Archiwa: Project

Zakażenia mikrobiomem miejsca operowanego w zabiegach ortopedyczno-urazowych

Zakażenie miejsca operowanego (ZMO) to problem przyczyniający się do zwiększenia kosztów terapii i mający negatywny wpływ na ostateczny wynik leczenia chirurgicznego. Często w ranach operacyjnych stwierdza się obecność mikrobiomu – mikroorganizmów potencjalnie chorobotwórczych. W niniejszej pracy przedstawiono częstość klinicznie jawnych ZMO spowodowanych wymienionym czynnikiem u 121 pacjentów hospitalizowanych z powodu obrażeń w Klinice Chirurgii Urazowej, Leczenia Oparzeń i Chirurgii Plastycznej Wielospecjalistycznego Szpitala Miejskiego w Poznaniu w okresie od 1 stycznia 2018 roku do 27 czerwca 2019 roku. Analizie poddano 352 wymazy z ran operacyjnych, uzyskując 65% posiewów dodatnich oraz 35% posiewów ujemnych. Stwierdzono, że zastosowanie implantu podczas operacji złamania kości znamiennie zwiększa ryzyko wystąpienia zakażenia miejsca operowanego, w tym infekcji wywołanych przez patogeny oportunistyczne, a obniżenie odporności organizmu w chorobie urazowej sprzyja kolonizacji mikrobiomem. Ponadto, aby zwiększyć szansę wyhodowania patogenu w przypadku zakażenia miejsca operowanego z użyciem implantu, wskazane jest pobranie próbek z różnych miejsc.

Czytaj dalej »

Badania laboratoryjne pomocne w diagnostyce sepsy – czy marker sepsy istnieje?

Sepsa jest zagrażającą życiu dysfunkcją narządów, spowodowaną rozregulowaną reakcją układu immunologicznego na zakażenie. Następstwem sepsy może być wstrząs septyczny, objawiający się zaburzeniami ze strony układu krążenia oraz metabolizmu komórkowego. Sepsa i wstrząs septyczny są bardzo częstymi przyczynami zgonów na świecie (19,7% w 2017 roku). Złotym standardem w diagnostyce chorób infekcyjnych, w tym sepsy, jest hodowla drobnoustrojów, która pozwala na określenie lekowrażliwości czynnika chorobotwórczego i dobranie terapii celowanej. Jest to jednak metoda czasochłonna i często nieefektywna – ze względu na brak możliwości hodowli niektórych drobnoustrojów w warunkach medycznych laboratoriów mikrobiologicznych czy też z powodu nieodpowiednio pobranych próbek. W diagnostyce sepsy bardzo istotną rolę odgrywa czas, dlatego poszukuje się parametru, który mógłby diagnostykę przyspieszyć, jednoznacznie odróżnić sepsę od innych stanów chorobowych i być wskaźnikiem prognostycznym przebiegu choroby. Markera sepsy poszukuje się wśród wielu parametrów, ale obecnie bardziej możliwe wydaje się być wynalezienie zestawu markerów niż pojedynczego markera idealnego. Nie oznacza to jednak, że należy rezygnować z wykorzystywania pojedynczych parametrów. W przypadku podejrzenia sepsy, kiedy potrzebna jest szybka diagnostyka, która przekłada się na szansę przeżycia pacjenta, warto sięgać po wszelkie możliwe narzędzia diagnostyczne, w miarę możliwości sprzętowych i finansowych jednostki leczniczej.

Czytaj dalej »

Leczenie inwazyjnych zakażeń grzybiczych u pacjentów krytycznie chorych

W ostatnich latach odnotowuje się istotny wzrost zachorowalności na inwazyjne zakażenia grzybicze (IZG). Jest on spowodowany przez m.in. zwiększającą się liczbę inwazyjnych metod terapeutycznych i diagnostycznych oraz nieprawidłowe stosowanie (nadużywanie) antybiotyków o szerokim spektrum działania. Pacjentów hospitalizowanych na oddziałach intensywnej terapii (OIT) można zaliczyć do grupy chorych o największym stopniu ryzyka rozwoju IZG. Wysoka śmiertelność, pojawienie się szczepów lekoopornych oraz zmieniająca się epidemiologia inwazyjnych zakażeń grzybiczych obligują do wnikliwej oceny czynników ryzyka oraz identyfikacji pacjentów obciążonych dużym prawdopodobieństwem wystąpienia zakażenia. Celem niniejszej pracy jest przedstawienie aktualnego stanu wiedzy dotyczącego metod diagnostyki i leczenia IZG u pacjentów leczonych w warunkach OIT.

