Archiwa: Project

Kolonizacja przewodu pokarmowego noworodków urodzonych drogą cięcia cesarskiego

Układ pokarmowy człowieka jest siedliskiem zróżnicowanego i zarazem dynamicznego ekosystemu bakteryjnego. Składa się z 1014 bakterii, szacunek komórek bakteryjnych do komórek ludzkich wynosi 10:1. Mikrobiota jelitowa odgrywa kluczową rolę w utrzymaniu zdrowia. Prawidłowa kolonizacja przewodu pokarmowego noworodka, pozwalająca utrzymać symbiozę między gospodarzem a drobnoustrojami, warunkuje prawidłowe funkcjonowanie układu immunologicznego oraz zapobiega pojawieniu się wielu chorób przez cały okres życia. Do właściwej kolonizacji przyczyniają się: ciąża bez powikłań, poród drogami i siłami natury oraz karmienie naturalne.

Czytaj dalej »

Kleszczowe zapalenie mózgu w Europie. Nowe zagrożenia

W ciągu ostatnich lat obserwuje się wzrost zachorowań oraz ekspansję na nowe terytoria wirusa kleszczowego zapalenia mózgu (KZM ). Zarejestrowane w Polsce przypadki wskazują na niemal dwukrotny wzrost zachorowań w 2016 roku, w porównaniu do roku 2015. Do zakażenia wirusem KZM dochodzi często na skutek niezauważonego ukłucia przez kleszcza (w odpowiednich warunkach ekspozycji). Większość zakażeń jest asymptomatycznych, dlatego – ze względu na brak potwierdzenia serologicznego i brak konieczności hospitalizacji – ilość rzeczywistych przypadków KZM pozostaje niedoszacowana. Problem niedostatecznej odporności przeciwwirusowej dotyczy licznej grupy osób z immunosupresją, leczonej z powodu innych chorób, szczególnie osób zamieszkujących tereny, na których występuje kleszczowe zapalenie mózgu. Przestrzeganie indywidualnej ochrony przed pokłuciem przez kleszcze może być niedostateczne. Zastosowanie szczepionki (szczególnie w przypadku, gdy mechanizmy odpornościowe są słabsze, np.: z powodu wieku i innych chorób oraz w grupie dzieci) u osób zamieszkujących obszary ryzyka jest najwłaściwszym postępowaniem chroniącym przed KZM.

Czytaj dalej »

Rola procedur higienicznych w obliczu narastającej oporności mikroorganizmów, z uwzględnieniem dezynfekcji jako jednego z kluczowych działań powstrzymujących rozprzestrzenianie się opornych szczepów bakterii

Dekontaminacja środowiska w placówkach medycznych wymaga wielopłaszczyznowego podejścia. Technika sprzątania oraz dobór preparatów do dezynfekcji skażonych powierzchni mają ogromny wpływ na ryzyko przenoszenia patogenów odpowiedzialnych za zakażenia szpitalne (HAI), zwłaszcza szczepów wielolekoopornych. Kluczowe znaczenie ma także stosowanie się personelu medycznego do obowiązujących procedur, szczególnie wytycznych dotyczących higieny rąk. Odpowiednie przygotowanie, wsparte właściwą kontrolą, oraz ustawiczne szkolenie wszystkich pracowników placówek medycznych odnośnie roli procedur dekontaminacyjnych to podstawowe działania zwiększające bezpieczeństwo pacjenta oraz powstrzymujące rozprzestrzenianie się opornych szczepów bakterii. Dekontaminacja odgrywa bardzo ważną rolę w medycynie, a co za tym idzie – w profilaktyce zakażeń.

Czytaj dalej »

Zastosowanie płata z sieci większej w chirurgii rekonstrukcyjnej – doświadczenia własne

Ubytki tkanek z towarzyszącą infekcją oraz martwicą kości stanowią duży problem terapeutyczny. Powstają najczęściej w wyniku urazu lub czynnika jatrogennego. Próby leczenia podejmowane w niewykwalifikowanych ośrodkach, najczęściej nieskuteczne, jedynie opóźniają przekazanie pacjenta do ośrodka referencyjnego, tym samym sprawiając, iż dalsze leczenie staje się niezwykle trudne. Cel pracy Przedstawienie zastosowania płata z sieci większej w chirurgii rekonstrukcyjnej na przykładzie chorych operowanych we Wschodnim Centrum Leczenia Oparzeń i Chirurgii Rekonstrukcyjnej w Łęcznej. Materiał i metody W latach 2011–2013 w ośrodku operowano siedmiu pacjentów z rozległymi pourazowymi lub jatrogennymi ubytkami tkanek z towarzyszącą infekcją oraz martwicą kości. W badanej grupie poddano ocenie wyniki leczenia chirurgicznego. Wyniki U wszystkich operowanych pacjentów uzyskano dobre wyniki leczenia. W jednym przypadku wystąpiło powikłanie w postaci częściowej brzeżnej martwicy płata, co nie wpłynęło na ostateczny efekt terapii. Wnioski Ubytki tkanek z towarzyszącą infekcją oraz martwicą kości stanowią duży problem terapeutyczny. Zastosowanie płata z sieci większej w rekonstrukcji pourazowych ubytków tkanek jest skuteczną metodą terapeutyczną.

