Archiwa: Project

Multicultural care in European intensivecare units (MICE-ICU) –Przegląd literatury dotyczący kompetencji kulturowych pielęgniarek OIT

Dorota Ozga Zakład Dydaktyki w Intensywnej Opiece Medycznej i Ratownictwie Medycznym, Wydział Medyczny, Uniwersytet Rzeszowski, ul. Pigonia 6, 35-959 Rzeszów, e-mail: gdozga@poczta.fm Anna Zdun Oddział Intensywnej Terapii, Samodzielny Publiczny Szpital Kliniczny im. prof. W. Orłowskiego, Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego w Warszawie, ul. Czerniakowska 231, 00-416 Warszawa, e-mail:redakcja@pielegniarstwoanestezjologiczne.pl Pielęgniarstwo w anestezjologii i intensywnej opiece 2017;3(2):67–68 Pełna wersja artykułu

Czytaj dalej »

Stanowisko zarządu głównego polskiego towarzystwa pielęgniarek anestezjologicznych i intensywnej opieki z dnia 24 czerwca 2017

w sprawie: nieuprawnionego delegowania pielęgniarek anestezjologicznych do samodzielnego nadzorowania pacjenta podczas znieczulenia, wypełniania dokumentacji lekarskiej przebiegu znieczulenia oraz podawania leków w czasie znieczulenia miejscowego na zlecenie chirurga Pielęgniarstwo w Anestezjologii i Intensywnej Opiece 2017;3(2):53–54 Pełna wersja artykułu

Czytaj dalej »

Grupa robocza do spraw praktyki w pielęgniarstwie anestezjologicznym i intensywnej opieki PTPAiIO – działalność dla rozwoju evidence-based nursing practice (EBNP) w Polsce

1 Grupa Robocza ds. Praktyki w Pielęgniarstwie Anestezjologicznym i Intensywnej Opieki PTPAiIO 2 Oddział Kliniczny Neurochirurgii z Pododdziałem Traumatologii Narządu Ruchu Samodzielnego Publicznego Dziecięcego Szpitala Klinicznego w Warszawie 3 Zakład Dydaktyki w Intensywnej Opiece Medycznej i Ratownictwie Medycznym Wydziału Medycznego Uniwersytetu Rzeszowskiego 4 Oddział Kliniczny Anestezjologii i Intensywnej Terapii Samodzielnego Publicznego Szpitala Klinicznego im. prof. […]

Czytaj dalej »

Ocena wiedzy pielęgniarek na temat VAP w wybranych oddziałach intensywnej terapii województwa podkarpackiego – badanie pilotażowe

Wstęp W oddziale intensywnej terapii (OIT) istnieje ryzyko rozwoju niebezpiecznych infekcji, gdyż największą grupę chorych stanowią pacjenci nieprzytomni, wymagający mechanicznej wentylacji płuc. Inwazyjność wielu procedur sprzyja występowaniu powikłań w postaci m.in. zapalenia płuc związanego ze stosowaniem wentylacji mechanicznej (VAP). Cel Celem niniejszej pracy była ocena poziomu wiedzy personelu pielęgniarskiego pracującego na OIT na temat zapalenia płuc u chorych wentylowanych oraz roli pielęgniarek w zapobieganiu VAP. Materiał i metody Badanie pilotażowe prowadzono przez 60 dni (od 1 czerwca 2013 roku do 31 lipca 2013 roku). Zostało nim objętych 131 pielęgniarek zatrudnionych w 7 oddziałach intensywnej terapii na terenie województwa podkarpackiego. Badanie przeprowadzono z wykorzystaniem ankiety własnego autorstwa. Wyniki Wykazano zależność pomiędzy wiekiem pielęgniarek oraz ich stażem pracy a wiedzą dotyczącą zapobiegania VAP. Ankietowane z mniejszym doświadczaniem zawodowym dysponowały zazwyczaj mniejszą wiedzą. Pielęgniarki biorące udział w badaniu podnosiły swoje kwalifikacje najczęściej poprzez uczestnictwo w kursach specjalistycznych i kwalifikacyjnych, a także specjalizacje. Wnioski Personel pielęgniarski powinien być regularnie szkolony, zgodnie z obowiązującymi standardami oraz wytycznymi. Ujednolicenie wytycznych i procedur odnośnie VAP oraz stosowanie zaleceń dotyczących toalety jamy ustnej oraz toalety drzewa oskrzelowego przyczyni się do zmniejszenia ryzyka wystąpienia tego powikłania u chorych leczonych w OIT. W odniesieniu do profilaktyki zakażeń wewnątrzszpitalnych istotne jest opracowanie i wdrożenie jednolitej dokumentacji medycznej na wszystkich oddziałach intensywnej terapii w Polsce.

