Archiwa: Project

Profilaktyka i kontrola występowania sepsy noworodkowej: strategie interdyscyplinarne a higiena skóry noworodka

Profilaktyka i kontrola zakażeń w oddziałach neonatologicznych to jeden z najbardziej wymagających obszarów pracy każdego zespołu kontroli zakażeń. Szczególnym wyzwaniem są zakażenia krwi, w tym infekcje związane ze stosowaniem linii naczyniowych. W profilaktyce tego typu zakażeń, tj. późnych zakażeń noworodkowych, rekomendowane do wykorzystania są tzw. procedury kompleksowe (ang. care bundles). „Bundle”, czasami opisywane jako pakiety zadań, uwzględniają różnorodność problemów i rozwiązań, są kompilacją najlepszych praktyk. Wybór elementów, które są włączane najczęściej do „bundli”, wynika z tzw. medycyny opartej na dowodach (EBM). Zawsze wśród elementów pakietu wykorzystywanego u noworodka, u którego wymagane jest zastosowanie centralnej linii naczyniowej, wymieniane są: właściwa higiena rąk, maksymalne bariery izolacyjne, odpowiednia antyseptyka skóry, technika aseptyczna, wybór miejsca założenia linii, przezroczysty sterylny opatrunek, aktywny nadzór i prowadzenie dokumentacji. Spośród nich najbardziej kontrowersyjny jest wybór środka do antyseptyki skóry. Celem niniejszej pracy była analiza możliwości wykorzystania różnych antyseptyków w kontekście bezpieczeństwa ich stosowania oraz profilaktyki i kontroli zakażeń.

Czytaj dalej »

Profilaktyka zakażeń u wcześniaków i noworodków – jaki antyseptyk wybrać?

Noworodki urodzone przed ukończonym 37. tygodniem ciąży klasyfikuje się jako wcześniaki. Wcześniactwo często związane jest z niską masą urodzeniową dzieci, tj. wagą poniżej 2500 g, i stanowi najczęstszą przyczynę śmierci niemowląt w pierwszym miesiącu życia oraz drugą najczęstszą przyczynę zgonów dzieci poniżej 5. roku życia. U około 20% noworodków i niemowląt z bardzo niską masą urodzeniową występują infekcje układowe, z czego przyczyną ponad połowy zgonów jest sepsa. Ze względu na czas wystąpienia zakażenia wyróżnia się sepsę wczesną (do 72 godzin po urodzeniu) i późną. W Polsce najczęściej izolowanymi patogenami w zakażeniach krwi u noworodków są: S. agalactiae, E. coli, K. pneumoniae, Enterobacter sp., A. baumannii, gronkowce koagulazo-ujemne i C. albicans; rzadziej – S. aureus, H. influenzae i L. monocytogenes. Skuteczna dezynfekcja skóry za pomocą miejscowo działających środków przeciwdrobnoustrojowych stanowi istotny czynnik prewencyjny w ograniczaniu występowania zakażeń szpitalnych u wcześniaków. Jednak ze względu na niedojrzałość powłok skórnych u tej grupy pacjentów oraz ryzyko powikłań, decyzja o wyborze właściwego preparatu, w świetle braku oficjalnych wytycznych, jest często trudna. Stosowanie u wcześniaków powidonu jodu zwiększa ryzyko wystąpienia niedoczynności tarczycy. Chlorheksydyna i oktenidyna mogą powodować podrażnienia skóry z oparzeniami włącznie, antyseptyki alkoholowe natomiast mogą działać neurotoksycznie. Najbezpieczniejszym i najskuteczniejszym antyseptykiem – zarówno u noworodków przedwcześnie urodzonych, jak i z niską masą urodzeniową – na chwilę obecną wydaje się być poliheksanidyna z betainą.Noworodki urodzone przed ukończonym 37. tygodniem ciąży klasyfikuje się jako wcześniaki. Wcześniactwo często związane jest z niską masą urodzeniową dzieci, tj. wagą poniżej 2500 g, i stanowi najczęstszą przyczynę śmierci niemowląt w pierwszym miesiącu życia oraz drugą najczęstszą przyczynę zgonów dzieci poniżej 5. roku życia. U około 20% noworodków i niemowląt z bardzo niską masą urodzeniową występują infekcje układowe, z czego przyczyną ponad połowy zgonów jest sepsa. Ze względu na czas wystąpienia zakażenia wyróżnia się sepsę wczesną (do 72 godzin po urodzeniu) i późną. W Polsce najczęściej izolowanymi patogenami w zakażeniach krwi u noworodków są: S. agalactiae, E. coli, K. pneumoniae, Enterobacter sp., A. baumannii, gronkowce koagulazo-ujemne i C. albicans; rzadziej – S. aureus, H. influenzae i L. monocytogenes. Skuteczna dezynfekcja skóry za pomocą miejscowo działających środków przeciwdrobnoustrojowych stanowi istotny czynnik prewencyjny w ograniczaniu występowania zakażeń szpitalnych u wcześniaków. Jednak ze względu na niedojrzałość powłok skórnych u tej grupy pacjentów oraz ryzyko powikłań, decyzja o wyborze właściwego preparatu, w świetle braku oficjalnych wytycznych, jest często trudna. Stosowanie u wcześniaków powidonu jodu zwiększa ryzyko wystąpienia niedoczynności tarczycy. Chlorheksydyna i oktenidyna mogą powodować podrażnienia skóry z oparzeniami włącznie, antyseptyki alkoholowe natomiast mogą działać neurotoksycznie. Najbezpieczniejszym i najskuteczniejszym antyseptykiem – zarówno u noworodków przedwcześnie urodzonych, jak i z niską masą urodzeniową – na chwilę obecną wydaje się być poliheksanidyna z betainą.

