Archiwa: Project

Nowoczesne zasady zachowawczego leczenia odleżyn

W pracy przedstawiono nowoczesną koncepcję zachowawczego leczenia odleżyn w środowisku wilgotnym. Zaprezentowano rodzaje i scharakteryzowano nowoczesne opatrunki stosowane w terapii odleżyn oraz „kolorowy” model leczenia przy ich użyciu.

Czytaj dalej »

Chory z zespołem stopy cukrzycowej w oddziale chirurgicznym

Celem badań niniejszej pracy było pozyskanie informacji związanych z hospitalizacją chorych z rozpoznanym Zespołem Stopy Cukrzycowej (ZSC) w oddziale chirurgicznym. Materiał i metoda Badania retrospektywne przeprowadzono w 2011 roku w Katedrze i Klinice Chirurgii Ogólnej Szpitala Uniwersyteckiego nr 2 im. dr. J. Biziela w Bydgoszczy. Polegały one na analizie dokumentacji medycznej chorych z rozpoznaniem ZSC leczonych w latach 2009−2010. Wyniki W okresie dwóch lat hospitalizowano łącznie 50 chorych z ZSC, w tym 18 (36%) kobiet i 32 (64%) mężczyzn w wieku 37−86 lat. Stosunek hospitalizacji planowych do pilnych wynosił 40:60%. W grupie chorych przyjętych do Kliniki w trybie pilnym wykonywano ponad czterokrotnie częściej zabieg amputacji w stosunku do chorych przyjętych w trybie planowym. Wnioski Wobec badanej grupy chorych zastosowano różnorodne metody postępowania. Podstawowe założenie leczenia stanowiła poprawa stanu ogólnego (normalizacja glikemii, uzupełnienie niedoborów) oraz miejscowe opracowanie rany, prowadzące do jej wygojenia. Nie u wszystkich pacjentów podejmowane działania lecznicze przyniosły pożądane rezultaty. Grupę chorych, u których zaistniała konieczność amputacji kończyny, charakteryzował znamiennie dłuższy okres hospitalizacji, pilny tryb przyjęcia do szpitala oraz niestabilne parametry laboratoryjne.

Czytaj dalej »

Brachysyndaktylia–hypospadiaza oraz inne nietypowe korelacje wrodzonych wad rąk

Rozwój embriologiczny ręki i kończyny górnej jest skomplikowanym procesem zależnym od genów z grupy HOX. Mutacja kodu genetycznego jest odpowiedzialna za różnego stopnia fenotypową manifestację wrodzonych niedorozwojów narządów. Chociaż temat ten dyskutowany jest od dziesięcioleci, podłoże genetyczne i współwystępowanie niektórych zaburzeń rozwojowych jest wciąż nieznane. W pracy przedstawiono grupę 23 pacjentów, u których stwierdzono nietypowe korelacje wad wrodzonych. Autorzy opisują unikalną korelację brachydaktylii ze spodziectwem, zdiagnozowaną u 5 pacjentów.

Czytaj dalej »

Elektrostymulacja wysokonapięciowa w leczeniu trudno gojących się ran i obrzęków

Elektrostymulacja wysokonapięciowa (EWN) jest nowoczesną metodą stosowaną w procesie leczenia trudno gojących się ran i owrzodzeń, a także eksperymentalną formą leczenia obrzęków w przebiegu różnych urazów narządu ruchu. Celem pracy było przedstawienie wpływu elektrostymulacji wysokonapięciowej w procesach leczenia oraz omówienie parametrów zabiegowych dla poszczególnych przypadków. Dokonano przeglądu dotychczasowej wiedzy na temat efektów biologicznych działania EWN, które można podsumować następująco: 1. Prawidłowe zastosowanie elektrostymulacji przyspiesza oczyszczanie ran z tkanek martwiczych, likwiduje ogniska zapalne i ropne. 2. EWN pobudza proces ziarninowania i naskórkowania, co skutkuje skróceniem czasu gojenia się ran. 3. Wczesne zastosowanie EWN w leczeniu świeżych obrzęków ogranicza ich rozmiary.

