Archiwa: Project

Odczucia związane z pobytem na oddziale intensywnej terapii

Brak zagrożenia wewnętrznego i zewnętrznego jest jedną z podstawowych potrzeb każdego człowieka, wpływającą bezpośrednio na postrzeganie świata. W przedstawionych badaniach, analizujących przeżycia i wspomnienia 10 byłych pacjentów oddziału intensywnej terapii, zaprezentowano ich odczucia związane z pobytem w szpitalu. Dodatkowo wykorzystano cytaty osób, które posiadały jedynie fragmentaryczne wspomnienia z okresu hospitalizacji. W ankiecie skupiono się głównie na aspektach, takich jak: światło, rozmowy, uprzedzanie o wykonywanych czynnościach, ból, głód, pragnienie, świadomość własnej sytuacji czy pory doby. Z uwagi na zaburzenia w tych strefach wielu pacjentów cierpi na zespół stresu pourazowego. Badania własne oraz innych autorów pokazują, iż na każdym etapie hospitalizacji chorzy potrzebują kontaktu z drugim człowiekiem. Pozytywny wpływ na leczenie mają nie tylko odwiedziny najbliższych, lecz także kontakt z personelem szpitala.

Czytaj dalej »

Metody chirurgicznej korekcji fałdu podpiersiowego w rekonstrukcji piersi

Podczas zabiegu mastektomii z powodu raka piersi często konieczne jest radykalne wycięcie miąższu gruczołu piersiowego znajdującego się również w obrębie fałdu podpiersiowego (ang. inframammary fold – IMF). Rekonstrukcja z użyciem wszczepów powinna uwzględniać korekcję IMF w celu uzyskania naturalnie wyglądającej piersi (lekko opadającej). Procedura ta jest wykonywana zwykle podczas wymiany ekspandera na protezę. Celem pracy było zestawienie metod korekcji IMF, mających zastosowanie w rekonstrukcji piersi z użyciem wszczepów silikonowych (ekspandera i/lub protezy). Techniki korekcji IMF dzielą się w zależności od zakresu operacji na metody w których używa się wyłącznie szwów (pojedyncze szwy lub ciągły szew zakotwiczony do ściany klatki piersiowej) lub tkanek własnych pacjentki (uszypułowanych płatów tłuszczowo-powięziowych ze ściany klatki piersiowej lub płatów torebkowych). Istnieje szereg nowoczesnych technik chirurgicznej korekcji IMF po mastektomii, które pozwalają na uzyskanie naturalnie wyglądającej (lekko opadającej) zrekonstruowanej piersi. Optymalny wynik korekcji fałdu podpiersiowego wymaga indywidualnego doboru techniki operacyjnej spośród armamentarium chirurgicznego, zależnego od nasilenia asymetrii, jakości tkanek operowanej okolicy i rozmiaru protezy. Współpraca chirurgów onkologów i plastyków podczas planowania poszczególnych etapów całościowego leczenia operacyjnego pacjentek z rakiem piersi jest niezbędna w celu optymalizacji terapii onkologicznej i wyników estetycznych rekonstrukcji.

Czytaj dalej »

Zastosowanie wyspowego płata skórno-mięśniowego z mięśnia piersiowego większego do rekonstrukcji tkanek po resekcjach z powodu zaawansowanych nowotworów głowy i szyi

