Archiwa: Project

Wojewódzkie Komisje do Spraw Orzekania o Zdarzeniach Medycznych

Od dnia 1 stycznia 2012 roku obowiązują nowe przepisy prawne dotyczące możliwości dochodzenia roszczeń przez pacjentów w trybie pozasądowym. Postępowanie przed Komisjami Wojewódzkimi stanowić ma alternatywę dla pacjentów wobec procesu sądowego, krótszą, tańszą i powszechnie dostępną.

Czytaj dalej »

Waginoza bakteryjna − diagnostyka, nowe opcje leczenia i zapobiegania

Waginoza bakteryjna (BV) jest jedną z najbardziej powszechnych dolegliwości u kobiet, stanowiącą 40−60% wszystkich infekcji w obrębie pochwy i sromu, w zależności od grupy wiekowej, począwszy od okresu pokwitania do okresu menopauzalnego, nie wyłączając kobiet ciężarnych. Choroba ze względu na wieloczynnikową etiologię i brak wykładników stanu zapalnego jest stosunkowo trudna do diagnostyki i leczenia. W pracy omówiono zagadnienia dotyczące patogenezy, diagnostyki i leczenia waginozy bakteryjnej. Przedstawiono aktualne zalecenia dotyczące leczenia i dostępne na polskim rynku preparaty probiotyczne oraz przeanalizowano nową opcję terapeutyczną – dopochwowy prebiotyk z witaminą C – Feminella® Vagi C, rekomendowany przez Polskie Towarzystwo Ginekologiczne, jako alternatywę lub uzupełnienie antybiotykoterapii w BV.

Czytaj dalej »

Czynniki wirulencji i chorobotwórczość gronkowców koagulazo-ujemnych

Stosowane inwazyjne techniki diagnostyczne i lecznicze są przyczyną wzrostu znaczenia gronkowców koagulazo- ujemnych (ang. Coagulase-Negative Staphylococci − CNS) jako ważnych patogenów. Te szeroko rozpowszechnione w przyrodzie drobnoustroje, stanowiące florę fizjologiczną organizmu człowieka, są istotnym czynnikiem etiologicznym zakażeń szpitalnych, szczególnie u osób z zaburzonym funkcjonowaniem układu odpornościowego, po implantacji wszczepów i ciał obcych, zabiegach chirurgicznych, leczeniu immunosupresyjnym czy długotrwałej antybiotykoterapii. W pracy omówiono najważniejsze czynniki warunkujące chorobotwórczość tych drobnoustrojów.

Czytaj dalej »

Ocena wrażliwości szczepów Staphylococcus aureus na wankomycynę przy użyciu pasków wysyconych antybiotykiem w gradiencie stężeń

W pracy zostało przedstawione porównanie wyników badań wrażliwości Staphylococcus aureus na wankomycynę paskami: Etest®, M.I.C.Evaluator™ (M.I.C.E.), MIC Test Strip® i referencyjną metodą mikrorozcieńczeń w bulionie. Zgodne co do kategorii wrażliwości wyniki testów paskowych w odniesieniu do metody mikrorozcieńczeń uzyskano w 100% w przypadku Etest® i MIC Test Strip® i w 91,2% − M.I.C.E.™; zgodne co do wartości MIC (± jedno podwójne rozcieńczenie) odpowiednio w 100%, 88% i 90,1%. Zaniżoną wartość MIC (o dwa podwójne rozcieńczenia) stwierdzono u 12% szczepów badanych MIC Test Strip®.

Czytaj dalej »

Aquacel Ag w leczeniu oparzeń IIb i IIb/III stopnia ręki u dorosłych – doświadczenia własne

