Archiwa: Project

Opieka pielęgniarska nad pacjentem po leczeniu chirurgicznym z zastosowaniem płatków tkankowych

Początki leczenia mikrochirurgicznego sięgają lat 60. i 70. XX wieku. Technika ta pozwala na zamknięcie ubytków ran za pomocą tkanek pobranych z innej okolicy o właściwościach zbliżonych do tkanek ubytku. Opieka nad chorym po leczeniu chirurgicznym z zastosowaniem płatów tkankowych wymaga szczególnego zaangażowania ze strony całego zespołu, jednak kluczową rolę w tym procesie pełni pielęgniarka/pielęgniarz. Celem pracy było przedstawienie roli personelu pielęgniarskiego w opiece nad pacjentem po leczeniu chirurgicznym z zastosowaniem płatów tkankowych, ze zwróceniem szczególnej uwagi na opiekę w aspekcie: bólu pooperacyjnego, obserwacji i pomiaru parametrów życiowych, oceny żywotności płata tkankowego, opatrunków, a także wsparcia psychicznego pacjenta. Poniższa praca może stanowić pomoc dla personelu pielęgniarskiego pracującego w oddziałach chirurgicznych, w których pełni on specjalistyczną opiekę nad pacjentami po zabiegach mikrochirurgicznych.

Czytaj dalej »

Ząb wgłobiony przyczyną powstania torbieli szczęki. Leczenie chirurgiczne z wykorzystaniem dwufazowego siarczanu wapnia – opis przypadku

W niniejszej pracy przedstawiono leczenie chirurgiczne torbieli szczęki oraz wykorzystanie dwufazowego siarczanu wapnia (Bond Apatite®) w augmentacji ubytku kostnego w oparciu o analizę piśmiennictwa oraz zaprezentowany przypadek. Materiał zastosowano podczas leczenia torbieli korzeniowej prawdziwej, powstałej w wyniku zmian martwiczych w obrębie struktury zęba wgłobionego 12. Postępowanie dotyczyło torbieli prawej szczęki wyłuszczonej „en bloc” z jednoczasowym leczeniem endodontycznym zęba 12 i resekcją wierzchołka z wypełnieniem wstecznym kanału oraz augmentacją ubytku kostnego. Autorzy są zdania, iż wykonana procedura była najbardziej optymalna dla pacjentki. Ponadto użycie cementu regeneracyjnego może stanowić tanią, znacznie mniej inwazyjną i bardziej przewidywalną klinicznie alternatywę dla powszechnie stosowanych procedur augmentacyjnych.

Czytaj dalej »

Mastektomia prosta z procedurą węzła wartowniczego wykonana u pacjentki z rakiem piersi z użyciem bipolarnego Ligasure™ w sytuacji braku możliwości użycia elektrokoagulacji ze względów bezpieczeństwa kardiologicznego. Opis przypadku

Klasycznie mastektomia w leczeniu raka piersi jest wykonywana tzw. nożem elektrycznym z wykorzystaniem efektu elektrokoagulacji. W wyjątkowych sytuacjach, kiedy pacjent ma wszczepiony rozrusznik serca starej generacji, zastosowanie tej metody jest przeciwwskazane. Jedynym bezpiecznym sposobem jest w takim przypadku wykorzystanie tzw. urządzeń bipolarnych, np. typu LigaSure™, w celu wykonania hemostazy. Metoda ta nie zakłóca i nie uszkadza rozrusznika serca. Postępowanie takie nie wydłuża istotnie czasu operacji, pozwala wykonać dokładną hemostazę, nie wykazuje parzącego tkanki efektu i wydaje się wpływać na mniejszy chłonkotok pooperacyjny.

Czytaj dalej »

Ocena procesu gojenia tkanek z zastosowaniem A-PRF u bliźniąt monozygotycznych

W niniejszej pracy zaprezentowano ocenę regeneracji tkanek u bliźniąt monozygotycznych po zabiegu chirurgicznego usunięcia zęba. U jednego z bliźniąt po operacji zastosowano preparat fibryny bogatopłytkowej (A-PRF). W ocenie uwzględniono stężenie białka CRP oraz skalę VAS. Wyniki badań potwierdziły skuteczność A-PRF w zmniejszeniu miejscowych dolegliwości pozabiegowych.

