Archiwa: Project

Procedura fizykoterapeutycznej aplikacji ozonu w przebiegu ekstrakcji zębów ósmych – doniesienie wstępne

W praktyce stomatologicznej poszukuje się coraz skuteczniejszych metod walki ze stresem, strachem i dolegliwościami bólowymi u pacjentów. Stałym dążeniem jest również maksymala eliminacja powikłań, które mogą wystąpić na każdym etapie leczenia. W celu ich zniwelowania lekarz stomatolog ma do dyspozycji szereg zabiegów fizykoterapeutycznych. Jednym z nich jest aplikacja ozonu, którą można wykorzystać w postaci gazowej lub bezpośredniego kontaktu z sondą. W badaniach zastosowano aparat OzonyTron™ (My-Med). Dodatkowo posiłkowano się generatorem ozonu OzoTop™ (TTT), wykorzystującym podaż gazową. Za bardzo dobry efekt leczenia uznano brak jakichkolwiek powikłań pozabiegowych, likwidację bólu, minimalizację krwawienia po ekstrakcji oraz brak obrzęku i szczękościsku po zabiegu.

Czytaj dalej »

Święci Kosma i Damian – bezpieniężni patroni transplantacji

Wielu świętych jest patronami osób z różnymi chorobami. W pracy autorzy przedstawili życie świętych braci – Kosmy i Damiana – patronów chorych z przeszczepami oraz transplantologii.

Czytaj dalej »

Zastosowanie soli srebrowej sulfatiazolu w leczeniu odleżyn – opis przypadku

Odleżyny, ze względu na wielopłaszczyznowość patogenezy i trudności związane z leczeniem, wciąż stanowią wyzwanie dla zespołu terapeutycznego. Terapia obejmuje zarówno stosowanie preparatów miejscowych, jak i prowadzenie działań ogólnoustrojowych. Naukowo dowiedziono skuteczności srebra w leczeniu ran odleżynowych. Celem pracy było przedstawienie zastosowania sulfatiazolu srebrowego w leczeniu miejscowym odleżyn u dwóch pacjentek hospitalizowanych w 2014 roku na Oddziale Chorób Wewnętrznych i Alergologii oraz na Oddziale Intensywnej Opieki Kardiologicznej Oddziału Kardiologii Szpitala Specjalistycznego im. J. Dietla w Krakowie. W postępowaniu leczniczym wykorzystano: klasyfikację odleżyn według Thorrance’a, tzw. kolorowy system klasyfikacji ran przewlekłych, skalę ADL oraz wskaźnik BMI. W wyniku zastosowania preparatu srebra (krem Argosulfan®) uzyskano ziarninowanie łożyska ran odleżynowych. Wykorzystanie preparatu ze srebrem oraz wdrożenie działań zgodnych z koncepcją TIME wpływa na zwiększenie szansy wyleczenia odleżyn.

Czytaj dalej »

Leczenie piorunującej rany odleżynowej z wykorzystaniem rekomendacji dotyczących profilaktyki przeciwodleżynowej – opis przypadku

Pomimo wielokierunkowych działań w zakresie profilaktyki pierwotnej i optymalnej profesjonalnej opieki nad unieruchomionymi pacjentami, często dochodzi do rozwoju odleżyn, powstających głównie w wyniku stanu klinicznego chorych. Proces leczenia rany przewlekłej jest wieloczynnikowy i długotrwały. Interdyscyplinarny zespół ekspertów z Polskiego Towarzystwa Leczenia Ran (PTLR) w 2010 roku opublikował zalecenia dotyczące profilaktyki i leczenia odleżyn. Celem pracy było przedstawienie procesu gojenia piorunującej rany odleżynowej okolicy krzyżowej z zastosowaniem wtórnej profilaktyki przeciwodleżynowej rekomendowanej przez PTLR.