Ręka jest narządem szczególnie ważnym pod względem czynnościowym, jak i skomplikowanym pod względem anatomicznym. Oparzenie ręki niesie ze sobą konsekwencje związane z grożącym wtórnym ograniczeniem zakresu ruchów, wymagającym leczenia rehabilitacyjnego, a często też chirurgicznego. Oparzenie pośredniej grubości skóry, czyli stopnia II, może różnić się grubością warstwy martwiczych tkanek, hamujących proces gojenia. Oparzenie głębokie stopnia IIb z obszarami oparzeń stopnia III wymaga specyficznego postępowania leczniczego, w celu ograniczenia ryzyka przykurczów pooparzeniowych. Postępowanie to polega na cierpliwym wyczekiwaniu na oddzielenie się martwiczych tkanek, z miejscowym wspomaganiem farmakologicznym i oczyszczaniem chirurgicznym ran. Na każdym oddziale szpitalnym, leczącym oparzenia, mamy do czynienia z zakażeniami, gdzie patogenami są zwykle dominujące na tym oddziale szczepy bakterii. One najczęściej stanowią czynniki etiologiczne zakażeń rany oparzeniowej. Zastosowanie opatrunków specjalistycznych, wspomagających wydzielanie martwicy i zabezpieczających przed zakażeniem rany, jest cenną pomocą w nowoczesnym leczeniu oparzeń. Praca przedstawia analizę leczenia 63 pacjentów z oparzeniem IIb i IIb/III stopnia za pomocą opatrunku Aquacel® Ag. Głębokie oparzenie stopnia IIb było leczone wyłącznie Aquacelem® Ag, z oczyszczaniem ran łyżką kostną w trakcie zmian opatrunków. U pacjentów z obszarami oparzenia stopnia III przeszczep skóry w 15. dobie oparzenia kończył leczenie chirurgiczne. Nie stwierdzono zakażenia ran w żadnym z 63 przypadków.

Czytaj dalej »

V Ogólnopolskie Sympozjum z cyklu „Biofilm tworzony przez drobnoustroje w patogenezie zakażeń”

V Ogólnopolskie Sympozjum z cyklu „Biofilm tworzony przez drobnoustroje w patogenezie zakażeń” „Problemy w leczeniu ciężkich i powikłanych infekcji”Kudowa Zdrój, 22–24.03.2012 Streszczenia zgłoszone do 13 marca 2012 roku Pełna wersja artykułu

Czytaj dalej »

Prawidłowe zasady profilaktyki okołozabiegowej

Profilaktyka okołozabiegowa powinna być integralną częścią szpitalnej polityki antybiotykowej obok racjonalnej terapii empirycznej, badań mikrobiologicznych pozwalających na monitorowanie oporności bakterii w środowisku szpitalnym i prawidłowo skonstruowanego szpitalnego receptariusza leków. Artykuł ma na celu przedstawienie najważniejszych, prawidłowych zasad, które należy wziąć pod uwagę podczas tworzenia w szpitalu procedur profilaktyki okołooperacyjnej na poszczególnych oddziałach i wyboru odpowiednich antybiotyków do profilaktyki.

Czytaj dalej »

Znaczenie bakterii w patogenezie i przebiegu klinicznym nieswoistych chorób zapalnych jelit

Nieswoiste zapalenia jelit, do których zalicza się chorobę Leśniowskiego-Crohna oraz wrzodziejące zapalenie jelita grubego, są przewlekłymi, dotychczas nieuleczalnymi chorobami, które występują głównie w populacji młodych dorosłych osób, znacznie pogarszając ich jakość życia oraz powodując istotne koszty związane z opieką medyczną. Dotychczas nie wykazano znaczenia pojedynczego czynnika etiologicznego, chociaż rola bakterii zarówno w patogenezie, jak i w przebiegu klinicznym tych chorób jest bardzo ważna i stale niewystarczająco poznana. Aktualnie przyjmuje się, że u osób z predyspozycją genetyczną, defekt wrodzonej odpowiedzi immunologicznej może być pierwszym ogniwem odpowiedzialnym za zaburzoną równowagę pomiędzy organizmem człowieka a fizjologicznymi lub patologicznymi drobnoustrojami kontaktującymi się ze ścianą jelita. Wtórna, nadmierna odpowiedź immunologiczna, mobilizacja komórek i wytwarzanie cytokin podtrzymujących zapalenie są powodem przewlekłego uszkodzenia tkanek. Nawrót zapalenia u pacjentów po leczeniu operacyjnym i resekcji części jelita następuje najczęściej w miejscu nadmiernego gromadzenia się bakterii jelitowych, co stanowi kolejny dowód na istotną rolę drobnoustrojów w patogenezie nieswoistych chorób zapalnych jelit. Przebieg kliniczny i patomechanizm dwóch najważniejszych nieswoistych chorób zapalnych jelit, mimo istniejących podobieństw, znacznie się jednak różni. W ostatnich latach ponownie zwraca się uwagę na możliwe kluczowe znaczenie zakażenia bakteriami wewnątrzkomórkowymi w patogenezie choroby Leśniowskiego-Crohna. Antybiotykoterapia stanowi ważny element leczenia w niektórych postaciach chorób zapalnych jelit oraz ich powikłań, jak ropnie i przetoki. Istnieją doniesienia o korzystnym efekcie stosowania probiotyków, prebiotyków i synbiotyków w niektórych sytuacjach klinicznych, jednak nadal nie udaje się tą metodą uzyskać oczekiwanych efektów terapeutycznych. Dalsze badania mikrobiologiczne, genetyczne i farmakologiczne prawdopodobnie zbliżą nas do wyjaśnienia patogenezy i skutecznego leczenia chorób zapalnych jelit.

