Archiwa: Project

Niska prewalencja swoistych przeciwciał przeciwko SARS-CoV-2 w klasie Igg – badanie przesiewowe personelu Warszawskiego Szpitala dla Dzieci

Zakażenia SARS-CoV-2 są obecnie dominującym problemem w ochronie zdrowia, między innymi z powodu wysokiego ryzyka zachorowań u personelu medycznego. Wiodące tematy to stosowanie adekwatnych do narażenia środków ochrony indywidualnej (ŚOI), określenie racjonalnych zasad testowania personelu podejrzanego o zakażenie (testy RT-PCR, testy antygenowe) oraz zastosowanie badań serologicznych w celu potwierdzenia liczby ozdrowieńców. Pierwsze miesiące pandemii pokazały, że stosowanie rutynowo testów serologicznych w celu wykrywania osób zakażonych nie przyniosło oczekiwanych korzyści. W chwili obecnej wiadomo, że wykorzystanie tych metod diagnostycznych do wykrywania aktywnych zakażeń nie jest rekomendowane (WHO, ECDC, CDC, AOTMiT). Jednakże wybierając odpowiednio specyficzny i czuły test na obecność przeciwciał w klasie IgG, istnieje możliwość określenia rzeczywistej liczby zakażeń w różnych populacjach w znacznie szerszej skali niż pozwalają na to badania RT-PCR czy testy antygenowe. Stanowi to bardzo istotne uzupełnienie wiedzy na temat rzeczywistego zasięgu pandemii, uwzględniając fakt, że większość osób zakażonych nie ma objawów lub wykazuje tylko łagodne dolegliwości, co sprawia, że nie są podejrzewane o COVID-19, a co za tym idzie, nie wykonuje się u nich testów diagnostycznych. Testy serologiczne w indywidualnych wskazaniach są ponadto przydatne do potwierdzenia przebycia COVID-19. Pracownicy ochrony zdrowia stanowią grupę podwyższonego ryzyka zakażenia koronawirusem, w związku z czym przeprowadzono badanie przesiewowe w celu oceny występowania swoistych przeciwciał anty-SARS-CoV-2 w klasie IgG u wybranych pracowników Warszawskiego Szpitala dla Dzieci (WSDZ) po 3 miesiącach pandemii w Polsce. Wykazano niską prewalencję (2%) swoistych przeciwciał anty-SARS-CoV-2 IgG w grupie 289 pracowników szpitala, co z jednej strony świadczy o niewielkiej penetracji wirusa w populacji polskiej, a z drugiej o skuteczności metod zapobiegania zakażeniom w szpitalu.

Czytaj dalej »

Zalecenia profilaktyki i leczenia odleżyn

Czytaj dalej »

Zalecenia profilaktyki i leczenia odleżyn

Rozwój nauk i technologii medycznej umożliwia stosowanie coraz to lepszych metod diagnostycznych i leczniczych, co przyczynia się do wydłużenia egzystencji populacji ludzkiej. Ludzie żyją dłużej, jednak starość często naznaczona jest skutkami chorób przewlekłych oraz ich powikłaniami. Jakość życia zależna od zdrowia zostaje zredukowana czynnikami wynikającymi z tych chorób. Jednym z takich czynników są odleżyny – niezwykle trudne w leczeniu rany przewlekłe. Odleżyny wiążą się z przykrym dla chorego doświadczeniem bólu i cierpieniem, zarówno w wymiarze fizycznym, jak i psychospołecznym. Od drugiej połowy XX wieku prowadzone są badania nad etiologią i patogenezą odleżyn, poszukuje się skutecznych sposobów zapobiegania i leczenia ran odleżynowych. Mimo to, wciąż jeszcze jesteśmy dalecy od zrozumienia wszystkich mechanizmów związanych z powstawaniem i gojeniem się tych ran [1]. Wieloaspektowość odleżyn sprawia, że są one tematem otwartym dla dalszych poszukiwań, badań i dyskusji. W niniejszym opracowaniu przedstawiono usystematyzowaną wiedzę na temat odleżyn: omówiono przyczyny powstawania i czynniki ryzyka odleżyn, stopnie i klasyfikacje kliniczne zaawansowania odleżyn, zasady profilaktyki przeciwodleżynowej oraz zasady leczenia odleżyny jako rany przewlekłej oparte na strategii TIME .