Czytaj dalej »

Sześcioletnia analiza powikłań terapii tlenem hiperbarycznym u 1981 pacjentów

Leczenie przy użyciu tlenu sprężonego w komorze hiperbarycznej jest metodą cieszącą się coraz większą liczbą wskazań – zarówno w stanach ostrych, jak i w leczeniu planowym. Terapia choroby dekompresyjnej, nagłej głuchoty czy zatrucia tlenkiem węgla to podstawowe przykłady zastosowania wiedzy o prawach fizycznych gazów rozpuszczonych w cieczach, przekładającej się na kontrolowaną poprawę utlenowania krwi. Chęć wykorzystania działania leczniczego tlenu musi również uwzględniać wiedzę o ryzyku działania toksycznego lub wystąpienia działań ubocznych samego procesu sprężania. W niniejszej pracy przedstawiono analizę powikłań występujących w grupie 1981 pacjentów poddanych terapii HBO w komorze wielomiejscowej w Małopolskim Centrum Oparzeniowo-Plastycznym Szpitala im. L. Rydygiera w latach 2013–2019. W pracy wyodrębniono osobno problemy z wyrównywaniem ciśnień, które wystąpiły u 39 pacjentów, oraz istotne powikłania, takie jak: zaburzenia wzroku, dolegliwości bólowe w klatce piersiowej, zaburzenia świadomości, ból zatok, uraz ciśnieniowy ucha środkowego czy duszność. Wymienione działania uboczne zaobserwowano łącznie u 17 chorych, co stanowiło 0,86% przypadków. Przedstawione wyniki mogą dowodzić wysokiego bezpieczeństwa leczenia w komorze hiperbarycznej.

Czytaj dalej »

Czynniki etiologiczne respiratorowego zapalenia płuc u pacjentów z oparzeniem dróg oddechowych

Wstęp Pacjenci wentylowani mechanicznie z powodu oparzeń dróg oddechowych są szczególnie narażeni na wystąpienie respiratorowego zapalenia płuc (VAP). W przypadku zdiagnozowania zapalenia płuc wczesna, celowana antybiotykoterapia ma kluczowe znaczenie dla optymalizacji leczenia oraz zwiększenia szans chorego na przeżycie. Materiał i metody W okresie od 1 stycznia 2016 roku do 18 kwietnia 2019 roku przeprowadzono analizę retrospektywną dorosłych pacjentów hospitalizowanych na Oddziale Leczenia Oparzeń Wielospecjalistycznego Szpitala im. J. Strusia w Poznaniu, u których rozpoznano oparzenie dróg oddechowych. U wszystkich badanych wykonano analizę wyników mikrobiologicznych, łącznie 128 posiewów popłuczyn oskrzelowo-pęcherzykowych pobranych w trakcie bronchofiberoskopii. Materiał biologiczny pochodził od 46 chorych z oparzeniami dróg oddechowych. Wyniki U 17 (37%) pacjentów potwierdzono klinicznie odrespiratorowe zapalenie płuc. Zgon w wyniku ciężkiego oparzenia wystąpił u 18 osób (39%); w grupie tej u 8 badanych stwierdzono VAP. Najczęściej izolowanymi drobnoustrojami były: Acinetobacter baumannii (23%), Staphylococcus aureus (18%) oraz Escherichia coli (12%). Szczepy wielolekooporne stanowiły 36,25% wszystkich izolatów. Wnioski Pacjenci z oparzeniami dróg oddechowych są najbardziej narażeni na rozwój VAP. Wentylacja mechaniczna predysponuje do rozwinięcia szpitalnego zapalenia płuc. W badaniu prezentowanym w niniejszej pracy najczęściej izolowane drobnoustroje pokrywały się z doniesieniami epidemiologicznymi.

