Archiwa: Project

Antiseptic non-touch technique – profilaktyka zakażeń związanych z założonym cewnikiem moczowym

Zakażenia układu moczowego należą do jednych z najczęściej występujących postaci zakażeń szpitalnych, z których nawet do 80% związanych jest z założonym cewnikiem moczowym. Niniejsza praca jest skierowana do pracowników medycznych we wszystkich placówkach opieki zdrowotnej; przedstawiono w niej przegląd wytycznych dotyczących zapobiegania zakażeniom układu moczowego związanym z założonym cewnikiem moczowym. Wytyczne oparte są na ocenie obecnie dostępnych dowodów.

Czytaj dalej »

Porównanie wrażliwości in vitro bakterii na ceftarolinę i antybiotyki najczęściej stosowane w Polsce w leczeniu zakażeń skóry i tkanek miękkich u dzieci i dorosłych – dane z lat 2013–2018 z ośrodków biorących udział w programie ATLAS

Wstęp Zakażenia skóry i tkanek miękkich to bardzo niejednorodna grupa schorzeń wywoływanych przez różne gatunki bakterii Gram-dodatnich i Gram-ujemnych, spośród których jednym z najczęściej izolowanych jest Staphylococcus aureus. Ceftarolina (prolek fosamil ceftaroliny) została zatwierdzona do leczenia powikłanych zakażeń skóry i tkanek miękkich, wywołanych przez metycylinowrażliwe i metycylinooporne Staphylococcus aureus, paciorkowce beta-hemolizujące i pałeczki Enterobacterales niewytwarzające beta-laktamaz o rozszerzonym zakresie działania oraz inne wrażliwe gatunki bakterii Gram-ujemne i Gram-dodatnie. Celem przedstawionych badań było porównanie wrażliwości bakterii na ceftarolinę i antybiotyki najczęściej stosowane w Polsce w leczeniu zakażeń skóry i tkanek miękkich u dzieci i dorosłych w latach 2013–2018 w ramach programu badawczego ATLAS (ang. Antimicrobial Testing Leadership And Surveillance). Jest to międzynarodowe badanie prowadzone w celu monitorowania częstości występowania oporności na stosowane antybiotyki na poziomie lokalnym, regionalnym oraz globalnym. Materiał i metody Badany materiał stanowiło 968 niepowtarzających się izolatów S. aureus, Enterobacterales ESBL-ujemnych i paciorkowców beta-hemolizujących wyhodowanych z materiału pobranego z zakażeń skóry i/lub tkanek podskórnych u dzieci i dorosłych w czterech ośrodkach w Polsce, które w latach 2013–2018 brały udział w programie ATLAS. Wszystkie izolaty wysyłano do centralnego laboratorium IHMA w celu potwierdzenia identyfikacji bakterii do gatunku metodą jonizacji próbki połączonej z pomiarem jej masy w spektrometrze masowym (MALDI). Oznaczenie wartości najmniejszych stężeń hamujących wzrost bakterii (MIC) wykonano metodą mikrorozcieńczeń w bulionie. Wyniki (odsetek izolatów wrażliwych, %S lub wrażliwych przy zwiększonej ekspozycji, %I) interpretowano, opierając się na obowiązujących wytycznych EUCAST, jeśli były dostępne wartości graniczne (breakpoints) dla danej pary antybiotyk-gatunek. Wyniki Wszystkie badane szczepy MSSA były wrażliwe na ceftarolinę (MIC90=0,25 µg/ml). Wśród 250 szczepów MRSA wrażliwość na omawiany antybiotyk stwierdzono u 87,4% (MIC90=2 µg/ml). Wszystkie izolaty MRSA niewrażliwe (nie-S) na ceftarolinę wykazywały wartość MIC90=2 µg/ml, co odpowiada kategorii I (wrażliwe przy zwiększonej ekspozycji). Nie wykazano szczepów MRSA opornych na jej działanie. Wszystkie izolaty paciorkowców beta-hemolizujących wykazywały wrażliwość na ceftarolinę (MIC90=0,015 µg/ml). Prawie 86% (85,6%) izolatów pałeczek Gram-ujemnych z rzędu Enterobacterales ESBL-ujemnych cechowało się wrażliwością na ceftarolinę (MIC90=1 µg/ml). Wnioski Ceftarolina okazała się wysoce aktywna wobec najczęstszych czynników etiologicznych zakażeń skóry i tkanek miękkich, w tym szczególnie wobec szczepów MRSA i paciorkowców beta-hemolizujących. Wskazane jest częstsze oznaczanie wrażliwości na ceftarolinę szczepów bakterii izolowanych w polskiej populacji w rutynowej diagnostyce mikrobiologicznej.