Czytaj dalej »

Zamknięty system infuzyjny jako metoda zapewniająca bezpieczeństwo – ocena wiedzy personelu medycznego na temat terapii infuzyjnej

Wstęp Terapia infuzyjna to forma leczenia wykorzystywana w codziennej praktyce klinicznej. Odnosi się do wielu procedur związanych z podażą dożylną płynów infuzyjnych, roztworów leków, preparatów krwiopochodnych czy też żywienia parenteralnego. Na bezpieczeństwo terapii ma wpływ personel medyczny, wykorzystywany sprzęt, podawane w infuzji produkty lecznicze oraz stan pacjenta. W badaniu ankietowym starano się ocenić stan wiedzy personelu pielęgniarskiego, położnych i ratowników medycznych dotyczący terapii infuzyjnej – w tym subiektywną ocenę ryzyka omawianej metody i prawidłowego wykorzystywania systemów infuzyjnych, z uwzględnieniem umiejętności ich różnicowania na otwarte i zamknięte. Szczególny nacisk położono na poprawne kwalifikowanie i użytkowanie systemów zamkniętych. Materiał i metody Badanie przeprowadzono w latach 2016 2018 w grupie personelu medycznego. Wykorzystano kwestionariusz ankiety własnej. Grupa badana liczyła 1553 osoby. Uzyskane dane poddano analizie statystycznej. Wyniki Subiektywna ocena ryzyka procedur infuzyjnych nie przekłada się na poprawność odpowiedzi dotyczących zamkniętego systemu infuzyjnego. Większość badanych było zdania, że procedury infuzyjne są obarczone wysokim ryzykiem (n=1023; 65,8%), jednak aż 115 osób (7,4%) nie umiało ocenić tego ryzyka. Odnotowano istotne statystycznie różnice pomiędzy grupami oceny ryzyka procedur infuzyjnych a poprawnością udzielanych odpowiedzi (p

Czytaj dalej »

Poziom wiedzy personelu medycznego na temat zasad zapobiegania zakażeniom szpitalnym, w tym postępowania po ekspozycji zawodowej na krew i inny potencjalnie zakaźny materiał

