Archiwa: Project

Chirurgia plastyczna – połączenie natury i technologii. Jak daleko zaszliśmy w ciągu ostatnich 15 lat i co ma nadejść?

Fifteen years ago, Thomas Mustoe wrote a pivotal article lauding new technologies and their impact on plastic surgery over the last 25 years. His intricate discussion has inspired us to ask a similar question: what new technologies have emerged in the last 15 years, and how are they impacting the field of plastic surgery today? The development of pocket technologies gives us an opportunity to offer consults and provide medical advice remotely. Augmented-reality such as Google Glass® or HoloLens® expand our abilities to perform procedures with real-time data streaming in any location. Critical innovations are not only being made in how we interact with patients but also what materials and methods we use. Silk, a traditional clothing material is being transformed to provide greater strength and biological capacities. Through the implementation of novel negative-pressure wound therapies, we also change models of treatment. In the era of microsurgery, the traditional reconstructive ladder has become “an elevator” with novel strategies promoting the efficiency and efficacy of surgical procedures. These advances have influenced our approach to surgery, and impacted our perception of the case, operating room setup, and attempt to predict flap perfusion. New technologies, such as 3D planning software and 3D printing, are also opening up new surgical horizons. New developments presented in this paper are about a fraction of those created over the last 15 years. Such advancements have not only changed the way we operate but have a potential to create new surgical approaches, techniques, and guidelines in the future.

Czytaj dalej »

Odpowiedzialność prawna oraz dokumentacja medyczna pielęgniarki anestezjologicznej

Odpowiedzialność prawna jest bardzo ważnym elementem wykonywania zawodu pielęgniarki. Znajomość praw i obowiązków personelu pielęgniarskiego pozwala uniknąć przykrych konsekwencji prawnych i zachować spokój w przypadku skargi pacjenta. Jednym z najważniejszych dowodów w postępowaniu prawnym jest dokumentacja medyczna, która pozwala na udowodnienie prawidłowego wykonywania obowiązków zawodowych, a także na obalenie zarzutu tzw. błędu wykonawczego, z którym można się obecnie coraz częściej spotkać.

Czytaj dalej »

Rola antyoksydantów w leczeniu oparzeń

Wszystkie komórki żywego organizmu uczestniczą w reakcjach oksydacyjno-redukcyjnych, w trakcie których powstają reaktywne formy tlenu (RFT). Są one niezbędne organizmom żywym w ilości utrzymywanej na odpowiednio niskim poziomie, ponieważ mogą reagować ze składnikami komórek, modyfikując je i uszkadzając. Stres oksydacyjny to stan organizmu, który charakteryzuje się zaburzeniem równowagi pomiędzy szybkością wytwarzania wolnych rodników i reaktywnych form tlenu a szybkością ich unieszkodliwiania przez enzymy oraz antyoksydanty. Zwiększona przepuszczalność naczyń włosowatych po oparzeniu jest spowodowana kilkoma mechanizmami. Natychmiast po oparzeniu komórki tuczne uwalniają histaminę, która zwiększa aktywność oksydazy ksantynowej (XO), odgrywającej istotną rolę w obszarze reperfuzyjnym niedokrwienia, wytwarzającej anion ponadtlenkowy i nadtlenek wodoru oraz RTF. Reaktywne formy tlenu i reaktywne formy azotu (RNS) zwiększają obszar uszkodzenia tkanek – w szczególności toksyczne produkty uboczne, takie jak nadtlenek wodoru (H2O2) i rodnik hydroksylowy (OH). U chorych oparzonych występuje zwykle zwiększona produkcja wolnych rodników, co jest proporcjonalne do ciężkości urazu. W ciężkim oparzeniu następuje gwałtowny wzrost produkcji wolnych rodników i peroksydacji lipidów. Stres oksydacyjny wpływa wyraźnie negatywnie na rokowanie pacjentów z oparzeniami, uszkadza błony komórkowe, przyczyniając się do pogłębienia zaburzeń osmotycznych i onkotycznych gospodarki płynowej organizmu, co z kolei prowadzi do szeregu powikłań ogólnoustrojowych. Wyniki stosowania przeciwutleniaczy w leczeniu oparzonych chorych są bardzo optymistyczne, autorzy badań zwracali uwagę na zdecydowanie mniejsze zapotrzebowanie płynowe oparzonego pacjenta oraz skrócenie czasu gojenia ran. Niektórzy badacze obserwowali także znaczący spadek śmiertelności. Praktycznie wszyscy podkreślali skrócenie czasu hospitalizacji i zmniejszenie częstości występowania zakażeń. Antyoksydacyjne działanie zauważalnie zmniejsza katabolizm białek i zapotrzebowanie płynowe we wczesnym okresie pourazowym. Wykazano również wzrost stężenia pierwiastków śladowych w surowicy i tkankach skóry pacjentów. Berger i wsp. udowodnili, że podawanie pierwiastków śladowych przyczynia się do spadku oskrzelowo-płucnych zakażeń szpitalnych. Badania jednoznacznie wskazują na korzystny wpływ przeciwutleniaczy stosowanych w suplementacji, a autorzy sugerują rozważenie włączenia tych substancji do leczenia choroby oparzeniowej.

