Archiwa: Project

Ocena czułości diagnostycznej szybkiego testu antygenowego do wykrywania wariantu Omikron wirusa SARS-CoV-2

Wysoka zmienność wirusa SARS-CoV-2 oraz ciągły wzrost zachorowań przyczynia się do nieustannego monitorowania oraz oceny ewolucji SARS-CoV-2 przez Światową Organizację Zdrowia (WHO). Obecnie największe zainteresowanie badaczy wzbudza wariant SARS-CoV-2 Omikron (B.1.1.529). Pierwszy przypadek zakażenia tym wariantem został wykryty w Botswanie 11.11.2021 r., a kilka dni później w Honkongu. Wariant omikronowy SARS-CoV-2 szybko rozprzestrzenił się na całym świecie wskutek dużej liczby mutacji w obrębie białka kolca, które odgrywa kluczową rolę we wnikaniu do komórek i unikaniu odporności przez SARS-CoV-2. Diagnostyka COVID-19 opiera się na testach molekularnych oraz na szybkich testach antygenowych. Zdaniem większości badaczy nie wszystkie testy antygenowe posiadają odpowiednią czułość diagnostyczną, pozwalającą na wykrywanie zakażeń omikronowych. Cel Celem niniejszej pracy jest ocena czułości diagnostycznej szybkiego testu antygenowego firmy BioMaxima do wykrywania wariantu Omikron wirusa SARS-CoV-2. Materiał i metody Materiał do oceny wyselekcjonowano z wymazów pochodzących od pacjentów, u których potwierdzono zakażenie wariantem Omikron wirusa SARS-CoV-2. Wymazy były pobierane z jamy nosowo-gardłowej. W wyselekcjonowanej grupie pacjentów wykonano szybki test antygenowy za pomocą SARS-CoV-2 Ag Rapid Test firmy BioMaxima. Wyniki Uzyskana w badaniu czułość diagnostyczna na poziomie 92,50% ocenianego testu antygenowego wskazuje na wysoką wykrywalność zakażenia wariantem Omikron wirusa SARS-CoV-2. Potwierdza to również wysoka dodatnia wartość predykcyjna na poziomie 100%. Wyniki niniejszego badania wskazują, iż szybki test antygenowy firmy BioMaxima spełnia kryteria pozwalające na zastosowanie go do wykrywania zakażeń wariantem Omikron wirusa SARS-CoV-2. Wnioski Oceniany test wykazuje bardzo dobrą czułość diagnostyczną w stosunku do wariantu Omikron wirusa w zakresie CT między 18–27. Warto ponadto zwrócić uwagę, iż wszystkie pozytywne wyniki testu molekularnego w zakresie CT powyżej 28 po przebadaniu testem antygenowym były ujemne, co jest zgodne z zaleceniami WHO oraz Polskiego Towarzystwa Epidemiologów i Lekarzy Chorób Zakaźnych.

Czytaj dalej »

Ozonoterapia w leczeniu rany po operacji plastyki sztywnego palucha – opis przypadku

Rany trudno gojące się stanowią istotny problem zdrowotny w populacji światowej. Właściwa diagnoza i odpowiednie leczenie są niezbędne w celu przyspieszenia ich gojenia oraz zapobiegania dalszym powikłaniom. Z dotychczasowych doświadczeń klinicznych wynika, że w przypadku wielu ran trudno gojących się o różnej etiologii jedynie kompleksowe postępowanie terapeutyczne skraca czas trwania leczenia, łagodzi cierpienie pacjentów, zmniejsza liczbę powikłań oraz ogranicza ryzyko wystąpienia ewentualnych powtórnych hospitalizacji. Szerokie możliwości terapeutyczne zabiegów fizykalnych powodują, iż metody te wykorzystywane są coraz częściej w wielu dziedzinach medycyny. Dotyczy to m.in. coraz bardziej powszechnego stosowania zabiegów ozonoterapii, jako metody wspomagającej leczenie ran. W niniejszej pracy przedstawiono wyniki leczenia 51-letniego pacjenta po zabiegu operacyjnym plastyki sztywnego palucha, u którego po zastosowaniu 20 zabiegów miejscowej ozonoterapii uzyskano całkowite zagojenie niegojącej się rany pooperacyjnej. Zastosowana terapia fizykalna spowodowała również całkowite ustąpienie dolegliwości bólowych oraz zmniejszenie przekrwienia skóry i intensywności stanu zapalnego tkanek wokół rany. Uzyskane wyniki leczenia wskazują, że ozonoterapia może stanowić przydatną metodę wspomagającą leczenie ran po zabiegach operacyjnych.