Czytaj dalej »

Zarządzanie ryzykiem zakażeń związanych z opieką zdrowotną

Zarządzanie ryzykiem zakażeń jest procesem, który stanowi podstawę działania programu kontroli zakażeń szpitalnych. Obejmuje on trzy etapy: rozpoznanie ryzyka, opracowanie i wdrożenie działań zmniejszających ryzyko oraz monitorowanie podjętych czynności naprawczych w celu określenia akceptowalnego stopnia ryzyka. Ryzyko zakażeń, występujących w następstwie pobytu chorego w szpitalu, może być określone jako wewnętrzne lub zewnętrzne. Ryzyko wewnętrzne jest generowane przez placówkę ochrony zdrowia w związku z wykonywanymi procedurami diagnostycznymi i terapeutycznymi, określanymi na podstawie danych pozyskanych na skutek monitorowania zakażeń i procesów medycznych, obserwacji prowadzonych w oddziałach oraz doniesień z piśmiennictwa, m.in. w zakresie zachorowalności oczekiwanej według CDC/NHSN. Ocena istotności ryzyka jest określana na podstawie prawdopodobieństwa jego wystąpienia oraz wymiaru związanych z nim konsekwencji zdrowotnych. Celem pracy jest przeprowadzenie analizy możliwych rozwiązań zmniejszających lub eliminujących ryzyko. Ryzyko powinno zostać zredukowane do minimalnego, akceptowalnego poziomu, przy uwzględnieniu kosztów wdrożenia działań. Po skutecznym zmniejszeniu lub wyeliminowaniu ryzyka należy wdrożyć proces oceniający skuteczność podjętych działań.

Czytaj dalej »

Profilaktyka zakażeń u wcześniaków i noworodków – jaki antyseptyk wybrać?

Noworodki urodzone przed ukończonym 37. tygodniem ciąży klasyfikuje się jako wcześniaki. Wcześniactwo często związane jest z niską masą urodzeniową dzieci, tj. wagą poniżej 2500 g, i stanowi najczęstszą przyczynę śmierci niemowląt w pierwszym miesiącu życia oraz drugą najczęstszą przyczynę zgonów dzieci poniżej 5. roku życia. U około 20% noworodków i niemowląt z bardzo niską masą urodzeniową występują infekcje układowe, z czego przyczyną ponad połowy zgonów jest sepsa. Ze względu na czas wystąpienia zakażenia wyróżnia się sepsę wczesną (do 72 godzin po urodzeniu) i późną. W Polsce najczęściej izolowanymi patogenami w zakażeniach krwi u noworodków są: S. agalactiae, E. coli, K. pneumoniae, Enterobacter sp., A. baumannii, gronkowce koagulazo-ujemne i C. albicans; rzadziej – S. aureus, H. influenzae i L. monocytogenes. Skuteczna dezynfekcja skóry za pomocą miejscowo działających środków przeciwdrobnoustrojowych stanowi istotny czynnik prewencyjny w ograniczaniu występowania zakażeń szpitalnych u wcześniaków. Jednak ze względu na niedojrzałość powłok skórnych u tej grupy pacjentów oraz ryzyko powikłań, decyzja o wyborze właściwego preparatu, w świetle braku oficjalnych wytycznych, jest często trudna. Stosowanie u wcześniaków powidonu jodu zwiększa ryzyko wystąpienia niedoczynności tarczycy. Chlorheksydyna i oktenidyna mogą powodować podrażnienia skóry z oparzeniami włącznie, antyseptyki alkoholowe natomiast mogą działać neurotoksycznie. Najbezpieczniejszym i najskuteczniejszym antyseptykiem – zarówno u noworodków przedwcześnie urodzonych, jak i z niską masą urodzeniową – na chwilę obecną wydaje się być poliheksanidyna z betainą.