Czytaj dalej »

Rzadkie, zagrażające życiu powikłania zabiegów chirurgii estetycznej

Ciężkie, ogólnoustrojowe powikłania po zabiegach chirurgii estetycznej zdarzają się rzadko, jednak w niektórych sytuacjach mogą stanowić zagrożenie dla życia chorego. W pracy zaprezentowano trzy przypadki pacjentów, u których przeprowadzono elektywne zabiegi z zakresu chirurgii estetycznej brzucha, w następstwie których doszło do rozwinięcia się ciężkich powikłań. U jednej chorej komplikacje zakończyły się zgonem. Przedstawione w niniejszej pracy powikłania opisywane są w literaturze jako rzadkie i nie są na co dzień spotykane w praktyce chirurga plastyka. Niemniej jednak, podejmując się wykonywania jakichkolwiek zabiegów z zakresu chirurgii estetycznej, trzeba mieć świadomość istnienia zagrożenia rozwoju ciężkich powikłań i w wypadku ich wystąpienia należy niezwłocznie rozpocząć odpowiednie leczenie.

Czytaj dalej »

Za i przeciw intensywnej terapii

Intensywna terapia w XXI wieku dysponuje dużymi możliwościami szczegółowej i zaawansowanej diagnostyki klinicznej. Obejmuje najbardziej zaawansowane i specjalistyczne możliwości terapeutyczne. Ograniczeniem intensywnej terapii jest fakt, że nie w każdym przypadku i nie u każdego chorego można odwrócić niewydolność narządów. Intensywna terapia może nie tylko prowadzić do odwrócenia niewydolności, lecz także skutkować przedłużeniem procesu umierania oraz narażać chorego na cierpienie.

Czytaj dalej »

Zadania i rola pielęgniarki w opiece nad pacjentem z hiperamonemią

Hiperamonemia to zaburzenie metaboliczne charakteryzujące się zwiększonym (ponad dopuszczalny) poziomem stężenia amoniaku w surowicy krwi. W zależności od przyczyny wyróżnia się hiperamonemię pierwotną i wtórną. Brak jest danych określających związek pomiędzy występowaniem zaburzenia a śmiertelnością, co w znacznym stopniu utrudnia określenie niebezpieczeństwa tego zjawiska, a także może przyczyniać się do jego bagatelizowania przez personel medyczny. Dzięki prowadzeniu szczegółowych obserwacji pacjenta możliwe jest wczesne wykrycie objawów hiperamonemii oraz wdrożenie leczenia. Grupą pracowników medycznych, która spędza najwięcej czasu z chorym, są pielęgniarki, dlatego to do ich zadań należy podjęcie właściwych działań. Celem pracy było wskazanie symptomów hiperamonemii, ich konsekwencji oraz działań, które należy podjąć w przypadku wystąpienia stanów hiperamonemii w chorobach metabolicznych, mających na celu zapobiegnięcie powstawaniu powikłań.

