Archiwa: Project

Ocena i monitorowanie ryzyka rozwoju odleżyn według skali Norton u chorych hospitalizowanych w czterech oddziałach szpitalnych

Wstęp W profilaktyce i leczeniu ran odleżynowych kluczową rolę odgrywa identyfikowanie oraz eliminowanie  czynników ryzyka ich rozwoju. Jednym z narzędzi najczęściej wykorzystywanych do oceny ryzyka rozwoju odleżyn jest skala Norton. Z jej użyciem ocenia się elementy, takie jak: stan fizyczny i psychiczny pacjenta, aktywność i zdolność do samodzielnego poruszania się, prawidłowe funkcjonowanie zwieraczy odbytu i cewki moczowej. Cel Celem pracy była systematyczna ocena ryzyka rozwoju odleżyn i monitorowania zmian w punktacji skali Norton u chorych w trakcie hospitalizacji. Materiał i metody Badania prowadzono w czterech oddziałach Szpitala Uniwersyteckiego nr 2 im. dr. J. Biziela i wykorzystano w nich dane pacjentów z odleżynami (n=129) oraz chorych z wysokim ryzykiem rozwoju odleżyn, u których nie doszło do powstania odleżyn (n=638). Długość jednorodnej hospitalizacji badanych wynosiła co najmniej 5 dni. Szczegółowej analizie poddano codzienne oceny liczby punktów w skali Norton. Wyniki Grupę badaną stanowiło 767 chorych, u których łączna punktacja skali Norton w trakcie hospitalizacji osiągnęła ≤14 punktów. Pacjenci z odleżynami cechowali się istotnie niższą punktacją stanu fizycznego, stanu umysłowego, mobilności i nietrzymania moczu oraz istotnie niższą łączną punktacją w skali Norton (

Czytaj dalej »

I Forum Leczenia Ran Zakopane 2017

Czytaj dalej »

Efektywność wysokochłonnych opatrunków lipidokoloidowych zawierających włókna poliakrylanu i jony srebra w fazie zapalnej gojenia ran przewlekłych

Rany przewlekłe, niezależnie od różnorodnej etiopatogenezy, charakteryzują się zawsze spowolnieniem lub zatrzymaniem procesu gojenia. Najczęściej ma to miejsce we wstępnej fazie – oczyszczania – nazywanej także zapalną. Przyczynia się do tego niekorzystna charakterystyka rany: wysoki stopień zanieczyszczenia zdewitalizowanymi tkankami oraz nasilona kolonizacja bakterii zdolnych do tworzenia biofilmu. Niezależnymi czynnikami są współistniejące stany chorobowe osłabiające proces gojenia. W niniejszej pracy przedstawiono problematykę obniżonej efektywności fazy zapalnej ran przewlekłych, ze szczególnym uwzględnieniem koncepcji miejscowego wspomagania gojenia na tym etapie. Zaprezentowano aktualny stan wiedzy, dotyczący nowoczesnych opatrunków przeznaczonych do miejscowego leczenia ran, w przypadku których proces gojenia zatrzymał się w fazie zapalnej. Omówiono także obiecujące wyniki badań jednego z nowatorskich opatrunków z tej grupy, opartego na zaawansowanej technologii koherentnych włókien poliakrylanu, połączonych z matrycą lipidokoloidową, zawierającą aktywne jony srebra.

Czytaj dalej »

Rola tlenu w procesie gojenia ran

Tlen jest pierwiastkiem niezbędnym do prawidłowego gojenia ran. Aktywuje on w miejscu zranienia procesy związane z naprawą uszkodzonej tkanki poprzez wpływ na produkcję kolagenu oraz szereg czynników, takich jak między innymi: interleukiny, VEGF, PDGF, endotelina-1 oraz TGF-β. W ostatnich latach opracowano wiele metod terapeutycznych, opartych na podawaniu tlenu i ozonu na rany przewlekłe. Bardzo obiecujące jest wykorzystanie komór hiperbarycznych, mieszanek tlenowo-ozonowych oraz miejscowej tlenoterapii.

