Archiwa: Project

Symetryzacja piersi we wrodzonej deformacji tułowia u dorosłej pacjentki – opis przypadku

Wrodzona wada klatki piersiowej pod postacią półkręgów i braku żeber oraz z następczą skoliozą jest poważnym problemem natury medycznej, powodującym różnego stopnia deformację klatki piersiowej. W przypadku, kiedy schorzenie dotyczy kobiet, wiąże się z następstwem manifestującym się dyslokacją i asymetrią piersi, co dodatkowo nasila wrażenie asymetrii. Całość przyczynia się do dyskomfortu oraz problemów natury psychologicznej, spowodowanych trudnościami dnia codziennego, takimi jak na przykład dobór ubrania czy odpowiednia prezencja. Chirurgia rekonstrukcyjna staje przed koniecznością indywidualnego doboru często nieopisywanych technik korekcyjnych, które mogą poprawić jakość życia pacjentek. W niniejszej pracy przedstawiono opis przypadku wrodzonej deformacji tułowia u dorosłej kobiety, u której przeprowadzono zabieg symetryzacji piersi.

Czytaj dalej »

The pathophysiology of the cardiovascular system in severe burns

This paper is the literature review related to the pathophysiology of the cardiovascular system in the severe thermal burn. Dysfunction of the circulatory system is one of the most important consequences of the hypovolemic shock and the hypermetabolic response for the burn injury. The burn may cause early or late response of the myocardium. Understanding of the pathophysiology of the cardiovascular system may have a clinical implication and may improve the effectiveness of the treatment.

Czytaj dalej »

Bezigłowe zawory dostępu naczyniowego – niepozorna siła w walce z zakażeniami

Zapewnienie dostępu naczyniowego daje szerokie możliwości terapeutyczne, jednak wiąże się z ryzykiem rozwoju infekcji. Z tego względu istotna jest profilaktyka i stosowanie systemów zamkniętych. Poważne zagrożenie niesie za sobą zjawisko okluzji, dlatego standardem hospitalizacji staje się stosowanie bezigłowych zaworów dostępu naczyniowego, które – przy jednoczesnym przestrzeganiu procedur pielęgnacyjnych – dają najwyższą efektywność pod względem bezpieczeństwa. W celu ograniczania transferu bakterii do minimum ważne jest używanie zaworów o neutralnym ciśnieniu, działających w technologii podzielnej membrany i wewnętrznej, tępej kaniuli. Równoległe stosowanie gotowych strzykawek z solą fizjologiczną pozwala na kompleksową opiekę i zachowanie najwyższej skuteczności w walce z zakażeniami.

Czytaj dalej »

Krakowskie procedury replantacyjne

W pracy przedstawiono procedury opracowane na podstawie dwudziestoletniego doświadczenia w replantacjach kończyn u dzieci i dorosłych. Omówiono m.in.: wskazania i przeciwwskazania do tego zabiegu, warunki transportu, system pracy bloku operacyjnego, wybrane zagadnienia śródoperacyjne oraz pooperacyjne postępowanie farmakologiczne. Przeważająca liczba udanych replantacji w materiale klinicznym, na którym opierają się procedury, została wykonana pomimo ogólnie przyjętych przeciwwskazań do tego zabiegu. Nadrzędnym celem replantacji nie było uzyskanie przeżycia replantowanej części kończyny, tylko poprawa jej funkcji w stosunku do stanu po amputacji. Oprócz wypracowanego modelu postępowania, w przedstawionych procedurach zawarto przesłanie, że – pod warunkiem zapewnienia bezpieczeństwa w trakcie i po operacji – jedynym przeciwwskazaniem do replantacji jest brak możliwości jej wykonania.

Czytaj dalej »

XII Zjazd Polskiego Towarzystwa Leczenia Oparzeń, Dźwirzyno, 10–13 czerwca 2015 roku

Czytaj dalej »