Czytaj dalej »

Skuteczność leczenia przeciwbólowego po złamaniach urazowych kończyn w opinii pacjentów leczonych w oddziale ortopedii i traumatologii narządu ruchu – badanie wstępne

Wstęp W Polsce urazy występują najczęściej u osób po 65. roku życia oraz u dzieci. Łagodzenie dolegliwości bólowych ma znaczenie priorytetowe, a obecnie stosowana farmakoterapia przeciwbólowa powinna likwidować odczuwanie bólu u osób po urazach i zabiegach operacyjnych. Cel Celem badania była ocena skuteczności leczenia przeciwbólowego w opinii pacjentów po złamaniach urazowych kończyn. Materiał i metody Badanie przeprowadzono w grupie 150 osób przyjętych do Oddziału Ortopedii i Traumatologii Narządu Ruchu. Wykorzystano metodę sondażu diagnostycznego, a jako narzędzie badawcze zastosowano kwestionariusz ankiety autorstwa własnego. Wyniki Wykazano, że leczenie przeciwbólowe stosowane po złamaniach kończyn jest skuteczne. Większość pacjentów biorących udział w badaniu była usatysfakcjonowana szybkim obniżeniem natężenia bólu. Personel medyczny nie lekceważył objawów bólowych u chorych i starał się wypełniać swoje obowiązki w sposób profesjonalny i fachowy, z zachowaniem godności i indywidualności każdego człowieka, a w konsekwencji z dużą skutecznością. Wykazano także, iż uzyskana w wyniku leczenia poprawa, przejawiająca się zmniejszeniem poziomu natężenia odczuwanego bólu średnio o 1⁄3, była istotna statystycznie (p=0,0000). Wnioski Wiedza pacjentów na temat zwalczania bólu po złamaniach urazowych jest niewystarczająca, co wynika z braku edukacji. Każdy chory podczas hospitalizacji powinien otrzymać taką dawkę leku, jakiej wymaga jego stan kliniczny, ponieważ skuteczne uśmierzanie dolegliwości bólowych zwiększa jego komfort i poprawia wyniki leczenia.

Czytaj dalej »

Konferencja „Kompleksowe leczenie otyłości – od dietetyka do plastyka”

Czytaj dalej »

Opieka nad noworodkiem z kontrolowaną hipotermią głowy

Głównym celem stosowania hipotermii terapeutycznej u noworodków donoszonych jest zapobieganie wtórnym uszkodzeniom tkanki nerwowej, spowodowanym niedotlenieniem przebytym w okresie okołoporodowym. W celu ograniczenia rozmiaru uszkodzeń poischemicznych w mózgu dziecka wykorzystuje się neuroprotekcję farmakologiczną oraz metody terapeutycznej hipotermii umiarkowanej. Charakterystyka i dynamika zmian, do których dochodzi po urazie niedotlenieniowo-niedokrwiennym, umożliwia wdrożenie terapii u pacjenta nawet do kilku godzin od urazu. W badaniach wykazano, że zmiany prowadzące do martwicy komórek nerwowych w okresie poniedotlenieniowym są zależne od temperatury. Leczenie z zastosowaniem hipotermii może znamiennie wpłynąć na zmniejszenie śmierci neuronów. Hipotermia jest proponowaną metodą protekcji mózgu, zastosowana wkrótce po resuscytacji i zadziałaniu niedotlenienia – jako oziębienie mózgu – zmniejsza obrzęk cytotoksyczny mózgu. Jest to technika nieinwazyjna i całkowicie bezpieczna. Hipotermia normalizuje zapis elektroencefalograficzny i zmniejsza liczbę zmienionych martwiczo neuronów. W celu wdrożenia u noworodka selektywnej hipotermii głowy, musi on przejść trzy etapy kwalifikacji. W każdym z nich personel pielęgniarski odgrywa dużą rolę: począwszy od resuscytacji okołoporodowej noworodka z asfiksją i transportu na oddział intensywnej terapii noworodka, poprzez monitorowanie i przygotowanie do wdrożenia leczenia poresuscytacyjnego oraz transport karetką „N” do ośrodka wyższego stopnia opieki perinatalnej posiadającego sprzęt umożliwiający wykonanie procedury selektywnego chłodzenia mózgu, a skończywszy na przygotowaniu dziecka i sprzętu do przeprowadzenia zabiegu. Pielęgniarka/pielęgniarz asystuje lekarzowi podczas kwalifikacji pacjenta (obserwacja kliniczna, monitorowanie, przygotowanie dziecka do zapisu aEEG/EEG). Do zadań personelu pielęgniarskiego podczas samego zabiegu schładzania należy: przygotowanie stanowiska, sprzętu oraz noworodka, monitorowanie temperatury głębokiej powierzchownej chorego, przygotowanie skóry głowy i obserwacja podczas zabiegu, asystowanie lekarzowi w trakcie prowadzenie procedury ogrzewania po 72 godzinach zabiegu.