Czytaj dalej »

Zapalenie krążka międzykręgowego i ropień mięśnia biodrowo-lędźwiowego jako powikłanie zakażenia kości śródstopia w przebiegu zespołu stopy cukrzycowej. Opis przypadku

Zakażenie kości stopy to powikłanie występujące w prawie 20% infekcji w przebiegu zespołu stopy cukrzycowej (ZSC). W przypadku nieprawidłowego leczenia przyczynia się do zwiększenia ryzyka amputacji kończyny dolnej. Zakażenie powstaje głównie jako powikłanie owrzodzenia neuropatycznego ze zniszczeniem tkanek miękkich otaczających kość. Leczenie zachowawcze polega na stosowaniu długotrwałej antybiotykoterapii. Infekcje w przebiegu ZSC mogą rozprzestrzeniać się drogą krwiopochodną i powodować powstawanie odległych ognisk zakażenia (zakażenie krążka międzykręgowego, ropnie). Niniejsza praca ma na celu przedstawienie przypadku pacjenta z zakażeniem struktur kręgosłupa oraz zwiększenie świadomości dotyczącej tego powikłania ZSC.

Czytaj dalej »

Rekonstrukcja kończyny dolnej po urazowej niecałkowitej amputacji z zastosowaniem terapii podciśnieniowej w okresie pooperacyjnym – opis przypadku

Przyczynami dużych amputacji są najczęściej niedokrwienie kończyn dolnych oraz powikłania zespołu stopy cukrzycowej, rzadziej urazy, nowotwory lub wady wrodzone. Przez stulecia odjęcie kończyny było podstawowym zabiegiem ratującym życie po urazowych uszkodzeniach, których najczęstszą przyczyną były działania wojenne. Obecnie, przed podjęciem decyzji o amputacji, rozważa się możliwość wykonania zabiegów naprawczych kości, naczyń, nerwów i mięśni. Amputacje urazowe kończyny lub niepełne amputacje – w przypadku, gdy obwodowa część kończyny jest połączona z częścią bliższą tylko fragmentami tkanek, a ciągłość naczyń i nerwów jest przerwana – stanowią podobny problem leczniczy. Zachowanie kończyny w pierwszym przypadku jest możliwe dzięki replantacji, a w drugim – dzięki rekonstrukcji kończyny. W leczeniu konieczne są działania wielokierunkowe, polegające nie tylko na zaopatrzeniu uszkodzonej kości, lecz także – przede wszystkim – na rekonstrukcji uszkodzonych naczyń, nerwów i mięśni, profilaktyce zespołu ciasnoty przedziałów powięziowych oraz prowadzeniu postępowania zapobiegającego zakażeniu miejsca operowanego na każdym etapie leczenia. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek 45-letniego mężczyzny, u którego w wyniku wypadku na placu budowy doszło do prawie całkowitej urazowej amputacji dalszej 1⁄3 uda lewego. Po zaopatrzeniu i stabilizacji odłamów kości przez zespół ortopedyczny, u chorego wykonano odtworzenie ciągłości tętnicy i żyły udowej oraz fasciotomię otwartą goleni. W leczeniu rany uda i podudzia wykorzystano terapię podciśnieniową z zastosowaniem opatrunków V.A.C. z gąbką przeznaczoną do urządzenia RENASYS® EZ Plus. Przez cały okres stosowania próżniowej terapii ran utrzymywano podciśnienie o wartości 125 mmHg i tryb pracy ciągły. W efekcie prowadzonego leczenia udało się zachować kończynę, a rany uległy zagojeniu. Na podstawie zebranego piśmiennictwa omówiono zastosowanie NPWT w kompleksowym leczeniu ran z masywnym ubytkiem tkanek miękkich.

Czytaj dalej »

Zastosowanie kompleksowego leczenia miejscowego u pacjenta z mnogimi owrzodzeniami podudzi w przebiegu leukocytoklastycznego zapalenia naczyń (LCV) – opis przypadku

W pracy przedstawiono skuteczny, zakończony wyleczeniem, sposób postępowania leczniczego, zastosowany u chorego w przebiegu agresywnego schorzenia autoimmunologicznego z martwiczymi owrzodzeniami na podudziach obydwu kończyn dolnych. U pacjenta, pomimo stosowania leczenia ogólnego, dochodziło do nawrotów choroby i rozwoju martwiczych owrzodzeń, bez reakcji na różne terapie miejscowe. W leczeniu zastosowano postępowanie miejscowe, zgodne ze strategią TIME. Terapię rozpoczęto z wykorzystaniem Octeniseptu®, na zmianę z Octenilinem® w żelu, a następnie opatrunki hydrokoloidowe Granuflex® do momentu oczyszczenia ran. W kolejnej fazie, aż do całkowitego wyleczenia owrzodzeń, stosowano opatrunki lipidokoloidowe UrgoTul® Ag/Silver. Przedstawiony w pracy sposób kompleksowego leczenia owrzodzeń podudzi u pacjenta z LCV wydaje się bardzo ciekawą i skuteczną opcją terapeutyczną, możliwą do zastosowania również w innych przypadkach mnogich, trudnych do leczenia owrzodzeń u cierpiących chorych.