Czytaj dalej »

Złamanie otwarte kości przedramienia, szczególny rodzaj przewlekłej ranu urazowej – opis przypadku

U większości pacjentów leczenie złamania otwartego z towarzyszącymi mnogimi uszkodzeniami tkanek miękkich otaczających kość jest utrudnione i jednocześnie długotrwałe. Poza podstawowym postępowaniem – polegającym na repozycji oraz stabilizacji odłamów kostnych – konieczna jest również czasochłonna terapia urazowej rany przewlekłej. W większości przypadków niezbędne jest leczenie operacyjne oraz zastosowanie antybiotykoterapii o szerokim spektrum. W celu przyspieszonego oraz ostatecznego pokrycia ubytków tkankowych – oprócz podstawowego postępowania z raną – niezbędne okazują się dodatkowe procedury. W niniejszej pracy zaprezentowano korzyści płynące z wczesnego zastosowania miejscowej terapii podciśnieniowej (NPWT). Leczenie podciśnieniem – oprócz przyspieszenia procesu gojenia – na wielu płaszczyznach regeneracji tkankowej może skutecznie ograniczać ryzyko zakażenia powierzchownego (obejmującego tkanki miękkie) oraz głębokiego (penetrującego do kości i szpiku), które nierozerwalnie wiąże się z przebiegiem powikłanego złamania otwartego.

Czytaj dalej »

Rola argininy w procesie gojenia ran

Suplementacja argininy ma znamienny i pozytywny wpływ na proces gojenia ran. Jednakże mechanizmy leżące u podstaw tych procesów nie są do końca poznane. Sugeruje się, że pewną rolę odgrywa mediator wazodylatacji NO oraz dalsze procesy zachodzące podczas gojenia, tj.: indukcja angiogenezy, nabłonkowanie oraz powstawanie macierzy pozakomórkowej.

Czytaj dalej »

Efektywność wysokochłonnych opatrunków lipidokoloidowych zawierających włókna poliakrylanu i jony srebra w fazie zapalnej gojenia ran przewlekłych

Rany przewlekłe, niezależnie od różnorodnej etiopatogenezy, charakteryzują się zawsze spowolnieniem lub zatrzymaniem procesu gojenia. Najczęściej ma to miejsce we wstępnej fazie – oczyszczania – nazywanej także zapalną. Przyczynia się do tego niekorzystna charakterystyka rany: wysoki stopień zanieczyszczenia zdewitalizowanymi tkankami oraz nasilona kolonizacja bakterii zdolnych do tworzenia biofilmu. Niezależnymi czynnikami są współistniejące stany chorobowe osłabiające proces gojenia. W niniejszej pracy przedstawiono problematykę obniżonej efektywności fazy zapalnej ran przewlekłych, ze szczególnym uwzględnieniem koncepcji miejscowego wspomagania gojenia na tym etapie. Zaprezentowano aktualny stan wiedzy, dotyczący nowoczesnych opatrunków przeznaczonych do miejscowego leczenia ran, w przypadku których proces gojenia zatrzymał się w fazie zapalnej. Omówiono także obiecujące wyniki badań jednego z nowatorskich opatrunków z tej grupy, opartego na zaawansowanej technologii koherentnych włókien poliakrylanu, połączonych z matrycą lipidokoloidową, zawierającą aktywne jony srebra.