Czytaj dalej »

Charakterystyka, diagnoza i leczenie biofilmu. Przegląd piśmiennictwa

Pokrywający większość ran niegojących się biofilm zaczyna tworzyć się w ciągu kilku minut po kolonizacji rany przez bakterie planktoniczne, a po upływie 2 godzin trwale przywiera do podłoża. Antybiotykoterapia stosowana tradycyjne w leczeniu ran zapewnia subkliniczne dawki leku w tkankach i powoduje wyłącznie oporność drobnoustrojów oraz nawracanie infekcji. Oczyszczanie, nawet doszczętne, przez specjalistę chirurgii może spowodować infekcję tkanek głębokich, jeżeli w ciągu 24 godzin nie zostanie zastosowany stale działający antyseptyk, a także odnowienie biofilmu w ciągu 72 godzin.

Czytaj dalej »

Procedury podologiczne wspomagające leczenie chorób paznokci i skóry stóp u osób chorych na cukrzycę

Cukrzyca jest chorobą wyniszczającą, powodującą destrukcję w całym organizmie, w tym również w skórze. Biorąc to pod uwagę, istotna jest szczegółowa edukacja pacjenta w zakresie właściwego wykonywania czynności higienicznych oraz pielęgnacyjnych. Stosowanie się do niniejszych zasad stanowi profilaktykę powstania zespołu stopy cukrzycowej. Celem artykułu było opisanie zasad higieny, samokontroli stóp oraz stosowania preparatów pielęgnacyjnych i prawidłowo dobranych zabiegów profesjonalnych w gabinecie podologicznym u pacjentów cierpiących na cukrzycę.

Czytaj dalej »

Stymulacja tkanek w leczeniu ran

Pobudzenie i przyspieszenie gojenia tkanek, przyspieszenie zatrzymanej w ranach niegojących się fazy zapalnej jest możliwe przy zastosowaniu odpowiednio dobranych metod wspomagających. Medycyna fizykalna oferuje specjalistom w dziedzinie leczenia ran kilka metod, a ich synchroniczne działanie może przynieść pozytywne efekty. Różnorodność terapii fizykalnych pozwala na ich dobór do indywidualnych potrzeb i możliwości pacjenta. W pracy przedstawiono mało znaną wiedzę o stymulacji tkanek w procesie leczenia ran.

Czytaj dalej »

Pain management in burn patients

A burn is a profoundly traumatic and painful experience. The pain in burn patients is, however, oppressively difficult to treat, perhaps due to an underlying chronic pain that accompanies wound care and medical procedures. This article aims to identify the best methods to guide clinical practice through a review of the past 5 years of development in burn pain management. The PubMed/MEDLINE electronic database was searched for clinical studies, prospective and retrospective studies, case reports and review articles pertinent to the topic of burn pain management. In the present article, the challenges, advances and novel strategies in easing pain in burn injures with special emphasis on paediatric patients have been discussed. For better care performance, future research must continue to optimize present medication paradigms and identify novel targets in burn care to ultimately enhance the treatment results for severe burn injury patients.

Czytaj dalej »

Augmentacja pionowa i boczna ubytku kostnego w strefie estetycznej z wykorzystaniem dwufazowego siarczanu wapnia – opis przypadku

W niniejszej pracy zaprezentowano leczenie rekonstrukcyjne ubytku kostnego przedniego odcinka szczęki. Wykonano augmentację pionową i boczną w strefie estetycznej. Jako materiału przeszczepowego użyto dwufazowego siarczanu wapnia (Bond Apatite®). W oparciu o analizę piśmiennictwa oraz przypadki własne stwierdzono, iż zastosowany materiał umożliwia efektywne leczenie odtwórcze ubytków kości szczękowych, przy jednoczesnej minimalnej inwazyjności procedury chirurgicznej. Ponadto wykonana procedura była najbardziej optymalna pod względem ekonomicznym dla pacjenta. Stąd użycie powyższego cementu regeneracyjnego może stanowić bardziej przewidywalną klinicznie alternatywę dla powszechnie stosowanych procedur augmentacyjnych. Po okresie 4 miesięcy uzyskano pełną odbudowę kości. Następnie wykonano zabieg implantacji.

