Archiwa: Project

Zapobieganie i leczenie zakażenia wirusem cytomegalii u chorych po przeszczepieniu komórek krwiotwórczych

Choroba wywoływana wirusem cytomegalii (ang. Cytomegalovirus – CMV) i reaktywacja zakażenia CMV wciąż pozostają poważnymi powikłaniami po przeszczepieniu komórek krwiotwórczych. W ciągu 6 miesięcy po allotransplantacji u 40% chorych rozwija się choroba cytomegalowirusowa. W celu zmniejszenia ryzyka powstawania tego powikłania opracowano dwie metody postępowania: profilaktykę oraz terapię wyprzedzającą. W pracy przedstawiono strategie postępowania profilaktycznego i leczenia zakażenia CMV u chorych po przeszczepieniu komórek krwiotwórczych.

Czytaj dalej »

Zastosowanie badań molekularnych w rozpoznawaniu i różnicowaniu chorób zakaźnych

Techniki biologii molekularnej znalazły szerokie zastosowanie w diagnostyce (w tym diagnostyce chorób zakaźnych), tworząc nowy obszar badań na poziomie molekularnym. Diagnostyka molekularna jest oparta na analizie kwasów nukleinowych, która pozwala na: wiarygodną identyfikację patogenów, diagnostykę różnicową, epidemiologię na poziomie molekularnym, a także szybkie określenie lekowrażliwości oraz monitorowanie skuteczności terapii. Takie badania stanowią najczęściej narzędzie uzupełniające i nie mają na celu zastąpienia klasycznych metod, wykorzystywanych powszechnie w rozpoznawaniu i różnicowaniu chorób zakaźnych. Należy jednak podkreślić, że w wielu przypadkach jedynie oznaczenia prowadzone tymi technikami – charakteryzujące się wysoką czułością i swoistością diagnostyczną – dostarczają w krótkim czasie wiarygodnych wyników będących podstawą rozpoznania choroby oraz dalszego postępowania klinicznego.

Czytaj dalej »

Rola laktoferyny w zakażeniach i zapaleniu

Działanie przeciwmikrobiologiczne laktoferyny (LF) należy do najwcześniej odkrytych i obecnie najlepiej udokumentowanych właściwości tego białka, potwierdzonych licznymi badaniami laboratoryjnymi i testami klinicznymi. LF jest aktywna wobec wszystkich grup drobnoustrojów: bakterii, grzybów, pierwotniaków chorobotwórczych i wirusów. Mechanizm działania białka wobec trzech pierwszych jest podobny i obejmuje głównie różne sposoby bezpośredniego uszkadzania komórek patogenów oraz blokowania ich interakcji z komórkami gospodarza. Aktywność wobec wirusów polega przede wszystkim na hamowaniu wczesnych etapów zakażenia, czyli adsorpcji i wnikania cząsteczek wirusów do komórek gospodarza. W zwalczaniu wszystkich typów drobnoustrojów duże znaczenie ma pośrednie działanie laktoferyny, aktywujące własne siły obronne ustroju. LF wykazuje synergistyczne działanie z innymi naturalnymi białkami o działaniu przeciwmikrobiologicznym oraz standardowo stosowanymi chemioterapeutykami. Jako produkt naturalny jest całkowicie bezpieczna i może być przyjmowana przez pacjentów w różnym wieku i stanie zdrowia w celach profilaktyki oraz terapii zakażeń i stanów zapalnych. W zbliżającej się dobie poantybiotykowej, laktoferyna może zatem stanowić jeden z alternatywnych elementów terapii zakażeń oraz terapii działających synergistycznie z antybiotykami.

Czytaj dalej »

Technologia xMAP® nowatorską formą multipleksowania w diagnostyce i badaniach naukowych

Wychodząc naprzeciw rosnącym wymaganiom rynku diagnostycznego, Luminex opracował technologię xMAP®, która – łącząc w sobie elastyczność i łatwość multipleksowania – usuwa dotychczasowe ograniczenia powszechnie stosowanej cytometrii przepływowej. Opierając swój nowatorski patent na solidnych podstawach metody ELISA, Luminex oddaje w ręce użytkowników innowacyjną platformę do analizy materiału klinicznego w czasie rzeczywistym, gwarantując wysoką przepustowość i zaawansowaną obróbkę danych. W przeciwieństwie do tradycyjnych technologii, mogących zidentyfikować jeden lub kilka biomarkerów w danej próbce, użytkownicy są w stanie zwiększyć ilość parametrów oznaczanych w pojedynczym dołku płytki pomiarowej i dostosować ilość wykonywanych testów do własnych wymagań.