Czytaj dalej »

Analiza wybranych czynników wpływających na rozwój odleżyn

WUwarunkowania występowania odleżyn, jak również szczegółowy sposób postępowania z chorymi, u których zostały zdiagnozowane czynniki ryzyka, są szeroko opisywane w literaturze. Cel Celem pracy była analiza wybranych czynników wpływających na rozwój odleżyn u chorych leczonych w oddziale chirurgicznym. Materiał i metoda Badania prowadzono w Klinice Chirurgii Ogólnej Szpitala Uniwersyteckiego nr 2 im. dr. J. Biziela w Bydgoszczy. Polegały one na analizie dokumentacji medycznej 150 chorych w przedziale wieku od 28 do 95 lat, hospitalizowanych w 2009 roku, u których występowało ryzyko rozwoju odleżyn. Wyniki Odleżyna wystąpiła u co trzeciej osoby operowanej w trybie planowym i u co szóstej operowanej w trybie pilnym (p

Czytaj dalej »

Zastosowanie preparatów antyseptycznych zawierających dichlorowodorek oktenidyny w pielęgnacji i leczeniu zakażeń stopy cukrzycowej zgodnie z koncepcją TIME

W pracy przedstawiono koncepcję TIME w leczeniu i pielęgnacji owrzodzeń stopy cukrzycowej z wykorzystaniem preparatów zawierających oktenidynę jako substancję aktywną: Octenisept®, Octenisan®, Octenilin®. Użycie miejscowo działających środków przeciwdrobnoustrojowych – antyseptyków – możliwe jest podczas stosowania każdej ze składowej TIME, co w przypadku objętych infekcją owrzodzeń stopy cukrzycowej zwiększa szansę uzyskania sukcesu terapeutycznego.

Czytaj dalej »

Aktualne możliwości zastosowania matrycy Integra DRT do regeneracji skóry właściwej w leczeniu ran – podsumowanie doświadczeń własnych i przegląd piśmiennictwa

Od czasu pierwszego klinicznego zastosowania Integry® DRT jako matrycy zastępującej skórę właściwą minęło prawie 30 lat. Przez ten okres lista wskazań do stosowania Integry® uległa znacznemu poszerzeniu, co sprawiło, że obecnie jest szeroko akceptowanym materiałem nie tylko w leczeniu oparzeń, ale także w chirurgii rekonstrukcyjnej. Dzięki temu możliwa stała się pomoc znacznie większej grupie pacjentów, a ostateczne efekty leczenia chirurgicznego są bardziej zadowalające. Praca stanowi podsumowanie własnych doświadczeń klinicznych autorów oraz przegląd dostępnego piśmiennictwa, dotyczącego idei powstania Integry® DRT, jej budowy i etapów leczenia operacyjnego z jej wykorzystaniem. Dodatkowo, w artykule zawarto aktualne spektrum możliwych zastosowań matrycy jako substytutu skóry właściwej w leczeniu różnych ran. Rozważania te poszerzono o prezentację obecnych kierunków badań nad modyfikacjami technicznymi użycia tego materiału, prowadzonych w celu uzyskania poprawy wyników leczenia.

Czytaj dalej »

Pomiarowe metody służące planowaniu rekonstrukcji piersi u pacjentek po mastektomii

Rekonstrukcja piersi jest integralną częścią terapii chorych poddanych amputacji z powodu raka i polega na odtworzeniu objętości i kształtu wyniosłości piersiowej, w miarę symetrycznej, do przeciwległej strony ciała. Częstym sposobem odtwarzania piersi jest wszczepienie tkankowego ekspandera i jego zamiana na protezę podczas drugiej operacji. Precyzyjny dobór rozmiaru i kształtu protezy jest istotny dla ostatecznego wyniku operacji. Obecnie stosowane w praktyce klinicznej metody pomiarów piersi nie opisują dokładnie jej kształtu i objętości. W celu doboru protezy wyznaczane są liniowe odległości: wysokość, szerokość i projekcja istniejącej piersi. Dotychczas nie został powszechnie przyjęty żaden sposób pomiaru objętości piersi ze względu na wady dostępnych sposobów: antropometrycznego, przy użyciu mammometru, urządzenia Grossmana-Roundnera, za pomocą „odlewu” gipsowego lub z opatrunku termoplastycznego, jak i poprzez dostępne metody obrazowe: mammografię, USG, tomografię komputerową lub rezonans magnetyczny. Szczegółowe pomiary przed rekonstrukcją piersi mogą być pomocne do uzyskania bardziej naturalnej krzywizny jej powierzchni, symetrycznego rozmiaru operowanej okolicy i poziomu fałdu podpiersiowego względem przeciwległej strony ciała. Nowoczesnym sposobem antropometrycznej analizy powierzchni ciała jest jego trójwymiarowe obrazowanie. Skanowaniem 3D określa się metodę przenoszenia rzeczywistego kształtu, np. okolicy piersiowej, do jej cyfrowej postaci. W celu dokładnego przedoperacyjnego planowania możliwe jest wyznaczenie: liniowych pomiarów i kątów, objętości istniejącej piersi, przybliżonej objętości samego gruczołu, całkowitego pola powierzchni skóry otaczającej narząd, krzywiznę i wypukłość piersi oraz pole powierzchni anatomicznych podjednostek operowanej okolicy. Sugeruje się, by przedoperacyjna analiza u pacjentek po jednostronnej mastektomii była wykonywana przy użyciu skanera 3D w celu standaryzacji i dokładności wyników.