Czytaj dalej »

Porównanie aktywności in vitro połączenia ceftazydymu z awibaktamem i najczęściej stosowanych w Polsce antybiotyków w zakażeniach bakteriami gram-ujemnymi z rzędu Enterobacterales i Pseudomonas aeruginosa: dane z lat 2014–2018 z ośrodków uczestniczących w programie badawczych ATLAS

Bakterie Gram-ujemne są istotnym czynnikiem etiologicznym szerokiego zakresu zakażeń szpitalnych. Rozpowszechnienie szczepów bakterii wielolekoopornych, zarówno należących do rzędu Enterobacterales, jak i niefermentujących pałeczek z gatunku Pseudomonas aeruginosa, stanowi poważne wyzwanie dla współczesnej medycyny. Badanie nowych opcji terapeutycznych oraz monitorowanie antybiotykowrażliwości drobnoustrojów jest ważnym elementem działań zapobiegających rozwojowi i utrzymywaniu się zakażeń z udziałem szczepów wielolekoopornych. Celem pracy było porównanie aktywności in vitro połączenia ceftazydymu z awibaktamem z najczęściej stosowanymi w Polsce antybiotykami, mającymi zastosowanie w leczeniu zakażeń bakteriami Gram-ujemnymi z rzędu Enterobacterales oraz P. aeruginosa, w ramach programu badawczego ATLAS. Materiał i metody W pracy analizowano wrażliwość 1677 szczepów rzędu Enterobacterales oraz 500 niefermentujących pałeczek P. aeruginosa, izolowanych w latach 2014–2018 w ośrodkach biorących udział w programie, na ceftazydym z awibaktamem oraz inne antybiotyki stosowane w leczeniu zakażeń pałeczkami Gram-ujemnymi. Wyniki Niemal 99% (98,9%) szczepów rzędu Enterobacterales, w tym 96,9% szczepów wytwarzających beta-laktamazy typu ESBL, było wrażliwych na ceftazydym z awibaktamem. Notowano wysoki odsetek szczepów Escherichia coli oraz Klebsiella pneumoniae wrażliwych na ceftazydym z awibaktamem, odpowiednio: 99,8% i 98,9%, w tym także szczepów ESBL-dodatnich tych samych gatunków, odpowiednio: 98,5% i 98,7%. Wrażliwość szczepów P. aeruginosa na ceftazydym z awibaktamem była niższa niż badanych szczepów Enterobacterales, niemniej jednak kształtowała się na poziomie 91,7%, co czyniło ceftazydym z awibaktamem drugim, po kolistynie, najlepiej działającym antybiotykiem wobec tych bakterii. Wnioski Przedstawione dane w połączeniu z dotychczas opublikowanymi wynikami farmakokinetycznymi, farmakodynamicznymi, klinicznymi i bezpieczeństwa wskazują, że połączenie ceftazydymu z awibaktamem może stanowić cenną opcję leczenia zakażeń wywoływanych przez Enterobacterales oraz P. aeruginosa, w tym zakażeń szczepami wielolekoopornymi.

Czytaj dalej »

Pedobarografia jako metoda diagnostyczna wczesnego wykrywania zagrożeń powstawania ran przeciążeniowych w obrębie części podeszwowej stopy u pacjentów z zespołem stopy cukrzycowej

Rany przewlekłe w obrębie części podeszwowej stopy u chorych na cukrzycę i/lub w przebiegu neuropatii oraz zaburzeń krążenia w większości przypadków powstają w wyniku przeciążeń. Zwiększony nacisk na tkanki miękkie u pacjentów, u których występuje zmniejszona wrażliwość na ból (jako powikłanie zaburzeń czucia), stanowi ogromny problem w profilaktyce i wczesnej prewencji zagrożeń w zakresie powstawania ran. W związku z tym istotną kwestią jest prowadzenie u osób z grup ryzyka diagnostyki przesiewowej z zastosowaniem metod nieinwazyjnych, niewymagających wysokospecjalistycznych procedur medycznych.