Czytaj dalej »

Rola białek szoku cieplnego w oparzeniach oraz uogólnionej reakcji zapalnej

Białka szoku cieplnego (HSPs), zwane również białkami stresowymi, pełnią funkcje opiekuńcze w sytuacjach stresowych, takich jak wysoka temperatura, stany zapalne, hipoksja, zmiany hemodynamiczne, promieniowanie ultrafioletowe, infekcje, toksyny. Poprzez procesy wewnątrzkomórkowe biorą udział w mechanizmie formowania prawidłowej struktury białek, które powstają podczas translacji oraz degradacji białek zdenaturowanych lub uszkodzonych przez czynniki stresowe. HSPs spełniają również istotne funkcje zewnątrzkomórkowe, na przykład biorą udział w początkowym etapie procesu zapalnego, hamowaniu syntezy cytokin prozapalnych oraz immunizacji komórek układu odpornościowego. Zalety białek szoku cieplnego zarówno pod względem biochemicznym, jak i spełnianych funkcji, obserwowane w licznych badaniach na hodowlach komórkowych i na zwierzętach doświadczalnych, mogą mieć miejsce również w tkankach ludzkich. Komórki ludzkie, poddane wcześniej działaniu wysokiej temperatury, rozwijają tolerancję w stosunku do takich bodźców stresowych. Liczne badania udowodniły pozytywny wpływ białek szoku termicznego na rany oparzeniowe czy procesy zapalne. Reasumując powyższe, białka szoku cieplnego, szczególnie HSP70, działają cytoprotekcyjnie w oparzeniach oraz stanach zapalnych i wydają się być potencjalną możliwością terapeutyczną w ich leczeniu.

Czytaj dalej »

Biofilm Based Wound Care: strategia leczenia ran przewlekłych objętych procesem infekcyjnym wywołanym przez drobnoustroje w formie biofilmowej

Strategia leczenia ran przewlekłych Biofilm Based Wound Care (BBWC) opiera się na założeniu, że występujący w ranach biofilm bakteryjny należy do jednych z najważniejszych czynników warunkujących utrzymywanie się chronicznego stanu rany. Wprowadzenie strategii BBWC polega na częstym i agresywnym opracowaniu rany, zastosowaniu wysokich dawek antybiotyków o długim czasie działania, antyseptyków o niskiej cytotoksyczności i wysokiej sile bójczej oraz szerokiego spektrum środków „przeciw-biofilmowych”.

Czytaj dalej »

Rany przyczyną śmierci władców Polski

Władcy Polski są przedstawiani na portretach jako zdrowi, silni mężczyźni. Ciężko zdać sobie sprawę, że wielu z nich było poważnie chorych, a niektórzy zmarli w dość dziwny sposób. W dawnych czasach medycyna nie stała na takim poziomie jak dzisiaj, dlatego choroby współcześnie wyleczalne kiedyś były chorobami śmiertelnymi. W pracy zostali przedstawieni władcy, których główną przyczyną śmierci były rany.

Czytaj dalej »

Wpływ różnych metod kompresjoterapii na lepkość krwi chorych z przewlekłą chorobą żylną

Wstęp Przewlekła choroba żylna (PChŻ) to bardzo częste schorzenie, występujące u prawie połowy dorosłych Polaków. W każdym stadium PChŻ kompresjoterapia jest najistotniejszym elementem terapii pacjentów. Cel pracy Celem pracy była ocena wpływu różnych metod kompresjoterapii na lepkość krwi badanych. Materiał i metody Do badania zakwalifikowano 25 chorych w wieku od 40 do 71 lat. U wszystkich zastosowano w tej samej kolejności dwie metody kompresjoterapii. W pierwszym etapie badania stosowano podkolanówkę o stopniowanym ucisku, a w drugim – dynamiczną terapię uciskową. Każdy badany był poddawany obydwu metodom kompresjoterapii przez okres 7 dni z siedmiodniową przerwą (bez stosowania ucisku na kończynach dolnych) po każdej z nich. U wszystkich chorych porównano wpływ kompresjoterapii na właściwości reologiczne krwi w trakcie stosowania dwóch metod kompresjoterapii przez 7 dni. Wyniki Stosowanie przez 7 dni podkolanówek o stopniowanym ucisku i dynamicznej terapii uciskowej przyczyniło się do znamiennego statystycznie zmniejszenia lepkości krwi u wszystkich chorych. Otrzymane wyniki były porównywalne w obydwu grupach. Wnioski Na podstawie przeprowadzonego badania można stwierdzić, że stosowanie podkolanówek oraz dynamicznej terapii uciskowej powoduje zmniejszenie lepkości krwi większe przy użyciu pierwszej metody.

