Archiwa: Project

Niedokrwienie kończyn dolnych jako przyczyna powstania trudno gojącej się rany – opis przypadku

Opieka nad pacjentem z miażdżycą tętnic obwodowych wymaga podejmowania wielokierunkowych działań. Z powodu niejednokrotnie nakładającej się wielochorobowości, m.in.: cukrzycy, nadciśnienia tętniczego, nadczynności tarczycy, a także obecności innych niekorzystnych czynników (jak np. palenie tytoniu), wzrasta ryzyko wystąpienia powikłań pooperacyjnych w postaci zaburzenia procesu gojenia rany. W niniejszej pracy przedstawiono dwa opisy przypadków chorych z miażdżycą tętnic kończyn dolnych, u których w przebiegu procesu terapeutycznego doszło do powstania trudno gojącej się rany. U obydwu pacjentów wdrożono postępowanie chirurgiczne, a następnie działanie miejscowe zgodne z obowiązującymi rekomendacjami.

Czytaj dalej »

Opis mechanizmu gojenia się żylnego owrzodzenia goleni

Owrzodzenie żylne goleni jest specyficznym rodzajem rany, charakteryzującym się długim czasem gojenia, wysoką opornością na leczenie oraz tendencją do nawrotów. Powstaje jako konsekwencja ciężkiego powikłania najbardziej zaawansowanego stadium przewlekłej niewydolności żylnej, która jest złożonym zespołem o wieloczynnikowej etiologii. Owrzodzenia w większości przypadków są skolonizowane przez florę bakteryjną lub mieszaną bakteryjno-drożdżakową. W związku z tym przebieg gojenia żylnego owrzodzenia goleni jest bardzo złożony i dynamiczny; wymaga precyzyjnej koordynacji procesów o charakterze biochemicznym, komórkowym i fizjologicznym. Oznacza to, że mechanizm ten jest kombinacją wzajemnie oddziałujących na siebie rożnych składowych. W procesie gojenia można wyróżnić trzy fazy: zapalną, proliferacyjną i dojrzewania. Etapy te częściowo nakładają się na siebie i powinny następować w określonym czasie oraz kolejności. Podczas fazy zapalnej występują typowe objawy stanu zapalnego ze wzrostem temperatury, zaczerwienieniem, obrzękiem i bólem. Dochodzi do aktywacji układu krzepnięcia krwi oraz uwalniania mediatorów. Charakterystyczne dla tego etapu jest także występowanie zakażeń, tworzenie złogów włóknika oraz powstawanie tkanek martwiczych. Podczas fazy proliferacyjnej następuje tworzenie nowej tkanki w postaci ziarniny, epitelializacja oraz neowaskularyzacja. Podczas etapu dojrzewania dochodzi do: reorganizacji tkanki, przemodelowania macierzy zewnątrzkomorkowej (ECM), dojrzewania struktur komórkowych i nowej epidermy, reakcji fibroblastycznej oraz powstania nowego unaczynienia. Powierzchnia rany zmniejsza się poprzez obkurczanie i pokrywa się nabłonkiem. W przypadku owrzodzeń żylnych goleni, które są podtrzymywane przez zaburzenia w odpływie żylnym, brak jest prawidłowej tendencji do gojenia i występuje przewaga procesów degeneracyjnych. Przebieg mechanizmu gojenia zależy od rodzaju rany, jej etiologii i specyfiki. Długość poszczególnych faz u pacjentów może znacznie się różnić. Przedstawiony w pracy mechanizm gojenia owrzodzeń żylnych goleni można odnieść także do innych ran przewlekłych, gojących się poprzez ziarninowanie.

Czytaj dalej »

Rola cytokin w procesie gojenia ran

Gojenie ran jest wieloetapowym procesem prowadzącym do naprawy uszkodzonych tkanek. Wszystkie jego fazy są regulowane przez cytokiny, które są uwalniane w miejscu zranienia i pobudzają konkretne komórki do migracji, proliferacji oraz wydzielania kolejnych cytokin lub składników macierzy zewnątrzkomórkowej (ang. extracellular matrix – ECM). Regulują one także proces angiogenezy, kluczowy dla prawidłowego gojenia. Zaburzenia ekspresji cytokin prowadzą do powstawania niegojących się owrzodzeń lub keloidów.