Czytaj dalej »

Najnowsze osiągnięcia i przyszłość substytutów skóry w leczeniu ran przewlekłych

Obecnie coraz więcej osób cierpi z powodu ran przewlekłych. Coraz częściej standardowe procedury terapii nie są wystarczające do wyleczenia rany. Wiąże się to także z bardzo dużymi kosztami dla narodowych funduszy zdrowia. Substytuty skóry znane są już od kilku dekad, jednakże dopiero od niedawna zainteresowano się nimi w kontekście leczenia ran przewlekłych. W niniejszej pracy przedstawiono najważniejsze zagadnienia związane z substytutami skóry. Opisano budujące je komponenty. Dokonano przeglądu najbardziej interesujących produktów dostępnych obecnie na rynku europejskim. Omówiono cztery produkty, znacząco różniące się od siebie. Dodatkowo odnośnie każdego z nich zawarto informację dotyczącą skuteczności klinicznej; całość poddano dyskusji.

Czytaj dalej »

Zastosowanie hiperbarycznego tlenu w powikłanych, opornych na leczenie owrzodzeniach pięty. Opis przypadków

Rutynowe postępowanie opatrunkowe w przypadku niektórych ran może okazać się niewystarczające. Ogólnoustrojowe zaburzenia w przebiegu cukrzycy, miejscowe działanie czynników uszkadzających oraz występowanie regionów anatomicznych o nadmiernej podatności na ucisk stanowią czynniki ryzyka rozwoju niegojącego się ubytku oraz rany przewlekłej. W zaprezentowanych dwóch przypadkach klinicznych przedstawiono efektywne zastosowanie terapii tlenem o podwyższonym ciśnieniu atmosferycznym (do wartości 2,5 ATA) w leczeniu głębokich, długo niegojących się uszkodzeń okolicy piętowej. U pierwszego pacjenta konieczne było przedłużone zaopatrzenie powikłanej stopy cukrzycowej. U drugiego pacjenta zastosowano natomiast leczenie miejscowych powikłań stosowanych wcześniej iniekcji steroidowych. Terapię z wykorzystaniem hiperbarii (HBOT) wykorzystano komplementarnie z innymi procedurami. Po przedłużonym i mało zadowalającym postępowaniu ambulatoryjnym oraz szpitalnym, leczenie tlenem w komorze hiperbarycznej uzupełniło terapię ran w okolicy piętowej. W wybranych przypadkach, nie tylko powikłań cukrzycowych, warto rozważyć zastosowanie HBOT u pacjentów z trudno gojącą się raną.

Czytaj dalej »

Terapia podciśnieniowa w leczeniu ran zakażonych u chorej z otyłością i cukrzycą typu 2 – opis przypadku

Zakażenia skóry i tkanki podskórnej wymagają odpowiedniego diagnozowania oraz postępowania terapeutycznego. W procesie leczenia ran przewlekłych duży udział przypisuje się coraz popularniejszej terapii podciśnieniowej (NPWT). W niniejszej pracy zaprezentowano przypadek 45-letniej kobiety hospitalizowanej z powodu ropowicy skóry i tkanki podskórnej podbrzusza.

Czytaj dalej »

Zastosowanie UrgoTul® Ag/Silver jako warstwy pośredniej w leczeniu zakażenia tkanek miękkich i kości czaszki z wykorzystaniem terapii podciśnieniowej – opis przypadku