Czytaj dalej »

Mykafungina – zastosowanie w leczeniu i profilaktyce inwazyjnych zakażeń grzybiczych

Interpretacja wyników badań mykologicznych i leczenie zakażeń grzybiczych pozostają nadal dużym wyzwaniem, szczególnie u pacjentów z zaburzeniami odporności i/lub poddawanych intensywnej terapii. Objawy kliniczne u tych chorych są niecharakterystyczne, wyizolowanie czynnika etiologicznego w hodowli nie zawsze jest możliwe, podczas gdy interpretacja wyników badań lekowrażliwości wyhodowanych szczepów grzybów może być niejednoznaczna. Podstawym wymogiem oznaczania lekowrażliwości drobnoustrojów jest uwzględnienie rekomendacji EUCAST. W leczeniu zakażeń o etiologii Candida – przed identyfikacją gatunku patogenu – najwyższe rekomendacje według zaleceń ECIL-6 mają echinokandyny: mykafungina, anidulafungina oraz kaspofungina. Echinokandyny są także lekami pierwszego rzutu w terapii inwazyjnych zakażeń grzybiczych o etiologii Candida glabrata i Candida krusei, zgodnie z wytycznymi IDSA, ESCMID oraz grup eksperckich. W grupie pacjentów hematologicznych w leczeniu zakażeń o etiologii Candida albicans, Candida glabrata oraz Candida krusei również najwyższe rekomendacje mają echinokandyny. Mykafungina jest najczęściej zalecana w profilaktyce zakażeń grzybiczych u pacjentów z zaburzeniami odporności.

Czytaj dalej »

Powikłania infekcyjne po implantacji urządzeń do stałej stymulacji serca – przegląd piśmiennictwa i opis przypadku

Elektroterapia serca jest dynamicznie rozwijającą się dziedziną medycyny i niekwestionowaną metodą leczenia zaburzeń rytmu serca oraz przewodzenia. Obejmuje implantację wielu urządzeń do stałej stymulacji serca, takich jak kardiostymulatory, kardiowertery-defibrylatory i układy resynchronizujące. Wraz ze wzrostem implantacji urządzeń do stałej stymulacji serca obserwuje się rosnącą liczbę powikłań elektrostymulacji. Stały wzrost liczby powikłań poimplantacyjnych wynika z faktu, iż pacjenci poddawani procedurze implantacji urządzeń są coraz trudniejszymi przypadkami pod względem medycznym, a zabiegi stają się bardziej skomplikowane. Rozwój powikłań infekcyjnych następuje częściej po wymianie urządzenia, reoperacji, zabiegach naprawczych, a także w przypadku pozostawienia w ciele pacjenta starych, nieczynnych elektrod, które z czasem ulegają uszkodzeniu, doprowadzając do rozprzestrzenienia się infekcji. Miejscowa infekcja loży i/lub uogólniona infekcja organizmu (zapalenie wsierdzia, sepsa) należą do najpoważniejszych powikłań infekcyjnych ze względu na niespecyficzny charakter dolegliwości, trudności diagnostyczne oraz zbyt późne rozpoczęcie leczenia. Działania wpływające na minimalizowanie czynników ryzyka powikłań infekcyjnych to przede wszystkim: stosowne zabiegi higieniczne przed operacją, profilaktyka okołooperacyjna, właściwa pielęgnacja rany po zabiegu oraz doświadczenie operatora.