Czytaj dalej »

Rola leczenia żywieniowego w procesie gojenia ran

Gojenie ran jest złożonym procesem, który może zostać zaburzony przez wiele czynników działających zarówno ogólnoustrojowo, jak i lokalnie. Jednym z czynników mających wpływ na gojenie ran jest niedożywienie. Z tego powodu leczenie żywieniowe, które może być prowadzone różnymi drogami, powinno stanowić niezbędny element kompleksowej opieki nad pacjentem. Ocenę stanu odżywienia należy przeprowadzać u każdego chorego, a w przypadku stwierdzenia zaburzeń – włączyć leczenie żywieniowe. Obecnie za metodę z wyboru uważa się żywienie dojelitowe, polegające na podawaniu przemysłowych diet w formie doustnej lub przez zgłębnik.

Czytaj dalej »

Refleksyjna mikroskopia konfokalna – nowa metoda diagnostyczna

Refleksyjna mikroskopia konfokalna (ang. reflectance confocal microscopy – RCM) to nowoczesna, nieinwazyjna metoda diagnostyczna umożliwiająca wizualizację w czasie rzeczywistym naskórka oraz górnych warstw skóry właściwej in vivo z niemal histologiczną dokładnością. W pracy przedstawiono ogólną charakterystykę RCM z uwzględnieniem zalet i ograniczeń oraz potencjalnych możliwości ich rozwiązania. Zaprezentowano zakres wskazań dermatologicznych do wykorzystywania urządzenia do refleksyjnej mikroskopii konfokalnej oraz historię jego powstania.

Czytaj dalej »

Leczenie i pielęgnacja ran odleżynowych u pacjenta nieprzytomnego w oddziale intensywnej opieki medycznej

Wstęp Mimo ogromnego postępu w medycynie, występowanie ran przewlekłych, takich jak odleżyny, jest nadal problemem, który dotyka wielu chorych, głównie w oddziałach intensywnej terapii (OIT). Dla praktyki pielęgniarskiej bardzo ważne jest dzielenie się efektami stosowania nowoczesnych opatrunków w leczeniu i pielęgnacji ran odleżynowych. Cel pracy Celem pracy była analiza efektów leczenia i pielęgnacji ran odleżynowych z zastosowaniem opatrunków specjalistycznych u pacjenta nieprzytomnego, przebywającego w oddziale intensywnej terapii. Materiał i metody Praca ma charakter kazuistyczny, została napisana w oparciu o metodę studium przypadku i metodę badań opartych na dokumentach. Wyniki Chory przyjęty na oddział intensywnej terapii był nieprzytomny, narażony na duże ryzyko powstania odleżyn. W dniu hospitalizacji na potylicy zlokalizowano odleżyny (sucha, czarna tkanka martwicza). Rany pielęgnowano, stosując opatrunki hydrożelowe, a następnie opatrunki z zawartością srebra. Na piętach widoczne było otarcie naskórka, na które stosowano opatrunki z zawartością jodyny powidonowej. W czasie pobytu na oddziale pojawiła się odleżyna, zlokalizowana w okolicy szpary pośladkowej i kości krzyżowej. Rana była zainfekowana, ze średnią ilością wysięku. Zastosowano opatrunek alginianowy ze srebrem, w kolejnych dniach założono opatrunek nieprzywierający do rany ze srebrem, a następnie z parafiną. W dniu wypisu pacjenta z oddziału odleżyny na piętach, w okolicy szpary pośladkowej i kości krzyżowej były wygojone, a odleżyny na potylicy miały postać tkanki ziarninującej. Wnioski Pielęgnacja chorego nieprzytomnego z ranami odleżynowymi w warunkach OIT jest procesem długotrwałym, który wymaga rzetelnej wiedzy i umiejętności. Prawidłowe rozpoznanie rany odleżynowej oraz dobór odpowiedniej metody leczenia gwarantuje skuteczność terapeutyczną.