Czytaj dalej »

Procedura fizykoterapeutycznej aplikacji ozonu w przebiegu ekstrakcji zębów ósmych – doniesienie wstępne

W praktyce stomatologicznej poszukuje się coraz skuteczniejszych metod walki ze stresem, strachem i dolegliwościami bólowymi u pacjentów. Stałym dążeniem jest również maksymala eliminacja powikłań, które mogą wystąpić na każdym etapie leczenia. W celu ich zniwelowania lekarz stomatolog ma do dyspozycji szereg zabiegów fizykoterapeutycznych. Jednym z nich jest aplikacja ozonu, którą można wykorzystać w postaci gazowej lub bezpośredniego kontaktu z sondą. W badaniach zastosowano aparat OzonyTron™ (My-Med). Dodatkowo posiłkowano się generatorem ozonu OzoTop™ (TTT), wykorzystującym podaż gazową. Za bardzo dobry efekt leczenia uznano brak jakichkolwiek powikłań pozabiegowych, likwidację bólu, minimalizację krwawienia po ekstrakcji oraz brak obrzęku i szczękościsku po zabiegu.

Czytaj dalej »

Święci Kosma i Damian – bezpieniężni patroni transplantacji

Wielu świętych jest patronami osób z różnymi chorobami. W pracy autorzy przedstawili życie świętych braci – Kosmy i Damiana – patronów chorych z przeszczepami oraz transplantologii.

Czytaj dalej »

Zastosowanie soli srebrowej sulfatiazolu w leczeniu odleżyn – opis przypadku

Odleżyny, ze względu na wielopłaszczyznowość patogenezy i trudności związane z leczeniem, wciąż stanowią wyzwanie dla zespołu terapeutycznego. Terapia obejmuje zarówno stosowanie preparatów miejscowych, jak i prowadzenie działań ogólnoustrojowych. Naukowo dowiedziono skuteczności srebra w leczeniu ran odleżynowych. Celem pracy było przedstawienie zastosowania sulfatiazolu srebrowego w leczeniu miejscowym odleżyn u dwóch pacjentek hospitalizowanych w 2014 roku na Oddziale Chorób Wewnętrznych i Alergologii oraz na Oddziale Intensywnej Opieki Kardiologicznej Oddziału Kardiologii Szpitala Specjalistycznego im. J. Dietla w Krakowie. W postępowaniu leczniczym wykorzystano: klasyfikację odleżyn według Thorrance’a, tzw. kolorowy system klasyfikacji ran przewlekłych, skalę ADL oraz wskaźnik BMI. W wyniku zastosowania preparatu srebra (krem Argosulfan®) uzyskano ziarninowanie łożyska ran odleżynowych. Wykorzystanie preparatu ze srebrem oraz wdrożenie działań zgodnych z koncepcją TIME wpływa na zwiększenie szansy wyleczenia odleżyn.

Czytaj dalej »

Leczenie piorunującej rany odleżynowej z wykorzystaniem rekomendacji dotyczących profilaktyki przeciwodleżynowej – opis przypadku

Pomimo wielokierunkowych działań w zakresie profilaktyki pierwotnej i optymalnej profesjonalnej opieki nad unieruchomionymi pacjentami, często dochodzi do rozwoju odleżyn, powstających głównie w wyniku stanu klinicznego chorych. Proces leczenia rany przewlekłej jest wieloczynnikowy i długotrwały. Interdyscyplinarny zespół ekspertów z Polskiego Towarzystwa Leczenia Ran (PTLR) w 2010 roku opublikował zalecenia dotyczące profilaktyki i leczenia odleżyn. Celem pracy było przedstawienie procesu gojenia piorunującej rany odleżynowej okolicy krzyżowej z zastosowaniem wtórnej profilaktyki przeciwodleżynowej rekomendowanej przez PTLR.

Czytaj dalej »

Zapalenie krążka międzykręgowego i ropień mięśnia biodrowo-lędźwiowego jako powikłanie zakażenia kości śródstopia w przebiegu zespołu stopy cukrzycowej. Opis przypadku

Zakażenie kości stopy to powikłanie występujące w prawie 20% infekcji w przebiegu zespołu stopy cukrzycowej (ZSC). W przypadku nieprawidłowego leczenia przyczynia się do zwiększenia ryzyka amputacji kończyny dolnej. Zakażenie powstaje głównie jako powikłanie owrzodzenia neuropatycznego ze zniszczeniem tkanek miękkich otaczających kość. Leczenie zachowawcze polega na stosowaniu długotrwałej antybiotykoterapii. Infekcje w przebiegu ZSC mogą rozprzestrzeniać się drogą krwiopochodną i powodować powstawanie odległych ognisk zakażenia (zakażenie krążka międzykręgowego, ropnie). Niniejsza praca ma na celu przedstawienie przypadku pacjenta z zakażeniem struktur kręgosłupa oraz zwiększenie świadomości dotyczącej tego powikłania ZSC.

