Archiwa: Project

IV Ogólnopolskie Sympozjum z cyklu Biofilm tworzony przez drobnoustroje w patogenezie zakażeń

IV Ogólnopolskie Sympozjum z cyklu Biofilm tworzony przez drobnoustroje w patogenezie zakażeń pt. „Strategie terapii zakażeń w obliczu narastającej oporności drobnoustrojów i infekcji z tworzeniem biofilmu” Kudowa Zdrój, 18–20 listopada 2010 roku Pełna wersja artykułu

Czytaj dalej »

Stężenia linezolidu osiągane w tkance miękkiej i kostnej pacjentów cierpiących na zespół stopy cukrzycowej ze współistniejącym zakażeniem bakteryjnym

Celem badania była ocena stężeń niezwiązanego, zewnątrzkomórkowego linezolidu osiąganych w objętej stanem zapalnym tkance miękkiej i kostnej u pacjentów z zespołem stopy cukrzycowej i współistniejącym zakażeniem bakteryjnym. Badaniem objęto 3 pacjentów. Linezolid podawano dożylnie dwa razy na dobę w dawce 600 mg. Pomiędzy 0–8 godziną, po osiągnięciu stanu stacjonarnego, pobierano za pomocą mikrodializy próbki płynu śródmiąższowego z objętej stanem zapalnym podskórnej tkanki tłuszczowej i kości śródstopia. Średnie stężenie maksymalne wolnego linezolidu w osoczu, zdrowej tkance podskórnej, zmienionej zapalnie tkance podskórnej oraz kości gąbczastej wynosiły odpowiednio: 16,6±3,0, 15,5±2,5, 15,8±2,8 oraz 15,1±4,1 mg/L. Poziom penetracji tkankowej linezolidu określono, obliczając fAUC0–12h tkanki/fAUC0–12h osocza, czyli stosunek pola pod krzywą stężenia w czasie fAUC0–12h w tkance do fAUC0–12h w osoczu. Poziom penetracji tkankowej antybiotyku wyniósł dla zdrowej tkanki podskórnej 1,32±0,09 mg/L; dla objętej stanem zapalnym tkanki podskórnej 1,12±0,22 mg/L, a dla tkanki kostnej 1,09±0,11 mg/L. Opierając się na uzyskanych danych farmakokinetycznych/farmakodynamicznych, stwierdzono, że linezolid podawany dwa razy na dobę w dawce 600 mg może być uważany za skuteczny lek u pacjentów cierpiących na zakażenia w stopie cukrzycowej powikłane zapaleniem kości.

Czytaj dalej »

Nowoczesne antyseptyki – definicje, obszar zastosowania, mechanizmy działania i oporności

W dobie narastającej oporności drobnoustrojów na antybiotyki, antyseptyka zajmuje coraz istotniejsze miejsce w profilaktyce i leczeniu infekcji miejscowych. W pracy dokonano zestawienia podstawowych właściwości i rejonów zastosowań trzech popularnych antyseptyków: powidonu jodu, dichlorowodorku oktenidyny oraz chlorheksydyny, a także przedstawiono użyteczne pojęcia pomocne w analizie właściwości produktów antyseptycznych oraz prac doświadczalnych z tej dziedziny medycyny.

Czytaj dalej »

Czy i jak należy leczyć zakażenia układu moczowego u kobiet w ciąży?

U około 20–40% ciężarnych występuje co najmniej jeden epizod zakażenia układu moczowego. Najczęstszą postacią zakażeń układu moczowego u kobiet w ciąży jest bezobjawowa bakteriuria, która występuje u 2–13% ciężarnych. Objawowe zakażenia układu moczowego występują u 1–2% ciężarnych i często są następstwem nieleczonej bezobjawowej bakteriurii. 20–40% ciężarnych z nieleczoną bezobjawową bakteriurią choruje na odmiedniczkowe zapalenie nerek. Zakażenie układu moczowego stanowi poważny problem kliniczny ze względu na możliwość wystąpienia następstw, takich jak niewydolność nerek, nadciśnienie tętnicze lub powikłania dotyczące ciąży: poród przedwczesny, infekcja wewnątrzmaciczna, a u noworodka: niedokrwistość, niska masa urodzeniowa, posocznica oraz martwe urodzenie. W związku z powyższym, standardem jest wykonywanie badania moczu u wszystkich ciężarnych celem jak najwcześniejszego wykrycia bezobjawowej bakteriurii i jej leczenia, aby zapobiec rozwinięciu się infekcji objawowych i powikłań z nimi związanych. Podstawowymi lekami stosowanymi w przypadku zakażeń układu moczowego u kobiet w ciąży są leki z grupy penicylin, cefalosporyn oraz fluorochinolony. Stosować można również nitrofurantoinę oraz fenazopirydynę. Zdecydowanie przeciwwskazane są trimetoprim i sulfametoksazol.

