Archiwa: Project

Znaczenie kliniczne Stenotrophomonas maltophilia

Stenotrophomonas maltophilia odgrywa coraz większą rolę w patogenezie zakażeń człowieka, mimo iż jest zaliczany do grupy drobnoustrojów oportunistycznych. Zakażenia wywoływane przez ten patogen, pomimo iż rzadko dotyczą pacjentów ambulatoryjnych, stanowią istotny odsetek infekcji u osób hospitalizowanych. Szczepy S. maltophilia często kolonizują drogi oddechowe, dlatego mogą być przyczyną zapalenia płuc, co stanowi bardzo poważny problem, szczególnie u chorych z mukowiscydozą. Ponadto drobnoustrój ten może wywoływać zakażenia krwi oraz układów: moczowo-płciowego, pokarmowego, nerwowego, a także zakażenia skóry, tkanek miękkich i narządu wzroku. S. maltophilia posiada niewiele czynników wirulencji, jednak mnogość mechanizmów oporności powoduje, że jest istotnym patogenem szpitalnym. Bakteria ta charakteryzuje się naturalną opornością na wiele grup antybiotyków i chemioterapeutyków. W leczeniu zakażeń o etiologii S. maltophilia lekiem z wyboru jest trimetoprim-sulfametoksazol, jednak coraz częściej izolowane są szczepy oporne na ten antybiotyk, co stanowi ogromny problem terapeutyczny.

Czytaj dalej »

Profilaktyka zaburzeń układu pokarmowego podczas terapii antybiotykami makrolidowymi

Terapia antybiotykami makrolidowymi może mieć niekorzystny wpływ na funkcjonowanie układu pokarmowego. Szczególnie podatna na uszkodzenia, wynikające ze stosowana tej grupy leków, jest wątroba. W pracy zaprezentowano możliwe sposoby profilaktyki i ochrony, które mogą być wdrażane podczas terapii antybiotykami. Omówiono ochronny wpływ sylimaryny, prebiotyku w postaci rozpuszczalnego błonnika z akacji oraz wybranych szczepów bakterii probiotycznych.

Czytaj dalej »

Badania przesiewowe i diagnostyka zakażeń MRSA

Staphylococcus aureus jest powszechnie występującą bakterią, kolonizującą skórę i błony śluzowe u około 30–40% zdrowych osób. Metycylinooporne szczepy S. aureus (ang. Methicillin- resistant Staphylococcus aureus – MRSA) stanowią jeden z najważniejszych czynników odpowiedzialnych za zakażenia szpitalne na całym świecie. Według danych EARS-Net, w Polsce udział MRSA w zakażeniach inwazyjnych wynosi 24,3%. Redukcja infekcji o tej etiologii jest możliwa tylko przy zastosowaniu odpowiednich programów zwalczania zakażeń szpitalnych. Jednym z najistotniejszych elementów tej strategii jest wykorzystywanie w badaniach przesiewowych i diagnostyce szybkich badań mikrobiologicznych, opierających się na metodach molekularnych, takich jak PCR (ang. Polymerase Chain Reaction) i Real-time PCR.

Czytaj dalej »

Czy bawełniane obłożenia pola operacyjnego oraz fartuchy wielokrotnego użytku, stosowane w zabiegach wysokiego ryzyka, są zagrożeniem dla chorych i personelu medycznego?

Każdy zabieg operacyjny powinien być wykonywany z wykorzystaniem wyrobów medycznych. Ich wytwórca decyduje, czy dany produkt jest zaklasyfikowany jako wyrób medyczny. Wymogi techniczne dotyczące bielizny operacyjnej są określone przez normy PN-EN ISO 13795 i PN-EN ISO 22610, zgodnie z którymi bielizna barierowa musi posiadać udokumentowaną doświadczalnie niezmienność właściwości materiału barierowego podczas produkcji i użytkowania. W celu zarejestrowania wyrobu medycznego wytwórca zgłasza go do Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych przed pierwszym wprowadzeniem do obrotu lub użytkowania. Obecnie na rynku są dostępne produkty oznaczone jako wyroby medyczne, jednak niespełniające wymogów normy.

