Archiwa: Project

Metody pielęgnacji ran po zabiegach wulwektomii

Rak sromu nie jest częstym schorzeniem. Najczęściej choroba diagnozowana jest u starszych kobiet. W badaniach patogenetycznych wyodrębniono wiele czynników zwiększonego ryzyka zachorowania na raka sromu, między innymi: wiek, choroby infekcyjne, choroby genetyczne. Obecnie u pacjentek z tą jednostką chorobową wykonuje się operacje sposobem Way’a, Hackera oraz nowatorską metodą resekcji sromu z usunięciem węzła wartowniczego. Gojenie ran po tego rodzaju zabiegach jest długotrwałe. Dodatkowo pacjentki po rozległych operacjach często mają trudności z oddawaniem moczu, co wikła okres pooperacyjny i powoduje konieczność utrzymywania cewnika w pęcherzu moczowym przez długi okres czasu. W niniejszej pracy przedstawiono postępowanie pielęgnacyjne po operacjach wulwektomii.

Czytaj dalej »

Leczenie odleżyn w obrębie stóp u pacjentów leżących, długoterminowych, z cukrzycą i niedokrwieniem kończyn dolnych – opis przypadku

Opieka nad pacjentem leżącym z chorobą metaboliczną, jaką jest cukrzyca, oraz z niedokrwieniem kończyn dolnych wymaga wdrażania intensywnych, wielodyscyplinarnych działań. U diabetyków dochodzi do rozwoju wielu niebezpiecznych powikłań, tj.: retinopatii, nefropatii, neuropatii (mikroangiopatie), choroby niedokrwiennej serca, udaru mózgu, niedokrwienia kończyn dolnych (makroangiopatie). Niedokrwienie kończyn dolnych często towarzyszy cukrzycy i może objawiać się jako: chromanie przestankowe, krytyczne niedokrwienie kończyn, owrzodzenia podudzi i stop oraz martwica, która w konsekwencji może doprowadzić do amputacji kończyny. Leczenie pacjentów chorych na cukrzycę powikłaną zespołem stopy cukrzycowej (ZSC) niedokrwiennej stanowi bardzo trudny problem i często kończy się niepowodzeniem. W niniejszej pracy przedstawiono dwa przypadki pacjentów objętych opieką pielęgniarką długoterminową domową, cierpiących na cukrzycę typu 2, niedokrwienie kończyn dolnych oraz inne choroby. U chorych doszło do powstania odleżyn w obrębie stop. Dzięki wdrożeniu intensywnego interdyscyplinarnego leczenia zgodnego z obowiązującymi zaleceniami, w obu przypadkach leczenie zakończyło się sukcesem.

Czytaj dalej »

Martwicze uszkodzenie skóry i tkanki podskórnej przedramienia jako powikłanie założonej kaniuli dożylnej – opis przypadku

Zapewnienie dostępu do żylnego układu krwionośnego to jedna z podstawowych procedur terapeutycznych stosowanych w opiece nad chorymi. Kaniule obwodowe umożliwiają podawanie drogą dożylną leków, krwi i jej składników. Pozostawienie kaniuli w naczyniu wiąże się z ryzykiem powikłań miejscowych i ogólnych. Do najczęstszych zalicza się: miejscowy obrzęk, stan zapalny oraz zakażenie krwi związane z obecnością cewnika. Celem pracy było przedstawienie postępowania terapeutycznego u pacjenta z martwiczym uszkodzeniem skory i tkanki podskórnej przedramienia jako powikłania założonej kaniuli dożylnej.

Czytaj dalej »

Zastosowanie fizykalnych metod terapeutycznych i maści własnej receptury w gojeniu rany jamy ustnej – opis przypadku

