Archiwa: Project

Ropowica tkanek miękkich szyi jako powikłanie próchnicy zębów. Opis przypadku

Ropowica jest ostrym, potencjalnie niebezpiecznym dla życia zapaleniem tkanki łącznej. Lokalizacja w obrębie szyi oraz jamy ustnej jest rzadka. Jedną z przyczyn jej występowania w tym umiejscowieniu może być nieleczona próchnica zębów. W niniejszej pracy zaprezentowano przypadek 38-letniej pacjentki, u której na skutek wyżej wymienionego zaniedbania doszło do rozwoju masywnej ropowicy tkanek miękkich szyi. Chora zgłosiła się do SOR ze skierowaniem od lekarza rodzinnego z powodu zasłabnięcia. Podczas przyjęcia stan pacjentki prezentował się jako średnio ciężki. Kobieta zgłaszała trwającą od tygodnia gorączkę, ból i obrzęk tkanek miękkich szyi oraz gardła, co skutkowało wystąpieniem trudności w spożywaniu pokarmów i płynów. Pacjentka była w trakcie antybiotykoterapii zleconej w POZ. W wywiadzie: stan po embolizacji tętniaka tętnicy szyjnej wewnętrznej prawej, tętnicy szyjnej wewnętrznej lewej i tętnicy środkowej mózgu dwa miesiące wcześniej, stan po tonsillektomii, próchnica zębów. Pacjentka początkowo była leczona w Oddziale Chorób Wewnętrznych, gdzie szybko pojawiły się kliniczne wykładniki krwawienia do przewodu pokarmowego oraz wstrząsu o mieszanej etiologii: krwotoczno-hipowolemicznego i septycznego. Pacjentka została przekazana w trybie pilnym do Pracowni Endoskopii Przewodu Pokarmowego w celu dokładnego zlokalizowania i opanowania źródła krwawienia, skąd z powodu rozwinięcia się niewydolności wielonarządowej (wstrząsu krwotocznego, septycznego oraz ostrej niewydolności oddechowej) została przyjęta do Oddziału Anestezjologii i Intensywnej Terapii. Przeprowadzono szeroką diagnostykę, zaopatrzono źródło krwawienia, wdrożono także leczenie stomatologiczno-laryngologiczno-chirurgiczne. Po ustabilizowaniu stanu ogólnego na końcowym etapie kobieta była hospitalizowana w Klinice Chirurgii Urazowej, Leczenia Oparzeń i Chirurgii Plastycznej w Poznaniu, gdzie ostatecznie zaopatrzono ranę szyi, pokrywając ubytek przeszczepem skóry. Pacjentka w stanie ogólnym dobrym została wypisana do domu.

Czytaj dalej »

Sprzęt jednorazowego użytku: wymagania, cechy

Wyroby medyczne są wszechobecne w praktyce klinicznej. Znajdują szerokie zastosowanie w każdym szpitalu i każdej, nawet najmniejszej przychodni. Często są kojarzone jedynie z drobnym, jednorazowym sprzętem (np. kaniule dożylne czy strzykawki). Rzadziej jako wyrób medyczny postrzega się urządzenia, np. elektrokardiografy, łóżka szpitalne czy też urządzenia do hemodializy. Od pewnego czasu coraz częściej podejmowana jest dyskusja w zakresie definicji, zasad i zakresu zastosowania jednorazowego sprzętu medycznego, polegająca na dość dowolnym i niespójnym ich interpretowaniu. Zjawisko to stało się przyczyną polemiki i rozważań dotyczących prawidłowych zasad stosowania sprzętu jednorazowego użycia. Niniejsza praca stanowi głos w dyskusji, poparty przykładami z praktyki odnoszącymi się do sprzętu dedykowanego realizacji różnych procedur medycznych, w tym procedur terapii infuzyjnej.