Czytaj dalej »

Rekonstrukcja kończyny dolnej po urazowej niecałkowitej amputacji z zastosowaniem terapii podciśnieniowej w okresie pooperacyjnym – opis przypadku

Przyczynami dużych amputacji są najczęściej niedokrwienie kończyn dolnych oraz powikłania zespołu stopy cukrzycowej, rzadziej urazy, nowotwory lub wady wrodzone. Przez stulecia odjęcie kończyny było podstawowym zabiegiem ratującym życie po urazowych uszkodzeniach, których najczęstszą przyczyną były działania wojenne. Obecnie, przed podjęciem decyzji o amputacji, rozważa się możliwość wykonania zabiegów naprawczych kości, naczyń, nerwów i mięśni. Amputacje urazowe kończyny lub niepełne amputacje – w przypadku, gdy obwodowa część kończyny jest połączona z częścią bliższą tylko fragmentami tkanek, a ciągłość naczyń i nerwów jest przerwana – stanowią podobny problem leczniczy. Zachowanie kończyny w pierwszym przypadku jest możliwe dzięki replantacji, a w drugim – dzięki rekonstrukcji kończyny. W leczeniu konieczne są działania wielokierunkowe, polegające nie tylko na zaopatrzeniu uszkodzonej kości, lecz także – przede wszystkim – na rekonstrukcji uszkodzonych naczyń, nerwów i mięśni, profilaktyce zespołu ciasnoty przedziałów powięziowych oraz prowadzeniu postępowania zapobiegającego zakażeniu miejsca operowanego na każdym etapie leczenia. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek 45-letniego mężczyzny, u którego w wyniku wypadku na placu budowy doszło do prawie całkowitej urazowej amputacji dalszej 1⁄3 uda lewego. Po zaopatrzeniu i stabilizacji odłamów kości przez zespół ortopedyczny, u chorego wykonano odtworzenie ciągłości tętnicy i żyły udowej oraz fasciotomię otwartą goleni. W leczeniu rany uda i podudzia wykorzystano terapię podciśnieniową z zastosowaniem opatrunków V.A.C. z gąbką przeznaczoną do urządzenia RENASYS® EZ Plus. Przez cały okres stosowania próżniowej terapii ran utrzymywano podciśnienie o wartości 125 mmHg i tryb pracy ciągły. W efekcie prowadzonego leczenia udało się zachować kończynę, a rany uległy zagojeniu. Na podstawie zebranego piśmiennictwa omówiono zastosowanie NPWT w kompleksowym leczeniu ran z masywnym ubytkiem tkanek miękkich.

Czytaj dalej »

Zastosowanie kompleksowego leczenia miejscowego u pacjenta z mnogimi owrzodzeniami podudzi w przebiegu leukocytoklastycznego zapalenia naczyń (LCV) – opis przypadku

W pracy przedstawiono skuteczny, zakończony wyleczeniem, sposób postępowania leczniczego, zastosowany u chorego w przebiegu agresywnego schorzenia autoimmunologicznego z martwiczymi owrzodzeniami na podudziach obydwu kończyn dolnych. U pacjenta, pomimo stosowania leczenia ogólnego, dochodziło do nawrotów choroby i rozwoju martwiczych owrzodzeń, bez reakcji na różne terapie miejscowe. W leczeniu zastosowano postępowanie miejscowe, zgodne ze strategią TIME. Terapię rozpoczęto z wykorzystaniem Octeniseptu®, na zmianę z Octenilinem® w żelu, a następnie opatrunki hydrokoloidowe Granuflex® do momentu oczyszczenia ran. W kolejnej fazie, aż do całkowitego wyleczenia owrzodzeń, stosowano opatrunki lipidokoloidowe UrgoTul® Ag/Silver. Przedstawiony w pracy sposób kompleksowego leczenia owrzodzeń podudzi u pacjenta z LCV wydaje się bardzo ciekawą i skuteczną opcją terapeutyczną, możliwą do zastosowania również w innych przypadkach mnogich, trudnych do leczenia owrzodzeń u cierpiących chorych.

