Archiwa: Project

Osiem lat po pierwszej aplikacji keratynocytów hodowlanych na Integrę® DRT – opis przypadku

Leczenie ciężkich przykurczów po oparzeniach u dzieci wiąże się ze żmudnym i skomplikowanym procesem terapeutycznym, który trwa od wyleczenia ran oparzeniowych aż do zakończenia wzrostu ciała. Przykurcz szyi należy do szczególnie trudnych problemów chirurgicznych. Ograniczenie sprawności ruchowej, narastanie przykurczu szyi wraz ze wzrostem pacjenta, a także potęgowanie się deformacji dolnej części twarzy często wymagają wieloetapowych zabiegów chirurgicznych. W 2007 roku została przeprowadzona pierwsza w Polsce chirurgiczna rekonstrukcja z wykorzystaniem Integry® DRT, siatkowanego przeszczepu skóry pośredniej grubości (ang. split thickness skin graft – STSG) i zawiesiny hodowlanych keratynocytów (ang. cultured keratinocytes – CKS). Celem pracy była ocena wyniku leczenia chłopca z przykurczem pooparzeniowym szyi z wykorzystaniem Integry® DRT oraz aplikacji CKS i STSG. Operacja została przeprowadzona u siedmioletniego pacjenta, który doznał oparzenia głębokości IIb/III stopnia w wieku 1,5 roku. U chłopca wraz ze wzrostem doszło do znacznego stopnia przykurczu pooparzeniowego szyi. Proces gojenia po zastosowaniu STSG i CKS na Integrę® DTR był szybki, bez żadnych komplikacji. Wynik końcowy w ośmioletniej obserwacji po operacji był bardzo zadowalający. W badaniu końcowym nie stwierdzono żadnych oznak przykurczu lub przerostu blizn. Jakość zrekonstruowanej skóry palpacyjnie była podobna do skóry zdrowej. Skóra poddana rekonstrukcji posiadała ciemniejszą pigmentację, ale podobną jak w tylnej części szyi i według wywiadu rodziców była konsekwencją opalenizny. Połączenie STSG z CKS w rekonstrukcji z Integrą® DRT wydaje się być cenną alternatywą, która pozwala osiągnąć rezultat niezmienny w czasie. Ograniczenie wymaganej liczby operacji jest pomocne w poprawie jakości życia.

Czytaj dalej »

Miejsce antybiotykoterapii w leczeniu ran

Rana jest przerwaniem ciągłości powłok skóry lub śluzówki pod wpływem urazu. Ta ogólna definicja nie obejmuje jednak czasu oraz mechanizmu jej powstania. Na gojenie się ran mają wpływ zarówno czynniki miejscowe (czystość rany), jak i ogólnoustrojowe, które w wielu przypadkach mają zasadnicze znaczenie w procesie gojenia rany. Najtrudniej leczy się rany przewlekłe w grupie chorych z obniżoną odpornością, przebywających w OIT. Szczególny rodzaj ran stanowią rany przewlekłe, trudno gojące się, np.: zakażenia rany pooperacyjnej, zakażenia stopy cukrzycowej oraz odleżyny i owrzodzenia towarzyszące chorobom naczyń żylnych. Jednocześnie często traktowane są jako powikłanie leczenia choroby podstawowej lub powikłanie stanu ogólnego. Obecnie brak jest przekonywujących dowodów świadczących o tym, że rutynowe ogólnoustrojowe podawanie antybiotyków wpływa na przyspieszenie gojenia ran przewlekłych oraz dowodów na skuteczność miejscowego stosowania antybiotyków. Rany przewlekłe ulegają bardzo szybko kolonizacji, wystawione na ekspozycję antybiotyków stanowią rezerwuar szczepów opornych. Aktualnie nadal najtańszą i najskuteczniejszą metodą terapii jest zapobieganie powstawaniu ran..