Czytaj dalej »

Rekonstrukcja masywnego ubytku tkanek miękkich przedramienia po oparzeniu elektrycznym przy wykorzystaniu wolnego płata z mięśnia najszerszego grzbietu techniką mikrochirurgiczną – opis przypadku

Oparzenia elektryczne stanowią najczęstszą przyczynę amputacji kończyn w oddziałach oparzeniowych. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek 55-letniego pacjenta, który w wyniku porażenia prądem wysokiego napięcia doznał oparzeń kończyn górnych III/IV stopnia ok. 5% całkowitej powierzchni ciała, obejmujących rękę i 1/3 dystalnej części przedramienia lewego oraz 1/3 dystalnej części przedramienia prawego od stronłokciowej. W efekcie leczenia w innym ośrodku oparzeniowym doznał amputacji kończyny górnej lewej na wysokości 1/3 dystalnej przedramienia. Po 2,5-miesięcznej terapii w innym ośrodku został przyjęty do Małopolskiego Centrum Oparzeniowo-Plastycznego. Początkowo dokonano oczyszczenia rany z martwicy i biofilmu, zastosowano opatrunki antyseptyczne i terapię podciśnieniową. Uzyskano poprawę w zakresie tworzenia prawidłowej ziarniny. W kolejnym etapie wykonano rekonstrukcję tkanek miękkich przedramienia prawego wolnym płatem mięśniowym z mięśnia najszerszego grzbietu z zespoleniem mikrochirurgicznym tętniczym i żylnym do naczyń przedramienia, uzyskując w 7-dniowej obserwacji zamknięcie odsłoniętych struktur kostnych oraz prawidłowe gojenie ran. Wykorzystanie wolnego płata mięśniowego z mięśnia najszerszego grzbietu z zastosowaniem technik mikrochirurgicznych stanowi skuteczną metodę zamknięcia masywnych ubytków tkanek miękkich po urazach spowodowanych prądem elektrycznym.

Czytaj dalej »

Leczenie pacjentów z toksyczną nekrolizą naskórka – przegląd piśmiennictwa

Zespół Lyella lub toksyczna nekroliza naskórka (TNN) jest rzadkim, ale zagrażającym życiu stanem, który objawia się powstawaniem pęcherzy na skórze i błonie śluzowej. W większości przypadków rozwój TNN stanowi odpowiedź immunologiczną na leki lub ich metabolity. Pomimo coraz lepszej kontroli ran i leczenia wielokierunkowego, wciąż obserwuje się wysoką śmiertelność wśród osób z zespołem Lyella. Zazwyczaj pacjenci leczeni są w centrach urazowych w oddziałach intensywnej terapii. Nie opracowano dotąd jednoznacznych wytycznych dotyczących leczenia TNN. W praktyce klinicznej postępowanie z pacjentem z TNN powinno obejmować wczesne rozpoznanie i odstawienie czynnika sprawczego, leczenie objawowe, miejscowe oraz przyczynowe. Celem niniejszej pracy była analiza aktualnego piśmiennictwa dotyczącego leczenia pacjentów z TNN.

Czytaj dalej »

Postrzeganie dysmorfofobii przez pacjentów leczonych w gabinetach chirurgii plastycznej i medycyny estetycznej – badanie kwestionariuszowe