Czytaj dalej »

Wyniki kontrolowanych i porównawczych badań nad ranami niegojącymi się: zalecenia służące podniesieniu jakości danych w opiece i leczeniu ran

Zastosowanie w leczeniu ran zasad EBM (ang. Evidence Based Medicine) – praktyki medycznej opartej na dowodach – napotyka na wiele przeszkód ze względu na brak ujednoliconego podejścia, które mogłoby być stosowane w tej dziedzinie medycyny. W celu poprawy zaistniałej sytuacji, Europejskie Towarzystwo Leczenia Ran (EWMA – European Wound Management Association) powołało do życia Grupę ds. Dokumentacji Wyników Pacjenta (Patient Outcome Group), której celem jest opracowanie zaleceń dotyczących sposobów gromadzenia informacji klinicznej z dziedziny leczenia i opieki nad ranami. W niniejszym dokumencie, będącym owocem pracy tej grupy, określone są kryteria umożliwiające osiągnięcie wyników wysokiej jakości w randomizowanych badaniach kontrolowanych (RCT) i badaniach klinicznych, a także zasady planowania badań w celu uzyskania powtarzalnych wyników o wysokim stopniu spójności.

Czytaj dalej »

Odroczona, dwuetapowa rekonstrukcja piersi z użyciem wszczepów

Wstęp Obecnie na świecie w raku piersi wykonuje się więcej zabiegów oszczędzających niż amputacji. W Polsce wykrywalność raka w dalszym ciągu jest opóźniona, stąd jedynym ratunkiem dla chorej kobiety jest amputacja i rekonstrukcja piersi (jednoczasowa i wtórna). Metody odtwórcze oparte są na wykorzystaniu tkanek własnych (płaty skórno-mięśniowe uszypułowane i wolne) lub wszczepów z tworzyw sztucznych (ekspanderoproteza lub ekspander i proteza). Materiał i metody W Klinice Chirurgii Plastycznej, Rekonstrukcyjnej i Estetycznej UM w Łodzi w latach 90. ubiegłego wieku wykonano kilkadziesiąt rekonstrukcji piersi po amputacji płatami LD lub TRAM. Nowe zasady finansowania procedur medycznych przez NFZ wymusiły poszukiwanie prostszych metod leczenia. W latach 2006–2009 zakwalifikowano do rekonstrukcji 56 pacjentek w wieku 34–65 lat, które przebyły amputację piersi i leczenie uzupełniające co najmniej rok wcześniej. U trzech chorych zastosowano ekspanderoprotezy Beckera, zaś u pozostałych przeprowadzono leczenie dwuetapowe – najpierw wszczepienie ekspandera, a następnie jego wymiana na protezę. Wyniki U 42 pacjentek wyniki operacji (oceniane przez lekarza i pacjentkę co najmniej 6 miesięcy po zakończeniu rekonstrukcji) uznano za bardzo dobre, u 12 za dobre. U trzech chorych, które przebyły po amputacji RTG-terapię, powstała przetoka i wszczep musiał być usunięty. Wnioski Rekonstrukcja piersi po amputacji z użyciem wszczepów (ekspander i proteza) daje dobre wyniki estetyczne. Metoda jest mało obciążająca dla pacjentki i nie pozostawia dużych blizn. Często wskazana jest symetryzacja drugiej piersi, która nie jest ujęta w koszyku gwarantowanych świadczeń. Wcześniejsza RTG-terapia w zasadzie dyskwalifikuje zastosowanie wszczepów. Rozłożenie rekonstrukcji na dwa etapy (ekspander i proteza) pozwala na ewentualną korektę położenia protezy oraz jest bardziej opłacalna ekonomicznie w obecnym systemie finansowania.

