Archiwa: Project

Chronic wound care in psychiatric nursing practice. A case study

Individuals suffering from mental illnesses are characterized by poorer health and live shorter than the general population. Health problems, improper lifestyle, non-compliance with therapeutic recommendations, and the use of neuroleptics contribute to the occurrence of chronic wounds. The most common types of chronic wounds observed in the mentally ill include pressure ulcers, leg ulcers and the diabetic foot. The aim of the study was to present the specificity of the care provided for a patient with a chronic wound complicated by mental illness in the view of the diagnosis of nursing and caring problems. The study involved the use of a case study method. In planning patient care, data collected through interviews, direct observation, and documentation analysis were used, whereas the severity of symptoms was assessed with the VAS scale and Broset Violence Checklist. The ulceration was evaluated by means of the LUMT scale. Subsequently, the nursing issues were identified and interventions were implemented in line with the Evidence Based Practice. Following the implementation of topical and systemic therapy, the condition of the wounds improved by means of fibrin clearing, removal of dead epidermis from the wound edges, and gradual development of granulation tissue. The size of the wound on the left lower leg was reduced by about 20%, and on the right lower leg by about 30%. The improvement in the body hydration, nutritional status, biochemical parameters was achieved in the course of the systemic treatment and a proper diet. Not only did the patient's mental condition improve, but also the willingness to cooperate with the staff. This allowed for the transfer to an open ward, where the wound treatment was continued. Another accomplishment was the positive impact on the patient's awareness regarding wound care self-management. However, since the patient was discharged on his own request, complete wound healing was not achieved during hospitalisation. It is unknown whether he has undertaken further treatment at the indicated wound treatment clinics. Treatment of chronic wounds in patients with mental illnesses is a difficult process, since during the period of exacerbation of the disease, they tend to neglect their healthy needs. In the care of chronic wounds in patients with mental illnesses, treatment should be gradually introduced, adapting it to the patient's needs, lifestyle and acceptance of the proposed treatment methods. Interventions against their will and expectations results in the loss of trust in the staff, non-compliance and even aggression. The multidimensional impact on the patient with a chronic wound increases the probability of complete healing of the wound. Care for a non-healing wound in patients with mental disorders should be comprehensive and include the treatment of both the wounds and mental disorders. Therefore, focusing solely on the wound is not enough, as only holistic measures will optimize wound care, leading to its healing.

Czytaj dalej »

Skórne odczyny popromienne – profilaktyka i leczenie

Radioterapia lub radiochemioterapia, obok chirurgii, stanowi nadal podstawową metodę leczenia pacjentów z nowotworami. Promieniowanie jonizujące oddziałuje nie tylko na komórki nowotworowe, ale również, choć zwykle w mniejszym stopniu, na tkanki zdrowe, które zlokalizowane są w objętości napromienianej. Do tkanki każdorazowo narażonej na wystąpienie skutków ubocznych napromieniania należy skóra. Celem oceny powikłań w codziennej praktyce klinicznej wykorzystuje się najczęściej dwie skale: CTCAE i RTOG/EORTC. Pierwsze objawy zapalenia skóry występują pod postacią rumienia (I stopień wg skali RTOG/EORTC), następnie pojawia się złuszczanie na sucho (II stopień wg skali RTOG/EORTC), kolejną fazą natomiast jest złuszczanie na mokro (III stopień wg skali RTOG/EORTC), ponadto niekiedy może dojść do pojawienia się nasilonych zmian skórnych pod postacią owrzodzeń (IV stopień wg skali RTOG/EORTC). Profilaktyka wystąpienia nasilonych odczynów popromiennych polega na stosowaniu odpowiednich preparatów do mycia skóry napromienianej oraz preparatów zawierających składniki o działaniu przeciwzapalnym. Nadal istnieje jednak potrzeba badań nowych preparatów i określenia standardów postepowania.

Czytaj dalej »

Wykorzystanie kinesiotapingu jako techniki wspomagającej postępowanie fizjoterapeutyczne

W latach 70. ubiegłego wieku japoński lekarz, dr Kenzo Kase stworzył koncepcję kinesiotapingu. Metoda ta był początkowo wykorzystywana u sportowców, a obecnie stosuje się ją w wielu dziedzinach medycyny. W niniejszym artykule przedstawiono możliwości wykorzystania kinesiotapingu jako techniki wspomagającej postępowanie fizjoterapeutyczne.