Czytaj dalej »

Kostniak i włókniak zębopochodny jako składowe elementy struktury histologicznej guza trzonu żuchwy – trudności diagnostyczne i opis przypadku

W niniejszej pracy zaprezentowano przypadek guza żuchwy zawierającego w swojej strukturze histologicznej zarówno kostniaka, jak i włókniaka zębopochodnego oraz krótką charakterystykę w oparciu o literaturę. Wolno rosnący guz w kości gąbczastej trzonu żuchwy doprowadził do zapalenia, a następnie martwicy miazgi zęba 46 u 30-letniej kobiety. Zmianę usunięto chirurgicznie przez wyłuszczenie z mechanicznym kiretażem kostnym. Ponadto wykonano resekcję wierzchołków korzeni zęba 46 z wypełnieniem wstecznym kanałów MTA oraz augmentacją ubytku kostnego syntetycznym hydroksyapatytem.

Czytaj dalej »

Kompetencje EfCCNa dla europejskich pielęgniarek intensywnej opieki

Komitet Edukacji Europejskiej Federacji Towarzystw Pielęgniarek Intensywnej Opieki (EfCCNa) (2013): David Waters (Wielka Brytania) Anne Kokko (Finlandia) | Heike Strunk (Niemcy) Evanthia Georgiou (Cypr ) | Maria Hadjibalassi (Cypr ) Drago Satosek (Słowenia) | Karin Klas (Austria) Europejska Federacja Towarzystw Pielęgniarek Intensywnej Opieki Skr. pocztowa 15615 1001 NC Amsterdam, Holandia, www.efccna.org Pielęgniarstwo w Anestezjologii i […]

Czytaj dalej »

Żywienie immunomodulujące w kontekście leczenia oparzeń

Żywienie immunomodulujące obejmuje stosowanie substancji odżywczych w celu wzmocnienia lub modyfikacji odpowiedzi immunologicznej organizmu. Produkty wykorzystywane w tego rodzaju interwencji dietetycznej często zawierają kilka związków immunomodulujących. Najczęściej badanymi i najszerzej opisywanymi w literaturze związkami tego typu są kwasy tłuszczowe omega-3 (oleje rybne), glutaminian i arginina. W celu wzmocnienia ich efektu stosowane są również aminokwasy o rozgałęzionych łańcuchach, nukleotydy i antyoksydanty. U osób z ciężkimi oparzeniami występują istotne nieprawidłowości w reakcji odpornościowej organizmu. Dlatego też interwencje żywieniowe, szczególnie z komponentą immunomodulującą, wydają się mieć szczególne znaczenie u pacjentów oparzonych.

Czytaj dalej »

Naczyniaki i malformacje naczyniowe

Naczyniaki i malformacje naczyniowe należą do zmian wrodzonych o szerokiej gamie objawów klinicznych, wymagających zróżnicowanego leczenia. Przez lata ich klasyfikacja i leczenie ulegały zmianom. W niniejszej publikacji przedstawiono najnowszą klasyfikację i możliwości leczenia malformacji naczyniowych oraz naczyniaków.

Czytaj dalej »

ECMO jako część nowoczesnej intensywnej terapii u pacjentów z niewydolnością oddechową

