Archiwa: Project

Elektrostymulacja wysokonapięciowa we wspomaganiu leczenia odleżyn: wyniki randomizowanego, kontrolowanego eksperymentu klinicznego – doniesienie wstępne

W leczeniu odleżyn coraz większe znaczenie zyskują stymulacje elektryczne. Są one szczególnie zalecane w leczeniu przewlekłych ubytków, które nie goją się pomimo stosowania leczenia standardowego. Dokładne poznanie wpływu różnych rodzajów prądów elektrycznych na procesy gojenia tkanek jest niezbędnym warunkiem skutecznej elektroterapii odleżyn i innych ubytków tkanek miękkich. Cel Celem badań wstępnych było poznanie wpływu elektrostymulacji wysokonapięciowej (EWN) z zastosowaniem prądu pulsującego na proces gojenia odleżyn. Materiał W badaniach uczestniczyły 22 pacjentki w wieku od 42 do 95 lat, chorujące na odleżyny II i III stopnia. Chore przydzielono losowo do dwóch grup porównawczych. Grupa A (eksperymentalna) liczyła 10 chorych, u których stwierdzono 16 odleżyn o powierzchni początkowej wynoszącej średnio 2,50±2,57 cm². Wiek badanych wynosił średnio 81,00±15,21 roku, a odleżyny występowały od 2,63 miesiąca. Grupa B (kontrolna) składała się z 12 pacjentek, u których rozpoznano 14 odleżyn o średniej początkowej powierzchni 3,38±2,20 cm². Wiek badanych wynosił 79,00±10,04 roku, a odleżyny występowały średnio od 2,27 miesiąca. W obydwu grupach większość odleżyn stanowiły ubytki II stopnia, których było 13 w grupie eksperymentalnej i 12 w grupie kontrolnej. Metody U wszystkich pacjentek stosowano profilaktykę przeciwodleżynową oraz podobne miejscowe standardowe leczenie odleżyn. W grupie eksperymentalnej zastosowano dodatkowo elektrostymulację wysokonapięciową (100 μs, 100 Hz, 100–150 V). 50-minutowe zabiegi przeprowadzano raz dziennie, przez 5 dni w tygodniu. W obydwu grupach postępy leczenia kontrolowano przez 4 tygodnie. Oceniano zmiany pola powierzchni całkowitej odleżyn oraz ich wymiarów liniowych (długości i szerokości). Wyniki po 4 tygodniach terapii stwierdzono znamienne statystycznie zmniejszenie pola powierzchni oraz długości i szerokości odleżyn (p

Czytaj dalej »

Analiza epidemiologiczna oparzeń elektrycznych u dorosłych na podstawie dziesięcioletnich doświadczeń

Oparzenie elektryczne jest specyficznym typem urazu, w efekcie którego – w wyniku przejścia prądu elektrycznego – mogą zajść nieprzewidywalne zmiany w obrębie wielu narządów. Trzy różne typy urazów, które są wynikiem działania prądu to: oparzenie kontaktowe, oparzenie łukiem elektrycznym oraz oparzenie termiczne w wyniku zapalenia odzieży. Stopień zniszczenia tkanek na skutek działania prądu elektrycznego zależy między innymi od napięcia prądu i oporności tkanek. Oparzenia możemy podzielić na nisko- i wysokonapięciowe: niskonapięciowe przypominają oparzenia termiczne, wysokonapięciowe powodują rozległe zniszczenia tkanek. Postępowanie chirurgiczne w przypadku obrażeń elektrycznych zależy od głębokości oparzenia, lokalizacji ran oparzeniowych oraz od stanu ogólnego pacjenta. W pracy przedstawiono analizę epidemiologiczną, lokalizacji ran oraz rezultatów leczenia, oparte na materiale Centrum Oparzeniowego Szpitala Specjalistycznego im. L. Rydygiera w Krakowie, obejmującym 33 pacjentów leczonych w latach 2002–2012 z powodu oparzeń elektrycznych. Wśród chorych przeważali mężczyźni w przedziale wieku od 25 do 45 lat. Zgromadzony materiał pokazuje, że najczęściej występują oparzenia kończyny górnej, głównie ręki. Wskaźnik śmiertelności oraz czas hospitalizacji w Centrum Oparzeniowym zależały głównie od powierzchni oparzenia doznanego zarówno w wyniku urazu prądowego, jak i od napięcia prądu.