Czytaj dalej »

Porównanie aktywności in vitro połączenia ceftazydymu z awibaktamem i najczęściej stosowanych w Polsce antybiotyków w zakażeniach bakteriami gram-ujemnymi z rzędu Enterobacterales i Pseudomonas aeruginosa: dane z lat 2014–2018 z ośrodków uczestniczących w programie badawczych ATLAS

Bakterie Gram-ujemne są istotnym czynnikiem etiologicznym szerokiego zakresu zakażeń szpitalnych. Rozpowszechnienie szczepów bakterii wielolekoopornych, zarówno należących do rzędu Enterobacterales, jak i niefermentujących pałeczek z gatunku Pseudomonas aeruginosa, stanowi poważne wyzwanie dla współczesnej medycyny. Badanie nowych opcji terapeutycznych oraz monitorowanie antybiotykowrażliwości drobnoustrojów jest ważnym elementem działań zapobiegających rozwojowi i utrzymywaniu się zakażeń z udziałem szczepów wielolekoopornych. Celem pracy było porównanie aktywności in vitro połączenia ceftazydymu z awibaktamem z najczęściej stosowanymi w Polsce antybiotykami, mającymi zastosowanie w leczeniu zakażeń bakteriami Gram-ujemnymi z rzędu Enterobacterales oraz P. aeruginosa, w ramach programu badawczego ATLAS. Materiał i metody W pracy analizowano wrażliwość 1677 szczepów rzędu Enterobacterales oraz 500 niefermentujących pałeczek P. aeruginosa, izolowanych w latach 2014–2018 w ośrodkach biorących udział w programie, na ceftazydym z awibaktamem oraz inne antybiotyki stosowane w leczeniu zakażeń pałeczkami Gram-ujemnymi. Wyniki Niemal 99% (98,9%) szczepów rzędu Enterobacterales, w tym 96,9% szczepów wytwarzających beta-laktamazy typu ESBL, było wrażliwych na ceftazydym z awibaktamem. Notowano wysoki odsetek szczepów Escherichia coli oraz Klebsiella pneumoniae wrażliwych na ceftazydym z awibaktamem, odpowiednio: 99,8% i 98,9%, w tym także szczepów ESBL-dodatnich tych samych gatunków, odpowiednio: 98,5% i 98,7%. Wrażliwość szczepów P. aeruginosa na ceftazydym z awibaktamem była niższa niż badanych szczepów Enterobacterales, niemniej jednak kształtowała się na poziomie 91,7%, co czyniło ceftazydym z awibaktamem drugim, po kolistynie, najlepiej działającym antybiotykiem wobec tych bakterii. Wnioski Przedstawione dane w połączeniu z dotychczas opublikowanymi wynikami farmakokinetycznymi, farmakodynamicznymi, klinicznymi i bezpieczeństwa wskazują, że połączenie ceftazydymu z awibaktamem może stanowić cenną opcję leczenia zakażeń wywoływanych przez Enterobacterales oraz P. aeruginosa, w tym zakażeń szczepami wielolekoopornymi.