Czytaj dalej »

Ocena przydatności badań metabolomicznych w diagnostyce zakażeń wirusowych

Lekooporność HIV (ang. human immunodeficiency virus) jest skutkiem dynamiki replikacyjnej wirusa pod działaniem presji selekcyjnej leku, a jej rozwój jest zarówno przyczyną, jak i konsekwencją niepowodzenia terapii antyretrowirusowej. Selekcja mutacji lekooporności jest zależna od interakcji między szeregiem czynników: aktywnością replikacyjną wirusa, siłą działania leku, barierą genetyczną czynnika przeciwwirusowego, adherencją (przyleganiem) do terapii czy zmiennością genetyczną gospodarza. Początkowo pod wpływem tych czynników powstają populacje HIV zawierające kluczowe mutacje zmniejszające wrażliwość na leki antyretrowirusowe, ale także często o zmniejszonej aktywności replikacyjnej. Następnie pojawiają się mutacje wtórne, najczęściej w niewielkim stopniu podwyższające stężenie leków konieczne do zahamowania replikacji, ale działające jako mechanizm kompensacyjny pozwalający na utrzymanie zdolności do namnażania w środowisku leku. Mutacje lekooporności mogą nie tylko powstawać de novo po ekspozycji na lek przeciwwirusowy, lecz także być wynikiem oporności przeniesionej między osobami zakażonymi HIV. W opiece nad chorymi żyjącymi z HIV, badania lekooporności i ich interpretacja stanowią stały element praktyki klinicznej. Dane te są integrowane z oceną możliwości dostosowania terapii do potrzeb i ograniczeń pacjenta wraz z siłą wybranej kombinacji, możliwością adherencji, możliwymi działaniami niepożądanymi, wygodą dawkowania czy interakcjami lekowymi.

Czytaj dalej »

Ostra biegunka infekcyjna u dzieci

Ostra biegunka infekcyjna jest definiowana jako zmiana konsystencji stolca i/lub wystąpienie ≥3 luźnych lub wodnistych stolców w ciągu 24 godzin. U dzieci najczęstszą przyczyną ostrej biegunki są zakażenia rotawirusowe. Nowe dane wskazują, że w krajach, w których szeroko stosuje się szczepienia przeciwko rotawirusom, zakażenia są częściej wywoływane przez norowirusy. W praktyce klinicznej zwykle nie ma potrzeby wykonywania badań laboratoryjnych, w tym badań mikrobiologicznych stolca. Podstawową metodą leczenia jest podawanie doustnego płynu nawadniającego (DPN) oraz żywienie. Hospitalizacji i nawadniania dożylnego wymagają tylko najciężej chorujące dzieci. Jako uzupełnienie leczenia można rozważyć stosowanie probiotyków o udowodnionym działaniu (np. Lactobacillus GG, Saccharomyces boulardii), smektynu dwuoktanościennego lub racekadotrylu. Stosowanie leków przeciwwymiotnych (wyjątek może stanowić ondansetron) oraz hamujących perystaltykę jelitową nie jest zalecane. Tylko w wyjątkowych przypadkach wskazane jest zastosowanie antybiotykoterapii.

Czytaj dalej »

Powierzchnie kryte miedzią jako element systemu kontroli zakażeń

Powierzchnie zawierające miedź są od dawna znane ze swych właściwości biobójczych, dlatego też rozważane jest ich zastosowanie jako elementu systemu kontroli zakażeń szpitalnych. Przeprowadzone niedawno badania kliniczne wykazały, że istotnie zmniejszają one częstość takich zakażeń. W pracy opisano właściwości powierzchni pokrytych miedzią, wpływające na ich efektywność w kontroli zakażeń szpitalnych.