Poprawa warunków pracy pielęgniarek w Oddziale Intensywnej Terapii

Wypalenie zawodowe – podobnie jak motywacja do pracy – to zagadnienie o bardzo szczególnym znaczeniu społecznym, a także indywidualnym. W każdym obszarze działania zawodowego wypalenie ma wymiar społeczny. Obniżenie motywacji u kompetentnych pracowników skutkuje znaczącym spadkiem jakości świadczonych przez nich usług. W wymiarze indywidualnym powoduje szereg konsekwencji o charakterze negatywnym – zarówno w sferze zdrowia oraz emocji, jak i efektywności. Zjawisko wypalenia zawodowego może wystąpić na samym początku kariery zawodowej, co znacznie ogranicza, a nawet uniemożliwia dalszy jej rozwój. Skutki wypalenia zawodowego zawsze są negatywne. Jego destrukcyjne działanie i koszty, jakie ponosi organizacja oraz społeczeństwo, są powodem prowadzenia badań nad jego przyczynami oraz czynnikami mogącymi oddziaływać w sposób ochronny. Celem niniejszej pracy jest analiza występowania wybranych czynników predysponujących do wypalenia zawodowego w grupie anestezjologicznego personelu pielęgniarskiego pracującego na bloku operacyjnym. W pracy zastosowano metodę sondażu diagnostycznego. Narzędziem badawczym był autorski kwestionariusz ankiety. W badaniu ankietowym wzięło udział 96,7% kobiet i 3,3% mężczyzn. Ponad połowa badanych pielęgniarek/pielęgniarzy (68,3%) często odczuwała w pracy stres. Prawie wszyscy respondenci (78,3%) często byli zmęczeni, a poziom odczuwanego niezadowolenia z pracy określali jako średni (45%). Ponad połowa badanych (63,3%) miała dobre relacje z lekarzami i innymi pielęgniarkami/pielęgniarzami. Anestezjologiczny personel pielęgniarski pracujący na bloku operacyjnym odczuwał niekorzystne objawy związane ze stresem, co mogło prowadzić do wystąpienia u nich wypalenia zawodowego.

Czytaj dalej »

Złożona subtotalna amputacja kciuka z utratą szkieletu kostnego – opis przypadku

Urazy amputacyjne w obrębie ręki z towarzyszącym wielopoziomowym uszkodzeniem tkanek stanowią przeciwwskazanie do replantacji. Szczególnie trudną decyzją jest dyskwalifikacja z zabiegu dotycząca kciuka. Doświadczenie mikrochirurgiczne oraz umiejętności rekonstrukcyjne pozwalają na podjęcie próby ratowania części kończyn z założenia nienadających się do uratowania. Ma to szczególnie istotne znaczenie w aspekcie poprawy jakości życia pacjentów. W pracy przedstawiono przypadek 42-letniego mężczyzny, który doznał subtotalnej amputacji ze zniszczeniem szkieletu kostnego oraz tkanek miękkich na całej długości powierzchni dłoniowej i grzbietowej kciuka prawej ręki. Pomimo przeciwwskazań podjęto próbę ratowania uszkodzonych tkanek kciuka. Napływ krwi tętniczej został odtworzony poprzez zespolenie tętnicy głównej kciuka z dystalnym naczyniem żylnym i wytworzenie w taki sposób przetoki tętniczo-żylnej. Układ kostny tymczasowo odtworzono dzięki ustabilizowaniu drutem Kirschnera fragmentów kostnych znalezionych w tkankach miękkich kciuka. Uzyskano przeżycie w całości rewaskularyzowanych tkanek. Po pierwotnej operacji zaplanowano wtórny zabieg rekonstrukcyjny układu kostnego kciuka, polegający na przeszczepie fragmentu kości łokciowej. Próba rewaskularyzacji i rekonstrukcji pierwszego promienia ręki z wykorzystaniem niestandardowych metod została zakończona sukcesem. Dzięki zachowaniu tkanek miękkich i uzyskaniu skutecznej czasowej stabilizacji kostnej, możliwe było zaplanowanie wtórnego zabiegu rekonstrukcyjnego. Uratowanie kciuka ręki dominującej, pomimo braku czynnego ruchu, pozwoliło na zachowanie opozycji do palców II–V oraz chwytu pęsetkowego. Zachowanie ręki pięciopalczastej z możliwością chwytu pozytywnie wpłynęło na jakość życia pacjenta.

Czytaj dalej »

Primary and secondary surgical reconstruction in penoscrotal degloving injuries – a case report

Penoscrotal degloving avulsion injury is a rarely observed trauma. Although this kind of injury is not life-threatening, it brings significant problem of both psychological and physiological nature. The aim of the work was to report the long-term results of primary and secondary reconstruction in penoscrotal degloving injuries. Penis skin shaft and scrotum reconstructions were performed in two patients suffering from massive penoscrotal avulsional degloving injuries. In one case, secondary reconstruction was performed, whereas in the other one – a primary reconstructive procedure was undertaken. Good aesthetic and functional results were obtained without any contracture of the penis skin grafts and pliable scrotum reconstructed either with the use of a pedicled groin flap or pedicled anterolateral thigh flap (ALTF). The aim of the reconstruction of penoscrotal degloving injury is to reconstruct penis and testicles integuments in order to provide best aesthetic and functional results, enabling sexual activity restoration. Aesthetics and functional results depend on the selection of the proper treatment method.