Czytaj dalej »

Higiena rąk obowiązkiem personelu mającego kontakt z pacjentami

Ręce pracowników medycznych, którzy mają bezpośredni kontakt z pacjentami w placówkach medycznych, stanowią częste źródło zakażeń szpitalnych. Każdy szpital i gabinet medyczny powinien być wyposażony w dobrej jakości preparaty do mycia i dezynfekcji rąk oraz dozowniki do preparatów antyseptycznych. Personel powinien być regularnie edukowany w zakresie techniki mycia i dezynfekcji rąk. W celu zapewnienia wysokiej jakości opieki i bezpieczeństwa pacjentów należy monitorować zużycie preparatów do higieny rąk.

Czytaj dalej »

Zmiany w charakterystyce złożonego preparatu przeciwmalarycznego Malarone (atowakwon/proguanil)

Malarone® jest preparatem przeciwmalarycznym, rekomendowanym przez WHO (ang. World Health Organization) i CDC (ang. Centre for Disease Control and Prevention) do stosowania podczas wyjazdów w rejony występowania chlorochino- i wielolekoopornych szczepów Plasmodium falciparum. Zalety tego leku, złożonego z atowakwonu i proguanilu, są liczne: wysoka skuteczność w stosunku do najgroźniejszego zarodźca zimnicy, jakim jest P. falciparum, nielimitowany czas stosowania (uzależniony wyłącznie od tolerancji leku i okresu przebywania w strefie zagrożenia), krótki czas przyjmowania po opuszczeniu strefy malarycznej (7 dni) oraz wysoki profil bezpieczeństwa. Lek działa zarówno na fazę czerwonokrwinkową, jak i na wątrobową cyklu rozwojowego pasożyta. Bezwzględnymi przeciwwskazaniami do stosowania tego leku są: ciężka niewydolność nerek (klirens kreatyniny poniżej 30 ml/min), ciężka padaczka oraz nadwrażliwość na substancje zawarte w preparacie. Do słabych stron połączenia atowakwonu z proguanilem należą między innymi zmniejszona skuteczność w przypadku inwazji Plasmodium vivax oraz brak działania na wątrobowe hipnozoity Plasmodium vivax i Plasmodium ovale. Podczas stosowania preparatu mogą wystąpić: bóle głowy i brzucha, brak apetytu, rzadziej nudności i wymioty.

Czytaj dalej »

Krztusiec – powracająca choroba zakaźna. Scenariusz kliniczny z omówieniem aktualnej sytuacji epidemicznej i profilaktyki

Krztusiec (inaczej koklusz) jest ostrym zakażeniem bakteryjnym dróg oddechowych, wywoływanym przez pałeczkę Bordetella pertussis. Po zdecydowanym spadku zachorowań wśród niemowląt i małych dzieci w Polsce, obserwowanym po wprowadzeniu w latach 60. XX wieku powszechnych szczepień przeciwko krztuścowi, od kilkunastu lat obserwuje się wzrost liczby przypadków choroby, z przeniesieniem zachorowań na starsze grupy wiekowe. Zjawisko to tłumaczy się stopniowo słabnącą ochroną poszczepienną, wysoką zaraźliwością i stałą obecnością w populacji drobnoustroju chorobotwórczego. U osób szczepionych przed kilku laty przebieg kliniczny krztuśca może być znacznie złagodzony i bardzo niecharakterystyczny, bez typowego kaszlu i wymiotów. Każdy lekarz – w diagnostyce różnicowej kaszlu utrzymującego się ponad 7 dni – powinien uwzględniać możliwość wystąpienia kokluszu. Opanowanie wzrostu zachorowań na krztusiec wymaga powszechnych, regularnych szczepień przypominających dTpa u młodzieży i dorosłych. W sytuacji wzrostu zachorowań wśród nastolatków i młodych dorosłych szczególnie ważne są terminowe szczepienia niemowląt, ponieważ ta grupa wiekowa jest najbardziej narażona na krztusiec o ciężkim przebiegu oraz rozwój powikłań.