Cel Celem badań była ocena poziomu wiedzy personelu medycznego z zakresu zasad zapobiegania zakażeniom szpitalnym, w tym postępowania po ekspozycji zawodowej na krew i inny potencjalnie zakaźny materiał. Materiał i metody Badanie przeprowadzono w 2018 roku w grupie 101 osób personelu medycznego zatrudnionego w jednym ze śląskich szpitali, z wykorzystaniem metody sondażu diagnostycznego, techniki ankietowania i narzędzia, którym był autorski kwestionariusz ankiety, składający się z metryczki i pytań do oceny wiedzy. Zgromadzone wyniki poddano analizie z wykorzystaniem analizy procentowej oraz statystycznej. Wyniki W grupie badanej 48,51% ogółu stanowiły pielęgniarki, 14,85% lekarze, po 12,87% rehabilitanci i ratownicy medyczni, a 10,89% opiekunowie medyczni. 40,59% badanych posiadało wiedzę na temat najbardziej zakaźnego wirusa w następstwie ekspozycji na krew osoby zakażonej, wskazując HBV. Odpowiednio 44,55% ankietowanych odpowiedziało prawidłowo na pytanie dotyczące ryzyka zakażenia HBV w przypadku zakłucia igłą, a na fakt, że do ekspozycji najczęściej dochodzi podczas nakładania zatyczki na igłę po wykonaniu iniekcji, poprawnie wskazało 54,46% ankietowanych. W zakresie wiedzy ustalono, że badani najczęściej prezentowali bardzo wysoki lub dostateczny poziom wiedzy (po 31,7%). Najwięcej respondentów posiadało wiedzę na temat obowiązkowego szczepienia pracowników opieki zdrowotnej (100,00%), procedury dezynfekcji rąk (97,03%) i czynności, jakie należy wykonać po zakończeniu pobierania krwi (90,10%). Wnioski 1. Poziom wiedzy personelu medycznego na temat zakażeń szpitalnych i podstawowych zasad ich profilaktyki oceniono jako dobry. 2. Poziom wiedzy personelu medycznego z zakresu zasad zapobiegania zakażeniom szpitalnym, w tym postępowania po ekspozycji zawodowej na krew i inny potencjalnie zakaźny materiał, korelował istotnie z: wykształceniem, częstością prowadzenia higieny rąk, poprawnym postępowaniem z użytymi ostrymi narzędziami i materiałem skażonym po użyciu, częstością nakładania zatyczki ochronnej na igłę po wykonaniu iniekcji, wyrzucaniem użytego ostrego sprzętu do przepełnionego pojemnika na odpady medyczne zakaźne oraz zwiększoną ostrożnością podczas kontaktu z pacjentem zakażonym HIV, HBV lub HCV. 3. Na poziom wiedzy badanych nie miały wpływu: miejsce pracy, używanie przez badanych rękawiczek ochronnych i stosowanie innych środków ochrony osobistej. 4. Konieczne i zasadne jest prowadzenie ciągłej edukacji dotyczącej zakażeń szpitalnych, w tym postępowania po ekspozycji zawodowej oraz dzielenia się wiedzą w ramach prowadzonych badań.

Czytaj dalej »

Patient safety in the operating theatre

Abstract: Introduction Patient safety in the operating theatre depends on the multi-track activities of the entire medical team. Guaranteeing total patient safety will allow the patient to meet his expectations, will be a source of satisfaction for the whole team, which provides care and treatment, and helps avoid legal consequences. Aim The aim of the study was to investigate which factors, according to the operating team, guarantee patient safety in the time period from the admission to the operating theatre until the transfer to the specialist ward. Material and methods The diagnostic survey method and analysis of literature were used. A propriety questionnaire created by the authors was used in order to verify the hypotheses. Results and Conclusions There were no significant correlations between age, level of education and length of service and the assessment of the impact of other activities on patient's safety in the operating theatre. Gender and workplace did not significantly influence the evaluation of the significance of other analysed factors. The profession did not significantly differ in the evaluation of the analysed factors for the patient safety in an operating theatre. Compliance with standards and procedures before, during and after the procedure guarantees patient safety in the operating theater to a large extent in the respondents’ opinion.

Czytaj dalej »

Rzadka izolowana wrodzona szczelina powieki górnej z tłuszczakiem powieki – opis przypadku

Wady rozszczepowe wargi i podniebienia to problem wymagający wielodyscyplinarnego oraz wieloetapowego podejścia. Defekty te były opisywane już w czasach starożytnych, co potwierdza, że towarzyszą ludzkości od początku istnienia. Nazewnictwo oraz metody kompleksowego leczenia wad rozszczepowych ulegały zmianom na przestrzeni stuleci. W niniejszej pracy przedstawiono ewolucję podejścia chirurgicznego do operacji tych nadzwyczaj skomplikowanych przypadków. Główna część pracy została oparta na ponadczasowej i niespotykanej w innych dziedzinach chirurgii plastycznej monografii jednego z największych autorytetów – Ralpha Millarda. Ten chirurg plastyczny podjął się próby opisania historii leczenia rozszczepów wargi od najdawniejszych czasów aż do czasów jemu współczesnych, prezentując istotne detale pozwalające na zrozumienie tematu. Inni autorzy cytowani w niniejszym opracowaniu zostali przytoczeni w celu obiektywizacji podejścia medycznego i historycznego do trudnego tematu leczenia wad rozszczepowych.