Czytaj dalej »

Czynniki wpływające na wypalenie zawodowe pielęgniarek w środowisku szpitalnym

Wypalenie zawodowe – podobnie jak motywacja do pracy – to zagadnienie o bardzo szczególnym znaczeniu społecznym, a także indywidualnym. W każdym obszarze działania zawodowego wypalenie ma wymiar społeczny. Obniżenie motywacji u kompetentnych pracowników skutkuje znaczącym spadkiem jakości świadczonych przez nich usług. W wymiarze indywidualnym powoduje szereg konsekwencji o charakterze negatywnym – zarówno w sferze zdrowia oraz emocji, jak i efektywności. Zjawisko wypalenia zawodowego może wystąpić na samym początku kariery zawodowej, co znacznie ogranicza, a nawet uniemożliwia dalszy jej rozwój. Skutki wypalenia zawodowego zawsze są negatywne. Jego destrukcyjne działanie i koszty, jakie ponosi organizacja oraz społeczeństwo, są powodem prowadzenia badań nad jego przyczynami oraz czynnikami mogącymi oddziaływać w sposób ochronny. Celem niniejszej pracy jest analiza występowania wybranych czynników predysponujących do wypalenia zawodowego w grupie anestezjologicznego personelu pielęgniarskiego pracującego na bloku operacyjnym. W pracy zastosowano metodę sondażu diagnostycznego. Narzędziem badawczym był autorski kwestionariusz ankiety. W badaniu ankietowym wzięło udział 96,7% kobiet i 3,3% mężczyzn. Ponad połowa badanych pielęgniarek/pielęgniarzy (68,3%) często odczuwała w pracy stres. Prawie wszyscy respondenci (78,3%) często byli zmęczeni, a poziom odczuwanego niezadowolenia z pracy określali jako średni (45%). Ponad połowa badanych (63,3%) miała dobre relacje z lekarzami i innymi pielęgniarkami/pielęgniarzami. Anestezjologiczny personel pielęgniarski pracujący na bloku operacyjnym odczuwał niekorzystne objawy związane ze stresem, co mogło prowadzić do wystąpienia u nich wypalenia zawodowego.

Czytaj dalej »

Wrodzone zarośnięcie nozdrzy tylnych

Wrodzone zarośnięcie (atrezja) nozdrzy tylnych (ZNT) to jedno- lub obustronne zamknięcie przewodów nosowych w ich tylnym odcinku. Ta rzadka wada został opisana po raz pierwszy przez Roederera ponad 250 lat temu. Częstość jej występowania wynosi od 1/5000 do 1/8000 żywych urodzeń, dwukrotnie częściej wadę tę obserwuje się u dziewczynek. Istnieje wiele teorii wyjaśniających etiologię ZNT, najpopularniejsze to: przetrwanie błony policzkowo-gardłowej, przetrwanie tkanek mezodermalnych tworzących zrosty w okolicy nosogardła, przetrwanie błony nosowo-policzkowej Hochstettera oraz nieprawidłowa migracja komórek grzebienia nerwowego. Atrezja nozdrzy tylnych w 20–50% współistnieje z innymi wadami wrodzonymi. Obustronne ZNT jest stanem zagrożenia życia. Ta groźna obturacja dróg oddechowych jest rozpoznawana zazwyczaj po urodzeniu i objawia się znacznym wysiłkiem oddechowym z okresową sinicą; symptomy te zanikają podczas płaczu. Jednostronne ZNT jest zazwyczaj diagnozowane później niż obustronne, a obraz kliniczny jest mniej charakterystyczny. Najczęstszym objawem jest wyciek śluzowy z nosa. Rozpoznanie tej wady jest zazwyczaj potwierdzane badaniem TK głowy. W okresie przedoperacyjnym dzieci są karmione przez sondę dożołądkową i wymagają założenia rurki ustno-gardłowej, a w niektórych przypadkach – intubacji. Leczeniem z wyboru jest leczenie operacyjne. Najpopularniejsze metody chirurgiczne obejmują dostęp przez podniebienie lub przez nos. W celu uniknięcia najczęstszego powikłania, jakim jest zwężenie nozdrzy tylnych, po operacji zakłada się stenty szynujące nowo powstałe nozdrza.