Czytaj dalej »

Zastosowanie rifaksyminy w zapobieganiu i leczeniu encefalopatii wątrobowej

Encefalopatia wątrobowa (EW) jest jednym z najczęstszych powikłań ostrych i przewlekłych chorób wątroby. EW w istotny sposób wpływa na jakość życia chorego. Profilaktyka i leczenie encefalopatii opierają się na unikaniu czynników wywołujących, oddziaływaniu na florę jelitową oraz obniżaniu stężenia amoniaku we krwi. Podstawę terapii stanowią niewchłanialne disacharydy. Antybiotyki, takie jak neomycyna i paromomycyna, są skuteczne w terapii ostrych epizodów EW, jednak ich stosowanie w zapobieganiu nawrotom jest obciążone poważnymi działaniami niepożądanymi. Bezpieczeństwo rifaksyminy w długotrwałym stosowaniu czyni ją przydatną w terapii i prewencji encefalopatii wątrobowej. Badania wykazały porównywalne efekty terapeutyczne rifaksyminy z niewchłanialnymi disacharydami. Jej użycie wiąże się z mniejszym ryzykiem wystąpienia działań niepożądanych. Rifaksymina jest alternatywą w terapii EW u chorych źle tolerujących inne metody leczenia, np. disacharydy lub neomycynę.

Czytaj dalej »

Kaspofungina (Cancidas) w leczeniu zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych o etiologii Candida albicans

W pracy przedstawiono przypadek skutecznego zastosowania kaspofunginy w leczeniu grzybiczego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych u pacjentki z wrodzonym wodogłowiem wewnętrznym, z założonym drenażem komorowo-otrzewnowym płynu mózgowo-rdzeniowego, która była hospitalizowana w Klinice Intensywnej Terapii. Potwierdzonym mikrobiologicznie czynnikiem etiologicznym zakażenia był drożdżak z rodzaju Candida albicans, wrażliwy na amfoterycynę B, fluorocytozynę i kaspofunginę oraz wykazujący oporność na azole: flukonazol, itrakonazol i worikonazol. Po zastosowaniu kaspofunginy przez 28 dni i usunięciu drenażu układu komorowego uzyskano całkowitą eradykację drobnoustroju, wyleczenie infekcji oraz pełną poprawę stanu ogólnego i neurologicznego.

Czytaj dalej »

Leczenie przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu B interferonem pegylowanym alfa-2a – opis przypadków

Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu B (PWZW typu B) stanowi poważny problem zdrowotny. Szacuje się, że w skali świata infekcję tym wirusem przeszło około 2 miliardów ludzi, z czego około 350 milionów pozostaje przewlekle zakażonych. Według prognoz epidemiologicznych w Polsce jest ich około 350 tysięcy. Pegylowany interferon alfa-2a jest stosowany w leczeniu WZW B od 2005 roku. Jego unikalne właściwości, wynikające z połączenia działania przeciwwirusowego oraz immunomodulacyjnego, zapewniają z jednej strony silny efekt terapeutyczny narastający nawet po zakończeniu terapii, z drugiej natomiast uniemożliwiają selekcję opornych szczepów wirusa. Powyższe cechy sprawiają, że preparat zajmuje czołowe miejsce wśród dostępnych opcji terapeutycznych.

Czytaj dalej »

Analiza cech warunkujących selekcję i przeżywalność w środowisku szpitalnym u szczepów Klebsiella izolowanych z ognisk epidemicznych