Czytaj dalej »

Historia leczenia rozszczepów wargi

Wady rozszczepowe wargi i podniebienia to problem wymagający wielodyscyplinarnego oraz wieloetapowego podejścia. Defekty te były opisywane już w czasach starożytnych, co potwierdza, że towarzyszą ludzkości od początku istnienia. Nazewnictwo oraz metody kompleksowego leczenia wad rozszczepowych ulegały zmianom na przestrzeni stuleci. W niniejszej pracy przedstawiono ewolucję podejścia chirurgicznego do operacji tych nadzwyczaj skomplikowanych przypadków. Główna część pracy została oparta na ponadczasowej i niespotykanej w innych dziedzinach chirurgii plastycznej monografii jednego z największych autorytetów – Ralpha Millarda. Ten chirurg plastyczny podjął się próby opisania historii leczenia rozszczepów wargi od najdawniejszych czasów aż do czasów jemu współczesnych, prezentując istotne detale pozwalające na zrozumienie tematu. Inni autorzy cytowani w niniejszym opracowaniu zostali przytoczeni w celu obiektywizacji podejścia medycznego i historycznego do trudnego tematu leczenia wad rozszczepowych.

Czytaj dalej »

Zastosowanie opatrunków srebrowych w leczeniu oparzeń i odmrożeń, zespołu Lyella oraz ran przewlekłych

Skóra stanowi największy organ ludzkiego ciała, składający się z kilku warstw, posiadających różne właściwości oraz funkcje fizjologiczne. Utrata ciągłości skóry wywoływana urazem lub chorobą może przyczyniać się do ostrych zaburzeń fizjologicznych oraz immunologicznych, mogących prowadzić nawet do śmierci. Podczas wyboru odpowiedniego opatrunku na ranę oparzeniową bierze się pod uwagę głównie następujące właściwości: wspieranie procesu naskórkowania lub ziarninowania, zmniejszenie dolegliwości bólowych, redukcję poczucia dyskomfortu chorego oraz kosztów leczenia. Celem pracy była ocena przydatności opatrunków srebrowych w leczeniu oparzeń, odmrożeń, zespołu Lyella oraz ran przewlekłych. W niniejszej pracy przedstawiono przykłady kliniczne zastosowania opatrunków srebrowych, które miały znamienny wpływ na postęp leczenia. Opatrunki srebrowe mogą spełniać tymczasową funkcję substytutu naskórka w oparzeniach i odmrożeniach, w zespole Lyella oraz w ranach przewlekłych.

Czytaj dalej »

Pomoc przedszpitalna u oparzonych

Postęp w leczeniu oparzonych na przestrzeni ostatnich dekad pozwolił na redukcję śmiertelności wśród pacjentów, którzy doznali urazu oparzeniowego. Poprawa wyników terapii związana jest ze zwiększeniem nakładów finansowych oraz utworzeniem regionalnych specjalistycznych ośrodków, zajmujących się kompleksowym leczeniem ciężkich oparzeń. Efektywne funkcjonowanie i właściwe wykorzystanie zasobów, którymi tego rodzaju placówki dysponują, zależy od odpowiednio zorganizowanej opieki przedszpitalnej, prawidłowej segregacji poszkodowanych i ich kwalifikacji do przyjęcia do centrum leczenia oparzeń, a następnie szybkiego transportu do miejsca udzielania wysokospecjalistycznej pomocy. Wstępna opieka nad pacjentem po urazie oparzeniowym obejmuje działania podjęte przez świadków na miejscu zdarzenia i następnie podczas transportu do szpitalnego oddziału ratunkowego przez zespół ratownictwa medycznego. W dalszej kolejności, po dokonaniu oceny i ustabilizowaniu stanu oparzonego, podejmowana jest decyzja o kwalifikacji do leczenia w ośrodku specjalistycznym, a w przypadku istnienia wskazań przekazanie poszkodowanego transportem kołowym bądź lotniczym do centrum leczenia oparzeń. W niniejszej pracy omówiono zasady postępowania z oparzonym na każdym z wymienionych etapów: na miejscu zdarzenia, w trakcie transportu i udzielania pierwszej pomocy szpitalnej oraz wskazania do skierowania do ośrodka oparzeniowego.

Czytaj dalej »

Trudności w leczeniu zespołu Axenfelda-Riegera z wrodzoną ankylozą stawu skroniowo-żuchwowego. Zastosowanie indywidualnego planowania i rekonstrukcja indywidualnym implantem stawu w połączeniu z mikrochirurgicznym przeszczepem kości strzałki. Opis przypadku

Zespół Axenfelda-Riegera (ARS) jest rzadką autosomalną chorobą manifestującą się heterogennością objawów. Szczególne symptomy dotyczą narządu wzroku, głównie tęczówki, rogówki oraz kąta przesączania. Pozostałe objawy występują w obrębie twarzoczaszki i jamy ustnej. Prezentowany w niniejszej pracy przypadek pacjentki obrazuje specyficzne cechy zaburzeń z rzadkim problemem wrodzonej ankylozy, której leczenie nastręcza wiele trudności. Zarówno w trakcie opracowywania planu leczenia, jak i samego zabiegu operacyjnego wykorzystano planowanie komputerowe oraz indywidualnie wykonane szablony chirurgiczne, a także implanty stawu skroniowo-żuchowego oraz płyty stabilizujące.