W przebiegu leczenia endodontycznego płukanie kanałów korzeniowych stanowi bardzo istotną i nieodłączną procedurę postępowania. Najczęściej stosowany w tym celu jest podchloryn sodu, dostępny na rynku w rożnych stężeniach – od 0,5% do 5,25%. Powikłania pod postacią przepchnięcia podchlorynu – pomimo częstego używania tego antyseptyku – zdarzają się rzadko. Mają jednak niekiedy poważne następstwa, z utratą leczonego zęba włącznie. Bezpośrednio po przedostaniu się podchlorynu poza wierzchołek pacjenci zgłaszają silny, piekący ból. Pojawiają się także następujące objawy: obrzęk okolicznych tkanek, wysięk krwawy, owrzodzenie, martwica, dodatkowo może uformować się ropień. Do Katedry i Zakładu Propedeutyki i Fizykodiagnostyki Stomatologicznej Pomorskiego Uniwersytetu Medycznego w Szczecinie zgłosił się pacjent (63 lata) w celu rehabilitacji zmiany martwiczej, usytuowanej w dnie przedsionka jamy ustnej, powstałej w przebiegu leczenia endodontycznego zęba przedtrzonowego w żuchwie po stronie lewej. Zabiegi fizykoterapii przeprowadzono z zastosowaniem generatorów ozonu w podaży dotykowej i gazowej aparatami Ozony- TronR i Ozotop. W celu uzupełnienia terapii fizykalnej wprowadzono zabiegi magnetostymulacji z wykorzystaniem pola elektromagnetycznego, generowanego ze sterownika systemu Viofor JPS. Dodatkowo wykonywano zabiegi magnetoledoterapii, stosując aplikator świetlny mieszany, emitujący promień czerwony (630 nm) i podczerwony (855 nm) skorelowany z polem elektromagnetycznym. Pacjentowi polecono rownież stosowanie miejscowo maści własnej receptury, w skład ktorej wchodziły: SolcoserylR, AlantanR, DexadentR, Metronidazol i Panthenol. Po trzech tygodniach aplikacji fizykalnych zaobserwowano brak nacieku zapalnego i zmian martwiczych w przedsionku jamy ustnej. Pozostała jedynie blizna i zagłębienia po zaistniałym powikłaniu w przebiegu leczenia endodontycznego.

Czytaj dalej »

Rola kolagenu w procesie gojenia ran

Kolagen stanowi ważny składnik macierzy pozakomórkowej, odgrywający kluczową rolę w procesie gojenia ran. Głównymi typami komórek, zdolnymi do odkładania kolagenu w miejscu zranienia, są keratynocyty i fibroblasty. Proces ten rozpoczyna się podczas fazy proliferacyjnej gojenia i jest ściśle regulowany. Zaburzenia syntezy i struktury tego białka są charakterystyczne dla wielu schorzeń o charakterze chronicznym, dlatego też konieczne jest opracowanie terapii bazujących na kolagenie.

Czytaj dalej »

Uszkodzenia skóry związane z wilgocią

„Uszkodzenie skóry związane z wilgocią” (MAD) to termin, który został wprowadzony w celu określenia szeregu zmian skórnych, powstałych na skutek długotrwałej ekspozycji naskórka na wilgoć. Tego rodzaju zmiany na skórze – których przyczyną jest długotrwały kontakt z moczem, kałem, potem lub wysiękiem z rany – często występują u pacjentów hospitalizowanych. Problem ten jest rzadko poruszany w polskich publikacjach medycznych. Bardzo często uszkodzenia skóry związane z wilgocią są mylone przez lekarzy i pielęgniarki z odleżynami. Dlatego ważne jest, aby w przypadku MAD umieć prawidłowo ocenić i zdiagnozować problem oraz dokonać odpowiedniego wyboru sposobu pielęgnowania i leczenia.

Czytaj dalej »

Zespół stopy cukrzycowej – najczęstsze powikłanie cukrzycy – opis przypadku

Spośród wielu rodzajów ran przewlekłych na szczególną uwagę zasługują rany powstałe w przebiegu cukrzycy. W wyniku trwającej przez dłuższy czas hiperglikemii dochodzi do dysfunkcji komórek śródbłonka oraz zaburzeń mięśni gładkich, co w efekcie prowadzi do zwężenia światła naczynia tętniczego oraz wzrostu krzepliwości. Palenie tytoniu i hiperlipidemia oraz inne czynniki przyczyniają się do rozwoju miażdżycy naczyń obwodowych. Angiopatie obwodowe prowadzą do niedokrwienia skóry, tkanek miękkich i kości w obrębie stóp i kończyn dolnych oraz są przyczyną zmian troficznych, martwicy i owrzodzeń. W niniejszej pracy przedstawiono opis przypadku pacjenta z zespołem stopy cukrzycowej (ZSC), u którego podjęto postępowanie przyczynowe i miejscowe zgodne z rekomendacjami.