Czytaj dalej »

Onkologiczny aspekt odroczonej rekonstrukcji piersi u pacjentek po mastektomii z powodu raka

Chirurgiczne leczenie raka piersi polega na operacji oszczędzającej (u 60% pacjentek) lub radykalnej mastektomii (w 40% przypadków), a rekonstrukcja wyniosłości piersiowej powinna być integralną częścią terapii chorych po amputacji. Wykonanie operacji odtwórczej nie ma wpływu na ewentualny rozwój choroby nowotworowej ani na możliwość wykrycia wznowy miejscowej. Przedmiotem naukowych dyskusji jest optymalny okres, który powinien upłynąć pomiędzy mastektomią a rekonstrukcją. Wystąpienie powikłań po natychmiastowej rekonstrukcji piersi może opóźnić tę terapię. Odtworzenie piersi po amputacji w późniejszym czasie nie koliduje z adjuwantową terapią operowanej okolicy (chemio- i/lub radioterapią), pozwala na ocenę porównawczą przeciwległej piersi przed zakończeniem rekonstrukcji i umożliwia wdrożenie ewentualnego leczenia onkologicznego lub korekty kształtu istniejącego sutka. Zastosowanie ekspandera i protezy w celu odtworzenia wyniosłości piersiowej zapewnia bardzo dobre wyniki u prawidłowo zakwalifikowanych pacjentek i ma liczne zalety w porównaniu z użyciem do rekonstrukcji własnych tkanek. Umiejscowienie protezy pod mięśniem piersiowym nie ingeruje w onkologiczną obserwację pacjentki. Zgodnie ze stanowiskiem wielu chirurgów, odroczona, dwuetapowa rekonstrukcja piersi jest więc wskazana u większości pacjentek po mastektomii. U chorych poddanych RTG-terapii powinno rozważyć się rekonstrukcję z użyciem własnych tkanek.

Czytaj dalej »

Korelacja wad wrodzonych rąk z innymi zaburzeniami rozwojowymi − analiza 112 przypadków

 Rozwój ręki i kończyny górnej jest wynikiem skomplikowanej sekwencji wydarzeń mających miejsce pomiędzy czwartym a ósmym tygodniem życia płodowego. Wzrost w trzech płaszczyznach, który rozpoczyna się na brzuszno-bocznej stronie zarodka, jest wynikiem działania białek sygnalizacyjnych zwanych sonic hedgehog, Wnt7a czy grupy białek FGF. Interakcja pomiędzy szczytowym grzebieniem ektodermalnym, strefą aktywności polaryzacyjnej, jak i interakcja pomiędzy ektodermą i leżącą poniżej mezodermą, są odpowiedzialne za formowanie się kończyny. Wpływ różnych czynników może spowodować mutację któregoś z genów grupy HOX. Kliniczną manifestacją takiej mutacji jest powstanie wrodzonej wady ręki, która może być spontaniczna lub dziedziczna, izolowana lub skorelowana z innymi wadami. Autorzy przedstawiają analizę 112-osobowej grupy pacjentów, prezentując znane i nieopisane zespoły wad skorelowanych z wadami ręki. Celem pracy jest analiza korelacji pomiędzy wadami ręki a wadami twarzoczaszki, układu naczyniowego, moczowo-płciowego i pokarmowego, jak i przedstawienie typów wad towarzyszących.

Czytaj dalej »

Opatrunki hydrofobowe w leczeniu ran

Opatrunki hydrofobowe znajdują coraz szersze zastosowanie w leczeniu ran. Ich właściwości oparte są na zjawisku hydrofobowości – wzajemnym oddziaływaniu dwóch cząsteczek o powierzchni hydrofobowej, które łącząc się ze sobą, odpychają cząsteczkę wody. Większość drobnoustrojów odpowiedzialnych za zakażenie ran posiada powierzchnię hydrofobową. Podczas stosowania opatrunku dochodzi do adhezji drobnoustroju do hydrofobowego włókna opatrunku. Przy jego zmianie przyległe drobnoustroje są usuwane z rany, co prowadzi do stworzenia bardziej korzystnych warunków w procesie gojenia. W artykule przedstawiono możliwości zastosowania opatrunków hydrofobowych Sorbact®, zarówno w oparciu o dotychczasowe piśmiennictwo, jak i doświadczenia własne.