Czytaj dalej »

Nieprawidłowo diagnozowana utrata masy ciała u pacjenta z późnym rozpoznaniem HIV – opis przypadku

Późne i bardzo późne rozpoznanie zakażenia HIV stanowi wyzwanie w opiece nad pacjentami. W niniejszej pracy zaprezentowano przypadek 50-letniego mężczyzny, który przez 9 miesięcy był diagnozowany z powodu ogólnego złego samopoczucia, narastającego osłabienia i utraty masy ciała. W momencie wykrycia HIV stwierdzono u niego: zespół wyniszczenia, kandydozę jamy ustnej oraz pneumocystozowe zapalenie płuc. Konieczne jest częstsze testowanie w kierunku HIV – nie tylko osób z populacji MSM o najwyższej zapadalności, lecz także z innych grup społecznych, w tym osób heteroseksualnych i starszych.

Czytaj dalej »

Poziom wiedzy i nawyki personelu jako czynniki wpływające na poprawność realizacji higieny rąk w obszarze medycznym

Higiena rąk jest najważniejszym elementem strategii w walce z zakażeniami związanymi z opieką zdrowotną oraz podstawowym zabiegiem służącym ich redukcji. Procedury higieny rąk w pełnym zakresie przeprowadza niespełna połowa pracowników opieki zdrowotnej, a dane z prowadzonych badań potwierdzają ciągle niski współczynnik zgodności dla higieny (na poziomie 1,4–6). Lista czynników mających wpływ na przestrzeganie procedury higieny rąk (według wytycznych WHO) przez personel obejmuje niewłaściwe przestrzeganie zasad higieny rąk oraz przeszkody utrudniające właściwą higienę rąk. Wśród przyczyn niestosowania w wystarczającym zakresie techniki mycia i dezynfekcji rąk wskazywane są: zapominanie o wykonaniu procedury, nadmierne obciążenie pracą, pośpiech w trakcie rutynowych czynności pielęgnacyjnych, brak wzorca postępowania wśród innych pracowników i przełożonych, brak odpowiednich nawyków, niedobór środków do dezynfekcji, jednorazowych ręczników na sali chorych, a także podrażnienie skóry rąk wywoływane przez środki odkażające. Higiena rąk jest obszarem wymagającym ustawicznego działania oraz ciągłej edukacji zarówno personelu ochrony zdrowia, jak i odbiorów świadczeń. Czynnikami wpływającymi na brak przestrzegania higieny rąk są m.in. niewystraczający poziom wiedzy i nieprawidłowe nawyki personelu medycznego. Problematyka ta wymaga ciągłej aktualizacji, ponieważ wskaźniki wykonywania procedury są zależne od aktualnej sytuacji.

Czytaj dalej »

Skutki antybiotykooporności – co już wiemy, a czego możemy się spodziewać?

Oporność bakterii na antybiotyki to wielowymiarowy, globalny problem, którego oddziaływanie wychodzi daleko poza szpitalne jednostki. Coraz więcej doniesień naukowych oraz raportów międzynarodowych organizacji określa skutki i koszty rozprzestrzeniania się tego zjawiska wśród bakterii. W celu przygotowania właściwych rekomendacji, a także podjęcia odpowiednich kroków, sporządzono również prognozy dotyczące dalszego wpływu antybiotykooporności na zdrowie społeczeństwa oraz na gospodarkę. Celem niniejszego opracowania jest podsumowanie obecnych i prognozowanych skutków szerzenia się lekooporności wśród mikroorganizmów.