Ciężkie infekcje tkanek miękkich i kości czaszki z ekspozycją opony twardej i powikłaniami septycznymi stanowią duże wyzwanie terapeutyczne. Jedną z użytecznych metod w tym wskazaniu może być podciśnieniowa terapia ran (NPWT). Ze względu na bardzo dużą wrażliwość opony twardej i okolicznych tkanek, należy dążyć do minimalizacji traumatyzacji tkanek. Dlatego w tego typu wskazaniach trzeba stosować alkohol poliwinylowy (tzw. biała gąbka) i niższe ciśnienie terapii podciśnieniowej, w zakresie od -80 do -120 mmHg. Kolejnym istotnym elementem ochrony wrażliwych tkanek może być użycie opatrunku UrgoTul® Ag/Silver. Z jednej strony opatrunek ten tworzy warstwę ochronną pomiędzy oponą twardą a opatrunkiem podciśnieniowym, natomiast z drugiej wykazuje działanie bakteriobójcze dzięki aktywnym jonom srebra. Terapia NPWT w prezentowanym opisie przypadku była stosowana z dobrym efektem, skutkowała przyspieszeniem proliferacji regeneracyjnej w obrębie rany oraz dobrym efektem miejscowym. Po 16 dniach (cztery zmiany opatrunku) poprawa stanu miejscowego w obrębie rany umożliwiła dalsze zabiegi rekonstrukcyjne. Terapia podciśnieniowa może być przydatna w przypadkach ciężkich infekcji ran neurochirurgicznych; stosowanie jej w tym wskazaniu jest bezpieczne. Opatrunek UrgoTul® Ag/Silver może być efektywnie stosowany jako warstwa pośrednia w NPWT.

Czytaj dalej »

Zastosowanie bionanocelulozy do celów medycznych

Bionanoceluloza (BNC) jest wytwarzanym przez bakterie z gatunku Komagataeibacter xylinus polimerem charakteryzującym się unikalnymi właściwościami mechanicznymi, fizycznymi oraz biologicznymi, które umożliwiają wykorzystanie jej między innymi w implantologii oraz w leczeniu ran. Wysoka biozgodność, brak cytotoksyczności, stymulacja wzrostu komórek oraz niepobudzanie systemu immunologicznego stanowią o przewadze celulozy bakteryjnej nad innymi materiałami stosowanymi w implantacji oraz w tworzeniu opatrunków. Dodatkowymi zaletami biocelulozy są: niezwykle wysokie uwodnienie, zdolność szczelnego przylegania do powierzchni, nanofibrylarna struktura oraz łatwość modyfikacji właściwości fizycznych poprzez zastosowanie rożnych warunków hodowli K. xylinus. Produkty z celulozy bakteryjnej są obecnie wdrażane w rożnych dziedzinach medycyny, szczególnie w leczeniu ran. Opatrunki z BNC skracają czas leczenia, przyspieszają proces gojenia i zmniejszają ryzyko wystąpienia powikłań infekcyjnych.

Czytaj dalej »

Zastosowanie hemoglobiny utlenowanej w leczeniu niegojących się owrzodzeń żylnych goleni – doświadczenia własne

Na każdym etapie procesu gojenia rany niezbędny jest tlen. Jego brak przyczynia się do powstania rany przewlekłej. Dostarczanie tlenu do rany jest możliwe dzięki miejscowemu użyciu aerozolu z hemoglobiną. W pracy przedstawiono własne doświadczenia w stosowaniu preparatu z hemoglobiną u 10 chorych z przewlekłymi owrzodzeniami żylnymi goleni. W trakcie 6-tygodniowego użytkowania tego preparatu u trzech pacjentów owrzodzenia uległy zagojeniu, a u pozostałych badanych ich powierzchnia zmniejszyła się o 43–68%. Miejscowe zastosowanie aerozolu z hemoglobiną przyspieszyło proces gojenia ran.

Czytaj dalej »

Ocena czynników ryzyka zakażenia powierzchownego w miejscu nacięcia u chorych po zabiegach operacyjnych – badanie pilotażowe