Czytaj dalej »

Definicje i kryteria rozpoznania zakażenia szpitalnego stosowane w różnych populacjach pacjentów

Pacjenci szpitali, podobnie jak pensjonariusze domów opieki długoterminowej, są w szczególnym stopniu narażeni na ryzyko rozwoju zakażeń. Niestety, zarówno brak jednolitych, zunifikowanych definicji, jak i inne czynniki, np. związane z dostępem do diagnostyki mikrobiologicznej, utrudniają podjęcie właściwego postępowania prowadzącego do rozpoznania zakażenia. Celem niniejszej pracy jest zebranie definicji zakażeń na podstawie dostępnej literatury, które są stosowane w programach narodowych czy międzynarodowych oraz powszechnie używane w różnych populacjach pacjentów.

Czytaj dalej »

Profilaktyka zakażeń paciorkowcami grupy B (GBS) w ginekologii i neonatologii

Pałeczki Salmonella enterica subsp. enterica są zaliczane do patogenów odpowiedzialnych za wywoływanie różnych schorzeń u ludzi, od gastroenteritis po bakteriemię. Zarówno w Polsce, jak również w większości krajów Unii Europejskiej, serowar Salmonella Enteritidis jest najczęstszą przyczyną zakażeń u ludzi. W ostatnich latach na całym świecie obserwowany jest wzrost udziału pozajelitowych zakażeń wywołanych przez te drobnoustroje.

Czytaj dalej »

Zakażenia wywoływane przez pałeczki z rodzaju Salmonella

Pałeczki Salmonella enterica subsp. enterica są zaliczane do patogenów odpowiedzialnych za wywoływanie różnych schorzeń u ludzi, od gastroenteritis po bakteriemię. Zarówno w Polsce, jak również w większości krajów Unii Europejskiej, serowar Salmonella Enteritidis jest najczęstszą przyczyną zakażeń u ludzi. W ostatnich latach na całym świecie obserwowany jest wzrost udziału pozajelitowych zakażeń wywołanych przez te drobnoustroje.

Czytaj dalej »

Biofilmy mieszane bakteryjno-grzybowe, czy należy się ich bać?

Zrozumienie fizjologii bakterii i grzybów współistniejących w mieszanych populacjach drobnoustrojów jest jeszcze dalekie od pełnego wyjaśnienia i poznania. Szeroka gama oddziaływań, zarówno synergistycznych, jak i antagonistycznych, funkcjonujących w ramach takich mikrobiotów zdaje się zależeć przede wszystkim od ich składu gatunkowego, a złożoność zachodzących interakcji pewnie uniemożliwi bezpośrednie ich wykorzystanie terapeutyczne. Ale już na tym etapie, posiadana wiedza znacznie pomaga w podejmowaniu działań zmierzających do lepszej diagnostyki zakażeń i poprawienia skuteczności leczenia oportunistycznych infekcji wielogatunkowych.

Czytaj dalej »

Potencjał chorobotwórczy epidemicznego szczepu Escherichia coli O104:H4

Niezwykła plastyczność genetyczna pałeczek Escherichia coli jest przyczyną pojawiania się nowych, patogennych szczepów, odpowiedzialnych za epidemie. Aktualnym przykładem patogenu powstałego na drodze horyzontalnego transferu genów jest szczep E. coli O104:H4, który w Niemczech w okresie od 9 maja do 22 czerwca 2011 roku spowodował zakażenie u 3792 osób i zgon 42. U 781 zakażonych rozwinął się hemolityczny zespół mocznicowy (HUS). Na liczbę klinicznie poważnych przypadków i ofiar śmiertelnych tej epidemii miało wpływ wiele czynników, omówionych w niniejszym artykule.