Dysmorfofobia (ang. body dysmorhic disorder – BDD) to problem coraz częściej spotykany w gabinetach chirurgii plastycznej i medycyny estetycznej. Zaburzenie polega na drastycznym, nieadekwatnym braku zadowolenia z własnego ciała i zwracaniu uwagi na jego niedoskonałości. Szacuje się, że 1 na 50 osób w populacji światowej przejawia objawy BDD. Wielu pacjentów miewa myśli samobójcze, a część z nich wieńczy je próbą samobójczą. Skala problemu dowodzi konieczności zwiększenia świadomości o chorobie zarówno wśród lekarzy, jak i pacjentów. Cel pracy Celem niniejszego badania było sprawdzenie stanu wiedzy i opinii pacjentów gabinetów chirurgii plastycznej i medycyny estetycznej na temat BDD. Materiał i metody Za narzędzie badawcze posłużył autorski kwestionariusz składający się z 25 pytań zamkniętych, w tym 5 wielokrotnego wyboru. W badaniu wzięło udział 55 kobiet i 47 mężczyzn. Pytania dotyczyły wiedzy pacjentów na temat BDD: objawów BDD, problemów diagnostycznych związanych z BDD, zachowania osób chorych na BDD, epidemiologii BDD, wielospecjalistycznej opieki nad pacjentami z BDD, ze szczególnym uwzględnieniem roli specjalisty chirurgii plastycznej, implikacji prawnych, a także opinii pacjentów na temat zaangażowania chirurgów plastycznych w proces diagnostyczny BDD. Wyniki Pomimo że większość badanych uważa BDD za zaburzenie, które nie stanowi trudności diagnostycznej, według części respondentów specjaliści chirurgii plastycznej i medycyny estetycznej w zbyt małym stopniu angażują się w walkę z chorobą. Wnioski Należy przywiązywać większą wagę do działań edukacyjnych oraz zachować zwiększoną czujność, konsultując pacjentów z grupy ryzyka, szczególnie biorąc pod uwagę tendencję wzrostową do poddawania się przez osoby chore na BBD operacjom plastycznym i zabiegom medycyny estetycznej.

Czytaj dalej »

Fosfomycyna w ciężkich zakażeniach wewnątrzbrzusznych u dzieci – doświadczenia własne na podstawie 4 opisów przypadku

Zakażenia wewnątrzbrzuszne u dzieci definiuje się jako procesy zapalne dotyczące jamy otrzewnej oraz położonych w niej narządów, będące odpowiedzią na obecność mikroorganizmów lub ich toksyn. Zalicza się je do grupy najcięższych bakteryjnych infekcji u dzieci, często o skomplikowanym przebiegu klinicznym. Narastająca antybiotykooporność patogenów oraz mała liczba nowych leków przeciwdrobnoustrojowych zmusza do poszukiwania nowych opcji terapeutycznych i połączeń lekowych w terapii skojarzonej. Fosfomycyna to jeden z najstarszych antybiotyków, w Polsce znana jest szczególnie w leczeniu zakażeń układu moczowego. W postaci dożylnej dostępna jest od niedawna, jednocześnie w tej postaci ma odmienne właściwości, co znacznie rozszerza wskazania do stosowania tego leku także w leczeniu ciężkich zakażeń w różnych grupach wiekowych. Bakteriobójcze działanie antybiotyku ujawnia się poprzez hamowanie syntezy ściany komórkowej bakterii o bardzo szerokim spektrum działania. Oddziałuje na bakterie Gram-ujemne i Gram-dodatnie, w tym szczepy szerokooporne na inne antybiotyki. W niniejszym artykule opisano 4 przypadki kliniczne zastosowania fosfomycyny u dzieci z powikłanymi zakażeniami wewnątrzbrzusznymi. U trojga pacjentów zaobserwowano poprawę stanu ogólnego i postęp w leczeniu zakażenia, u jednego z nich fosfomycyna nie była skuteczna. Opisani pacjenci w swoim skomplikowanym przebiegu wymagali leczenia wielokierunkowego i systemowego, ale pozytywny efekt fosfomycyny stosowanej w skojarzeniu z innym antybiotykiem w leczeniu zapalenia otrzewnej zachęca do szerszego uwzględnienia tego antybiotyku w schematach leczenia infekcji wewnątrzbrzusznych.