Czytaj dalej »

Wpływ terapii podciśnieniowej na redukcję wielkości owrzodzenia u chorych z cukrzycą typu 2 i zespołem stopy cukrzycowej typu neuropatycznego i mieszanego

Terapia podciśnieniowa (ang. negative pressure wound therapy – NPWT) jest coraz częściej wykorzystywaną metodą leczenia ran. Celem pracy było porównanie wyników gojenia owrzodzeń w przebiegu zespołu stopy cukrzycowej (ZSC) za pomocą NPWT oraz metod konwencjonalnych u pacjentów z cukrzycą (ang. diabetes mellitus – DM) typu 2, u których nie uzyskano wygojenia ran w okresie >3 miesięcy. Do badania włączono 38 pacjentów z DM typu 2 i ZSC o etiologii neuropatycznej oraz mieszanej, z czego 19 osób zakwalifikowano do terapii NPWT (grupa badana), a 19 – do terapii konwencjonalnej (grupa kontrolna). Obydwie grupy nie różniły się pod względem: struktury płci, wieku, stężenia kreatyniny, wartości GFR (ang. glomerular filtration rate, współczynnik przesączania kłębuszkowego), czasu trwania DM, ZSC i insulinoterapii, obecności niewydolności nerek, osteolizy, częstości amputacji kończyny dolnej oraz wartości HbA1C (p>0,05). Terapia podciśnieniowa, zastosowana w grupie badanej, wpłynęła na większą względną redukcję objętości (średnio 16,50±23,89 cm³ vs. 0,89±3,54 cm³; p=0,001) oraz powierzchni owrzodzenia (10,25±10,19 cm² vs. 0,87±6,48 cm²; p=0,0006) w porównaniu z grupą kontrolną. Bezwzględna wielkość owrzodzenia uległa zmniejszeniu wyłącznie u chorych leczonych terapią podciśnieniową. Objętość owrzodzenia po przeprowadzeniu NPWT w grupie badanej była istotnie mniejsza w porównaniu z grupą, w której jej nie zastosowano (średnio 14,34±34,28 cm³ przed vs. 5,65±18,05 cm³ po; p=0,0008). Obserwacja ta dotyczy także zmniejszenia powierzchni owrzodzenia (średnio 11,17±18,03 cm² przed vs. 5,61±11,83 cm² po; p=0,0004). Terapia podciśnieniowa istotnie wpływa na zmniejszenie wielkości i/lub wygojenie owrzodzeń w ZSC o etiologii neuropatycznej i mieszanej u pacjentów z cukrzycą typu 2.

Czytaj dalej »

Wpływ rehabilitacji biernej na jakość życia pacjentów z głębokim oparzeniem ręki

Ręka należy do najbardziej skomplikowanych organów ludzkiego ciała. Głębokie oparzenie termiczne kończyny górnej to jeden z najcięższych urazów, wymagający specyficznego postępowania zachowawczego i chirurgicznego. Ograniczenie funkcji ręki po oparzeniu ma ogromny wpływ na jakość życia pacjentów. Wczesna rehabilitacja jest jednym z kluczowych czynników w leczeniu oparzeń. W pracy przedstawiono program ćwiczeń zaplanowany w sposób umożliwiający osiągnięcie funkcjonalnego celu rehabilitacji. Powstał on w wyniku analizy różnych programów treningowych. Rehabilitacja pacjenta była rozpoczynana już w dniu pierwszej interwencji chirurgicznej i kontynuowana do dnia wypisu ze szpitala. Jej najważniejszym celem było utrzymanie wyjściowego zakresu ruchomości ręki. Współpraca między chirurgami, rehabilitantami i anestezjologami – podobnie jak i właściwy dobór programu treningowego – pozwalała na osiągnięcie dobrych rezultatów czynnościowych w dniu wypisu chorego ze szpitala oraz utrzymanie dobrej jakości życia pacjentów po oparzeniach.

Czytaj dalej »

Sygnalizacja wapniowa w gojeniu ran

Trudności związane z leczeniem ran stanowią poważny problem kliniczny. Istotną rolę w procesie naprawy uszkodzonych tkanek odgrywają jony wapnia, działające we wszystkich etapach procesu gojenia. Zrozumienie mechanizmów udziału tego pierwiastka w poszczególnych fazach gojenia może pomóc w opracowaniu nowych strategii terapeutycznych leczenia ran.

Czytaj dalej »

Rak kolczystokomórkowy w bliźnie pooparzeniowej – opis przypadku owrzodzenia Marjolina

W pracy przedstawiono przypadek 45-letniego mężczyzny, leczonego w 5. Wojskowym Szpitalu z Polikliniką SPZOZ w Krakowie z powodu niegojącego się owrzodzenia prawej kończyny dolnej, obejmującego 2/3 tylnej dystalnej powierzchni uda, dół podkolanowy i część podudzia. W badaniu klinicznym uwagę zwrócił owrzodziały, białoszary guz dołu podkolanowego, pokryty włóknikiem i treścią ropną. Dodatkowo na kończynie dolnej stwierdzono zmiany bliznowate obejmujące prawie cały jej obwód. Blizny powstały w wyniku przebytego 30 lat wcześniej oparzenia III stopnia prawej kończyny dolnej. W badaniu histopatologicznym wykazano obecność raka kolczystokomórkowego, częściowo rogowaciejącego. Rozwój nowotworu w tkance bliznowatej odpowiada definicji owrzodzenia Marjolina.