Czytaj dalej »

III Forum Leczenia Ran

Czytaj dalej »

Powikłanie, trudno gojące się, głębokie zakażenie rany mostka u pacjenta po CABG leczone wieloma metodami – opis przypadku

Głębokie zakażenie rany mostka jest jednym z najgorzej rokujących powikłań w kardiochirurgii. Często wymaga długiej i złożonej terapii z zastosowaniem: leczenia miejscowego, metod chirurgicznych, w tym chirurgii plastycznej, oraz ogólnoustrojowej antybiotykoterapii. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek 68-letniego pacjenta obarczonego wieloma czynnikami ryzyka głębokiego zakażenia mostka, który przeszedł zabieg pomostowania aortalno-wieńcowego. W czwartym dniu po operacji zdiagnozowano u niego niestabilność mostka oraz zakażenie miejsca operowanego. Wykonano reosteosyntezę mostka z założeniem drenażu przepływowego oraz wdrożono systemową antybiotykoterapię. Działania te okazały się nieskuteczne, u chorego nadal obserwowano niestabilność mostka, a z rany wydzielała się ropna treść. Wymusiło to zastosowanie innej strategii terapeutycznej, a mianowicie debridementu rany, usunięcia całości materiału chirurgicznego z ciała pacjenta (w tym drutów zespalających mostek) oraz wdrożenia terapii podciśnieniowej z instillacją (NPWTi). Po uzyskaniu jałowości rany, co zajęło około 4 tygodnie, wykonano drugą reosteosyntezę mostka (według metody Robicseka) i ostatecznie zamknięto ranę. Pacjent został wypisany do domu po trwającej 16 tygodni hospitalizacji. Przedłużające się leczenie skutkowało licznymi powikłaniami. U chorego wystąpiły: zaburzenia depresyjne, epizody majaczenia pooperacyjnego, a także stan kataboliczny, który wymagał żywienia parenteralnego i suplementacji żywieniowej. Zastosowanie antybiotykoterapii o szerokim spektrum działania wywołało biegunkę o etiologii Clostridium difficile. Przedstawiony przypadek dowodzi skuteczności NPWTi, która – według badań – powinna być leczeniem z wyboru głębokich zakażeń mostka, a także innych metod kompleksowej terapii zakażeń miejsca operowanego. Ponadto podkreślono konieczność holistycznego podejścia do pacjenta, z zastosowaniem leczenia żywieniowego i wsparcia psychologicznego, szczególnie u osób wymagających długiej hospitalizacji.

Czytaj dalej »

Krwioplucie jako wspólny objaw zapalenia płuc i guza płuca niewidocznego w badaniu radiologicznym klatki piersiowej – opis przypadku

W niniejszej pracy przedstawiono przypadek kliniczny 75-letniej pacjentki hospitalizowanej z powodu izolowanego krwioplucia, u której w drugiej dobie ujawniło się zapalenie płuc. W wykonanym podczas przyjęcia do szpitala zdjęciu radiologicznym klatki piersiowej nie uwidoczniono istotnych nieprawidłowości. Diagnostykę poszerzono o badanie tomograficzne, w którym stwierdzono obecność guza płuca prawego. Celem pracy było przedstawienie przypadku, w którym zapalenie płuc i krwioplucie stanowiły punkt wyjścia do diagnostyki guza nowotworowego płuca.

Czytaj dalej »

Ocena wykorzystania cyfrowej angiografii substrakcyjnej w planowaniu rekonstrukcji plastycznej z wykorzystaniem płata w rejonie podudzia i stopy u pacjentów urazowych

Introduction Vascular injuries in open fractures are common in trauma patients. A plastic-surgical reconstruction of soft tissue defects requires precise preoperative planning, which includes vascular diagnostics. Possible methods of vascular imaging include Doppler sonography, conventional digital subtraction angiography (DSA), CT angiography (CTA) and MRI angiography (MRA). The aim of this study is to evaluate the value of DSA in the preoperative planning of plastic defect coverage in trauma patients with open fractures of the lower leg and foot. Material and methods A retrospective and anonymized search of the conventional and digital database was conducted. Cases were included that were diagnosed by DSA between February 2010 and June 2018 due to open fractures of the type Gustilo IIIb and IIIc of the lower leg and foot, and were treated with flaps. Results 41 patients (12 women, 29 men) with an average age of 55.22 years (range: 21–82 years) were identified. 27 had a BMI 30 km/m2 at mean age of 56.21 years. In 21 cases, a normal vascular status was found while in 20 patients, a pathological vascular status was found. Statistically, a tendency could be shown that patients with a BMI >30 kg/m2 as well as younger patients showed rather inconspicuous vascular status. A correlation between the severity of vascular damage and gender was not found. All results were not significant. A single-stage percutaneous transluminal angioplasty (PTA) was performed in four persons and was successful in three cases. Conclusions Based on our experience we can confirm the usefulness of DSA in preoperative planning in trauma patients with open fractures of lower leg and foot. The resulting knowledge of the vascular anatomy allows better planning of defect coverage. The knowledge of the vascular status allows the correct choice of an adequate surgical technique, especially for planned flap. PTA can improve perfusion and thus the healing process. Younger patients show less severe traumatic vascular damage. In addition, based on our analysis we can assume that the subcutaneous fat tissue could have a protective role for the blood vessels in case of trauma.