Czytaj dalej »

Wzajemne oddziaływania drobnoustrojów w biofilmach wielogatunkowych

W warunkach naturalnych biofilmy rosną jako konsorcja różnych gatunków drobnoustrojów. Najlepszymi przykładami wielogatunkowych biofilmów u człowieka są populacje bakterii bytujące na powierzchniach zębów, w pochwie, w jamie bębenkowej w przewlekłych i nawracających zapaleniach ucha środkowego, w płucach chorych na mukowiscydozę, u których rozwinęło się bakteryjne zakażenie dolnych dróg oddechowych, na powierzchniach cewników do żywienia pozajelitowego lub innych wszczepach. Zaobserwowano je także w przewlekle zakażonych ranach i w zakażeniach dróg moczowych. Wzrost drobnoustrojów w postaci wielogatunkowych biofilmów może zwiększać ich wirulencję. W takich skupiskach szybciej rosnące gatunki drobnoustrojów mogą liczbowo zdominować te wolniej rosnące. Jednakże na ostateczny wynik konkurencji pomiędzy gatunkami może mieć wpływ zdolność do syntezy i wydzielania substancji bakteriobójczych przez jeden z gatunków drobnoustrojów. Ostateczny skład jakościowy i ilościowy wielogatunkowych biofilmów ukształtowany może też zostać w wyniku porozumiewania się komórek za pomocą systemów quorum sensing. Cząsteczki autoinduktora AI-2 są wspólnymi cząsteczkami sygnalizacyjnymi dla bakterii Gram-ujemnych i Gram-dodatnich. Zakłada się, że cząsteczki AI-2 mogą aktywnie uczestniczyć w powstawaniu wielogatunkowych biofilmów. Hipoteza ta podlega obecnie doświadczalnej weryfikacji.

Czytaj dalej »

Zmiany składu mikroflory jamy ustnej u pacjentów z uzębieniem resztkowym rehabilitowanych protetycznie

Naturalna mikroflora jamy ustnej pozostaje względnie stała i w równowadze z organizmem gospodarza. Zjawisko to można dość łatwo zaburzyć, na przykład z powodu niewystarczającej higieny jamy ustnej, ustawienia i topografii zębów oraz obecności protez zębowych. Badania nad składem flory jamy ustnej znacznie utrudnia występowanie zmiennych warunków w tym środowisku. Przeprowadzone analizy mikrobiologiczne wykazały, że u pacjentów z uzębieniem resztkowym, z protezami częściowymi lub pełnymi, w jamie ustnej występuje więcej patogennych drobnoustrojów niż w grupie bez uzupełnień protetycznych.

Czytaj dalej »

Wpływ śliny na zdolność adhezji i tworzenia biofilmu przez szczepy Candida albicans izolowane od pacjentów ze stomatopatią protetyczną

Celem przeprowadzonych badań było określenie zdolności adhezji oraz rozwoju biofilmu na materiale akrylowym (w obecności śliny i bez) szczepów Candida albicans izolowanych od pacjentów użytkujących akrylowe uzupełnienia protetyczne, u których stwierdzono przewlekłe zapalenie błony śluzowej o różnym nasileniu. Badania mikologiczne wykonano u 97 pacjentów w wieku 43−85 lat, użytkujących ruchome akrylowe uzupełnienia protetyczne. Do badania adhezji grzybów i zdolności tworzenia biofilmu ostatecznie zakwalifikowano 41 szczepów C. albicans. W ocenie stopnia adhezji zastosowano 4-stopniową skalę przygotowaną na potrzeby badania. Stopień wzrostu biofilmu oceniano spektrofotometrycznie po 48, 72, 96 godzinach. Każdą ocenę przeprowadzano 3-krotnie, z uzyskanych wartości wyliczano średnią arytmetyczną, która następnie posłużyła do analizy porównawczej. Wszystkie gatunki C. albicans izolowane od pacjentów ze stomatopatią protetyczną wykazały zdolność adhezji i tworzenia biofilmu na materiale akrylowym, aczkolwiek bardzo zróżnicowaną. Nie stwierdzono wyraźnego wpływu śliny na zdolność adhezji i tworzenia biofilmu na materiale akrylowym. Właściwości biologiczne szczepu C. albicans wydają się mieć większy wpływ na zdolność adhezji i tworzenia biofilmu na materiale akrylowym niż czynniki środowiskowe.

