolnej. W takich przypadkach zastosowanie technik mikrochirurgicznych wiąże się z większą częstością powikłań. Wykorzystanie miejscowych tkanek lub techniki płatów przesuniętych w dolnej części podudzia i stopy jest bardzo ograniczone ze względu na skąpy obszar tkanki miękkiej i jej niską mobilność. We wszystkich tych przypadkach użycie skórno-powięziowych płatów lokalnych stanowi dobrą alternatywę dla płatów wolnych. Celem niniejszej pracy była ocena wykorzystania odwróconego płata łydkowego do pokrycia ubytków skory i tkanki podskórnej okolicy 1/3 dalszej podudzia, kostki i pięty.

Czytaj dalej »

Wymazy z rany oparzeniowej – analiza mikrobiologiczna

Wstęp W przypadku zakażenia rany oparzeniowej w podejmowaniu decyzji o włączeniu antybiotykoterapii kluczowe znaczenie ma typowa diagnostyka mikrobiologiczna. W celu uzyskania wiarygodnych wyników posiewów najistotniejsze jest prawidłowe pobranie materiału klinicznego (etap przedlaboratoryjny). Ma to szczególne znaczenie w dobie narastania oporności drobnoustrojów i szerzenia się wielolekoopornych szczepów w środowisku oraz wzmagania wysiłków w celu ochrony antybiotyków. Materiał i metody W okresie od 1 stycznia 2016 roku do 31 grudnia 2016 roku przeprowadzono retrospektywną analizę uzyskanych wyników badań mikrobiologicznych. W 2016 roku zlecono wykonanie 154 wymazów z ran oparzeniowych. Materiał biologiczny pobrano w tym okresie u 73 pacjentów hospitalizowanych na Oddziale Leczenia Oparzeń Wielospecjalistycznego Szpitala im. J. Strusia w Poznaniu. Posiewy zostały wykonane w kierunku drobnoustrojów tlenowych i beztlenowych. Wyniki W posiewie 27 próbek (17,5%) nie uzyskano wzrostu drobnoustrojów. Z 66 (43%) wymazów uzyskano izolaty w monokulturze. Z pozostałych próbek, tj. 61 (39,5%), wyosobniono dwa lub więcej izolatów. Ze 127 próbek wyhodowano 209 izolatów: 102 (48,8%) bakterii Gram-dodatnich, 47 (22,5%) pałeczek Gram-ujemnych niefermentujących, 59 (28,2%) szczepów należących do rodziny Enterobacteriaceae oraz jeden szczep z gatunku Candida glabrata. Najczęstszymi czynnikami etiologicznymi zakażeń ran były: Staphylococcus aureus (57 izolatów), Acinetobacter baumannii (33 izolaty), Enterobacter cloacae (25 izolatów), Escherichia coli (13 izolatów), Pseudomonas aeruginosa (13 izolatów) oraz Klebsiella pneumoniae (7 izolatów). 53% szczepów S. aureus było metycylinoopornych (MRSA). W przypadku A. baumannii, 55% wyizolowanych szczepów wykazywało oporność na karbapenemy. 16% szczepów należących do gatunku P. aeruginosa wytwarzało metalo-β-laktamazę typu MBL. 21% izolatów z rodziny Enterobacteriaceae produkowało β-laktamazy o rozszerzonym spektrum substratowym typu ESBL. Spośród wszystkich izolatów Enterococcus faecalis cztery były oporne na wysokie stężenia aminoglikozydow (HLAR). Jeden izolat Enterococcus faecium wykazywał fenotyp oporności na glikopeptydy (VAN ). Wnioski Najczęściej izolowane drobnoustroje – a zwłaszcza S. aureus, A. baumannii i E. cloacae – w większości były wielolekooporne (MRSA, ESBL, oporność na karbapenemy). Dlatego, aby zapobiegać rozwojowi zakażeń patogenami mającymi szczególne znaczenie kliniczne, ważne jest, aby leczenie empiryczne zawsze było oparte na wiedzy dotyczącej lokalnej sytuacji epidemiologicznej oraz ścisłym przestrzeganiu polityki antybiotykowej szpitala.

Czytaj dalej »

Narastająca lekooporność Acinetobacter baumannii – rosnące zagrożenie dla oddziałów oparzeniowych

W ostatnich latach znacząco wzrosła liczba zakażeń szpitalnych wywoływanych przez Gram-ujemną pałeczkę niefermentującą – Acinetobacter baumannii. Rozpowszechnienie jej w środowisku naturalnym oraz szpitalnym, a także wysoka zdolność przeżycia w niekorzystnych warunkach sprawiły, że A. baumannii jest obecnie jednym z najczęściej izolowanych patogenów oportunistycznych, szczególnie na oddziałach intensywnej opieki: medycznych, chirurgicznych oraz oparzeniowych. Tworzenie silnych struktur biofilmu i szybki rozwój oporności na antybiotyki oraz środki antyseptyczne stawiają Acinetobacter baumannii na czele drobnoustrojów trudnych do eradykacji. W związku ze zmniejszającą się liczbą antybiotyków wykorzystujących skuteczność w zwalczaniu A. baumannii poszukuje się nowych rozwiązań terapeutycznych, takich jak aktywne przeciwdrobnoustrojowo opatrunki czy antyseptyki.

Czytaj dalej »