Czytaj dalej »

Dystrybucja nacisku na stopy w studiach przypadków stopy niedokrwiennej – pedobarografia

Zmiany w obrębie zespołu stopy cukrzycowej (ZSC), powstałe w wyniku wadliwej dystrybucji nacisków, w literaturze badawczo-naukowej dotyczą zmian neuropatycznych oraz ich następstw, tj. wad, uszkodzeń strukturalnych czy zwyrodnień. Istnieje wiele dowodów dotyczących przyczynowości wzmożonego nacisku na powstanie ran w obrębie części podeszwowej stóp. Brak jest jednak badań, które wskazywałyby na jednoznaczny związek wzmożonej dystrybucji nacisku z niedokrwieniem. Mając na uwadze patofizjologiczne podstawy chorób krążenia w przebiegu cukrzycy, wydaje się, że nacisk może wywoływać niedokrwienie kończyn dolnych. Najczęściej niedokrwienie dotyczy bowiem dystalnych części ciała, w szczególności kończyn dolnych, począwszy od podudzia, na co wpływ ma przede wszystkim czynnik grawitacyjny. Schorzenie rozwija się najczęściej u pacjentów z cukrzycą, u których w przebiegu długotrwałej hiperglikemii dochodzi do szeregu zmian, m.in. w układzie krążenia. Nie można jednak pominąć faktu, iż ciasnota powięziowa, nierzadko powstająca w przebiegu wad, deformacji lub innych problemów narządu ruchu, może być istotnym czynnikiem determinującym zaburzenia krążenia. Tym samym wzmożony nacisk, nierzadko współistniejący z wadliwą dystrybucją nacisku, może być ważną determinantą kompresji strukturalnej. Ten istotny czynnik u osób chorych na cukrzycę może być czynnikiem współistniejącym, a nawet determinującym powstanie zmian w stopie pacjenta z cukrzycą. Cel Celem niniejszej pracy badawczo-naukowej jest analiza przypadków ZSC ze zdiagnozowanymi zmianami niedokrwiennymi o zróżnicowanym ich umiejscowieniu. Materiał i metody Analizie poddano 8 pacjentów ze zdiagnozowanym niedokrwiennym ZSC. Badanie dystrybucji nacisków oraz pomiary antropometrii realizowano za pomocą: pedobarografii (podczas stania, podczas chodu, ocena równowagi; pedobarograf E.P.S./R2, oprogramowanie BIOMECH Studio), goniometrii elektronicznej (czujnik biokinematyczny WIVA® Science, oprogramowanie BIOMECH Studio), skanera podologicznego (PodoScan 2D, oprogramowanie BIOMECH Studio), badania podoskopowego. Wyniki i wnioski Analiza studiów przypadków wykazała, iż wzmożony nacisk może być przyczyną lokalnych stanów niedokrwienia, jak w opisanych przypadkach, np. niedokrwienia palców czy łożyska paznokcia, i jest on powiązany m.in. z wadami lub dysfunkcjami stóp oraz zaburzeniami chodu; w przypadkach deformacji palców, paznokci, przodostopia prace badawczo-naukowe powinny być kontynuowane w sposób randomizowany. Analiza studiów przypadków, których niedokrwienie zlokalizowane było powyżej stawu skokowo-goleniowego i obejmowało stopę, wykazała współistnienie wzmożonej dystrybucji nacisków oraz zmian przeciążeniowych, które również związane były bezpośrednio z wadami i dysfunkcjami stóp. Nie można stwierdzić, że niedokrwienie jest bezpośrednią przyczyną powstawania zmian przeciążeniowych (lub na odwrót). Ze względu na fakt współistnienia wad oraz wpływu niedokrwienia na degradację struktur, tym bardziej w przypadku niedokrwienia w przebiegu ZSC, istotne jest diagnozowanie stóp, w szczególności badanie nacisku podczas stania oraz podczas chodu; w badaniach uwzględnić należy pedobarografię. Analizowane przypadki pacjentów wykazały częste występowanie zaburzeń chodu, tj. w 3 studiach przypadków badanie nie było możliwe do realizacji, natomiast w 2 wnioskowano na podstawie wyników częściowych, ze względu na zaburzone wzorce chodu, zmniejszony rytm, wadliwe przetaczanie stóp. U wszystkich analizowanych pacjentów ze zmianami niedokrwiennymi w ZSC stwierdzono znaczne zaburzenia równowagi, które istotnie wpływają na lokomocję, a w konsekwencji na kondycję. Analizowane studia przypadków wykazały znaczne ograniczenie mechanizmów ochronnych, a w przypadku pacjentów z zaburzeniami chodu związki dystrybucji nacisków ze zmianami przeciążeniowymi uwidoczniły się już podczas stania. Zważywszy na powyższe obserwacje, w przebiegu niedokrwienia bardzo istotnym aspektem jest włączenie rehabilitacji oraz zaopatrzenia odciążającego, z uwzględnieniem możliwej korekcji wad oraz poprawy równowagi i wzorców chodu.