Czytaj dalej »

Karbapenemy – mikrobiologia i farmakologia

Karbapenemy należą do antybiotyków β-laktamowych i stanowią jedną z najważniejszych opcji terapeutycznych wobec pałeczek Gram-ujemnych, zwłaszcza w przypadku gdy zakażenia mają przebieg ciężki i są powodowane przez bakterie oporne na inne antybiotyki. Podstawą wyboru tej grupy antybiotyków w praktyce klinicznej jest ich profil mikrobiologiczny, a także profil farmakokinetyczno-farmakodynamiczny. Niestety w praktyce często obserwuje się przypadkowość wyboru karbapenemu, co nie tylko powoduje brak optymalnej efektywności klinicznej, lecz także zwiększa ryzyko wystąpienia oporności. W pracy przedstawiono praktyczne spojrzenie na antybiotyki karbapenemowe – z punku widzenia zarówno mikrobiologicznego, jak i farmakologicznego.

Czytaj dalej »

Monitorowanie zakażeń

W niniejszej pracy przedstawiono rys historyczny rozwoju kontroli zakażeń w Polsce i na świecie oraz historię monitorowania zakażeń w Polsce. Omówiono najważniejsze publikacje z ostatnich lat, oparte na analizie polskich danych, programy monitorowania zakażeń funkcjonujące w wybranych krajach oraz założenia, na których powinny opierać się współczesne programy monitorowania zakażeń w szpitalach na szczeblu regionalnym i krajowym.

Czytaj dalej »

Zastosowanie formy dożylnej amoksycyliny z kwasem klawulanowym w dawce 2000 mg + 200 mg

Amoksycylina z kwasem klawulanowym jest antybiotykiem o szerokim spektrum działania, często stosowanym w europejskich szpitalach. Ten złożony preparat zawiera dwa leki. Amoksycylina – β-laktam, półsyntetyczna penicylina – wykazuje aktywność względem bakterii Gram-dodatnich i Gram-ujemnych, ale jest wrażliwa na unieczynnianie przez β-laktamazy. Kwas klawulanowy inhibuje β-laktamazy, jednocześnie chroniąc amoksycylinę przed inaktywacją. Dodanie kwasu klawulanowego do amoksycyliny rozszerzyło spektrum działania antybiotyku, ale zwiększyło również ryzyko działań niepożądanych. Skuteczność działania amoksycyliny zależy od czasu jej występowania powyżej minimalnego stężenia hamującego w formie niezwiązanej w surowicy. Istnieją szczególne przypadki, w których podaje się wysoką dawkę dożylnej amoksycyliny z niższą proporcją kwasu klawulanowego, aby zmaksymalizować terapeutyczny efekt antybiotyku i ograniczyć działania niepożądane samego inhibitora. Celem niniejszego opracowania jest podsumowanie takich wyjątkowych sytuacji, wśród których można wymienić: profilaktykę okołooperacyjną, pozaszpitalne zapalenie płuc wywołane przez beztlenowce, szpitalne zapalanie płuc u krytycznie chorych pacjentów ze zwiększonym klirensem kreatyniny oraz zakażenia wewnątrzbrzuszne.

Czytaj dalej »

Nitroksolina, cenna opcja terapeutyczna w zakażeniach dróg moczowych

Przyczyną zakażeń układu moczowego (ZUM) w większości są bakterie. ZUM jest najczęściej efektem kolonizacji drobnoustrojów drogą wstępującą, rzadziej krwiopochodną lub limfatyczną, może współistnieć z innymi schorzeniami układu moczowego, utrudniając ich leczenie. Nitroksolina to chemioterapeutyk stosowany w zakażeniach dróg moczowych, skuteczny wobec licznych bakterii i grzybów. Jest lekiem charakteryzującym się unikalnym mechanizmem działania farmakodynamicznego, który polega na chelatowaniu dwuwartościowych kationów, co wiąże się z obniżeniem aktywności enzymów bakteryjnych, w szczególności polimerazy RNA. Stanowi cenną alternatywę w leczeniu infekcji układu moczowego dla furazydyny i fluorochinolonów.

Czytaj dalej »

Mikrobiologiczne mapowanie szpitala

Mapowanie szpitala oparte na analizach wyników badań mikrobiologicznych jest podstawą zarówno do kształtowania szpitalnej polityki antybiotykowej, jak i do wdrażania skutecznych programów kontroli zakażeń szpitalnych oraz rozprzestrzeniania się drobnoustrojów. Mapy tworzone w celach epidemiologicznych dotyczą oceny częstości występowania MDRO opartej na: utworzeniu listy pacjentów z rzadkimi MDRO, monitorowaniu zmian lekowrażliwości drobnoustrojów, szacowaniu obciążenia infekcją z udziałem MDRO, szacowaniu narażenia na zakażenie/kolonizację MDRO oraz określeniu nabywania MDRO w trakcie leczenia szpitalnego. Mapa mikrobiologiczna dla celów terapeutycznych oparta jest na zbiorczych antybiogramach tworzonych tylko dla gatunków, z których uzyskano co najmniej 30 izolatów z próbek klinicznych.