Czytaj dalej »

Wrażliwość na antyseptyki klinicznych szczepów koagulazo-ujemnych Staphylococcus wywołujących zakażenia miejscowe w formie biofilmowej i planktonicznej

Należące do mikrobiomu człowieka gronkowce koagulazo-ujemne są uważane za patogeny oportunistyczne, powodujące zakażenia związane ze stosowaniem inwazyjnych technik diagnostycznych i terapeutycznych. W związku z narastającą antybiotykoopornością drobnoustrojów szpitalnych, coraz istotniejszą rolę w leczeniu infekcji miejscowych odgrywa antyseptyka. W niniejszej pracy podjęto się oceny skuteczności powszechnie stosowanych antyseptyków: oktenidyny, chlorheksydyny, PVP-jodu, poliheksanidyny, etakrydyny oraz nadtlenku wodoru względem klinicznych szczepów gronkowców koagulazo-ujemnych w formie planktonicznej oraz biofilmowej. Uzyskane wyniki wykazały, że najwyższą skutecznością w stosunku do badanych szczepów charakteryzowała się oktenidyna.

Czytaj dalej »

Suplementacja witaminy D u pacjentów po ciężkich oparzeniach

Znaczenie witaminy D wzrosło już w pierwszej połowie XX wieku, kiedy po raz pierwszy uznano ją za czynnik przeciwkrzywiczy. Jej niedobór jest przyczyną zaburzeń gospodarki wapniowo-fosforanowej, co może skutkować osteomalacją oraz osteoporozą u osób dorosłych. Celem pracy był przegląd literatury (z lat 2000–2016) dotyczący poziomu witaminy D oraz zalecanych dawek suplementacji u chorych po rozległych oparzeniach. W większości doniesień można znaleźć informacje, zgodnie z którymi pacjenci po tego typu urazach cierpią na niedobór (

Czytaj dalej »

Aspekty intensywnej terapii noworodka z wrodzonym zarośnięciem przełyku

Wentylacja mechaniczna noworodka po zabiegu korekcji wrodzonego zarośnięcia przełyku (EA) jest skomplikowaną i wymagającą procedurą, a jej skuteczność ma istotne znaczenie w procesie zdrowienia dziecka. W opiece pielęgniarskiej nad pacjentem z EA konieczne jest zachowanie uwagi i czujności oraz prowadzenie starannych działań pielęgnacyjnych, zgodnie z zasadą (ang.) minimal handling. Celem pracy jest omówienie najważniejszych aspektów intensywnej terapii noworodka z wrodzonym zarośnięciem przełyku.

Czytaj dalej »

Klebsiella pneumoniae jako zagrożenie dla pacjentów oddziałów oparzeniowych

Klebsiella pneumoniae jest obecnie jednym z najniebezpieczniejszych patogenów szpitalnych. Pałeczki Klebsiella są odpowiedzialne za 3–8,5% zakażeń szpitalnych, najczęściej pod postacią zakażeń: krwi, rany, układu oddechowego oraz moczowego. Infekcje te stanowią wyzwanie dla klinicystów, ponieważ sprawiają trudności w leczeniu. Ma to związek z rosnącą z roku na rok ilością izolatów Klebsiella spp. opornych na coraz większą liczbę dostępnych antybiotyków. W ostatnich latach zaobserwowano dynamiczny rozwój lekooporności tej bakterii związany z wytwarzaniem tzw. beta-laktamaz, szczególnie o aktywności karbapenemaz. Należy podkreślić rolę biofilmu jako mechanizmu, za pomocą którego pałeczki Klebsiella kolonizują urządzenia medyczne, przez co stają się przyczyną ciężkich zakażeń szpitalnych. Wielolekooporność pałeczek z rodziny Klebsiella spp. stanowi poważny problem w skali globalnej, wymagający współpracy mającej na celu poprawę obecnych standardów profilaktyki oraz monitorowania zakażeń.