Czytaj dalej »

Rola pielęgniarki w leczeniu pacjenta onkologicznego w oddziale chirurgii plastycznej

Wysokospecjalistyczna opieka nad pacjentami onkologicznymi w oddziale chirurgii plastycznej jest sprawowana przez zespoły interdyscyplinarne. Szczególną rolę odgrywają w nich pielęgniarki/pielęgniarze. W artykule zaprezentowano rolę personelu pielęgniarskiego w opiece nad pacjentem onkologicznym po zabiegu chirurgicznym. Praca pielęgniarek i pielęgniarzy stanowi ważny element w zapewnieniu prawidłowej oraz bezpiecznej opieki w okresie przed-, a także pooperacyjnym.

Czytaj dalej »

Opieka pielęgniarska nad pacjentem po leczeniu chirurgicznym z zastosowaniem płatków tkankowych

Początki leczenia mikrochirurgicznego sięgają lat 60. i 70. XX wieku. Technika ta pozwala na zamknięcie ubytków ran za pomocą tkanek pobranych z innej okolicy o właściwościach zbliżonych do tkanek ubytku. Opieka nad chorym po leczeniu chirurgicznym z zastosowaniem płatów tkankowych wymaga szczególnego zaangażowania ze strony całego zespołu, jednak kluczową rolę w tym procesie pełni pielęgniarka/pielęgniarz. Celem pracy było przedstawienie roli personelu pielęgniarskiego w opiece nad pacjentem po leczeniu chirurgicznym z zastosowaniem płatów tkankowych, ze zwróceniem szczególnej uwagi na opiekę w aspekcie: bólu pooperacyjnego, obserwacji i pomiaru parametrów życiowych, oceny żywotności płata tkankowego, opatrunków, a także wsparcia psychicznego pacjenta. Poniższa praca może stanowić pomoc dla personelu pielęgniarskiego pracującego w oddziałach chirurgicznych, w których pełni on specjalistyczną opiekę nad pacjentami po zabiegach mikrochirurgicznych.

Czytaj dalej »

Ząb wgłobiony przyczyną powstania torbieli szczęki. Leczenie chirurgiczne z wykorzystaniem dwufazowego siarczanu wapnia – opis przypadku

W niniejszej pracy przedstawiono leczenie chirurgiczne torbieli szczęki oraz wykorzystanie dwufazowego siarczanu wapnia (Bond Apatite®) w augmentacji ubytku kostnego w oparciu o analizę piśmiennictwa oraz zaprezentowany przypadek. Materiał zastosowano podczas leczenia torbieli korzeniowej prawdziwej, powstałej w wyniku zmian martwiczych w obrębie struktury zęba wgłobionego 12. Postępowanie dotyczyło torbieli prawej szczęki wyłuszczonej „en bloc” z jednoczasowym leczeniem endodontycznym zęba 12 i resekcją wierzchołka z wypełnieniem wstecznym kanału oraz augmentacją ubytku kostnego. Autorzy są zdania, iż wykonana procedura była najbardziej optymalna dla pacjentki. Ponadto użycie cementu regeneracyjnego może stanowić tanią, znacznie mniej inwazyjną i bardziej przewidywalną klinicznie alternatywę dla powszechnie stosowanych procedur augmentacyjnych.