Czytaj dalej »

Fidaksomycyna – nowa broń w walce z zakażeniami Clostridium difficile

W ciągu ostatnich dziesięciu lat w krajach wysoko rozwiniętych nastąpił wyraźny wzrost zapadalności oraz ciężkości przebiegu zakażeń przewodu pokarmowego, wywoływanych przez C. difficile (ang. Clostridium difficile infection – CDI). Związane jest to m.in. z pojawieniem się nowego, zjadliwego klonu epidemicznego NAP1/BI/027 produkującego – poza zwiększoną ilością toksyn A i B – także tzw. toksynę binarną (ADP-rybo-zylotransferaza). Szczególnym problemem klinicznym są zakażenia nawrotowe, źle poddające się standardowemu leczeniu. Do czynników ryzyka nawrotu CDI należą: obniżona odporność, wcześniejszy epizod infekcji Clostridium difficile w historii pacjenta, ekspozycja na inne antybiotyki, niewydolność nerek, wiek ≥65. roku życia, osłabiona odpowiedź odpornościowa na toksyny C. difficile, ciężka choroba podstawowa, długa hospitalizacja, pobyt w oddziale intensywnej terapii (OIT) oraz zakażenie szczepem NAP1/BI/027. Dotychczasowe metody terapii pierwszorazowych zakażeń (wankomycyna, metronidazol) nie zawsze prowadzą do wyleczenia, a dodatkowo nie chronią przed nawrotami (zwłaszcza kolejnymi), gdyż nie likwidują form przetrwalnikowych C. difficile. Nowym lekiem, który nie tylko wykazuje większą skuteczność niż metronidazol, lecz także dodatkowo zmniejsza ryzyko nawrotu u chorych z CDI (w porównaniu z wankomycyną), jest fidaksomycyna. Jest to antybiotyk makrocykliczny zarejestrowany w Stanach Zjednoczonych i Europie do zwalczania infekcji Clostridium difficile. Lek ma w stosunku do C. difficile działanie bakteriobójcze, a także znacznie redukuje możliwość wytwarzania przez ten drobnoustrój form przetrwalnikowych. Fidaksomycyna osiąga wysokie stężenie w przewodzie pokarmowym chorego przy jednocześnie minimalnym stężeniu w surowicy krwi. Minimalne stężenie hamujące (ang. minimal inhibitor concentration – MIC) antybiotyku wobec szczepów C. difficile mieści się w zakresie od 0,001 µg/ml do1 µg/ml, a wartość MIC90 wynosi 0,5 µg/ml. Fidaksomycyna wykazuje niską aktywność lub jej brak wobec Gram-ujemnych bakterii tlenowych i beztlenowych, dzięki czemu w znacznym stopniu chroni fizjologiczną florę bakteryjną przewodu pokarmowego.

Czytaj dalej »

Miejsce antybiotyków w zakażeniach skóry i tkanek miękkich

Staphylococcus aureus i Streptococcus pyogenes należą do najczęstszych czynników etiologicznych zakażeń skóry i tkanek miękkich (ang. skin and soft tissue infections – SSTI). W zmianach przewlekłych pojawiają się też Gram-ujemne pałeczki i bakterie beztlenowe. Stosowanie antybiotyków w wielu niepowikłanych zakażeniach, takich jak liszajec czy zapalenie mieszków włosowych, a także w ograniczonych infekcjach miejscowych, nie jest zalecane. Leczenie zakażeń powikłanych jest trudne. Wybór antybiotyku powinien być poprzedzony analizą czynników ryzyka zakażenia, stanu klinicznego i historii pacjenta, czasu trwania rany oraz prawdopodobnie występujących patogenów. Decyzje terapeutyczne należy weryfikować wynikami badań mikrobiologicznych. Wśród rekomendowanych antybiotyków wymienia się: fluorochinolony, tygecyklinę, glikopeptydy, linezolid i beta-laktamy. Dostępny jest także nowy antybiotyk z grupy cefalosporyn – ceftarolina – który jest aktywny nie tylko wobec wrażliwych Gram-dodatnich ziarniaków, lecz także wobec szczepów MRSA i pałeczek jelitowych.

Czytaj dalej »

Zasady bezpiecznej terapii infuzyjnej

Terapia infuzyjna jest związana z ryzykiem zakażeń, w tym odcewnikowych zakażeń krwi. Profilaktyka zakażeń związanych z obecnością cewnika naczyniowego oparta na: edukacji, przestrzeganiu zasad prawidłowego zakładania i pielęgnacji cewników naczyniowych oraz właściwym przygotowaniu i podawaniu płynów infuzyjnych lub leków dożylnych jest podstawą zapewnienia bezpieczeństwa pacjentom.