Czytaj dalej »

XXXIII Konferencja „Postępy w anestezjologii, intensywnej terapii i leczeniu bólu” – Wrocławska Wiosna Anestezjologiczna 2022

Streszczenia z XXXIII Konferencji „Postępy w anestezjologii, intensywnej terapii i leczeniu bólu” – Wrocławska Wiosna Anestezjologiczna 2022, IV Polski Kongres "Pokonać Sepsę".

Czytaj dalej »

Zagrożenia infekcyjne w endoskopii

Endoskopia przewodu pokarmowego to badanie o różnym stopniu inwazyjności i ryzyku przeniesienia zakażenia. Ryzyko przeniesienia zakażenia zależy w dużym stopniu od odpowiedzialności personelu zajmującego się opracowaniem instrumentu. Wiedza personelu o zagrożeniach związanych z badaniem powinna obejmować nie tylko technologię opracowania endoskopu, ale także aktualną sytuację epidemiologiczną. Znajomość strategii zapobiegania rozprzestrzenianiu tych drobnoustrojów jest jednym z elementów skutecznej profilaktyki zakażeń w pracowni badań endoskopowych.

Czytaj dalej »

Znaczenie wirusów onkogennych w nowotworach – część II

Niektóre wirusy są zdolne do indukcji procesu nowotworzenia. Szacuje się, że wśród czynników ryzyka karcynogenezy 15–20% stanowią czynniki infekcyjne, w tym wirusy onkogenne. Celem niniejszej pracy było przedstawienie charakterystyki wybranych wirusów onkogennych, takich jak KSHV, HTLV i MCPV, oraz wykazanie ich udziału w proces nowotworzenia. Do wirusów onkogennych, zdolnych do indukcji procesu nowotworzenia, zaliczają się: EBV, HPV, HBV, HCV, KSHV, HTLV oraz MCPV. Wirusy te kodują onkoproteiny, które oddziałują na wiele szlaków sygnałowych, zakłócając funkcje białek w komórce gospodarza, co przyczynia się do rozregulowania cyklu komórkowego i zaburzenia stabilności genetycznej komórki gospodarza. Najważniejszą onkoproteiną wirusa KSHV jest LANA, która inhibuje białka p53 i pRB, wpływając na osłabienie apoptozy zakażonych komórek. W procesie transformacji nowotworowej wirusa HTLV-1 bierze udział białko Tax, które zaburza cykl i proliferację komórkową komórek gospodarza. Wirus MCPV z kolei koduje dwie ważne onkoproteiny wirusowe: LT oraz sT. Aktualny stan wiedzy na temat udziału wirusów w procesie nowotworzenia wymaga dalszego prowadzenia badań i pogłębienia wiedzy.

Czytaj dalej »

Poziom wiedzy personelu pielęgniarskiego bloku operacyjnego na temat ekspozycji zawodowej

Wraz z postępem i rozwojem medycyny zwiększa się ilość inwazyjnych procedur medycznych, powstają coraz nowocześniejsze techniki operacyjne, co przekłada się na zwiększone ryzyko narażenia personelu medycznego na wystąpienie ekspozycji zawodowej. Cel Celem niniejszej pracy była ocena poziomu wiedzy personelu bloku operacyjnego na temat ekspozycji zawodowej. Materiał i metody W badaniu zrealizowanym w jednym ze szpitali w Małopolsce w okresie od 1 do 30 grudnia 2018 r. wzięło udział 83 osoby będące pracownikami bloku operacyjnego. Do realizacji badania wybrano metodę sondażu diagnostycznego, zastosowano technikę badania ankietowego, a narzędziem badawczym był autorski kwestionariusz anonimowej ankiety opracowany dla potrzeb badań, zawierający 25 pytań jednokrotnego wyboru. Dla potrzeb oceny poziomu wiedzy przyjęto klucz, według którego na podstawie liczby uzyskanych punktów oceniono wiedzę badanych na poziomie niedostatecznym, dostatecznym, wysokim lub bardzo wysokim. W celu wykazania zależności pomiędzy zmiennymi wyniki badań poddano analizie statystycznej. Wyniki Najliczniejszą grupę badanych stanowiły kobiety (98%), osoby w wieku 41–50 lat (35%), z wykształceniem wyższym licencjackim (45%). Wiedzę 48% ankietowanych oceniono jako niedostateczną, 23% jako dostateczną, 12% wysoką, zaś 17% jako bardzo wysoką. Stwierdzono zależności pomiędzy poziomem wiedzy a wiekiem, stażem pracy oraz zajmowanym stanowiskiem. Wnioski Wiedzę personelu pielęgniarskiego bloków operacyjnych na temat postępowania poekspozycyjnego oceniono jako dobrą. Najczęstszą przyczyną ekspozycji zawodowej w obszarze bloku operacyjnego było zranienie ostrym narzędziem. Najczęstszą przyczyną braku zgłoszenia zaistniałego zdarzenia była obawa przed konsekwencjami oraz nieznajomość procedury. Poziom wiedzy personelu bloku operacyjnego na temat procedury poekspozycyjnej zależy od wykształcenia zawodowego, stażu pracy, zajmowanego stanowiska oraz systemu pracy badanych. Otrzymane wyniki wykazały także zależności pomiędzy zachowaniem zwiększonej ostrożności podczas kontaktu z pacjentem a systemem pracy, pomiędzy zajmowanym stanowiskiem a częstością wykonywania procedury higienicznego mycia rąk podczas pracy, uczestnictwem w szkoleniach i kursach organizowanych w szpitalu na temat zapobiegania zakażeniom poekspozycyjnym oraz stażem pracy. Postępowanie poekspozycyjne i profilaktyka ekspozycji zawodowych wśród personelu medycznego wymagają permanentnej edukacji.