Czytaj dalej »

Zastosowanie torebki włóknistej otaczającej wszczep silikonowy piersi jako płata torebkowego

Torebka włóknista otaczająca protezę piersiową może być zastosowana jako płat tkankowy, co zasugerowano w badaniach klinicznych. W dostępnym piśmiennictwie możliwość wykorzystania torebki jako płata tkankowego została uzasadniona jedynie na podstawie badania ultrastrukturalnego. Nie omówiono jej dokładnej budowy histologicznej, co z kolei miałoby największe znaczenie praktyczne. Wiarygodne stwierdzenie obecności naczyń krwionośnych w torebce włóknistej dowiodłoby możliwości jej zastosowania w chirurgii plastycznej jako płata tkankowego. Celem pracy było określenie budowy ultrastrukturalnej i histologicznej torebki włóknistej otaczającej protezę piersi oraz przedstawienie możliwości klinicznego zastosowania tej struktury w chirurgii plastycznej na podstawie materiału pobranego od pacjentki. W kwietniu 2014 roku u 54-letniej kobiety po mastektomii i wszczepieniu ekspandera lewej piersi wykonano wymianę ekspandera na protezę oraz mastopeksję prawej piersi. W celach poznawczych pobrano wycinek torebki włóknistej otaczającej ekspander. Preparat został poddany badaniu ultrastrukturalnemu i histologicznemu. Badanie ultrastrukturalne wykonano przy użyciu skaningowego mikroskopu elektronowego (ang. scanning electron microscope – SEM). W badaniu histologicznym przeprowadzono barwienie według Massona, Verhoeffa- Van Giesona i badanie immunohistochemiczne z przeciwciałami anty-CD31 (ang. cluster of differentiation 31). Na podstawie zdjęć mikroskopowych wykazano, że torebka włóknista zawiera naczynia krwionośne, które znajdują się w podścielisku składającym się głównie z wielu warstw włókien kolagenowych i mniejszej ilości włókien elastynowych. Torebka otaczająca protezę jest wytrzymałą i nierozciągliwą strukturą zawierającą włosowate naczynia krwionośne, które są zlokalizowane głównie blisko jej wewnętrznej powierzchni. Dzięki widocznemu ukrwieniu może potencjalnie służyć w praktyce klinicznej jako uszypułowany płat tkankowy.

Czytaj dalej »

Le fort i downfracture predictable and controllable procedure – own experience

In our study was evaluated the modification of the Le Fort I osteotomy. The major modification of the osteotomy was the transposition of the posterior cut from the pterygomaxillary junction to maxillary tuberosity. If present, the third upper molars were removed during the osteotomy. In the years 2008–2014 we performed 318 Le Fort I osteotomies, where in 161 cases pterygomaxillary disjunction were performed and in 157 where the cut through the maxillary tuberosity was executed. The feasibility of this method is presented and discussed in cases of deformities of different origin. With the increasing number of the modified Le Fort I osteotomies we observed that the fracture of the posterior sinus wall became very predictable, always at the level of the sinus floor. No serious intra- and postoperative complications were observed. In our method it was presented upper third molars made the surgery easier and even more predictable. Le Fort I osteotomy executed through the maxillary tuberosity, especially through the cavity of the extracted third molar, becomes a safe and predictable procedure.

Czytaj dalej »

List do Sekretarza Stanu, Minister Józefy Szczurek-Żelazko

List do Sekretarza Stanu, Minister Józefy Szczurek-Żelazko Pielęgniarstwo w Anestezjologii i Intensywnej Opiece 2019;5(4):107–109 Pełna wersja artykułu

Czytaj dalej »

Chirurgiczna korekcja fałdu podpiersiowego z powodu asymetrii obustronnie odtworzonych piersi – opis przypadku