Czytaj dalej »

Badania mikrobiologiczne u kobiet ciężarnych – standardy postępowania

Przesiewowe badania mikrobiologiczne wykonywane u każdej kobiety ciężarnej pozwalają na zmniejszenie liczby zakażeń i zarażeń wertykalnych, które są bezpośrednią przyczyną powikłań ciąży oraz zwiększonej zachorowalności i śmiertelności u noworodków. Do obowiązkowych badań przeprowadzanych u kobiet ciężarnych należą badania w kierunku: kiły, HIV, HBV, HCV, toksoplazmozy, różyczki i paciorkowców grupy B. Do 10. tygodnia ciąży lub w chwili pierwszego zgłoszenia się do lekarza ginekologa-położnika wykonuje się test VDRL, badanie przeciwciał anty-HIV i anty-HCV, toksoplazmozy (przeciwciała IgG/IgM, o ile ciężarna nie przedstawi wyniku potwierdzającego występowanie przeciwciał IgG sprzed ciąży) i różyczki (IgG/IgM, o ile ciężarna nie chorowała lub nie była szczepiona albo w przypadku braku informacji). W 21.–26. tygodniu ciąży – u kobiet z ujemnym wynikiem w I trymestrze – przeprowadza się badanie w kierunku toksoplazmozy (IgM), a w 33.–37. tygodniu ciąży: wykrywanie antygenu HBs, badanie w kierunku HIV, posiew wymazu z pochwy i odbytu w kierunku paciorkowców grupy B oraz test VDRL i w kierunku HCV w grupie kobiet ze zwiększonym ryzykiem populacyjnym lub indywidualnym ryzykiem zakażenia.

Czytaj dalej »

Clostridioides (Clostridium) difficile – skuteczne działania w kontroli zakażeń

Zakażenie o etiologii Clostridioides difficile (wcześniej należące do rodzaju Clostridium) stanowi jedno z największych zagrożeń epidemicznych dla zdrowia publicznego i jest najczęstszą przyczyną biegunek poantybiotykowych. Infekcja może przebiegać pod postacią łagodnej, samoograniczającej się biegunki oraz ciężkich, piorunujących zakażeń, ze wstrząsem i zgonem włącznie. Profilaktyka CDI w zakładach opieki zdrowotnej obejmuje działania ograniczające rozprzestrzenianie się infekcji (kontaktowe środki ostrożności, izolacja, dekontaminacja środowiska, higiena rąk) oraz kontrolę ryzyka wystąpienia zakażeń (antybiotykoterapia, środki hamujące wydzielanie soku żołądkowego). Na skuteczną kontrolę zakażeń C. difficile mają również wpływ: właściwe monitorowanie, diagnostyka i terapia, a także programy edukacyjne dla personelu oraz pacjentów.

Czytaj dalej »

Analizator iFlash 1800

Czytaj dalej »

Pacjent wentylowany mechanicznie – jak zmniejszyć ryzyko VAP?

Intubacja dotchawicza i wdrożenie wentylacji mechanicznej to jedna z najczęściej wykonywanych procedur u pacjentów krytycznie chorych. Pomimo niewątpliwych zalet wynikających ze wspomagania układu oddechowego, może wiązać się ona z wystąpieniem zdarzeń niepożądanych, w tym zapalenia płuc związanego z wentylacją mechaniczną (VAP). Wnikliwa obserwacja i postępowanie zgodne z rekomendacjami oraz zaleceniami medycyny opartej na dowodach naukowych mogą przyczynić się do zmniejszenia ryzyka rozwoju szpitalnego odrespiratorowego zapalenia płuc. Jednak działania te muszą być skoordynowane i wdrażane jednoczasowo przez wszystkich członków multidyscyplinarnego zespołu terapeutycznego.

Czytaj dalej »

Jak aplikacje mogą poprawić monitorowanie zakażenia miejsca operowanego i mieć wpływ na zmniejszenie częstości zakażeń szpitalnych?

