Archiwa: Project

Wpływ różnych metod kompresjoterapii na lepkość krwi chorych z przewlekłą chorobą żylną

Wstęp Przewlekła choroba żylna (PChŻ) to bardzo częste schorzenie, występujące u prawie połowy dorosłych Polaków. W każdym stadium PChŻ kompresjoterapia jest najistotniejszym elementem terapii pacjentów. Cel pracy Celem pracy była ocena wpływu różnych metod kompresjoterapii na lepkość krwi badanych. Materiał i metody Do badania zakwalifikowano 25 chorych w wieku od 40 do 71 lat. U wszystkich zastosowano w tej samej kolejności dwie metody kompresjoterapii. W pierwszym etapie badania stosowano podkolanówkę o stopniowanym ucisku, a w drugim – dynamiczną terapię uciskową. Każdy badany był poddawany obydwu metodom kompresjoterapii przez okres 7 dni z siedmiodniową przerwą (bez stosowania ucisku na kończynach dolnych) po każdej z nich. U wszystkich chorych porównano wpływ kompresjoterapii na właściwości reologiczne krwi w trakcie stosowania dwóch metod kompresjoterapii przez 7 dni. Wyniki Stosowanie przez 7 dni podkolanówek o stopniowanym ucisku i dynamicznej terapii uciskowej przyczyniło się do znamiennego statystycznie zmniejszenia lepkości krwi u wszystkich chorych. Otrzymane wyniki były porównywalne w obydwu grupach. Wnioski Na podstawie przeprowadzonego badania można stwierdzić, że stosowanie podkolanówek oraz dynamicznej terapii uciskowej powoduje zmniejszenie lepkości krwi większe przy użyciu pierwszej metody.

Czytaj dalej »

Rola leczenia żywieniowego w procesie gojenia ran

Gojenie ran jest złożonym procesem, który może zostać zaburzony przez wiele czynników działających zarówno ogólnoustrojowo, jak i lokalnie. Jednym z czynników mających wpływ na gojenie ran jest niedożywienie. Z tego powodu leczenie żywieniowe, które może być prowadzone różnymi drogami, powinno stanowić niezbędny element kompleksowej opieki nad pacjentem. Ocenę stanu odżywienia należy przeprowadzać u każdego chorego, a w przypadku stwierdzenia zaburzeń – włączyć leczenie żywieniowe. Obecnie za metodę z wyboru uważa się żywienie dojelitowe, polegające na podawaniu przemysłowych diet w formie doustnej lub przez zgłębnik.

Czytaj dalej »

Refleksyjna mikroskopia konfokalna – nowa metoda diagnostyczna

Refleksyjna mikroskopia konfokalna (ang. reflectance confocal microscopy – RCM) to nowoczesna, nieinwazyjna metoda diagnostyczna umożliwiająca wizualizację w czasie rzeczywistym naskórka oraz górnych warstw skóry właściwej in vivo z niemal histologiczną dokładnością. W pracy przedstawiono ogólną charakterystykę RCM z uwzględnieniem zalet i ograniczeń oraz potencjalnych możliwości ich rozwiązania. Zaprezentowano zakres wskazań dermatologicznych do wykorzystywania urządzenia do refleksyjnej mikroskopii konfokalnej oraz historię jego powstania.

Czytaj dalej »

Leczenie i pielęgnacja ran odleżynowych u pacjenta nieprzytomnego w oddziale intensywnej opieki medycznej