Wstęp Zakażenie miejsca operowanego (ZMO) stanowi charakterystyczną i najczęściej występującą postać kliniczną zakażeń w grupie chorych po zabiegach operacyjnych na oddziale chirurgicznym. Rozwija się w miejscu nacięcia albo w głębokich tkankach w miejscu operacji. Działania profilaktyczne powinny być ukierunkowane na modyfikowalne czynniki ryzyka wystąpienia ZMO. Celem badań była ocena częstości występowania zakażenia miejsca operowanego i czynników przyczyniających się do jego rozwoju u chorych po zabiegach operacyjnych. Materiał i metody Badanie pilotażowe przeprowadzono w pierwszym kwartale 2016 roku. Grupę badaną stanowili losowo wybrani chorzy po zabiegu operacyjnym. Kwestionariusz ankiety, przygotowany w oparciu o „Zalecenia profilaktyki zakażeń miejsca operowanego na oddziałach zabiegowych”, był wypełniany na podstawie wywiadu z pacjentem i wglądu do dokumentacji medycznej w dniu wypisu ze szpitala. Kryterium włączenia do badania stanowił czas hospitalizacji nie krótszy niż 3 doby po zabiegu operacyjnym. Wyniki W badaniu wzięło udział 113 osób po zabiegach operacyjnych – 58 kobiet (51,33%) i 55 mężczyzn (48,67%). Zakażenie miejsca operowanego wystąpiło u 22 chorych, co stanowiło 19,47% całej badanej grupy. U pacjentów, u których rozpoznano ZMO, obserwowano dłuższy okres hospitalizacji przed zabiegiem operacyjnym (p=0,0017) i dłuższy czas trwania zabiegu (p=0,006). U chorych tych zaobserwowano częstsze występowanie stanów podgorączkowych i gorączki (p=0,0006), a ich pobyt w szpitalu trwał znamiennie dłużej, w porównaniu do osób badanych bez ZMO (p0,05). Wnioski Dłuższy czas przygotowania do zabiegu operacyjnego i dłuższy czas trwania zabiegu stanowiły istotne czynniki rozwoju zakażenia powierzchownego w miejscu nacięcia w grupie badanej. U pacjentów z zakażeniem powierzchownym w miejscu nacięcia stwierdzono częstsze występowanie stanów podgorączkowych i gorączki, a ich hospitalizacja trwała znamiennie dłużej, w porównaniu do chorych bez infekcji w ranie pooperacyjnej.

Czytaj dalej »

Leczenie powikłań zakrzepicy żył głębokich przy użyciu skojarzonej terapii fizykalnej – opis przypadku

Zakrzepowe zapalenie żył głębokich (zakrzepica żył głębokich) polega na tworzeniu wewnątrz żył głębokich skrzeplin utrudniających bądź uniemożliwiających prawidłowy przepływ krwi. Najczęściej choroba dotyczy kończyn dolnych, rzadziej miednicy i kończyn górnych. Leczenie powikłań tej choroby w postaci przewlekłych owrzodzeń wymaga interdyscyplinarnego i kompleksowego postępowania, które powinno uwzględniać również wybrane zabiegi fizykalne wspomagające proces terapeutyczny, takie jak Laserobaria-S, wykorzystująca skojarzone terapeutyczne oddziaływanie tlenu hiperbarycznego, wolnozmiennego pola magnetycznego oraz niskoenergetycznego promieniowania emitowanego przez diody półprzewodnikowe LED. W pracy przedstawiono pozytywny efekt terapii u 52-letniego pacjenta z przewlekłą raną kończyny dolnej prawej, stanowiącą powikłanie żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej, u którego dołączenie 45 codziennych zabiegów Laserobarii-S do prowadzonego uprzednio przez półtora roku nieskutecznego leczenia przyczyniło się do pełnego wygojenia rany.

Czytaj dalej »