Czytaj dalej »

Ocena wyników leczenia zachowawczego i wczesnego wycięcia martwicy oparzeniowej na podstawie analizy śmiertelności u rozlegle oparzonych

W leczeniu rozległych oparzeń rekomenduje się agresywną resuscytację, wprowadzenie odpowiedniego żywienia oraz przeprowadzenie chirurgicznego wczesnego wycięcia rany i jej zamknięcia, co ma korzystny wpływ na obniżenie liczby zgonow. Najważniejszym wskaźnikiem rokowniczym oraz jednocześnie skuteczności leczenia jest wskaźnik śmiertelności. Celem pracy była analiza tego wskaźnika u dorosłych po leczeniu operacyjnym i zachowawczym w oparzeniach głębokich ≥15% całkowitej powierzchni ciała (CPC). Badaniem objęto 142 oparzonych (88 mężczyzn i 54 kobiety), ktorzy przebywali w Oddziale Chirurgii Plastycznej i Oparzeń Wielospecjalistycznego Szpitala SP ZOZ w Nowej Soli w latach 2003–2006. Zachowawczo leczono 53 poszkodowanych (grupa zachowawcza – GZ), a operacyjnie – 89 (grupa operacyjna – GO). Wskaźnik śmiertelności oceniano w zależności od wieku i powierzchni oparzenia głębokiego. Na podstawie otrzymanych wynikow stwierdzono, że intensywność zgonow w obydwu grupach była bardzo zbliżona u poszkodowanych z powierzchnią oparzenia do 40% CPC. W pacjentow, u ktorych wielkość oparzenia wynosiła od 41 do 60% powierzchni ciała, obserwowano o 25% wyższą śmiertelność u osob leczonych zachowawczo niż u leczonych operacyjnie. Znamienne obniżenie wskaźnika liczby zgonow u osob po 60. roku życia z oparzeniami 21–40% CPC dotyczyło leczonych chirurgicznie (wycięcie martwicy), a nie – zachowawczo.

Czytaj dalej »

Leczenie infekcji kości wywołanych przez drobnoustroje w formie biofilmowej za pomocą antybiotyków i eksperymentalnych środków przeciwdrobnoustrojowych

Infekcje kości wywoływane przez drobnoustroje w formie biofilmowej stanowią istotny problem kliniczny. Ze względu na patomechanizm wyróżnia się zakażenia krwiopochodne oraz wtórne. W postępowaniu diagnostyczno-terapeutycznym stosuje się klasyfikację anatomiczną według Ciernego-Madera. Ważną rolę w diagnozowaniu odgrywają metody obrazowania: rezonans magnetyczny, tomografia komputerowa i ultrasonografia. Najczęstszymi czynnikami etiologicznymi zakażeń kości są: Staphylococcus aureus, Pseudomonas aeruginosa oraz Escherichia coli. Drobnoustroje te tworzą na powierzchni kości wielowarstwową strukturę biofilmu. Wybór farmakoterapii opiera się na zdolności penetracji substancji czynnej do tkanki kostnej. W zależności od etiologii zakażenia, najczęściej stosuje się: antybiotyki beta-laktamowe oraz wankomycynę, daptomycynę, fluorochinolony, kotrimoksazol i fosfomycynę. W leczeniu miejscowym zakażeń kości można wykorzystywać także antybiotyki związane z nośnikami, takimi jak: polimetakrylan metylu, gąbka kolagenowa, hydroksyapatyt, biodegradowalne syntetyczne polimery, nanożele, bifosfoniany oraz nanobiomateriały liposomalne. Badania przydatności małych peptydów przeciwdrobnoustrojowych do zwalczania infekcji kości wciąż znajdują się na etapie eksperymentów in vitro. Struktura, funkcje i metody detekcji oraz eradykacji biofilmu w dalszym ciągu stanowią przedmiot intensywnych badań.