Czytaj dalej »

Terbinafina – aktualna rola w terapii zakażeń grzybiczych

Terbinafina jest przedstawicielem alliloamin, stosowanym od lat 90. XX wieku w terapii grzybic skóry i paznokci. Lek ten wykazuje działanie grzybobójcze wobec grzybów dermatofitowych z rodzajów Trichophyton, Microsporon i Epidermophyton, a także wobec niektórych gatunków drożdżaków oraz grzybów pleśniowych. Podstawowy mechanizm działania terbinafiny polega na niekompetycyjnym hamowaniu epoksydazy skwalenu (enzym szlaku syntezy ergosterolu), co prowadzi do nagromadzenia toksycznego skwalenu i śmierci komórki. Opisano nieliczne szczepy kliniczne dermatofitów oporne na terbinafinę. Głównym mechanizmem oporności są mutacje punktowe genu kodującego epoksydazę skwalenu, skutkujące spadkiem powinowactwa do leku. Terbinafina jest silnie lipo- i keratynofilna, akumuluje się w: wydzielinie łojowej naskórka (sebum), mieszkach włosowych, włosach, płytce paznokciowej. Uważa się, że jest to lek o stosunkowo małym ryzyku powikłań i dobrej skuteczności. Obecnie terbinafina jest dostępna w formie tabletek podawanych doustnie oraz kremów, emulsji i żeli przeznaczonych do stosowania miejscowego. W niniejszym opracowaniu przedstawiono informacje o właściwościach farmakologicznych, aktywności przeciwgrzybiczej i zastosowaniach klinicznych terbinafiny oraz postępach w badaniach nad nowymi formami tego leku.

Czytaj dalej »

Diagnostyka zakażeń SARS-CoV-2 według najnowszych doniesień

Czytaj dalej »

Monitorowanie zakażeń miejsca operowanego na podstawie wybranych klinik w szpitalu uniwersyteckim nr 1 im. dr. A. Jurasza 1 w Bydgoszczy w latach 2008–2017

W niniejszej pracy przedstawiono wyniki monitorowania zakażeń miejsca operowanego (ZMO) w latach 2008–2017 w czterech wybranych klinikach Szpitala Uniwersyteckiego nr 1 im. dr. A. Jurasza w Bydgoszczy. W badaniu prospektywnym zgromadzono i przeanalizowano informacje o 49 160 pacjentach hospitalizowanych w Klinikach: Chirurgii Ogólnej, Kardiochirurgii, Neurochirurgii, Ortopedii. Porównano wskaźniki zachorowalności na ZMO wśród analizowanych chorych w przeliczeniu na 100 hospitalizowanych pacjentów, u których przeprowadzono zabieg operacyjny. Dane uzyskiwane były na podstawie zgłoszeń indywidualnych kart rejestracji zakażenia, monitoringu celowanego oraz czynnego monitorowania. Przeprowadzona analiza wykazała, że współczynnik zapadalności na zakażenia miejsca operowanego na podstawie zgłoszeń indywidualnych kart rejestracji zakażeń wyniósł 1,7% (823 zakażenia u 49 160 chorych poddanych zabiegom operacyjnym), natomiast współczynnik zapadalności na podstawie monitoringu celowanego – 1,9% (752 infekcje u 39 094 operowanych osób). W przypadku czynnego monitorowania współczynnik zapadalności plasował się na poziomie 15,2% (30 zakażeń u 197 operowanych). U wszystkich chorych, których poddano analizie podczas prowadzenia czynnego monitorowania (n=197), przeprowadzono ocenę występowania ZMO. Rozpoznanie zakażenia miejsca operowanego w 25 przypadkach (83,4%) zostało postawione w trakcie hospitalizacji, natomiast 5 przypadków (16,6%) rozpoznano podczas wizyty kontrolnej w Zespole Poradni Specjalistycznych. Wśród wszystkich ZMO zdiagnozowano: powierzchowne zakażenie w miejscu nacięcia (33,3%; n=10), głębokie zakażenie miejsca nacięcia (50%; n=15) oraz zakażenie narządu/przestrzeni (16,7%; n=5). Przedstawione w artykule współczynniki zapadalności zakażeń miejsca operowanego uzyskane na podstawie przyjętych systemów monitorowania wskazują jednomyślnie, że rejestrowanie infekcji w oparciu o indywidualne karty rejestracji zakażenia oraz monitoring celowany są działaniami niewystarczającymi. Dopiero czynne monitorowanie miejsca operowanego przez członków zespołu kontroli zakażeń szpitalnych umożliwia uzyskanie wiarygodnych informacji o występowaniu ZMO.