Zakażenia miejsca operowanego (ZMO) stanowią jeden z istotniejszych problemów opieki nad pacjentem leczonym operacyjnie i jedną z najczęstszych form zakażeń szpitalnych. W celu zmniejszenia ryzyka ZMO należy podejmować działania kompleksowe na każdym etapie terapii leczniczej. Bardzo ważnym elementem tego postępowania jest monitorowanie pacjenta po zakończeniu leczenia szpitalnego. Wśród wielu możliwości monitorowania rany oraz wspomagania procesu jej gojenia warto zwrócić uwagę na narzędzia telemedyczne. Ze względu na specyfikę problemów związanych z raną (kluczowa rola obrazu, powtarzalne elementy oceny podmiotowej i przedmiotowej) systemy telemedyczne oparte na aplikacjach dedykowanych pacjentom wydają się mieć olbrzymi potencjał praktyczny. Optymalna aplikacja powinna posiadać cechy zawarte w akronimie IDEAL: I (ang. intuitiveness) – intuicyjność, czyli prostota; D (ang. dedicated) – dedykowanie, czyli personalizowanie; E (ang. economy) – dostępność ekonomiczna dla pacjenta; A (ang. all aspects of treatment) – obejmować wszelkie aspekty zaleceń, dawać całościowe, jednoznaczne i kompletne zalecenia dotyczące dalszego postępowania; L (ang. legal) – zgodność z obowiązującymi przepisami prawnymi. Dzięki połączeniu tych cech nowa aplikacja iWound, obecnie wprowadzana do użytku przez przedsiębiorstwo POLMEDI Sp z o.o., pozwala na kompleksowe monitorowanie rany pooperacyjnej, nadzór nad ZMO po zakończeniu hospitalizacji, a także wspomaganie procesu gojenia rany.

Czytaj dalej »

Komunikacja – udzielanie i przyjmowanie informacji zwrotnej

Informacja zwrotna jest potrzebna zarówno osobie, która jej udziela (bo chce wpłynąć na zmianę zachowania drugiej osoby), jak i osobie, która ją przyjmuje (bo chce wiedzieć, jak jej zachowanie zostało odebrane i co może zmienić w przyszłości). Nie zmienia to faktu, że informacje są potrzebne, jednakże bywają też trudne – do przekazania i do odebrania. Efekt często jest taki, że unika się dawania informacji zwrotnej, szczególnie jeśli jest ona krytyczna, i jednocześnie pozbawia drugą stronę okazji do rozwoju. Jeśli z kolei udziela się jej nieumiejętnie, to można spotkać się z reakcją obronną, co nie daje korzyści ani jednej, ani drugiej stronie. Dlatego w przypadku, gdy chce się funkcjonować w środowisku, w którym można się rozwijać, mieć wpływ na innych i zachować dobre relacje, warto nauczyć się udzielania i przyjmowania informacji zwrotnych.

Czytaj dalej »

Leczenie ropowicy szyi i mnogich ropni śródpiersia górnego tylnego o etiologii Candida glabarta – opis przypadku pacjenta leczonego w oddziale intensywnej terapii PCCHP w Rzeszowie

W niniejszej pracy przedstawiono przypadek ciężkiej ropowicy szyi i mnogich ropni śródpiersia o etiologii Candida glabrata u 68-letniego otyłego mężczyzny, chorującego przewlekle na nadciśnienie tętnicze i cukrzycę typu 2. Pacjent został przekazany do Kliniki Chirurgii Klatki Piersiowej w celu pilnej interwencji chirurgicznej ze Szpitala Powiatowego, gdzie na podstawie stanu klinicznego, wyników badań obrazowych i laboratoryjnych rozpoznano ropowicę szyi i śródpiersia. Chory po zabiegu mediastinotomii nadmostkowej, rewizji i drenażu śródpiersia górnego oraz setonażu okolicy nadobojczykowej prawej został przyjęty bezpośrednio do Oddziału Intensywnej Terapii (OIT) z powodu niewydolności krążeniowo-oddechowej. Z pobranego śródoperacyjnie materiału wyhodowano C. glabrata nieposiadający mechanizmów oporności na azole. Pomimo zastosowania flukonazolu zgodnie z antybiogramem, u pacjenta w 6. dobie leczenia na OIT doszło do pogorszenia stanu klinicznego, fungemii i rozwoju wstrząsu septycznego. Oprócz wdrożenia szerokospektralnej antybiotykoterapii, w porozumieniu z mikrobiologiem zadecydowano o zmianie leczenia przeciwgrzybiczego – włączono flucytozynę. Korekta leczenia spowodowała sukcesywną poprawę stanu klinicznego, normalizację parametrów biochemicznych oraz negatywizację posiewów. W 23. dobie hospitalizacji chorego w stanie zadowalającym przekazano do Kliniki Chirurgii Klatki Piersiowej w celu kontynuacji leczenia.