Czytaj dalej »

Zastosowanie specjalistycznego opatrunku z siarczanem srebra Mepilex® Ag – przegląd badań

Analiza piśmiennictwa potwierdza skuteczność specjalistycznych opatrunków zawierających srebro i utrzymujących wilgotne środowisko w leczeniu ran. Opatrunki te zmniejszają obciążenie mikrobiologiczne rany, zapobiegają rozwojowi infekcji, wspomagają proces ziarninowania i naskórkowania. Brak rozwiniętej oporności drobnoustrojów na srebro stanowi obiecującą perspektywę miejscowego, antybakteryjnego leczenia ran i owrzodzeń. Skuteczność, dobra tolerancja oraz bezpieczeństwo związane z użyciem produktów z tej grupy znajdują potwierdzenie w badaniach in vitro i badaniach klinicznych. Opatrunek piankowy Mepilex® Ag, dzięki zawartości siarczanu srebra oraz miękkiej, silikonowej warstwy kontaktowej w technologii Safetac®, działa przeciwbakteryjnie, pozwala zmniejszyć ból podczas zmiany opatrunku oraz przyspiesza gojenie tkanek. Obecny w opatrunku węgiel aktywny zmniejsza nieprzyjemny zapach rany z cechami infekcji. Celem pracy była analiza badań w zakresie zastosowania opatrunku Mepilex® Ag w leczeniu ran.

Czytaj dalej »

Dezynfekcja narzędzi medycznych zgodnie z obowiązującymi zasadami

Istotnym elementem zapobiegania rozprzestrzenianiu się zakażeń związanych z opieką zdrowotną jest dekontaminacja narzędzi medycznych w taki sposób, aby były bezpieczne dla pacjentów i pracowników. Zakres tych procesów zależy od wymaganego poziomu czystości mikrobiologicznej – od niszczenia form wegetatywnych drobnoustrojów (bakterii, grzybów) i wirusów, aż po formy przetrwalnikowe (spory). Proces dezynfekcji odbywa się poprzez zastosowanie metod chemicznych i/lub termicznych/termiczno-chemicznych. Zakres wymaganej skuteczności dezynfekcji narzędzi należy oprzeć o wyniki szacowania ryzyka transmisji drobnoustrojów za ich pośrednictwem. Na skuteczność przeprowadzonego procesu ma wpływ wiele czynników, jednak wiadomym jest, że preparat do dezynfekcji jest skuteczny w określonym zakresie, jeśli został zbadany metodyką norm europejskich zawartych w normie nadrzędnej PN-EN 14885. Badania normatywne dają możliwość skutecznego i jednoznacznego porównania produktów do dezynfekcji i wyboru środka o odpowiednim spektrum działania w obszarze medycznym.

Czytaj dalej »

Poziom wiedzy personelu pielęgniarskiego na temat zakażeń Clostridioides difficile

Beztlenowa laseczka Clostridioides jest bakterią powszechnie występującą w organizmach zwierzęcych, ludzkich i środowisku, stanowiącą przyczynę zakaźnej biegunki szpitalnej, która odpowiada za 15–25% wszystkich biegunek poantybiotykowych. Aktualnie zakażenie Clostridioides difficile stanowi jeden z najważniejszych problemów epidemiologicznych, a częstość jego występowania związana jest z niekontrolowanym stosowaniem antybiotyków oraz pobytem pacjenta w szpitalu czy ośrodku opieki długoterminowej. Źródłem przenoszenia infekcji są najczęściej nosiciele i osoby chore. Właściwości drobnoustroju sprawiają, że odpowiada on w dużym stopniu za obserwowany w ostatnich latach wzrost zapadalności i cięższy przebieg zakażeń C. difficile. Cel Celem badań jest określenie poziomu wiedzy pielęgniarek na temat zakażenia C. difficile. Materiał i metody Badanie przeprowadzono w 2019 r. wśród 104 pielęgniarek pracujących w oddziałach jednego ze szpitali w regionie podkarpackim. Zostało zrealizowane metodą sondażu diagnostycznego, techniką ankietowania z wykorzystaniem autorskiego kwestionariusza ankiety zawierającej 30 pytań jednokrotnego wyboru. W badaniu dominowały kobiety, osoby pracujące w oddziałach zachowawczych, w wieku 41–50 lat, ze stażem pracy powyżej 31 lat, mieszkające w mieście, z wykształceniem średnim, które nie miały kontaktu w rodzinie z osobą zakażoną C. difficile, jednak miały kontakt z osobą zakażoną w środowisku zawodowym. Wyniki Badania potwierdziły, że wiedza respondentów na temat C. difficile była na poziomie przeciętnym i dostatecznym, niezależnie od płci, wieku, miejsca pracy, stażu pracy, miejsca zamieszkania, kontaktu badanych z osobą zakażoną C. difficile lub jego braku. Samoocena wiedzy personelu pielęgniarskiego nie korelowała z jej faktycznym poziomem. Personel pielęgniarski wykazywał się poziomem wiedzy, który tylko w niektórych zakresach był zależny od cech opisujących badaną populację. Wnioski Stwierdzony poziom wiedzy badanych na temat zakażeń C. difficile potwierdza, że konieczna jest ciągła edukacja personelu pielęgniarskiego, aby możliwe było skuteczne leczenie i zapobieganie zakażeniom tym drobnoustrojem w praktyce klinicznej.