Czytaj dalej »

Inwazyjna choroba meningokokowa wywołana przez meningokoki grupy C u dziecka w wieku przedszkolnym

Rany niegojące się bywają skutkiem choroby ogólnoustrojowej i rzadko stanowią odrębną jednostkę chorobową. Leczenie tego rodzaju ran stanowi duże wyzwanie dla współczesnej medycyny, dlatego bazując na aktualnych badaniach, nieustannie opracowywane są nowe strategie leczenia. Istotne jest określenie przyczyny epidemiologicznej rany i na tej podstawie podejmowanie odpowiednich kroków w celu wspomagania i ulepszenia procesu gojenia. Rany niegojące się pozostają w permanentnej fazie zapalnej, co stanowi duży wysiłek dla organizmu pacjenta. Kompleksowe podejście do rany, ocena stanu ogólnego pacjenta, a w ślad za tym możliwości procesu naprawczego rany są niezwykle istotne. Skuteczność terapii zależy również od prawidłowo dobranego do charakterystyki rany opatrunku, który stworzy optymalne warunki wspomagające gojenie. Ranę należy oczyszczać mechanicznie, jeśli to konieczne, przy użyciu miejscowo działających środków przeciwdrobnoustrojowych – antyseptyków, które efektywnie zwalczają biofilm i są bezpieczne dla zdrowych tkanek otaczających ranę. Dzięki łączonym metodom leczenia ran uzyskuje się postęp procesu gojenia, co jednocześnie podnosi komfort życia pacjenta i wpływa na poprawę ogólnego stanu jego zdrowia.

Czytaj dalej »

Najważniejsze elementy programu bezpieczeństwa higieny rąk

Rany niegojące się bywają skutkiem choroby ogólnoustrojowej i rzadko stanowią odrębną jednostkę chorobową. Leczenie tego rodzaju ran stanowi duże wyzwanie dla współczesnej medycyny, dlatego bazując na aktualnych badaniach, nieustannie opracowywane są nowe strategie leczenia. Istotne jest określenie przyczyny epidemiologicznej rany i na tej podstawie podejmowanie odpowiednich kroków w celu wspomagania i ulepszenia procesu gojenia. Rany niegojące się pozostają w permanentnej fazie zapalnej, co stanowi duży wysiłek dla organizmu pacjenta. Kompleksowe podejście do rany, ocena stanu ogólnego pacjenta, a w ślad za tym możliwości procesu naprawczego rany są niezwykle istotne. Skuteczność terapii zależy również od prawidłowo dobranego do charakterystyki rany opatrunku, który stworzy optymalne warunki wspomagające gojenie. Ranę należy oczyszczać mechanicznie, jeśli to konieczne, przy użyciu miejscowo działających środków przeciwdrobnoustrojowych – antyseptyków, które efektywnie zwalczają biofilm i są bezpieczne dla zdrowych tkanek otaczających ranę. Dzięki łączonym metodom leczenia ran uzyskuje się postęp procesu gojenia, co jednocześnie podnosi komfort życia pacjenta i wpływa na poprawę ogólnego stanu jego zdrowia.

Czytaj dalej »

Znaczenie wirusów onkogennych w nowotworach – część I

Rany niegojące się bywają skutkiem choroby ogólnoustrojowej i rzadko stanowią odrębną jednostkę chorobową. Leczenie tego rodzaju ran stanowi duże wyzwanie dla współczesnej medycyny, dlatego bazując na aktualnych badaniach, nieustannie opracowywane są nowe strategie leczenia. Istotne jest określenie przyczyny epidemiologicznej rany i na tej podstawie podejmowanie odpowiednich kroków w celu wspomagania i ulepszenia procesu gojenia. Rany niegojące się pozostają w permanentnej fazie zapalnej, co stanowi duży wysiłek dla organizmu pacjenta. Kompleksowe podejście do rany, ocena stanu ogólnego pacjenta, a w ślad za tym możliwości procesu naprawczego rany są niezwykle istotne. Skuteczność terapii zależy również od prawidłowo dobranego do charakterystyki rany opatrunku, który stworzy optymalne warunki wspomagające gojenie. Ranę należy oczyszczać mechanicznie, jeśli to konieczne, przy użyciu miejscowo działających środków przeciwdrobnoustrojowych – antyseptyków, które efektywnie zwalczają biofilm i są bezpieczne dla zdrowych tkanek otaczających ranę. Dzięki łączonym metodom leczenia ran uzyskuje się postęp procesu gojenia, co jednocześnie podnosi komfort życia pacjenta i wpływa na poprawę ogólnego stanu jego zdrowia.