Czytaj dalej »

Pedobarografia jako metoda diagnostyczna wczesnego wykrywania zagrożeń powstawania ran przeciążeniowych w obrębie części podeszwowej stopy u pacjentów z zespołem stopy cukrzycowej

Rany przewlekłe w obrębie części podeszwowej stopy u chorych na cukrzycę i/lub w przebiegu neuropatii oraz zaburzeń krążenia w większości przypadków powstają w wyniku przeciążeń. Zwiększony nacisk na tkanki miękkie u pacjentów, u których występuje zmniejszona wrażliwość na ból (jako powikłanie zaburzeń czucia), stanowi ogromny problem w profilaktyce i wczesnej prewencji zagrożeń w zakresie powstawania ran. W związku z tym istotną kwestią jest prowadzenie u osób z grup ryzyka diagnostyki przesiewowej z zastosowaniem metod nieinwazyjnych, niewymagających wysokospecjalistycznych procedur medycznych.

Czytaj dalej »

Najnowsze osiągnięcia i przyszłość substytutów skóry w leczeniu ran przewlekłych

Obecnie coraz więcej osób cierpi z powodu ran przewlekłych. Coraz częściej standardowe procedury terapii nie są wystarczające do wyleczenia rany. Wiąże się to także z bardzo dużymi kosztami dla narodowych funduszy zdrowia. Substytuty skóry znane są już od kilku dekad, jednakże dopiero od niedawna zainteresowano się nimi w kontekście leczenia ran przewlekłych. W niniejszej pracy przedstawiono najważniejsze zagadnienia związane z substytutami skóry. Opisano budujące je komponenty. Dokonano przeglądu najbardziej interesujących produktów dostępnych obecnie na rynku europejskim. Omówiono cztery produkty, znacząco różniące się od siebie. Dodatkowo odnośnie każdego z nich zawarto informację dotyczącą skuteczności klinicznej; całość poddano dyskusji.

Czytaj dalej »

Zastosowanie hiperbarycznego tlenu w powikłanych, opornych na leczenie owrzodzeniach pięty. Opis przypadków

Rutynowe postępowanie opatrunkowe w przypadku niektórych ran może okazać się niewystarczające. Ogólnoustrojowe zaburzenia w przebiegu cukrzycy, miejscowe działanie czynników uszkadzających oraz występowanie regionów anatomicznych o nadmiernej podatności na ucisk stanowią czynniki ryzyka rozwoju niegojącego się ubytku oraz rany przewlekłej. W zaprezentowanych dwóch przypadkach klinicznych przedstawiono efektywne zastosowanie terapii tlenem o podwyższonym ciśnieniu atmosferycznym (do wartości 2,5 ATA) w leczeniu głębokich, długo niegojących się uszkodzeń okolicy piętowej. U pierwszego pacjenta konieczne było przedłużone zaopatrzenie powikłanej stopy cukrzycowej. U drugiego pacjenta zastosowano natomiast leczenie miejscowych powikłań stosowanych wcześniej iniekcji steroidowych. Terapię z wykorzystaniem hiperbarii (HBOT) wykorzystano komplementarnie z innymi procedurami. Po przedłużonym i mało zadowalającym postępowaniu ambulatoryjnym oraz szpitalnym, leczenie tlenem w komorze hiperbarycznej uzupełniło terapię ran w okolicy piętowej. W wybranych przypadkach, nie tylko powikłań cukrzycowych, warto rozważyć zastosowanie HBOT u pacjentów z trudno gojącą się raną.

Czytaj dalej »

Terapia podciśnieniowa w leczeniu ran zakażonych u chorej z otyłością i cukrzycą typu 2 – opis przypadku

Zakażenia skóry i tkanki podskórnej wymagają odpowiedniego diagnozowania oraz postępowania terapeutycznego. W procesie leczenia ran przewlekłych duży udział przypisuje się coraz popularniejszej terapii podciśnieniowej (NPWT). W niniejszej pracy zaprezentowano przypadek 45-letniej kobiety hospitalizowanej z powodu ropowicy skóry i tkanki podskórnej podbrzusza.