Kompleksowe problemy gojenia się ran u pacjentów leczonych neurochirurgicznie

Problemy z gojeniem się ran w neurochirurgii są nieuniknione i mogą być szczególnie uciążliwe ze względu na specyficzne czynniki ryzyka. Choć należą do rzadkich powikłań, z uwagi na gęstą sieć naczyń układu krążenia, dostarczaną z różnych systemów naczyniowych, u pacjentów wielokrotnie operowanych stanowią bardzo niepokojącą kwestię i prowadzą do znacznej zachorowalności oraz śmiertelności. Zakażenia miejsca operowanego (SSI) występują u 1–8% pacjentów po zabiegach w obrębie mózgoczaszki oraz u 0,5–18% po operacjach kręgosłupa, najczęściej jako: zapalenie opon mózgowych, ropień zewnątrzoponowy, ropień podtwardówkowy lub ropień mózgu. Wśród licznych powodów mogących prowadzić do SSI wymienia się: wiek, płeć, czas i miejsce operacji, liczbę operacji, tryb zabiegu, stosowaną antybiotykoterapię, leczenie steroidami, drenaż płynu mózgowo-rdzeniowego (CSF), wynik w skali ASA i wiele innych. Flora skóry jest dominującym źródłem infekcji SSI w neurochirurgii. Część badaczy postuluje, by okres obserwacji pooperacyjnych ran neurochirurgicznych wynosił minimum 6 miesięcy. Zabiegi neurochirurgiczne związane z naruszeniem przestrzeni wewnątrzoponowej powodują potencjalne ryzyko przecieku płynu mózgowo-rdzeniowego. Problem ten w chirurgii głowy występuje w 4–32%, sześciokrotnie częściej w procedurach podnamiotowych niż nadnamiotowych. Pacjenci poddawani otwartej operacji kręgosłupa są dwukrotnie częściej narażeni na wyciek CSF niż ci, u których przeprowadzono tę samą operację za pomocą technik małoinwazyjnych. Prawidłowe postępowanie z raną pooperacyjną w neurochirurgii nie różni się od standardów obowiązujących w oddziałach zabiegowych; w przypadku ryzyka odsłonięcia tkanek ośrodkowego układu nerwowego zaleca się stosowanie podchlorynu sodu (NaOCl/HOCl).

Czytaj dalej »

Bezpieczeństwo stosowania fenoksyetanolu jako jednego ze składników preparatów antyseptycznych wykorzystywanych w profilaktyce zakażeń oraz w leczeniu ran przewlekłych

W ostatnich latach, ze względu na systematycznie rosnącą liczbę szczepów bakterii opornych na antybiotyki, coraz więcej uwagi poświęca się środkom o działaniu antyseptycznym. Fenoksyetanol jest substancją przeciwdrobnoustrojową, wykorzystywaną jako środek konserwujący w preparatach kosmetycznych, stanowi jeden ze składników produktów leczniczych stosowanych w profilaktyce zakażeń oraz w leczeniu ran przewlekłych. Ze względu na potencjalne efekty toksyczne obserwowane w badaniach eksperymentalnych użycie tej substancji bywa kontrowersyjne. Jednakże wyniki badań klinicznych wskazują, że fenoksyetanol jest dobrze tolerowany i rzadko wywołuje poważne działania niepożądane.

Czytaj dalej »

Zastosowanie kwasu hialuronowego w leczeniu ran w świetle najnowszych doniesień naukowych

Kwas hialuronowy należy do grupy glikozaminoglikanów i stanowi główną zawartość macierzy pozakomórkowej. Obecny jest również w otoczkach ścian komórkowych niektórych bakterii. Odgrywa znaczącą rolę w procesie gojenia ran dzięki działaniu przeciwzapalnemu, uwodnieniu oraz pobudzaniu migracji komórkowej. Wpływa także na sygnalizację komórkową oraz morfogenezę. Z uwagi na swoje właściwości znajduje zastosowanie w wielu gałęziach medycyny. Obecnie bada się jego wpływ na leczenie ran, zwłaszcza przewlekłych, które powstają w przebiegu zespołu stopy cukrzycowej oraz przewlekłej niewydolności żylnej. W związku ze starzeniem się populacji oraz coraz częstszym występowaniem chorób cywilizacyjnych temat ten wydaje się być bardzo istotny. Wiele wskazuje na to, że hialuronian z powodzeniem może być stosowany w celu przyspieszenia oraz uzyskania większej efektywności gojenia się ran o różnej etiologii.

Czytaj dalej »

Stanowisko Grupy Ekspertów dotyczące opatrunków UrgoStart®, wykonanych w technologii lipidokoloidowej zawierającej cząsteczki nanooligosacharydów (TLC–NOSF)