Czytaj dalej »

Zakażenie miejsca operowanego – postaci kliniczne, czynniki ryzyka, profilaktyka, etiologia, diagnostyka

Obecnie uznaje się, że zakażenie miejsca operowanego (ZMO) występuje od 30 do 90 dni po zabiegu chirurgicznym (w zależności od jego procedury) i rozwija się w miejscu nacięcia albo w głębokich tkankach w miejscu operacji. Mimo udoskonalania profilaktyki, ZMO nadal pozostaje znaczącym problemem klinicznym, ponieważ wiąże się z istotną chorobowością i śmiertelnością, wydłużonym czasem hospitalizacji oraz większymi kosztami leczenia szpitalnego. ZMO jest najczęściej występującym powikłaniem w chirurgii, dotyczącym około 3% wszystkich procedur chirurgicznych oraz 20% chorych operowanych w trybie pilnym z powodu ostrych chorób jamy brzusznej. ZMO może wystąpić u 20% pacjentów, w zależności od procedury chirurgicznej, stosowanych kryteriów nadzoru obserwacji i liczby zebranych danych. Wiele patogenów wywołujących ZMO pochodzi z mikroflory endogennej chorego. Czynniki etiologiczne ZMO zależą od rodzaju zabiegu chirurgicznego i miejsca jego przeprowadzenia. Najczęściej izolowane są: Staphylococcus aureus, gronkowce koagulazo-ujemne, Enterococcus spp. i Escherichia coli. Liczne czynniki powiązane z pacjentem i procedurą również wpływają na ryzyko wystąpienia ZMO. Stąd, w celu zmniejszenia ryzyka kontaminacji bakteryjnej pacjentów, wymagane jest odpowiednie podejście prewencyjne z uważnym podejściem wobec wielorakich czynników ryzyka. W zaleceniach dotyczących profilaktyki ZMO, opracowanych przez CDC (ang. Centers for Disease Control and Prevention), podkreśla się ważność przygotowania pacjenta, zastosowania praktyki aseptycznej i zwrócenia uwagi na techniki chirurgiczne. W specyficznych przypadkach wskazana jest także profilaktyka przeciwdrobnoustrojowa. Nowe technologie oferują możliwość zahamowania rozprzestrzeniania się mikroflory skóry podczas trwania procedury chirurgicznej.

Czytaj dalej »

Louis Pasteur (1822–1895) – twórca mikrobiologii, pionier nowoczesnej biologii i medycyny

W 191. rocznicę urodzin, Jego polscy uczniowie

Czytaj dalej »

Reakcja między oktenidyną a chlorheksydyną – oparzenie skóry? Opis przypadku

W pracy przedstawiono przypadek interakcji między dwoma środkami antyseptycznymi – chlorheksydyną i oktenidyną – zastosowanymi podczas procedury zakładania wkłucia dializacyjnego. Do dezynfekcji skóry zastosowano roztwór oktenidyny. Założone wkłucie dializacyjne zostało zabezpieczone opatrunkiem poliuretanowym z chlorheksydyną. W drugiej dobie pod opatrunkiem wokół miejsca wkłucia zauważono zmianę, która w kolejnej dobie przybrała charakter powierzchownego oparzenia. Przestrzeganie procedur dezynfekcyjnych może ograniczyć występowanie interakcji między środkami antyseptycznymi.

Czytaj dalej »

Pegylowany interferon alfa-2a w leczeniu pzw C u dzieci

W pracy przedstawiono epidemiologię, historię naturalną oraz skuteczność leczenia przewlekłego zapalenia wątroby typu C (pzw C) u dzieci. Na podstawie badań wieloośrodkowych wykazano wysoką skuteczność oraz dobrą tolerancję terapii pegylowanym interferonem alfa-2a (PegINF alfa-2a) i rybawiryną (RBV) w tej grupie pacjentów.

