Terapia trójlekowa wirusowego zapalenia wątroby typu C

Według Światowej Organizacji Zdrowia (ang. World Health Organization – WHO) na świecie około 150 milionów ludzi jest przewlekle zakażonych HCV (ang. hepatitis C virus, wirus zapalenia wątroby typu C – wzw C), a liczba zgonów w wyniku następstw tego zakażenia wynosi około 350 000 rocznie. Skuteczne leczenie przewlekłego zapalenia wątroby typu C (pzw C) stanowi profilaktykę niekorzystnych konsekwencji klinicznych tego zakażenia pod postacią: marskości wątroby, jej niewydolności lub pierwotnego raka wątroby (ang. hepatocellular carcinoma – HCC). Od 2011 roku do terapii pzw C u zakażonych genotypem 1 HCV wprowadzono schemat trójlekowy, składający się z pegylowanego interferonu (PEG-IFN), rybawiryny (RBV) i inhibitorów proteazy HCV I generacji (telaprewir – TVR i boceprewir – BOC). Kuracja ta istotnie zwiększyła skuteczność leczenia tej grupy pacjentów, szczególnie chorych wcześniej nieleczonych oraz z nawrotem choroby po uprzednio nieskutecznej terapii dwulekowym schematem PEG-IFN i RBV. Obok wzrostu skuteczności leczenia oraz możliwości jego skrócenia, zastosowanie nowych leków ujawniło szereg działań niepożądanych oraz interakcji lekowych z innymi preparatami, przyjmowanymi przewlekle przez pacjentów. Dalsze badania nad nowymi lekami przeciwwirusowymi koncentrowały się na: zwiększeniu ich aktywności przeciwwirusowej, podwyższeniu bariery genetycznej w celu zmniejszenia ryzyka lekooporności oraz podwyższeniu bezpieczeństwa stosowania zarówno w kontekście minimalizacji działań niepożądanych, jak i interakcji z innymi preparatami przyjmowanymi przewlekle przez pacjentów kwalifikowanych do terapii oraz na skracaniu okresu leczenia.