Czytaj dalej »

Wpływ czterowarstwowej kompresjoterapii na zmniejszenie objętości kończyny dolnej u chorych z przewlekłą niewydolnością żylną

Wstęp Kompresjoterapia jest uznaną i potwierdzoną metodą leczenia przewlekłej choroby żylnej (PChŻ) kończyn dolnych stosowaną od wielu wieków. Skuteczność leczenia uciskowego można oceniać, monitorując zmniejszenie obwodów i objętości kończyn dolnych oraz gojenie i częstość nawrotów owrzodzeń u chorych. Celem pracy była ocena skuteczności zastosowania kompresjoterapii czterowarstwowej z wykorzystaniem opaski z pastą cynkową w porównaniu do metody jednowarstwowej u pacjentów z przewlekłą chorobą żylną kończyn dolnych. Materiał i metoda Materiał obejmował grupę 28 pacjentów z przewlekłą chorobą żylną według klasyfikacji CEAP C3−5s, Ep, As, Pr,o (klasa C3 obejmowała 20 pacjentów, klasa C4 – 6 pacjentów, klasa C5 – 2); w tym 24 kobiety w przedziale wieku 18−76 lat oraz 4 mężczyzn w wieku 46−54 lat. Wszyscy chorzy leczeni byli ambulatoryjnie w Poradni Chirurgicznej. W pierwszym etapie badania u wszystkich chorych zastosowano kompresjoterapię jednowarstwową przy użyciu bandaża o małej rozciągliwości przez okres 7 dni, a następnie po siedmiodniowej przerwie w leczeniu uciskowym zastosowano metodę czterowarstwową z wykorzystaniem opaski z pastą cynkową również przez 7 dni. U wszystkich badanych przed, jak i po zastosowaniu poszczególnej metody, wykonano pomiar obwodu kończyny dolnej oraz jej objętości przy użyciu pletyzmografii bezpośredniej wodnej. Wyniki W grupie 28 pacjentów z przewlekłą chorobą żylną, u których zastosowano kompresję czterowarstwową, uzyskano znaczące zmniejszenie obwodów kończyn dolnych średnio: na poziomie 5 cm nad kostką przyśrodkową o 4 cm, w najszerszym miejscu łydki o 3 cm i na wysokości głowy kości strzałkowej o 3 cm w porównaniu do metody jednowarstwowej. Uzyskano także zmniejszenie objętości badanych kończyn dolnych średnio o 340 ml w metodzie czterowarstwowej, natomiast w metodzie jednowarstwowej o 116 ml. Wnioski Czterowarstwowa kompresjoterapia z wykorzystaniem opaski z pastą cynkową znamiennie statystycznie zmniejsza objętość kończyn dolnych w porównaniu do metody jednowarstwowego bandażowania.

Czytaj dalej »

Metody oceny i postępowanie z raną nowotworową – przegląd piśmiennictwa

Szacuje się, że przerzutowe rany nowotworowe występują u 5–10% dorosłych pacjentów leczonych onkologicznie z powodu nowotworu gruczołu piersiowego, okolicy głowy i szyi, odbytnicy i odbytu, sromu. Rany, zwłaszcza w obrębie głowy, szyi i klatki piersiowej, wiążą się z dużym ryzykiem powikłań i niekorzystnym rokowaniem. Nieuleczalne owrzodzenia mogą przybierać formę kraterowatych, krwawiących wrzodów lub kalafiorowatych, proliferujących guzów. Stanowią bardzo trudny problem terapeutyczny, pielęgnacyjny, psychosocjalny oraz są przyczyną dodatkowych cierpień chorego, przez co w znacznym stopniu obniżają subiektywną jakość życia. Wystąpienie ran wiąże się z nieprzyjemnym zapachem, dużym wysiękiem, krwawieniem, bólem, zdeformowaniem danej okolicy ciała oraz izolacją społeczną chorego. Cel pracy Przedstawienie metod oceny i postępowania z raną nowotworową. Materiał i metody W pracy wykorzystano analizę dostępnej literatury przedmiotu zarówno pielęgniarskiej, jak i lekarskiej, podejmującej problematykę ran nowotworowych. Analizą objęto literaturę zamieszczoną w bazach: PubMed, EBSCO, Springer, Medscape oraz w krajowych zasobach internetowych wydawnictw: Borgis, Via Medica, Termedia. Podstawę wyszukiwania literatury stanowiły słowa kluczowe: rana nowotworowa, opieka, pielęgniarka. Wyniki Pomimo iż występowanie ran nowotworowych nie jest częste, stwarza duży problem w leczeniu i pielęgnacji chorego. Pacjenci z ranami nowotworowymi wymagają kompleksowej opieki z powodu destrukcji tkanek wywołanej progresją rany i zaawansowaniem choroby nowotworowej. Postępowanie jest uwarunkowane stanem ogólnym oraz miejscową oceną rany. W tym celu wykorzystuje się różne metody. Wnioski Należy podejmować badania w poszukiwaniu najlepszej metody oceny rany i postępowania. Pielęgniarka odgrywa ważną rolę w opiece nad chorym z raną nowotworową.