Czytaj dalej »

Nadzór nad krytycznymi punktami kontroli w procedurze przygotowywania i podawania preparatów do żywienia pozajelitowego

Żywienie pozajelitowe pojawiło się w praktyce klinicznej na przełomie 50. i 60. lat XX wieku. Dostrzeżono korzyści płynące z jego stosowania, a z czasem zaczęto określać i badać obszary ryzyka związane z przygotowywaniem i podawaniem pozajelitowych preparatów żywieniowych. W rezultacie zostały opracowane standardy i procedury oraz wzory dokumentacji. Od 2007 roku Narodowy Fundusz Zdrowia wymaga od jednostek ochrony zdrowia dostosowania się do ściśle określonej procedury, związanej z kwalifikacją oraz postępowaniem z pacjentami żywionymi klinicznie. Pomimo licznej literatury przedmiotu, aktów prawnych oraz doświadczeń kluczowych ośrodków prowadzących ten rodzaj terapii, znaczna część procedur zakładowych zawiera błędne założenia, nie opierające się na wypracowanych standardach, a także na wyznaczaniu w nich tzw. krytycznych punktów kontroli (ang. Critical Control Point – CCP) wymagających szczególnego nadzoru. Prowadzi to do zwiększenia kosztów żywienia związanych nie z samą terapią, ale z powikłaniami z niej wynikającymi. W pracy dokonano próby określenia najczęściej popełnianych błędów i nieprawidłowości w procedurach przygotowywania i podawania preparatów do żywienia pozajelitowego wraz z zasadniczymi elementami służącymi minimalizowaniu ich skutków. Podjęto się wskazania krytycznych punktów kontroli i propozycji trybu minimalizowania ryzyka w miejscu występowania CCP, uznając taki model za sposób zapobiegania konsekwencjom ewentualnych nieprawidłowości.

Czytaj dalej »

Postępy w diagnostyce i terapii samoistnego zapalenia otrzewnej u pacjentów z marskością wątroby

Samoistne zapalenie otrzewnej (ang. spontaneous bacterial peritonitis – SBP) jest powszechnym zakażeniem występującym w grupie pacjentów z marskością wątroby i wodobrzuszem, znacznie pogarszającym ich rokowanie. SBP rozwija się zwykle w wyniku translokacji bakteryjnej flory jelitowej i jej produktów. Objawy są często mało specyficzne i polegają na nasileniu dolegliwości związanych z chorobą wątroby, występujących już wcześniej: powiększenie obwodu brzucha, niepowodzenie terapii moczopędnej, nasilenie encefalopatii. Diagnostyka samoistnego zapalenia otrzewnej opiera się przede wszystkim na morfologicznej i mikrobiologicznej ocenie płynu puchlinowego drogą paracentezy. Antybiotykoterapia empiryczna powinna być wdrożona natychmiast po rozpoznaniu SBP i obejmować najczęstsze patogeny – wykazano, że za niemal 80% przypadków zachorowań jest odpowiedzialna Gram-ujemna flora bakteryjna, a za 20% przypadków – Gram-dodatnie ziarenkowce. Wdrożenie profilaktyki antybiotykowej należy rozważyć w wybranych grupach pacjentów z zaawansowaną chorobą wątroby: u chorych po krwotoku z przewodu pokarmowego, z niską zawartością białka w płynie puchlinowym bez uprzedniej historii SBP (profilaktyka pierwotna), po przebytym SBP (profilaktyka wtórna) oraz z lekoopornym wodobrzuszem. Wystąpienie samoistnego zapalenia otrzewnej u pacjenta z marskością wątroby jest istotnym sygnałem świadczącym o konieczności wdrożenia procedur kwalifikujących do transplantacji tego narządu.

Czytaj dalej »

Borelioza z Lyme. Diagnostyka laboratoryjna, trudności i wyzwania

Rozpoznanie boreliozy z Lyme opiera się na rozpoznaniu klinicznym oraz immunoserologicznym potwierdzeniu zakażenia B. burgdorferi. Potwierdzenia laboratoryjnego nie wymaga jedynie wczesna postać boreliozy – rumień wędrujący. Standardem diagnostycznym jest metoda dwustopniowa, polegająca na zastosowaniu testu o mniejszej swoistości i dużej czułości (ELISA lub EIA), a następnie wykonaniu testu metodą western blot (WB), immunoblot (IB) lub multiplex. Istotnym problemem klinicznym jest odsetek wyników dodatnich u osób klinicznie zdrowych, a także długie utrzymywanie się przeciwciał po zakończeniu leczenia i ustąpieniu objawów chorobowych. Testy bezpośrednie – hodowla oraz metoda PCR (ang. polymerase chain reaction) mają liczne ograniczenia. Leczenie boreliozy – zgodnie z obowiązującymi standardami – trwa od 10 do 28 dni. W profilaktyce ważna jest rzetelna ocena ryzyka zachorowania.