Czytaj dalej »

Antybiotykoterapia w ciąży

Do czynników etiologicznych powodujących zakażenia u pacjentek w okresie ciąży należą pałeczki Gram-ujemne, ziarenkowce Gram-dodatnie oraz bakterie beztlenowe. Ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek, zapalenie płuc lub poronienie septyczne mogą być bezpośrednią przyczyną sepsy, a nawet wstrząsu septycznego. Wielorakość czynników ryzyka oraz występujące u niektórych pacjentek zaburzenia odpowiedzi immunologicznej powodują, że leczenie zakażeń w tej grupie należy do jednego z trudniejszych zagadnień antybiotykoterapii. Fizjologia okresu ciąży prowadzi do zmian w procesach wchłaniania, dystrybucji, metabolizmu i eliminacji leków. Ma to bezpośredni wpływ nie tylko na skuteczność antybiotykoterapii, ale również na występowanie działań niepożądanych nie tylko u matki, lecz także u płodu, a w następstwie u noworodka. Antybiotyki i chemioterapeutyki zostały podzielone na grupy w zależności od potencjalnych i prawdopodobnych działań niepożądanych, jakie mogą wywoływać u płodu. Podział nastąpił na podstawie obserwacji działań niepożądanych i teratogennych przeprowadzonych na zwierzętach. Zgodnie z tym podziałem wyróżniono antybiotyki, których profil bezpieczeństwa jest stosunkowo dobry oraz takie, których stosowanie u kobiet ciężarnych jest przeciwwskazane.

Czytaj dalej »

Znaczenie kliniczne stopniowego narastania wartości MIC glikopeptydów w leczeniu infekcji wywoływanych przez szczepy Staphylococcus aureus

Antybiotyki glikopeptydowe są powszechnie stosowane w leczeniu poważnych infekcji wywoływanych przez bakterie Gram-dodatnie. Należąca do tej grupy antybiotyków wankomycyna używana jest do zwalczania infekcji, których czynnikiem etiologicznym są β-laktamowe szczepy Staphylococcus aureus (ang. methicillin resistant Staphylococcus aureus – MRSA). Ograniczenia glikopeptydów związane z leczeniem infekcji wywoływanych przez te drobnoustroje wiążą się przede wszystkim ze słabą zdolnością tych antybiotyków do penetracji tkankowej, ich powolnym działaniem przeciwdrobnoustrojowym oraz możliwością selekcji szczepów o zmniejszonej wrażliwości. W literaturze opisano zjawisko postępującego narastania minimalnego stężenia hamującego (MIC) glikopeptydów dla S. aureus zachodzące w obrębie zakresu wrażliwości, określane mianem „glycopeptide creep”. Od dawna wiadomo, że wysoka wartość MIC koreluje ze słabszymi wynikami leczenia, ale w najnowszych badaniach wykazano, że nawet mały wzrost MIC poniżej granicznego punktu wrażliwości może wpływać na skuteczność kliniczną glikopeptydów. Stąd też znajomość bieżących wartości MIC antybiotyków z tej grupy jest niezbędna dla klinicystów planujących przeprowadzenie terapii empirycznej przy podejrzeniu o infekcję wywołaną przez szczepy S. aureus.

Czytaj dalej »

Zasady prawidłowego cewnikowania moczowego

Wykonanie cewnikowania moczowego związane jest często z wysokim poziomem bólu u pacjenta, a w wielu przypadkach nieprawidłowo wykonana procedura prowadzić może do zakażeń odcewnikowych, a w efekcie do urosepsy. U pacjentów hospitalizowanych, bakterie własne powodujące zakażenie są wypierane przez wielooporne bakterie szpitalne, których eradykacja bywa niezwykle trudna i kosztowna. Z powyższych powodów istnieje potrzeba przedstawienia aktualnych zaleceń dotyczących cewnikowania moczowego w celu dostarczenia jasnych wytycznych przeprowadzenia tej procedury.

Czytaj dalej »

Rola badań mikrobiologicznych w diagnostyce i leczeniu bakteryjnej waginozy i atypowych zakażeń dróg płciowych

Zakażenia dróg płciowych są trudne do diagnostyki i leczenia ze względu na możliwość występowania różnorodnej flory bakteryjnej bez objawów klinicznych zakażenia, występowania patogenów o specjalnych wymaganiach hodowlanych lub niemożliwych do wyhodowania in vitro oraz ze względu na konieczność jednoczesnego leczenia wszystkich partnerów seksualnych. W pracy przedstawiono i omówiono zagadnienia dotyczące mikrobiologicznej diagnostyki i leczenia waginozy bakteryjnej i atypowych zakażeń dróg płciowych powodowanych przez Chlamydia trachomatis i mykoplazmy płciowe, z uwzględnieniem obecnie dostępnych metod i wytycznych dotyczących antybiotykoterapii.

Czytaj dalej »

Aminoglikozydy – mechanizmy działania i oporność drobnoustrojów

Aminoglikozydy stale stanowią ważną grupę antybiotyków stosowanych w leczeniu zakażeń bakteryjnych, szczególnie u hospitalizowanych pacjentów. Decyduje o tym zarówno ich bakteriobójczość, wykazywanie efektu poantybiotykowego, szeroki zakres działania, jak też możliwość skojarzonej terapii z większością innych antybiotyków. Stosowanie aminoglikozydów ogranicza ich toksyczność, brak aktywności wobec beztlenowców, jak też narastanie oporności wśród bakterii. W pracy przedstawiono mechanizmy działania aminoglikozydów oraz oporności bakterii na tę grupę leków.

Czytaj dalej »

Bezobjawowe zakażenia SARS-CoV-2 u dzieci – czy i w jaki sposób należy je monitorować w kolejnych miesiącach pandemii?

Dzieci z dodatnim wynikiem RT-PCR mogą być bezobjawowe, ale dochodzenia epidemiologiczne sugerują, że przypadki bezobjawowe mogą być odpowiedzialne za potencjalnie znaczącą transmisję COVID-19.

Czytaj dalej »