Czytaj dalej »

Poziom wiedzy personelu pielęgniarskiego na temat procedury higieny rąk

Wstęp W celu poprawy sytuacji w obszarze zakażeń szpitalnych należy upowszechniać zasady higieny rąk i skierować wszystkie wysiłki na zmniejszenie przepaści między zaleceniami a ich właściwym stosowaniem. Najlepszym działaniem na rzecz poprawy sytuacji w zakresie higieny rąk jest rozpoczęcie kampanii w każdej placówce medycznej od oceny poziomu wiedzy, aby ustalić deficytowe obszary i podjąć odpowiednie działania. Cel Celem niniejszej pracy była ocena poziomu wiedzy personelu pielęgniarskiego na temat procedury higieny rąk w warunkach szpitalnych. Materiał i metody Badania przeprowadzono wśród 101 pielęgniarek i pielęgniarzy na terenie powiatu raciborskiego, w okresie od stycznia do marca 2019 roku. Zastosowaną metodą badawczą był sondaż diagnostyczny, technika ankietowania, a narzędziem badawczym – autorski kwestionariusz ankiety do oceny poziomu wiedzy z metryczką. Wyniki Wśród badanych przeważały: kobiety (87,13%), osoby w wieku 36–45 lat (39,6%), ze stażem pracy 6–10 lat oraz 11–15 lat (po 21,2%), pracujące w oddziałach zabiegowych (53,5%), z wykształceniem licencjackim (66,3%), mieszkające w mieście (70,3%), oceniające swój stan zdrowia jako dobry (63%). W badaniach wykazano, że wysoki poziom wiedzy prezentowało 24,7% badanych, niski – 33,7%, a średni – 41,6% respondentów. Wnioski Poziom wiedzy pielęgniarek na temat higieny rąk określono jako przeciętny. Wykształcenie badanych i ich staż pracy miały wpływ na poziom wiedzy odnośnie higieny rąk. Personel pielęgniarski wykazał się znajomością zasad WHO w zakresie dezynfekcji rąk.

Czytaj dalej »

Zadania pielęgniarki anestezjologicznej w opiece nad pacjentem w trakcie zabiegu transplantacji nerki

Aktualnie na świecie wykonuje się około 80 tysięcy przeszczepień nerek rocznie. W Polsce, według statystyk Poltransplantu, w 2018 roku liczba ta wyniosła 946. Głównym wskazaniem do zabiegu jest schyłkowa niewydolność nerek, która prowadzi do utraty funkcji filtracyjnej tego narządu. Podczas transplantacji nerki ważną rolę pełni anestezjologiczny personel pielęgniarski. Celem niniejszej pracy jest zaprezentowanie zadań personelu pielęgniarskiego i wyodrębnienie problemów pielęgnacyjnych podczas znieczulenia oraz zaproponowanie interwencji pielęgniarskich. Pielęgniarka/pielęgniarz odpowiada za przygotowanie sprzętu używanego podczas prowadzenia znieczulenia, ułożenie pacjenta na stole operacyjnym oraz asystę dla anestezjologa przy wprowadzaniu do znieczulenia. Następnie przez cały zabieg wraz z lekarzem monitoruje stan chorego, a także przygotowuje i podaje leki oraz płyny. Dzięki specjalistycznej wiedzy jest w stanie wcześnie rozpoznać występujące problemy pielęgnacyjne i wdrożyć odpowiednie działania profilaktyczne. Przeszczepienie nerki jest skomplikowanym zabiegiem ratującym życie. W porównaniu do pozostałych metod leczenia nerkozastępczego gwarantuje lepsze efekty i zapewnia chorym większy komfort w codziennym funkcjonowaniu.

Czytaj dalej »

Zakażenie ran i owrzodzeń – aktualne zasady postępowania w praktyce pielęgniarskiej. Część II – antyseptyki

Antyseptyki to preparaty wykazujące działanie przeciwdrobnoustrojowe na różnych poziomach: na powierzchni rany, w wysięku, w strukturach opatrunku albo w tkankach. W rekomendacjach zaleca się zastosowanie różnych preparatów jednocześnie w celu uzyskania lepszych efektów przeciwdrobnoustrojowych oraz wyeliminowania antybiotyków z leczenia ran. Różnorodne działanie antyseptyków pozwala na uzyskanie lepszego spektrum efektów odnośnie jednej rany przewlekłej.