Czytaj dalej »

Badanie częstości występowania HCV wśród pacjentów zgłaszających się do Izby Przyjęć i Poradni Wojewódzkiego Szpitala Zakaźnego w Warszawie

Zakażenia Clostridium difficile jako zdarzenia niepożądane stanowią poważny  problem medyczny XXI wieku. Obowiązkiem każdego podmiotu leczniczego jest właściwe  zarządzanie ryzykiem infekcji szpitalnych oraz ochrona zdrowia pacjentów. Ocena prawdopodobieństwa  zakażenia jest możliwa tylko na podstawie własnych wyników epidemiologicznych,  a podstawową i zarazem najważniejszą metodą oceny stanu zdrowia w kontekście  kontroli zakażeń jest określenie współczynnika zachorowalności. W Wojewódzkim Szpitalu Specjalistycznym nr 5 im. św. Barbary w Sosnowcu przeanalizowano retrospektywnie wyniki badań kału z lat 2013–2016 w kierunku obecności Clostridium difficile w celu określenia ryzyka  wystąpienia infekcji wywołanej przez CD poprzez określenie poziomu zapadalności. Wyniki  testu diagnostycznego wskazały jedynie na obecność lub brak drobnoustroju oraz jego toksyn,  dlatego badanie mikrobiologiczne konfrontowano z obrazem klinicznym, czyli biegunką  – zaburzeniem trawienia, którego głównym objawem są częste i luźne stolce dopasowujące  się do kształtu pojemnika.

Czytaj dalej »

Ocena ryzyka występowania Clostridium difficile w środowisku szpitalnym

Zakażenia Clostridium difficile jako zdarzenia niepożądane stanowią poważny  problem medyczny XXI wieku. Obowiązkiem każdego podmiotu leczniczego jest właściwe  zarządzanie ryzykiem infekcji szpitalnych oraz ochrona zdrowia pacjentów. Ocena prawdopodobieństwa  zakażenia jest możliwa tylko na podstawie własnych wyników epidemiologicznych,  a podstawową i zarazem najważniejszą metodą oceny stanu zdrowia w kontekście  kontroli zakażeń jest określenie współczynnika zachorowalności. W Wojewódzkim Szpitalu Specjalistycznym nr 5 im. św. Barbary w Sosnowcu przeanalizowano retrospektywnie wyniki badań kału z lat 2013–2016 w kierunku obecności Clostridium difficile w celu określenia ryzyka  wystąpienia infekcji wywołanej przez CD poprzez określenie poziomu zapadalności. Wyniki  testu diagnostycznego wskazały jedynie na obecność lub brak drobnoustroju oraz jego toksyn,  dlatego badanie mikrobiologiczne konfrontowano z obrazem klinicznym, czyli biegunką  – zaburzeniem trawienia, którego głównym objawem są częste i luźne stolce dopasowujące  się do kształtu pojemnika.

Czytaj dalej »

17. Sympozjum „Oparzenia 2014”

Ekspozycja na niskie temperatury może prowadzić do powstania urazu miejscowego (odmrożenie, odmrozina), ogolnego wychłodzenia całego ciała (hipotermia) albo ich kombinacji. Odmrożenie definiuje się jako stan kliniczny, w ktorym dochodzi do krystalizacji cząsteczek wody w obrębie tkanek, co prowadzi do obumierania komorek i tkanek. Urazy tego typu dzielą się na cztery stopnie. Podział ten ma jednak swoje ograniczenia kliniczne, ponieważ brak jest bezpośredniej korelacji pomiędzy przeżyciem lub utratą tkanek a rokowaniem opartym na powyższym podziale. Niektorzy klinicyści dzielą odmrożenia na powierzchowne i głębokie. We Wschodnim Centrum Leczenia Oparzeń i Chirurgii Rekonstrukcyjnej w Łęcznej od sierpnia 2009 roku leczono 26 przypadkow odmrożeń (dwa przypadki w 2009 roku, 7 – w 2010 roku, 5 – w 2011, 12 – w 2012). W pracy przedstawiono cztery przypadki leczenia odmrożeń głębokich: 1. u 17-letniego mężczyzny z odmrożeniami I/II stopnia lewego ucha i III /IV stopnia rąk, kolan i stop, leczonego opatrunkami srebrowymi; 2. u 30-letniego mężczyzny z odmrożeniami II /III stopnia rąk i stop, u ktorego stosowano substytut naskorka; 3. u 17-letniego mężczyzny z odmrożeniami II /III stopnia rąk i stop, leczonego substytutem naskorka; 4. u 70-letniego mężczyzny z odmrożeniem III /IV stopnia rąk (cukrzyca w wywiadzie), u ktorego zastosowano opatrunki srebrowe. Wszyscy pacjenci, u ktorych podczas terapii wykorzystano substytut naskorka, uniknęli amputacji. Obecnie brak jest jednolitego protokołu postępowania leczniczego w przypadku wystąpienia tego typu urazow. Odmrożenia głębokie najczęściej wymagają wykonania odległych nekrektomii, a w skrajnych przypadkach – amputacji. Najistotniejszym elementem terapii jest jak najszybsze ogrzanie uszkodzonych tkanek. W leczeniu miejscowym substytut naskorka może stanowić alternatywę w zaopatrywaniu ran odmrożeniowych po usunięciu pęcherzy do czasu ich wynaskorkowania, ponieważ chroni rany przed zakażeniem oraz wysychaniem i związanym z tym pogłębieniem/ konwersją rany odmrożeniowej. Ponadto pozwala na ograniczenie ilości zmian opatrunkow i związanego z nimi bolu.