W ostatnich latach obserwuje się wzrost liczby zakażeń szpitalnych, wywoływanych przez wielolekooporne i wysoko wirulentne szczepy Klebsiella spp., które wyróżniają się ciężkim przebiegiem i wysokim odsetkiem śmiertelności, szczególnie w Oddziałach Neonatologii i Intensywnej Terapii. Także w Polsce pojawiły się nowe epidemiczne klony, zdolne do przetrwania i propagacji w środowisku szpitalnym oraz wywoływania ognisk epidemicznych, produkujące różnego rodzaju szerokozakresowe β-laktamazy, w tym najbardziej niebezpieczne – karbapenemazy typu KPC, NDM-1, MBL. Zdolności adhezyjne i wytwarzanie biofilmu na biomateriałach są także przyczyną groźnych dla życia zakażeń związanych ze sztuczną wentylacją oraz zakażeń krwi związanych z dostępem naczyniowym. Celem pracy było zbadanie: wrażliwości na antybiotyki i antyseptyki, wytwarzania szerokozakresowych enzymów oraz produkcji biofilmu u szczepów Klebsiella izolowanych z potwierdzonych lub podejrzewanych ognisk epidemicznych na oddziałach szpitalnych we Wrocławiu, Bydgoszczy, Krakowie i Opolu. Dokonano oceny wrażliwości szczepów na antybiotyki i antyseptyki oraz oznaczenia obecności enzymów ESBL, KPC, MBL i OXA-48. U 42 szczepów, których podobieństwo profili oporności sugerowało możliwość przynależności do epidemicznego klonu, wykonano ocenę pokrewieństwa z wykorzystaniem metody ERIC-PCR. Przeprowadzono badanie zdolności tworzenia biofilmu na powierzchni cewników. Metodą PCR w plazmidowym DNA oznaczono przynależność β-laktamaz ESBL do rodzin CTX-M, TEM i SHV. Badane szczepy wykazywały wysoką oporność na większość szerokozakresowych antybiotyków: cefalosporyny III i IV generacji, aztreonam, piperacylinę, aminoglikozydy, a w niektórych ośrodkach na fluorochinolony i karbapenemy. Wszystkie szczepy Klebsiella charakteryzowały się zdolnością do tworzenia biofilmu, a niektóre produkowały tę strukturę bardzo intensywnie. Większość badanych antyseptyków, w szczególności powidon jodu, odznaczało się stosunkowo niską skutecznością wobec utworzonego biofilmu Klebsiella. Wśród wykrytych enzymów ESBL dominowały β-laktamazy CTX-M. Ocena pokrewieństwa sugeruje istnienie epidemicznych klonów (w ośrodkach we Wrocławiu i w Bydgoszczy). W Opolu i Krakowie wśród szpitalnych szczepów Klebsiella nie stwierdzono obecności dominującego klonu, który dowodziłby istnienia ogniska epidemicznego.

Czytaj dalej »

Mukowiscydoza. Udział biofilmów w zakażeniach płucnych

Mukowiscydoza to wieloukładowa choroba o podłożu genetycznym, charakteryzująca się szerokim spektrum zmian patomorfologicznych, zwłaszcza w obrębie układu oddechowego i pokarmowego. Główną przyczyną pogarszania się stanu zdrowia chorych jest postępująca niewydolność oddechowa, będąca konsekwencją rozwoju przewlekłych, nawracających zakażeń oskrzelowo-płucnych. Najważniejszym problemem wydaje się być zjawisko koinfekcji jednego pacjenta przez różne gatunki bakterii lub bakterii, grzybów i wirusów, tworzących zwykle wielogatunkowe agregaty lub biofilmy. Pozostawanie drobnoustrojów w bezpośredniej bliskości warunkuje między nimi liczne oddziaływania synergistyczne lub (rzadziej) antagonistyczne, które w istotny sposób kształtują obraz patogenezy. Zrozumienie tych zależności stanowi klucz do prawidłowej diagnostyki i terapii infekcji dróg oddechowych w przebiegu mukowiscydozy.

Czytaj dalej »

Biofilmowy mikrobiom skóry w zdrowiu i chorobie. Aspekty badawcze z zakresu inżynierii tkankowej