Czytaj dalej »

Rekonstrukcja okolicy oczodołowej u 2,5-letniego dziecka po ugryzieniu przez psa – opis przypadku

W przypadku małych dzieci pogryzienie przez psa okolicy głowy i twarzy często wymaga zastosowania wtórnych technik rekonstrukcyjnych. Celem takich zabiegów jest zarówno powrót funkcji uszkodzonych części twarzy, jak i przywrócenie jak najlepszego wyglądu. Autorzy przedstawili opis przypadku rekonstrukcji uszkodzonego oczodołu u 2,5-letniej dziewczynki pogryzionej przez psa rasy amstaff. U dziecka w wyniku urazu doszło do oszpecenia oraz poważnej utraty wzroku. Dziewczynka była operowana z użyciem zmodyfikowanych technik rekonstrukcyjnych. W wyniku zabiegu osiągnięto nie tylko poprawę wyglądu dziecka, lecz także znaczną poprawę ostrości widzenia. Rekonstrukcja aparatu powiekowego, zwłaszcza u dziecka, stanowi duże wyzwanie dla chirurga; dzięki zastosowaniu niestandardowych technik pozwala na poprawę funkcji, wyglądu i jakości życia pacjenta.

Czytaj dalej »

Olbrzymi tłuszczak podpowięziowy kończyny górnej – opis przypadku

W niniejszej pracy przedstawiono rzadki przypadek olbrzymiego tłuszczaka lewego ramienia u 77-letniego mężczyzny, u którego guz rósł ponad 20 lat. Pacjent zgłosił się do lekarza po namowie rodziny, z powodu poważnego pogorszenia jakości życia oraz ograniczenia codziennej aktywności. Mężczyzna był obciążony następującymi schorzeniami: choroba niedokrwienna serca, nadciśnienie tętnicze, migotanie przedsionków, przebyty zawał serca. Waga usuniętego guza wynosiła 7300 g. Leczenie przebiegało bez powikłań.

Czytaj dalej »

Uszkodzenia skóry związane z wilgocią

„Uszkodzenie skóry związane z wilgocią” (MAD) to termin, który został wprowadzony w celu określenia szeregu zmian skórnych, powstałych na skutek długotrwałej ekspozycji naskórka na wilgoć. Tego rodzaju zmiany na skórze – których przyczyną jest długotrwały kontakt z moczem, kałem, potem lub wysiękiem z rany – często występują u pacjentów hospitalizowanych. Problem ten jest rzadko poruszany w polskich publikacjach medycznych. Bardzo często uszkodzenia skóry związane z wilgocią są mylone przez lekarzy i pielęgniarki z odleżynami. Dlatego ważne jest, aby w przypadku MAD umieć prawidłowo ocenić i zdiagnozować problem oraz dokonać odpowiedniego wyboru sposobu pielęgnowania i leczenia.

Czytaj dalej »

Konferencja Polskiego Towarzystwa Leczenia Oparzeń „Wytyczne postępowania w leczeniu oparzeń – aktualne problemy i perspektywy”

Czytaj dalej »

Unusual complications after removal of ruptured 30-year-old breast implants. Case report

Systemic complications triggered by breast implant rupture after breast augmentation surgery are very rare. We present a case of a patient, who developed a severe systemic reaction after removal of ruptured breast implants. Among others she suffered from generalized, life threatening oedema including pleura and pericardium. Conservative symptomatic treatment was ineffective and together with the patient we decided on bilateral breast amputation, which resulted in a relatively fast recovery. Like some other authors we conclude, that simple mastectomy could be an adequate way of treatment in similar cases.