Czytaj dalej »

Ocena wartości MIC na wybrane leki przeciwbakteryjne u Streptococcus agalactiae izolowanych od kobiet ciężarnych – badania wstępne

Paciorkowce z grupy B stanowią główny czynnik etiologiczny zakażeń okołoporodowych oraz wczesnych i późnych zakażeń noworodków. Wdrożenie odpowiednej okołoporodowej profilaktyki antybiotykowej u kobiet ciężarnych, będących nosicielkami GBS, zmniejsza ryzyko zakażeń inwazyjnych u noworodków, a tym samym przyczynia się do zmniejszenia zachorowalności i śmiertelności. Cel Celem pracy była ocena wartości minimalnego stężenia hamującego na penicylinę, ampicylinę, cefazolinę, klindamycynę oraz wankomycynę. Materiał i metody Materiał stanowiło 20 szczepów GBS izolowanych od kobiet ciężarnych pomiędzy 35. a 37. tygodniem ciąży z pochwy i/lub odbytnicy. Profil lekowrażliwości analizowanych szczepów zbadano przy użyciu E-testów®. Wyniki Wszystkie szczepy wykazały wrażliwość na antybiotyki β-laktamowe, tj. penicylinę, ampicylinę, cefazolinę, oraz na antybiotyk glikopeptydowy – wankomycynę. Stwierdzono oporność na erytromycynę u 9 przebadanych szczepów, a na klindamycynę u 7. Wnioski Paciorkowce grupy B pozostają wrażliwe na antybiotyki β-laktamowe. Penicylina, która wykazała największą skuteczność, powinna pozostać lekiem pierwszego wyboru w okołoporodowej profilaktyce antybiotykowej. Odnotowano oporność GBS na erytromycynę i klindamycynę, co zwraca uwagę na konieczność oceny lekowrażliwości szczepów przed ich zastosowaniem. Pomimo wykazanej skuteczności wankomycyny u wszystkich przebadanych szczepów, należy zachować ostrożność przy stosowaniu tego leku, jako leku ostatniej szansy.

Czytaj dalej »

Poziom wiedzy i nawyki personelu jako czynniki wpływające na poprawność realizacji higieny rąk w obszarze medycznym

Higiena rąk jest najważniejszym elementem strategii w walce z zakażeniami związanymi z opieką zdrowotną oraz podstawowym zabiegiem służącym ich redukcji. Procedury higieny rąk w pełnym zakresie przeprowadza niespełna połowa pracowników opieki zdrowotnej, a dane z prowadzonych badań potwierdzają ciągle niski współczynnik zgodności dla higieny (na poziomie 1,4–6). Lista czynników mających wpływ na przestrzeganie procedury higieny rąk (według wytycznych WHO) przez personel obejmuje niewłaściwe przestrzeganie zasad higieny rąk oraz przeszkody utrudniające właściwą higienę rąk. Wśród przyczyn niestosowania w wystarczającym zakresie techniki mycia i dezynfekcji rąk wskazywane są: zapominanie o wykonaniu procedury, nadmierne obciążenie pracą, pośpiech w trakcie rutynowych czynności pielęgnacyjnych, brak wzorca postępowania wśród innych pracowników i przełożonych, brak odpowiednich nawyków, niedobór środków do dezynfekcji, jednorazowych ręczników na sali chorych, a także podrażnienie skóry rąk wywoływane przez środki odkażające. Higiena rąk jest obszarem wymagającym ustawicznego działania oraz ciągłej edukacji zarówno personelu ochrony zdrowia, jak i odbiorów świadczeń. Czynnikami wpływającymi na brak przestrzegania higieny rąk są m.in. niewystraczający poziom wiedzy i nieprawidłowe nawyki personelu medycznego. Problematyka ta wymaga ciągłej aktualizacji, ponieważ wskaźniki wykonywania procedury są zależne od aktualnej sytuacji.