Czytaj dalej »

Skuteczna prewencja amputacji dużych w przebiegu zespołu stopy cukrzycowej. Zastosowanie terapii podciśnieniowej – opis przypadków

Powikłanie cukrzycy pod postacią zespołu stopy cukrzycowej (ZSC) stanowi epidemiologiczny oraz zdrowotny problem. W ciągu najbliższych lat – zarówno w Polsce, jak i na całym świecie – można spodziewać się wzrostu liczby chorych z zaburzonym metabolizmem glukozy. Tym samym także częstość występowania różnorodnych objawów dotyczących stopy będzie systematycznie wzrastać. Tylko wczesne, odpowiednie oraz wielospecjalistyczne postępowanie umożliwi powstrzymanie progresji choroby oraz ograniczy konieczność amputacji kończyny dolnej. Jedną z nowoczesnych i – co istotne – skutecznych metod leczenia jest terapia podciśnieniowa (NPW T). Wykorzystanie systemu opatrunków podciśnieniowych zmniejsza odsetek wykonywanych amputacji, określanych jako duże. W niniejszej pracy przedstawiono skuteczną prewencję amputacji powyżej stawu skokowo-goleniowego z wykorzystaniem NPW T. Zgodnie z obecnym stanem wiedzy ten sposób zaopatrywania powikłań zespołu stopy cukrzycowej jest w pełni rekomendowany.

Czytaj dalej »

Oparzenie prądem wysokiego napięcia. Długotrwały proces leczenia ran powstałych w wyniku porażenia prądem elektrycznym – opis przypadku

Współcześnie – w dobie zaawansowania technologicznego – narażenie na niebezpieczeństwo związane z działaniem prądu elektrycznego stale wzrasta. Obrażenia spowodowane urazami wysokoenergetycznymi stanowią bezpośrednie zagrożenie życia. Po wstępnym zabezpieczeniu podstawowych funkcji układu krążenia, wyzwaniem staje się opieka nad raną oparzeniową. Prąd elektryczny – oprócz działania ogólnoustrojowego – przyczynia się także do rozległych uszkodzeń miejscowych. W przedstawionym w niniejszej pracy opisie przypadku zaprezentowano skuteczne zaopatrzenie ubytków tkankowych w następstwie porażenia prądem o wysokim napięciu >1000 V. Jednym z efektywnych sposobów redukcji powierzchni rany oparzeniowej jest zastosowanie terapii podciśnieniowej (NPW T). W przedstawionym przypadku skuteczne zaopatrzenie rany nie wymagało użycia technik chirurgii rekonstrukcyjnej. Zastosowanie terapii podciśnieniowej umożliwiło redukcję uszkodzeń na poziomie przedramienia.

Czytaj dalej »

Nowe możliwości w poradni leczenia ran przewlekłych w Bydgoszczy

Czytaj dalej »

Historia medycyny ratunkowej – od początków do czasów współczesnych

W codziennym życiu każdy człowiek może spotkać się z sytuacją, która będzie wymagała udzielenia pierwszej pomocy. W niniejszej pracy Autorzy przedstawili historię rozwoju medycyny ratunkowej aż do czasów współczesnych.

Czytaj dalej »

Komplikacje w procesie gojenia rany po aplikacji przeszczepu skórnego – opis przypadków

Rany przewlekłe stanowią aktualny problem zarówno medyczny oraz społeczny, jak i ekonomiczny. Wśród wielu rodzajów ran przewlekłych wyróżnia się rany powstałe po nieudanych aplikacjach przeszczepów skórnych. Proces gojenia często jest obciążony wpływem czynników zewnętrznych i/lub wewnętrznych, co utrudnia i wydłuża gojenie się ubytku. Postępowanie miejscowe wiąże się przede wszystkim ze wspieraniem fizjologicznego procesu oczyszczania i odnowy uszkodzonych tkanek. W niniejszej pracy przedstawiono dwa opisy przypadków, dotyczące ran powstałych w przebiegu zaburzonego procesu gojenia po aplikacji przeszczepu skórnego. U obydwu pacjentek leczonych operacyjnie i zachowawczo, dzięki zastosowaniu odpowiednio dobranego postępowania miejscowego (zgodnego ze standardami), uzyskano efekt w postaci wygojenia owrzodzenia.