Wstęp Mimo ogromnego postępu w medycynie, występowanie ran przewlekłych, takich jak odleżyny, jest nadal problemem, który dotyka wielu chorych, głównie w oddziałach intensywnej terapii (OIT). Dla praktyki pielęgniarskiej bardzo ważne jest dzielenie się efektami stosowania nowoczesnych opatrunków w leczeniu i pielęgnacji ran odleżynowych. Cel pracy Celem pracy była analiza efektów leczenia i pielęgnacji ran odleżynowych z zastosowaniem opatrunków specjalistycznych u pacjenta nieprzytomnego, przebywającego w oddziale intensywnej terapii. Materiał i metody Praca ma charakter kazuistyczny, została napisana w oparciu o metodę studium przypadku i metodę badań opartych na dokumentach. Wyniki Chory przyjęty na oddział intensywnej terapii był nieprzytomny, narażony na duże ryzyko powstania odleżyn. W dniu hospitalizacji na potylicy zlokalizowano odleżyny (sucha, czarna tkanka martwicza). Rany pielęgnowano, stosując opatrunki hydrożelowe, a następnie opatrunki z zawartością srebra. Na piętach widoczne było otarcie naskórka, na które stosowano opatrunki z zawartością jodyny powidonowej. W czasie pobytu na oddziale pojawiła się odleżyna, zlokalizowana w okolicy szpary pośladkowej i kości krzyżowej. Rana była zainfekowana, ze średnią ilością wysięku. Zastosowano opatrunek alginianowy ze srebrem, w kolejnych dniach założono opatrunek nieprzywierający do rany ze srebrem, a następnie z parafiną. W dniu wypisu pacjenta z oddziału odleżyny na piętach, w okolicy szpary pośladkowej i kości krzyżowej były wygojone, a odleżyny na potylicy miały postać tkanki ziarninującej. Wnioski Pielęgnacja chorego nieprzytomnego z ranami odleżynowymi w warunkach OIT jest procesem długotrwałym, który wymaga rzetelnej wiedzy i umiejętności. Prawidłowe rozpoznanie rany odleżynowej oraz dobór odpowiedniej metody leczenia gwarantuje skuteczność terapeutyczną.

Czytaj dalej »

Wpływ terapii podciśnieniowej na redukcję wielkości owrzodzenia u chorych z cukrzycą typu 2 i zespołem stopy cukrzycowej typu neuropatycznego i mieszanego

Terapia podciśnieniowa (ang. negative pressure wound therapy – NPWT) jest coraz częściej wykorzystywaną metodą leczenia ran. Celem pracy było porównanie wyników gojenia owrzodzeń w przebiegu zespołu stopy cukrzycowej (ZSC) za pomocą NPWT oraz metod konwencjonalnych u pacjentów z cukrzycą (ang. diabetes mellitus – DM) typu 2, u których nie uzyskano wygojenia ran w okresie >3 miesięcy. Do badania włączono 38 pacjentów z DM typu 2 i ZSC o etiologii neuropatycznej oraz mieszanej, z czego 19 osób zakwalifikowano do terapii NPWT (grupa badana), a 19 – do terapii konwencjonalnej (grupa kontrolna). Obydwie grupy nie różniły się pod względem: struktury płci, wieku, stężenia kreatyniny, wartości GFR (ang. glomerular filtration rate, współczynnik przesączania kłębuszkowego), czasu trwania DM, ZSC i insulinoterapii, obecności niewydolności nerek, osteolizy, częstości amputacji kończyny dolnej oraz wartości HbA1C (p>0,05). Terapia podciśnieniowa, zastosowana w grupie badanej, wpłynęła na większą względną redukcję objętości (średnio 16,50±23,89 cm³ vs. 0,89±3,54 cm³; p=0,001) oraz powierzchni owrzodzenia (10,25±10,19 cm² vs. 0,87±6,48 cm²; p=0,0006) w porównaniu z grupą kontrolną. Bezwzględna wielkość owrzodzenia uległa zmniejszeniu wyłącznie u chorych leczonych terapią podciśnieniową. Objętość owrzodzenia po przeprowadzeniu NPWT w grupie badanej była istotnie mniejsza w porównaniu z grupą, w której jej nie zastosowano (średnio 14,34±34,28 cm³ przed vs. 5,65±18,05 cm³ po; p=0,0008). Obserwacja ta dotyczy także zmniejszenia powierzchni owrzodzenia (średnio 11,17±18,03 cm² przed vs. 5,61±11,83 cm² po; p=0,0004). Terapia podciśnieniowa istotnie wpływa na zmniejszenie wielkości i/lub wygojenie owrzodzeń w ZSC o etiologii neuropatycznej i mieszanej u pacjentów z cukrzycą typu 2.