Czytaj dalej »

Szczepienia ochronne w województwie lubelskim w roku 2018

W pracy dokonano analizy stanu zaszczepienia obowiązkowymi szczepieniami ochronnymi dzieci i młodzieży do 19. roku życia na terenie województwa lubelskiego w roku 2018. Materiał i metody Przeanalizowano stan uodpornienia roczników 2018, 2017, 2016 przeciwko: gruźlicy, błonicy, tężcowi, krztuścowi, poliomyelitis, inwazyjnym zakażeniom Haemophilus influenzae typu B, inwazyjnym zakażeniom Streptococcus pneumoniae, odrze, nagminnemu zapaleniu przyusznic (śwince), różyczce, wirusowemu zapaleniu wątroby typu B. Roczniki 2013 i 2012 poddano analizie pod kątem zaszczepienia I dawką przypominającą przeciwko: błonicy, tężcowi, krztuścowi, poliomyelitis; roczniki 2009 i 2008 – szczepienia II dawką przeciwko odrze, śwince, różyczce. Roczniki 2005, 2004 analizowano odnośnie zaszczepienia II dawką przypominającą przeciwko błonicy, tężcowi i krztuścowi; roczniki 2000, 1999 – zaszczepienia III dawką przypominającą przeciwko błonicy i tężcowi. Stan uodpornienia przeciwko poszczególnym chorobom porównano ze stanem uodpornienia danych roczników na terenie Polski. W celu przeprowadzenia analizy stanu uodpornienia wykorzystano dane z rocznego sprawozdania ze szczepień ochronnych MZ-54 za 2018 rok. Dokonano procentowych obliczeń liczby dzieci zaszczepionych w stosunku do wszystkich sprawozdawanych kart uodpornienia dzieci w rocznikach. Wyniki zostały opisane oraz przedstawione graficznie w postaci wykresów. Wyniki Analiza obejmuje stan uodpornienia roczników podlegających w 2018 roku obowiązkowym szczepieniom ochronnym. Przedstawiono odsetkowy udział zaszczepionych dzieci i młodzieży, analizowano szczepienia ochronne przeciwko następującym chorobom: gruźlicy, błonicy, tężcowi, krztuścowi, poliomyelitis, inwazyjnym zakażeniom H. influenzae typu B, inwazyjnym zakażeniom S. pneumoniae, odrze, nagminnemu zapaleniu przyusznic (śwince), różyczce, wirusowemu zapaleniu wątroby typu B. Rocznik podlegający obowiązkowym szczepieniom ochronnym był porównywany z rocznikiem o jeden rok starszym. Dane z terenu województwa lubelskiego porównano z danymi na temat stanu uodpornienia na terenie całego kraju. Wnioski Poziom uodpornienia dzieci i młodzieży na terenie województwa wynosił ponad 90% w roczniku następującym po roczniku podlegającym do szczepienia. Szczepienia były rozpoczynane w roczniku podlegającym do szczepienia zgodnie z Programem Szczepień Ochronnych, a następnie kontynuowane w kolejnych latach życia. U populacji w 2. roku życia zauważalna była dysproporcja pomiędzy liczbą dzieci poddanych szczepieniu przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B (96,9%) a liczbą dzieci, które otrzymały szczepionkę przeciwko błonicy, tężcowi, krztuścowi (93,1%), inwazyjnym zakażeniom S. pneumoniae (91%), poliomyelitis (91%), inwazyjnym zakażeniom H. influenzae typu B (93%). Na terenie województwa lubelskiego w grupie dzieci w 1., 2. i 3. roku życia obserwowano niższy odsetek wykonawstwa obowiązkowych szczepień ochronnych niż na terenie kraju. W populacji województwa lubelskiego w 6., 7., 10., 11., 14., 15., 19. oraz 20. roku życia występował wyższy odsetek wykonawstwa obowiązkowych szczepień ochronnych – w porównaniu do danych z całego kraju.

Czytaj dalej »

Wskaźnik terapeutyczny miejscowego zakażenia rany (TILI) jako przydatne narzędzie w efektywnej pielęgnacji ran niegojących się dla lekarzy i pielęgniarek podstawowej opieki zdrowotnej, lekarzy rodzinnych i personelu zakładów opiekuńczo-leczniczych