Czytaj dalej »

Scalp amputation caused by trauma – management unsuccesful replantation. A case report

Scalp amputation is a rare but serious trauma that is challenging from the surgeons perspective. Injuries usually occur in the avulsion mechanism, which creates difficulties during reconstruction. These problems include: determining the correct position of damaged head tissues, shortening and contraction of crushed vessels, as well as problems with the patency of the vessels following anastomosis due to damage to their inner layer. Many surgical methods are described to restore a lost organ with replantation still being the method of choice. The following article describes a failed attempt of scalp replantation in a 7-year-old girl.

Czytaj dalej »

Zastosowanie matrycy do regeneracji skóry w profilaktyce i leczeniu pooparzeniowych blizn przerostowych – opis przypadków

Blizny hipertroficzne to częste powikłanie oparzeń leczonych zarówno zachowawczo, jak i chirurgicznie. Etiologia ich powstawania zależy od wielu czynników. Zasadniczą rolę odgrywają: oparzona okolica, głębokość i powierzchnia oparzenia, osobnicza predyspozycja, wiek pacjenta, jego stan odżywienia oraz podjęte działania terapeutyczne. Szczególną tendencję do powstawania blizn hipertroficznych stwierdzono u chorych z głębokimi oparzeniami, u których proces leczenia przedłużał się powyżej 2–3 tygodni. Ryzyko wystąpienia blizn przerostowych u oparzonych określa się w szerokim przedziale 32–94%. Wczesne podjęcie leczenia oparzeń, odpowiednie techniki operacyjne minimalizujące uszkodzenie tkanek zdrowych, zastosowanie nowoczesnych opatrunków oraz odpowiednie działania profilaktyczne pozwalają zminimalizować ryzyko powstawania blizn przerostowych. W pracy przedstawiono dwóch pacjentów, u których zastosowano w terapii matrycę do regeneracji skóry. W pierwszym przypadku wykorzystano ją w celu leczenia usprawniającego pacjenta – masywna blizna przerostowa na szyi powodowała przykurcz zgięciowy głowy uniemożliwiający prawidłowe funkcjonowanie. W drugim przypadku matrycę zastosowano do regeneracji skóry jako profilaktykę powstawania blizn hipertroficznych. U obydwu pacjentów uzyskano pożądany efekt – wytworzenie elastycznej, zadowalającej pod względem estetycznym i funkcjonalnym blizny.

Czytaj dalej »

Diagnostyka i leczenie rzadkich nowotworów tkanek miękkich w chirurgii plastycznej

Introduction Dermatofibrosarcoma protuberans, elastofibroma dorsi, desmoid--type fibromatosis and myoepithelioma belong to the category of rare soft tissue tumors. Due to their uncommonness they are challenging for surgeons and pathologists. Material and methods A retrospective and anonymized scan of our database was performed. All data between January 2010 and October 2018 was included. Results Eight cases were identified: four of dermatofibrosarcoma protuberans, two of elastofibroma dorsi, one of desmoid-type fibromatosis and one of myoepithelioma. Among them were four female and four male individuals with a mean age of 52.3 years (range: 24–77 years). Conclusions Due to their rarity there are still some difficulties concerning their diagnosis and therapy of the above-mentioned tumors. During the last two decades, a noticeable amount of knowledge about rare soft tissue tumors was revealed. Most contributions came along with improvement in immunohistochemical/immunophenotypic and genetic investigation methods. If therapy is indicated, surgical treatment with resection of the tumor mass seems to be the most reliable option. Though many of these tumors are benign, follow-up examinations should be an integral part of the therapeutic concept.

Czytaj dalej »

Porównanie właściwości mezenchymalnych komórek macierzystych z tkanki tłuszczowej pochodzący od młodych i zaawansowanych wiekowo dawców – badania na modelu