Czytaj dalej »

Ocena wiedzy mieszkańców Bydgoszczy w zakresie prawidłowej pielęgnacji stóp

Biomechanika chodu rzutuje na właściwą postawę ciała oraz na funkcjonowanie układu ruchu. Prawidłowa pielęgnacja stóp i paznokci oraz odpowiedni dobór obuwia mają ogromny wpływ na cały organizm człowieka. Celem pracy była ocena wiedzy mieszkańców Bydgoszczy w zakresie prawidłowej pielęgnacji stóp. Oceniono nawyki higieniczne dotyczące pielęgnacji stóp i paznokci, stan skóry stóp i paznokci, występujące wady i dolegliwości oraz umiejętność doboru obuwia. Ankieta została przeprowadzona wśród 1580 osób powyżej 15. roku życia na terenie miasta Bydgoszcz. Ankietowanych podzielono na grupy wiekowe. Uczestnicy badania mieli możliwość skorzystania z bezpłatnych badań stóp oraz warsztatów dotyczących ich prawidłowej pielęgnacji. Wyniki przeprowadzonej ankiety dowodzą, że bydgoszczanie mają niską świadomość znaczenia prawidłowej pielęgnacji stóp. Jedynie 55% osób codziennie myje stopy, z czego 30% osób osusza przestrzenie międzypalcowe. Jeszcze mniejszy odsetek badanych stosuje kremy do stóp (37%) lub korzysta z zabiegów pedicure (6%). Prawie dwukrotnie więcej osób używa pumeksu do stóp niż specjalistycznej tarki. Tylko 36% ankietowanych wie kim jest podolog, z czego zaledwie 5% osób było na wizycie w gabinecie podologicznym. Największe problemy ze stopami pojawiają się u osób po 56. roku życia i dotyczą prawie połowy ankietowanych w tym wieku. Dolegliwości te mogą wynikać z popełnianych wcześniej nieprawidłowości w pielęgnacji. Z ankiety wynika, że mieszkańcy Bydgoszczy nie mają nawyku dbania o stopy, a pielęgnację włączają dopiero wtedy, gdy pojawia się z nimi problem. Zauważono również korelację poziomu wykształcenia badanych ze stanem wiedzy na temat prawidłowej pielęgnacji stóp: im niższe wykształcenie, tym niższa świadomość odnośnie prawidłowej pielęgnacji, a jednocześnie częstsze problemy ze stopami. Uzyskane wyniki dowodzą, że należy wprowadzić działania edukacyjne w celu podwyższenia świadomości bydgoszczan na temat właściwej pielęgnacji i profilaktyki chorób stóp. Na większą świadomość społeczeństwa może wpłynąć również prawne unormowanie zawodu podologa.

Czytaj dalej »

Wpływ żelaza na proces gojenia ran

Z uwagi na narastający problem trudno gojących się ran, wiele badań poświęca się czynnikom wpływającym na ten proces. Na szczególną uwagę zasługują jony żelaza. Ich zwiększone stężenie, powszechnie występujące w trudno gojących się ranach, wpływa negatywnie na proces gojenia. Jest to związane z generowaniem zbyt dużych ilości reaktywnych form tlenu oraz z zaburzeniami pewnych szlaków metabolicznych. Nie bez znaczenia jest też podłoże genetyczne – istnieje co najmniej kilka genów, których polimorfizmy sprawiają, że człowiek jest podatny na zaburzenia gojenia. W oparciu o najnowsze badania opracowano nowe terapie trudno gojących się ran, wykorzystujące chelatory żelaza.