Czytaj dalej »

Ocena aktywności antyseptyków względem drobnoustrojów w formie planktonicznej i biofilmowej

Zakażenia układu moczowego (ZUM ) należą do najczęściej występujących  postaci infekcji szpitalnych (HAI) w grupie pacjentów z drenażem pęcherza moczowego. Drobnoustrojami  odpowiedzialnymi za rozwój ZUM są zazwyczaj mikroorganizmy pochodzące  z endogennej mikrobioty chorego. Obecnie w literaturze pojawia się coraz więcej doniesień  na temat roli biofilmu w patogenezie HAI oraz jego wpływu na niepowodzenia terapeutyczne.  W niniejszej pracy porównano aktywność przeciwdrobnoustrojową poliheksanidyny (PHMB), oktenidyny (OCT) i chlorheksydyny (CHX) względem drobnoustrojów izolowanych z zakażeń  dróg moczowych u pacjentów hospitalizowanych na Oddziale Anestezjologii i Intensywnej Terapii Szpitala św. Wojciecha w Gdańsku. Uzyskane wyniki pozwoliły na stwierdzenie różnic  w skuteczności antyseptyków względem form planktonicznych i biofilmowych. W badaniach  najskuteczniejszym antyseptykiem zarówno wobec form biofilmowych, jak i planktonicznych  drobnoustrojów Gram-ujemnych była oktenidyna, a obserwowane rożnice w skuteczności  między OCT a pozostałymi substancjami były istotne statystycznie. Poliheksanidyna  cechowała się wyższą skutecznością od chlorheksydyny, ale obserwowany trend nie był istotny  statystycznie, co jest związane z dużymi różnicami w minimalnym stężeniu hamującym, obserwowanymi  między poszczególnymi gatunkami i szczepami analizowanych drobnoustrojów.  Względem patogenów Gram-dodatnich w formie planktonicznej PHMB oraz OCT cechowały  się zbliżoną skutecznością, obydwa te antyseptyki były w sposób statystycznie istotny skuteczniejsze  od CHX. Odmienne wyniki uzyskano w ocenie aktywności przeciwdrobnoustrojowej  badanych substancji względem drobnoustrojów Gram-dodatnich w formie biofilmowej.  Wszystkie antyseptyki cechowała zbliżona aktywność przeciwdrobnoustrojowa i nie wykazywały  one różnic istotnych statystycznie.

Czytaj dalej »

Leczenie odmrożeń z zastosowaniem substytutu naskórka – opis przypadku

Ekspozycja na niskie temperatury może prowadzić do powstania urazu miejscowego (odmrożenie, odmrozina), ogolnego wychłodzenia całego ciała (hipotermia) albo ich kombinacji. Odmrożenie definiuje się jako stan kliniczny, w ktorym dochodzi do krystalizacji cząsteczek wody w obrębie tkanek, co prowadzi do obumierania komorek i tkanek. Urazy tego typu dzielą się na cztery stopnie. Podział ten ma jednak swoje ograniczenia kliniczne, ponieważ brak jest bezpośredniej korelacji pomiędzy przeżyciem lub utratą tkanek a rokowaniem opartym na powyższym podziale. Niektorzy klinicyści dzielą odmrożenia na powierzchowne i głębokie. We Wschodnim Centrum Leczenia Oparzeń i Chirurgii Rekonstrukcyjnej w Łęcznej od sierpnia 2009 roku leczono 26 przypadkow odmrożeń (dwa przypadki w 2009 roku, 7 – w 2010 roku, 5 – w 2011, 12 – w 2012). W pracy przedstawiono cztery przypadki leczenia odmrożeń głębokich: 1. u 17-letniego mężczyzny z odmrożeniami I/II stopnia lewego ucha i III /IV stopnia rąk, kolan i stop, leczonego opatrunkami srebrowymi; 2. u 30-letniego mężczyzny z odmrożeniami II /III stopnia rąk i stop, u ktorego stosowano substytut naskorka; 3. u 17-letniego mężczyzny z odmrożeniami II /III stopnia rąk i stop, leczonego substytutem naskorka; 4. u 70-letniego mężczyzny z odmrożeniem III /IV stopnia rąk (cukrzyca w wywiadzie), u ktorego zastosowano opatrunki srebrowe. Wszyscy pacjenci, u ktorych podczas terapii wykorzystano substytut naskorka, uniknęli amputacji. Obecnie brak jest jednolitego protokołu postępowania leczniczego w przypadku wystąpienia tego typu urazow. Odmrożenia głębokie najczęściej wymagają wykonania odległych nekrektomii, a w skrajnych przypadkach – amputacji. Najistotniejszym elementem terapii jest jak najszybsze ogrzanie uszkodzonych tkanek. W leczeniu miejscowym substytut naskorka może stanowić alternatywę w zaopatrywaniu ran odmrożeniowych po usunięciu pęcherzy do czasu ich wynaskorkowania, ponieważ chroni rany przed zakażeniem oraz wysychaniem i związanym z tym pogłębieniem/ konwersją rany odmrożeniowej. Ponadto pozwala na ograniczenie ilości zmian opatrunkow i związanego z nimi bolu.