Retrospektywnej analizie poddano 508 chorych operowanych z powodu zaawansowanych  nowotworów regionu głowy i szyi, u których zastosowano 546 płatów wyspowych  z mięśnia piersiowego większego (ang. pedicled pectoralis major flap – PMF). Z powodu  nowotworu dna jamy ustnej i języka operowano 252 pacjentów, u których do rekonstrukcji  utraconych tkanek miękkich zastosowano mięsień piersiowy większy (ang. pedicled  pectoralis major – PPM). 118 chorych operowano z powodu nowotworu ustnej części gardła;  pozostali przeszli zabiegi spowodowane zaawansowanymi nowotworami skóry twarzy,  przyusznicy, policzka oraz szyi. U 96 chorych obserwowano powikłania pod postacią martwicy  płata, częściowej martwicy wyspy, obrzęku lub zastoju żylnego oraz przetoki. U 50 pacjentów  (9,15%) konieczne było wykonanie dodatkowego zabiegu, natomiast u 46 (8,42%) badanych powikłania nie wymagały dodatkowej interwencji chirurgicznej. Autorzy niniejszej pracy uważają, że w wybranych przypadkach PMF nadal ma zastosowanie w rekonstrukcjach tkanek  po rozległych resekcjach z powodu zaawansowanych nowotworów regionu głowy i szyi. Pomimo że współczesne rekonstrukcje tkanek tego obszaru są zdominowane przez zabiegi z zastosowaniem technik mikronaczyniowych, dla wielu – zwłaszcza starszych – pacjentów z poważnymi  schorzeniami internistycznymi PMF jest często jedyną możliwą metodą rekonstrukcji.

Czytaj dalej »

Znajomość zasad udzielania pierwszej pomocy przez osoby niesłyszące. Problem komunikacji pomiędzy osobą niesłyszącą a personelem medycznym

Problematyka uszkodzenia słuchu na przestrzeni lat stanowiła przedmiot zainteresowania wielu dyscyplin naukowych, przede wszystkim medycyny oraz związanych z nią specjalizacji, takich jak: laryngologia, otolaryngologia, logopedia, pedagogika (w tym coraz prężniej rozwijająca się specjalizacja pedagogiczna – surdopedagogika, która zajmuje się problematyką uszkodzenia słuchu u dzieci i młodzieży), nauki społeczne, językoznawstwo, glottodydaktyka, fonetyka oraz socjologia. Część z powyższych dziedzin naukowych ocenia głuchotę pod kątem mechanizmów patofizjologicznych, starając się usunąć czynnik wywołujący zaburzenie słuchu lub też zmniejszyć stopień niedosłuchu do możliwie najkorzystniejszego. W kształceniu zawodowym na kierunku ratownictwo medyczne w szkołach policealnych obowiązuje nauka języka migowego. Niestety większość uczelni wyższych nie wprowadziła nauki języka migowego jako przedmiotu obowiązkowego, a nauczanie takie na poziomie studiów licencjackich umożliwiałoby przeszkolenie przyszłej kadry medycznej. Rzutuje to na późniejszej komunikacji z pacjentami niesłyszącymi. Dla profesjonalnego personelu medycznego efektywne komunikowanie się z pacjentem ma fundamentalne znaczenie – od jakości komunikacji w dużej mierze zależy postawienie trafnego rozpoznania i wdrożenie skutecznego leczenia. Sprawna komunikacja pracownika ochrony zdrowia z pacjentem głuchym/głuchoniemym stanowi fundament wzajemnej relacji, dlatego niezmiernie ważne jest zwrócenie uwagi na potrzebę kształcenia profesjonalistów medycznych w zakresie sprawnego posługiwania się językiem miganym. Bariera komunikacyjna nie może usprawiedliwiać uchylania się od niesienia pomocy w sytuacjach niecierpiących zwłoki, gdy zdrowie lub życie człowieka jest zagrożone, nie może również utrudniać pacjentom niesłyszącym korzystania z opieki medycznej. Na terenie całej Polski funkcjonuje numer alarmowy 112, za pośrednictwem którego można skontaktować się z dyspozytorem medycznym lub innym funkcjonariuszem służby publicznej. Niestety głusi – z racji swojej niepełnosprawności – nie mają możliwości skorzystania z numeru alarmowego. Celem niniejszej pracy było określenie znajomości zasad udzielania pierwszej pomocy przez osoby niesłyszące oraz ocena wielkości problemu, jakim jest komunikacja pomiędzy osobą niesłyszącą a personelem medycznym.