Czytaj dalej »

Wpływ rehabilitacji biernej na jakość życia pacjentów z głębokim oparzeniem ręki

Ręka należy do najbardziej skomplikowanych organów ludzkiego ciała. Głębokie oparzenie termiczne kończyny górnej to jeden z najcięższych urazów, wymagający specyficznego postępowania zachowawczego i chirurgicznego. Ograniczenie funkcji ręki po oparzeniu ma ogromny wpływ na jakość życia pacjentów. Wczesna rehabilitacja jest jednym z kluczowych czynników w leczeniu oparzeń. W pracy przedstawiono program ćwiczeń zaplanowany w sposób umożliwiający osiągnięcie funkcjonalnego celu rehabilitacji. Powstał on w wyniku analizy różnych programów treningowych. Rehabilitacja pacjenta była rozpoczynana już w dniu pierwszej interwencji chirurgicznej i kontynuowana do dnia wypisu ze szpitala. Jej najważniejszym celem było utrzymanie wyjściowego zakresu ruchomości ręki. Współpraca między chirurgami, rehabilitantami i anestezjologami – podobnie jak i właściwy dobór programu treningowego – pozwalała na osiągnięcie dobrych rezultatów czynnościowych w dniu wypisu chorego ze szpitala oraz utrzymanie dobrej jakości życia pacjentów po oparzeniach.

Czytaj dalej »

Sygnalizacja wapniowa w gojeniu ran

Trudności związane z leczeniem ran stanowią poważny problem kliniczny. Istotną rolę w procesie naprawy uszkodzonych tkanek odgrywają jony wapnia, działające we wszystkich etapach procesu gojenia. Zrozumienie mechanizmów udziału tego pierwiastka w poszczególnych fazach gojenia może pomóc w opracowaniu nowych strategii terapeutycznych leczenia ran.

Czytaj dalej »

Rak kolczystokomórkowy w bliźnie pooparzeniowej – opis przypadku owrzodzenia Marjolina

W pracy przedstawiono przypadek 45-letniego mężczyzny, leczonego w 5. Wojskowym Szpitalu z Polikliniką SPZOZ w Krakowie z powodu niegojącego się owrzodzenia prawej kończyny dolnej, obejmującego 2/3 tylnej dystalnej powierzchni uda, dół podkolanowy i część podudzia. W badaniu klinicznym uwagę zwrócił owrzodziały, białoszary guz dołu podkolanowego, pokryty włóknikiem i treścią ropną. Dodatkowo na kończynie dolnej stwierdzono zmiany bliznowate obejmujące prawie cały jej obwód. Blizny powstały w wyniku przebytego 30 lat wcześniej oparzenia III stopnia prawej kończyny dolnej. W badaniu histopatologicznym wykazano obecność raka kolczystokomórkowego, częściowo rogowaciejącego. Rozwój nowotworu w tkance bliznowatej odpowiada definicji owrzodzenia Marjolina.

Czytaj dalej »

Ocena wiedzy mieszkańców Bydgoszczy w zakresie prawidłowej pielęgnacji stóp

Biomechanika chodu rzutuje na właściwą postawę ciała oraz na funkcjonowanie układu ruchu. Prawidłowa pielęgnacja stóp i paznokci oraz odpowiedni dobór obuwia mają ogromny wpływ na cały organizm człowieka. Celem pracy była ocena wiedzy mieszkańców Bydgoszczy w zakresie prawidłowej pielęgnacji stóp. Oceniono nawyki higieniczne dotyczące pielęgnacji stóp i paznokci, stan skóry stóp i paznokci, występujące wady i dolegliwości oraz umiejętność doboru obuwia. Ankieta została przeprowadzona wśród 1580 osób powyżej 15. roku życia na terenie miasta Bydgoszcz. Ankietowanych podzielono na grupy wiekowe. Uczestnicy badania mieli możliwość skorzystania z bezpłatnych badań stóp oraz warsztatów dotyczących ich prawidłowej pielęgnacji. Wyniki przeprowadzonej ankiety dowodzą, że bydgoszczanie mają niską świadomość znaczenia prawidłowej pielęgnacji stóp. Jedynie 55% osób codziennie myje stopy, z czego 30% osób osusza przestrzenie międzypalcowe. Jeszcze mniejszy odsetek badanych stosuje kremy do stóp (37%) lub korzysta z zabiegów pedicure (6%). Prawie dwukrotnie więcej osób używa pumeksu do stóp niż specjalistycznej tarki. Tylko 36% ankietowanych wie kim jest podolog, z czego zaledwie 5% osób było na wizycie w gabinecie podologicznym. Największe problemy ze stopami pojawiają się u osób po 56. roku życia i dotyczą prawie połowy ankietowanych w tym wieku. Dolegliwości te mogą wynikać z popełnianych wcześniej nieprawidłowości w pielęgnacji. Z ankiety wynika, że mieszkańcy Bydgoszczy nie mają nawyku dbania o stopy, a pielęgnację włączają dopiero wtedy, gdy pojawia się z nimi problem. Zauważono również korelację poziomu wykształcenia badanych ze stanem wiedzy na temat prawidłowej pielęgnacji stóp: im niższe wykształcenie, tym niższa świadomość odnośnie prawidłowej pielęgnacji, a jednocześnie częstsze problemy ze stopami. Uzyskane wyniki dowodzą, że należy wprowadzić działania edukacyjne w celu podwyższenia świadomości bydgoszczan na temat właściwej pielęgnacji i profilaktyki chorób stóp. Na większą świadomość społeczeństwa może wpłynąć również prawne unormowanie zawodu podologa.