Czytaj dalej »

Nowy model ran przewlekłych w cukrzycy – badanie pilotażowe u szczurów rasy Wistar

W celu oceny modelu terapeutycznego wpływającego na gojenie ran w przebiegu cukrzycy, potrzebny jest powtarzalny zwierzęcy model rany przewlekłej. Dotychczas nie stworzono takiego uniwersalnego zwierzęcego modelu posiadającego warunki jak najbardziej zbliżone do warunków obserwowanych podczas gojenia u ludzi z wieloletnią cukrzycą. Celem badania była ocena przydatności stworzonego modelu rany przewlekłej u szczurów z cukrzycą streptozotocynową przy zastosowaniu insulinoterapii w warunkach względnej normoglikemii. Zarówno sposoby dokonywania pomiarów, jak i standaryzacja metod tworzenia oraz zaopatrywania rany były podobne do metod gojenia w warunkach klinicznych u ludzi.

Czytaj dalej »

Opis przypadku niepełnosprawnej pacjentki z martwicą tkanek skóry podudzia i stopy w miejscu róży krwotocznej w przebiegu reumatoidalnego zapalenia stawów

W pracy przedstawiono proces leczenia owrzodzeń goleni i stopy kończyny dolnej prawej, powstałych w miejscu róży krwotocznej u niepełnosprawnej pacjentki z reumatoidalnym zapaleniem stawów (RZS), anemią, niewydolnością kory nadnerczy oraz powtarzającymi się infekcjami dróg moczowych. Rany leczono w warunkach domowych z zastosowaniem wilgotnej terapii, systemu TIME, opatrunków firmy Schulke oraz różnych metod wspomagających proces gojenia. Terapia owrzodzeń została powikłana powstaniem biofilmu, leczonego również w warunkach domowych z powodu braku zgody chorej na pobyt w szpitalu.

Czytaj dalej »

Analiza problemów zdrowotnych chorych bezdomnych z raną przewlekłą na podstawie opisu przypadku

W pracy przedstawiono opis przypadku chorego bezdomnego z zakażoną raną goleni lewej, która powstała w wyniku złego gojenia po wypadku komunikacyjnym. Podczas pierwszej hospitalizacji podejmowane czynności pielęgnacyjne doprowadziły do oczyszczenia rany oraz zainicjowania procesu gojenia. Po wypisie ze szpitala chory wrócił do swego wcześniejszego miejsca pobytu. Złe warunki życia doprowadziły do ponownego zakażenia rany i martwicy lewego podudzia. Podczas kolejnej hospitalizacji wykonano amputację kończyny. Postępowanie terapeutyczno-opiekuńcze w przypadku pacjenta bezdomnego wykracza poza standardowe procedury kliniczne i wymaga współpracy zespołowej, szczególnie w zakresie rozwiązywania złożonych problemów socjalno-bytowych.

Czytaj dalej »

Metody odciążania w zespole stopy cukrzycowej

Ważną i jednocześnie niedocenianą metodą będącą integralną częścią algorytmu leczenia zespołu stopy cukrzycowej (ZSC) jest system odciążający owrzodzenie. Właściwy dobór sposobu odciążenia przyczynia się do znacznej poprawy gojenia ran. Celem pracy było przedstawienie najczęściej stosowanych form odciążania w leczeniu ZSC, z uwzględnieniem ich przeznaczenia w konkretnych sytuacjach klinicznych.

Czytaj dalej »

Rola angiogenezy w gojeniu ran

Angiogeneza jest wieloetapowym procesem tworzenia nowych naczyń krwionośnych z naczyń już istniejących. Zachodzi nie tylko w warunkach fizjologicznych, lecz także podczas rozwoju nowotworów oraz w procesie gojenia ran, przede wszystkim w fazie proliferacyjnej, w której jest niezbędna do powstania prawidłowej tkanki ziarninowej. Proces angiogenezy jest ściśle regulowany przez czynniki wzrostu, z których jednym z ważniejszych jest czynnik wzrostu środbłonka naczyniowego. Zaburzenia angiogenezy wykryto w przewlekłych owrzodzeniach, co zainspirowało do poszukiwania nowych środków leczniczych przyspieszających gojenie, opartych na stymulatorach angiogenezy.

Czytaj dalej »

Zastosowanie terapii podciśnieniowej oraz hiperbarii w leczeniu rozległego urazu kończyny górnej na tle próby samobójczej – opis przypadku

Rozległe rany urazowe u dzieci stanowią poważny problem kliniczny i wymagają wielospecjalistycznego leczenia. Zastosowanie terapii podciśnieniowej oraz hiperbarii może zmniejszyć ryzyko amputacji kończyny po rozległym urazie.