Czytaj dalej »

The indicators of erythrocytes energy supply and antioxidant status in patients suffering from severe burn shock

In the presented study, the dynamics of energy supply and antioxidant energy status of erythrocytes was evaluated in adult patients with severe thermal burn shock. The concentration of lactate was found to be increased over two times in all patients suffering from severe burn shock. It indicates an oxygen deficit in the tissues of heavily burnt patients. Moreover, the development of severe hypoxia, energy deficit and the significant tension of antioxidant defense of erythrocytes was noticed during the first twenty-four hours after a burn. Our results indicate that ratio of energy supply and antioxidant status of erythrocyte is dependent on the severity of the injury, what suggests the necessity of the rapid application of anti-hypoxic and antioxidant measures. The activity of adenosine deaminase in erythrocytes may be considered the indirect marker of hypoxia level. Despite the treatment applied, the significant drop of recovered glutathione (1.5×) was observed. This phenomenon was related to the exhaustion of the patients’ antioxidant system. Only patients with the evaluated superoxide dismutase level survived the burn shock phase, what confirms the key role of aforementioned enzyme in antioxidant defense in burned patients.

Czytaj dalej »

Załącznik 8. Resuscytacja pacjenta ułożonego na brzuchu

1 Grupa Robocza ds. Praktyki Polskiego Towarzystwa Pielęgniarek Anestezjologicznych i Intensywnej Opieki 2 I Oddział Kliniczny Anestezjologii i Intensywnej Terapii z Pododdziałem Kardioanestezjologii Szpitala Uniwersyteckiego nr 1 im. dr. A. Jurasza w Bydgoszczy DOI: dx.doi.org/10.15374/PwAiIO2020010 Pielęgniarstwo w Anestezjologii i Intensywnej Opiece 2020;6(1):21–23 Pełna wersja artykułu

Czytaj dalej »

Zalecenie Grupy Roboczej do spraw Praktyki w Pielęgniarstwie Anestezjologicznym i Intensywnej Opieki w sprawie zachowania bezpieczeństwa podczas postępowania z chorym zakażonym/podejrzanym o zakażenie wirusem, hospitalizowanym w OIT

DOI: dx.doi.org/10.15374/PwAiIO2020002 Pielęgniarstwo w Anestezjologii i Intensywnej Opiece 2020;6(1):1 Pełna wersja artykułu

Czytaj dalej »

Załącznik 7. Zastosowanie NIV w stanach ostrych u pacjentów hospitalizowanych z podejrzeniem zakażenia SARS-CoV-2 lub z potwierdzonym COVID-19

1 Grupa Robocza ds. Praktyki Polskiego Towarzystwa Pielęgniarek Anestezjologicznych i Intensywnej Opieki 2 I Oddział Kliniczny Anestezjologii i Intensywnej Terapii z Pododdziałem Kardioanestezjologii Szpitala Uniwersyteckiego nr 1 im. dr. A. Jurasza w Bydgoszczy DOI: dx.doi.org/10.15374/PwAiIO2020009 Pielęgniarstwo w Anestezjologii i Intensywnej Opiece 2020;6(1):17–19 Pełna wersja artykułu

Czytaj dalej »

Załącznik 6. Postępowanie z ciałem pacjenta po śmierci z powodu COVID-19

1 Grupa Robocza ds. Praktyki Polskiego Towarzystwa Pielęgniarek Anestezjologicznych i Intensywnej Opieki 2 Zakład Ratownictwa Medycznego Kolegium Nauk Medycznych Uniwersytetu Rzeszowskiego 3 Oddział Kliniczny Neurochirurgii z Pododdziałem Traumatologii Narządu Ruchu Samodzielnego Publicznego Dziecięcego Szpitala Klinicznego w Warszawie 4 Klinika Anestezjologii i Intensywnej Terapii Samodzielnego Publicznego Szpitala Klinicznego im. prof. W. Orłowskiego, Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego […]