Czytaj dalej »

Clostridium difficile – problem kliniczny i epidemiologiczny

Szczep Clostridium difficile (CD) jest częstym źródłem problemów klinicznych i epidemiologicznych w szpitalu. Wywołuje bowiem nie tylko zakażenia jelitowe i biegunki poantybiotykowe, lecz także zakażenia pozajelitowe. Zakażenia szpitalne są zawsze traktowane jako kwestia związana z bezpieczeństwem pacjenta, a ponadto wiążąca się z dużymi kosztami leczenia oraz jakością udzielanych świadczeń zdrowotnych. Ze względu na pojawienie się wirulentnego, hiperepidemicznego szczepu NAP1/ BI/027 o podwyższonym stopniu produkcji toksyn białkowych, częstość zakażeń u pacjentów hospitalizowanych uległa wzrostowi. Pojawiają się również nawroty wymagające szczególnego postępowania terapeutycznego. Dlatego też istotne jest przedstawienie epidemiologii zakażeń, sposobów przetrwania drobnoustroju w środowisku nieożywionym oraz czynników ryzyka sprzyjającym rozprzestrzenianiu się C. difficile w środowisku szpitalnym.

Czytaj dalej »

Antybiotykoterapia w oddziale intensywnej terapii – implikacje farmakokinetyczne i farmakodynamiczne ze szczególnym uwzględnieniem β-laktamów

Stan pacjentów, szczególnie leczonych w oddziałach intensywnej terapii (OIT), może wpływać na farmakokinetyczne właściwości leków. Odpowiednie dawki antybiotyków oddziałują na stężenie środków przeciwbakteryjnych in vivo oraz na skuteczność leczenia. Celem pracy było przedstawienie podstawowych pojęć z dziedziny farmakologii i mikrobiologii oraz ich obecnego wpływu na leczenie pacjentów w stanie krytycznym.

Czytaj dalej »

Analiza stosowania antybiotyków jako czynnika ryzyka zakażeń Clostridium difficile

Clostridium difficile (CD) wywołuje zachorowania – od łagodnej biegunki do ciężkiej postaci ostrego rozdęcia okrężnicy (ang. megacolon toxica) i piorunującego zapalenia okrężnicy (ang. colitis fulminant) – określane nazwą (ang.) Clostridium difficile infection (CDI). Przyjmowanie antybiotyków jest obecnie uznawane za jeden z udowodnionych i znaczących czynników ryzyka wystąpienia zakażenia C. difficile. Cel pracy Celem pracy była analiza stosowania antybiotyków jako czynnika ryzyka zakażeń Clostridium difficile u pacjentów hospitalizowanych w szpitalu klinicznym w 2008 roku. Materiał i metody Przeprowadzono retrospektywne badanie kliniczno-kontrolne, w którym dokonano oceny stosowania antybiotyków jako czynnika ryzyka zakażenia CD. Grupa badana liczyła 266 pacjentów hospitalizowanych w szpitalu klinicznym w 2008 roku, u których stwierdzono zakażenie Clostridium difficile. Grupa kontrolna składała się z 221 pacjentów, u których wykluczono CDI. Wyniki Przeprowadzone badanie wykazało, że pacjenci hospitalizowani w 2008 roku i przyjmujący antybiotyki mieli pięciokrotnie większą szansę rozwinięcia się CDI (w porównaniu z chorymi nie przyjmującymi antybiotyków), a największe ryzyko zakażenia C. difficile było związane z przyjmowaniem amoksycyliny z kwasem klawulanowym (OR – 1,77, p=0,01), ciprofloksacyny (OR – 1,66, p=0,02) oraz ceftriaksonu (OR – 1,62, p=0,03).

Czytaj dalej »

Leczenie przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu B interferonem pegylowanym alfa-2a – opis przypadków

Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu B (PWZW typu B) stanowi poważny problem zdrowotny. Szacuje się, że w skali świata infekcję tym wirusem przeszło około 2 miliardów ludzi, z czego około 350 milionów pozostaje przewlekle zakażonych. Według prognoz epidemiologicznych w Polsce jest ich około 350 tysięcy. Pegylowany interferon alfa-2a jest stosowany w leczeniu WZW B od 2005 roku. Jego unikalne właściwości, wynikające z połączenia działania przeciwwirusowego oraz immunomodulacyjnego, zapewniają z jednej strony silny efekt terapeutyczny narastający nawet po zakończeniu terapii, z drugiej natomiast uniemożliwiają selekcję opornych szczepów wirusa. Powyższe cechy sprawiają, że preparat zajmuje czołowe miejsce wśród dostępnych opcji terapeutycznych.