ECMO (ang. extracorporeal membrane oxygenation) jest standardową metodą leczenia wielu schorzeń. W Polsce wskazania do zastosowania tej procedury medycznej opierają się na „Zaleceniach i wytycznych nadzoru krajowego oraz konsultanta krajowego w dziedzinie anestezjologii i intensywnej terapii” z 2009 roku. Wskazania obejmują niewydolność oddechową lub krążenia z przewidywanym ryzykiem zgonu >80% przy braku możliwości leczenia metodami konwencjonalnymi, w przebiegu następujących chorób: ciężkiej ostrej niewydolności oddechowej, wstrząsu kardiogennego, zapalenia serca, zatoru tętnicy płucnej, powikłań kardiochirurgicznych oraz skrajnej hipotermii. Decyzja dotycząca wdrożenia ECMO zależy wyłącznie od spełnienia odpowiednich kryteriów medycznych. Podczas stosowania tej metody konieczna jest współpraca wielu specjalistów oraz powołanie oddzielnego – przeznaczonego wyłącznie dla pacjenta leczonego z wykorzystaniem ECMO – zespołu nadzorującego przebieg terapii. Celem pracy było przedstawienie sposobu prowadzenia terapii metodą ECMO u chorych z niewydolnością oddechową w oddziałach intensywnej terapii oraz omówienie problemów związanych z tą drogą, obarczoną licznymi powikłaniami, inwazyjną procedurą ratującą życie. Niewielka ilość chorych, u których konieczne jest wdrożenie tej metody, nie gwarantuje opłacalności ECMO oraz odpowiedniego doświadczenia personelu (pomimo szkolenia pracowników medycznych w dobrych zagranicznych ośrodkach). Badania dotyczące zewnątrzustrojowego natleniania ciągle trwają i wymagają większej ilości prób klinicznych. Terapia ta, choć jest niezwykle kosztowną i inwazyjną procedurą medyczną, stanowi skuteczną formę leczenia skrajnej niewydolności oddechowej. Wskazania i przeciwwskazania do zastosowania ECMO ulegają ciągłej modyfikacji. Prace porównujące zewnątrzustrojowe natlenianie z metodami konwencjonalnymi dotyczą nie tylko przeżycia pacjenta, lecz także odległych powikłań oraz szans na normalne funkcjonowanie organizmu w późniejszym okresie. ECMO ciągle ewoluuje, staje się coraz bezpieczniejsze; dla wielu chorych ta forma leczenia może stanowić jedyną szansę na przeżycie.

Czytaj dalej »

Zastosowanie komórek macierzystych tkanki tłuszczowej w medycynie – najnowsze trendy

Komórki macierzyste tkanki tłuszczowej (ASCs) znajdują w ostatnim czasie szerokie spektrum zastosowań w medycynie regeneracyjnej. Ludzka tkanka tłuszczowa jest bogatym i łatwo dostępnym źródłem komórek macierzystych pochodzenia mezodermalnego. W niniejszym artykule – w oparciu o aktualny stan wiedzy – przedstawiono zastosowanie komórek macierzystych w medycynie, ze szczególnym uwzględnieniem ich wykorzystania w chirurgii plastycznej, rekonstrukcyjnej i estetycznej. Terapia komórkami macierzystymi wydaje się mieć olbrzymi potencjał i w skali ogólnoświatowej jest coraz powszechniej stosowana. Obecnie, choć wyniki są bardzo obiecujące, interwencje biologiczne mają charakter eksperymentalny, a krótka obserwacja w większości badań kwestionuje trwałość zabiegów. Dowody nie są wystarczająco silne i wymagają dalszych rygorystycznych, randomizowanych, kontrolowanych badań klinicznych, umożliwiających późniejsze przeprowadzenie metaanaliz.

Czytaj dalej »

Rogowaciejąco-torbielowaty guz zębopochodny i zapalna torbiel zębopochodna tworzące guz kolizyjny – trudności diagnostyczno-terapeutyczne. Opis przypadku

W niniejszej pracy zaprezentowano przypadek guza kolizyjnego u 35-letniej kobiety, zawierającego w swojej strukturze histologicznej zarówno rogowaciejąco-torbielowatego guza zębopochodnego (KCOT), jak i zębopochodną torbiel zapalną. Wycinki próbne i biopsja pobrane z jednego miejsca zmiany dały obraz torbieli, natomiast badanie całości zmiany po wyłuszczeniu wykazało obecność KCOT w innych obszarach, z których nie pobrano wycinków. Guz został wyłuszczony z dodatkowo wykonanym kiretażem kostnym na głębokość około 1 mm tkanki kostnej otaczającej. Pacjentka pozostaje pod ścisłą kontrolą i w razie stwierdzenia cech wznowy guza będzie poddana zabiegowi operacyjnemu o zwiększonej radykalności.