Czytaj dalej »

Załącznik 5. Pozycja na brzuchu (prone position) u pacjenta z COVID-19

1 Grupa Robocza ds. Praktyki Polskiego Towarzystwa Pielęgniarek Anestezjologicznych i Intensywnej Opieki 2 Katedra Pielęgniarstwa Szkoły Zdrowia Publicznego, Collegium Medicum Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie 3 Klinika Anestezjologii i Intensywnej Terapii Samodzielnego Publicznego Szpitala Klinicznego im. prof. W. Orłowskiego, Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego w Warszawie 4 Oddział Kliniczny Neurochirurgii z Pododdziałem Traumatologii Narządu Ruchu Samodzielnego Publicznego […]

Czytaj dalej »

Załącznik 4. Wskazówki dotyczące instrumentacji dróg oddechowych u pacjenta z podejrzeniem/zakażeniem koronawirusem (2019-NCoV)

1 Grupa Robocza ds. Praktyki Polskiego Towarzystwa Pielęgniarek Anestezjologicznych i Intensywnej Opieki 2 Katedra Pielęgniarstwa Szkoły Zdrowia Publicznego, Collegium Medicum Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie 3 Klinika Anestezjologii i Intensywnej Terapii Samodzielnego Publicznego Szpitala Klinicznego im. prof. W. Orłowskiego, Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego w Warszawie 4 Oddział Kliniczny Neurochirurgii z Pododdziałem Traumatologii Narządu Ruchu Samodzielnego Publicznego […]

Czytaj dalej »

Załącznik 3. Lista kontrolna dla oddziałów przyjmujących pacjentów z COVID-19

1 Grupa Robocza ds. Praktyki Polskiego Towarzystwa Pielęgniarek Anestezjologicznych i Intensywnej Opieki 2 Zakład Dydaktyki w Intensywnej Opiece Medycznej i Ratownictwie Medycznym Wydziału Medycznego Uniwersytetu Rzeszowskiego 3 Klinika Anestezjologii i Intensywnej Terapii Dziecięcej Samodzielnego Publicznego Dziecięcego Szpitala Klinicznego w Warszawie DOI: dx.doi.org/10.15374/PwAiIO2020005 Pielęgniarstwo w Anestezjologii i Intensywnej Opiece 2020;6(1):9–10 Pełna wersja artykułu

Czytaj dalej »

Załącznik 2. Instrukcja zakładania/zdejmowania barierowego ubrania ochronnego

1 Grupa Robocza ds. Praktyki Polskiego Towarzystwa Pielęgniarek Anestezjologicznych i Intensywnej Opieki 2 Oddział Kliniczny Neurochirurgii z Pododdziałem Traumatologii Narządu Ruchu Samodzielnego Publicznego Dziecięcego Szpitala Klinicznego w Warszawie 3 Klinika Anestezjologii i Intensywnej Terapii Samodzielnego Publicznego Szpitala Klinicznego im. prof. W. Orłowskiego, Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego w Warszawie 4 Zakład Ratownictwa Medycznego Kolegium Nauk Medycznych […]

Czytaj dalej »

Załącznik 1. Bezpieczne sprawowanie opieki nad pacjentem z podejrzeniem/rozpoznaniem COVID-19

Jedną ze względnie prostych i skutecznych metod pokrycia ubytków tkanek miękkich w dolnej części podudzia, okolicach stawu skokowego i pięty jest płat łydkowy. Płat ten jest oparty na naczyniach towarzyszących nerwowi łydkowemu, które łączą się z pęczkiem strzałkowym za pośrednictwem perforatorów w projekcji przegrody międzymięśniowej bocznej i może zawierać wszystkie warstwy, włącznie z tkanką mięśniową z mięśni dwubrzuścowych. Długa szypuła oraz możliwość całkowitej rotacji płata łydkowego (w razie preparowania jako płata śmigłowego) pozwalają w niektórych przypadkach na skuteczne zaopatrzenie ubytków tkanek w wymienionych okolicach.