Czytaj dalej »

Alternatywne sposoby terapii i profilaktyki zakażeń biofilmowych. Część 1.

W pracy przedstawiono aktualne trendy w badaniach z zakresu nauk biomedycznych i farmaceutycznych, mających na celu opracowanie nietradycyjnych opcji terapeutycznych zakażeń i weryfikację ich skuteczności. Omówiono w skrócie wyniki i konkluzje z badań dotyczących nowych formulacji znanych antybiotyków oraz wdrożenia do praktyki medycznej leków biologicznych definiowanych jako produkty, które lub których substancje czynne są wytwarzane w organizmach żywych. Są to produkty pochodzenia naturalnego (izolowane z mikroorganizmów, roślin, komórek zwierząt, ludzi) lub/i rekombinowane (otrzymywane na drodze biotechnologicznej), łącznie określane mianem biofarmaceutyków. Biorąc pod uwagę wysoką oporność/tolerancję biofilmów na działanie antybiotyków, szczególną uwagę poświęcono problemom związanym z zapobieganiem ich tworzenia i z eradykacją przez wymienione produkty.

Czytaj dalej »

Alternatywne sposoby terapii i profilaktyki zakażeń biofilmowych. Część 2.

W pracy zaprezentowano syntetyczny przegląd dostępnej wiedzy na temat wykorzystania biologicznych substancji czynnych przeciwdrobnoustrojowo, takich jak biosurfaktanty, enzybiotyki (w tym pochodzenia bakteriofagowego) oraz roślinne olejki eteryczne. Rozważaniami objęto ich aktualne i potencjalnie perspektywiczne zastosowanie w obszarze szeroko pojętej terapii (leczenia, antyseptyki, sanityzacji i dezynfekcji). Poruszono aspekt zapobiegania i/lub możliwości zwalczania zakażeń, u których podstaw leży tworzenie biofilmu. Ponadto uwagę poświęcono problemom związanym z możliwościami kontroli źródeł zakażeń w abiotycznym środowisku szpitalnym oraz poza nim.

Czytaj dalej »

Ceftazydym z awibaktamem – aspekt mikrobiologiczny, farmakologiczny i kliniczny stosowania leku w praktyce klinicznej

Wielooporne Gram-ujemne pałeczki stanowią coraz większy problem terapeutyczny i mikrobiologiczny. Zdolność bakterii do produkcji beta-laktamaz, w tym enzymów ESBL i karbapenemaz, przyczyniła się nabycia oporności na większość znanych grup antybiotyków. Dostępność nowych opcji terapeutycznych wobec pałeczek Gram-ujemnych jest więc bardzo cenna i powinna być umiejętnie wykorzystana. Jednym z antybiotyków wprowadzonych w ostatnich latach do praktyki klinicznej jest ceftazydym z awibaktamem, aktywny wobec pałeczek z rodziny Enterobacterales oraz Pseudomonas aeruginosa, w tym szczepów produkujących enzymy ESBL, KPC, OXA-48 oraz AmpC. W pracy przedstawiono aktualne dane z literatury na temat wrażliwości różnych pałeczek Gram-ujemnych na ten antybiotyk. Przedstawiono wpływ awibaktamu na hamowanie niektórych mechanizmów lekooporności. Zaprezentowano też wskazania do stosowania ceftazydymu z awibaktamem w terapii skojarzonej. Ponadto zwrócono uwagę na pojawiające się doniesienia o szczepach opornych i konieczność rutynowego monitorowania wrażliwości pałeczek Gram-ujemnych na ten antybiotyk. W wyborze antybiotyku ważne jest uwzględnienie zarówno cech pacjenta, jak i parametrów farmakokinetyczno-farmakodynamicznych antybiotyku. Cechy farmakokinetyczne ceftazydymu z awibaktamem wpływają na jego skuteczność w terapii ciężkich zakażeń szpitalnych powodowanych przez patogeny wielolekooporne.