Czytaj dalej »

Wpływ żelaza na proces gojenia ran

Z uwagi na narastający problem trudno gojących się ran, wiele badań poświęca się czynnikom wpływającym na ten proces. Na szczególną uwagę zasługują jony żelaza. Ich zwiększone stężenie, powszechnie występujące w trudno gojących się ranach, wpływa negatywnie na proces gojenia. Jest to związane z generowaniem zbyt dużych ilości reaktywnych form tlenu oraz z zaburzeniami pewnych szlaków metabolicznych. Nie bez znaczenia jest też podłoże genetyczne – istnieje co najmniej kilka genów, których polimorfizmy sprawiają, że człowiek jest podatny na zaburzenia gojenia. W oparciu o najnowsze badania opracowano nowe terapie trudno gojących się ran, wykorzystujące chelatory żelaza.

Czytaj dalej »

Zintegrowane/interdyscyplinarne leczenie krytycznego niedokrwienia kończyny dolnej i owrzodzenia tętniczego – opis przypadku

Miażdżyca tętnic kończyn dolnych w zaawansowanej postaci może być przyczyną powstawania owrzodzeń niedokrwiennych. Krytyczne niedokrwienie kończyny dolnej i występujące w tle owrzodzenie wymagają podejmowania działań zespołowych. W pracy przedstawiono opis przypadku 56-letniego mężczyzny z krytycznym niedokrwieniem kończyny dolnej i owrzodzeniem. Omówiono cele opieki lekarskiej i pielęgniarskiej, podjęte działania przyczynowe oraz postępowanie miejscowe, które miało przygotować łożysko rany do położenia przeszczepu skórnego. Podjęte działania przyczyniły się do poprawy perfuzji krwi, oczyszczenia łożyska rany i stworzenia możliwości uzyskania ciągłości skóry.

Czytaj dalej »

Terapia neuroprotekcyjna u chorych z neuropatią cukrzycową. Przegląd nowych możliwości farmakoterapii

 Neuropatia cukrzycowa jest jednym z najczęstszych powikłań cukrzycy i jednocześnie najczęstszą przyczyną rozwoju zespołu stopy cukrzycowej (ZSC). Występuje nawet u 90% chorych na cukrzycę, w zależności od czasu trwania i typu choroby. Neuropatia czuciowo-ruchowa i autonomiczna negatywnie wpływają na jakość życia, prowadząc do objawów bólowych, utraty czucia, osłabienia siły mięśniowej i powstawania owrzodzeń. Skutkuje to zwiększonym ryzykiem zakażeń i amputacji, a w następstwie – postępującym inwalidztwem chorego. Dlatego tak ważne jest znalezienie skutecznej terapii, która działałaby protekcyjnie w stosunku do efektów związanych z przewlekłą hiperglikemią. Dotychczas leczenie neuropatii cukrzycowej opierało się głównie na leczeniu objawowym, kontroli glikemii i redukcji czynników ryzyka. Nadal nie udało się opracować satysfakcjonującej terapii przyczynowej. W pracy zaprezentowano przegląd najbardziej obiecujących wyników badań nad lekami neuroprotekcyjnymi, w oparciu o patogenezę neuropatii cukrzycowej.