Czytaj dalej »

Epidemiologia i profilaktyka szpitalnych zapaleń płuc związanych z inwazyjną wentylacją mechaniczną

Rany niegojące się bywają skutkiem choroby ogólnoustrojowej i rzadko stanowią odrębną jednostkę chorobową. Leczenie tego rodzaju ran stanowi duże wyzwanie dla współczesnej medycyny, dlatego bazując na aktualnych badaniach, nieustannie opracowywane są nowe strategie leczenia. Istotne jest określenie przyczyny epidemiologicznej rany i na tej podstawie podejmowanie odpowiednich kroków w celu wspomagania i ulepszenia procesu gojenia. Rany niegojące się pozostają w permanentnej fazie zapalnej, co stanowi duży wysiłek dla organizmu pacjenta. Kompleksowe podejście do rany, ocena stanu ogólnego pacjenta, a w ślad za tym możliwości procesu naprawczego rany są niezwykle istotne. Skuteczność terapii zależy również od prawidłowo dobranego do charakterystyki rany opatrunku, który stworzy optymalne warunki wspomagające gojenie. Ranę należy oczyszczać mechanicznie, jeśli to konieczne, przy użyciu miejscowo działających środków przeciwdrobnoustrojowych – antyseptyków, które efektywnie zwalczają biofilm i są bezpieczne dla zdrowych tkanek otaczających ranę. Dzięki łączonym metodom leczenia ran uzyskuje się postęp procesu gojenia, co jednocześnie podnosi komfort życia pacjenta i wpływa na poprawę ogólnego stanu jego zdrowia.

Czytaj dalej »

Trudne wybory w leczeniu ran niegojących się

Rany niegojące się bywają skutkiem choroby ogólnoustrojowej i rzadko stanowią odrębną jednostkę chorobową. Leczenie tego rodzaju ran stanowi duże wyzwanie dla współczesnej medycyny, dlatego bazując na aktualnych badaniach, nieustannie opracowywane są nowe strategie leczenia. Istotne jest określenie przyczyny epidemiologicznej rany i na tej podstawie podejmowanie odpowiednich kroków w celu wspomagania i ulepszenia procesu gojenia. Rany niegojące się pozostają w permanentnej fazie zapalnej, co stanowi duży wysiłek dla organizmu pacjenta. Kompleksowe podejście do rany, ocena stanu ogólnego pacjenta, a w ślad za tym możliwości procesu naprawczego rany są niezwykle istotne. Skuteczność terapii zależy również od prawidłowo dobranego do charakterystyki rany opatrunku, który stworzy optymalne warunki wspomagające gojenie. Ranę należy oczyszczać mechanicznie, jeśli to konieczne, przy użyciu miejscowo działających środków przeciwdrobnoustrojowych – antyseptyków, które efektywnie zwalczają biofilm i są bezpieczne dla zdrowych tkanek otaczających ranę. Dzięki łączonym metodom leczenia ran uzyskuje się postęp procesu gojenia, co jednocześnie podnosi komfort życia pacjenta i wpływa na poprawę ogólnego stanu jego zdrowia.

Czytaj dalej »

Znaczenie terapii miejscowej oraz compliance pacjenta w leczeniu ostrych i przewlekłych powikłań zespołu stopy cukrzycowej na przykładzie stopy Charcota i ropowicy

Zespół stopy cukrzycowej (ZSC) jest jednym z powikłań cukrzycy, występującym u około 30% pacjentów. Mimo obowiązujących wytycznych i zaleceń liczba amputacji spowodowanych powikłaniami ZSC w Polsce wciąż jest zbyt duża. Kluczową rolę w sukcesie terapeutycznym, poza miejscową terapią owrzodzenia i opieką interdyscyplinarnego zespołu, odgrywają edukacja pacjenta i jego rodziny, coraz częściej stosowany termin compliance, czyli świadome stosowanie się do zaleceń po wygojeniu pierwotnego owrzodzenia, a także profilaktyka wtórna.