Czytaj dalej »

Zespół Lyella powikłany sepsą gronkowcową i niewydolnością wielonarządową – opis przypadku

Wolny płat przednioboczny uda (ang. anterolateral thigh flap – ALT F) jest płatem perforatorowym, cieszącym się w ostatnim czasie dużą popularnością. Po raz pierwszy ALT F został opisany w 1984 roku przez Songa. Najczęściej stosuje się go do rekonstrukcji ubytkow tkanek w regionie głowy i szyi oraz kończyn. Celem pracy było przedstawienie najważniejszych informacji dotyczących płata przedniobocznego uda, a głównym założeniem – szczegółowe pokazanie oraz omówienie zasad jego preparowania. Praca ma charakter retrospektywny, powstała na podstawie zdjęć i doświadczeń zdobytych podczas preparowania płatów w Zakładzie Anatomii Prawidłowej w Lublinie. W oparciu o doświadczenia własne opracowano schemat postępowania mający krok po kroku pokazywać, jak wygląda preparowanie ALT F i na co należy zwrócić uwagę. Preparowanie płata przedniobocznego uda – w przypadku dobrej znajomości anatomii i zasad postępowania podczas zabiegu – nie stwarza istotnych trudności.

Czytaj dalej »

Uwagi anatomiczne i preparowanie płata przedniobocznego uda

Wolny płat przednioboczny uda (ang. anterolateral thigh flap – ALT F) jest płatem perforatorowym, cieszącym się w ostatnim czasie dużą popularnością. Po raz pierwszy ALT F został opisany w 1984 roku przez Songa. Najczęściej stosuje się go do rekonstrukcji ubytkow tkanek w regionie głowy i szyi oraz kończyn. Celem pracy było przedstawienie najważniejszych informacji dotyczących płata przedniobocznego uda, a głównym założeniem – szczegółowe pokazanie oraz omówienie zasad jego preparowania. Praca ma charakter retrospektywny, powstała na podstawie zdjęć i doświadczeń zdobytych podczas preparowania płatów w Zakładzie Anatomii Prawidłowej w Lublinie. W oparciu o doświadczenia własne opracowano schemat postępowania mający krok po kroku pokazywać, jak wygląda preparowanie ALT F i na co należy zwrócić uwagę. Preparowanie płata przedniobocznego uda – w przypadku dobrej znajomości anatomii i zasad postępowania podczas zabiegu – nie stwarza istotnych trudności.

Czytaj dalej »

Analiza epidemiologiczna i ocena lekowrażliwości in vitro na mykafunginę klinicznych szczepów Candida spp wywołujących fungemie u pacjentów hospitalizowanych w oddziale intensywnej terapii

W ostatnich latach wśród przypadków inwazyjnych zakażeń grzybiczych nadal obserwuje się dużą liczbę kandydemii i uogólnionych kandydoz. Według doniesień literaturowych grzyby z rodzaju Candida mogą być czynnikiem etiologicznym nawet 6–11% wszystkich przypadków szpitalnych zakażeń krwi z dodatnim posiewem krwi. W Polsce w oddziałach intensywnej terapii (OIT) ciężką sepsę rozpoznano u około 16% pacjentów, przy wysokiej śmiertelności wynoszącej 50%. Poważnym problemem terapeutycznym są kandydemie odcewnikowe związane z kolonizacją cewnika naczyniowego przez endogenną florę grzybiczą. W niniejszej analizie stwierdzono wrażliwość na mykafunginę wszystkich klinicznych szczepów: Candida albicans, Candida glabrata, Candida parapsilosis oraz Candida krusei, wyizolowanych z próbek krwi pobranych od pacjentów hospitalizowanych na OIT. Najniższe wartości MIC mykafunginy stwierdzono w przypadku szczepów C. albicans.