Czytaj dalej »

Występowanie odleżyn u chorych podczas hospitalizacji – doświadczenia własne

Wstęp Celem pracy była próba odpowiedzi na pytanie: czy chorzy, u których doszło do rozwoju odleżyn w trakcie hospitalizacji, różnią się pod względem narażenia na potencjalne czynniki ryzyka od osób, u których odleżyny rozwinęły się podczas pobytu w domu. Materiał i metody Badania prowadzono w Szpitalu Uniwersyteckim im. dr. J. Biziela w Bydgoszczy. Grupę badaną stanowili chorzy z odleżynami, niezależnie od miejsca ich powstania (szpital, dom). Łącznie przebadano 129 pacjentów (średnia wieku 70,57±13,87 roku). Na podstawie dokumentacji medycznej i skali Norton oceniano czynniki ryzyka rozwoju odleżyn. Badania miały charakter prospektywny. Wyniki Spośród zmiennych ciągłych, istotne różnice międzygrupowe dotyczyły stężenia hemoglobiny w trakcie pobytu w szpitalu (p=0,01) oraz poziomu aktywności ocenianej w skali Norton (p=0,03); ponadto stwierdzono bliskie istotności statystycznej różnice w zakresie długości hospitalizacji (p=0,057). Spośród zmiennych skokowych, istotnym czynnikiem ryzyka pojawienia się odleżyn podczas pobytu w szpitalu było występowanie stanu podgorączkowego w trakcie hospitalizacji (p

Czytaj dalej »

Wstępna ocena zastosowania hiperbarii tlenowej w leczeniu przewlekłych ran goleni – doświadczenia własne

Wstęp Terapia tlenem hiperbarycznym jest metodą leczniczą lub wspomagającą leczenie wielu chorób zarówno chirurgicznych, jak i niechirurgicznych. Transport tlenu charakteryzuje równowagę pomiędzy dowozem a zapotrzebowaniem tlenowym. O2 dostarczany pod zwiększonym ciśnieniem jest przekazywany nie tylko przez hemoglobinę, lecz także – przede wszystkim – w postaci rozpuszczonej w osoczu. Ilość dostarczonego do tkanek tlenu jest proporcjonalna do zawartości O2 we krwi i do rzutu serca. Hiperbaria tlenowa (ang. hyperbaric oxygen – HBO) powoduje skurcz naczyń, działa przeciwobrzękowo, przeciwzapalnie, przeciwbakteryjnie, pobudza tworzenie naczyń krwionośnych i gojenie ran. W pracy przedstawiono wstępne doniesienia z zastosowania terapii HBO u pacjentów z przewlekłymi zakażonymi ranami goleni. Materiał i metody Ocenie została poddana grupa chorych z przewlekłymi, zakażonymi ranami dystalnej części podudzia, powstałymi na tle niewydolności żylnej lub powikłanych złamań. Oceniono również liczbę sprężeń, która przyniosła poprawę stanu miejscowego ran. Z powodu zbyt małej grupy pacjentów, badanie nie miało na celu analizy statystycznej. Wyniki Sześcioosobowa grupa, która przeszła wymagany cykl sprężeń, została zakwalifikowana do grupy osób wyleczonych lub ze stwierdzoną znamienną poprawą stanu miejscowego. Jedna osoba wśród badanych odniosła tylko przejściową poprawę. W analizowanej grupie sukces osiągnięto po 10–30 sprężeniach w komorze hiperbarycznej. Wnioski Pozytywne doświadczenia Autorów pracy w opisywanej grupie pacjentów nie mogą być uznane za statystycznie istotny wynik, ale stanowią podstawę do dalszych badań w tej dziedzinie.

Czytaj dalej »

Observational study on the effectiveness of preventing pressure ulcers in palliative care – own experience

One of the risks that concerns patients with advanced cancer disease are pressure ulcers. Although this problem is as old as humanity itself, professionals still have not sufficient knowledge about all mechanisms of their appearance and efficient methods of prevention. In this paper the authors present results and efficacy of 2-year prospective observation study of the effectiveness of prevention of pressure ulcers in hospitalized palliative care patients recorded on the 1st, 7th and 15th days of a patient’s stay in the hospice ward, discussed together with the comparison of two measurement scales to assess risk factors.