Problem ran niegojących się wiąże się ze wzrostem częstości występowania chorób cywilizacyjnych. Owrzodzenia żylne goleni, owrzodzenia niedokrwienne oraz niegojące się rany w zespole stopy cukrzycowej stanowią szczególny problem, a wczesne wykrywanie miejscowych zakażeń rany jest poważnym wyzwaniem interdyscyplinarnym w codziennej praktyce. Miejscowe zakażenia ran są często niewykrywane lub wykrywane zbyt późno. Mogą upośledzać fizjologiczne gojenie rany, jak również prowadzić do infekcji ogólnoustrojowej, a nawet sepsy. Zgodnie ze znanymi stwierdzeniami – „Losy rany zależą od tego, kto pierwszy wykonuje opatrunek na tej ranie” (płk. Nicholas Senna, 1897 r.) oraz „Odpowiedzialność za chorego ponosi ten lekarz, który jako pierwszy przybywa do pacjenta” (John Murphy, Towarzystwo Medyczne, Chicago, 1889 r.) – powodzenie terapii rany zakażonej w szczególnym stopniu zależy od szybkiej i właściwej reakcji osób, które jako pierwsze mają kontakt z pacjentem. Celem niniejszej pracy jest zwięzłe przedstawienie zagadnień związanych z problematyką ran niegojących się, wskazanie kierunku postępowania terapeutycznego i wsparcie diagnostyczne dla personelu (lekarzy i pielęgniarek) jednostek podstawowej opieki zdrowotnej, zakładów opiekuńczo-leczniczych i domów pomocy społecznej oraz lekarzy rodzinnych i opiekunów medycznych chorych dotkniętych problemem ran niegojących się. Opracowana skala TILI ma ułatwić podjęcie decyzji dotyczącej zastosowania bądź nie antyseptyków lub/i opatrunków przeciwdrobnoustrojowych w skutecznej terapii rany niegojącej się.

Czytaj dalej »

Modyfikacja metody replantacji palców w II strefie Verdana w amputacjach nie-gilotynowych

Krwiaki podpaznokciowe stanowią dużą grupę urazów mechanicznych umiejscowionych na dłoniach lub stopach. Występują najczęściej u młodych, aktywnych zawodowo i sportowo pacjentów. Niektóre z urazów są na tyle rozległe, że wymagają częściowej lub pełnej awulsji płytki paznokciowej oraz dalszego postępowania zgodnie ze schematem TIME stosowanym w leczeniu ran, a w dalszej kolejności odpowiednio dobranej terapii podologicznej.

Czytaj dalej »

Rany pourazowe w przebiegu wynaczynienia podpaznokciowego u pacjentów podologicznych. Opis przypadków

Krwiaki podpaznokciowe stanowią dużą grupę urazów mechanicznych umiejscowionych na dłoniach lub stopach. Występują najczęściej u młodych, aktywnych zawodowo i sportowo pacjentów. Niektóre z urazów są na tyle rozległe, że wymagają częściowej lub pełnej awulsji płytki paznokciowej oraz dalszego postępowania zgodnie ze schematem TIME stosowanym w leczeniu ran, a w dalszej kolejności odpowiednio dobranej terapii podologicznej.

Czytaj dalej »

Znieczulenie podpajęczynówkowe do laparoskopowej cholecystektomii u pacjentki z zespołem Marfana

W niniejszej pracy przedstawiono przypadek 47-letniej pacjentki z zespołem Marfana, u której rozwinęła się objawowa kamica pęcherzyka żółciowego wymagająca leczenia operacyjnego. W celu zminimalizowania okołooperacyjnego ryzyka powikłań oddechowych cholecystektomię laparoskopową zdecydowano się wykonać w znieczuleniu przewodowym – podpajęczynówkowym.

Czytaj dalej »

Zastosowanie magnetostymulacji w leczeniu przewlekłych ran podudzia powstałych w wyniku uszkodzenia nerwu strzałkowego w przebiegu rwy kulszowej

W ostatnich latach obserwuje się dynamiczny rozwój fizjoterapii, dotyczący w szczególności zabiegów z zakresu medycyny fizykalnej (fizykoterapii). Metody te coraz częściej wykorzystywane są w kompleksowym leczeniu pacjentów z przewlekłymi ranami o różnej etiologii. Ich zastosowanie wpływa na skrócenie czasu terapii, zmniejszenie cierpienia chorych oraz ograniczenie ryzyka nawrotu choroby i powtórnych hospitalizacji. Celem pracy było zaprezentowanie efektywności terapeutycznej jednego z zabiegów fizykoterapeutycznych – magnetostymulacji, wykorzystującej jako czynnik leczniczy zmienne pola magnetyczne. Przedstawiono proces leczenia 69-letniego pacjenta z przewlekłymi owrzodzeniami podudzia, powstałymi w następstwie uszkodzenia nerwu strzałkowego w przebiegu rwy kulszowej, po przebytym zabiegu laminektomii w obrębie lędźwiowego odcinka kręgosłupa. Zastosowanie cyklu 15 zabiegów magnetostymulacji u chorego przyczyniło się do: oczyszczenia owrzodzeń z ropnego wycieku, znacznego zmniejszenia ich powierzchni i głębokości, pobudzenia procesu ziarninowania i naskórkowania na niewygojonych całkowicie pozostałościach owrzodzeń oraz do znacznego złagodzenia odczuwanych dolegliwości bólowych.