Czytaj dalej »

Możliwości zastosowania ksenogenicznych substytutów skóry w leczeniu oparzeń – przegląd piśmiennictwa

W ciągu ostatnich dwudziestu lat nastąpił znaczny postęp w leczeniu oparzeń. Dzięki wprowadzeniu jasnych zasad resuscytacji płynowej oraz wycinaniu tkanek martwiczych poprawiła się przeżywalność pacjentów z rozległymi urazami, a powszechne stosowanie opatrunków srebrowych oraz dążenie do szybkiego zamknięcia ran polepszyło estetyczne wyniki leczenia. Stało się jasne, że w oparzeniach pełnej grubości skóry do zagojenia rany konieczne jest wykonanie nekrektomii, a w przypadku ciężkich oparzeń rokowanie pacjenta zależy od agresywności leczenia chirurgicznego. Stosowanie przeszczepów skóry pośredniej grubości jest obecnie uważane za złoty standard w zamykaniu ran oparzeniowych, a jej siatkowanie umożliwia pokrycie znacznych powierzchni po wyciętej martwicy. W przypadku bardzo ciężkich oparzeń, kiedy stan pacjenta wymaga jak najszybszego pokrycia rozległych ran, niejednokrotnie pojawia się problem z niedoborem miejsc dawczych. W takich sytuacjach zaawansowane opatrunki specjalistyczne stanowią jedynie czasową barierę, zabezpieczającą pacjenta przed środowiskiem zewnętrznym. Dostępne matryce do regeneracji skóry są bardzo drogie, a ich użycie w ostrej fazie jest obarczone znacznym ryzykiem infekcji i utraty. Alternatywą może być zastosowanie skóry pochodzenia odzwierzęcego (szczególnie skóry świńskiej). Jest to możliwe głównie dzięki stworzeniu zwierząt transgenicznych. Modyfikacje genetyczne umożliwiają zmniejszenie immunogenności skóry, co wydłuża czas działania takiego materiału jako czasowego opatrunku biologicznego. Poniższa praca stanowi przegląd piśmiennictwa dotyczącego możliwości stosowania materiałów ksenogenicznych pochodzenia świńskiego w leczeniu oparzeń. Zebrane i przeanalizowane piśmiennictwo gromadzi wiedzę z tej dziedziny oraz informacje dotyczące możliwości rozwoju przyszłych kierunków badań nad tymi materiałami.

Czytaj dalej »

Kinesiotaping w terapii obrzęków

Obrzęki stanowią istotny czynnik, oddziałujący na przebieg terapii oraz znacząco obniżający jakość życia pacjentów. Poszukiwanie efektywnych sposobów niwelowania obrzęków wydaje się jedną z ważniejszych kwestii leczenia chorych i opieki nad nimi, w tym także po zabiegach chirurgicznych. Celem pracy było przedstawienie opisu przypadku wykorzystania kinesiotapingu u pacjenta po udarze z obrzękiem kończyny górnej.

Czytaj dalej »

Zmiany skórne wokół stomii

W Polsce osoby ze stomią – dzięki prawidłowej opiece i dostępności do nowoczesnego sprzętu stomijnego żyją w komfortowych warunkach. Miejscowe powikłania stomii występują stosunkowo często, lecz szybkie i prawidłowe postępowanie prowadzi do ich ustąpienia. Istotna jest stała edukacja pacjentów ze stomią, która powinna rozpocząć się od momentu przygotowania do operacji i być kontynuowana przez cały okres życia ze stomią. Choroby skóry wokół stomii (rany powstałe w następstwie urazu mechanicznego, kontaktowe zapalenie skóry, zakażenia skóry, zmiany alergiczne), mimo mniejszego ciężaru gatunkowego, mają negatywny wpływ na jakość życia i utrudniają znacznie możliwość samoopieki. Stosowane obecnie standardy przygotowania do operacji i prawidłowa technika operacyjna znacznie poprawiły jakość wykonywanych stomii, a co za tym idzie – zmniejszyły ilość miejscowych powikłań. Pomimo tego nieodzowna jest możliwość stałego kontaktu z zespołem terapeutycznym i kontroli stomii w poradniach stomijnych. Daje to – prócz ciągłej edukacji – możliwość zastosowania nowoczesnego sprzętu stomijnego oraz specjalistycznych opatrunków dostosowanych do rodzaju rany.