Mezenchymalne komórki macierzyste z tkanki tłuszczowej (ASC) ze względu na swój potencjał do różnicowania się w kierunku różnych typów komórek, właściwości immunomodulacyjne oraz zdolność do parakrynnej regulacji procesów naprawczych, a także łatwość pozyskania bez szkody dla dawcy, mogą być wykorzystywane do terapii regeneracyjnych. Istotnym i nie do końca rozstrzygniętym problemem jest przydatność komórek pozyskanych od zaawansowanych wiekowo dawców do zastosowań terapeutycznych. Celem badań była ocena wpływu wieku dawcy na podstawowe parametry ASC w aspekcie ich przydatności terapeutycznej. W celu maksymalnego wykluczenia różnorodności osobniczej badania przeprowadzono na wsobnym szczepie szczurów. Wiek zwierząt – 6 miesięcy i 2 lata – odpowiadał w przybliżeniu wiekowi człowieka 25 i 80 lat. Analizie poddano parametry rutynowo wykorzystywane do kwalifikacji MSC do przeszczepów oraz potencjał komórek do różnicowania się w kierunku tkanki kostnej, tłuszczowej, chrzęstnej i ich potencjał angiogenny. Zaobserwowano, że wiek dawcy nie wpływa w istotny sposób na fenotypowe właściwości ASC. Potencjały do różnicowania mezenchymalnych komórek macierzystych z tkanki tłuszczowej w kierunku tkanki tłuszczowej, kostnej, chrzęstnej i angiogenezy są zależne od wieku dawcy w stopniu niewpływającym na przydatność ASC pozyskanych od zaawansowanych wiekowo dawców.

Czytaj dalej »

Zastosowanie poliheksanidu i żywiczych kwasów świerku norweskiego w oparzeniach pośredniej grubości skóry twarzy u dzieci

Wstęp Oparzenia stanowią istotny problem systemów ochrony zdrowia, ponieważ należą do grupy urazów, które powodują trwałe uszkodzenia i deformacje ciała oraz kalectwo, a niekiedy prowadzą nawet do zgonu. Oparzenia u dzieci zdarzają się dwukrotnie częściej niż u osób dorosłych. Najczęściej w tej grupie występują u pacjentów do czwartego roku życia. Nierzadko oparzenie powoduje nie tylko skutek miejscowy w postaci zaburzeń funkcji skóry, lecz także wywołuje chorobę oparzeniową. Nowoczesne preparaty i wieloaspektowe postępowanie z raną oparzeniową w znaczący sposób wpłynęły na poprawę gojenia się ran oraz na zmniejszenie śmiertelności u osób oparzonych. Cel Celem pracy była ocena zastosowania poliheksanidu i żywicznych kwasów świerku norweskiego u dzieci (N=19), które doznały oparzeń pośredniej grubości skóry twarzy, oraz określenie wpływu tych preparatów na procesy gojenia się rany i stopień redukcji bólu. Materiał i metody W niniejszej pracy zastosowano metodę badawczą studium przypadków. Materiał do analizy stanowiły: historie chorób pacjentów leczonych w Centrum Leczenia Oparzeń w Szczecinie, dokumentacja fotograficzna, wywiady z pacjentami i ich rodzicami oraz obserwacja ran. Do oceny stopnia natężenia bólu wykorzystano behawioralną skalę FLACC i skalę wzrokowo-analogową VAS. Wnioski Zastosowanie poliheksanidu i żywicznych kwasów świerku norweskiego przyczyniło się do utrzymania odpowiedniej wilgotności rany, wpływając na proces ziarninowania i epitelializacji oraz zmniejszenie dolegliwości bólowych w trakcie hospitalizacji. Preparaty te wpisują się w zalecenia strategii TIME.

Czytaj dalej »

Sepsa u pacjenta oparzonego – trudności i wyzwania

Według aktualnie obowiązującej definicji sepsa to „zagrażająca życiu dysfunkcja narządowa spowodowana zaburzoną regulacją odpowiedzi ustroju na zakażenie”. Obecnie wiadomo już dużo na temat tej niezwykle silnej odpowiedzi organizmu na toczący się proces zapalny, jednak wciąż jest to wiedza niewystarczająca. W populacji chorych oparzonych sepsa stanowi istotną przyczynę zgonów, a co za tym idzie – jest niezwykle ważnym problemem diagnostycznym oraz terapeutycznym. Kluczem do sukcesu w leczeniu tej jednostki chorobowej jest czas. Nadal brak jest narzędzi pozwalających na postawienie szybkiej i – co najważniejsze – wiarygodnej diagnozy, umożliwiając tym samym podjęcie prawidłowych decyzji terapeutycznych. Szanse chorych na przeżycie spadają znacznie wraz ze wzrostem opóźnienia w rozpoczęciu leczenia. Konieczne jest zatem uświadamianie zagrożeń związanych z sepsą oraz dalszy, intensywny rozwój metod diagnostycznych, pozwalający na zwiększenie odsetka prawidłowo wdrożonej terapii oraz poprawy opieki nad chorym, a także na zmniejszenie odsetka zgonów spowodowanych zakażeniem.