Czytaj dalej »

Onkologiczny aspekt postępowania z fałdem podpiersiowym podczas mastektomii w odniesieniu do rekonstrukcji piersi – opis przypadku

Mastektomia z powodu raka piersi ma na celu doszczętne wycięcie miąższu gruczołu. Konieczność resekcji klinicznie zdrowej tkanki w obrębie fałdu podpiersiowego (ang. inframammary fold – IMF) jest poddawana dyskusji. Usunięcie miąższu także w okolicy IMF może potencjalnie zmniejszyć ryzyko powstania wznowy raka piersi. Jednakże u pacjentek poddawanych operacji odtwórczej zachowanie fałdu podpiersiowego może przyczynić się do uzyskania naturalnie wyglądającej, nieznacznie opadającej, piersi. Odrębnym problemem jest obecność pierwotnego ogniska raka gruczołu piersiowego w okolicy fałdu podpiersiowego. Celem pracy było przedstawienie opisu przypadku pacjentki leczonej z powodu inwazyjnego raka piersi w obrębie IMF oraz analiza onkologicznego aspektu postępowania chirurgicznego z fałdem podpiersiowym podczas mastektomii w odniesieniu do znaczenia tej struktury anatomicznej w rekonstrukcji piersi. Zaprezentowano przypadek 52-letniej kobiety leczonej z powodu guza lewej piersi. W badaniu widoczny był objaw skórki pomarańczowej w okolicy lewego IMF. Palpacyjnie wyczuwało się twardy guz o średnicy około 2 cm, o niewyraźnie odgraniczonych i nieregularnych brzegach. Zmiana była nieruchoma względem skóry. Mammografia oraz biopsja cienkoigłowa nie wykazały obecności raka piersi. U chorej wykonano szerokie wycięcie guza z badaniem doraźnym, które wykazało występowanie inwazyjnego raka piersi. Operację poszerzono o mastektomię metodą Maddena z limfadenektomią pachową. W pooperacyjnym badaniu histopatologicznym potwierdzono obecność inwazyjnego raka przewodowego pT4N0, o złośliwości histologicznej G2. Obecnie pacjentka jest poddawana leczeniu uzupełniającemu. Ewentualna rekonstrukcja piersi została odroczona. Rak piersi może powstawać także w obrębie IMF. Dlatego bezpieczeństwo onkologiczne ewentualnego zaoszczędzenia fałdu podpiersiowego podczas mastektomii należy rozpatrywać indywidualnie. W opinii Autorów IMF powinien zostać usunięty u pacjentek po neoadjuwantowej chemioterapii z miejscowo zaawansowanym rakiem lub u chorych z ogniskiem nowotworu zlokalizowanym w kwadrantach dolnych. W przypadku usunięcia tkanki gruczołowej wraz z fałdem podpiersiowym wskazana jest jednoczasowa korekcja IMF, polegająca na zszyciu powięzi powierzchownej z głęboką.

Czytaj dalej »

Nawigacja chirurgiczna w rehabilitacji implantoprotetycznej żuchwy po rekonstrukcji wolnym płatem ze strzałki – opis przypadku

Rekonstrukcje żuchwy z wykorzystaniem wolnego płata ze strzałki wymagają stabilizacji przeszczepu za pomocą płyt tytanowych. Przestrzenie pomiędzy śrubami stabilizującymi przeszczep są wąskie, a wszczepienie w nie implantów zębowych jest problematyczne. Użycie nawigacji chirurgicznej pozwala na precyzyjne umieszczenie wszczepów zębowych. W pracy przedstawiono przypadek udanej implantacji siedmiu wszczepów zębowych. Zestaw do nawigacji chirurgicznej StealthStation® S7® (Medtronic) z modułem optycznym został użyty do nawigacji wszczepienia implantów zębowych w wolny przeszczep ze strzałki umocowany za pomocą płyty Synthes 2.0. Prefabrykowane szablony chirurgiczne nie były używane. Jedenastopunktowy most porcelanowy został osadzony na wszczepionych implantach zębowych jako ostateczne uzupełnienie protetyczne. 37-letni pacjent przebył resekcję odcinkową żuchwy z jednoczasową rekonstrukcją płatem unaczynionym ze strzałki z powodu włókniakomięsaka żuchwy. Po operacji chory został radykalnie napromieniony techniką IMRT w dawce 70 Gy. Po trzyletnim okresie obserwacji bez cech wznowy wykonano mnogą implantację wszczepów Osstem wspomaganą systemem nawigacji chirurgicznej StealthStation® S7®, a następnie stałą pracę protetyczną. Wykorzystanie nawigacji chirurgicznej zmniejsza ryzyko nieprawidłowego wszczepienia implantów zębowych oraz nadmiernego odsłonięcia części kostnej płata. Obecność tytanowej płyty rekonstrukcyjnej wraz ze śrubami umożliwia dokładną kalibrację nawigacji chirurgicznej oraz precyzyjne nawigowanie zabiegiem.