Czytaj dalej »

Leczenie ran oparzeniowych powstałych w wyniku użycia białego fosforu w warunkach polowych

Biały fosfor jest używany w wielu typach pocisków w działaniach wojennych, ale także w wielu sytuacjach cywilnych życia codziennego, przemysłu i rolnictwa. Zapala się samoistnie w kontakcie z powietrzem, powoduje specjalną kategorię głębokich oparzeń oraz toksyczne uszkodzenie wielu narządów. Zgon następuje nawet w przypadku oparzenia niewielkich powierzchni ciała. Artykuł jest przeglądem możliwości leczenia, szczególnie wskazówek pierwszej pomocy, wstępnego leczenia, szybkiej neutralizacji wbitych cząstek białego fosforu oraz opracowania dotkniętych działaniem fosforu obszarów, także zaleceń wczesnej pomocy chirurgicznej oraz rekomendacji sposobów leczenia. Opisano aktualną wiedzę na temat wpływu fosforu białego na porażonych oraz wysiłki w celu poprawy optymalnej pomocy medycznej na polu walki. Autor jest konsultantem wojskowej służby zdrowia w dziedzinie chirurgii plastycznej i leczenia oparzeń.

Czytaj dalej »

Konferencja Naukowo-Szkoleniowa Polskiego Towarzystwa Leczenia Ran „Modele kompleksowej opieki nad raną – skutecznie i bezpiecznie”

Czytaj dalej »

Wytyczne Grupy Ekspertów w sprawie gojenia owrzodzeń żylnych goleni

Owrzodzenia żylne goleni występują u około 1% dorosłej populacji, stanowiąc istotną przyczynę niesprawności, obniżonej jakości życia i znacznych kosztów opieki medycznej. Wytyczne zostały opracowane przez zespół specjalistów różnych dziedzin medycyny celem optymalizacji zasad postępowania z pacjentem z owrzodzeniem żylnym goleni. Dokument obejmuje podstawowe informacje dotyczące epidemiologii, czynników ryzyka, patofizjologii, symptomatologii klinicznej oraz diagnostyki, z uwzględnieniem różnicowania postaci owrzodzeń goleni. Szczególny nacisk został położony na ustalenie etiologii owrzodzenia i odpowiednie postępowanie przyczynowe. Do skutecznych metod przyspieszających gojenie się owrzodzeń żylnych zalicza się kompresjoterapię, farmakoterapię pentoksyfiliną i sulodeksydem, metody chirurgiczne usuwania żył powierzchownych i zamykania niedrożnych żył łączących. Miejscowe leczenie owrzodzeń żylnych goleni należy prowadzić zgodnie ze strategią TIME, uwzględniającą opracowanie tkanek, kontrolę zakażenia rany, utrzymanie jej właściwej wilgotności i stymulację naskórkowania. W przyspieszeniu gojenia szczególnie przydatne są specjalistyczne opatrunki. W szczególnych sytuacjach może pojawić się konieczność podawania ogólnoustrojowo antybiotyków i środków przeciwbólowych czy leczenia żywieniowego. Istotnym elementem postępowania jest edukacja pacjenta oraz prewencja wtórna, obejmująca modyfikację stylu życia. Opieka nad pacjentem z owrzodzeniem żylnym goleni powinna być prowadzona przez wielospecjalistyczny zespół z udziałem wykwalifikowanej pielęgniarki.