Czytaj dalej »

Wpływ hormonów tarczycy na proces gojenia ran – prawda czy tylko akademicka dyskusja?

Leczenie ran jest procesem złożonym z wielu składowych. Tylko interdyscyplinarne i holistyczne podejście do chorego umożliwia skuteczny przebieg terapii. Dowiedziono skutecznego działania bardzo wielu czynników, które wpływają na proces gojenia. Jednakże rola niektórych hormonów wciąż znajduje się w sferze badań. Co więcej, dotychczasowe wyniki dotyczące tego zagadnienia są interesujące i zachęcają badaczy do pogłębiania tematu. Autorzy w niniejszej pracy zaprezentowali wpływ hormonów gruczołu tarczowego na fizjologię skóry oraz gojenie ran.

Czytaj dalej »

Święty Peregryn – patron chorych na owrzodzenie goleni

Wielu świętych jest patronami osób z różnymi schorzeniami. W pracy Autorzy przedstawili życie świętego Peregryna – patrona chorych z owrzodzeniami goleni.

Czytaj dalej »

Jubileuszowa Konferencja Naukowo-Szkoleniowa Polskiego Towarzystwa Leczenia Ran

Czytaj dalej »

Jubileuszowa Konferencja Naukowo-Szkoleniowa Polskiego Towarzystwa Leczenia Ran

Czytaj dalej »

In vitro evaluation of the single and multispecies biofilm prevention capabilities of two wound irrigation solutions and a topical antiseptic

Aim To investigate the biofilm prevention capabilities of 2 wound irrigation solutions and one topical antiseptic using single and mixed species in vitro assays. Material and methods A modified Calgary Biofilm Device (CBD) was used to determine the ability of 3 topical solutions (ActiMaris® (Quantum Medis), Prontosan® wound irrigation solution (B.Braun), and Octenisept ® (Schulke)) to prevent the development of Staphylococcus aureus and Pseudomonas aeruginosa single species and mixed species biofilms. Evidence of biofilm development was assessed at 30 minutes, 3 hours, 24 hours, 48 hours and 72 hours. Biofilm material was recovered by sonication and quantified using colony counts. Results No S. aureus attachment was reported at 30 minutes or 3 hour when samples were treated with the test agents. The topical antiseptic Octenisept ® prevented S. aureus biofilm growth for 72 hours, prevented P. aeruginosa biofilm growth up to 3 hours and continued to demonstrate multispecies biofilm inhibition at 72 hours. ActiMaris®, Prontosan® wound irrigation solution, did not prevent attachment of P. aeruginosa or mixed species biofilms. Conclusion If we accept the definition of a mature biofilm as one that has been forming for more than 10 hours, Octenisept® was the only solution that effectively prevented mature S. aureus biofilm development and mixed species biofilm development.

Czytaj dalej »

Szybkość gojenia owrzodzenia żylnego goleni po zastosowaniu opatrunku piankowego z jonami srebra – doświadczenia własne

Celem pracy była ocena skuteczności zastosowania opatrunku piankowego wydzielającego jony srebra u pacjentów z przewlekłymi żylnymi owrzodzeniami goleni. Do badania włączono 44 chorych, których podzielono na dwie grupy. Grupa I liczyła 22 osoby ze średnią powierzchnią owrzodzenia 10,4 cm2. Grupę II stanowiło 22 pacjentów ze średnią powierzchnią owrzodzenia 9,80 cm2. U chorych z pierwszej grupy stosowano opatrunek piankowy z jonami srebra (Biatain® Ag, Coloplast), natomiast u badanych z grupy drugiej używano opatrunku hydrokoloidowego, tzw. buta Unny. Co 7 dni mierzono powierzchnię owrzodzenia i obliczano szybkość zmniejszania się ubytków (cm2/dzień). Po siedmiu tygodniach leczenia wszystkie owrzodzenia u chorych z grupy I były wygojone; owrzodzenia u badanych z grupy II wyleczono po 15 tygodniach. Na podstawie uzyskanych wyników można stwierdzić, że stosowanie opatrunku piankowego wydzielającego jony srebra przyspiesza proces gojenia przewlekłych żylnych owrzodzeń goleni.