Czytaj dalej »

Nowa koleżanka TRINA i inne nowinki międzykontynentalne – sprawozdanie z World Conference on Nursing w San Francisco – 14–15 listopada 2019 roku

Nowa koleżanka TRINA i inne nowinki międzykontynentalne – sprawozdanie z World Conference on Nursing w San Francisco – 14–15 listopada 2019 roku Sabina Krupa Instytut Nauk o Zdrowiu, Kolegium Nauk Medycznych, Uniwersytet Rzeszowski, ul. Warzywna 1A, 35-310 Rzeszów, e-mail: sabinakrupa@o2.pl Dorota Ozga Instytut Nauk o Zdrowiu, Kolegium Nauk Medycznych, Uniwersytet Rzeszowski, ul. Warzywna 1A, 35-310 […]

Czytaj dalej »

Profilaktyka zakażeń odcewnikowych u pacjentów hemodializowanych – przegląd substancji stosowanych do zamykania cewników permanentnych

Zabezpieczenie cewników naczyniowych do hemodializy przed kolonizacją drobnoustrojami i rozwojem zakażeń uogólnionych wymaga podania do światła cewnika substancji o właściwościach antykoagulacyjnych oraz przeciwdrobnoustrojowych. W niniejszej pracy dokonano przeglądu stosowanych w tym celu roztworów związków.

Czytaj dalej »

Osiem lat po pierwszej aplikacji keratynocytów hodowlanych na Integrę® DRT – opis przypadku

Leczenie ciężkich przykurczów po oparzeniach u dzieci wiąże się ze żmudnym i skomplikowanym procesem terapeutycznym, który trwa od wyleczenia ran oparzeniowych aż do zakończenia wzrostu ciała. Przykurcz szyi należy do szczególnie trudnych problemów chirurgicznych. Ograniczenie sprawności ruchowej, narastanie przykurczu szyi wraz ze wzrostem pacjenta, a także potęgowanie się deformacji dolnej części twarzy często wymagają wieloetapowych zabiegów chirurgicznych. W 2007 roku została przeprowadzona pierwsza w Polsce chirurgiczna rekonstrukcja z wykorzystaniem Integry® DRT, siatkowanego przeszczepu skóry pośredniej grubości (ang. split thickness skin graft – STSG) i zawiesiny hodowlanych keratynocytów (ang. cultured keratinocytes – CKS). Celem pracy była ocena wyniku leczenia chłopca z przykurczem pooparzeniowym szyi z wykorzystaniem Integry® DRT oraz aplikacji CKS i STSG. Operacja została przeprowadzona u siedmioletniego pacjenta, który doznał oparzenia głębokości IIb/III stopnia w wieku 1,5 roku. U chłopca wraz ze wzrostem doszło do znacznego stopnia przykurczu pooparzeniowego szyi. Proces gojenia po zastosowaniu STSG i CKS na Integrę® DTR był szybki, bez żadnych komplikacji. Wynik końcowy w ośmioletniej obserwacji po operacji był bardzo zadowalający. W badaniu końcowym nie stwierdzono żadnych oznak przykurczu lub przerostu blizn. Jakość zrekonstruowanej skóry palpacyjnie była podobna do skóry zdrowej. Skóra poddana rekonstrukcji posiadała ciemniejszą pigmentację, ale podobną jak w tylnej części szyi i według wywiadu rodziców była konsekwencją opalenizny. Połączenie STSG z CKS w rekonstrukcji z Integrą® DRT wydaje się być cenną alternatywą, która pozwala osiągnąć rezultat niezmienny w czasie. Ograniczenie wymaganej liczby operacji jest pomocne w poprawie jakości życia.