Czytaj dalej »

Protokół kompleksowej opieki okołooperacyjnej dla poprawy wyników leczenia (ERAS) w chirurgii rekonstrukcyjnej piersi

Protokół kompleksowej opieki okołooperacyjnej dla poprawy wyników leczenia (ERAS) to interdyscyplinarna, multimodalna, oparta na dowodach naukowych procedura okołooperacyjnej opieki nad pacjentem. ERAS został opracowany w celu zmniejszenia stresu okołooperacyjnego i ryzyka powikłań pooperacyjnych oraz skrócenia czasu rekonwalescencji. W 2017 roku ukazał się przewodnik omawianego protokołu w chirurgii rekonstrukcyjnej piersi. W badaniach wykazano, że zastosowanie ERAS u pacjentek poddanych zabiegowi rekonstrukcji piersi skraca czas pobytu w szpitalu, zmniejsza użycie opioidów i częstość rozwoju zakażeń miejsca operowanego oraz redukuje koszty leczenia.

Czytaj dalej »

Reanimacja nerwu twarzowego jako jeden z elementów wieloetapowego leczenia rekonstrukcyjnego deformacji żuchwowo-twarzowej u pacjentów z połowicznym niedorozwojem twarzy – opis przypadku

Połowiczy niedorozwój twarzy jest częstym, wrodzonym schorzeniem twarzoczaszki. Przyczynia się do zaburzenia symetrii twarzy, co – oprócz konsekwencji estetycznych – istotnie wpływa na zaburzenie funkcji struktur twarzy. Pacjenci, u których stwierdza się występowanie tego schorzenia, wymagają wieloetapowego leczenia rekonstrukcyjnego w zakresie szkieletu twarzoczaszki i tkanek miękkich. U znacznej części chorych stwierdza się dysfunkcję mięśni mimicznych objętych procesem chorobowym, wynikającą z upośledzenia unerwienia nerwu twarzowego. W ostatnich latach, w związku z rozwojem technik mikrochirurgicznych, zaproponowano zabieg reanimacji nerwu twarzowego z wykorzystaniem wolnego płata z mięśnia smukłego. W niniejszym artykule przedstawiono przypadek pacjentki z połowiczym niedorozwojem twarzy, u której z powodzeniem wykonano zabieg reanimacji twarzy z wykorzystaniem opisywanej techniki.

Czytaj dalej »

Ultrakrótkie implanty Bicon® jako wyjście alternatywne w natychmiastowym leczeniu zaawansowanego Periimplantitis – opis przypadku

W pracy przedstawiono możliwości zastosowania ultrakrótkich implantów systemu Bicon® w rozmaitych warunkach anatomicznych. Zaprezentowany przypadek dotyczy zaniku pionowego wyrostka zębodołowego w przebiegu periimplantitis. W trudnej sytuacji klinicznej ultrakrótkie wszczepy okazały się być najbardziej efektywne. Ich użycie pozwoliło na zminimalizowanie ryzyka i skrócenie czasu oraz kosztów leczenia, związanych ze skomplikowaną procedurą augmentacyjną. Autorzy uważają, iż właśnie taka procedura musiałaby mieć miejsce w przypadku zastosowania standardowych wszczepów śrubowych. Użycie ultrakrótkich implantów jest znacznie mniej inwazyjną i bardziej przewidywalną klinicznie alternatywą dla skomplikowanych zabiegów rekonstrukcyjnych w obrębie kości szczękowych.