Czytaj dalej »

Rola miodu w procesie gojenia ran

Miód był stosowany od najdawniejszych czasów zarówno w celach spożywczych, jak i leczniczych. W okresie ostatnich kilku dekad stał się obiektem badań laboratoryjnych oraz klinicznych i znalazł swoje miejsce w nowoczesnej medycynie. Dowiedziono, że miód ma hamujący wpływ na wiele gatunków bakterii oraz posiada właściwości przeciwutleniające i immunomodulujące. Jest z powodzeniem stosowany w celu przyspieszenia i ułatwienia gojenia ran.

Czytaj dalej »

Nowa metoda leczenia i oczyszczania trudno gojących się ran

Rana trudno gojąca się to rana, w przypadku której proces gojenia zatrzymał się przez pewien okres na jednym z etapów i nie postępuje. W celu usuwania tkanki martwiczej, zanieczyszczeń obcych oraz bakterii utrudniających gojenie niezbędne jest częste czyszczenie rany. Na przestrzeni ostatnich lat pojawiło się wiele nowatorskich technik oczyszczania ran. Przykładem obiecującej i skutecznej metody jest oczyszczanie rany przy użyciu opatrunku monofilamentowego Debrisoft®. Jest to nowoczesny produkt, umożliwiający mechaniczne usuwanie wilgotnej tkanki martwiczej, rozpadłych komórek oraz bakterii. Zastosowanie Debrisoftu ® omówiono w niniejszym artykule.

Czytaj dalej »

Zastosowanie opatrunków w leczeniu ran przewlekłych powikłanych infekcją wywołaną przez drobnoustroje w formie biofilmowej

Rany przewlekłe powikłane procesem infekcyjnym wywołanym przez drobnoustroje w formie biofilmowej mogą prowadzić do utraty zdrowia oraz życia pacjentów. Biofilm w ranach charakteryzuje się niezwykle wysoką opornością na aktywność środków przeciwdrobnoustrojowych oraz komórek układu odpornościowego. Eradykacja biofilmu z ran wymaga połączenia procedur opracowania chirurgicznego oraz zastosowania skutecznych antyseptyków, a także opatrunków aktywnych charakteryzujących się aktywnością przeciwdrobnoustrojową i zdolnością do sekwestracji patogenów. Nowoczesne opatrunki przeciwbiofilmowe są skutecznym narzędziem służącym do prewencji i eradykacji patogenów z rany, jednakże – biorąc pod uwagę wysoką zdolność adaptacyjną biofilmu – konieczne jest nieustanne poszukiwanie nowych rozwiązań mających na celu niedopuszczenie do rozwoju lub zatrzymanie toczącej się w ranie infekcji.

Czytaj dalej »

Potencjalna rola greliny w leczeniu ran

Grelina, 28-aminokwasowy peptyd, jest hormonem odgrywającym kluczową rolę w regulacji uczucia głodu i sytości. Wpływ na metabolizm ustroju wykazuje również poprzez regulację wydzielania innych hormonów, m.in.: hormonu wzrostu, ACTH, kortyzolu, IGF-1, glukagonu. Ponadto, w wyniku oddziaływania na receptor GHS-R1a w tkankach układu pokarmowego oraz śródbłonka naczyń wielu narządów, grelina ujawnia swoje działanie cytoprotekcyjne oraz antykachektyczne. Odkrycie to skłoniło badaczy do przyjrzenia się temu hormonowi w aspekcie jego udziału w procesie gojenia ran. Efekty badań potwierdziły te przypuszczenia. Istnieje zatem szansa wykorzystania w przyszłości greliny w praktyce klinicznej.