Czytaj dalej »

Wpływ sieci większej (omentum majus) na redukcję biofilmu bakteryjnego z implantów wprowadzonych do jam brzusznych szczurów laboratoryjnych

Zakażenia związane z obecnością biofilmu stanowią 60–80% wszystkich infekcji szpitalnych. Wysoka tolerancja biofilmu na środki przeciwdrobnoustrojowe, antyseptyki i antybiotyki skłania do poszukiwania nowych rozwiązań terapeutycznych. W niniejszej pracy przedstawiono analizę zdolności uszypułowanej sieci większej, traktowanej jako prototypowy autogenny opatrunek wewnętrzny, do eradykacji biofilmu bakteryjnego Staphylococcus aureus i Klebsiella pneumoniae z jam brzusznych szczurów rasy Wistar. Uzyskane wyniki wskazują na zdolność sekwestracyjną sieci, ale nie na jej aktywność przeciwdrobnoustrojową.

Czytaj dalej »

Terapia żywieniowa dorosłych pacjentów w chorobie oparzeniowej

The appropriate first aid after burn injury benefits with lesser tissue damage and consequently reduced burn depth. This results in decreased need for surgical interventions, shorter hospitalizations and better scar outcomes. Because many patients admitted to burn centers in Poland receive inadequate treatment just after burn injury, this study was designed. The project objective was to evaluate the knowledge of burn first aid among young doctors in Malopolska region. Material and methods The survey was conducted under examination conditions. The questionnaire which was filled out anonymously was created to verify the respondents’ knowledge about appropriate first aid provided several minutes after burn trauma. The questionnaire included questions regarding the respondent characteristics and description of 5 burn case situations including scald burn, flame burn, sun burn, chemical burn and electrical burn. There were 5 questions with predefined answers to every single case prepared asking about possibilities of actions after burn trauma. The study involved 28 physicians undergoing the vocational training in family medicine and 15 in general surgery. Results None of the respondents did answer correctly all the questions. The case verifying the knowledge about first aid after sun burn occurred to be the most difficult one, whereas the easiest was the case describing the burn in child resulted from boiling water. The most problematic aspects to be answered were related to appropriate early burn wound management. 75% respondents knew that burn wound require cooling with running water, whereas only 25% respondents how to react after chemical injury. The study revealed that the knowledge of trainees in general surgery is greater comparing to future family physicians only in some selected aspects of care. Similarly, correlation between the fact that the respondent is working in the place where potential risk of dealing with the burn patient and better knowledge in some areas of care was revealed. Completing first aid course in the last five years and a fact of helping a burn person in the last year occurred to be another important factors determining a better knowledge. Conclusions The study revealed that the knowledge of burn first aid among young doctors is not satisfactory. Determining factors that influence the level of knowledge of burn first aid can help to design appropriate educational programs for doctors. The project will be continued to involve different groups of health care providers. The appropriate behavior and knowledge among medical professionals is essential to educate burn first aid scheme among patients.

Czytaj dalej »

Zespół Lemierre’a – choroba wciąż zapomniana. Opis przypadku

Zespół Lemierre’a to sepsa poanginowa, na którą składa się triada objawów: przebyta 4–15 dni wcześniej infekcja górnych dróg oddechowych, zakrzepica żyły szyjnej wewnętrznej oraz sepsa z wytworzeniem odległych ropni tzw. przerzutowych (głownie w płucach). Przed erą antybiotykoterapii śmiertelność z powodu tej choroby była bardzo wysoka, obniżyła się po wprowadzeniu do leczenia antybiotyków. Najczęstszym patogenem wywołującym zespół Lemierre’a jest Gram-ujemna beztlenowa pałeczka – Fusobacterium necrophorum. W leczeniu stosuje się: penicyliny z inhibitorami beta-laktamaz, metronidazol, karbapenemy, klindamycynę, cefoksytynę przez około 6 tygodni. Prawidłowo zdiagnozowana choroba wiąże się ze śmiertelnością wynoszącą około 5–18%; w przypadku braku prawidłowego rozpoznania śmiertelność jest dużo wyższa. W niniejszej pracy przedstawiono opis przypadku w celu przybliżenia obrazu klinicznego zespołu Lemierre’a.