Czytaj dalej »

Wpływ ciśnienia i długości trwania pojedynczego zabiegu pneumatycznego drenażu limfatycznego na redukcję pierwotnego obrzęku chłonnego kończyn dolnych u chorych z przewlekłą niewydolnością żylną

Celem pracy była ocena wpływu ciśnienia i długości trwania pojedynczego zabiegu pneumatycznego drenażu limfatycznego na redukcję obustronnego obrzęku chłonnego kończyn dolnych u chorych z przewlekłą niewydolnością żylną. Grupa A składała się z 10 chorych (8 kobiet, 2 mężczyzn), u których wykonano pojedynczy zabieg pneumatycznego drenażu limfatycznego, trwający 25 minut i o ciśnieniu zewnętrznym 40 mmHg. Grupa B liczyła 10 pacjentów (8 kobiet, 2 mężczyzn), u których wykonano pojedynczy zabieg pneumatycznego drenażu limfatycznego, trwający 45 minut i o ciśnieniu zewnętrznym 80 mmHg. Po zakończeniu badań w grupie A nie stwierdzono istotnych zmian objętości kończyn dolnych we wszystkich pomiarach w stosunku do stanu początkowego. U pacjentów z grupy B zaobserwowano natomiast znaczną redukcję obrzęku i efekt ten utrzymywał się do trzech godzin po zabiegu. Można stwierdzić, że dłuższy czas trwania zabiegu pneumatycznego drenażu limfatycznego (45 minut) oraz wyższa wartość ciśnienia zewnętrznego (80 mmHg) znacznie zmniejszają obrzęk chłonny u chorych z przewlekłą niewydolnością żylną. Natomiast zabieg pneumatycznego drenażu limfatycznego trwający do 25 minut i o ciśnieniu do 40 mmHg nie wpływa znacząco na redukcję obrzęku.

Czytaj dalej »

Wolny przeszczep skórny pośredniej grubości pokrywający rozległy ubytek w przebiegu zgorzeli Fourniera

W pracy przedstawiono przypadek zgorzeli Fourniera u 69-letniego mężczyzny, który został przyjęty do szpitala po tępym urazie moszny i prącia, prowadzącym do rozległych ubytków skóry tych narządów. Ubytki skóry moszny pokryto dermatomowym wolnym siatkowanym przeszczepem, a ubytki na prąciu – wolnym litym przeszczepem pośredniej grubości. Uzyskano dobry wynik kosmetyczny.

Czytaj dalej »

Elektrostymulacja wysokonapięciowa we wspomaganiu leczenia odleżyn: wyniki randomizowanego, kontrolowanego eksperymentu klinicznego – doniesienie wstępne