Czytaj dalej »

Wybrane miejscowe problemy gojenia się rany odleżynowej – opis przypadków

Odleżyny stanowią ważny problem medyczny, społeczny i ekonomiczny, dotyczący chorych leczonych w szpitalu, objętych opieką długoterminową, hospicyjną i przebywających w domach pomocy społecznej. Częstość występowania odleżyn jest zróżnicowana, zależy od typu leczonych osób oraz od ich wieku. Dane z ośrodków zagranicznych wskazują, że odleżyny obserwuje się u 4–25% pacjentów, natomiast w Polsce u 3–17% chorych leczonych w szpitalu i 17–28% osób objętych opieką domową. Interpretacja danych jest trudna, ponieważ obserwacje są prowadzone w odrębnych warunkach i stosowane są różne metody badawcze. Nowoczesne leczenie odleżyn obejmuje kompleksowe podejście uwzględniające zastosowanie wilgotnego środowiska w terapii miejscowej. Celem pracy było przedstawienie wybranych miejscowych problemów gojenia się rany odleżynowej na podstawie opisu przypadków klinicznych.

Czytaj dalej »

Historia stosowania miodu na przestrzeni wieków

Miód pszczeli od najdawniejszych lat należał do najbardziej cenionych środków spożywczych. Był także stosowany w medycynie, o czym świadczą rysunki na skałach i w grotach, pochodzące z epoki kamiennej. Autorzy w niniejszej pracy przedstawili historię stosowania miodu na przestrzeni wieków.

Czytaj dalej »

Powikłania miejscowe po otwartej plastyce przepukliny brzusznej pooperacyjnej, współistniejącej z niepełną niedrożnością przewodu pokarmowego u pacjentki z olbrzymią otyłością – opis przypadku

Wraz ze wzrostem częstości występowania w populacji otyłości, chirurdzy ogólni będą musieli zmierzyć się z problemem otyłych pacjentów i obserwowanymi w tej grupie defektami ściany jamy brzusznej, które są czynnikiem ryzyka powstawania przepuklin brzusznych. Otwarta plastyka przepukliny brzusznej u osób otyłych wiąże się z dużym ryzykiem nawrotu przepukliny oraz z możliwością wystąpienia powikłań. Celem pracy jest prezentacja powikłań, które wystąpiły po otwartej plastyce przepukliny brzusznej pooperacyjnej, współistniejącej z niepełną niedrożnością przewodu pokarmowego u chorej z olbrzymią otyłością. Pacjentka (lat 58, BMI=40,3 kg/m2) została przyjęta do Kliniki Chirurgii Ogólnej w celu diagnostyki i leczenia nawracających niepełnych niedrożności przewodu pokarmowego, z podejrzeniem przepukliny brzusznej pooperacyjnej. U kobiety od dwóch lat występowały nawracające silne kolkowe bole brzucha, z przelewaniami i towarzyszącymi obfitymi wymiotami. Z tego powodu była wielokrotnie hospitalizowana w szpitalach rejonowych, w tym również operowana. Podczas przyjęcia do szpitala chora zgłaszała dolegliwości bólowe w obrębie całej jamy brzusznej. W badaniu przedmiotowym obserwowano pogrubiałą skórę w obrębie całego podbrzusza, drobne zmiany rumieniowo-grudkowe z przeczosami na prawej połowie brzucha, na skórze pachwin obecne były wyprzenia. U pacjentki występował widoczny duży fartuch skórno-tłuszczowy zwisający do poziomu ud, przez który stwierdzono przepuklinę. Wykonano plastykę nawrotowej przepukliny brzusznej pooperacyjnej z niedrożnością mechaniczną przewodu pokarmowego z wszczepem siatki polipropylenowej oraz abdominoplastykę. Okres pooperacyjny powikłany był rozległym krwiakiem, rozejściem się rany z martwicą brzegów skóry i tkanki tłuszczowej oraz zakażeniem miejsca operowanego. W takcie dalszej hospitalizacji wykonywano oczyszczanie i płukanie rany, a po przygotowaniu wtórnie ją zeszyto. Pacjentkę w 64. dobie hospitalizacji wypisano do domu w stanie ogólnym dobrym, z prawie całkowicie wygojoną raną pooperacyjną. Skuteczne leczenie przepuklin brzusznych u osób otyłych powinno być dopasowane indywidualnie na podstawie nie tylko objawów, lecz także diagnostyki obrazowej z oceną właściwości przepukliny. U pacjentów z otyłością olbrzymią częstość powikłań pooperacyjnych jest większa, co również jest powodem przedłużonej hospitalizacji.