Naturalna mikroflora skóry spełnia wielorakie funkcje, w tym ważne role ochronne i immunomodulacyjne. Przypadkowe przerwanie jej ciągłości lub stosowanie inwazyjnych procedur medycznych może skutkować rozwojem zakażeń, wywodzących się często z mikrobiomu powłok skórnych. Są to przeważnie zakażenia o podłożu biofilmowym. Standardowa terapia tego typu infekcji obejmuje kontrolę ubytków skóry/ran przewlekłych (w tym zakażonych) pod względem intensywności kolonizacji oraz – jeśli jest to konieczne – chirurgiczne opracowanie rany, a także regularną zmianę opatrunków dostosowanych do jej charakteru. Niekiedy wymagana jest jednak poważniejsza interwencja chirurgiczna, w której wykorzystuje się zaawansowane technologicznie opatrunki aktywne. Mogą to być bezkomórkowe substytuty skóry lub substytuty zaliczane do tzw. terapii komórkowej, naśladujące naskórek, a nawet skórę właściwą, wykorzystujące osiągnięcia inżynierii tkankowej. Mimo to problem skutecznego leczenia ran przewlekle zakażonych wciąż pozostaje nierozwiązany. Dlatego uzasadnione jest ciągłe prowadzenie badań nad mechanizmami patogenezy takich zakażeń z uwzględnieniem najlepszych modeli badawczych. Zarówno bezkomórkowe substytuty skóry, jak i substytuty naśladujące naskórek/skórę nadają się do prowadzenia in vitro badań podstawowych z zakresu patofizjologii procesów leżących u podstaw zakażeń ran, tj. tworzenia biofilmu i jego eradykacji.

Czytaj dalej »

Diagnostyka molekularna bakteryjnych zakażeń krwi

Posiewy krwi są podstawową metodą stosowaną w wykrywaniu bakterii odpowiedzialnych za zakażenia krwi, jednak duże znaczenie w diagnostyce odgrywają również techniki oparte na amplifikacji i hybrydyzacji kwasów nukleinowych. Cechuje je krótszy czas identyfikacji patogenu oraz wyższa czułość. Szybka diagnostyka pozwala uniknąć niepotrzebnej antybiotykoterapii lub przyspieszyć włączenie racjonalnego leczenia przeciwbakteryjnego. Metody molekularne mają duże znaczenie w przypadku patogenów wolno rosnących lub niehodowlanych, trudnych do wykrycia metodami konwencjonalnymi. Ich szerokie zastosowanie ogranicza jednak wysoka cena oraz występowanie inhibitorów reakcji PCR (ang. Polymerase Chain Reaction) we krwi lub w podłożach stosowanych w automatycznym systemie do posiewu krwi.

Czytaj dalej »

Współczesna diagnostyka legionelozy

Legioneloza jest chorobą wywoływaną przez bakterie z rodzaju Legionella, które powszechnie występują w środowisku wodnym. Mikroorganizmy te mogą powodować ciężkie zapalenia płuc u ludzi, a także łagodną samoograniczającą się infekcję grypopodobną, zwaną gorączką Pontiac. Obraz kliniczny, podobnie jak badanie radiologiczne, nie są charakterystyczne dla zakażenia Legionella spp. Badania laboratoryjne mogą sugerować etiologię, ale podstawę rozpoznania stanowią badania mikrobiologiczne. Ostatnio coraz większe znaczenie zyskują metody oparte na biologii molekularnej. W Polsce liczba zgłaszanych przypadków legionelozy wciąż wydaje się być niewspółmierna z liczbą zachorowań. Konieczne jest zwiększenie świadomości zagrożenia, jakie niesie zakażenie Legionella spp., udoskonalenie metod diagnostycznych oraz poprawa raportowania rozpoznanej legionelozy.

Czytaj dalej »

Nawrotowe grzybice i bakteryjne zapalenia pochwy – charakterystyka przyczyn oraz możliwości terapeutycznych i profilaktycznych

Nawracające zapalenie pochwy o etiologii bakteryjnej lub grzybiczej jest jedną z najczęstszych przyczyn wizyt u lekarza ginekologa. Wdrożone leczenie eliminuje stan zapalny przeważnie na pewien czas, po którym infekcja powraca. Nawracające infekcje są często związane z zaburzeniami ekosystemu pochwy, wynikającymi z redukcji liczebności pałeczek kwasu mlekowego z rodzaju Lactobacillus. Przywrócenie równowagi mikrobiologicznej wydaje się być niezbędnym elementem profilaktyki i leczenia nawrotowych zapaleń pochwy. Z tego względu rosnącym uznaniem cieszą się probiotyki ginekologiczne, uzupełniające pulę niezbędnych bakterii w pochwie. W pracy przedstawiono również znaczenie preparatów z kwasem hialuronowym w profilaktyce i leczeniu nawracających infekcji kobiecych dróg rodnych.