Czytaj dalej »

Sepsa – 2015

Sepsa i wstrząs septyczny stanowią obecnie jedną z głównych przyczyn zgonów w oddziałach intensywnej terapii (OIT). Wczesna diagnostyka, a co za tym idzie – wczesne wdrożenie terapii zwiększa szanse chorego na przeżycie. Sepsa i wstrząs septyczny są jednostkami chorobowymi bardzo trudnymi do leczenia. Pielęgnacja pacjenta z takim rozpoznaniem stanowi bardzo duże wyzwanie. W terapię i pielęgnację chorych z sepsą oraz wstrząsem septycznym angażuje się cały zespół pracujący w OIT, niezależnie od pełnionej funkcji i stanowiska.

Czytaj dalej »

Procedury dezynfekcji skóry na oddziale intensywnej terapii medycznej dorosłych i dzieci jako profilaktyka zakażeń szpitalnych – przegląd światowej literatury

Zakażenia szpitalne w oddziałach intensywnej terapii medycznej (OITM) dotyczą około 30% pacjentów. W badaniach prowadzonych u osób przebywających na OITM w Irlandii w ramach „Point prevalence survey of hospital-acquired infections” w 2012 roku częstość występowania zakażeń szpitalnych (HAI) była ponad cztery razy większa (23,3%) niż w ogólnej populacji pacjentów (5,2%). Celem niniejszej pracy był przegląd badań oceniających procedury dezynfekcji skóry i ich wpływ na redukcję HAI na OITM.

Czytaj dalej »

Awicenna i jego pogląd na leczenie ran

Awicenna był najwybitniejszym uczonym średniowiecza, wielkim filozofem i lekarzem. Napisał 450 książek dotyczących szerokiego zakresu wiedzy, w tym filozofii i medycyny. Najbardziej znanym dziełem Awicenny jest „Kanon medycyny”. Dzieła tego znamienitego średniowiecznego uczonego weszły do skarbnicy nauki całego świata. W pracy autorzy przedstawili życie Awicenny oraz jego poglądy na leczenie ran.

Czytaj dalej »

Substytuty skóry stosowane u chorych z urazem termicznym w Centrum Leczenia Oparzeń im. dr. Stanisława Sakiela w Siemianowicach Śląskich

Rozlegle i głęboko oparzeni pacjenci z niedostatkiem zdrowej, nieuszkodzonej skóry (pola dawcze), którą można wykorzystać jako przeszczep autologiczny, wymagają alternatywnych metod terapeutycznych. Metody te mogą opierać się na wykorzystaniu naturalnych lub syntetycznych substytutów skóry, do których należy zaliczyć: allogeniczną biostatyczną skórę ludzką, allogeniczną biostatyczną owodnię ludzką, hodowane in vitro komórki skóry (fibroblasty i keratynocyty), pozbawioną komórek matrycę ludzkiej skóry właściwej oraz komercyjnie dostępne, syntetyczne substytuty skóry, takie jak Suprathel® czy Biobrane®. Zaprezentowane substytuty skóry dostarczają wielu możliwości leczenia ran oparzeniowych i stanowią uzupełnienie dla tradycyjnych metod.