Czytaj dalej »

Jeśli to nie odleżyna, to co? Jak odróżnić zapalenie skóry związane z nietrzymaniem moczu i stolca od odleżyn

Zapalenie skóry związane z nietrzymaniem moczu i/lub stolca (IAD) to termin, który został wprowadzony w celu określenia zmian skórnych powstałych na skutek długotrwałej ekspozycji skóry na mocz oraz kał. Tego rodzaju zmiany często występują u hospitalizowanych pacjentów. Jednakże zagadnienie to jest rzadko poruszane w polskich publikacjach medycznych. Bardzo często IAD jest mylone przez lekarzy i pielęgniarki z odleżynami. Dlatego ważne jest, aby umieć ocenić, prawidłowo diagnozować i różnicować zapalenie skóry związane z nietrzymaniem moczu i/lub stolca od odleżyn.

Czytaj dalej »

Odleżyny u pacjentów w terminalnej fazie choroby

Częstość występowania ran – w tym odleżyn – u pacjentów znajdujących się w terminalnej fazie choroby jest w dużej mierze nieznana. Szacuje się, że rany pojawiają się u co najmniej 1/3 chorych przebywających w hospicjum. Obowiązkiem pracowników ochrony zdrowia jest pomoc pacjentowi u schyłku życia, u którego pojawiły się odleżyny, oraz zdecydować jakie podjąć działania. Czy głównym celem w takim przypadku jest podjęcie wzmożonych działań profilaktycznych i leczniczych, które koncentrują się na wyleczeniu odleżyn, czy może objęcie chorego opieką paliatywną? Ważne jest, aby wziąć pod uwagę, że zasady opieki paliatywnej nie negują możliwości wyleczenia odleżyn. Istnieje jednak kilka różnic pomiędzy ogólnymi zasadami profilaktyki i leczenia w opiece paliatywnej a optymalnym planem leczenia odleżyn. W opiece paliatywnej ważne jest przede wszystkim łagodzenie objawów i dbanie o jakość życia pacjenta. Wszelkie działania zapobiegające powstawaniu odleżyn powinny być dostosowane do indywidualnych możliwości chorego, np. tolerancji przebywania w danej pozycji ułożeniowej. Należy zapobiegać ekspozycji skory na wysięk z rany. Ważny jest właściwy dobór opatrunków zmniejszających potencjalny ból pojawiający się podczas ich zmiany. W opiece paliatywnej czynniki ryzyka rozwoju odleżyn najczęściej dotyczą ograniczonej mobilności i aktywności fizycznej u pacjentów. Stanowią one poważne wyzwanie dla personelu medycznego, ale przede wszystkim są bardzo stresujące dla samego chorego. W terminalnym okresie choroby u pacjenta z odleżynami, objętego opieką paliatywną, należy w taki sposób pielęgnować i leczyć rany, aby zminimalizować ból i nieprzyjemny zapach oraz poprawić jakość życia. Szczególną uwagę należy zwrócić na godność pacjenta i jego jakość życia.

Czytaj dalej »

Analiza czynników epidemiologicznych i wyników leczenia oparzeń u dzieci w materiale własnym

Oparzenie jest jednym z najczęściej występujących ostrych urazów w grupie dzieci. Powoduje przerwanie ciągłości skory, która jest największym organem ludzkiego ciała, przez co prowadzi do zaburzenia homeostazy całego organizmu. Skora dziecka jest wrażliwsza na działanie czynników termicznych i chemicznych niż skora osoby dorosłej, sprzyja to szybszemu rozwojowi choroby oparzeniowej oraz powstawaniu szpecących blizn. Celem pracy była analiza etiologii, stopnia i powierzchni oparzeń oraz wieku i wyników leczenia dzieci hospitalizowanych w Klinice Chirurgii i Urologii Dziecięcej Gornośląskiego Centrum Zdrowia Dziecka w Katowicach w latach 2008–2012. Retrospektywna analiza dokumentacji medycznej wykazała, że oparzenia termiczne gorącymi płynami występowały u 92,6% pacjentów i stanowiły najczęstszą pourazową przyczynę hospitalizacji dzieci. Stosunek chłopców do dziewcząt w badanej grupie wynosił 1,5:1. Największą grupę stanowiły dzieci w wieku 1.–3. rok życia z II° oparzenia (64,3%), a najlepsze kosmetyczne wyniki uzyskiwano po leczeniu zachowawczym.