Czytaj dalej »

Kryptokokowe zapalenie opon mózgowych i mózgu

W pracy dokonano charakterystyki choroby kryptokokowej u osób zakażonych wirusem HIV. Najczęstszą manifestacją kliniczną rozsianej choroby kryptokokowej jest zapalenie opon mózgowych i mózgu. Przedstawiono poglądy na temat leczenia tego schorzenia z uwzględnieniem najnowszych randomizowanych badań porównawczych.

Czytaj dalej »

Znaczenie jednotabletkowego leku złożonego Eviplera® w terapii zakażeń HIV

Skojarzone leczenie antyretrowirusowe (ang. combined antyretroviral therapy – cART) zmieniło rokowanie większości pacjentów dzięki zmniejszeniu zapadalności i śmiertelności na choroby wskaźnikowe. Udowodniono, że najwyższy poziom adherencji osiąga się w przypadku stosowania jednotabletkowej terapii raz dziennie. Redukcja dobowej liczby przyjmowanych tabletek skutkuje znaczącym zmniejszeniem błędów w przyjmowaniu kolejnych dawek, co ogranicza rozwój lekooporności HIV. Aktualnie leki skojarzone rekomenduje się jako leki pierwszego rzutu u większości pacjentów rozpoczynających cART.

Czytaj dalej »

Zakażenia Clostridium difficile w lecznictwie otwartym – opis przypadków

Nadmierne stosowanie antybiotyków o szerokim spektrum działania w lecznictwie otwartym przyczyniło się do znacznego wzrostu częstości biegunek poantybiotykowych u pacjentów ambulatoryjnych. W pracy opisano przypadki długiej drogi diagnostycznej: od wystąpienia pierwszych objawów biegunki do postawienia trafnej diagnozy i wyleczenia. Największym problemem wydaje się być uświadomienie lekarzy pierwszego kontaktu, że biegunka wywołana przez Clostridium difficile zdarza się nie tylko u pacjentów hospitalizowanych. Należy ustalić nowe wskazania i wytyczne dotyczące diagnostyki biegunek u pacjentów ambulatoryjnych, włączając diagnostykę w kierunku C. difficile.

Czytaj dalej »

Powikłania ospy wietrznej – omówienie wybranych przypadków

Ospa wietrzna jest powszechnie uważana za łagodną chorobę wieku dziecięcego, stanowiącą zagrożenie wyłącznie dla osób z niedoborami odporności. Ale u części dotychczas zdrowych dzieci wirus może być przyczyną hospitalizacji z powodu ciężkiego przebiegu lub powikłań, a w konsekwencji może również prowadzić do zgonu. W pracy przedstawiono przypadki powikłań bakteryjnych i neurologicznych w przebiegu ospy wietrznej u dotychczas zdrowych dzieci.

Czytaj dalej »

VI OGÓLNOPOLSKIE SYMPOZJUM z cyklu „Biofilm tworzony przez drobnoustroje w patogenezie zakażeń”

Streszczenia zgłoszone do 24 maja 2013 roku

Czytaj dalej »

Odzież, obłożenia pola zabiegu i rękawice jako potencjalne czynniki ryzyka występowania zakażeń miejsca operowanego