Czytaj dalej »

Zintegrowane/interdyscyplinarne leczenie krytycznego niedokrwienia kończyny dolnej i owrzodzenia tętniczego – opis przypadku

Miażdżyca tętnic kończyn dolnych w zaawansowanej postaci może być przyczyną powstawania owrzodzeń niedokrwiennych. Krytyczne niedokrwienie kończyny dolnej i występujące w tle owrzodzenie wymagają podejmowania działań zespołowych. W pracy przedstawiono opis przypadku 56-letniego mężczyzny z krytycznym niedokrwieniem kończyny dolnej i owrzodzeniem. Omówiono cele opieki lekarskiej i pielęgniarskiej, podjęte działania przyczynowe oraz postępowanie miejscowe, które miało przygotować łożysko rany do położenia przeszczepu skórnego. Podjęte działania przyczyniły się do poprawy perfuzji krwi, oczyszczenia łożyska rany i stworzenia możliwości uzyskania ciągłości skóry.

Czytaj dalej »

Terapia neuroprotekcyjna u chorych z neuropatią cukrzycową. Przegląd nowych możliwości farmakoterapii

 Neuropatia cukrzycowa jest jednym z najczęstszych powikłań cukrzycy i jednocześnie najczęstszą przyczyną rozwoju zespołu stopy cukrzycowej (ZSC). Występuje nawet u 90% chorych na cukrzycę, w zależności od czasu trwania i typu choroby. Neuropatia czuciowo-ruchowa i autonomiczna negatywnie wpływają na jakość życia, prowadząc do objawów bólowych, utraty czucia, osłabienia siły mięśniowej i powstawania owrzodzeń. Skutkuje to zwiększonym ryzykiem zakażeń i amputacji, a w następstwie – postępującym inwalidztwem chorego. Dlatego tak ważne jest znalezienie skutecznej terapii, która działałaby protekcyjnie w stosunku do efektów związanych z przewlekłą hiperglikemią. Dotychczas leczenie neuropatii cukrzycowej opierało się głównie na leczeniu objawowym, kontroli glikemii i redukcji czynników ryzyka. Nadal nie udało się opracować satysfakcjonującej terapii przyczynowej. W pracy zaprezentowano przegląd najbardziej obiecujących wyników badań nad lekami neuroprotekcyjnymi, w oparciu o patogenezę neuropatii cukrzycowej.

Czytaj dalej »

Możliwości zastosowania ksenogenicznych substytutów skóry w leczeniu oparzeń – przegląd piśmiennictwa

W ciągu ostatnich dwudziestu lat nastąpił znaczny postęp w leczeniu oparzeń. Dzięki wprowadzeniu jasnych zasad resuscytacji płynowej oraz wycinaniu tkanek martwiczych poprawiła się przeżywalność pacjentów z rozległymi urazami, a powszechne stosowanie opatrunków srebrowych oraz dążenie do szybkiego zamknięcia ran polepszyło estetyczne wyniki leczenia. Stało się jasne, że w oparzeniach pełnej grubości skóry do zagojenia rany konieczne jest wykonanie nekrektomii, a w przypadku ciężkich oparzeń rokowanie pacjenta zależy od agresywności leczenia chirurgicznego. Stosowanie przeszczepów skóry pośredniej grubości jest obecnie uważane za złoty standard w zamykaniu ran oparzeniowych, a jej siatkowanie umożliwia pokrycie znacznych powierzchni po wyciętej martwicy. W przypadku bardzo ciężkich oparzeń, kiedy stan pacjenta wymaga jak najszybszego pokrycia rozległych ran, niejednokrotnie pojawia się problem z niedoborem miejsc dawczych. W takich sytuacjach zaawansowane opatrunki specjalistyczne stanowią jedynie czasową barierę, zabezpieczającą pacjenta przed środowiskiem zewnętrznym. Dostępne matryce do regeneracji skóry są bardzo drogie, a ich użycie w ostrej fazie jest obarczone znacznym ryzykiem infekcji i utraty. Alternatywą może być zastosowanie skóry pochodzenia odzwierzęcego (szczególnie skóry świńskiej). Jest to możliwe głównie dzięki stworzeniu zwierząt transgenicznych. Modyfikacje genetyczne umożliwiają zmniejszenie immunogenności skóry, co wydłuża czas działania takiego materiału jako czasowego opatrunku biologicznego. Poniższa praca stanowi przegląd piśmiennictwa dotyczącego możliwości stosowania materiałów ksenogenicznych pochodzenia świńskiego w leczeniu oparzeń. Zebrane i przeanalizowane piśmiennictwo gromadzi wiedzę z tej dziedziny oraz informacje dotyczące możliwości rozwoju przyszłych kierunków badań nad tymi materiałami.