Zabieg mastektomii obejmuje często również usunięcie miąższu piersi w obrębie fałdu podpiersiowego (ang. inframammary fold – IMF). W konsekwencji podczas jednoczasowej lub odroczonej rekonstrukcji konieczna jest korekcja IMF w celu uzyskania naturalnie wyglądającej, nieznacznie opadającej piersi. Celem pracy było przedstawienie opisu przypadku pacjentki, u której wykonano lewostronną korekcję fałdu podpiersiowego z powodu asymetrii piersi po obustronnej mastektomii i rekonstrukcji protezami oraz zaprezentowanie zastosowanej techniki chirurgicznej. 41-letnia kobieta była konsultowana z powodu asymetrii położenia piersi. Wcześniej u pacjentki wykonano prawostronną mastektomię z powodu raka wraz z odroczoną dwuetapową rekonstrukcją wszczepami oraz lewostronną profilaktyczną mastektomię z jednoczasową rekonstrukcją protezą. W badaniu fizykalnym stwierdzono obniżone położenie lewej piersi (o około 3,5 cm) w odniesieniu do przeciwległej okolicy. U pacjentki wykonano korekcję lewej piersi, na którą składały się: kapsulotomia, wielokrotne płytkie nacięcia torebki włóknistej w jej dolnym biegunie i zdwojenie torebki szwami. W wyniku operacji uzyskano względną symetrię położenia piersi z naturalnie wyglądającym lewym fałdem podpiersiowym. Przedstawiona w pracy technika operacyjna korekcji IMF pozwala na podniesienie położenia protezy i skutkuje uzyskaniem naturalnie wyglądającej symetrycznej piersi.

Czytaj dalej »

Yolk sac tumor – a rare clinical case

Yolk sac tumor (aka. endodermal sinus tumor – EST) is a rare cancer of germ cell origin, characterized by high malignancy. Most cases of yolk sac tumor occur in childhood. The most common point of origin are gonads; extragonadal locations (chest, central nervous system – CNS) are rare. The authors present a 38-year-old female patient with ovarian yolk sac tumor. The patient presented at the hospital emergency ward with strong abdominal pains persisting for one month and having exacerbated significantly during last 48 hours. Acute abdomen symptoms were observed in physical examination. Ultrasound and CT imaging examinations of the abdominal cavity and pelvis revealed a large tumor with accompanying free liquid in the peritoneal cavity and pelvis minor, as well as focal lesions within the liver. Emergency laparotomy was performed. Histopathological study allowed for diagnosis of a neoplastic lesion of varied structure with predominance of EST and mature teratoma-type structure. Chemotherapy was initiated as four BEP (bleomycin (blenoxane), etoposide (vepesid), platinol (cisplatin)) cycles. Patient remains under continued oncological and radiological monitoring. Ultrasound scan is the most important diagnostic method for disorders occurring within pelvis minor, both in children and in adults. More precise assessment of the nature and extent of pelvic lesions requires a CT or a MRI scan. Varied histological structure of germ cell tumors, atypical clinical course and rare incidence in adult patients may pose diagnostic difficulties. Correct diagnosis may be additionally hampered by lesions concomitant with the yolk sac tumor, as described e.g. in the liver and mediastinum, due to their small size and general nature. Yolk sac tumors in adults are characterized by much worse prognosis and more aggressive course compared to childhood tumors. The tumor produces α-fetoprotein (AFP), which is a useful marker during diagnosis, treatment and follow-up after completion of therapy. The tumor is most often a mixed type tumor, which should be taken into consideration in differential diagnostics.

Czytaj dalej »

Odczucia związane z pobytem na oddziale intensywnej terapii

Brak zagrożenia wewnętrznego i zewnętrznego jest jedną z podstawowych potrzeb każdego człowieka, wpływającą bezpośrednio na postrzeganie świata. W przedstawionych badaniach, analizujących przeżycia i wspomnienia 10 byłych pacjentów oddziału intensywnej terapii, zaprezentowano ich odczucia związane z pobytem w szpitalu. Dodatkowo wykorzystano cytaty osób, które posiadały jedynie fragmentaryczne wspomnienia z okresu hospitalizacji. W ankiecie skupiono się głównie na aspektach, takich jak: światło, rozmowy, uprzedzanie o wykonywanych czynnościach, ból, głód, pragnienie, świadomość własnej sytuacji czy pory doby. Z uwagi na zaburzenia w tych strefach wielu pacjentów cierpi na zespół stresu pourazowego. Badania własne oraz innych autorów pokazują, iż na każdym etapie hospitalizacji chorzy potrzebują kontaktu z drugim człowiekiem. Pozytywny wpływ na leczenie mają nie tylko odwiedziny najbliższych, lecz także kontakt z personelem szpitala.