Czytaj dalej »

Potencjał antybiofilmowy szczepów probiotycznych

Oporność drobnoustrojów na środki przeciwdrobnoustrojowe jest ściśle związana ze zdolnością patogenów do tworzenia wysoce usieciowanej struktury biofilmowej. W poszukiwaniu nowych substancji o działaniu przeciwbiofilmowym jedną z rozważanych opcji terapeutycznych są probiotyki. Szczepy probiotyczne z rodzaju Lactobacillus spp., Bifidobacterium spp., Streptococcus spp., Lactococcus spp. oraz Leuconostoc spp. wykazują wiele mechanizmów, które nie tylko zwalczają dojrzały biofilm tworzony przez bakterie Gram-dodatnie, Gram-ujemne czy grzyby drożdżopodobne, ale także mają zdolność do zapobiegania jego tworzeniu. Ponadto wyekstrahowane z płynnych hodowli metabolity, produkowane przez szczepy probiotyczne, uszkadzają strukturę biofilmu i przyczyniają się do zmniejszenia żywotności drobnoustrojów. W niniejszym artykule przedstawiono przegląd najnowszych doniesień naukowych dotyczących przeciwbiofilmowych właściwości probiotyków i produktów ich metabolizmu oraz możliwości ich wykorzystania w terapii zakażeń.

Czytaj dalej »

Diagnostyka COVID-19 w praktyce klinicznej

COVID-19 pozostaje wiodącym zagrożeniem epidemicznym dla populacji światowej. Złotym standardem rozpoznawania choroby jest bezpośrednie wykrywanie RNA wirusa w próbkach, spośród których największe znaczenie kliniczne mają wymazy z nosogardzieli. Dodatkowo możliwe jest wykrywanie antygenów wirusa, których obecność w lepszym stopniu koreluje z okresem zakaźności, niż obecność RNA w teście PCR. Ponadto możliwe jest wykrywanie swoistych przeciwciał w klasach IgA, IgM oraz IgG, jednak testy serologiczne nie służą rozpoznawaniu wczesnego, aktywnego zakażenia. Duże nadzieje wiąże się z rozwojem testów typu Point-of-Care, które dadzą możliwość testowania poza placówkami medycznymi.

Czytaj dalej »

Poziom wiedzy pielęgniarek na temat pielęgnacji dostępów naczyniowych

Zakażenia odcewnikowe we współczesnej praktyce pielęgniarskiej stanowią istotny problem i są tematem licznych badań naukowych, opracowań i wytycznych z zakresu profilaktyki zakażeń. 60% zakażeń odcewnikowych ma przyczynę zewnętrzną (zakażenia egzogenne), a 30% wewnętrzną (zakażenia endogenne). Oznacza to, iż źródłem zakażenia mogą być m.in. źle zdezynfekowana skóra w miejscu wprowadzenia kaniuli, zanieczyszczone, niewłaściwie pielęgnowane porty linii naczyniowej czy zakażone płyny infuzyjne. Ograniczenie występowania tego typu zakażeń musi być oparte na wielu działaniach, zarówno edukacyjnych, jak i profilaktycznych, dotyczących nie tylko personelu medycznego, ale także pacjentów. Cel Celem niniejszej pracy była ocena poziomu wiedzy pielęgniarek na temat pielęgnacji dostępów naczyniowych. Materiał i metody W badaniu, w którym wzięło udział 87 pielęgniarek i pielęgniarzy, wykorzystano metodę sondażu diagnostycznego, technikę ankietowania, a narzędziem badawczym był autorski kwestionariusz ankiety zawierający 39 pytań weryfikujących wiedzę pielęgniarek na temat pielęgnacji dostępów naczyniowych. Poziom wiedzy badanych określano w kategoriach: niski, przeciętny, wysoki. Ocena poziomu wiedzy uzależniona była od liczby prawidłowych odpowiedzi udzielonych przez badanych w ankiecie w części związanej z testem wiedzy. Wyniki Wśród badanych dominowały kobiety, osoby w wieku od 20 do 25 lat, z wykształceniem wyższym licencjackim, i ze stażem pracy do 5 lat. W ankietowanej grupie 36,8% respondentów miało niski poziom wiedzy na temat pielęgnacji dostępów naczyniowych, 55,2% przeciętny, a 8,1% wysoki. Poziom wiedzy w zakresie pielęgnacji i zapobiegania zakażeniom dostępów donaczyniowych nie był zależny od stażu pracy badanych pielęgniarek i pielęgniarzy, wykształcenia, oddziału, w którym pracowali respondenci, czy uczestnictwa w szkoleniach na temat pielęgnacji dostępów naczyniowych. W przypadku osób pracujących w oddziałach, w których obecna była procedura uzyskiwania dostępu donaczyniowego, poziom wiedzy nie różnił się od pozostałych osób badanych, jednakże zależność ta była bliska progu istotności statystycznej. Wnioski Poziom wiedzy pielęgniarek dotyczący pielęgnacji dostępów żylnych jest niewystarczający. Na poziom wiedzy miał wpływ fakt, że w ich miejscu pracy została wdrożona procedura uzyskiwania dostępu naczyniowego, natomiast nie potwierdzono wpływu wykształcenia, stażu pracy, miejsca pracy oraz uczestnictwa w szkoleniach dotyczących pielęgnacji dostępów naczyniowych. Czynnikami stanowiącymi główną przyczynę zakażeń odcewnikowych w opinii pielęgniarek w pierwszej kolejności jest brak dezynfekcji miejsca wkłucia, a następnie niedostateczna higiena rąk personelu. Ponadto pielęgniarki są zainteresowane uczestnictwem w szkoleniach dotyczących pielęgnacji dostępów naczyniowych i zapobiegania zakażeniom odcewnikowym.