Czytaj dalej »

Przeszczep mikroflory jelitowej w nawracającej infekcji Clostridium difficile u pacjentki po przebytej laparoskopowej resekcji esicy z powodu raka śluzotwórczego – Opis przypadku

Przeszczep mikroflory jelitowej (FM T) jest bezpieczną i skuteczną procedurą wykonywaną u dorosłych pacjentów z nawrotową/oporną chorobą związaną z Clostridium difficile (CDI). Skuteczność FM T wynosi 90,8%. Nawrót – zgodnie z definicją wprowadzoną przez Centrum Kontroli Chorób w Atlancie w 2007 roku w celu ujednolicenia monitorowania chorób wywoływanych przez C. difficile (definicje tożsame ze stanowiskiem Europejskiej Grupy Badawczej) – to kolejny epizod schorzenia w okresie krótszym niż 8 tygodni od początku poprzedniego zachorowania, którego objawy ustąpiły po lub bez leczenia. W niniejszej pracy zaprezentowano opis przypadku 68-letniej pacjentki po laparoskopowej resekcji esicy z powodu raka śluzotwórczego G3. Chora była leczona przeszczepem mikroflory jelitowej od dawcy niespokrewnionego z powodu drugiego nawrotu infekcji związanej z C. difficile. Po początkowej dobrej odpowiedzi klinicznej stan pacjentki uległ pogorszeniu. Doszło do uogólnienia infekcji toczącej się w obrębie jamy brzusznej (sepsa), skutkującego hipotensją niereagującą na płynoterapię oraz niedrożnością jelit wymagającą kontynuacji leczenia w Oddziale Chirurgii Ogólnej. W związku z niewielkim doświadczeniem (lub jego całkowitym brakiem), wprowadzenie procedury oraz ocena jej skuteczności przysparza lekarzom wielu trudności, zwłaszcza jeśli dotyczy chorych ze znacznie obciążonym wywiadem chorobowym oraz wikłającym się procesem hospitalizacji, tak jak miało to miejsce w przypadku opisywanej pacjentki.

Czytaj dalej »

The knowledge about burn first aid among Young physicians in Malopolska region – a pilot study

The appropriate first aid after burn injury benefits with lesser tissue damage and consequently reduced burn depth. This results in decreased need for surgical interventions, shorter hospitalizations and better scar outcomes. Because many patients admitted to burn centers in Poland receive inadequate treatment just after burn injury, this study was designed. The project objective was to evaluate the knowledge of burn first aid among young doctors in Malopolska region. Material and methods The survey was conducted under examination conditions. The questionnaire which was filled out anonymously was created to verify the respondents’ knowledge about appropriate first aid provided several minutes after burn trauma. The questionnaire included questions regarding the respondent characteristics and description of 5 burn case situations including scald burn, flame burn, sun burn, chemical burn and electrical burn. There were 5 questions with predefined answers to every single case prepared asking about possibilities of actions after burn trauma. The study involved 28 physicians undergoing the vocational training in family medicine and 15 in general surgery. Results None of the respondents did answer correctly all the questions. The case verifying the knowledge about first aid after sun burn occurred to be the most difficult one, whereas the easiest was the case describing the burn in child resulted from boiling water. The most problematic aspects to be answered were related to appropriate early burn wound management. 75% respondents knew that burn wound require cooling with running water, whereas only 25% respondents how to react after chemical injury. The study revealed that the knowledge of trainees in general surgery is greater comparing to future family physicians only in some selected aspects of care. Similarly, correlation between the fact that the respondent is working in the place where potential risk of dealing with the burn patient and better knowledge in some areas of care was revealed. Completing first aid course in the last five years and a fact of helping a burn person in the last year occurred to be another important factors determining a better knowledge. Conclusions The study revealed that the knowledge of burn first aid among young doctors is not satisfactory. Determining factors that influence the level of knowledge of burn first aid can help to design appropriate educational programs for doctors. The project will be continued to involve different groups of health care providers. The appropriate behavior and knowledge among medical professionals is essential to educate burn first aid scheme among patients.