Czytaj dalej »

Metody chirurgicznej korekcji fałdu podpiersiowego w rekonstrukcji piersi

Podczas zabiegu mastektomii z powodu raka piersi często konieczne jest radykalne wycięcie miąższu gruczołu piersiowego znajdującego się również w obrębie fałdu podpiersiowego (ang. inframammary fold – IMF). Rekonstrukcja z użyciem wszczepów powinna uwzględniać korekcję IMF w celu uzyskania naturalnie wyglądającej piersi (lekko opadającej). Procedura ta jest wykonywana zwykle podczas wymiany ekspandera na protezę. Celem pracy było zestawienie metod korekcji IMF, mających zastosowanie w rekonstrukcji piersi z użyciem wszczepów silikonowych (ekspandera i/lub protezy). Techniki korekcji IMF dzielą się w zależności od zakresu operacji na metody w których używa się wyłącznie szwów (pojedyncze szwy lub ciągły szew zakotwiczony do ściany klatki piersiowej) lub tkanek własnych pacjentki (uszypułowanych płatów tłuszczowo-powięziowych ze ściany klatki piersiowej lub płatów torebkowych). Istnieje szereg nowoczesnych technik chirurgicznej korekcji IMF po mastektomii, które pozwalają na uzyskanie naturalnie wyglądającej (lekko opadającej) zrekonstruowanej piersi. Optymalny wynik korekcji fałdu podpiersiowego wymaga indywidualnego doboru techniki operacyjnej spośród armamentarium chirurgicznego, zależnego od nasilenia asymetrii, jakości tkanek operowanej okolicy i rozmiaru protezy. Współpraca chirurgów onkologów i plastyków podczas planowania poszczególnych etapów całościowego leczenia operacyjnego pacjentek z rakiem piersi jest niezbędna w celu optymalizacji terapii onkologicznej i wyników estetycznych rekonstrukcji.

Czytaj dalej »

Zastosowanie wyspowego płata skórno-mięśniowego z mięśnia piersiowego większego do rekonstrukcji tkanek po resekcjach z powodu zaawansowanych nowotworów głowy i szyi

Retrospektywnej analizie poddano 508 chorych operowanych z powodu zaawansowanych  nowotworów regionu głowy i szyi, u których zastosowano 546 płatów wyspowych  z mięśnia piersiowego większego (ang. pedicled pectoralis major flap – PMF). Z powodu  nowotworu dna jamy ustnej i języka operowano 252 pacjentów, u których do rekonstrukcji  utraconych tkanek miękkich zastosowano mięsień piersiowy większy (ang. pedicled  pectoralis major – PPM). 118 chorych operowano z powodu nowotworu ustnej części gardła;  pozostali przeszli zabiegi spowodowane zaawansowanymi nowotworami skóry twarzy,  przyusznicy, policzka oraz szyi. U 96 chorych obserwowano powikłania pod postacią martwicy  płata, częściowej martwicy wyspy, obrzęku lub zastoju żylnego oraz przetoki. U 50 pacjentów  (9,15%) konieczne było wykonanie dodatkowego zabiegu, natomiast u 46 (8,42%) badanych powikłania nie wymagały dodatkowej interwencji chirurgicznej. Autorzy niniejszej pracy uważają, że w wybranych przypadkach PMF nadal ma zastosowanie w rekonstrukcjach tkanek  po rozległych resekcjach z powodu zaawansowanych nowotworów regionu głowy i szyi. Pomimo że współczesne rekonstrukcje tkanek tego obszaru są zdominowane przez zabiegi z zastosowaniem technik mikronaczyniowych, dla wielu – zwłaszcza starszych – pacjentów z poważnymi  schorzeniami internistycznymi PMF jest często jedyną możliwą metodą rekonstrukcji.