Czytaj dalej »

Zastosowanie hipotermii głowy u noworodków w zamartwicy okołoporodowej – doświadczenia własne

Wstęp Niedotlenienie okołoporodowe jest częstą patologią okresu noworodkowego. Nadal stanowi jedną z głównych przyczyn zgonów noworodków w okresie okołoporodowym oraz ma duży wpływ na deficyty w rozwoju motorycznym i intelektualnym. Metoda hipotermii kontrolowanej polega na umiarkowanym wychłodzeniu organizmu noworodka w celu zminimalizowania efektów niedotlenienia. Dzięki tej technice współczesna medycyna może skutecznie zmniejszyć skutki okołoporodowego niedotlenienia mózgu. Cel pracy Analiza możliwości i częstości kwalifikowania noworodków z niedotlenieniem okołoporodowym do hipotermii głowy oraz próba oceny skuteczności tej metody. Materiał i metody Materiał do badań stanowiła grupa 42 noworodków zakwalifikowanych do hipotermii głowy, będących pacjentami Oddziału Anestezjologii i Intensywnej Terapii Noworodków i Dzieci Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego we Wrocławiu od 1 grudnia 2010 roku do 1 lipca 2014 roku. Ocenę kwalifikacji i efektów leczenia przeanalizowano na podstawie dokumentacji medycznej. Wyniki poddano analizie statystycznej. Porównano częstość stosowania metody hipotermii w kolejnych latach. Wyniki Analiza materiału badawczego wykazała, iż 75% dzieci miało wiek płodowy 38 Hbd, a 70% było płci męskiej. Waga noworodków najczęściej plasowała się w granicach 3000–3650 g; ponad 41% grupy badanej urodziło się siłami natury. U 38% dzieci przeprowadzono resuscytację. Noworodki oceniono z wykorzystaniem skali Apgar w pierwszej, trzeciej i piątej minucie po urodzeniu. Do kryteriów kwalifikacyjnych zastosowano między innymi ocenę pH krwi pępowinowej, niedobór zasad i wartości temperatury głębokiej mierzone w odbycie. Spośród 42 badanych noworodków 43% zostało zakwalifikowanych do chłodzenia głowy. Wszystkie dzieci były zaintubowane i prowadzone na oddechu zastępczym (średnio – 11,5 dnia). Średnia liczba dni spędzonych w Oddziale Anestezjologii i Intensywnej Terapii Noworodka wynosiła 14. Spośród badanej grupy troje dzieci zmarło. Wnioski Metoda selektywnego chłodzenia mózgu jest coraz częściej stosowana w zapobieganiu zamartwicy okołoporodowej. Większość dzieci biorących udział w badaniu w stanie ogólnym dobrym zostało przekazanych do Oddziału Patologii Noworodka.

Czytaj dalej »

Pęknięcia implantów piersi – krótki przegląd literatury i opis przypadków klinicznych

Powiększanie piersi przy pomocy implantów silikonowych należy do najczęściej przeprowadzanych operacji w ramach chirurgii plastycznej. Jednym z możliwych późnych powikłań po zabiegach augmentacji lub rekonstrukcji jest uszkodzenie protezy piersi. W niniejszej pracy przedstawiono cztery przypadki kliniczne uszkodzenia protez piersiowych – zarówno po procedurach rekonstrukcji chirurgicznej, jak i chirurgii estetycznej piersi.

Czytaj dalej »