Czytaj dalej »

Mastektomia prosta z procedurą węzła wartowniczego wykonana u pacjentki z rakiem piersi z użyciem bipolarnego Ligasure™ w sytuacji braku możliwości użycia elektrokoagulacji ze względów bezpieczeństwa kardiologicznego. Opis przypadku

Klasycznie mastektomia w leczeniu raka piersi jest wykonywana tzw. nożem elektrycznym z wykorzystaniem efektu elektrokoagulacji. W wyjątkowych sytuacjach, kiedy pacjent ma wszczepiony rozrusznik serca starej generacji, zastosowanie tej metody jest przeciwwskazane. Jedynym bezpiecznym sposobem jest w takim przypadku wykorzystanie tzw. urządzeń bipolarnych, np. typu LigaSure™, w celu wykonania hemostazy. Metoda ta nie zakłóca i nie uszkadza rozrusznika serca. Postępowanie takie nie wydłuża istotnie czasu operacji, pozwala wykonać dokładną hemostazę, nie wykazuje parzącego tkanki efektu i wydaje się wpływać na mniejszy chłonkotok pooperacyjny.

Czytaj dalej »

Ocena procesu gojenia tkanek z zastosowaniem A-PRF u bliźniąt monozygotycznych

W niniejszej pracy zaprezentowano ocenę regeneracji tkanek u bliźniąt monozygotycznych po zabiegu chirurgicznego usunięcia zęba. U jednego z bliźniąt po operacji zastosowano preparat fibryny bogatopłytkowej (A-PRF). W ocenie uwzględniono stężenie białka CRP oraz skalę VAS. Wyniki badań potwierdziły skuteczność A-PRF w zmniejszeniu miejscowych dolegliwości pozabiegowych.

Czytaj dalej »

Sześcioletnia analiza powikłań terapii tlenem hiperbarycznym u 1981 pacjentów

Leczenie przy użyciu tlenu sprężonego w komorze hiperbarycznej jest metodą cieszącą się coraz większą liczbą wskazań – zarówno w stanach ostrych, jak i w leczeniu planowym. Terapia choroby dekompresyjnej, nagłej głuchoty czy zatrucia tlenkiem węgla to podstawowe przykłady zastosowania wiedzy o prawach fizycznych gazów rozpuszczonych w cieczach, przekładającej się na kontrolowaną poprawę utlenowania krwi. Chęć wykorzystania działania leczniczego tlenu musi również uwzględniać wiedzę o ryzyku działania toksycznego lub wystąpienia działań ubocznych samego procesu sprężania. W niniejszej pracy przedstawiono analizę powikłań występujących w grupie 1981 pacjentów poddanych terapii HBO w komorze wielomiejscowej w Małopolskim Centrum Oparzeniowo-Plastycznym Szpitala im. L. Rydygiera w latach 2013–2019. W pracy wyodrębniono osobno problemy z wyrównywaniem ciśnień, które wystąpiły u 39 pacjentów, oraz istotne powikłania, takie jak: zaburzenia wzroku, dolegliwości bólowe w klatce piersiowej, zaburzenia świadomości, ból zatok, uraz ciśnieniowy ucha środkowego czy duszność. Wymienione działania uboczne zaobserwowano łącznie u 17 chorych, co stanowiło 0,86% przypadków. Przedstawione wyniki mogą dowodzić wysokiego bezpieczeństwa leczenia w komorze hiperbarycznej.

Czytaj dalej »

Czynniki etiologiczne respiratorowego zapalenia płuc u pacjentów z oparzeniem dróg oddechowych