Czytaj dalej »

Zapobieganie zakażeniom krwi związanym z utrzymaniem centralnych cewników naczyniowych – kontrola przestrzegania standardów w aspekcie praktycznym

Częstotliwość występowania zakażeń związanych z opieką zdrowotną (HAI) pozostaje w ścisłym związku z rodzajem zabiegów diagnostycznych i terapeutycznych wykonywanych u pacjentów. Stale rośnie liczba chorych z centralnym cewnikiem naczyniowym (CVC). Powikłania pod postacią zakażeń krwi, których źródłem jest implantowany CVC, wiążą się z bezpośrednim stanem zagrożenia życia, wydłużeniem czasu pobytu w szpitalu oraz wzrostem kosztów leczenia. Zgodnie z aktualnym stanem wiedzy zakażenia tzw. odcewnikowe, związane z obecnością centralnego cewnika naczyniowego, to w 70% zdarzenia niepożądane, których można uniknąć dzięki konsekwentnej realizacji środków zapobiegawczych podczas zakładania wkłucia i pielęgnacji cewników naczyniowych. Za najważniejsze elementy skutecznego programu kontroli zakażeń uznaje się: obecność wyszkolonego personelu, efektywne monitorowanie zakażeń szpitalnych i działające procedury profilaktyki infekcji. Osoby sprawujące kontrolę mogą używać listy kontrolnej, która – jeśli uwzględnia wszystkie aspekty kontrolowanej procedury – ułatwi rozpoznanie braków i nieprawidłowości, przez co w znaczący sposób może wpłynąć na poprawę przestrzegania zasad zawartych w procedurze.

Czytaj dalej »

Ocena aktywności wybranych enzymów macierzy pozakomórkowej w przebiegu gojenia doświadczalnych uszkodzeń termicznych

Dobrze poznana sekwencja zmian ekspresji metaloproteinaz macierzy (ang. matrix metalloproteinases – MMPs) w przebiegu poszczególnych faz naprawy uszkodzeń tkankowych pozwoliła Autorom pracy na zastosowanie doświadczalnego modelu gojenia oparzeń, który umożliwił porównanie terapeutycznej aktywności Propolu T (zawierającego propolis) oraz soli srebrowej sulfadiazyny (SSD) w oparciu o biochemiczną analizę MMPs. Eksperymentalne rany oparzeniowe zadano zwierzętom gatunku polska świnia domowa. Obecność MMP-1 (mataloproteinaza-1) oraz MMP-3 (metaloproteinaza-3) stwierdzono we wszystkich próbkach tkankowych. Propol T stymulował znaczące zmiany w zawartości poszczególnych MMPs w przebiegu gojenia doświadczalnych ran oparzeniowych. Zmiany zawartości metaloproteinaz macierzy po zastosowaniu SSD były słabiej zaznaczone. Korzystne oddziaływanie Propolu T na eksperymentalne uszkodzenia tkankowe stwarza możliwość zastosowania czynnika apiterapeutycznego w miejscowym leczeniu oparzeń.

Czytaj dalej »

Metabolizm białka u chorych oparzonych

Oparzenia termiczne wywołują głębokie i długotrwałe zmiany w metabolizmie organizmu, polegające głównie na zwiększeniu tempa przemiany materii. Obserwuje się nasilenie zarówno anabolizmu, jak i katabolizmu białka – intensywnie syntezowane są białka ostrej fazy w wątrobie, a równocześnie mięśnie szkieletowe ulegają rozpadowi. Zwiększa się także wydzielanie mocznika oraz intensywność procesu glukoneogenezy. Chorzy z ciężkimi oparzeniami mają wysokie zapotrzebowanie energetyczne i konieczne jest prowadzenie u nich zbilansowanej diety o dużej zawartości białka i węglowodanów. Szeroko stosuje się też leczenie farmakologiczne modulujące procesy metabolizmu białka.

Czytaj dalej »

Szpitale i lekarze armii Cesarstwa Rzymskiego

Począwszy od czasów Starożytnego Rzymu aż do czasów współczesnych, wojna zawsze odgrywała bardzo dużą rolę w rozwoju medycyny. To ona przyczyniła się do powstania szpitali (valetudinarium), które początkowo były przeznaczone dla legionistów, a później również dla niewolników i plebsu. W pracy Autorzy przedstawili proces powstawania placówek szpitali wojskowych oraz sylwetki lekarzy rzymskich.