Badanie jakości życia chorych objętych programem mechanicznej wentylacji domowej

Wstęp Od kilkunastu lat w Polsce obserwuje się ciągłą poprawę opieki zdrowotnej. Proces ten stanowi także szansę dla pacjentów intensywnej terapii wymagających przewlekłej wentylacji mechanicznej. Dzięki zmianom, jakie zaszły w opiece medycznej, w tej grupie chorych pojawiła się możliwość zastąpienia szpitalnego oddziału domową opieką zdrowotną. W społeczeństwie wzrosła świadomość potrzeby – zarówno ekonomicznej, jak i projakościowej – alokacji opieki nad przewlekle chorym pacjentem ze szpitala do domu. Jedną z form domowej opieki zdrowotnej jest program domowej wentylacji mechanicznej, coraz powszechniejsza metoda leczenia osób z przewlekłą niewydolnością oddechową. Domowa wentylacja mechaniczna jest przeznaczona dla pacjentów niewymagających hospitalizacji w oddziałach intensywnej terapii (OIT), jednak u których konieczny jest stały specjalistyczny nadzór anestezjologa, profesjonalna pielęgnacja i rehabilitacja. Pierwszymi beneficjentami tego programu były osoby ze schorzeniami nerwowo-mięśniowymi, zmianami pourazowymi w zakresie rdzenia kręgowego oraz deformacjami klatki piersiowej. W ostatnich latach do tej grupy dołączyli także chorzy z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc (POChP). Cel pracy Celem badania była ocena jakości życia osób objętych programem wentylacji domowej. Badanie przeprowadzono w grupie pacjentów, którzy korzystali z tej formy leczenia. Materiał i metody Do oceny jakości życia badanej grupy wykorzystano standaryzowany kwestionariusz WHOQOL-BREF, który zawiera 26 pytań. Wyniki Stwierdzono statystycznie znamienną istotność pomiędzy wiekiem a subiektywną oceną zdrowia oraz pomiędzy oceną swojego zdrowia a trybem prowadzonej wentylacji. Wnioski Badani pacjenci lepiej oceniali jakość swojego życia niż własne zdrowie. Osoby w wieku powyżej 60. roku życia najwyżej oceniały jakość swojego życia (niezależnie od okresu wentylacji). Subiektywna ocena jakości życia była wyższa u chorych wentylowanych metodami nieinwazyjnymi niż inwazyjnymi. Najmniejszy wpływ wentylacji mechanicznej na jakość życia pacjenci dostrzegali w obszarze funkcjonowania środowiskowego.

Czytaj dalej »

Rola miedzi, selenu i cynku w leczeniu oparzeń

Jednym z prawidłowych elementów żywienia szpitalnego pacjentów oparzonych jest uzupełnianie podstawowych składników odżywczych, które zapobiegają niedoborom związanym z hipermetabolizmem. Podczas oparzenia organizm jest narażony na znaczne straty pierwiastków, takich jak: selen, miedź, cynk, żelazo, magnez czy fosfor. Preparaty do żywienia pozajelitowego często nie zawierają mikroelementów i witamin, które mogłyby zrekompensować straty, dlatego konieczna jest ich suplementacja. W przypadku oparzeń dochodzi do znacznych strat miedzi i cynku, dlatego ważne jest, aby uzupełniać ich niedobory. Jest to istotne również z uwagi na szybkie gojenie ran. Wczesna suplementacja selenu zmniejsza ryzyko peroksydacji lipidów, wspomaga systemy antyoksydacyjne, poprawia odporność i zapewnia lepsze gojenie ran, co wpływa na wyższą przeżywalność oraz krótszy pobyt pacjentów na oddziale intensywnej terapii.

Czytaj dalej »

Surgical treatment of basal cell carcinoma of the angle of the mouth – a case report

The Authors present the case of a 82-year-old patient suffering from basal cell carcinoma. The ulcer was located in the area of the left angle of the mouth and was surgically treated. Twelve months of topical treatment has proved to be ineffective. Biopsy of the tumor (T1) was performed and was followed by a histopathological analysis. In addition, a detailed immunohistochemical analysis revealed a high mitotic index and high expression of cytokeratin AE1 and vimentin. The lesion was removed with a 5 mm margin of healthy tissue. Reconstructive plastic surgery of the skin and mucosa was performed. Final histopathological examination confirmed the initial diagnosis and the radicality of the procedure.

Czytaj dalej »