Czytaj dalej »

Zastosowanie autologicznych mikroprzeszczepów tkankowych w leczeniu trudno gojących się ran. Opis przypadków

Autologiczne mikroprzeszczepy tkankowe są jedną z nowocześniejszych metod leczniczych, znajdujących szerokie zastosowanie w różnych dziedzinach medycyny, np. w: stomatologii, ortopedii, flebologii, leczeniu ran, kardiochirurgii, chirurgii plastycznej, dermatologii oraz medycynie estetycznej. Z uwagi na duże możliwości regeneracyjne pozwalają one na odtworzenie zniszczonych tkanek – zarówno miękkich, jak i twardych. Autologiczne mikroprzeszczepy tkankowe odznaczają się niewielką inwazyjnością oraz wysoką skutecznością. Mogą być stosowane zarówno w warunkach szpitalnych, jak i ambulatoryjnych. W niniejszej pracy zaprezentowano protokół Rigenera wykorzystywany w leczeniu powikłanych ran oraz przedstawiono pozytywne efekty terapii u pacjentów z ranami niegojącymi się.

Czytaj dalej »

Zamknięty system infuzyjny jako metoda zapewniająca bezpieczeństwo – ocena wiedzy personelu medycznego na temat terapii infuzyjnej

Wstęp Terapia infuzyjna to forma leczenia wykorzystywana w codziennej praktyce klinicznej. Odnosi się do wielu procedur związanych z podażą dożylną płynów infuzyjnych, roztworów leków, preparatów krwiopochodnych czy też żywienia parenteralnego. Na bezpieczeństwo terapii ma wpływ personel medyczny, wykorzystywany sprzęt, podawane w infuzji produkty lecznicze oraz stan pacjenta. W badaniu ankietowym starano się ocenić stan wiedzy personelu pielęgniarskiego, położnych i ratowników medycznych dotyczący terapii infuzyjnej – w tym subiektywną ocenę ryzyka omawianej metody i prawidłowego wykorzystywania systemów infuzyjnych, z uwzględnieniem umiejętności ich różnicowania na otwarte i zamknięte. Szczególny nacisk położono na poprawne kwalifikowanie i użytkowanie systemów zamkniętych. Materiał i metody Badanie przeprowadzono w latach 2016–2018 w grupie personelu medycznego. Wykorzystano kwestionariusz ankiety własnej. Grupa badana liczyła 1553 osoby. Uzyskane dane poddano analizie statystycznej. Wyniki Subiektywna ocena ryzyka procedur infuzyjnych nie przekłada się na poprawność odpowiedzi dotyczących zamkniętego systemu infuzyjnego. Większość badanych było zdania, że procedury infuzyjne są obarczone wysokim ryzykiem (n=1023; 65,8%), jednak aż 115 osób (7,4%) nie umiało ocenić tego ryzyka. Odnotowano istotne statystycznie różnice pomiędzy grupami oceny ryzyka procedur infuzyjnych a poprawnością udzielanych odpowiedzi (p

Czytaj dalej »

Profilaktyka i kontrola występowania sepsy noworodkowej: strategie interdyscyplinarne a higiena skóry noworodka

Profilaktyka i kontrola zakażeń w oddziałach neonatologicznych to jeden z najbardziej wymagających obszarów pracy każdego zespołu kontroli zakażeń. Szczególnym wyzwaniem są zakażenia krwi, w tym infekcje związane ze stosowaniem linii naczyniowych. W profilaktyce tego typu zakażeń, tj. późnych zakażeń noworodkowych, rekomendowane do wykorzystania są tzw. procedury kompleksowe (ang. care bundles). „Bundle”, czasami opisywane jako pakiety zadań, uwzględniają różnorodność problemów i rozwiązań, są kompilacją najlepszych praktyk. Wybór elementów, które są włączane najczęściej do „bundli”, wynika z tzw. medycyny opartej na dowodach (EBM). Zawsze wśród elementów pakietu wykorzystywanego u noworodka, u którego wymagane jest zastosowanie centralnej linii naczyniowej, wymieniane są: właściwa higiena rąk, maksymalne bariery izolacyjne, odpowiednia antyseptyka skóry, technika aseptyczna, wybór miejsca założenia linii, przezroczysty sterylny opatrunek, aktywny nadzór i prowadzenie dokumentacji. Spośród nich najbardziej kontrowersyjny jest wybór środka do antyseptyki skóry. Celem niniejszej pracy była analiza możliwości wykorzystania różnych antyseptyków w kontekście bezpieczeństwa ich stosowania oraz profilaktyki i kontroli zakażeń.