Czytaj dalej »

Metody edukacji pacjentów i ich rodzin w zakresie profilaktyki oraz zwalczania zakażeń

Edukacja pacjentów i ich rodzin w zakresie profilaktyki oraz zwalczania zakażeń szpitalnych (HAI) jest wyzwaniem dla pracowników opieki zdrowotnej. Budowanie świadomości prozdrowotnej, wyjaśnienie istoty zakażeń w sposób dostosowany do potencjału intelektualnego chorych oraz ich opiekunów z samego założenia jest wyzwaniem trudnym, lecz nie niemożliwym. Cały zespół terapeutyczny – z uwagi na swoje wykształcenie – jest aktywnym propagatorem zdrowia, odpowiedzialnym za wytworzenie u pacjenta postawy, która będzie miała na celu eliminowanie czynników ryzyka choroby. Do dyspozycji pracowników opieki zdrowotnej jest szeroki wachlarz metod i środków dydaktycznych, które można wykorzystać w edukacji chorego i jego najbliższych. Do tradycyjnych środków, wspomagających metody werbalne, należą m.in.: ulotki, broszury i plakaty; natomiast do środków wspierających metody aktywizujące – poradniki. Bardzo popularną metodą edukacji pacjentów, stosowaną często w praktyce, jest korzystanie z materiałów przygotowanych w postaci poradników, broszur i filmów dydaktycznych. Często wykorzystuje się także zestawy edukacyjne, czyli zestawy próbek produktów reklamowych. Motywacja – a co za tym idzie – aktywny udział w edukacji i realizacja zaleceń po powrocie pacjenta do domu stanowią klucz do skutecznego zapobiegania zakażeniom oraz kształtowania postawy świadomej odpowiedzialności za własne zdrowie. Niezależnie od tego, jakie formy edukacji zostały wykorzystane, zachodzi konieczność weryfikacji stosowanych metod oraz doskonalenia narzędzi edukacyjnych.

Czytaj dalej »

Analiza zgonów pacjentów oparzonych a trudności w interpretacji danych epidemiologicznych

Wstęp Ciężkie oparzenie – jeden z najpoważniejszych ogólnoustrojowych urazów – wciąż stanowi wyzwanie dla wielospecjalistycznej grupy lekarzy centrów oparzeniowych. Analiza grupy wybranych pacjentów, którzy nie przeżyli tego urazu, pozwala na podjęcie próby wskazania czynników ryzyka w danym materiale klinicznym. Materiał i metody Dokonano analizy 113 zgonów chorych spośród ogółu 737 pacjentów leczonych w Małopolskim Centrum Oparzeniowo-Plastycznym Szpitala L. Rydygiera w Krakowie. Analizie poddano czas przyjęcia do szpitala, średnią długość przeżycia oraz istnienie obciążeń towarzyszących (w tym oparzeń dróg oddechowych) z uwzględnieniem płci. Wyniki W grupie pacjentów leczonych w centrum oparzeniowym odnotowano 15,3% wskaźnik zgonów. 80% chorych w tej grupie stanowili mężczyźni. Ponad 93% pacjentów doznało oparzeń termicznych. Średnia wieku oparzonych kobiet była wyższa niż mężczyzn. Pomimo znacznie późniejszego czasu przyjęcia do szpitala, długość przeżycia oparzonych z grupy męskiej była nieznacznie wyższa. Wnioski Interpretacja danych statystycznych powinna uwzględniać jednocześnie wiele czynników. Oparzenie dróg oddechowych wydaje się być najistotniejszym obciążeniem towarzyszącym pogarszającym rokowanie pacjentów.