W pracy przedstawiono wyniki ankiety, mającej na celu poznanie opinii personelu bloku operacyjnego na temat potencjalnych czynników zwiększających niebezpieczeństwo wystąpienia zakażenia miejsca operowanego (ZMO). Anonimową ankietę przeprowadzono wśród 129 lekarzy i pielęgniarek, pracujących w blokach operacyjnych szpitali województw: świętokrzyskiego, mazowieckiego i podkarpackiego. Zdaniem większości badanych – w placówkach, w których pracują – występują zakażenia szpitalne, jednak tylko nieliczni zdawali sobie sprawę ze skali tego zjawiska. Ankietowani dobrze rozumieli rolę materiałów oraz środków ochrony personelu i pacjenta (w tym: fartuchów, obłożeń pola operacyjnego i rękawic), postrzegając je jako potencjalne czynniki ryzyka ZMO. Badanie wykazało deficyt wiedzy personelu medycznego w zakresie epidemiologii zakażeń szpitalnych oraz potwierdziło konieczność używania bawełnianych środków ochrony personelu (fartuchy) i pacjenta (obłożenia pola operacyjnego) przy zabiegach operacyjnych. W opinii badanych ilość materiałów barierowych (fartuchy, obłożenia, rękawice) spełniających normy oraz dostępność do nich w szpitalach jest zbyt mała, co powoduje konieczność korzystania z materiałów, które często ulegają uszkodzeniu, rozerwaniu, zamoczeniu i w rezultacie muszą podlegać wymianie w trakcie zabiegu. Warto także zauważyć, że kierowanie się ceną – z pominięciem innych cech i walorów produktu (wytrzymałość, dopasowanie, chłonność, łatwość mocowania itp.) – przy wyborze środków niesie ze sobą ryzyko zarówno dla pacjentów, jak i dla placówek szpitalnych.

Czytaj dalej »

Leczenie zakażonych ran oparzeniowych kończyn dolnych w ciężkich oparzeniach u dzieci w aspekcie profilaktyki przykurczów stawów kolanowych – doświadczenia własne

Statyczne szynowanie kończyn stosowane w zapobieganiu przykurczom we wczesnej fazie gojenia jest powszechnie akceptowane, ale jednocześnie budzi kontrowersje. Efektywne leczenie głębokich ran oparzeniowych zapewnia szybka interwencja chirurgiczna: wycięcie martwicy do powięzi i pokrycie ran przeszczepami skóry własnej. W przypadkach oparzeń przekraczających 40% całkowitej powierzchni ciała (CPC), ilość skóry dawczej jest ograniczona. Brak możliwości szybkiego pokrycia ran siatkowanymi przeszczepami skóry pośredniej grubości wydłuża czas ich gojenia. Zakażenie rany jest jednym z częstszych powikłań pooparzeniowych. Zakażenie miejscowe grozi zakażeniem uogólnionym, konwersją głębokości rany oparzeniowej oraz brakiem wgojenia przeszczepów skóry lub keratynocytów z hodowli autologicznej. Ciężkie oparzenie kończyn dolnych u dzieci i przedłużone gojenie ran wiąże się z ryzykiem powstania wczesnych przykurczów. Oparzenia te wymagają zastosowania profilaktyki przykurczów w formie rehabilitacji czynnej i biernej, która w szczególnie ciężkich przypadkach wspomagana jest szynowaniem statycznym. Stosowanie tradycyjnego szynowania (gipsowej łuski) nie ułatwia gojenia ran zakażonych z powodu kształtu szyny i jej okrężnego mocowania. Zastosowana przez Autorów modyfikacja kształtu szyny pozwala na pozostawienie ran kończyny dolnej w otwarciu (bez przykrycia opatrunkiem lub szyną). Zapobieganie rozwojowi przykurczów stawów przy użyciu zmodyfikowanej szyny może ułatwić – w porównaniu z metodą tradycyjną – leczenie ran zakażonych.

Czytaj dalej »

Antyseptyk – produkt leczniczy gotowy i recepturowy. Odpowiedzialność cywilna za zdarzenia medyczne

Antyseptyk to produkt leczniczy (substancja lub ich mieszanina) wykazujący działanie bójcze wobec drobnoustrojów, stosowany miejscowo na skórę, błony śluzowe lub uszkodzone tkanki (rany), uwalniany do miejsca docelowego działania przez bezpośrednią aplikację. Z jego działaniem nie wiążą się zjawiska absorpcji i przemian metabolicznych, a eliminacja następuje na drodze fizycznej. Wybór antyseptyku oraz postaci leku (gotowego i recepturowego) jest zarówno prawem, jak i obowiązkiem lekarza oraz pielęgniarki. Wybór ten pociąga za sobą konsekwencje dla lekarza lub podmiotu odpowiedzialnego w postaci odpowiedzialności cywilnej i karnej za szkodę będącą następstwem działań niepożądanych leku. Antyseptyki są ważnym elementem procesu leczenia.

Czytaj dalej »