Czytaj dalej »

Oparzenie termiczne pięty. Od chirurgicznego oczyszczenia do ambulatoryjnego podciśnienia. Opis przypadku

Czytaj dalej »

Kombinowana terapia miejscowa leczenia ran. Opis przypadku 43-letniego pacjenta z przewlekłą raną grzbietu

Czytaj dalej »

Diagnostyka laboratoryjna w sepsie

Termin „sepsa” wywodzi się z greckiego słowa sepo, tłumaczonego jako „gnija”. W takim znaczeniu termin ten po raz pierwszy pojawił się w utworach Homera ponad 2700 lat temu. Zgodnie z aktualną definicją, obowiązującą od 2016 roku, sepsa to zagrażająca życiu dysfunkcja narządów spowodowana niewłaściwą (rozregulowaną) reakcją organizmu na zakażenie. Globalną liczbę zgonów z powodu sepsy szacuje się na około 6 milionów rocznie. Sepsa jest najczęściej powikłaniem zakażeń dróg oddechowych, jamy brzusznej, dróg moczowych i krwi. Patomechanizm tej jednostki chorobowej jest złożony i prowadzi do uszkodzenia różnych narządów wewnętrznych na poziomie molekularnym, komórkowym oraz tkankowym. Znajduje to odzwierciedlenie w obrazie klinicznym, który jest niejednorodny i zależy od źródła zakażenia oraz stopnia nasilenia niewydolności narządowej. Od 2016 roku w celu rozpoznania sepsy wykorzystuje się 6-parametrową skalę SOFA, która obejmuje aż trzy parametry laboratoryjne: bilirubinę, kreatyninę i płytki krwi. Dodatkowo u pacjentów we wstrząsie septycznym zalecono oznaczanie mleczanów. Diagnostyka sepsy powinna obejmować również badania potwierdzające zakażenie organizmu. Rozpoznanie choroby na wczesnym etapie może być niezwykle trudne, a identyfikacja czynnika etiologicznego wręcz niemożliwa. Dlatego oznaczanie niektórych biomarkerów może pomóc w diagnostyce pacjentów z sepsą.

Czytaj dalej »

Zastosowanie kontrolowanego podciśnienia w leczeniu rany po resekcji odbytu z powodu raka jelita grubego – opis przypadku

Czytaj dalej »

Zakażenia o etiologii Pseudomonas aeruginosa u pacjentów oddziałów intensywnej terapii – charakterystyka mikrobiologiczna i możliwości terapeutyczne

Pseudomonas aeruginosa, pałeczka ropy błękitnej, spotykana jest w środowisku szpitalnym głównie w miejscach wilgotnych. Odpowiada za zakażenia endogenne, wtórnie endogenne oraz egzogenne. Bakteria ta jest czynnikiem etiologicznym wielu postaci klinicznych infekcji zarówno ostrych, jak i przewlekłych. U pacjentów oddziałów intensywnej terapii wywołuje między innymi: infekcje dróg oddechowych, dróg moczowych, zakażenia łożyska krwi i zakażenia miejsca operowanego powierzchowne oraz głębokie. Z uwagi na problem oporności natury globalnej P. aeruginosa należy do patogenów zwanych alarmowymi. W pracy przedstawiono ogólną charakterystykę szczepów Pseudomonas aeruginosa, mechanizmy oporności, wybrane opcje terapeutyczne (również do leczenia zakażeń wieloopornymi szczepami), a także proponowane dawkowanie leków u pacjentów septycznych z uwzględnieniem aktualnych zaleceń oraz zasad farmakokinetyki i farmakodynamiki.