Czytaj dalej »

Kompleksowa opieka nad chorym z raną przewlekłą kończyny dolnej, zagrożonej i objętej procesem infekcji – analiza czterech przypadków

Skuteczne leczenie rany przewlekłej jest ogromnym wyzwaniem dla wielu specjalistów, a nawet całych zespołów kompleksowo zajmujących się procesem gojenia. Charakterystyczną cechą dla tego rodzaju ubytków jest długotrwałe pozostawanie w samopodtrzymującej się fazie zapalnej, utrudniającej skoordynowane i efektywne gojenie. Etiologia zaburzeń jest zwykle wieloczynnikowa i wynika z nakładających się nieprawidłowości ogólnoustrojowych oraz miejscowych. W leczeniu ważne jest podejmowanie działań modyfikujących wpływ czynników negatywnych oraz wzmacnianie naturalnego potencjału gojenia, a także uzyskanie w ranie równowagi biochemicznej i mikrobiologicznej. Ważną rolę odgrywają aplikowane miejscowo opatrunki specjalistyczne oraz preparaty antyseptyczne. W pracy przedstawiono opis czterech przypadków osób z owrzodzeniami kończyn dolnych, leczonych ambulatoryjnie w Poradni Leczenia Ran Przewlekłych. Omówiono przypadki: 1. chorego z powikłaną raną pooperacyjną kończyny dolnej w przebiegu współistniejącej niewydolności żylnej; 2. pacjentki z nawrotowym, zakażonym owrzodzeniem żylnym; 3. chorej z owrzodzeniem o etiologii mieszanej tętniczo-żylnej; 4. pacjentki z zakażonym owrzodzeniem żylnym z towarzyszącą niewydolnością trzech układów. W każdym przypadku podejmowane postępowanie było zgodne z obowiązującymi rekomendacjami. W pierwszej kolejności przeprowadzano dokładną diagnostykę, nadającą kierunek działaniom przyczynowym. Następnie wdrażano schemat postępowania miejscowego, który obejmował m.in.: diagnostykę rany i otaczającej skóry, lawaseptykę i antyseptykę rany, opracowanie tkanek łożyska oraz brzegów, a także dobór i aplikację specjalistycznego opatrunku dostosowanego indywidualnie. Ważnym elementem opieki była edukacja i angażowanie chorego w proces pielęgnowania i gojenia rany. W wyniku wielokierunkowych działań pielęgnacyjno-leczniczych uzyskano znaczącą poprawę i postęp procesu gojenia rany u wszystkich prezentowanych pacjentów.

Czytaj dalej »

Fizjoterapia wspomagająca chirurgiczne leczenie oparzeń rąk u dzieci – najczęstsze powikłania i ich prewencja

Ręka jest skomplikowanym, wyspecjalizowanym elementem narządu ruchu, chwytnym, badawczym i poznawczym, ale przez to narażonym na różnorodne urazy. Oparzenie to jedna z najczęstszych przyczyn urazów u dzieci. Oparzenia rąk, pomimo małej powierzchni, w swoich skutkach mogą być ciężkie i dotyczyć: skóry, mięśni, ścięgien, stawów i kości. Utrata funkcji związana z deformacją ręki i tworzeniem blizn obniża jakość życia pacjentów w każdym wieku. Znajomość grożących powikłań oraz prowadzenie odpowiedniego leczenia i postępowania fizjoterapeutycznego pozwalają zmniejszyć prawdopodobieństwo niepełnosprawności.

Czytaj dalej »

Rany przewlekłe – epidemiologia i czynniki wpływające na proces gojenia

Rany przewlekłe stanowią interdyscyplinarny problem medyczny. Wskaźnik częstości ich występowania stale wzrasta ze względu na starzenie się społeczeństwa, a dodatkowo zwiększa się wraz z wiekiem pacjentów. Z uwagi na współistnienie wielu czynników lokalnych oraz ogólnych, zakłócających prawidłowy przebieg gojenia rany, zagadnienie nabiera jeszcze większego znaczenia. W pracy główną uwagę skierowano na epidemiologię, patogenezę oraz czynniki warunkujące przebieg gojenia. Dokonano charakterystyki owrzodzenia żylnego goleni (OŻG), owrzodzenia tętniczego oraz zespołu stopy cukrzycowej (ZSC, ang. diabetic foot ulcer – DFU), ze szczególnym uwzględnieniem amputacji wykonywanych w przebiegu ZSC. Ponadto opisano także odrębną postać stopy cukrzycowej – neuroartropatię Charcota – której statystyki co do częstości występowania są nie do końca jednolite.

Czytaj dalej »

Jak diagnozować zapalenie kości i szpiku kostnego u pacjentów z zespołem stopy cukrzycowej?