Czytaj dalej »

Zewnątrzkanałowe i wewnątrzkanałowe zakażenia krwi związane ze stosowaniem cewników naczyniowych – wybrane elementy zapobiegania

Etiologia zakażeń krwi związanych ze stosowaniem cewników naczyniowych (CRBSI) jest tematem wielu badań. Droga zewnątrzkanałowa jest podstawową drogą nabywania infekcji w początkowym okresie utrzymywania wkłuć centralnych, natomiast droga zewnątrzkanałowa dominuje w przypadku dłuższego utrzymywania cewników. Źródła zakażeń są różne w przypadku obu tych dróg, ich prewencja wymaga wykorzystywania odmiennych rozwiązań, ale powinny być one stosowane zawsze razem – tak, aby zminimalizować ryzyko CRBSI. Wytyczne INS zapewniają kompleksowe rozwiązania wpływające na zmniejszenie częstości występowania infekcji związanych z cewnikiem naczyniowym.

Czytaj dalej »

Zalety i wady antyseptyków stosowanych w profilaktyce i leczeniu infekcji ran oparzeniowych – okiem mikrobiologa

Powikłania septyczne ran oparzeniowych mogą prowadzić do znacznego pogorszenia stanu zdrowia pacjenta, a nawet do jego śmierci. Głównymi czynnikami zakażeń ran oparzeniowych są drobnoustroje należące do gatunków Pseudomonas aeruginosa, Acinetobacter baumanii oraz Staphylococcus aureus. Badania wykazują znaczący wzrost odsetka szczepów antybiotykoopornych izolowanych z oparzeń. W celu eradykacji drobnoustrojów stosowane są zatem coraz częściej antyseptyki, takie jak: chlorheksydyna, powidon jodu, poliheksanidyna, podchloryny oraz oktenidyna. W niniejszej pracy dokonano przeglądu danych dotyczących zalet oraz wad tych antyseptyków.

Czytaj dalej »

Zastosowanie nalbufiny u dzieci i młodzieży

Leczenie bólu u dzieci stanowi duże wyzwanie terapeutyczne, dlatego trwają badania nad nowymi preparatami o działaniu przeciwbólowym do stosowania w tej grupie chorych, dodatkowo poszukiwane są także nowe zastosowania dobrze znanych substancji. Nalbufina jest lekiem opioidowym o działaniu agonistyczno-antagonistycznym, znajdującym zastosowanie w leczeniu bólu o znacznym i umiarkowanym nasileniu u dzieci. W niniejszej pracy, stanowiącej przegląd piśmiennictwa dotyczącego nalbufiny, omówiono: budowę chemiczną, metabolizm, wskazania do stosowania oraz dawkowanie tego opioidu w leczeniu bólu u dzieci i młodzieży.

Czytaj dalej »

Zastosowanie soli srebrowej sulfatiazolu w leczeniu odleżyn – opis przypadku

 Odleżyny, ze względu na wielopłaszczyznowość patogenezy i trudności związane z leczeniem, wciąż stanowią wyzwanie dla zespołu terapeutycznego. Terapia obejmuje zarówno stosowanie preparatów miejscowych, jak i prowadzenie działań ogólnoustrojowych. Naukowo dowiedziono skuteczności srebra w leczeniu ran odleżynowych. Celem pracy było przedstawienie zastosowania sulfatiazolu srebrowego w leczeniu miejscowym odleżyn u dwóch pacjentek hospitalizowanych w 2014 roku na Oddziale Chorób Wewnętrznych i Alergologii oraz na Oddziale Intensywnej Opieki Kardiologicznej Oddziału Kardiologii Szpitala Specjalistycznego im. J. Dietla w Krakowie. W postępowaniu leczniczym wykorzystano: klasyfikację odleżyn według Thorrance’a, tzw. kolorowy system klasyfikacji ran przewlekłych, skalę ADL oraz wskaźnik BMI. W wyniku zastosowania preparatu srebra (krem Argosulfan®) uzyskano ziarninowanie łożyska ran odleżynowych. Wykorzystanie preparatu ze srebrem oraz wdrożenie działań zgodnych z koncepcją TIME wpływa na zwiększenie szansy wyleczenia odleżyn.

Czytaj dalej »

Biofilm w ortopedii oraz w chirurgii szczękowo-twarzowej – znaczenie zjawiska i modyfikacje biomateriałów ograniczające częstość zakażeń

Infekcje związane z obecnością biofilmu stanowią narastający problem w ortopedii oraz w chirurgii szczękowo-twarzowej. Drobnoustroje w formie biofilmowej cechują się wysoką tolerancją i opornością na środki przeciwdrobnoustrojowe. Tworzenie biofilmu na implantach kostnych prowadzi do rozprzestrzenienia się infekcji oraz licznych niepowodzeń terapeutycznych. Opracowywanie implantów o zmodyfikowanej powierzchni w celu ograniczenia tworzenia się biofilmu jest jedną z obiecujących strategii mających na celu redukcję częstości zakażeń.