Czytaj dalej »

Ocena czułości diagnostycznej szybkiego testu antygenowego do wykrywania wariantu Omikron wirusa SARS-CoV-2

Wysoka zmienność wirusa SARS-CoV-2 oraz ciągły wzrost zachorowań przyczynia się do nieustannego monitorowania oraz oceny ewolucji SARS-CoV-2 przez Światową Organizację Zdrowia (WHO). Obecnie największe zainteresowanie badaczy wzbudza wariant SARS-CoV-2 Omikron (B.1.1.529). Pierwszy przypadek zakażenia tym wariantem został wykryty w Botswanie 11.11.2021 r., a kilka dni później w Honkongu. Wariant omikronowy SARS-CoV-2 szybko rozprzestrzenił się na całym świecie wskutek dużej liczby mutacji w obrębie białka kolca, które odgrywa kluczową rolę we wnikaniu do komórek i unikaniu odporności przez SARS-CoV-2. Diagnostyka COVID-19 opiera się na testach molekularnych oraz na szybkich testach antygenowych. Zdaniem większości badaczy nie wszystkie testy antygenowe posiadają odpowiednią czułość diagnostyczną, pozwalającą na wykrywanie zakażeń omikronowych. Cel Celem niniejszej pracy jest ocena czułości diagnostycznej szybkiego testu antygenowego firmy BioMaxima do wykrywania wariantu Omikron wirusa SARS-CoV-2. Materiał i metody Materiał do oceny wyselekcjonowano z wymazów pochodzących od pacjentów, u których potwierdzono zakażenie wariantem Omikron wirusa SARS-CoV-2. Wymazy były pobierane z jamy nosowo-gardłowej. W wyselekcjonowanej grupie pacjentów wykonano szybki test antygenowy za pomocą SARS-CoV-2 Ag Rapid Test firmy BioMaxima. Wyniki Uzyskana w badaniu czułość diagnostyczna na poziomie 92,50% ocenianego testu antygenowego wskazuje na wysoką wykrywalność zakażenia wariantem Omikron wirusa SARS-CoV-2. Potwierdza to również wysoka dodatnia wartość predykcyjna na poziomie 100%. Wyniki niniejszego badania wskazują, iż szybki test antygenowy firmy BioMaxima spełnia kryteria pozwalające na zastosowanie go do wykrywania zakażeń wariantem Omikron wirusa SARS-CoV-2. Wnioski Oceniany test wykazuje bardzo dobrą czułość diagnostyczną w stosunku do wariantu Omikron wirusa w zakresie CT między 18–27. Warto ponadto zwrócić uwagę, iż wszystkie pozytywne wyniki testu molekularnego w zakresie CT powyżej 28 po przebadaniu testem antygenowym były ujemne, co jest zgodne z zaleceniami WHO oraz Polskiego Towarzystwa Epidemiologów i Lekarzy Chorób Zakaźnych.

Czytaj dalej »

Ozonoterapia w leczeniu rany po operacji plastyki sztywnego palucha – opis przypadku

Rany trudno gojące się stanowią istotny problem zdrowotny w populacji światowej. Właściwa diagnoza i odpowiednie leczenie są niezbędne w celu przyspieszenia ich gojenia oraz zapobiegania dalszym powikłaniom. Z dotychczasowych doświadczeń klinicznych wynika, że w przypadku wielu ran trudno gojących się o różnej etiologii jedynie kompleksowe postępowanie terapeutyczne skraca czas trwania leczenia, łagodzi cierpienie pacjentów, zmniejsza liczbę powikłań oraz ogranicza ryzyko wystąpienia ewentualnych powtórnych hospitalizacji. Szerokie możliwości terapeutyczne zabiegów fizykalnych powodują, iż metody te wykorzystywane są coraz częściej w wielu dziedzinach medycyny. Dotyczy to m.in. coraz bardziej powszechnego stosowania zabiegów ozonoterapii, jako metody wspomagającej leczenie ran. W niniejszej pracy przedstawiono wyniki leczenia 51-letniego pacjenta po zabiegu operacyjnym plastyki sztywnego palucha, u którego po zastosowaniu 20 zabiegów miejscowej ozonoterapii uzyskano całkowite zagojenie niegojącej się rany pooperacyjnej. Zastosowana terapia fizykalna spowodowała również całkowite ustąpienie dolegliwości bólowych oraz zmniejszenie przekrwienia skóry i intensywności stanu zapalnego tkanek wokół rany. Uzyskane wyniki leczenia wskazują, że ozonoterapia może stanowić przydatną metodę wspomagającą leczenie ran po zabiegach operacyjnych.