Czytaj dalej »

Zaopatrywanie ubytków tkanek miękkich o różnej etiologii dolnej części podudzia, okolicy stawu skokowego i pięty płatem łydkowym – doświadczenia własne

Jedną ze względnie prostych i skutecznych metod pokrycia ubytków tkanek miękkich w dolnej części podudzia, okolicach stawu skokowego i pięty jest płat łydkowy. Płat ten jest oparty na naczyniach towarzyszących nerwowi łydkowemu, które łączą się z pęczkiem strzałkowym za pośrednictwem perforatorów w projekcji przegrody międzymięśniowej bocznej i może zawierać wszystkie warstwy, włącznie z tkanką mięśniową z mięśni dwubrzuścowych. Długa szypuła oraz możliwość całkowitej rotacji płata łydkowego (w razie preparowania jako płata śmigłowego) pozwalają w niektórych przypadkach na skuteczne zaopatrzenie ubytków tkanek w wymienionych okolicach.

Czytaj dalej »

Rekonstrukcja ubytku tkanek miękkich płatem z mięśnia najszerszego grzbietu po oparzeniu głębokim obręczy barkowej z odsłonięciem struktur kostnych u chorego niedożywionego z upośledzeniem odporności – opis przypadku

Oparzenie głębokie jest rodzajem urazu termicznego, który wywołuje martwicę przekraczającą swoim zasięgiem grubość skory. W skrajnych przypadkach może prowadzić do odsłonięcia struktur układu mięśniowo-szkieletowego oraz narządow wewnętrznych. Leczenie oparzeń głębokich polega na jak najszybszym wycięciu rany oparzeniowej i zamknięciu ubytku, najczęściej przy pomocy przeszczepów skóry pośredniej grubości. W przypadku odsłonięcia struktur, takich jak: kości, stawy oraz ścięgna, ubytki powłoki należy zrekonstruować z wykorzystaniem płatów tkankowych. W pracy przedstawiono przypadek mężczyzny po oparzeniu głębokim z odsłonięciem struktur kostnych obręczy barkowej, któore zostały skutecznie zaopatrzone płatem z mięśnia najszerszego grzbietu (latissimus dorsi – LD). 57-letni pacjent w stanie upojenia alkoholowego doznał oparzenia kontaktowego od grzewczej płyty elektrycznej. Mężczyzna zgłosił się do Wschodniego Centrum Leczenia Oparzeń i Chirurgii Rekonstrukcyjnej dwa tygodnie po urazie. W wywiadzie z innych schorzeń stwierdzono: uzależnienie od alkoholu, niedożywienie oraz zakażenie HIV. W badaniu lekarskim zaobserwowano rozległą martwicę rozpływną obejmującą okolice zauszną (wraz z częścią małżowiny usznej), szyjną tylną, łopatkową i naramienną po stronie lewej. W leczeniu wstępnym usunięto tkanki martwe oraz stosowano opatrunki antyseptyczne. Po wycięciu martwicy doszło do odsłonięcia tkanek miękkich oraz struktur kostnych obręczy barkowej. Tkanki miękkie pokryto przeszczepami skórnymi, natomiast ubytek nad strukturami kostnymi zamknięto płatem z mięśnia najszerszego grzbietu, opartym na naczyniach piersiowo-grzbietowych. Dzięki zastosowanemu leczeniu uzyskano zamknięcie doznanych ran oparzeniowych. Płat LD jest prostym, szybkim i bezpiecznym sposobem zaopatrzenia ubytku tkanek miękkich z odsłonięciem struktur kostnych po oparzeniu głębokim obręczy barkowej. Może być stosowany nawet u chorych ze znacznymi obciążeniami ogolnymi (stanami chorobowymi), upośledzającymi proces gojenia ran.