Czytaj dalej »

Miejsce antybiotykoterapii w leczeniu ran

Rana jest przerwaniem ciągłości powłok skóry lub śluzówki pod wpływem urazu. Ta ogólna definicja nie obejmuje jednak czasu oraz mechanizmu jej powstania. Na gojenie się ran mają wpływ zarówno czynniki miejscowe (czystość rany), jak i ogólnoustrojowe, które w wielu przypadkach mają zasadnicze znaczenie w procesie gojenia rany. Najtrudniej leczy się rany przewlekłe w grupie chorych z obniżoną odpornością, przebywających w OIT. Szczególny rodzaj ran stanowią rany przewlekłe, trudno gojące się, np.: zakażenia rany pooperacyjnej, zakażenia stopy cukrzycowej oraz odleżyny i owrzodzenia towarzyszące chorobom naczyń żylnych. Jednocześnie często traktowane są jako powikłanie leczenia choroby podstawowej lub powikłanie stanu ogólnego. Obecnie brak jest przekonywujących dowodów świadczących o tym, że rutynowe ogólnoustrojowe podawanie antybiotyków wpływa na przyspieszenie gojenia ran przewlekłych oraz dowodów na skuteczność miejscowego stosowania antybiotyków. Rany przewlekłe ulegają bardzo szybko kolonizacji, wystawione na ekspozycję antybiotyków stanowią rezerwuar szczepów opornych. Aktualnie nadal najtańszą i najskuteczniejszą metodą terapii jest zapobieganie powstawaniu ran..

Czytaj dalej »

Zastosowanie torebki włóknistej otaczającej wszczep silikonowy piersi jako płata torebkowego

Torebka włóknista otaczająca protezę piersiową może być zastosowana jako płat tkankowy, co zasugerowano w badaniach klinicznych. W dostępnym piśmiennictwie możliwość wykorzystania torebki jako płata tkankowego została uzasadniona jedynie na podstawie badania ultrastrukturalnego. Nie omówiono jej dokładnej budowy histologicznej, co z kolei miałoby największe znaczenie praktyczne. Wiarygodne stwierdzenie obecności naczyń krwionośnych w torebce włóknistej dowiodłoby możliwości jej zastosowania w chirurgii plastycznej jako płata tkankowego. Celem pracy było określenie budowy ultrastrukturalnej i histologicznej torebki włóknistej otaczającej protezę piersi oraz przedstawienie możliwości klinicznego zastosowania tej struktury w chirurgii plastycznej na podstawie materiału pobranego od pacjentki. W kwietniu 2014 roku u 54-letniej kobiety po mastektomii i wszczepieniu ekspandera lewej piersi wykonano wymianę ekspandera na protezę oraz mastopeksję prawej piersi. W celach poznawczych pobrano wycinek torebki włóknistej otaczającej ekspander. Preparat został poddany badaniu ultrastrukturalnemu i histologicznemu. Badanie ultrastrukturalne wykonano przy użyciu skaningowego mikroskopu elektronowego (ang. scanning electron microscope – SEM). W badaniu histologicznym przeprowadzono barwienie według Massona, Verhoeffa- Van Giesona i badanie immunohistochemiczne z przeciwciałami anty-CD31 (ang. cluster of differentiation 31). Na podstawie zdjęć mikroskopowych wykazano, że torebka włóknista zawiera naczynia krwionośne, które znajdują się w podścielisku składającym się głównie z wielu warstw włókien kolagenowych i mniejszej ilości włókien elastynowych. Torebka otaczająca protezę jest wytrzymałą i nierozciągliwą strukturą zawierającą włosowate naczynia krwionośne, które są zlokalizowane głównie blisko jej wewnętrznej powierzchni. Dzięki widocznemu ukrwieniu może potencjalnie służyć w praktyce klinicznej jako uszypułowany płat tkankowy.

Czytaj dalej »

Le fort i downfracture predictable and controllable procedure – own experience

In our study was evaluated the modification of the Le Fort I osteotomy. The major modification of the osteotomy was the transposition of the posterior cut from the pterygomaxillary junction to maxillary tuberosity. If present, the third upper molars were removed during the osteotomy. In the years 2008–2014 we performed 318 Le Fort I osteotomies, where in 161 cases pterygomaxillary disjunction were performed and in 157 where the cut through the maxillary tuberosity was executed. The feasibility of this method is presented and discussed in cases of deformities of different origin. With the increasing number of the modified Le Fort I osteotomies we observed that the fracture of the posterior sinus wall became very predictable, always at the level of the sinus floor. No serious intra- and postoperative complications were observed. In our method it was presented upper third molars made the surgery easier and even more predictable. Le Fort I osteotomy executed through the maxillary tuberosity, especially through the cavity of the extracted third molar, becomes a safe and predictable procedure.

