Streszczenie: Nerw twarzowy jest VII nerwem czaszkowym, którego porażenie może mieć charakter ośrodkowy i obwodowy. W wyniku utrwalonego uszkodzenia obwodowego stwarza ryzyko powikłań w zakresie narządu wzroku. Mięsień dźwigacz powieki górnej nie jest równoważony przez odnerwiony mięsień okrężny oka, prowadząc do niedomykalności powiek (lagophtalmos), która może prowadzić do wystąpienia keratopatii ekspozycyjnej. W leczeniu porażenia nerwu twarzowego wyróżnia się metody zachowawcze oraz operacyjne – dynamiczne i statyczne. Prym wiodą metody dynamiczne i pierwotne rekonstrukcje nerwu VII. U pacjentów z utrwalonym porażeniem, obciążonych chorobami współistniejącymi należy pamiętać o zastosowaniu metod statycznych, szczególnie istotnych w zakresie powiek. Zaliczają się do nich: tarsorafia, lifting brwi, implantacja złotej płytki, sprężynek, przeszczep koriowy na powiekę górną, wydłużenie mięśnia dźwigacza, plastyka więzadła przyśrodkowego i bocznego oka, operacja metodą Kuhnta-Szymanowskiego, podwieszenie powieki dolnej z użyciem pasków powięzi. Połączenie metod zabiegowych redukujących problem lagophtalmos oraz ektropionu powieki dolnej pozwala zredukować wystąpienie keratopatii ekspozycyjnej. Porażenie nerwu twarzowego stwarza dla pacjenta liczne problemy sfery psychologicznej i socjalnej. Niezwykle istotne jest zapobieganie występowaniu dalszych powikłań związanych z aparatem wzroku. Indywidualne i kompleksowe podejście do pacjenta pozwala na dopasowanie technik zabiegowych eliminujących ten problem oraz poprawiających wygląd i symetrię twarzy.

Słowa kluczowe: chirurgia powiek, ektropion, keratopatia ekspozycyjna, niedomykalność powiek, porażenie nerwu twarzowego, rekonstrukcja nerwu, złota płytka