W leczeniu odleżyn coraz większe znaczenie zyskują stymulacje elektryczne. Są one szczególnie zalecane w leczeniu przewlekłych ubytków, które nie goją się pomimo stosowania leczenia standardowego. Dokładne poznanie wpływu różnych rodzajów prądów elektrycznych na procesy gojenia tkanek jest niezbędnym warunkiem skutecznej elektroterapii odleżyn i innych ubytków tkanek miękkich. Cel Celem badań wstępnych było poznanie wpływu elektrostymulacji wysokonapięciowej (EWN) z zastosowaniem prądu pulsującego na proces gojenia odleżyn. Materiał W badaniach uczestniczyły 22 pacjentki w wieku od 42 do 95 lat, chorujące na odleżyny II i III stopnia. Chore przydzielono losowo do dwóch grup porównawczych. Grupa A (eksperymentalna) liczyła 10 chorych, u których stwierdzono 16 odleżyn o powierzchni początkowej wynoszącej średnio 2,50±2,57 cm². Wiek badanych wynosił średnio 81,00±15,21 roku, a odleżyny występowały od 2,63 miesiąca. Grupa B (kontrolna) składała się z 12 pacjentek, u których rozpoznano 14 odleżyn o średniej początkowej powierzchni 3,38±2,20 cm². Wiek badanych wynosił 79,00±10,04 roku, a odleżyny występowały średnio od 2,27 miesiąca. W obydwu grupach większość odleżyn stanowiły ubytki II stopnia, których było 13 w grupie eksperymentalnej i 12 w grupie kontrolnej. Metody U wszystkich pacjentek stosowano profilaktykę przeciwodleżynową oraz podobne miejscowe standardowe leczenie odleżyn. W grupie eksperymentalnej zastosowano dodatkowo elektrostymulację wysokonapięciową (100 μs, 100 Hz, 100–150 V). 50-minutowe zabiegi przeprowadzano raz dziennie, przez 5 dni w tygodniu. W obydwu grupach postępy leczenia kontrolowano przez 4 tygodnie. Oceniano zmiany pola powierzchni całkowitej odleżyn oraz ich wymiarów liniowych (długości i szerokości). Wyniki po 4 tygodniach terapii stwierdzono znamienne statystycznie zmniejszenie pola powierzchni oraz długości i szerokości odleżyn (p

Czytaj dalej »

Analiza epidemiologiczna oparzeń elektrycznych u dorosłych na podstawie dziesięcioletnich doświadczeń

Oparzenie elektryczne jest specyficznym typem urazu, w efekcie którego – w wyniku przejścia prądu elektrycznego – mogą zajść nieprzewidywalne zmiany w obrębie wielu narządów. Trzy różne typy urazów, które są wynikiem działania prądu to: oparzenie kontaktowe, oparzenie łukiem elektrycznym oraz oparzenie termiczne w wyniku zapalenia odzieży. Stopień zniszczenia tkanek na skutek działania prądu elektrycznego zależy między innymi od napięcia prądu i oporności tkanek. Oparzenia możemy podzielić na nisko- i wysokonapięciowe: niskonapięciowe przypominają oparzenia termiczne, wysokonapięciowe powodują rozległe zniszczenia tkanek. Postępowanie chirurgiczne w przypadku obrażeń elektrycznych zależy od głębokości oparzenia, lokalizacji ran oparzeniowych oraz od stanu ogólnego pacjenta. W pracy przedstawiono analizę epidemiologiczną, lokalizacji ran oraz rezultatów leczenia, oparte na materiale Centrum Oparzeniowego Szpitala Specjalistycznego im. L. Rydygiera w Krakowie, obejmującym 33 pacjentów leczonych w latach 2002–2012 z powodu oparzeń elektrycznych. Wśród chorych przeważali mężczyźni w przedziale wieku od 25 do 45 lat. Zgromadzony materiał pokazuje, że najczęściej występują oparzenia kończyny górnej, głównie ręki. Wskaźnik śmiertelności oraz czas hospitalizacji w Centrum Oparzeniowym zależały głównie od powierzchni oparzenia doznanego zarówno w wyniku urazu prądowego, jak i od napięcia prądu.

Czytaj dalej »

Występowanie odleżyn u chorych podczas hospitalizacji – doświadczenia własne

Wstęp Celem pracy była próba odpowiedzi na pytanie: czy chorzy, u których doszło do rozwoju odleżyn w trakcie hospitalizacji, różnią się pod względem narażenia na potencjalne czynniki ryzyka od osób, u których odleżyny rozwinęły się podczas pobytu w domu. Materiał i metody Badania prowadzono w Szpitalu Uniwersyteckim im. dr. J. Biziela w Bydgoszczy. Grupę badaną stanowili chorzy z odleżynami, niezależnie od miejsca ich powstania (szpital, dom). Łącznie przebadano 129 pacjentów (średnia wieku 70,57±13,87 roku). Na podstawie dokumentacji medycznej i skali Norton oceniano czynniki ryzyka rozwoju odleżyn. Badania miały charakter prospektywny. Wyniki Spośród zmiennych ciągłych, istotne różnice międzygrupowe dotyczyły stężenia hemoglobiny w trakcie pobytu w szpitalu (p=0,01) oraz poziomu aktywności ocenianej w skali Norton (p=0,03); ponadto stwierdzono bliskie istotności statystycznej różnice w zakresie długości hospitalizacji (p=0,057). Spośród zmiennych skokowych, istotnym czynnikiem ryzyka pojawienia się odleżyn podczas pobytu w szpitalu było występowanie stanu podgorączkowego w trakcie hospitalizacji (p