Czytaj dalej »

Znajomość zasad udzielania pierwszej pomocy przez osoby niesłyszące. Problem komunikacji pomiędzy osobą niesłyszącą a personelem medycznym

Problematyka uszkodzenia słuchu na przestrzeni lat stanowiła przedmiot zainteresowania wielu dyscyplin naukowych, przede wszystkim medycyny oraz związanych z nią specjalizacji, takich jak: laryngologia, otolaryngologia, logopedia, pedagogika (w tym coraz prężniej rozwijająca się specjalizacja pedagogiczna – surdopedagogika, która zajmuje się problematyką uszkodzenia słuchu u dzieci i młodzieży), nauki społeczne, językoznawstwo, glottodydaktyka, fonetyka oraz socjologia. Część z powyższych dziedzin naukowych ocenia głuchotę pod kątem mechanizmów patofizjologicznych, starając się usunąć czynnik wywołujący zaburzenie słuchu lub też zmniejszyć stopień niedosłuchu do możliwie najkorzystniejszego. W kształceniu zawodowym na kierunku ratownictwo medyczne w szkołach policealnych obowiązuje nauka języka migowego. Niestety większość uczelni wyższych nie wprowadziła nauki języka migowego jako przedmiotu obowiązkowego, a nauczanie takie na poziomie studiów licencjackich umożliwiałoby przeszkolenie przyszłej kadry medycznej. Rzutuje to na późniejszej komunikacji z pacjentami niesłyszącymi. Dla profesjonalnego personelu medycznego efektywne komunikowanie się z pacjentem ma fundamentalne znaczenie – od jakości komunikacji w dużej mierze zależy postawienie trafnego rozpoznania i wdrożenie skutecznego leczenia. Sprawna komunikacja pracownika ochrony zdrowia z pacjentem głuchym/głuchoniemym stanowi fundament wzajemnej relacji, dlatego niezmiernie ważne jest zwrócenie uwagi na potrzebę kształcenia profesjonalistów medycznych w zakresie sprawnego posługiwania się językiem miganym. Bariera komunikacyjna nie może usprawiedliwiać uchylania się od niesienia pomocy w sytuacjach niecierpiących zwłoki, gdy zdrowie lub życie człowieka jest zagrożone, nie może również utrudniać pacjentom niesłyszącym korzystania z opieki medycznej. Na terenie całej Polski funkcjonuje numer alarmowy 112, za pośrednictwem którego można skontaktować się z dyspozytorem medycznym lub innym funkcjonariuszem służby publicznej. Niestety głusi – z racji swojej niepełnosprawności – nie mają możliwości skorzystania z numeru alarmowego. Celem niniejszej pracy było określenie znajomości zasad udzielania pierwszej pomocy przez osoby niesłyszące oraz ocena wielkości problemu, jakim jest komunikacja pomiędzy osobą niesłyszącą a personelem medycznym.

Czytaj dalej »

The indicators of erythrocytes energy supply and antioxidant status in patients suffering from severe burn shock

In the presented study, the dynamics of energy supply and antioxidant energy status of erythrocytes was evaluated in adult patients with severe thermal burn shock. The concentration of lactate was found to be increased over two times in all patients suffering from severe burn shock. It indicates an oxygen deficit in the tissues of heavily burnt patients. Moreover, the development of severe hypoxia, energy deficit and the significant tension of antioxidant defense of erythrocytes was noticed during the first twenty-four hours after a burn. Our results indicate that ratio of energy supply and antioxidant status of erythrocyte is dependent on the severity of the injury, what suggests the necessity of the rapid application of anti-hypoxic and antioxidant measures. The activity of adenosine deaminase in erythrocytes may be considered the indirect marker of hypoxia level. Despite the treatment applied, the significant drop of recovered glutathione (1.5×) was observed. This phenomenon was related to the exhaustion of the patients’ antioxidant system. Only patients with the evaluated superoxide dismutase level survived the burn shock phase, what confirms the key role of aforementioned enzyme in antioxidant defense in burned patients.