Wstęp Pacjenci wentylowani mechanicznie z powodu oparzeń dróg oddechowych są szczególnie narażeni na wystąpienie respiratorowego zapalenia płuc (VAP). W przypadku zdiagnozowania zapalenia płuc wczesna, celowana antybiotykoterapia ma kluczowe znaczenie dla optymalizacji leczenia oraz zwiększenia szans chorego na przeżycie. Materiał i metody W okresie od 1 stycznia 2016 roku do 18 kwietnia 2019 roku przeprowadzono analizę retrospektywną dorosłych pacjentów hospitalizowanych na Oddziale Leczenia Oparzeń Wielospecjalistycznego Szpitala im. J. Strusia w Poznaniu, u których rozpoznano oparzenie dróg oddechowych. U wszystkich badanych wykonano analizę wyników mikrobiologicznych, łącznie 128 posiewów popłuczyn oskrzelowo-pęcherzykowych pobranych w trakcie bronchofiberoskopii. Materiał biologiczny pochodził od 46 chorych z oparzeniami dróg oddechowych. Wyniki U 17 (37%) pacjentów potwierdzono klinicznie odrespiratorowe zapalenie płuc. Zgon w wyniku ciężkiego oparzenia wystąpił u 18 osób (39%); w grupie tej u 8 badanych stwierdzono VAP. Najczęściej izolowanymi drobnoustrojami były: Acinetobacter baumannii (23%), Staphylococcus aureus (18%) oraz Escherichia coli (12%). Szczepy wielolekooporne stanowiły 36,25% wszystkich izolatów. Wnioski Pacjenci z oparzeniami dróg oddechowych są najbardziej narażeni na rozwój VAP. Wentylacja mechaniczna predysponuje do rozwinięcia szpitalnego zapalenia płuc. W badaniu prezentowanym w niniejszej pracy najczęściej izolowane drobnoustroje pokrywały się z doniesieniami epidemiologicznymi.

Czytaj dalej »

Scalp amputation caused by trauma – management unsuccesful replantation. A case report

Scalp amputation is a rare but serious trauma that is challenging from the surgeons perspective. Injuries usually occur in the avulsion mechanism, which creates difficulties during reconstruction. These problems include: determining the correct position of damaged head tissues, shortening and contraction of crushed vessels, as well as problems with the patency of the vessels following anastomosis due to damage to their inner layer. Many surgical methods are described to restore a lost organ with replantation still being the method of choice. The following article describes a failed attempt of scalp replantation in a 7-year-old girl.

Czytaj dalej »

Zastosowanie matrycy do regeneracji skóry w profilaktyce i leczeniu pooparzeniowych blizn przerostowych – opis przypadków

Blizny hipertroficzne to częste powikłanie oparzeń leczonych zarówno zachowawczo, jak i chirurgicznie. Etiologia ich powstawania zależy od wielu czynników. Zasadniczą rolę odgrywają: oparzona okolica, głębokość i powierzchnia oparzenia, osobnicza predyspozycja, wiek pacjenta, jego stan odżywienia oraz podjęte działania terapeutyczne. Szczególną tendencję do powstawania blizn hipertroficznych stwierdzono u chorych z głębokimi oparzeniami, u których proces leczenia przedłużał się powyżej 2–3 tygodni. Ryzyko wystąpienia blizn przerostowych u oparzonych określa się w szerokim przedziale 32–94%. Wczesne podjęcie leczenia oparzeń, odpowiednie techniki operacyjne minimalizujące uszkodzenie tkanek zdrowych, zastosowanie nowoczesnych opatrunków oraz odpowiednie działania profilaktyczne pozwalają zminimalizować ryzyko powstawania blizn przerostowych. W pracy przedstawiono dwóch pacjentów, u których zastosowano w terapii matrycę do regeneracji skóry. W pierwszym przypadku wykorzystano ją w celu leczenia usprawniającego pacjenta – masywna blizna przerostowa na szyi powodowała przykurcz zgięciowy głowy uniemożliwiający prawidłowe funkcjonowanie. W drugim przypadku matrycę zastosowano do regeneracji skóry jako profilaktykę powstawania blizn hipertroficznych. U obydwu pacjentów uzyskano pożądany efekt – wytworzenie elastycznej, zadowalającej pod względem estetycznym i funkcjonalnym blizny.