Czytaj dalej »

Porównanie aktywności in vitro ceftaroliny i stosowanych w Polsce antybiotyków przeciwko najczęstszym patogenom bakteryjnym pozaszpitalnego zapalenia płuc u dzieci i dorosłych. Dane z lat 2013–2018 z ośrodków biorących udział w programie ATLAS

Pozaszpitalne zapalenie płuc (PZP) jest jedną z głównych przyczyn zachorowalności i śmiertelności. Ceftarolina (prolek fosamil ceftaroliny) została zarejestrowana do leczenia PZP wywołanego przez Streptococcus pneumoniae, Haemophilus influenzae oraz inne wrażliwe na cefalosporynę patogeny Gram-ujemne i Gram-dodatnie. Celem badania było porównanie aktywności in vitro omawianego antybiotyku z aktywnością antybiotyków najczęściej stosowanych w Polsce w leczeniu PZP, w ramach programu badawczego ATLAS (ang. Antimicrobial Testing Leadership And Surveillance). Jest to międzynarodowe badanie prowadzone w celu monitorowania częstości występowania oporności na stosowane antybiotyki na poziomie lokalnym, regionalnym oraz globalnym. Materiał i metody Badaniem objęto 613 niepowtarzających się izolatów klinicznych wyhodowanych z materiału pobranego z dróg oddechowych chorych w czterech ośrodkach w Polsce w latach 2013–2018. Wszystkie izolaty wysyłano do centralnego laboratorium IHMA w celu potwierdzenia identyfikacji bakterii do gatunku metodą MALDI-TOF MS. Oznaczenie wartości najmniejszych stężeń hamujących wzrost bakterii (MIC) wykonano metodą mikrorozcieńczeń w bulionie. Wyniki (odsetek izolatów wrażliwych, %S) interpretowano, opierając się na obowiązujących wytycznych EUCAST, jeśli były dostępne wartości graniczne dla danej pary antybiotyk-gatunek. Wyniki Wszystkie izolaty S. pneumoniae (w tym szczepy oporne na penicylinę) były wrażliwe na ceftarolinę. Wykazano ośmiokrotnie mniejsze wartości MIC90 ceftaroliny wobec izolatów PRSP w porównaniu z ceftriaksonem (0,25 vs. 2 μg/ml). Wszystkie izolaty metycylinowrażliwe Staphylococcus aureus (MSSA) były wrażliwe na ceftarolinę (MIC90=0,25 μg/ml, zakres wartości MIC 0,12–0,5 μg/ml). Stwierdzono szesnastokrotnie mniejsze wartości MIC90 ceftaroliny wobec izolatów MSSA w porównaniu z ceftriaksonem (0,25 vs. 4 μg/ml). Wśród izolatów metycylinoopornych S. aureus (MRSA) 78,9% (123/156) było wrażliwych na ceftarolinę, przy czym odsetek ten był większy wśród chorych dzieci niż wśród dorosłych (92,9 vs. 75,8%). Wszystkie izolaty H. influenzae były wrażliwe na ceftarolinę (MIC90 0,03 μg/ml). Wnioski Wykazano wysoki odsetek badanych szczepów S. pneumoniae, S. aureus (MSSA) i H. influenzae wrażliwych na ceftarolinę. Uzyskane wyniki wskazują, że antybiotyk ten może stanowić skuteczną opcję terapeutyczną w leczeniu PZP. Wskazane jest dalsze monitorowanie wrażliwości ocenianych gatunków bakterii na antybiotyki w Polsce.

Czytaj dalej »