Czytaj dalej »

Załącznik 8. Resuscytacja pacjenta ułożonego na brzuchu

1 Grupa Robocza ds. Praktyki Polskiego Towarzystwa Pielęgniarek Anestezjologicznych i Intensywnej Opieki 2 I Oddział Kliniczny Anestezjologii i Intensywnej Terapii z Pododdziałem Kardioanestezjologii Szpitala Uniwersyteckiego nr 1 im. dr. A. Jurasza w Bydgoszczy DOI: dx.doi.org/10.15374/PwAiIO2020010 Pielęgniarstwo w Anestezjologii i Intensywnej Opiece 2020;6(1):21–23 Pełna wersja artykułu

Czytaj dalej »

Zalecenie Grupy Roboczej do spraw Praktyki w Pielęgniarstwie Anestezjologicznym i Intensywnej Opieki w sprawie zachowania bezpieczeństwa podczas postępowania z chorym zakażonym/podejrzanym o zakażenie wirusem, hospitalizowanym w OIT

DOI: dx.doi.org/10.15374/PwAiIO2020002 Pielęgniarstwo w Anestezjologii i Intensywnej Opiece 2020;6(1):1 Pełna wersja artykułu

Czytaj dalej »

Załącznik 7. Zastosowanie NIV w stanach ostrych u pacjentów hospitalizowanych z podejrzeniem zakażenia SARS-CoV-2 lub z potwierdzonym COVID-19

1 Grupa Robocza ds. Praktyki Polskiego Towarzystwa Pielęgniarek Anestezjologicznych i Intensywnej Opieki 2 I Oddział Kliniczny Anestezjologii i Intensywnej Terapii z Pododdziałem Kardioanestezjologii Szpitala Uniwersyteckiego nr 1 im. dr. A. Jurasza w Bydgoszczy DOI: dx.doi.org/10.15374/PwAiIO2020009 Pielęgniarstwo w Anestezjologii i Intensywnej Opiece 2020;6(1):17–19 Pełna wersja artykułu

Czytaj dalej »

Załącznik 6. Postępowanie z ciałem pacjenta po śmierci z powodu COVID-19

1 Grupa Robocza ds. Praktyki Polskiego Towarzystwa Pielęgniarek Anestezjologicznych i Intensywnej Opieki 2 Zakład Ratownictwa Medycznego Kolegium Nauk Medycznych Uniwersytetu Rzeszowskiego 3 Oddział Kliniczny Neurochirurgii z Pododdziałem Traumatologii Narządu Ruchu Samodzielnego Publicznego Dziecięcego Szpitala Klinicznego w Warszawie 4 Klinika Anestezjologii i Intensywnej Terapii Samodzielnego Publicznego Szpitala Klinicznego im. prof. W. Orłowskiego, Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego […]

Czytaj dalej »

Załącznik 5. Pozycja na brzuchu (prone position) u pacjenta z COVID-19

1 Grupa Robocza ds. Praktyki Polskiego Towarzystwa Pielęgniarek Anestezjologicznych i Intensywnej Opieki 2 Katedra Pielęgniarstwa Szkoły Zdrowia Publicznego, Collegium Medicum Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie 3 Klinika Anestezjologii i Intensywnej Terapii Samodzielnego Publicznego Szpitala Klinicznego im. prof. W. Orłowskiego, Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego w Warszawie 4 Oddział Kliniczny Neurochirurgii z Pododdziałem Traumatologii Narządu Ruchu Samodzielnego Publicznego […]

Czytaj dalej »

Załącznik 4. Wskazówki dotyczące instrumentacji dróg oddechowych u pacjenta z podejrzeniem/zakażeniem koronawirusem (2019-NCoV)

1 Grupa Robocza ds. Praktyki Polskiego Towarzystwa Pielęgniarek Anestezjologicznych i Intensywnej Opieki 2 Katedra Pielęgniarstwa Szkoły Zdrowia Publicznego, Collegium Medicum Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie 3 Klinika Anestezjologii i Intensywnej Terapii Samodzielnego Publicznego Szpitala Klinicznego im. prof. W. Orłowskiego, Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego w Warszawie 4 Oddział Kliniczny Neurochirurgii z Pododdziałem Traumatologii Narządu Ruchu Samodzielnego Publicznego […]