Czytaj dalej »

Wspomnienie o Profesorze Jacku Puchale

Profesor Jacek Puchała to chirurg perfekcjonista, lekarz bezgranicznie oddany leczeniu dzieci.Jego zawodowe pasje można podzielić na dwie dziedziny. Jako specjalista chirurgii dziecięcej i specjalista chirurgii plastycznej poświęcił się leczeniu oparzeń oraz chirurgii rekonstrukcyjnej. Od najwcześniejszych lat pracy zajmował się unikalnym tematem korekcji wad wrodzonych rąk. Z tej dziedziny napisał pracę doktorską, a następnie habilitował się na opracowanej przez siebie modyfikacji centralizacji nadgarstka w wadach promieniowych ręki i kończyny górnej. Był często ostatnią deską ratunku dla dzieci z najbardziej skomplikowanymi wadami ręki z całego kraju. Zamiłowanie do chirurgii ręki przełożyło się również na leczenie ostrych urazów. I tak rozpoczęła się prawdziwa przygoda Profesora z mikrochirurgią./p>

Czytaj dalej »

Wolny unaczyniony przeszczep strzałki jako przykład zastosowania w rekonstrukcji jednokostnego przedramienia u dziecka

Wolny unaczyniony przeszczep kości strzałkowej jest jedną z najcenniejszych mikrochirurgicznych metod rekonstrukcji ubytków kostnych pourazowych i ponowotworowych. U dzieci poniżej 5. roku życia zabiegi mikrochirurgiczne obciążone są większym ryzykiem powikłań wynikającym z niekorzystnej proporcji masy unaczynionych i przenoszonych tkanek w stosunku do małej średnicy zespalanego pęczka naczyniowego. W pracy przedstawiono przypadek 7-letniego chorego z rozpoznaniem dysplasia fibrosa cystica radii dextri, który został zakwalifikowany do leczenia chirurgicznego niestabilności kostnej, z powodu stawu rzekomego przedramienia prawego. Wadzie tej towarzyszył niedorozwój kości łokciowej. Chłopiec w wieku 4 lat przebył rekonstrukcję układu kostnego kończyny górnej, dominującej wolnym, nieunaczynionym przeszczepem kości strzałkowej. Odległym powikłaniem tej operacji była całkowita resorpcja przeszczepionej kości z nawrotem stawu rzekomego. W wieku 7 lat podjęto próbę rekonstrukcji przedramienia wolnym unaczynionym przeszczepem kości strzałkowej. Wykonano jednocześnie zespolenie kości promieniowej, strzałkowej i łokciowej, wytwarzając jedno-kostne przedramię, stabilizowane czasowo drutem Kirschnera. Uzyskano pełną stabilizację przedramienia oraz potwierdzoną radiologicznie przebudowę elementów kostnych z poprawą ich mineralizacji. Uzyskany efekt operacji przywrócił zadowalającą funkcję przedramienia i ręki i wydaje się być wartościową metodą korekcji przed- stawionej nieprawidłowości.

Czytaj dalej »

Czynniki ryzyka rozwoju odleżyn u chorych po amputacji kończyny dolnej

Celem badań była ocena ryzyka rozwoju odleżyn u chorych poddanych zabiegowi amputacji kończyny dolnej z powodu miażdżycy. Materiał i metoda Badaniami objęto grupę 52 chorych z miażdżycą tętnic kończyn dolnych, zakwalifikowanych do amputacji kończyny na poziomie uda. Oceny ryzyka rozwoju odleżyn według parametrów skali Doreen Norton dokonywano 1 raz dziennie przez 6 kolejnych dni po zabiegu operacyjnym w Katedrze i Klinice Chirurgii Ogólnej Collegium Medicum, SP ZOZ Szpitala Wojewódzkiego im. dr. J. Biziela w Bydgoszczy. Wyniki U chorych występowało wysokie ryzyko rozwoju odleżyn. Porównanie pierwszej i szóstej doby pooperacyjnej wskazuje na obniżenie ryzyka średnio o 3 pkt. (różnica znamienna statystycznie przy t=6,23; p

Czytaj dalej »