Czytaj dalej »

Diagnostyka grzybiczego zapalenia rogówki – aspekty kliniczne

Grzybicze zapalenie rogówki jest infekcją o globalnym zasięgu. Etiologia tej choroby różni się w zależności od szerokości geograficznej, społeczno-ekonomicznego rozwoju danego kraju i warunków klimatycznych. Zakażenia grzybicze rogówki spowodowane rodzajem Aspergillus spp. i Fusarium spp. częściej występują w krajach, w których panuje klimat tropikalny i subtropikalny, natomiast zakażenia grzybicze rogówki spowodowane rodzajem Candida spp. dominują w klimacie umiarkowanym. Obecność patogenów grzybiczych w badaniu mikroskopowym oraz izolacja grzybów w hodowli jest złotym standardem diagnostyki laboratoryjnej. Hodowla grzybów pleśniowych oraz drożdżaków jest jednak czasochłonną procedurą. Inne metody diagnostyczne, takie jak mikroskopia konfokalna in vivo oraz optyczna koherentna tomografia przedniego odcinka oka (AS-OCT), umożliwiają obrazowanie tkanki rogówki w czasie rzeczywistym in vivo. Techniki molekularne w czasie rzeczywistym ułatwiają szybką diagnozę grzybiczego zapalenia rogówki. Wiarygodna identyfikacja gatunku czynnika etiologicznego za pomocą metod molekularnych może być pomocna we właściwym ukierunkowaniu terapii. Celem niniejszej pracy jest przedstawienie aktualnej wiedzy na temat etiologii, czynników ryzyka oraz diagnostyki klinicznej i laboratoryjnej grzybiczego zapalenia rogówki.

Czytaj dalej »

Inwazyjna choroba meningokokowa – łatwiej jej uniknąć niż w porę rozpoznać i uzyskać optymalny efekt leczenia. Argumenty za intensyfikacją szczepień

Rozpoznawanie i leczenie inwazyjnej choroby meningokokowej (IChM) jest trudnym wyzwaniem dla wszystkich praktykujących lekarzy. Ze względu na rzadkie występowanie i mało specyficzne początkowe objawy kliniczne oraz ryzyko gwałtownego przebiegu istnieje duże prawdopodobieństwo opóźnionego rozpoznania i rozpoczęcia specyficznego leczenia, które są zasadnicze dla dobrego rokowania. Wysoki współczynnik śmiertelności z powodu IChM w Polsce dowodzi, że w praktyce trudno spełnić lekarzom warunki gwarantujące optymalne wyniki leczenia. Dostępne są skuteczne szczepionki przeciwko dominującym w Polsce zakażeniom meningokokami serogrup B, C i W. Profilaktyka infekcji meningokokowych, ze względu na najwyższą zapadalność w wieku niemowlęcym, powinna rozpoczynać się po ukończeniu 2. miesiąca życia od podania szczepionki przeciwko serogrupie B, a w następnej kolejności przeciwko serogrupom C, W, A i Y. Szczepienia zapewniają skuteczną ochronę indywidualną zaszczepionych niemowląt, dzieci i młodzieży. Status szczepionek zalecanych w polskim Programie Szczepień Ochronnych zobowiązuje lekarzy do aktywnej promocji szczepień przeciw meningokokom i ich terminowego wykonywania.