Czytaj dalej »

Załącznik 3. Lista kontrolna dla oddziałów przyjmujących pacjentów z COVID-19

1 Grupa Robocza ds. Praktyki Polskiego Towarzystwa Pielęgniarek Anestezjologicznych i Intensywnej Opieki 2 Zakład Dydaktyki w Intensywnej Opiece Medycznej i Ratownictwie Medycznym Wydziału Medycznego Uniwersytetu Rzeszowskiego 3 Klinika Anestezjologii i Intensywnej Terapii Dziecięcej Samodzielnego Publicznego Dziecięcego Szpitala Klinicznego w Warszawie DOI: dx.doi.org/10.15374/PwAiIO2020005 Pielęgniarstwo w Anestezjologii i Intensywnej Opiece 2020;6(1):9–10 Pełna wersja artykułu

Czytaj dalej »

Załącznik 2. Instrukcja zakładania/zdejmowania barierowego ubrania ochronnego

1 Grupa Robocza ds. Praktyki Polskiego Towarzystwa Pielęgniarek Anestezjologicznych i Intensywnej Opieki 2 Oddział Kliniczny Neurochirurgii z Pododdziałem Traumatologii Narządu Ruchu Samodzielnego Publicznego Dziecięcego Szpitala Klinicznego w Warszawie 3 Klinika Anestezjologii i Intensywnej Terapii Samodzielnego Publicznego Szpitala Klinicznego im. prof. W. Orłowskiego, Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego w Warszawie 4 Zakład Ratownictwa Medycznego Kolegium Nauk Medycznych […]

Czytaj dalej »

Załącznik 1. Bezpieczne sprawowanie opieki nad pacjentem z podejrzeniem/rozpoznaniem COVID-19

Jedną ze względnie prostych i skutecznych metod pokrycia ubytków tkanek miękkich w dolnej części podudzia, okolicach stawu skokowego i pięty jest płat łydkowy. Płat ten jest oparty na naczyniach towarzyszących nerwowi łydkowemu, które łączą się z pęczkiem strzałkowym za pośrednictwem perforatorów w projekcji przegrody międzymięśniowej bocznej i może zawierać wszystkie warstwy, włącznie z tkanką mięśniową z mięśni dwubrzuścowych. Długa szypuła oraz możliwość całkowitej rotacji płata łydkowego (w razie preparowania jako płata śmigłowego) pozwalają w niektórych przypadkach na skuteczne zaopatrzenie ubytków tkanek w wymienionych okolicach.

Czytaj dalej »

Zaopatrywanie ubytków tkanek miękkich o różnej etiologii dolnej części podudzia, okolicy stawu skokowego i pięty płatem łydkowym – doświadczenia własne

Jedną ze względnie prostych i skutecznych metod pokrycia ubytków tkanek miękkich w dolnej części podudzia, okolicach stawu skokowego i pięty jest płat łydkowy. Płat ten jest oparty na naczyniach towarzyszących nerwowi łydkowemu, które łączą się z pęczkiem strzałkowym za pośrednictwem perforatorów w projekcji przegrody międzymięśniowej bocznej i może zawierać wszystkie warstwy, włącznie z tkanką mięśniową z mięśni dwubrzuścowych. Długa szypuła oraz możliwość całkowitej rotacji płata łydkowego (w razie preparowania jako płata śmigłowego) pozwalają w niektórych przypadkach na skuteczne zaopatrzenie ubytków tkanek w wymienionych okolicach.