Czytaj dalej »

Kaspofungina (Cancidas) w leczeniu zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych o etiologii Candida albicans

W pracy przedstawiono przypadek skutecznego zastosowania kaspofunginy w leczeniu grzybiczego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych u pacjentki z wrodzonym wodogłowiem wewnętrznym, z założonym drenażem komorowo-otrzewnowym płynu mózgowo-rdzeniowego, która była hospitalizowana w Klinice Intensywnej Terapii. Potwierdzonym mikrobiologicznie czynnikiem etiologicznym zakażenia był drożdżak z rodzaju Candida albicans, wrażliwy na amfoterycynę B, fluorocytozynę i kaspofunginę oraz wykazujący oporność na azole: flukonazol, itrakonazol i worikonazol. Po zastosowaniu kaspofunginy przez 28 dni i usunięciu drenażu układu komorowego uzyskano całkowitą eradykację drobnoustroju, wyleczenie infekcji oraz pełną poprawę stanu ogólnego i neurologicznego.

Czytaj dalej »

Zastosowanie rifaksyminy w zapobieganiu i leczeniu encefalopatii wątrobowej

Encefalopatia wątrobowa (EW) jest jednym z najczęstszych powikłań ostrych i przewlekłych chorób wątroby. EW w istotny sposób wpływa na jakość życia chorego. Profilaktyka i leczenie encefalopatii opierają się na unikaniu czynników wywołujących, oddziaływaniu na florę jelitową oraz obniżaniu stężenia amoniaku we krwi. Podstawę terapii stanowią niewchłanialne disacharydy. Antybiotyki, takie jak neomycyna i paromomycyna, są skuteczne w terapii ostrych epizodów EW, jednak ich stosowanie w zapobieganiu nawrotom jest obciążone poważnymi działaniami niepożądanymi. Bezpieczeństwo rifaksyminy w długotrwałym stosowaniu czyni ją przydatną w terapii i prewencji encefalopatii wątrobowej. Badania wykazały porównywalne efekty terapeutyczne rifaksyminy z niewchłanialnymi disacharydami. Jej użycie wiąże się z mniejszym ryzykiem wystąpienia działań niepożądanych. Rifaksymina jest alternatywą w terapii EW u chorych źle tolerujących inne metody leczenia, np. disacharydy lub neomycynę.

Czytaj dalej »

Krztusiec – powracająca choroba zakaźna. Scenariusz kliniczny z omówieniem aktualnej sytuacji epidemicznej i profilaktyki

Krztusiec (inaczej koklusz) jest ostrym zakażeniem bakteryjnym dróg oddechowych, wywoływanym przez pałeczkę Bordetella pertussis. Po zdecydowanym spadku zachorowań wśród niemowląt i małych dzieci w Polsce, obserwowanym po wprowadzeniu w latach 60. XX wieku powszechnych szczepień przeciwko krztuścowi, od kilkunastu lat obserwuje się wzrost liczby przypadków choroby, z przeniesieniem zachorowań na starsze grupy wiekowe. Zjawisko to tłumaczy się stopniowo słabnącą ochroną poszczepienną, wysoką zaraźliwością i stałą obecnością w populacji drobnoustroju chorobotwórczego. U osób szczepionych przed kilku laty przebieg kliniczny krztuśca może być znacznie złagodzony i bardzo niecharakterystyczny, bez typowego kaszlu i wymiotów. Każdy lekarz – w diagnostyce różnicowej kaszlu utrzymującego się ponad 7 dni – powinien uwzględniać możliwość wystąpienia kokluszu. Opanowanie wzrostu zachorowań na krztusiec wymaga powszechnych, regularnych szczepień przypominających dTpa u młodzieży i dorosłych. W sytuacji wzrostu zachorowań wśród nastolatków i młodych dorosłych szczególnie ważne są terminowe szczepienia niemowląt, ponieważ ta grupa wiekowa jest najbardziej narażona na krztusiec o ciężkim przebiegu oraz rozwój powikłań.

Czytaj dalej »