Czytaj dalej »

Rola poloksameru 188 w leczeniu ran

Czytaj dalej »

Zakażenia o etiologii Acinetobacter baumannii u pacjentów oddziałów intensywnej terapii – aspekty mikrobiologiczne i leczenie z uwzględnieniem roli kolistyny

Acinetobacter baumannii jest Gram-ujemną pałeczką należącą do rodziny Moraxellaceae. Szczepy tego gatunku posiadają zdolność przetrwania w trudnych warunkach środowiska i łatwo kolonizują organizm ludzki. W środowisku szpitalnym często szerzą się epidemicznie. A. baumannii może odpowiadać za ciężkie zakażenia zarówno szpitalne, jak i pozaszpitalne. Trudności terapeutyczne w leczeniu infekcji pochodzenia szpitalnego wynikają zazwyczaj z wielolekooporności szczepu Acinetobacter baumannii. Kolistyna w terapii tych zakażeń jest zazwyczaj lekiem niezbędnym do zastosowania. W pracy przedstawiono ogólną charakterystykę szczepu A. baumannii, mechanizmy oporności oraz proponowane opcje terapeutyczne z uwzględnieniem roli kolistyny w leczeniu ciężkich zakażeń z udziałem Acinetobacter baumannii MDR.

Czytaj dalej »

Niegojące się rany chirurgiczne. Rozejście się rany chirurgicznej i zakażenie miejsca operowanego

Czytaj dalej »

Zakażenie Herpes Simplex u kobiet ciężarnych – leczenie i profilaktyka

Zakażenia wywoływane przez wirusy opryszczki pospolitej typu 1 i 2 są rozpowszechnione na całym świecie. HSV-1 wywołuje zazwyczaj opryszczkę w obrębie jamy ustnej i twarzy, natomiast HSV-2 opryszczkę genitalną. Zakażenia pierwotne oraz reaktywacja zakażeń latentnych u kobiet ciężarnych niosą ryzyko przeniesienia HSV-1 i HSV-2 podczas życia płodowego (zakażenie wewnątrzmaciczne) lub w czasie porodu drogami natury (zakażenia okołoporodowe). Zakażenia inwazyjne powodowane przez HSV-1 i HSV-2 u noworodków charakteryzują się wysoką zachorowalnością i śmiertelnością. W profilaktyce zakażeń matka-dziecko istotną rolę odgrywa wczesne rozpoznanie, odpowiednie leczenie przeciwwirusowe lub rozwiązanie ciąży cięciem cesarskim. Celem artykułu jest przedstawienie zaleceń dotyczących leczenia i profilaktyki zakażeń wirusem opryszczki pospolitej u kobiet ciężarnych.

Czytaj dalej »

Znaczenie dekontaminacji sprzętu i powierzchni w zapobieganiu zakażeniom szpitalnym w placówkach udzielających świadczeń zdrowotnych

Nieożywione środowisko szpitalne niepoddawane skutecznej dekontaminacji jest źródłem patogenów i może przyczyniać się do wzrostu liczby zakażeń. Powierzchnie skontaminowane przez drobnoustroje chorobotwórcze stanowią istotny problem epidemiologiczny. Do wystąpienia infekcji mogą przyczynić się: powietrze, woda, sprzęt, aparatura medyczna, powierzchnie, żywność i napoje, ale także dodatkowe wyposażenie, a nawet przegrody architektoniczne w pomieszczeniach. Intensywne zabiegi i działania zapobiegające zakażeniom, takie jak dekontaminacja powierzchni i sprzętu, mają za zadanie uniemożliwić patogennym drobnoustrojom namnażanie się, przetrwanie w środowisku szpitalnym i przemieszczanie z jednego miejsca w inne. Istotne znaczenie ma także efektywne sprzątanie w szpitalu, a także rodzaj materiałów, z jakich wykonane są myte i dezynfekowane powierzchnie. Działania zapobiegające zakażeniom szpitalnym poprzez dekontaminację powierzchni i sprzętu obejmują dezynfekcję: dozowników, podajników, łóżek, szafek chorych, ram łóżek, stolików przyłóżkowych, klamek, powierzchni w łazienkach i toaletach pacjentów.