Czytaj dalej »

Charakterystyka, diagnoza i leczenie biofilmu. Przegląd piśmiennictwa

Pokrywający większość ran niegojących się biofilm zaczyna tworzyć się w ciągu kilku minut po kolonizacji rany przez bakterie planktoniczne, a po upływie 2 godzin trwale przywiera do podłoża. Antybiotykoterapia stosowana tradycyjne w leczeniu ran zapewnia subkliniczne dawki leku w tkankach i powoduje wyłącznie oporność drobnoustrojów oraz nawracanie infekcji. Oczyszczanie, nawet doszczętne, przez specjalistę chirurgii może spowodować infekcję tkanek głębokich, jeżeli w ciągu 24 godzin nie zostanie zastosowany stale działający antyseptyk, a także odnowienie biofilmu w ciągu 72 godzin.

Czytaj dalej »

Procedury podologiczne wspomagające leczenie chorób paznokci i skóry stóp u osób chorych na cukrzycę

Cukrzyca jest chorobą wyniszczającą, powodującą destrukcję w całym organizmie, w tym również w skórze. Biorąc to pod uwagę, istotna jest szczegółowa edukacja pacjenta w zakresie właściwego wykonywania czynności higienicznych oraz pielęgnacyjnych. Stosowanie się do niniejszych zasad stanowi profilaktykę powstania zespołu stopy cukrzycowej. Celem artykułu było opisanie zasad higieny, samokontroli stóp oraz stosowania preparatów pielęgnacyjnych i prawidłowo dobranych zabiegów profesjonalnych w gabinecie podologicznym u pacjentów cierpiących na cukrzycę.

Czytaj dalej »

Stymulacja tkanek w leczeniu ran

Pobudzenie i przyspieszenie gojenia tkanek, przyspieszenie zatrzymanej w ranach niegojących się fazy zapalnej jest możliwe przy zastosowaniu odpowiednio dobranych metod wspomagających. Medycyna fizykalna oferuje specjalistom w dziedzinie leczenia ran kilka metod, a ich synchroniczne działanie może przynieść pozytywne efekty. Różnorodność terapii fizykalnych pozwala na ich dobór do indywidualnych potrzeb i możliwości pacjenta. W pracy przedstawiono mało znaną wiedzę o stymulacji tkanek w procesie leczenia ran.

Czytaj dalej »

Pain management in burn patients

A burn is a profoundly traumatic and painful experience. The pain in burn patients is, however, oppressively difficult to treat, perhaps due to an underlying chronic pain that accompanies wound care and medical procedures. This article aims to identify the best methods to guide clinical practice through a review of the past 5 years of development in burn pain management. The PubMed/MEDLINE electronic database was searched for clinical studies, prospective and retrospective studies, case reports and review articles pertinent to the topic of burn pain management. In the present article, the challenges, advances and novel strategies in easing pain in burn injures with special emphasis on paediatric patients have been discussed. For better care performance, future research must continue to optimize present medication paradigms and identify novel targets in burn care to ultimately enhance the treatment results for severe burn injury patients.

Czytaj dalej »

Augmentacja pionowa i boczna ubytku kostnego w strefie estetycznej z wykorzystaniem dwufazowego siarczanu wapnia – opis przypadku

W niniejszej pracy zaprezentowano leczenie rekonstrukcyjne ubytku kostnego przedniego odcinka szczęki. Wykonano augmentację pionową i boczną w strefie estetycznej. Jako materiału przeszczepowego użyto dwufazowego siarczanu wapnia (Bond Apatite®). W oparciu o analizę piśmiennictwa oraz przypadki własne stwierdzono, iż zastosowany materiał umożliwia efektywne leczenie odtwórcze ubytków kości szczękowych, przy jednoczesnej minimalnej inwazyjności procedury chirurgicznej. Ponadto wykonana procedura była najbardziej optymalna pod względem ekonomicznym dla pacjenta. Stąd użycie powyższego cementu regeneracyjnego może stanowić bardziej przewidywalną klinicznie alternatywę dla powszechnie stosowanych procedur augmentacyjnych. Po okresie 4 miesięcy uzyskano pełną odbudowę kości. Następnie wykonano zabieg implantacji.

Czytaj dalej »