Czytaj dalej »

Rozszczep podniebienia

Rozszczepy wargi i podniebienia są wadami wrodzonymi występującymi z częstotliwością 1,7/1000 żywo urodzonych dzieci. Izolowane rozszczepy podniebienia są obserwowane częściej u dziewczynek, natomiast rozszczepy wargi i podniebienia – u chłopców. Istnieje wiele klasyfikacji tej wady. Leczenie rozszczepu podniebienia stanowi wyzwanie dla licznych specjalistów. Do najważniejszych problemów związanych z tą wadą należą zaburzenia mowy, karmienia i wzrostu twarzoczaszki. Często towarzyszą jej również inne wady lub zespoły wad wrodzonych. Pomimo że patologia ta jest znana od setek lat, nadal nie ma jednolitego algorytmu jej leczenia. Na poprawę standardu życia pacjentów z rozszczepem podniebienia pracuje zespół składający się z wielu specjalistów, m.in.: otolaryngologów, pediatrów, chirurgów, ortodontów, audiologów, logopedów, pielęgniarek. Nie bez znaczenia dla dzieci i ich rodziców jest też wsparcie psychologiczne. Głównym celem leczenia rozszczepu podniebienia jest minimalizacja zaburzeń wzrostu twarzoczaszki i osiągnięcie normalnej wymowy u pacjenta. Istnieje wiele metod chirurgicznych i ich modyfikacji, a wszystkie służą poprawie funkcji podniebienia, a także wyglądu dziecka. Wiek, w którym powinno się przeprowadzać operację rozszczepu podniebienia, budzi wiele kontrowersji. Wiadomo, że wczesna rekonstrukcja podniebienia wpływa korzystnie na rozwój mowy, podczas gdy późniejsza z kolei ma korzystny wpływ na rozwój twarzoczaszki.

Czytaj dalej »

Zastosowanie larw Lucilia sericata w leczeniu oparzeń

Biochirugia, czyli metoda oczyszczania rany z tkanek martwiczych za pomocą larw Lucilia sericata, jest metodą znaną i stosowaną w chirurgii od wieków. Obecnie – z powodu rozwoju wielolekoopornych bakterii – ten rodzaj terapii przeżywa renesans. Jego prostota działania polega na wykorzystaniu do oczyszczenia rany larwy muchy plujki, żywiącej się martwymi tkankami. Korzyści płynące z zastosowania biochirurgii są potrójne: mechaniczne oczyszczenie, dezynfekcja oraz pobudzenie ziarninowania. Metoda może być wykorzystywana w przypadku wszelkich ostrych i przewlekłych ran. Na podstawie doświadczenia własnego opisano szczegółowo wskazania, wady i zalety terapii w odniesieniu do ran oparzeniowych. Metoda okazała się tania i skuteczna również w określonych przypadkach tego typu urazów.

Czytaj dalej »

Leczenie dalbawancyną nawracającego zakażenia rany w miejscu zespolenia złamania wieloodłamowego rzepki prawej, wywołanego przez szczep gronkowca skórnego (MRSE), w przypadku braku skuteczności leczenia wankomycyną. Opis przypadku

Gram-dodatnie bakterie są najczęstszą przyczyną zakażeń skory oraz tkanek miękkich. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek skutecznej terapii dalbawancyną nawracającego zakażenia rany w miejscu zespolenia złamania wieloodłamowego rzepki prawej, wywołanego przez metycylinooporny szczep gronkowca skórnego (MRSE), przy braku skuteczności wcześniejszego leczenia wankomycyną.