Czytaj dalej »

Skuteczność różnych alkoholi jako składników preparatów przeznaczonych do dezynfekcji rąk i powierzchni w walce z epidemią SARS-CoV-2

Zapobieganie rozprzestrzenianiu się chorób zakaźnych poprzez stosowanie różnych substancji dezynfekujących było praktykowane od zamierzchłych czasów. Aktywność środków dezynfekcyjnych skierowana jest przede wszystkim na struktury, które odpowiadają za utrzymanie ogólnej integralności i funkcjonalności mikroorganizmu. Środki stosowane w dezynfekcji są substancjami należącymi do różnych klas związków chemicznych. Jednymi z najbardziej powszechnych i uniwersalnych są alkohole: izopropylowy, etylowy, benzylowy oraz pochodne alkoholowe, tj. fenoksyetanol czy fenoksypropanol. Roztwory alkoholi wykazują szybkie działanie bakteriobójcze oraz grzybobójcze, nie działają jednak na spory bakteryjne i słabo oddziałują na wirusy bezotoczkowe. W związku z szerzącą się epidemią COVID-19 pojawiają się wątpliwości dotyczące skuteczności produktów przeznaczonych do dezynfekcji rąk i powierzchni, zawierających w swoim składzie alkohole. Czas zagrożenia epidemicznego zobowiązuje do używania specjalnych produktów przeznaczonych do obszaru medycznego, prawidłowo przebadanych i zarejestrowanych. Za skuteczność produktu odpowiada producent i profesjonalne laboratorium, które go przebadało. Aby mieć pewność, że preparat do dezynfekcji jest skuteczny w ograniczaniu rozprzestrzeniania się SARS-CoV-2, należy sprawdzić czy została przebadana jego skuteczność według ustalonej, powtarzalnej i akredytowanej procedury. W warunkach polskich taką metodykę badania skuteczności bójczej preparatów do dezynfekcji reprezentują normy europejskie zawarte w normie nadrzędnej EN 14885. W okresie epidemii stosowanie produktów o niepotwierdzonej skuteczności może wpłynąć negatywnie na bezpieczeństwo pacjentów i personelu.

Czytaj dalej »

PCD – przyrządy do kontroli procesu sterylizacji

W niniejszej pracy przedstawiono informacje dotyczące systemu monitorowania procesu sterylizacji. Zaprezentowano budowę i zasadę działania przyrządu testowego procesu (PCD). Przytoczono przykłady i zasadność stosowania PCD w procesie sterylizacji.

Czytaj dalej »

Kleszczowe zapalenie mózgu u 9-letniego chłopca – choroba, której można było uniknąć

W pracy przedstawiono przypadek kleszczowego zapalenia mózgu u 9-letniego chłopca. Pacjent nie pamiętał ukłucia przez kleszcza, natomiast przebywał w rejonie, w którym występowała ich duża liczba. Od 2. roku życia chłopiec był zwolniony ze szczepień z powodu nieprawidłowego EEG. Choroba przebiegała u niego dwufazowo: z 4-dniową fazą rzekomogrypową, 10 dniami pozornej poprawy, a następnie z nawrotem objawów: wysoką gorączką, zaburzeniami snu, bólami głowy i kończyn dolnych, z towarzyszącymi miernie podwyższonymi wskaźnikami stanu zapalnego i odczynem limfocytarnym w płynie mózgowo-rdzeniowym. Badania czynnościowe (EEG) i obrazowe (TK, MR głowy) nie uwidoczniły istotnych nieprawidłowości. Rozpoznanie KZM postawiono na podstawie wykrycia swoistych przeciwciał IgG w surowicy i w PMR oraz wykluczenia innych przyczyn. Przebieg KZM był niepowikłany. Konsekwencją nieuzasadnionego odraczania szczepień może być zachorowanie na chorobę, której można było uniknąć.

Czytaj dalej »

Bezobjawowe zakażenia SARS-CoV-2 u dzieci – czy i w jaki sposób należy je monitorować w kolejnych miesiącach pandemii?

Dzieci z dodatnim wynikiem RT-PCR mogą być bezobjawowe, ale dochodzenia epidemiologiczne sugerują, że przypadki bezobjawowe mogą być odpowiedzialne za potencjalnie znaczącą transmisję COVID-19. Badanie przeprowadzono w związku z powszechnie prezentowanymi danymi dotyczącymi wysokiego odsetka dzieci bezobjawowych w innych krajach w celu ustalenia częstości występowania bezobjawowych zakażeń u dzieci w Polsce.

Czytaj dalej »