Zakażenia mikrobiomem miejsca operowanego w zabiegach ortopedyczno-urazowych

Zakażenie miejsca operowanego (ZMO) to problem przyczyniający się do zwiększenia kosztów terapii i mający negatywny wpływ na ostateczny wynik leczenia chirurgicznego. Często w ranach operacyjnych stwierdza się obecność mikrobiomu – mikroorganizmów potencjalnie chorobotwórczych. W niniejszej pracy przedstawiono częstość klinicznie jawnych ZMO spowodowanych wymienionym czynnikiem u 121 pacjentów hospitalizowanych z powodu obrażeń w Klinice Chirurgii Urazowej, Leczenia Oparzeń i Chirurgii Plastycznej Wielospecjalistycznego Szpitala Miejskiego w Poznaniu w okresie od 1 stycznia 2018 roku do 27 czerwca 2019 roku. Analizie poddano 352 wymazy z ran operacyjnych, uzyskując 65% posiewów dodatnich oraz 35% posiewów ujemnych. Stwierdzono, że zastosowanie implantu podczas operacji złamania kości znamiennie zwiększa ryzyko wystąpienia zakażenia miejsca operowanego, w tym infekcji wywołanych przez patogeny oportunistyczne, a obniżenie odporności organizmu w chorobie urazowej sprzyja kolonizacji mikrobiomem. Ponadto, aby zwiększyć szansę wyhodowania patogenu w przypadku zakażenia miejsca operowanego z użyciem implantu, wskazane jest pobranie próbek z różnych miejsc.

Czytaj dalej »

Badania laboratoryjne pomocne w diagnostyce sepsy – czy marker sepsy istnieje?

Sepsa jest zagrażającą życiu dysfunkcją narządów, spowodowaną rozregulowaną reakcją układu immunologicznego na zakażenie. Następstwem sepsy może być wstrząs septyczny, objawiający się zaburzeniami ze strony układu krążenia oraz metabolizmu komórkowego. Sepsa i wstrząs septyczny są bardzo częstymi przyczynami zgonów na świecie (19,7% w 2017 roku). Złotym standardem w diagnostyce chorób infekcyjnych, w tym sepsy, jest hodowla drobnoustrojów, która pozwala na określenie lekowrażliwości czynnika chorobotwórczego i dobranie terapii celowanej. Jest to jednak metoda czasochłonna i często nieefektywna – ze względu na brak możliwości hodowli niektórych drobnoustrojów w warunkach medycznych laboratoriów mikrobiologicznych czy też z powodu nieodpowiednio pobranych próbek. W diagnostyce sepsy bardzo istotną rolę odgrywa czas, dlatego poszukuje się parametru, który mógłby diagnostykę przyspieszyć, jednoznacznie odróżnić sepsę od innych stanów chorobowych i być wskaźnikiem prognostycznym przebiegu choroby. Markera sepsy poszukuje się wśród wielu parametrów, ale obecnie bardziej możliwe wydaje się być wynalezienie zestawu markerów niż pojedynczego markera idealnego. Nie oznacza to jednak, że należy rezygnować z wykorzystywania pojedynczych parametrów. W przypadku podejrzenia sepsy, kiedy potrzebna jest szybka diagnostyka, która przekłada się na szansę przeżycia pacjenta, warto sięgać po wszelkie możliwe narzędzia diagnostyczne, w miarę możliwości sprzętowych i finansowych jednostki leczniczej.

Czytaj dalej »

Leczenie inwazyjnych zakażeń grzybiczych u pacjentów krytycznie chorych

W ostatnich latach odnotowuje się istotny wzrost zachorowalności na inwazyjne zakażenia grzybicze (IZG). Jest on spowodowany przez m.in. zwiększającą się liczbę inwazyjnych metod terapeutycznych i diagnostycznych oraz nieprawidłowe stosowanie (nadużywanie) antybiotyków o szerokim spektrum działania. Pacjentów hospitalizowanych na oddziałach intensywnej terapii (OIT) można zaliczyć do grupy chorych o największym stopniu ryzyka rozwoju IZG. Wysoka śmiertelność, pojawienie się szczepów lekoopornych oraz zmieniająca się epidemiologia inwazyjnych zakażeń grzybiczych obligują do wnikliwej oceny czynników ryzyka oraz identyfikacji pacjentów obciążonych dużym prawdopodobieństwem wystąpienia zakażenia. Celem niniejszej pracy jest przedstawienie aktualnego stanu wiedzy dotyczącego metod diagnostyki i leczenia IZG u pacjentów leczonych w warunkach OIT.

Czytaj dalej »

Mykafungina – zastosowanie w leczeniu i profilaktyce inwazyjnych zakażeń grzybiczych