Czytaj dalej »

Media społecznościowe w praktyce chirurga plastyka

Internet, a wraz z nim media społecznościowe, powoli stają się nieodzownym elementem prowadzenia praktyki lekarskiej. Chirurgia plastyczna, jak żadna inna specjalizacja, jest uzależniona od bardzo dobrej komunikacji na linii lekarz-pacjent, a media społecznościowe pełnią obecnie na świecie rolę istotnego medium w tym zakresie. Dlatego podjęto się próby zbadania oraz ocenienia, w jaki sposób media społecznościowe są wykorzystywane przez polskich specjalistów chirurgii plastycznej. W tym celu przeprowadzono anonimową ankietę wśród członków Polskiego Towarzystwa Chirurgii Plastycznej, Rekonstrukcyjnej i Estetycznej. Na pytania odpowiedziało 50 specjalistów chirurgii plastycznej. Zgodnie z wynikami ankiety, przeważającym medium komunikacji z pacjentem pozostawała własna strona internetowa (72% badanych), natomiast aż 40% ankietowanych zadeklarowało, że nie wykorzystuje żadnego medium społecznościowego. Wśród korzystających z social media przeważał portal Facebook, z kolei praktycznie nie deklarowano wykorzystywania Twittera, Instagrama czy YouTube’a. W aspekcie edukacji i wymiany informacji między lekarzami, 86% ankietowanych chirurgów plastycznych zadeklarowało, że nie uznaje mediów społecznościowych jako źródła fachowej wiedzy medycznej dla lekarzy, a 12% zakazałoby publikacji tego typu treści w Internecie. W Polsce wykorzystanie mediów społecznościowych wciąż odbiega od trendów panujących na świecie. Jest to najbardziej widoczne w zróżnicowaniu kanałow komunikacji z pacjentem oraz w marginalizacji roli mediów społecznościowych jako platformy wymiany fachowej wiedzy medycznej między lekarzami.

Czytaj dalej »

X Międzynarodowy Zjazd Polskiego Towarzystwa Pielęgniarek Anestezjologicznych i Intensywnej Opieki Karpacz 2017

X Międzynarodowy Zjazd Polskiego Towarzystwa Pielęgniarek Anestezjologicznych i Intensywnej Opieki Karpacz 2017 Karpacz, 21–23.09.2017 r. Pełna wersja artykułu

Czytaj dalej »

Niezamierzona hipotermia w oddziale intensywnej terapii – przyczyny, skutki i postępowanie

Niezamierzona hipotermia występująca u pacjentów przebywających na oddziałach intensywnej terapii (OIT) może być konsekwencją ekspozycji na zimno w warunkach przedszpitalnych lub ciężkich obrażeń ciała. Tę jednostkę chorobową można również zaobserwować u chorych na innych oddziałach szpitalnych oraz na salach operacyjnych. W wielu przypadkach hipotermia ma charakter jatrogenny i wynika z zaburzeń termoregulacji wywołanych działaniem leków bądź jest skutkiem zabiegów medycznych. Wywiera złożony wpływ na organizm i powoduje stopniową, zależną od temperatury centralnej, depresję praktycznie wszystkich narządów oraz układów. Z tego powodu może być niezależnym czynnikiem ryzyka zgonu u chorych hospitalizowanych. Leczenie zaawansowanych postaci hipotermii powinno być prowadzone na oddziałach intensywnej terapii, których wyposażenie i możliwości pozwalają na rozpoznanie oraz opanowanie wszystkich zaburzeń narządowych. Bardzo istotne jest zapobieganie utracie ciepła u osób operowanych, a także stałe monitorowanie temperatury centralnej u pacjentów, u których występują czynniki ryzyka wychłodzenia. Kluczowa jest jednak rzetelna wiedza na temat hipotermii, dająca możliwość prawidłowej oceny stanu chorego, odpowiedniej interpretacji badań, przewidywania potencjalnych powikłań oraz zastosowania odpowiedniej formy terapii.

Czytaj dalej »