Czytaj dalej »

Diagnostyka i leczenie rzadkich nowotworów tkanek miękkich w chirurgii plastycznej

Introduction Dermatofibrosarcoma protuberans, elastofibroma dorsi, desmoid--type fibromatosis and myoepithelioma belong to the category of rare soft tissue tumors. Due to their uncommonness they are challenging for surgeons and pathologists. Material and methods A retrospective and anonymized scan of our database was performed. All data between January 2010 and October 2018 was included. Results Eight cases were identified: four of dermatofibrosarcoma protuberans, two of elastofibroma dorsi, one of desmoid-type fibromatosis and one of myoepithelioma. Among them were four female and four male individuals with a mean age of 52.3 years (range: 24–77 years). Conclusions Due to their rarity there are still some difficulties concerning their diagnosis and therapy of the above-mentioned tumors. During the last two decades, a noticeable amount of knowledge about rare soft tissue tumors was revealed. Most contributions came along with improvement in immunohistochemical/immunophenotypic and genetic investigation methods. If therapy is indicated, surgical treatment with resection of the tumor mass seems to be the most reliable option. Though many of these tumors are benign, follow-up examinations should be an integral part of the therapeutic concept.

Czytaj dalej »

Porównanie właściwości mezenchymalnych komórek macierzystych z tkanki tłuszczowej pochodzący od młodych i zaawansowanych wiekowo dawców – badania na modelu

Mezenchymalne komórki macierzyste z tkanki tłuszczowej (ASC) ze względu na swój potencjał do różnicowania się w kierunku różnych typów komórek, właściwości immunomodulacyjne oraz zdolność do parakrynnej regulacji procesów naprawczych, a także łatwość pozyskania bez szkody dla dawcy, mogą być wykorzystywane do terapii regeneracyjnych. Istotnym i nie do końca rozstrzygniętym problemem jest przydatność komórek pozyskanych od zaawansowanych wiekowo dawców do zastosowań terapeutycznych. Celem badań była ocena wpływu wieku dawcy na podstawowe parametry ASC w aspekcie ich przydatności terapeutycznej. W celu maksymalnego wykluczenia różnorodności osobniczej badania przeprowadzono na wsobnym szczepie szczurów. Wiek zwierząt – 6 miesięcy i 2 lata – odpowiadał w przybliżeniu wiekowi człowieka 25 i 80 lat. Analizie poddano parametry rutynowo wykorzystywane do kwalifikacji MSC do przeszczepów oraz potencjał komórek do różnicowania się w kierunku tkanki kostnej, tłuszczowej, chrzęstnej i ich potencjał angiogenny. Zaobserwowano, że wiek dawcy nie wpływa w istotny sposób na fenotypowe właściwości ASC. Potencjały do różnicowania mezenchymalnych komórek macierzystych z tkanki tłuszczowej w kierunku tkanki tłuszczowej, kostnej, chrzęstnej i angiogenezy są zależne od wieku dawcy w stopniu niewpływającym na przydatność ASC pozyskanych od zaawansowanych wiekowo dawców.

Czytaj dalej »

Zastosowanie poliheksanidu i żywiczych kwasów świerku norweskiego w oparzeniach pośredniej grubości skóry twarzy u dzieci

Wstęp Oparzenia stanowią istotny problem systemów ochrony zdrowia, ponieważ należą do grupy urazów, które powodują trwałe uszkodzenia i deformacje ciała oraz kalectwo, a niekiedy prowadzą nawet do zgonu. Oparzenia u dzieci zdarzają się dwukrotnie częściej niż u osób dorosłych. Najczęściej w tej grupie występują u pacjentów do czwartego roku życia. Nierzadko oparzenie powoduje nie tylko skutek miejscowy w postaci zaburzeń funkcji skóry, lecz także wywołuje chorobę oparzeniową. Nowoczesne preparaty i wieloaspektowe postępowanie z raną oparzeniową w znaczący sposób wpłynęły na poprawę gojenia się ran oraz na zmniejszenie śmiertelności u osób oparzonych. Cel Celem pracy była ocena zastosowania poliheksanidu i żywicznych kwasów świerku norweskiego u dzieci (N=19), które doznały oparzeń pośredniej grubości skóry twarzy, oraz określenie wpływu tych preparatów na procesy gojenia się rany i stopień redukcji bólu. Materiał i metody W niniejszej pracy zastosowano metodę badawczą studium przypadków. Materiał do analizy stanowiły: historie chorób pacjentów leczonych w Centrum Leczenia Oparzeń w Szczecinie, dokumentacja fotograficzna, wywiady z pacjentami i ich rodzicami oraz obserwacja ran. Do oceny stopnia natężenia bólu wykorzystano behawioralną skalę FLACC i skalę wzrokowo-analogową VAS. Wnioski Zastosowanie poliheksanidu i żywicznych kwasów świerku norweskiego przyczyniło się do utrzymania odpowiedniej wilgotności rany, wpływając na proces ziarninowania i epitelializacji oraz zmniejszenie dolegliwości bólowych w trakcie hospitalizacji. Preparaty te wpisują się w zalecenia strategii TIME.