Czytaj dalej »

Sprawozdanie ze spotkań zorganizowanych we Wrocławiu z okazji Europejskiego Dnia Wiedzy o Antybiotykach

W związku z dynamicznie narastającą opornością bakterii na antybiotyki i wynikającym z tego zjawiska ograniczeniem skutecznego leczenia zakażeń, Komisja Europejska na wniosek Europejskiego Centrum Zapobiegania i Kontroli Chorób (ECDC) ustanowiła dzień 18 listopada corocznym Europejskim Dniem Wiedzy o Antybiotykach (European Antibiotic Awareness Day). Kraje członkowskie UE zobligowane zostały do podjęcia inicjatyw mających na celu zorganizowanie lokalnych obchodów tego Dnia w obrębie każdego państwa. Zgodnie z założeniami kampanii, powinna ona zaangażować jak najszerszy zakres instytucji, środowisk eksperckich, środków masowego przekazu i opinii publicznej oraz zwrócić uwagę na zjawisko antybiotykooporności jako kluczowego zagrożenia dla zdrowia publicznego. W Polsce, w ramach programu polityki zdrowotnej Ministra Zdrowia, funkcjonuje obecnie „Narodowy Program Ochrony Antybiotyków”.

Czytaj dalej »

Zakażenie Pseudomonas aeruginosa palców ręki po replantacji – analiza przypadku

Zabiegi replantacyjne palców są wciąż wyzwaniem dla mikrochirurgów. Ryzyko niepowodzenia replantacji zależy od wielu czynników, jak mechanizm urazu, czas od urazu do zespolenia tętniczego, wiek pacjenta i inne. Przedstawiono przypadek 32-letniego pacjenta po replantacji czterech palców z powodu amputacji piłą łańcuchową. Po zabiegu pacjent otrzymywał dożylne wlewy dextranu 40.000, Trentalu®, heparyny, w celu stymulacji perfuzji i angiogenezy. Siedem dni po zabiegu ukrwienie palców było prawidłowe, ale pacjent nie został wypisany z powodu dużej odległości do miejsca zamieszkania (około 600 km) i braku dostępu do doświadczonego w mikrochirurgii specjalisty. Być może na skutek niekontrolowanych wizyt pacjenta na oddziale septycznym doszło do zakażenia ran Pseudomonas aeruginosa. Pomimo leczenia farmakologicznego, miejscowego i leczenia pijawkami lekarskimi, utracono całkowicie dwa z czterech replantowanych palców, skórę pełnej grubości z kciuka i wskaziciela oraz obwodową część palców. Pytania o przyczyny tej sytuacji, wciąż pozostają bez odpowiedzi.

Czytaj dalej »

Prawne następstwa braku zgody pacjenta na leczenie

Problem zgody pacjenta na leczenie stanowi kluczowy element w procesie leczenia i świadczy o jego zgodności z prawem. W szczególnie uzasadnionych przypadkach dopuszczalne jest działanie lekarza bez zgody pacjenta. Wymaga to jednak spełnienia określonych prawem przesłanek i odnotowania tego faktu w dokumentacji medycznej.

Czytaj dalej »

„Oldies but goldies” – sieć większa jako opatrunek antybakteryjny. Część I

Biofilm bakteryjny jest w stanie utworzyć się na różnego rodzaju metalowych i silikonowych implantach stosowanych do rekonstrukcji ubytków w przewlekłych zapaleniach kości oraz różnego rodzaju urazach. Niemożność fizycznego usunięcia tych pokrytych biofilmem łączników powoduje często przewlekłe, oporne na leczenie antybiotykami zakażenia, w których jedynym rozwiązaniem są metody alternatywne. Należy do nich pokrywanie rany różnego typu płatami tkankowymi unaczynionymi, uszypułowanymi i wolnymi. Jednym z najbardziej obiecujących i uniwersalnych materiałów na płat, o nieocenionym potencjale angiogenetycznym i bakteriobójczym, jest sieć większa (omentum majus).