Czytaj dalej »

Rany nowotworowe skóry – objawy i postępowanie miejscowe

Rany nowotworowe należą do grupy ran atypowych. Komórki nowotworowe mogą rozwijać się w długo niegojących się ranach nienowotworowych, a ich niecharakterystyczne objawy rzadko zwracają uwagę specjalistów. Leczenie miejscowe po zakończeniu leczenia onkologicznego zależy m.in. od stanu rany, a podejmowane interwencje powinny mieć na celu poprawienie komfortu życia pacjenta. Mimo że wilgotna terapia, system TIMERS i cechy idealnego opatrunku obowiązują również w leczeniu ran nowotworowych, ich działania mogą być inne, niż w przypadku pozostałych rodzajów ran. Priorytetem w leczeniu powinny być przede wszystkim: duża ostrożność w oczyszczaniu ran, atraumatyczne opatrunki i maksymalna izolacja wysięku. Nie należy ponadto stosować żadnych preparatów i opatrunków wspomagających proliferację i gojenie ran, ponieważ mogą one indukować rozwój nowotworu.

Czytaj dalej »

Postępowanie z ranami u pacjentów objętych opieką paliatywną, zgodnie ze strategią higieny rany

W niniejszej pracy zaprezentowano postępowanie paliatywne z trudno gojącą się raną, zgodnie ze strategią higieny rany. Podjęto próbę odpowiedzi na pytania: jak powinien wyglądać proces leczniczy i pielęgnacyjny pacjentów objętych opieką paliatywną, jakie rany występują najczęściej w tej grupie chorych oraz czym jest strategia higieny rany i w jaki sposób można zastosować ją w opiece nad trudnymi i często nierokującymi ranami.

Czytaj dalej »

Dostęp naczyniowy typu midline. Nowe możliwości obecnych kompetencji

Częste i wielotygodniowe hospitalizacje, implikujące wielokrotne próby kaniulacji, powodują, że przybywa pacjentów z „trudnym dostępem naczyniowym”. Wskazaniem do cewnika pośredniego jest przewidywana terapia dożylna powyżej 6 dni, w sytuacji, w której pacjent nie wymaga cewnika centralnego. Cewniki pośrednie zakładane są do żył obwodowych ramienia. Strategia ich utrzymania opiera się na przestrzeganiu zasad antyseptyki, prawidłowej zmianie opatrunków oraz zachowaniu drożności cewnika. Z punktu widzenia obowiązujących przepisów prawa oraz posiadanych kompetencji identyfikacja naczyń pod kontrolą ultrasonograficzną i implantacja cewnika pośredniego mieści się w zakresie kwalifikacji zespołów pielęgniarskich.

Czytaj dalej »

Stanowisko Polskiego Towarzystwa Pielęgniarek Anestezjologicznych i Intensywnej Opiece oraz Konsultanta Krajowego w sprawie wykorzystania przez personel pielęgniarski ultrasonografii do identyfikacji naczyń żylnych celem ich kaniulacji oraz do wprowadzenia obwodowego cewnika pośredniego do naczynia żylnego

1 Konsultant Krajowy w dziedzinie Pielęgniarstwa Anestezjologicznego i Intensywnej Opieki 2 Polskie Towarzystwo Pielęgniarek Anestezjologicznych i Intensywnej Opiece Pielęgniarstwo w Anestezjologii i Intensywnej Opiece 2021;7(2):45–47 Pełna wersja artykułu

Czytaj dalej »

Wirusy bezosłonkowe atakują – co zrobić, żeby uniknąć kolejnych epidemii?