Interpretacja wyników badań mykologicznych i leczenie zakażeń grzybiczych pozostają nadal dużym wyzwaniem, szczególnie u pacjentów z zaburzeniami odporności i/lub poddawanych intensywnej terapii. Objawy kliniczne u tych chorych są niecharakterystyczne, wyizolowanie czynnika etiologicznego w hodowli nie zawsze jest możliwe, podczas gdy interpretacja wyników badań lekowrażliwości wyhodowanych szczepów grzybów może być niejednoznaczna. Podstawym wymogiem oznaczania lekowrażliwości drobnoustrojów jest uwzględnienie rekomendacji EUCAST. W leczeniu zakażeń o etiologii Candida – przed identyfikacją gatunku patogenu – najwyższe rekomendacje według zaleceń ECIL-6 mają echinokandyny: mykafungina, anidulafungina oraz kaspofungina. Echinokandyny są także lekami pierwszego rzutu w terapii inwazyjnych zakażeń grzybiczych o etiologii Candida glabrata i Candida krusei, zgodnie z wytycznymi IDSA, ESCMID oraz grup eksperckich. W grupie pacjentów hematologicznych w leczeniu zakażeń o etiologii Candida albicans, Candida glabrata oraz Candida krusei również najwyższe rekomendacje mają echinokandyny. Mykafungina jest najczęściej zalecana w profilaktyce zakażeń grzybiczych u pacjentów z zaburzeniami odporności.

Czytaj dalej »

Powikłania infekcyjne po implantacji urządzeń do stałej stymulacji serca – przegląd piśmiennictwa i opis przypadku

Elektroterapia serca jest dynamicznie rozwijającą się dziedziną medycyny i niekwestionowaną metodą leczenia zaburzeń rytmu serca oraz przewodzenia. Obejmuje implantację wielu urządzeń do stałej stymulacji serca, takich jak kardiostymulatory, kardiowertery-defibrylatory i układy resynchronizujące. Wraz ze wzrostem implantacji urządzeń do stałej stymulacji serca obserwuje się rosnącą liczbę powikłań elektrostymulacji. Stały wzrost liczby powikłań poimplantacyjnych wynika z faktu, iż pacjenci poddawani procedurze implantacji urządzeń są coraz trudniejszymi przypadkami pod względem medycznym, a zabiegi stają się bardziej skomplikowane. Rozwój powikłań infekcyjnych następuje częściej po wymianie urządzenia, reoperacji, zabiegach naprawczych, a także w przypadku pozostawienia w ciele pacjenta starych, nieczynnych elektrod, które z czasem ulegają uszkodzeniu, doprowadzając do rozprzestrzenienia się infekcji. Miejscowa infekcja loży i/lub uogólniona infekcja organizmu (zapalenie wsierdzia, sepsa) należą do najpoważniejszych powikłań infekcyjnych ze względu na niespecyficzny charakter dolegliwości, trudności diagnostyczne oraz zbyt późne rozpoczęcie leczenia. Działania wpływające na minimalizowanie czynników ryzyka powikłań infekcyjnych to przede wszystkim: stosowne zabiegi higieniczne przed operacją, profilaktyka okołooperacyjna, właściwa pielęgnacja rany po zabiegu oraz doświadczenie operatora.

Czytaj dalej »

Terbinafina – aktualna rola w terapii zakażeń grzybiczych

Terbinafina jest przedstawicielem alliloamin, stosowanym od lat 90. XX wieku w terapii grzybic skóry i paznokci. Lek ten wykazuje działanie grzybobójcze wobec grzybów dermatofitowych z rodzajów Trichophyton, Microsporon i Epidermophyton, a także wobec niektórych gatunków drożdżaków oraz grzybów pleśniowych. Podstawowy mechanizm działania terbinafiny polega na niekompetycyjnym hamowaniu epoksydazy skwalenu (enzym szlaku syntezy ergosterolu), co prowadzi do nagromadzenia toksycznego skwalenu i śmierci komórki. Opisano nieliczne szczepy kliniczne dermatofitów oporne na terbinafinę. Głównym mechanizmem oporności są mutacje punktowe genu kodującego epoksydazę skwalenu, skutkujące spadkiem powinowactwa do leku. Terbinafina jest silnie lipo- i keratynofilna, akumuluje się w: wydzielinie łojowej naskórka (sebum), mieszkach włosowych, włosach, płytce paznokciowej. Uważa się, że jest to lek o stosunkowo małym ryzyku powikłań i dobrej skuteczności. Obecnie terbinafina jest dostępna w formie tabletek podawanych doustnie oraz kremów, emulsji i żeli przeznaczonych do stosowania miejscowego. W niniejszym opracowaniu przedstawiono informacje o właściwościach farmakologicznych, aktywności przeciwgrzybiczej i zastosowaniach klinicznych terbinafiny oraz postępach w badaniach nad nowymi formami tego leku.

Czytaj dalej »

Diagnostyka zakażeń SARS-CoV-2 według najnowszych doniesień

Czytaj dalej »