Czytaj dalej »

List do Sekretarza Stanu, Minister Józefy Szczurek-Żelazko

List do Sekretarza Stanu, Minister Józefy Szczurek-Żelazko Pielęgniarstwo w Anestezjologii i Intensywnej Opiece 2019;5(4):107–109 Pełna wersja artykułu

Czytaj dalej »

Chirurgiczna korekcja fałdu podpiersiowego z powodu asymetrii obustronnie odtworzonych piersi – opis przypadku

Zabieg mastektomii obejmuje często również usunięcie miąższu piersi w obrębie fałdu podpiersiowego (ang. inframammary fold – IMF). W konsekwencji podczas jednoczasowej lub odroczonej rekonstrukcji konieczna jest korekcja IMF w celu uzyskania naturalnie wyglądającej, nieznacznie opadającej piersi. Celem pracy było przedstawienie opisu przypadku pacjentki, u której wykonano lewostronną korekcję fałdu podpiersiowego z powodu asymetrii piersi po obustronnej mastektomii i rekonstrukcji protezami oraz zaprezentowanie zastosowanej techniki chirurgicznej. 41-letnia kobieta była konsultowana z powodu asymetrii położenia piersi. Wcześniej u pacjentki wykonano prawostronną mastektomię z powodu raka wraz z odroczoną dwuetapową rekonstrukcją wszczepami oraz lewostronną profilaktyczną mastektomię z jednoczasową rekonstrukcją protezą. W badaniu fizykalnym stwierdzono obniżone położenie lewej piersi (o około 3,5 cm) w odniesieniu do przeciwległej okolicy. U pacjentki wykonano korekcję lewej piersi, na którą składały się: kapsulotomia, wielokrotne płytkie nacięcia torebki włóknistej w jej dolnym biegunie i zdwojenie torebki szwami. W wyniku operacji uzyskano względną symetrię położenia piersi z naturalnie wyglądającym lewym fałdem podpiersiowym. Przedstawiona w pracy technika operacyjna korekcji IMF pozwala na podniesienie położenia protezy i skutkuje uzyskaniem naturalnie wyglądającej symetrycznej piersi.

Czytaj dalej »

Yolk sac tumor – a rare clinical case

Yolk sac tumor (aka. endodermal sinus tumor – EST) is a rare cancer of germ cell origin, characterized by high malignancy. Most cases of yolk sac tumor occur in childhood. The most common point of origin are gonads; extragonadal locations (chest, central nervous system – CNS) are rare. The authors present a 38-year-old female patient with ovarian yolk sac tumor. The patient presented at the hospital emergency ward with strong abdominal pains persisting for one month and having exacerbated significantly during last 48 hours. Acute abdomen symptoms were observed in physical examination. Ultrasound and CT imaging examinations of the abdominal cavity and pelvis revealed a large tumor with accompanying free liquid in the peritoneal cavity and pelvis minor, as well as focal lesions within the liver. Emergency laparotomy was performed. Histopathological study allowed for diagnosis of a neoplastic lesion of varied structure with predominance of EST and mature teratoma-type structure. Chemotherapy was initiated as four BEP (bleomycin (blenoxane), etoposide (vepesid), platinol (cisplatin)) cycles. Patient remains under continued oncological and radiological monitoring. Ultrasound scan is the most important diagnostic method for disorders occurring within pelvis minor, both in children and in adults. More precise assessment of the nature and extent of pelvic lesions requires a CT or a MRI scan. Varied histological structure of germ cell tumors, atypical clinical course and rare incidence in adult patients may pose diagnostic difficulties. Correct diagnosis may be additionally hampered by lesions concomitant with the yolk sac tumor, as described e.g. in the liver and mediastinum, due to their small size and general nature. Yolk sac tumors in adults are characterized by much worse prognosis and more aggressive course compared to childhood tumors. The tumor produces α-fetoprotein (AFP), which is a useful marker during diagnosis, treatment and follow-up after completion of therapy. The tumor is most often a mixed type tumor, which should be taken into consideration in differential diagnostics.

Czytaj dalej »