Infekcje w przebiegu zespołu stopy cukrzycowej (ZSC) są najczęstszą przyczyną hospitalizacji u pacjentów z cukrzycą. Są również najczęstszym bezpośrednim powodem amputacji kończyn dolnych. W przebiegu zakażenia może dojść do zapalenia kości i szpiku kostnego (ang. osteomyelitis – OM, ang. diabetic foot ostemyelitis – DFO). W pracy przedstawiono metody diagnostyki obrazowej, mikrobiologicznej i laboratoryjnej pomocne w rozpoznawaniu zapalenia kości i szpiku kostnego. Oddzielna część została poświęcona różnicowaniu DFO z neuroartropatią Charcota.

Czytaj dalej »

Udział mikrobiomu przewodu pokarmowego w patogenezie chorób układu sercowo-naczyniowego poprzez wpływ na zaburzenia gospodarki lipidowej

Choroby układu sercowo-naczyniowego pozostają w społeczeństwach krajów wysoko rozwiniętych główną przyczyną zgonów. Pomimo licznych badań nadal nie wyjaśniono w pełni ich patogenezy. Nadzieję na poprawę sytuacji wiąże się z poznaniem roli mikroflory jelitowej, która poprzez wytwarzane metabolity, a także interakcję z organizmem gospodarza może wywierać wpływ na procesy zdrowia i choroby. W niniejszej pracy porównano wyniki badań własnych oraz europejskich badań populacyjnych w aspekcie wpływu drobnoustrojów na występowanie chorób układu sercowo-naczyniowego. Ustalono, iż wybrane grupy bakterii są istotne w kontekście występowania zaburzeń gospodarki lipidowej, odgrywających kluczową rolę w rozwoju miażdżycy. Dzięki wykorzystaniu badań molekularnych możliwe staje się porównywanie wyników badań mikrobiomu i poszukiwanie związków mikroflory z procesami patologicznymi w różnych populacjach.

Czytaj dalej »

Zastosowanie terapii podciśnieniowej w leczeniu zespołu stopy cukrzycowej

Terapia podciśnieniowa (ang. Negative Pressure Wound Therapy – NPWT) stanowi nowoczesną strategię leczenia trudno gojących się ran, do których należy również zespół stopy cukrzycowej (ZSC). System NPWT wychodzi naprzeciw potrzebie szczególnego postępowania w przypadku ran o podłożu zespołu stopy cukrzycowej, który często sprawia klinicystom w procesie terapeutycznym wiele problemów. W pracy omówiono kryteria bezpiecznego stosowania terapii podciśnieniowej z uwzględnieniem przeciwwskazań i ewentualnych powikłań na skutek prowadzonej terapii.

Czytaj dalej »

Zastosowanie dalbawancyny w leczeniu zakażonego stentgraftu po zaopatrzeniu rozwarstwienia aorty piersiowej i brzusznej – opis przypadku

W chirurgii naczyniowej zakażenie stentgraftu jest jednym z najpoważniejszych powikłań o bardzo niepewnym rokowaniu. Większość autorów zaleca usunięcie wszczepu oraz różne sposoby rekonstrukcji aorty. Istnieją również nieliczne doniesienia na temat skutecznego leczenia zachowawczego. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek chorego po kilkukrotnych zabiegach wewnątrznaczyniowego zaopatrzenia rozwarstwienia aorty typu B i tętniaka aorty brzusznej (w latach 2014–2016), przyjętego do Kliniki Chirurgii Naczyniowej po trzech latach od operacji pierwotnej z objawami zakażenia wszczepu. Chorego zakwalifikowano do leczenia zachowawczego. Zastosowano empiryczne leczenie z zastosowaniem trzech cykli dalbawancyny. Po pierwszym cyklu ustąpiły objawy kliniczne (spadek gorączki, normalizacja CRP i liczby krwinek białych).  Kontrolne badanie PE T po drugim cyklu wykazało częściową regresję zmian zapalnych wokół aorty, co było przesłanką do kontynuacji terapii. W kolejnym badaniu PET/CT, po trzech miesiącach od zakończenia leczenia, uwidoczniono całkowite wycofanie się zmian zapalnych wokół stentgraftu. Chory jest w stanie ogólnym dobrym, bez klinicznych objawów zakażenia./p>

Czytaj dalej »