Czytaj dalej »

Wstępna ocena zastosowania hiperbarii tlenowej w leczeniu przewlekłych ran goleni – doświadczenia własne

Wstęp Terapia tlenem hiperbarycznym jest metodą leczniczą lub wspomagającą leczenie wielu chorób zarówno chirurgicznych, jak i niechirurgicznych. Transport tlenu charakteryzuje równowagę pomiędzy dowozem a zapotrzebowaniem tlenowym. O2 dostarczany pod zwiększonym ciśnieniem jest przekazywany nie tylko przez hemoglobinę, lecz także – przede wszystkim – w postaci rozpuszczonej w osoczu. Ilość dostarczonego do tkanek tlenu jest proporcjonalna do zawartości O2 we krwi i do rzutu serca. Hiperbaria tlenowa (ang. hyperbaric oxygen – HBO) powoduje skurcz naczyń, działa przeciwobrzękowo, przeciwzapalnie, przeciwbakteryjnie, pobudza tworzenie naczyń krwionośnych i gojenie ran. W pracy przedstawiono wstępne doniesienia z zastosowania terapii HBO u pacjentów z przewlekłymi zakażonymi ranami goleni. Materiał i metody Ocenie została poddana grupa chorych z przewlekłymi, zakażonymi ranami dystalnej części podudzia, powstałymi na tle niewydolności żylnej lub powikłanych złamań. Oceniono również liczbę sprężeń, która przyniosła poprawę stanu miejscowego ran. Z powodu zbyt małej grupy pacjentów, badanie nie miało na celu analizy statystycznej. Wyniki Sześcioosobowa grupa, która przeszła wymagany cykl sprężeń, została zakwalifikowana do grupy osób wyleczonych lub ze stwierdzoną znamienną poprawą stanu miejscowego. Jedna osoba wśród badanych odniosła tylko przejściową poprawę. W analizowanej grupie sukces osiągnięto po 10–30 sprężeniach w komorze hiperbarycznej. Wnioski Pozytywne doświadczenia Autorów pracy w opisywanej grupie pacjentów nie mogą być uznane za statystycznie istotny wynik, ale stanowią podstawę do dalszych badań w tej dziedzinie.

Czytaj dalej »

Observational study on the effectiveness of preventing pressure ulcers in palliative care – own experience

One of the risks that concerns patients with advanced cancer disease are pressure ulcers. Although this problem is as old as humanity itself, professionals still have not sufficient knowledge about all mechanisms of their appearance and efficient methods of prevention. In this paper the authors present results and efficacy of 2-year prospective observation study of the effectiveness of prevention of pressure ulcers in hospitalized palliative care patients recorded on the 1st, 7th and 15th days of a patient’s stay in the hospice ward, discussed together with the comparison of two measurement scales to assess risk factors.

Czytaj dalej »

Wpływ hormonów tarczycy na proces gojenia ran – prawda czy tylko akademicka dyskusja?

Leczenie ran jest procesem złożonym z wielu składowych. Tylko interdyscyplinarne i holistyczne podejście do chorego umożliwia skuteczny przebieg terapii. Dowiedziono skutecznego działania bardzo wielu czynników, które wpływają na proces gojenia. Jednakże rola niektórych hormonów wciąż znajduje się w sferze badań. Co więcej, dotychczasowe wyniki dotyczące tego zagadnienia są interesujące i zachęcają badaczy do pogłębiania tematu. Autorzy w niniejszej pracy zaprezentowali wpływ hormonów gruczołu tarczowego na fizjologię skóry oraz gojenie ran.

Czytaj dalej »

Święty Peregryn – patron chorych na owrzodzenie goleni

Wielu świętych jest patronami osób z różnymi schorzeniami. W pracy Autorzy przedstawili życie świętego Peregryna – patrona chorych z owrzodzeniami goleni.

Czytaj dalej »