Wśród wielu metod leczenia ran przewlekłych na szczególną uwagę zasługują nowoczesne opatrunki wykorzystujące technologię TLC-NOSF, zapewniającą bezpieczeństwo stosowania oraz znaczne skrócenie czasu terapii. Technologia TLC-NOSF zastosowana w opatrunkach UrgoStart® pozwala na ich aplikację w przypadku większości niezakażonych ran przewlekłych, z uwzględnieniem ich etiologii oraz fazy gojenia. Zatem wskazaniem do zastosowania są wszelkie rany przewlekłe bez cech infekcji, takie jak: owrzodzenia w przebiegu zespołu stopy cukrzycowej czy niewydolności żylnej, odleżyny, a także niegojące się rany ostre. Wykorzystanie TLC-NOSF w opatrunkach lipidokoloidowych UrgoStart® prowadzi do istotnego skrócenia czasu gojenia ran. Poparte jest to wynikami badań, w tym randomizowanych kontrolowanych badań klinicznych. Jednym z nich jest badanie Explorer, opublikowane w czasopiśmie „Lancet” w 2018 roku. W badaniu wykazano skrócenie czasu gojenia się ran o 60 dni w grupie pacjentów z zespołem stopy cukrzycowej o etiologii neuropatyczno-niedokrwiennej, leczonych z zastosowaniem opatrunku UrgoStart®, względem osób, u których stosowano taki sam opatrunek w technologii lipidokoloidowej, ale niezawierający cząstek nanooligosacharydów. Lekarze i pielęgniarki zajmujący się leczeniem ran przewlekłych oraz sami chorzy używający opatrunków UrgoStart® w technologii TLC-NOSF otrzymują nowe narzędzie do walki z ranami przewlekłymi, które może pozwolić na obniżenie kosztów leczenia, poprawę jakości terapii i jakości życia pacjenta.

Czytaj dalej »

II Forum Leczenia Ran Zakopane 2018

Czytaj dalej »

Zastosowanie larw Lucilia sericata w oczyszczaniu ran przewlekłych – opis trzech przypadków

Terapia z zastosowaniem larw – obok chirurgicznej nekrektomii – jest efektywną i bezpieczną metodą usuwania tkanki martwiczej. Skuteczne oczyszczanie to niezbędny warunek ułatwiający ocenę rany, zmniejszający ryzyko zakażenia i usprawniający cały proces gojenia. Celem niniejszej pracy była ocena skuteczności zastosowania larw Lucilia sericata w oczyszczaniu ran przewlekłych o różnej etiopatogenezie w warunkach opieki domowej. W niniejszej pracy przedstawiono trzech pacjentów z rozpoznanymi ranami przewlekłymi o powierzchni każda minimum 50 cm² i głębokości III/IV° według klasyfikacji NPUAP – dwie odleżyny oraz owrzodzenie podudzia typu mieszanego. W warunkach domowych dokonano aplikacji larw. Obserwację i interwencję prowadzono w okresie 48–72 godzin, kontroli dokonywano raz na dobę (co 24 godziny). W każdym przypadku zastosowania kolonii larw L. sericata uzyskano oczyszczenie rany z tkanki martwiczej w zakresie 70–90% w przeciągu 48–72 godzin, odnotowując jedynie krwawienie i podrażnienia naskórkowe związane z działaniem larw w obrębie rany. Cechy wzmożonego ziarninowania zaobserwowano u każdego z pacjentów. Oczyszczanie ran z wykorzystaniem larw Lucilia sericata w zaprezentowanych przypadkach skróciło okres eliminacji tkanki martwiczej i przyspieszyło proces ziarninowania. Metoda ta jest skuteczna, bezpieczna, prosta w zastosowaniu i ekonomiczna w porównaniu z innymi technikami leczniczymi. Wymaga jednak doświadczenia oraz akceptacji pacjenta i jego opiekunów.

Czytaj dalej »

Czy umiemy efektywnie leczyć rany u chorych z cukrzycą oraz towarzyszącą marskością wątroby i przewlekłą chorobą nerek? Opis przypadku

Cukrzyca znacznie upośledza gojenie ran. Jeżeli towarzyszą jej inne jednostki chorobowe wikłające ten proces, takie jak choroby wątroby czy nerek, wówczas należy liczyć się z dodatkowymi problemami podczas terapii. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek pacjenta z cukrzycą i towarzyszącą przewlekłą niewydolnością nerek oraz z marskością wątroby, u którego leczono pourazowe owrzodzenie kończyny dolnej. Autorzy zwrócili uwagę na konieczność uwzględnienia specyfiki takich schorzeń w procesie terapeutycznym. Omówione zostały zasady doboru antybiotykoterapii oraz podkreślono potrzebę suplementacji preparatów odżywczych w przypadku współistnienia przewlekłej choroby nerek i marskości wątroby.

Czytaj dalej »