Czytaj dalej »

Wiedza personelu pielęgniarskiego na temat gojenia i leczenia ran

 Wstęp Według badań obecnie na świecie żyje blisko 20 milionów ludzi z przewlekłymi ranami. Odpowiedni poziom wiedzy personelu pielęgniarskiego na temat gojenia i leczenia ran wpływa pozytywnie na proces gojenia, zmniejsza powikłania oraz obniża koszty leczenia i hospitalizacji. Cel Celem badania była ocena poziomu wiedzy pielęgniarek/pielęgniarzy na temat gojenia i leczenia ran. Materiał i metody W badaniu wzięło udział 87 pracowników personelu pielęgniarskiego, aktywnych zawodowo, w wieku od 23 do 60 lat. Zastosowano metodę sondażu diagnostycznego. Wyniki Tylko 3,4% pielęgniarek/pielęgniarzy posiadało niski poziom wiedzy na temat leczenia i gojenia ran. 67,8% ankietowanych miało umiarkowaną wiedzę, a 28,8% – wysoki poziom wiedzy. Pielęgniarki i pielęgniarze w zdecydowanej większości pogłębiali wiedzę na temat gojenia i leczenia ran podczas studiów (67,8%) lub nabywali ją od lekarza/pielęgniarki albo innego członka zespołu medycznego (66,7%). Większą wiedzę w tym zakresie reprezentował personel pielęgniarski niepracujący na oddziałach chirurgicznych. Wnioski W badaniach wykazano, że wiedza pielęgniarek oraz pielęgniarzy na temat gojenia i leczenia ran jest na wystarczającym poziomie. Osoby biorące udział w badaniu potrafiły prawidłowo dobierać opatrunki, w zależności od rodzaju rany oraz sytuacji klinicznej.

Czytaj dalej »

Ocena i monitorowanie ryzyka rozwoju odleżyn według skali Norton u chorych hospitalizowanych w czterech oddziałach szpitalnych

Wstęp W profilaktyce i leczeniu ran odleżynowych kluczową rolę odgrywa identyfikowanie oraz eliminowanie  czynników ryzyka ich rozwoju. Jednym z narzędzi najczęściej wykorzystywanych do oceny ryzyka rozwoju odleżyn jest skala Norton. Z jej użyciem ocenia się elementy, takie jak: stan fizyczny i psychiczny pacjenta, aktywność i zdolność do samodzielnego poruszania się, prawidłowe funkcjonowanie zwieraczy odbytu i cewki moczowej. Cel Celem pracy była systematyczna ocena ryzyka rozwoju odleżyn i monitorowania zmian w punktacji skali Norton u chorych w trakcie hospitalizacji. Materiał i metody Badania prowadzono w czterech oddziałach Szpitala Uniwersyteckiego nr 2 im. dr. J. Biziela i wykorzystano w nich dane pacjentów z odleżynami (n=129) oraz chorych z wysokim ryzykiem rozwoju odleżyn, u których nie doszło do powstania odleżyn (n=638). Długość jednorodnej hospitalizacji badanych wynosiła co najmniej 5 dni. Szczegółowej analizie poddano codzienne oceny liczby punktów w skali Norton. Wyniki Grupę badaną stanowiło 767 chorych, u których łączna punktacja skali Norton w trakcie hospitalizacji osiągnęła ≤14 punktów. Pacjenci z odleżynami cechowali się istotnie niższą punktacją stanu fizycznego, stanu umysłowego, mobilności i nietrzymania moczu oraz istotnie niższą łączną punktacją w skali Norton (

Czytaj dalej »

I Forum Leczenia Ran Zakopane 2017

Czytaj dalej »

Efektywność wysokochłonnych opatrunków lipidokoloidowych zawierających włókna poliakrylanu i jony srebra w fazie zapalnej gojenia ran przewlekłych

Rany przewlekłe, niezależnie od różnorodnej etiopatogenezy, charakteryzują się zawsze spowolnieniem lub zatrzymaniem procesu gojenia. Najczęściej ma to miejsce we wstępnej fazie – oczyszczania – nazywanej także zapalną. Przyczynia się do tego niekorzystna charakterystyka rany: wysoki stopień zanieczyszczenia zdewitalizowanymi tkankami oraz nasilona kolonizacja bakterii zdolnych do tworzenia biofilmu. Niezależnymi czynnikami są współistniejące stany chorobowe osłabiające proces gojenia. W niniejszej pracy przedstawiono problematykę obniżonej efektywności fazy zapalnej ran przewlekłych, ze szczególnym uwzględnieniem koncepcji miejscowego wspomagania gojenia na tym etapie. Zaprezentowano aktualny stan wiedzy, dotyczący nowoczesnych opatrunków przeznaczonych do miejscowego leczenia ran, w przypadku których proces gojenia zatrzymał się w fazie zapalnej. Omówiono także obiecujące wyniki badań jednego z nowatorskich opatrunków z tej grupy, opartego na zaawansowanej technologii koherentnych włókien poliakrylanu, połączonych z matrycą lipidokoloidową, zawierającą aktywne jony srebra.