Mimo że osłonkowy wirus SARS-CoV-2 jest stosunkowo łatwy do inaktywacji, to współczesne społeczeństwa na całym świecie – również w krajach wysoko rozwiniętych – borykają się z pandemią. Stawia to pod znakiem zapytania stopień zabezpieczenia przed innymi chorobami zakaźnymi – w tym trudniejszymi do zlikwidowania, wywołanymi wirusami bezosłonkowymi, np. polio – które w powszechnym mniemaniu przeszły do historii. W jaki sposób możemy się bronić przed zakażeniami i kolejnymi epidemiami?

Czytaj dalej »

Diagnostyka różnicująca zakażenia SARS-CoV-2, RSV i Flu

Każdego roku syncytialny wirus oddechowy (wirus RS, ang. respiratory syncytial virus) powoduje infekcje u około 34 milionów ludzi na całym świecie. Głównie są to przypadki ostrej infekcji dróg oddechowych. RSV odpowiada za ponad 3 miliony hospitalizacji oraz ponad 50000 zgonów dzieci w wieku poniżej 5 lat.

Czytaj dalej »

Czynniki ryzyka występowania zakażeń miejsca operowanego w ortopedii oraz zasady prowadzenia nadzoru epidemiologicznego nad miejscem operowanym

Zakażenia miejsca operowanego (ZMO) są jednymi z najczęstszych i najpoważniejszych powikłań pooperacyjnych, które mogą prowadzić do wydłużenia czasu hospitalizacji, wzrostu kosztów leczenia, a nawet zgonu pacjenta. Istotnymi składowymi zapobiegania zakażeniom miejsca operowanego są: znajomość czynników ryzyka ZMO, przebiegu operacji i środowiska szpitalnego, a także prowadzenie skutecznego nadzoru w oparciu o wskaźniki epidemiologiczne. Wiedza ta może wpłynąć na zniwelowanie ryzyka rozwoju ZMO do minimum. Działania podejmowane w ramach nadzoru epidemiologicznego nad miejscem operowanym powinny opierać się na spójnych procedurach, umożliwiających optymalne przygotowanie pacjenta do przeprowadzenia operacji oraz zmniejszenie ryzyka ZMO na każdym etapie opieki szpitalnej.

Czytaj dalej »

Zakażenia dróg oddechowych w mukowiscydozie

Przewlekła choroba oskrzelowo-płucna, której postęp spowodowany jest przewlekłymi zakażeniami, stanowi główną przyczynę hospitalizacji i śmierci osób chorych na mukowiscydozę. Wśród bakterii najczęściej powodujących przewlekłe zakażenia wyróżnia się Staphylococcus aureus oraz Pseudomonas aeruginosa. W celu ustalenia statusu mikrobiologicznego konieczne jest systematyczne wykonywanie badań mikrobiologicznych u każdego pacjenta. Umożliwia to wczesne wykrycie zakażenia patogenami wymagającymi eradykacji (np. Pseudomonas aeruginosa, Staphylococcus aureus oporny na metycylinę) i natychmiastowe jej wdrożenie. W przypadku zaostrzenia choroby oskrzelowo-płucnej zawsze konieczne jest rozpoczęcie antybiotykoterapii zgodnie z dostępnym antybiogramem. Ewentualna modyfikacja leczenia może nastąpić po uzyskaniu aktualnego wyniku posiewu i ocenie stanu pacjenta. Zazwyczaj dawki antybiotyków są wyższe niż w populacji ogólnej, a czas leczenia ulega wydłużeniu. Zakażenie prątkami niegruźliczymi jest rzadkim, mogącym doprowadzić do poważnych następstw powikłaniem. Alergiczna aspergiloza oskrzelowo-płucna i inwazyjna aspergiloza płucna stanowią coraz częstszy problem u pacjentów z mukowiscydozą i wymagają specjalistycznego, monitorowanego leczenia. Postępowanie w zakażeniach bakteryjnych i grzybiczych u osób chorych na mukowiscydozę różni się znacząco od postępowania wdrażanego w populacji ogólnej. Lekarz sprawujący opiekę nad pacjentem z mukowiscydozą musi znać podstawowe zasady terapii zakażeń dróg oddechowych, ponieważ ich właściwe zastosowanie w codziennej praktyce wpływa znacząco na długość i jakość życia pacjentów.

Czytaj dalej »