Czytaj dalej »

Kinesiotaping w terapii obrzęków

Obrzęki stanowią istotny czynnik, oddziałujący na przebieg terapii oraz znacząco obniżający jakość życia pacjentów. Poszukiwanie efektywnych sposobów niwelowania obrzęków wydaje się jedną z ważniejszych kwestii leczenia chorych i opieki nad nimi, w tym także po zabiegach chirurgicznych. Celem pracy było przedstawienie opisu przypadku wykorzystania kinesiotapingu u pacjenta po udarze z obrzękiem kończyny górnej.

Czytaj dalej »

Zmiany skórne wokół stomii

W Polsce osoby ze stomią – dzięki prawidłowej opiece i dostępności do nowoczesnego sprzętu stomijnego żyją w komfortowych warunkach. Miejscowe powikłania stomii występują stosunkowo często, lecz szybkie i prawidłowe postępowanie prowadzi do ich ustąpienia. Istotna jest stała edukacja pacjentów ze stomią, która powinna rozpocząć się od momentu przygotowania do operacji i być kontynuowana przez cały okres życia ze stomią. Choroby skóry wokół stomii (rany powstałe w następstwie urazu mechanicznego, kontaktowe zapalenie skóry, zakażenia skóry, zmiany alergiczne), mimo mniejszego ciężaru gatunkowego, mają negatywny wpływ na jakość życia i utrudniają znacznie możliwość samoopieki. Stosowane obecnie standardy przygotowania do operacji i prawidłowa technika operacyjna znacznie poprawiły jakość wykonywanych stomii, a co za tym idzie – zmniejszyły ilość miejscowych powikłań. Pomimo tego nieodzowna jest możliwość stałego kontaktu z zespołem terapeutycznym i kontroli stomii w poradniach stomijnych. Daje to – prócz ciągłej edukacji – możliwość zastosowania nowoczesnego sprzętu stomijnego oraz specjalistycznych opatrunków dostosowanych do rodzaju rany.

Czytaj dalej »

Wpływ ciśnienia i długości trwania pojedynczego zabiegu pneumatycznego drenażu limfatycznego na redukcję pierwotnego obrzęku chłonnego kończyn dolnych u chorych z przewlekłą niewydolnością żylną

Celem pracy była ocena wpływu ciśnienia i długości trwania pojedynczego zabiegu pneumatycznego drenażu limfatycznego na redukcję obustronnego obrzęku chłonnego kończyn dolnych u chorych z przewlekłą niewydolnością żylną. Grupa A składała się z 10 chorych (8 kobiet, 2 mężczyzn), u których wykonano pojedynczy zabieg pneumatycznego drenażu limfatycznego, trwający 25 minut i o ciśnieniu zewnętrznym 40 mmHg. Grupa B liczyła 10 pacjentów (8 kobiet, 2 mężczyzn), u których wykonano pojedynczy zabieg pneumatycznego drenażu limfatycznego, trwający 45 minut i o ciśnieniu zewnętrznym 80 mmHg. Po zakończeniu badań w grupie A nie stwierdzono istotnych zmian objętości kończyn dolnych we wszystkich pomiarach w stosunku do stanu początkowego. U pacjentów z grupy B zaobserwowano natomiast znaczną redukcję obrzęku i efekt ten utrzymywał się do trzech godzin po zabiegu. Można stwierdzić, że dłuższy czas trwania zabiegu pneumatycznego drenażu limfatycznego (45 minut) oraz wyższa wartość ciśnienia zewnętrznego (80 mmHg) znacznie zmniejszają obrzęk chłonny u chorych z przewlekłą niewydolnością żylną. Natomiast zabieg pneumatycznego drenażu limfatycznego trwający do 25 minut i o ciśnieniu do 40 mmHg nie wpływa znacząco na redukcję obrzęku.

Czytaj dalej »

Wolny przeszczep skórny pośredniej grubości pokrywający rozległy ubytek w przebiegu zgorzeli Fourniera

W pracy przedstawiono przypadek zgorzeli Fourniera u 69-letniego mężczyzny, który został przyjęty do szpitala po tępym urazie moszny i prącia, prowadzącym do rozległych ubytków skóry tych narządów. Ubytki skóry moszny pokryto dermatomowym wolnym siatkowanym przeszczepem, a ubytki na prąciu – wolnym litym przeszczepem pośredniej grubości. Uzyskano dobry wynik kosmetyczny.

Czytaj dalej »