Czytaj dalej »

Аllogeneic fetal fibroblasts applying in treatment of dermal burns in patients after explosion in coal mines

Efficiency of use allogeneic fetal fibroblasts in treatment of the burnt miners based on the data of morphological research of a burn wound and clinical results of surgical treatment. For a goal performance morphology features of burn wounds are studied. Material and methods With this purpose were selected 14 miners, affected by explosions of a methane- coal compound in the Donbass mines, who treated in Donetsk Burn Center from 2007 to 2009. The cultures of fetal allofibroblasts were used in treatment of the patients. For the goal solution (clinical efficiency of allofibroblasts culture application) we studied results of surgical treatment of 36 miners which were treated in Burn Center of Institute of Urgent and Reconstructive Surgery after V.K. Gusak from 2004 to 2012. Results According to morphological researches transplantation of allofibroblasts culture at superficial thermal burns allows to achieve 1.7 times quicker formation of epithelial layer in comparison with traditional techniques of local treatment of a burn wound, and also to achieve formation of the granulation tissue. Clinically proven that the use of fetal allogenic fibroblasts culture in the surgical treatment of deep dermal burns, reduced the number of skin grafting 1.57 times. Conclusions Therefore, on the violations of proliferative processes revealed in our research in wounds, at burned with the combined trauma it is possible to influence effectively by means of cellular technologies.

Czytaj dalej »

XI Zjazd Polskiego Towarzystwa Leczenia Oparzeń

Czytaj dalej »

XIV Zjazd Polskiego Towarzystwa Chirurgii Plastycznej, Rekonstrukcyjnej i Estetycznej – streszczenia

Czytaj dalej »

The modified technique for a complex scalp and skull reconstruction due to the extreme electrical burn: a case report with review of literature

Trauma caused by a high-voltage current, can cause devastating physical injuries that presents distinctive clinical characteristics. In pathophysiology of electric burn, presence of hidden destruction of the deep tissue that is concealed by a healthy skin and fat is a typical feature. Also important is progressive character of tissue damages with major tissue loss in later time after the injury. Thus, it is extremely difficult to accurately assess extent of tissue damage during the first wound assessment. In this article, the modern, advanced treatment technique of the fourth degree, high-voltage electrical burn of the head in the 21-year-old man was presented. After the injury, the patient presented with two wounds on the scalp, one localized in the occipital region over the superior sagittal sinus and the second wound – in the right temporal region. The total head burn wound area was calculated for approximately 150 cm2. Besides described wounds, in the clinical examination as well as in CT imaging no abnormalities were observed. The burn wound treatment included multiple surgical debridement procedures with application of negative pressure wound therapy (NPWT) – Vivano® system. It has improved debridement of the wound bed as well as stimulated granulation tissue formation. Necrotic area of the occipital bone was removed with dura mater exposure. In the final surgical procedure, the skull was reconstructed with the bone graft taken from the adjacent region. For soft tissue coverage, modified „banana peel” technique was used with four large flaps creation, designed to provide the calvaria coverage with minimal skin graft placed in the occipital area. The patient was discharged 9 days after the surgery in a good health, no complications were observed in 6 months follow up period.

Czytaj dalej »

Pełzakowica – zagrożenie wciąż realne

Pełzakowica jest kosmopolityczną, inwazyjną chorobą przewodu pokarmowego, wywoływaną przez pierwotniaka Entamoeba histolytica. Szacuje się, że z powodu pełzakowicy umiera rocznie około 40 000–100 000 osób. Ta pasożytnicza choroba najczęściej występuje w krajach tropikalnych i subtropikalnych o niższych standardach sanitarnych, głownie w: Indiach, Indonezji, Meksyku oraz Tajlandii. Z racji nasilonego ruchu turystycznego do tych regionów, lekarze rożnych specjalizacji (a zwłaszcza lekarze rodzinni) powinni pamiętać o możliwości nabycia pełzakowicy. Do infekcji dochodzi na drodze transmisji fekalno-oralnej, a typowym materiałem zakaźnym jest zanieczyszczona cystami E. histolytica woda lub żywność. Około 80–90% przypadków pełzakowicy przebiega w postaci bezobjawowej kolonizacji, w pozostałych przypadkach pierwotniak powoduje zapalenie jelita grubego (tzw. czerwonka amebowa) lub rzadziej manifestuje się przez zajęcie narządów wewnętrznych (wątroby, płuc, osierdzia, mózgu oraz skóry). Pierwsze objawy postaci jelitowej pojawiają się po kilkutygodniowym okresie wylęgania i obejmują: krwistą lub śluzową biegunkę, bol brzucha, utratę apetytu oraz spadek masy ciała. Klasyczną metodą diagnostyczną jest mikroskopowa ocena próbek kału, z dodatkowym wsparciem metod serologicznych i/lub molekularnych. Leczenie bezobjawowych nosicieli polega na podaniu leków działających w świetle jelita, najczęściej paromomycyny. Terapię objawowej infekcji E. histolytica rozpoczyna się najczęściej od metronidazolu, a następnie – w celu eradykacji nosicielstwa – stosuje się leki działające w świetle jelita (paromomycyna, jodochinol lub diloksanid). Postępowanie w przypadku ropnia amebowego może dodatkowo wymagać interwencji chirurgicznej.

Czytaj dalej »