Czytaj dalej »

Sepsa u pacjenta oparzonego – trudności i wyzwania

Według aktualnie obowiązującej definicji sepsa to „zagrażająca życiu dysfunkcja narządowa spowodowana zaburzoną regulacją odpowiedzi ustroju na zakażenie”. Obecnie wiadomo już dużo na temat tej niezwykle silnej odpowiedzi organizmu na toczący się proces zapalny, jednak wciąż jest to wiedza niewystarczająca. W populacji chorych oparzonych sepsa stanowi istotną przyczynę zgonów, a co za tym idzie – jest niezwykle ważnym problemem diagnostycznym oraz terapeutycznym. Kluczem do sukcesu w leczeniu tej jednostki chorobowej jest czas. Nadal brak jest narzędzi pozwalających na postawienie szybkiej i – co najważniejsze – wiarygodnej diagnozy, umożliwiając tym samym podjęcie prawidłowych decyzji terapeutycznych. Szanse chorych na przeżycie spadają znacznie wraz ze wzrostem opóźnienia w rozpoczęciu leczenia. Konieczne jest zatem uświadamianie zagrożeń związanych z sepsą oraz dalszy, intensywny rozwój metod diagnostycznych, pozwalający na zwiększenie odsetka prawidłowo wdrożonej terapii oraz poprawy opieki nad chorym, a także na zmniejszenie odsetka zgonów spowodowanych zakażeniem.

Czytaj dalej »

Protokół kompleksowej opieki okołooperacyjnej dla poprawy wyników leczenia (ERAS) w chirurgii rekonstrukcyjnej piersi

Protokół kompleksowej opieki okołooperacyjnej dla poprawy wyników leczenia (ERAS) to interdyscyplinarna, multimodalna, oparta na dowodach naukowych procedura okołooperacyjnej opieki nad pacjentem. ERAS został opracowany w celu zmniejszenia stresu okołooperacyjnego i ryzyka powikłań pooperacyjnych oraz skrócenia czasu rekonwalescencji. W 2017 roku ukazał się przewodnik omawianego protokołu w chirurgii rekonstrukcyjnej piersi. W badaniach wykazano, że zastosowanie ERAS u pacjentek poddanych zabiegowi rekonstrukcji piersi skraca czas pobytu w szpitalu, zmniejsza użycie opioidów i częstość rozwoju zakażeń miejsca operowanego oraz redukuje koszty leczenia.

Czytaj dalej »

Reanimacja nerwu twarzowego jako jeden z elementów wieloetapowego leczenia rekonstrukcyjnego deformacji żuchwowo-twarzowej u pacjentów z połowicznym niedorozwojem twarzy – opis przypadku

Połowiczy niedorozwój twarzy jest częstym, wrodzonym schorzeniem twarzoczaszki. Przyczynia się do zaburzenia symetrii twarzy, co – oprócz konsekwencji estetycznych – istotnie wpływa na zaburzenie funkcji struktur twarzy. Pacjenci, u których stwierdza się występowanie tego schorzenia, wymagają wieloetapowego leczenia rekonstrukcyjnego w zakresie szkieletu twarzoczaszki i tkanek miękkich. U znacznej części chorych stwierdza się dysfunkcję mięśni mimicznych objętych procesem chorobowym, wynikającą z upośledzenia unerwienia nerwu twarzowego. W ostatnich latach, w związku z rozwojem technik mikrochirurgicznych, zaproponowano zabieg reanimacji nerwu twarzowego z wykorzystaniem wolnego płata z mięśnia smukłego. W niniejszym artykule przedstawiono przypadek pacjentki z połowiczym niedorozwojem twarzy, u której z powodzeniem wykonano zabieg reanimacji twarzy z wykorzystaniem opisywanej techniki.