Leczenie zniekształceń twarzy po oparzeniach

Pośrednie i głębokie oparzenia twarzy będące konsekwencją urazów termicznych, chemicznych i elektrycznych zawsze prowadzą do powstania blizn i/lub przykurczów bliznowatych. Leczenie tych zmian, pomimo różnorodności stosowanych terapii (chirurgicznych i zachowawczych), pozwala raczej na poprawę niż całkowite przywrócenie prawidłowej funkcji i wyglądu zajętych tkanek. Najczęściej monoterapia jest zastępowana połączeniem kilku wybranych metod. Operacje odtwórcze pooparzeniowych zniekształceń twarzy obejmują korekcję blizn bądź ich wycięcie i zamknięcie ubytków przeszczepami skóry lub różnymi sposobami plastyki płatowej. Uzupełnieniem leczenia chirurgicznego jest zastosowanie mniej inwazyjnych terapii – fizykalnych i farmakologicznych. Celem pracy jest przedstawienie wybranych metod – chirurgicznych, fizykalnych i farmakologicznych – w leczeniu pooparzeniowych zniekształceń twarzy, w aspekcie uzyskania optymalnych wyników czynnościowych i estetycznych.

Czytaj dalej »

Rola hialuronianu w procesie gojenia ran

Historia hialuronianu sięga lat 30-tych XX wieku, kiedy to został odkryty w ciele szklistym oka. Należy on do obszernej grupy glikozaminoglikanów i jest składową prawie wszystkich tkanek ludzkiego ciała. Hialuronian, będąc jedną z najbardziej higroskopijnych molekuł w naturze, zapewnia skórze odpowiednie nawilżenie i napięcie, uczestnicząc jednocześnie w procesach jej starzenia, gdyż wraz z wiekiem zmniejsza się w niej jego ilość. Od lat znane są jego pozytywne właściwości wpływania na szybkość gojenia się ran. Znajduje to swoje bezpośrednie przełożenie w tworzeniu coraz to doskonalszych opatrunków, które odgrywają istotną rolę w procesie leczenia, zwłaszcza trudno gojących się ran i owrzodzeń. Dzięki swoim właściwościom stanowi on inspirację do poszukiwania coraz to nowszych jego zastosowań klinicznych.

Czytaj dalej »

Mieszane, tętniczo-żylne owrzodzenie kończyny dolnej. Opis przypadku

Rany przewlekłe stanowią poważne powikłanie różnych chorób i zaburzeń związanych z miejscową redukcją przepływu krwi w naczyniach żylnych i tętniczych. Opracowanie łożyska rany obejmuje cztery elementy procesu TIME i pozwala zoptymalizować warunki istniejące w ranie oraz poprawić wskaźniki gojenia. Obejmuje działania związane z usuwaniem martwych tkanek, kontrolą zakażenia, regulacją poziomu wilgotności i poprawą procesu proliferacji komórek. Niewłaściwie leczona rana może rozprzestrzeniać się w głąb tkanek. Zwiększenie skuteczności leczenia ran przewlekłych wymaga organizacji i wdrożenia kompleksowej terapii ukierunkowanej na etiologię i działania miejscowe. W niniejszym artykule przedstawiono możliwości leczenia owrzodzenia kończyn o etiologii mieszanej.

Czytaj dalej »

Osteoprotegeryna – czy nowy marker procesu miażdżycowego pomoże w wykrywaniu osób zagrożonych amputacją?

Spośród wielu cytokin odgrywających rolę w patogenezie procesu miażdżycowego, w ostatnim czasie wiele zainteresowania poświęca się osteoprotegerynie. Jedną z podstawowych funkcji glikoprotein układu OPG/RANKL/RANK jest regulacja procesów związanych z przebudową tkanki kostnej. W świetle najnowszych badań wydaje się, że zaburzenia równowagi pomiędzy poszczególnymi składowymi osi OPG/RANKL/RANK mogą być jedną z głównych przyczyn zjawisk, takich jak utrata gęstości mineralnej tkanki kostnej, ale także pozakostna kalcyfikacja. Wykazano, iż u osób z zespołem stopy cukrzycowej stężenie OPG w surowicy jest wyższe niż u osób bez tego zespołu oraz w grupie kontrolnej osób bez cukrzycy. Wydaje się, że układ OPG/RANK/RANKL bierze udział w kalcyfikacji naczyń, który leży u podłoża wielu powikłań, w tym zespołu stopy cukrzycowej. Stan wiedzy o mechanizmach działania układu OPG/RANKL/RANK w zmienionych chorobowo naczyniach daje wiele możliwości wykorzystania w diagnostyce, ocenie klinicznej oraz leczeniu zmian naczyniowych.

Czytaj dalej »