Czytaj dalej »

Wrażliwość klinicznych szczepów Klebsiella pneumoniae na antyseptyki stosowane w leczeniu ran

Pałeczki Klebsiella pneumoniae, ze względu na zdolność do wywoływania infekcji u pacjentów z osłabionym układem odpornościowym, stosunkowo często izolowane są z infekcji ran przewlekłych. Jednym z filarów nowo powstałej strategii leczenia ran przewlekłych Biofilm Based Wound Care jest zastosowanie nowoczesnych antyseptyków do eradykacji drobnoustrojów. Mimo licznych prac konsensusowych, w naszym kraju wciąż często stosowane są przestarzałe i nieskuteczne antyseptyki. Celem niniejszej pracy było określenie minimalnych stężeń antyseptyków: dichlorowodorku oktenidyny (OCT), diglukonianu chlorheksydyny (CHX), powidonu jodu (PVP-jod), nadtlenku wodoru (H2O2) oraz mleczanu etakrydyny (Ethacridini lactas), zdolnych do zahamowania rozwoju pałeczek Klebsiella pneumoniae izolowanych z zakażeń ran. Najskuteczniejszym antyseptykiem, spośród badanych, okazała się być oktenidyna, natomiast mleczan etakrydyny okazał się nieskuteczny w badanym przedziale stężeń.

Czytaj dalej »

Występowanie genów blaCTX-M, blaTEM i bla SHV kodujących β-laktamazy o rozszerzonym spektrum substratowym (ESBL) wśród szczepów klinicznych Klebsiella pneumoniae

Wielooporne szczepy Klebsiella pneumoniae są częstą przyczyną poważnych zakażeń, takich jak: zapalenie płuc, zakażenia układu moczowego, sepsa, zapalenie opon mózgowo- rdzeniowych oraz ropnie narządowe. Najważniejszym mechanizmem oporności pałeczek Klebsiella na antybiotyki β-laktamowe jest wytwarzanie β-laktamaz o rozszerzonym spektrum substratowym (ESBL). Geny kodujące ESBL są najczęściej zlokalizowane w obrębie dużych plazmidów, co ułatwia ich koniugacyjne rozprzestrzenianie się wśród pałeczek Gram-ujemnych. Co więcej, plazmidy kodujące ESBL często zawierają markery oporności na inne niż β-laktamy grupy antybiotyków, co w istotny sposób ogranicza opcje terapeutyczne. Celem badań było określenie częstości występowania genów: blaTEM, blaSHV i blaCTX-M wśród ESBL-dodatnich szczepów Klebsiella pneumoniae (n=24). Ponadto oznaczono wartości minimalnych stężeń hamujących (MIC) dla wybranych leków przeciwbakteryjnych. Wytwarzanie ESBL potwierdzono testem synergizmu dwóch krążków (DDST). Wrażliwość na leki przeciwbakteryjne oznaczono metodą seryjnych rozcieńczeń w podłożu agarowym Mueller-Hintona. Występowanie genów kodujących ESBL oznaczono metodą PCR przy użyciu swoistych sekwencji starterowych. Badane szczepy charakteryzowały się typowym dla producentów ESBL profilem lekowrażliwości. Były one oporne na cefalosporyny III generacji (3GC) i aztreonam, natomiast wrażliwe na karbapenemy (imipenem, meropenem) oraz oksyimino-β-laktamy skojarzone z kwasem klawulanowym. Ponadto wszystkie badane izolaty były oporne na kotrimoksazol, a większość z nich (16/24) również na gentamycynę. Spośród leków nie-β-laktamowych, najlepszą aktywnością wobec badanych szczepów cechowały się norfloksacyna i tygecyklina. Wartości MIC dla cefotaksymu i ceftriaksonu były wyższe w porównaniu z wartościami MIC dla ceftazydymu. Wyniki te mogą sugerować oporność wynikającą z ekspresji tzw. cefotaksymaz (β-laktamaz typu CTX-M). Wyniki badań opartych na reakcji PCR wykazały obecność genu blaCTX-M u wszystkich badanych izolatów Klebsiella pneumoniae, natomiast geny blaSHV i blaTEM wykryto odpowiednio u 16 i 7 badanych szczepów. Dodatkowo u 6 badanych szczepów stwierdzono obecność wszystkich trzech genów kodujących ESBL. Uzyskane wyniki wykazały dominację cefotaksymaz typu CTX-M wśród izolatów klinicznych Klebsiella pneumoniae. Co więcej, szczepy te wykazywały wysoki stopień oporności na inne niż β-laktamy leki przeciwbakteryjne.