Czytaj dalej »

Ultrakrótkie implanty Bicon® jako wyjście alternatywne w natychmiastowym leczeniu zaawansowanego Periimplantitis – opis przypadku

W pracy przedstawiono możliwości zastosowania ultrakrótkich implantów systemu Bicon® w rozmaitych warunkach anatomicznych. Zaprezentowany przypadek dotyczy zaniku pionowego wyrostka zębodołowego w przebiegu periimplantitis. W trudnej sytuacji klinicznej ultrakrótkie wszczepy okazały się być najbardziej efektywne. Ich użycie pozwoliło na zminimalizowanie ryzyka i skrócenie czasu oraz kosztów leczenia, związanych ze skomplikowaną procedurą augmentacyjną. Autorzy uważają, iż właśnie taka procedura musiałaby mieć miejsce w przypadku zastosowania standardowych wszczepów śrubowych. Użycie ultrakrótkich implantów jest znacznie mniej inwazyjną i bardziej przewidywalną klinicznie alternatywą dla skomplikowanych zabiegów rekonstrukcyjnych w obrębie kości szczękowych.

Czytaj dalej »

Zastosowanie autologicznych mikroprzeszczepów tkankowych w leczeniu trudno gojących się ran. Opis przypadków

Autologiczne mikroprzeszczepy tkankowe są jedną z nowocześniejszych metod leczniczych, znajdujących szerokie zastosowanie w różnych dziedzinach medycyny, np. w: stomatologii, ortopedii, flebologii, leczeniu ran, kardiochirurgii, chirurgii plastycznej, dermatologii oraz medycynie estetycznej. Z uwagi na duże możliwości regeneracyjne pozwalają one na odtworzenie zniszczonych tkanek – zarówno miękkich, jak i twardych. Autologiczne mikroprzeszczepy tkankowe odznaczają się niewielką inwazyjnością oraz wysoką skutecznością. Mogą być stosowane zarówno w warunkach szpitalnych, jak i ambulatoryjnych. W niniejszej pracy zaprezentowano protokół Rigenera wykorzystywany w leczeniu powikłanych ran oraz przedstawiono pozytywne efekty terapii u pacjentów z ranami niegojącymi się.

Czytaj dalej »

Zamknięty system infuzyjny jako metoda zapewniająca bezpieczeństwo – ocena wiedzy personelu medycznego na temat terapii infuzyjnej

Wstęp Terapia infuzyjna to forma leczenia wykorzystywana w codziennej praktyce klinicznej. Odnosi się do wielu procedur związanych z podażą dożylną płynów infuzyjnych, roztworów leków, preparatów krwiopochodnych czy też żywienia parenteralnego. Na bezpieczeństwo terapii ma wpływ personel medyczny, wykorzystywany sprzęt, podawane w infuzji produkty lecznicze oraz stan pacjenta. W badaniu ankietowym starano się ocenić stan wiedzy personelu pielęgniarskiego, położnych i ratowników medycznych dotyczący terapii infuzyjnej – w tym subiektywną ocenę ryzyka omawianej metody i prawidłowego wykorzystywania systemów infuzyjnych, z uwzględnieniem umiejętności ich różnicowania na otwarte i zamknięte. Szczególny nacisk położono na poprawne kwalifikowanie i użytkowanie systemów zamkniętych. Materiał i metody Badanie przeprowadzono w latach 2016–2018 w grupie personelu medycznego. Wykorzystano kwestionariusz ankiety własnej. Grupa badana liczyła 1553 osoby. Uzyskane dane poddano analizie statystycznej. Wyniki Subiektywna ocena ryzyka procedur infuzyjnych nie przekłada się na poprawność odpowiedzi dotyczących zamkniętego systemu infuzyjnego. Większość badanych było zdania, że procedury infuzyjne są obarczone wysokim ryzykiem (n=1023; 65,8%), jednak aż 115 osób (7,4%) nie umiało ocenić tego ryzyka. Odnotowano istotne statystycznie różnice pomiędzy grupami oceny ryzyka procedur infuzyjnych a poprawnością udzielanych odpowiedzi (p

Czytaj dalej »