Czytaj dalej »

Urzędowy nadzór sanitarno-epidemiologiczny nad bezpieczeństwem żywności na przykładzie Powiatowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Ostrowii Mazowieckiej

Celem niniejszej pracy było przedstawienie działań podejmowanych przez Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Ostrowi Mazowieckiej na rzecz ochrony zdrowia i życia konsumentów, w zakresie sprawowanego nadzoru nad jakością zdrowotną żywności w latach 2018 i 2019. W pracy przedstawiono: ogólną charakterystykę stanu sanitarnego obiektów żywnościowych, wyniki badań mikrobiologicznych, postępowanie prowadzone w następstwie otrzymanych sprawozdań z badań oraz powiadomień Systemu Wczesnego Ostrzegania o Niebezpiecznej Żywności i Paszach (RASFF) w aspekcie sytuacji epidemiologicznej w powiecie ostrowskim. Wyniki badań wykazały, że jakość mikrobiologiczna żywności pobranej do badań w 2019 roku była na zadowalającym poziomie, natomiast w 2018 roku 1,41% próbek zdyskwalifikowano z uwagi na zanieczyszczenie ich bakteriami z grupy Salmonella. Postępowania wyjaśniające, prowadzone w następstwie otrzymanych powiadomień z systemu RASFF, wykazały wdrożenie procedur postępowania z wyrobem niezgodnym.

Czytaj dalej »

Potencjał kontroli wysięku ran przewlekłych przy użyciu opatrunków opartych na technologii lipidokoloidowej z dodatkiem srebra, poliabsorbentu akrylanowego i czynnika nanooligosacharydowego

Jakość wysięku z rany stanowi swego rodzaju marker szeroko pojętej kondycji procesu gojenia. Wnikliwa i wielokierunkowa analiza aberracji wysięku ma fundamentalne znaczenie w diagnostyce patologii, leżącej u podstaw zaburzeń kaskady gojenia i ewoluowania rany ostrej w fazę przewlekłą. Wdrożenie na tej podstawie adekwatnych działań terapeutycznych, nakierunkowanych na optymalizację wysięku, sprzyja przywróceniu prawidłowości sekwencji biologicznych procesów regeneracji tkanek. Poza leczeniem systemowym, nie mniej istotne jest także właściwe postępowanie z lożą rany i tkankami otoczenia. Jego istotę – poza opracowaniem rany – stanowi dobór właściwego opatrunku. W niniejszej pracy przedstawiono szczegółowo charakterystykę nowatorskich opatrunków opartych na technologii lipidokoloidowej i ich potencjał w kontroli wysięku.

Czytaj dalej »

Algorytmy i wytyczne postępowania terapeutycznego w ranach trudno gojących się

Niniejsze opracowanie obejmuje podstawowy zbiór zasad i rekomendacji specjalistów z różnych dziedzin medycyny dotyczących postępowania z ranami o różnych etiologiach. Celem dokumentu jest stworzenie algorytmów terapeutycznych, które będą mogły stanowić podstawę przy ocenie rany, monitoringu i doborze optymalnej metody postępowania w poszczególnych etapach jej leczenia. Dokument w swoich założeniach ma stanowić przydatne narzędzie dla praktyków, które ułatwi prawidłowe podejmowanie decyzji terapeutycznych w procesie leczenia rany.

Czytaj dalej »

Zastosowanie klindamycyny w leczeniu zakażeń okołowszczepowych

Leczenie implantologiczne jest coraz powszechniej stosowane w stomatologii. Obecnie istnieje coraz więcej wskazań do takich zabiegów, m.in.: odbudowa utraconych zębów, zabiegi w zakresie chirurgii szczękowej lub stomatologii estetycznej. Szacuje się, że na świecie rocznie wykonuje się kilkanaście milionów tego typu operacji. Powikłania po zabiegach wszczepienia implantu w postaci mucositis (stan zapalny błon śluzowych) i periimplantitis (zakażenie tkanek okołowszczepowych) występują z częstością 2–63%, co może oznaczać kilka milionów przypadków rocznie. Powikłania mogą pojawiać się zarówno we wczesnej, wstępnej fazie gojenia, jak i w różnych okresach po osteointegracji wszczepu.

Czytaj dalej »

Kompleksowe zaopatrzenie stomii jelitowych

Diagnoza choroby przewlekłej zmienia życie. Leczenie zakończone wyłonieniem stomii w znacznym stopniu wpływa na postrzeganie siebie i zmniejsza poczucie bezpieczeństwa. Do tego dołączają obawy o dalsze rokowanie, strach przed utratą samodzielności czy przed byciem zależnym od innych.

Czytaj dalej »