Czytaj dalej »

Rekonstrukcja ubytku tkanek miękkich płatem z mięśnia najszerszego grzbietu po oparzeniu głębokim obręczy barkowej z odsłonięciem struktur kostnych u chorego niedożywionego z upośledzeniem odporności – opis przypadku

Oparzenie głębokie jest rodzajem urazu termicznego, który wywołuje martwicę przekraczającą swoim zasięgiem grubość skory. W skrajnych przypadkach może prowadzić do odsłonięcia struktur układu mięśniowo-szkieletowego oraz narządow wewnętrznych. Leczenie oparzeń głębokich polega na jak najszybszym wycięciu rany oparzeniowej i zamknięciu ubytku, najczęściej przy pomocy przeszczepów skóry pośredniej grubości. W przypadku odsłonięcia struktur, takich jak: kości, stawy oraz ścięgna, ubytki powłoki należy zrekonstruować z wykorzystaniem płatów tkankowych. W pracy przedstawiono przypadek mężczyzny po oparzeniu głębokim z odsłonięciem struktur kostnych obręczy barkowej, któore zostały skutecznie zaopatrzone płatem z mięśnia najszerszego grzbietu (latissimus dorsi – LD). 57-letni pacjent w stanie upojenia alkoholowego doznał oparzenia kontaktowego od grzewczej płyty elektrycznej. Mężczyzna zgłosił się do Wschodniego Centrum Leczenia Oparzeń i Chirurgii Rekonstrukcyjnej dwa tygodnie po urazie. W wywiadzie z innych schorzeń stwierdzono: uzależnienie od alkoholu, niedożywienie oraz zakażenie HIV. W badaniu lekarskim zaobserwowano rozległą martwicę rozpływną obejmującą okolice zauszną (wraz z częścią małżowiny usznej), szyjną tylną, łopatkową i naramienną po stronie lewej. W leczeniu wstępnym usunięto tkanki martwe oraz stosowano opatrunki antyseptyczne. Po wycięciu martwicy doszło do odsłonięcia tkanek miękkich oraz struktur kostnych obręczy barkowej. Tkanki miękkie pokryto przeszczepami skórnymi, natomiast ubytek nad strukturami kostnymi zamknięto płatem z mięśnia najszerszego grzbietu, opartym na naczyniach piersiowo-grzbietowych. Dzięki zastosowanemu leczeniu uzyskano zamknięcie doznanych ran oparzeniowych. Płat LD jest prostym, szybkim i bezpiecznym sposobem zaopatrzenia ubytku tkanek miękkich z odsłonięciem struktur kostnych po oparzeniu głębokim obręczy barkowej. Może być stosowany nawet u chorych ze znacznymi obciążeniami ogolnymi (stanami chorobowymi), upośledzającymi proces gojenia ran.

Czytaj dalej »

Rozszczep podniebienia

Rozszczepy wargi i podniebienia są wadami wrodzonymi występującymi z częstotliwością 1,7/1000 żywo urodzonych dzieci. Izolowane rozszczepy podniebienia są obserwowane częściej u dziewczynek, natomiast rozszczepy wargi i podniebienia – u chłopców. Istnieje wiele klasyfikacji tej wady. Leczenie rozszczepu podniebienia stanowi wyzwanie dla licznych specjalistów. Do najważniejszych problemów związanych z tą wadą należą zaburzenia mowy, karmienia i wzrostu twarzoczaszki. Często towarzyszą jej również inne wady lub zespoły wad wrodzonych. Pomimo że patologia ta jest znana od setek lat, nadal nie ma jednolitego algorytmu jej leczenia. Na poprawę standardu życia pacjentów z rozszczepem podniebienia pracuje zespół składający się z wielu specjalistów, m.in.: otolaryngologów, pediatrów, chirurgów, ortodontów, audiologów, logopedów, pielęgniarek. Nie bez znaczenia dla dzieci i ich rodziców jest też wsparcie psychologiczne. Głównym celem leczenia rozszczepu podniebienia jest minimalizacja zaburzeń wzrostu twarzoczaszki i osiągnięcie normalnej wymowy u pacjenta. Istnieje wiele metod chirurgicznych i ich modyfikacji, a wszystkie służą poprawie funkcji podniebienia, a także wyglądu dziecka. Wiek, w którym powinno się przeprowadzać operację rozszczepu podniebienia, budzi wiele kontrowersji. Wiadomo, że wczesna rekonstrukcja podniebienia wpływa korzystnie na rozwój mowy, podczas gdy późniejsza z kolei ma korzystny wpływ na rozwój twarzoczaszki.

Czytaj dalej »