Czytaj dalej »

Rola tlenu w procesie gojenia ran

Tlen jest pierwiastkiem niezbędnym do prawidłowego gojenia ran. Aktywuje on w miejscu zranienia procesy związane z naprawą uszkodzonej tkanki poprzez wpływ na produkcję kolagenu oraz szereg czynników, takich jak między innymi: interleukiny, VEGF, PDGF, endotelina-1 oraz TGF-β. W ostatnich latach opracowano wiele metod terapeutycznych, opartych na podawaniu tlenu i ozonu na rany przewlekłe. Bardzo obiecujące jest wykorzystanie komór hiperbarycznych, mieszanek tlenowo-ozonowych oraz miejscowej tlenoterapii.

Czytaj dalej »

Złamanie otwarte kości przedramienia, szczególny rodzaj przewlekłej ranu urazowej – opis przypadku

U większości pacjentów leczenie złamania otwartego z towarzyszącymi mnogimi uszkodzeniami tkanek miękkich otaczających kość jest utrudnione i jednocześnie długotrwałe. Poza podstawowym postępowaniem – polegającym na repozycji oraz stabilizacji odłamów kostnych – konieczna jest również czasochłonna terapia urazowej rany przewlekłej. W większości przypadków niezbędne jest leczenie operacyjne oraz zastosowanie antybiotykoterapii o szerokim spektrum. W celu przyspieszonego oraz ostatecznego pokrycia ubytków tkankowych – oprócz podstawowego postępowania z raną – niezbędne okazują się dodatkowe procedury. W niniejszej pracy zaprezentowano korzyści płynące z wczesnego zastosowania miejscowej terapii podciśnieniowej (NPWT). Leczenie podciśnieniem – oprócz przyspieszenia procesu gojenia – na wielu płaszczyznach regeneracji tkankowej może skutecznie ograniczać ryzyko zakażenia powierzchownego (obejmującego tkanki miękkie) oraz głębokiego (penetrującego do kości i szpiku), które nierozerwalnie wiąże się z przebiegiem powikłanego złamania otwartego.

Czytaj dalej »

Rola argininy w procesie gojenia ran

Suplementacja argininy ma znamienny i pozytywny wpływ na proces gojenia ran. Jednakże mechanizmy leżące u podstaw tych procesów nie są do końca poznane. Sugeruje się, że pewną rolę odgrywa mediator wazodylatacji NO oraz dalsze procesy zachodzące podczas gojenia, tj.: indukcja angiogenezy, nabłonkowanie oraz powstawanie macierzy pozakomórkowej.

Czytaj dalej »

Efektywność wysokochłonnych opatrunków lipidokoloidowych zawierających włókna poliakrylanu i jony srebra w fazie zapalnej gojenia ran przewlekłych

Rany przewlekłe, niezależnie od różnorodnej etiopatogenezy, charakteryzują się zawsze spowolnieniem lub zatrzymaniem procesu gojenia. Najczęściej ma to miejsce we wstępnej fazie – oczyszczania – nazywanej także zapalną. Przyczynia się do tego niekorzystna charakterystyka rany: wysoki stopień zanieczyszczenia zdewitalizowanymi tkankami oraz nasilona kolonizacja bakterii zdolnych do tworzenia biofilmu. Niezależnymi czynnikami są współistniejące stany chorobowe osłabiające proces gojenia. W niniejszej pracy przedstawiono problematykę obniżonej efektywności fazy zapalnej ran przewlekłych, ze szczególnym uwzględnieniem koncepcji miejscowego wspomagania gojenia na tym etapie. Zaprezentowano aktualny stan wiedzy, dotyczący nowoczesnych opatrunków przeznaczonych do miejscowego leczenia ran, w przypadku których proces gojenia zatrzymał się w fazie zapalnej. Omówiono także obiecujące wyniki badań jednego z nowatorskich opatrunków z tej grupy, opartego na zaawansowanej technologii koherentnych włókien poliakrylanu, połączonych z matrycą lipidokoloidową, zawierającą aktywne jony srebra.

Czytaj dalej »