Czytaj dalej »

Zastosowanie UrgoTul® Ag/Silver jako warstwy pośredniej w leczeniu zakażenia tkanek miękkich i kości czaszki z wykorzystaniem terapii podciśnieniowej – opis przypadku

Ciężkie infekcje tkanek miękkich i kości czaszki z ekspozycją opony twardej i powikłaniami septycznymi stanowią duże wyzwanie terapeutyczne. Jedną z użytecznych metod w tym wskazaniu może być podciśnieniowa terapia ran (NPWT). Ze względu na bardzo dużą wrażliwość opony twardej i okolicznych tkanek, należy dążyć do minimalizacji traumatyzacji tkanek. Dlatego w tego typu wskazaniach trzeba stosować alkohol poliwinylowy (tzw. biała gąbka) i niższe ciśnienie terapii podciśnieniowej, w zakresie od -80 do -120 mmHg. Kolejnym istotnym elementem ochrony wrażliwych tkanek może być użycie opatrunku UrgoTul® Ag/Silver. Z jednej strony opatrunek ten tworzy warstwę ochronną pomiędzy oponą twardą a opatrunkiem podciśnieniowym, natomiast z drugiej wykazuje działanie bakteriobójcze dzięki aktywnym jonom srebra. Terapia NPWT w prezentowanym opisie przypadku była stosowana z dobrym efektem, skutkowała przyspieszeniem proliferacji regeneracyjnej w obrębie rany oraz dobrym efektem miejscowym. Po 16 dniach (cztery zmiany opatrunku) poprawa stanu miejscowego w obrębie rany umożliwiła dalsze zabiegi rekonstrukcyjne. Terapia podciśnieniowa może być przydatna w przypadkach ciężkich infekcji ran neurochirurgicznych; stosowanie jej w tym wskazaniu jest bezpieczne. Opatrunek UrgoTul® Ag/Silver może być efektywnie stosowany jako warstwa pośrednia w NPWT.

Czytaj dalej »

Zastosowanie bionanocelulozy do celów medycznych

Bionanoceluloza (BNC) jest wytwarzanym przez bakterie z gatunku Komagataeibacter xylinus polimerem charakteryzującym się unikalnymi właściwościami mechanicznymi, fizycznymi oraz biologicznymi, które umożliwiają wykorzystanie jej między innymi w implantologii oraz w leczeniu ran. Wysoka biozgodność, brak cytotoksyczności, stymulacja wzrostu komórek oraz niepobudzanie systemu immunologicznego stanowią o przewadze celulozy bakteryjnej nad innymi materiałami stosowanymi w implantacji oraz w tworzeniu opatrunków. Dodatkowymi zaletami biocelulozy są: niezwykle wysokie uwodnienie, zdolność szczelnego przylegania do powierzchni, nanofibrylarna struktura oraz łatwość modyfikacji właściwości fizycznych poprzez zastosowanie rożnych warunków hodowli K. xylinus. Produkty z celulozy bakteryjnej są obecnie wdrażane w rożnych dziedzinach medycyny, szczególnie w leczeniu ran. Opatrunki z BNC skracają czas leczenia, przyspieszają proces gojenia i zmniejszają ryzyko wystąpienia powikłań infekcyjnych.

Czytaj dalej »

Zastosowanie hemoglobiny utlenowanej w leczeniu niegojących się owrzodzeń żylnych goleni – doświadczenia własne

Na każdym etapie procesu gojenia rany niezbędny jest tlen. Jego brak przyczynia się do powstania rany przewlekłej. Dostarczanie tlenu do rany jest możliwe dzięki miejscowemu użyciu aerozolu z hemoglobiną. W pracy przedstawiono własne doświadczenia w stosowaniu preparatu z hemoglobiną u 10 chorych z przewlekłymi owrzodzeniami żylnymi goleni. W trakcie 6-tygodniowego użytkowania tego preparatu u trzech pacjentów owrzodzenia uległy zagojeniu, a u pozostałych badanych ich powierzchnia zmniejszyła się o 43–68%. Miejscowe zastosowanie aerozolu z hemoglobiną przyspieszyło proces gojenia ran.