Czytaj dalej »

Ocena przydatności linezolidu, tygecykliny, daptomycyny oraz wankomycyny w leczeniu powikłanych infekcji skóry i tkanek miękkich wywołanych przez bakterie wielooporne

Drobnoustroje oporne na działanie antybiotyków są coraz częstszym czynnikiem etiologicznym szpitalnych oraz pozaszpitalnych powikłanych infekcji skóry i tkanek miękkich (ang. complicated skin and soft-tissue infection – CSSTI). Olbrzymie obciążenie dla sektora medycznego (nie tylko pod względem terapeutycznym, ale i ekonomicznym) stanowi kolonizacja oraz infekcje wywoływane przez oporne na działanie metycyliny szczepy gronkowca złocistego (ang. Methicillin Resistant Staphylococcus aureus – MRSA). Liczba środków przeciwdrobnoustrojowych skutecznych przeciwko temu wieloopornemu drobnoustrojowi wciąż maleje. Pomocą dla klinicystów mogą być wyniki wiarygodnych (ang. good quality) randomizowanych, kontrolowanych badań klinicznych, które wskazują, że takie antybiotyki jak linezolid, tygecyklina, daptomycyna oraz wankomycyna cechują się odpowiednią skutecznością w leczeniu infekcji cSSTI wywołanych przez MRSA, a ich stosowanie nie prowadzi do wystąpienia groźnych efektów ubocznych. Biorąc pod uwagę ogólny stopień sukcesu klinicznego (liczba wyleczeń pacjentów) oraz stopień eradykacji mikrobiologicznej, żaden z wyżej wymienionych antybiotyków nie wykazuje znaczącej wyższości nad innymi. Wyjątkiem są lepsze parametry osiągane przez linezolid w porównaniu z wankomycyną w leczeniu pacjentów cierpiących na infekcje CSSTI wywołane przez MRSA. Spośród wszystkich antybiotyków nadających się do stosowania w leczeniu infekcji CSSTI wywoływanych przez MRSA, największą ilość badań kontrolowanych została wykonana właśnie dla linezolidu. W przypadku infekcji mieszanych (wywołanych przez kilka rodzajów drobnoustrojów) skuteczną opcję terapeutyczną stanowi tygecyklina. Wyjątkiem są infekcje stopy cukrzycowej. Także daptomycyna nadaje się do stosowania w leczeniu infekcji typu cSSTI wywołanych przez MRSA. Duże zaniepokojenie budzą natomiast pozaszpitalne infekcje skóry i tkanek miękkich, których czynnikiem etiologicznym są bakterie Gram-ujemne oporne na stosowane antybiotyki. W leczeniu tego typu infekcji konieczne jest wprowadzenie nowych opcji terapeutycznych w celu uniknięcia tzw. „ery poantybiotykowej”, czyli sytuacji, w której żaden ze stosowanych antybiotyków nie będzie cechował się pożądaną skutecznością. Do wprowadzenia optymalnego reżimu antybiotykowego wymagane jest indywidualne podejście do stanu klinicznego pacjenta.

Czytaj dalej »

Bakterie beztlenowe – ważny czynnik etiologiczny zakażeń u człowieka

Ważnym składnikiem flory fizjologicznej człowieka są bakterie beztlenowe. W wyniku naruszenia bariery anatomicznej, na skutek urazów tkanek czy zabiegów chirurgicznych, może dojść do przeniesienia mikroflory i rozwinięcia się ciężkich, ropnych infekcji. Są to zakażenia endogenne, więc miejsce występowania powikłań ropnych koreluje z naturalnym miejscem bytowania beztlenowców. Ścisłe przestrzeganie procedur pobierania i przesyłania materiałów ropnych w kierunku beztlenowców gwarantuje skuteczność izolacji i terapii zakażenia.

Czytaj dalej »