Czytaj dalej »

Mankiety do mierzenia ciśnienia – niedoceniane wektory zakażeń szpitalnych

Zakażenia szpitalne stanowią istotną przyczynę zgonów na całym świecie. Celem badania było sprawdzenie, jaką rolę odgrywają mankiety do mierzenia ciśnienia w przenoszeniu patogenów szpitalnych. Materiał badawczy stanowiło 50 wymazów z wewnętrznych powierzchni mankietów do mierzenia ciśnienia. Skażenie badanych mankietów świadczyło o braku przestrzegania zasad prawidłowej ich dekontaminacji przez personel medyczny. Wysoki odsetek mankietów z obecnością szczepów o znanym potencjale chorobotwórczym wskazuje na potencjalnie istotną rolę ciśnieniomierzy w transmisji drobnoustrojów.

Czytaj dalej »

Przedwczesne pęknięcie błon płodowych o etiologii infekcyjnej – opis przypadku

Przedwczesne pęknięcie błon płodowych (PROM) stanowi istotny problem współczesnej perinatologii. Ta patologia położnicza odpowiedzialna jest za niebezpieczne – zarówno dla życia matki, jak i płodu – powikłania ciąży, takie jak: poród przedwczesny i związane z nim wcześniactwo, zapalenie błon płodowych oraz sepsa. Do czynników ryzyka wystąpienia PROM zalicza się: ciążę mnogą, niewydolność szyjki macicy, urazy brzucha oraz inwazyjne badania prenatalne. Nie bez znaczenia jest też pochodzenie etniczne, masa ciała oraz wiek matki. W licznych doniesieniach naukowych zwraca się uwagę na istotną i niezaprzeczalną rolę „nieprawidłowej” mikrobioty pochwy matki w powstawaniu tego powikłania. Udowodniono negatywny wpływ bakterii Streptococcus agalactiae, która poprzez degradację kolagenu przyczynia się do osłabienia i ograniczenia podatności łożyska na rozciąganie. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek kliniczny pacjentki, u której w 22. tygodniu ciąży doszło do PROM o etiologii infekcyjnej. Ukazuje on potrzebę wykonywania profilaktycznych badań mikrobiologicznych u kobiet w poszczególnych trymestrach ciąży w celu wykrycia potencjalnych czynników patogennych. Odpowiednio wczesne wykrycie zagrożenia i zastosowanie profilaktyki antybiotykowej może uchronić przed powikłaniami ciąży.

Czytaj dalej »

Mikrobiota pochwy a poród przedwczesny

Bakterie obecne w organizmie człowieka stanowią nawet do 2% jego masy ciała. Mikrobiota pochwy zapewnia homeostazę oraz tworzy barierę zapobiegającą kolonizacji przez drobnoustroje chorobotwórcze. W przypadku, gdy dojdzie do zachwiania równowagi mikrobiologicznej w ekosystemie pochwy, może rozwinąć się stan zwany waginozą bakteryjną, który zwiększa ryzyko zakażenia chorobami przenoszonymi drogą płciową, infekcji układu moczowego czy wystąpienia porodu przedwczesnego. W najnowszych badaniach, w których użyto sekwencji 16S rRNA do identyfikacji bakterii, opisano ponad 250 gatunków bakterii występujących w pochwie. Mikrobiota pochwy podczas trwania ciąży jest z reguły stabilniejsza, lecz niejednokrotnie występują w niej znaczące zmiany. Niewyjaśnione są nadal mechanizmy, w wyniku których u kobiet ciężarnych dochodzi do modyfikacji w składzie mikrobioty. Pomimo przeprowadzenia skutecznego leczenia waginozy bakteryjnej podczas ciąży, nie zmniejsza się ryzyko porodu przedwczesnego. Znajomość mechanizmów wpływających na zmiany mikrobioty i ograniczenie częstości zakażeń pochwy u kobiet ciężarnych może znacząco zmniejszyć odsetek porodów przedwczesnych.

Czytaj dalej »