Czytaj dalej »

Ocena czynników ryzyka zakażenia powierzchownego w miejscu nacięcia u chorych po zabiegach operacyjnych – badanie pilotażowe

Wstęp Zakażenie miejsca operowanego (ZMO) stanowi charakterystyczną i najczęściej występującą postać kliniczną zakażeń w grupie chorych po zabiegach operacyjnych na oddziale chirurgicznym. Rozwija się w miejscu nacięcia albo w głębokich tkankach w miejscu operacji. Działania profilaktyczne powinny być ukierunkowane na modyfikowalne czynniki ryzyka wystąpienia ZMO. Celem badań była ocena częstości występowania zakażenia miejsca operowanego i czynników przyczyniających się do jego rozwoju u chorych po zabiegach operacyjnych. Materiał i metody Badanie pilotażowe przeprowadzono w pierwszym kwartale 2016 roku. Grupę badaną stanowili losowo wybrani chorzy po zabiegu operacyjnym. Kwestionariusz ankiety, przygotowany w oparciu o „Zalecenia profilaktyki zakażeń miejsca operowanego na oddziałach zabiegowych”, był wypełniany na podstawie wywiadu z pacjentem i wglądu do dokumentacji medycznej w dniu wypisu ze szpitala. Kryterium włączenia do badania stanowił czas hospitalizacji nie krótszy niż 3 doby po zabiegu operacyjnym. Wyniki W badaniu wzięło udział 113 osób po zabiegach operacyjnych – 58 kobiet (51,33%) i 55 mężczyzn (48,67%). Zakażenie miejsca operowanego wystąpiło u 22 chorych, co stanowiło 19,47% całej badanej grupy. U pacjentów, u których rozpoznano ZMO, obserwowano dłuższy okres hospitalizacji przed zabiegiem operacyjnym (p=0,0017) i dłuższy czas trwania zabiegu (p=0,006). U chorych tych zaobserwowano częstsze występowanie stanów podgorączkowych i gorączki (p=0,0006), a ich pobyt w szpitalu trwał znamiennie dłużej, w porównaniu do osób badanych bez ZMO (p0,05). Wnioski Dłuższy czas przygotowania do zabiegu operacyjnego i dłuższy czas trwania zabiegu stanowiły istotne czynniki rozwoju zakażenia powierzchownego w miejscu nacięcia w grupie badanej. U pacjentów z zakażeniem powierzchownym w miejscu nacięcia stwierdzono częstsze występowanie stanów podgorączkowych i gorączki, a ich hospitalizacja trwała znamiennie dłużej, w porównaniu do chorych bez infekcji w ranie pooperacyjnej.

Czytaj dalej »

Leczenie powikłań zakrzepicy żył głębokich przy użyciu skojarzonej terapii fizykalnej – opis przypadku

Zakrzepowe zapalenie żył głębokich (zakrzepica żył głębokich) polega na tworzeniu wewnątrz żył głębokich skrzeplin utrudniających bądź uniemożliwiających prawidłowy przepływ krwi. Najczęściej choroba dotyczy kończyn dolnych, rzadziej miednicy i kończyn górnych. Leczenie powikłań tej choroby w postaci przewlekłych owrzodzeń wymaga interdyscyplinarnego i kompleksowego postępowania, które powinno uwzględniać również wybrane zabiegi fizykalne wspomagające proces terapeutyczny, takie jak Laserobaria-S, wykorzystująca skojarzone terapeutyczne oddziaływanie tlenu hiperbarycznego, wolnozmiennego pola magnetycznego oraz niskoenergetycznego promieniowania emitowanego przez diody półprzewodnikowe LED. W pracy przedstawiono pozytywny efekt terapii u 52-letniego pacjenta z przewlekłą raną kończyny dolnej prawej, stanowiącą powikłanie żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej, u którego dołączenie 45 codziennych zabiegów Laserobarii-S do prowadzonego uprzednio przez półtora roku nieskutecznego leczenia przyczyniło się do pełnego wygojenia rany.

Czytaj dalej »