Czytaj dalej »

Helicobacter pylori a choroby układu nerwowego – indukcja chronicznego stanu zapalnego i hiperamonemii

W 1984 roku w regionie europejskim WHO rozpoczęto działania zmierzające do eliminacji odry, różyczki i zespołu różyczki wrodzonej (CRS). Pierwotne cele zakładały eliminację endemicznie występujących zachorowań na odrę do 2007 roku i zmniejszenie zapadalności na CRS do

Czytaj dalej »

Postęp i problemy w realizacji programu eliminacji i eradykacji odry, różyczki oraz zespołu różyczki wrodzonej w regionie europejskim

W 1984 roku w regionie europejskim WHO rozpoczęto działania zmierzające do eliminacji odry, różyczki i zespołu różyczki wrodzonej (CRS). Pierwotne cele zakładały eliminację endemicznie występujących zachorowań na odrę do 2007 roku i zmniejszenie zapadalności na CRS do

Czytaj dalej »

Zespół cieśni śródbrzusznej jako powikłanie w leczeniu wstrząsu oparzeniowego – definicja, zapobieganie, leczenie

Na zespół cieśni środbrzusznej (ang. abdominal compartment syndrome – AC S) składa się grupa objawow klinicznych charakterystycznych dla upośledzenia funkcji narządow lub układow, ktore powodują wzrost ciśnienia śródbrzusznego spowodowanego nadciśnieniem brzusznym (ang. intra-abdominal hypertension – IAH ). Ze względu na etiopatogenezę AC S można podzielić na trzy kategorie: pierwotny lub ostry, wtórny i przewlekły. Główną metodą rozpoznania zespołu cieśni brzusznej jest pomiar ciśnienia śródbrzusznego (an. intra-abdominal pressure – IA P), ktory należy przeprowadzić zawsze w przypadku podejrzenia AC S. IA P może być łatwo monitorowany poprzez dokonywanie pomiaru ciśnienia w pęcherzu moczowym. We Wschodnim Centrum Leczenia Oparzeń i Chirurgii Rekonstrukcyjnej w Łęcznej w przypadku wystąpienia podejrzenia zespołu cieśni środbrzusznej lub wzrostu ciśnienia śródbrzusznego stosuje się resuscytację płynową wraz z ciągłą dializą żylno-żylną z włączoną funkcją ultrafiltracji, co pozwala na szybkie i sprawne zmniejszenie bilansu płynowego oraz obserwowany spadek IA P. U żadnego z chorych leczonych w WCLO iChR z rozpoznanym nadciśnieniem wewnątrzbrzusznym nie wystąpiły objawy zespołu ciasnoty brzusznej.

Czytaj dalej »

Kontrola skuteczności sterylizacji

Kontrola procesu sterylizacji musi być przeprowadzana w każdym cyklu, a jej wyniki powinny być archiwizowane. Na podstawie odczytu wskaźników użytych do kontroli sterylizacji wyroby poddane procesowi wyjaławiania są dopuszczane do ponownego użycia. Prawidłowo przeprowadzona sterylizacja ma wpływ na bezpieczeństwo pacjenta oraz na sytuację finansową szpitala.

Czytaj dalej »

Infekcje intymne w podroży

Prawidłowa mikroflora pochwy jest zdominowana przez komensalne pałeczki z rodzaju Lactobacillus. Naruszenie homeostazy tego ekosystemu lub zaburzenie poziomu pH mogą prowadzić do wystąpienia stanów zapalnych w obrębie pochwy. W grupie kobiet z wysokim ryzykiem wystąpienia infekcji intymnych konieczne jest wdrożenie następujących działań: edukacja na temat profilaktyki, zapobieganie zachorowaniu oraz w przypadku rozwoju zakażenia prawidłowe prowadzenie leczenia. Okresem wymagającym szczególnej uwagi jest pora letnia, podczas której – z powodu wysokich temperatur oraz częstszych wyjazdów poza miejsce zamieszkania – obserwuje się wyższe ryzyko rozwoju zakażeń. W niniejszej pracy przedstawiono czynniki ryzyka występowania infekcji intymnych, działania profilaktyczne oraz postępowanie pielęgnacyjne, w tym dobór preparatu do higieny intymnej.

Czytaj dalej »