Rola pielęgniarki w opiece nad dzieckiem z wyłonioną przetoką jelitową

Operacje zakończone wytworzeniem stałej lub czasowej stomii należą do najbardziej obciążających zabiegów okresu noworodkowego. Konsekwencją ingerencji chirurgicznej jest utrata naturalnych funkcji wydalania. Jeżeli stomia została wyłoniona na stałe, wiąże się z obciążeniem psychicznym z powodu nieodwracalności sytuacji oraz dyskomfortu dotyczącego dalszego życia. Stomia czasowa stanowi natomiast sytuację przejściową między kolejnymi operacjami. W pierwszym okresie po zabiegu wyłonienia przetoki personel pielęgniarski stara się ułatwić rodzicom oraz opiekunom odnalezienie się w tej trudnej dla nich sytuacji – edukuje, jak właściwie pielęgnować stomię dziecka, a ponadto jest źródłem wiedzy na temat samej choroby oraz operacji i opieki. Na proces leczenia i zdrowienia dziecka wpływa nie tylko wczesna i trafna diagnoza, lecz także odpowiednia pielęgnacja (gwarantująca jakość i ciągłość opieki) oraz umiejętne włączenie rodziców do procesu leczenia i pielęgnowania dziecka już w oddziale intensywnej terapii (OIT). Wiedza, odpowiedzialność i profesjonalizm personelu mają wpływ na końcowy pozytywny wynik terapii. Celem pracy było przedstawienie informacji dotyczących opieki pielęgniarskiej nad noworodkiem z wyłonioną przetoką jelitową oraz przedstawienie zadań w aspekcie działań pielęgnacyjnych i edukacyjnych podejmowanych zarówno wobec dziecka, jak i jego opiekunów. W polskiej literaturze medycznej wciąż jest stosunkowo niewiele pozycji poświęconych problematyce pielęgnowania stomii jelitowej u noworodków. Ciągły postęp w medycynie wymaga stosowania nowszych metod leczenia. Skutkuje to tym, że personel pielęgniarski musi mieć coraz większą wiedzę – dotyczącą zarówno samych schorzeń, jak i planowania procesu pielęgnowania.

Czytaj dalej »

Pacjent bariatryczny w oddziale intensywnej terapii – opis przypadku

Pacjenci z BMI powyżej 35, określani jako bardzo otyli (ang. morbidly obese), ze względu na liczne obciążenia oraz choroby towarzyszące (głownie ze strony układu krążenia i oddechowego oraz zaburzenia metaboliczne) stanowią istotny problem terapeutyczny i pielęgnacyjny w oddziale intensywnej terapii (OIT). Opieka nad chorym bariatrycznym powinna opierać się na indywidualnym, kompleksowym oraz starannie zaplanowanym schemacie postępowania. Celem pracy było przedstawienie najistotniejszych problemow związanych z leczeniem i pielęgnacją pacjenta bariatrycznego w OIT. W niniejszej pracy posłużono się metodą studium indywidualnego przypadku. Dokonano analizy dokumentacji medycznej: historii choroby, procesu pielęgnowania, wyników badań. Przedstawiono opis przypadku 35-letniego chorego z otyłością olbrzymią, który został przyjęty na OIT z powodu ciężkiej postaci ostrej niewydolności oddechowej (ARDS) i wstrząsu septycznego. Pacjent był nieprzytomny, sedowany, zaintubowany, mechanicznie wentylowany. Z uwagi na niestabilność hemodynamiczną u mężczyzny stosowano aminy katecholowe we wlewach infuzyjnych. W kolejnych dniach hospitalizacji wystąpiły objawy ostrego uszkodzenia nerek (AKI), zdecydowano o rozpoczęciu ciągłej terapii nerkozastępczej. W dniu przyjęcia chorego do OIT na pośladkach zlokalizowano zmiany skórne (odleżyny) w postaci żywoczerwonej, obficie krwawiącej rany. Na plecach znajdowały się liczne otarcia naskórka. Ze względu na otyłość występowały trudności w pielęgnacji, tj.: w zmianie pozycji, toalecie ciała, pielęgnacji odleżyny. Mimo intensywnego leczenia nie uzyskano poprawy stanu chorego. Pielęgnacja i leczenie pacjenta bariatrycznego w warunkach OIT stanowi wyzwanie dla całego zespołu terapeutycznego, wymaga rzetelnej wiedzy i umiejętności. Holistyczna opieka, opracowanie standardów i procedur dotyczących pielęgnacji oraz leczenia osób otyłych może bezpośrednio wpływać na jakość opieki i gwarantować skuteczność terapeutyczną.

Czytaj dalej »