Czytaj dalej »

Wpływ zmiennego pola magnetycznego wytwarzanego przez system Viofor® na żywotność i zdolności proliferacyjne drobnoustrojów kolonizujących rany przewlekłe

Wstęp Narastające problemy z leczeniem ran przewlekłych, skolonizowanych przez patogenne drobnoustroje, skłaniają do poszukiwania rozwiązań, których zastosowanie skutkowałoby korzystnymi efektami terapeutycznymi. Jednym z takich rozwiązań, o udowodnionym wpływie na przyspieszenie gojenia, jest magnetostymulacja. Brak jest natomiast danych dotyczących oddziaływania tej metody na żywotność komórek bakteryjnych. Celem niniejszej pracy była analiza wpływu zmiennego pola magnetycznego wytwarzanego przez urządzenie Viofor® JPS Classic na żywotność i zdolności proliferacyjne patogenów będących przyczyną oportunistycznych infekcji ran przewlekłych. Materiał i metody Badanie przeprowadzono na referencyjnych szczepach: Staphylococcus aureus ATCC6538, Enterococcus faecalis ATCC29212, Klebsiella pneumoniae ATCC4352 i Pseudomonas aeruginosa ATCC14532. Hodowle bakteryjne poddano działaniu pola magnetycznego o częstotliwości 180–195 Hz i różnym czasie emisji. Inkubację prowadzono w 37°C przez trzy godziny. Kontrolę stanowiły szczepy niepoddane działaniu pola magnetycznego. Po upływie czasu doświadczenia oceniono liczebność populacji bakteryjnej. Każdy pomiar wykonano w trzech powtórzeniach, a do oceny statystycznej użyto testu Manna-Whitney’a (p

Czytaj dalej »

Porównanie efektów leczenia łuszczycy plackowatej o niewielkim nasileniu maścią steroidową z oraz bez zastosowania terapii okluzyjnej aktywnym opatrunkiem hydrokoloidowym (Granuflex® Extra Thin)

Łuszczyca należy do najczęściej występujących chorób skóry. Miejscowe kortykosteroidy stanowią szybką i stosunkowo niedrogą metodę kontrolowania ograniczonej łuszczycy. Jednak leki te, w przypadku długotrwałego stosowania, mogą przyczyniać się do wystąpienia wielu objawów niepożądanych. Wykorzystanie opatrunków hydrokoloidowych jako elementu terapii okluzyjnej przy miejscowym stosowaniu kortykosteroidów jest znane od lat 80. XX wieku. Większość badań nad tą metodą prowadzono na nielicznych grupach pacjentów. Celem niniejszego badania było potwierdzenie na dużej grupie pacjentów efektywności działania wspierającej terapii okluzyjnej z wykorzystaniem cienkich opatrunków hydrokoloidowych (Granuflex® Extra Thin) w miejscowym leczeniu łuszczycy z zastosowaniem kortykosteroidów. Do obserwacji włączono osoby z lekką postacią łuszczycy plackowatej (ze zmianami w skali PASI ≤10), podzielone na dwie grupy o podobnej charakterystyce. Jako metodę miejscowego leczenia zmian chorobowych zastosowano maść steroidową (pirośluzan mometazonu 0,1%). W grupie I wykorzystywano maść steroidową pod okluzją hydrokoloidowego opatrunku aktywnego (aplikacja jeden raz w tygodniu), a w grupie II – samą maść steroidową (aplikacja jeden raz dziennie). Badaniem objęto 59 chorych. Nie zaobserwowano istotnych statystycznie różnic w czasie uzyskania remisji w obu grupach oraz w częstości nawrotów wykwitów łuszczycowych zarówno w trakcie trwania badania, jak i po jego zakończeniu. Badanie potwierdziło jednak, że zastosowanie maści steroidowej pod okluzją opatrunku aktywnego pozwala istotnie zmniejszyć częstość jej stosowania (jeden raz w tygodniu vs. codziennie), a tym samym w istotnym stopniu zmniejsza ilość zużytej maści. Dzięki temu maleje ryzyko wystąpienia niepożądanych objawów związanych z długotrwałym stosowaniem maści steroidowych.

Czytaj dalej »

I Międzynarodowa Konferencja pt. „Zespół Stopy Cukrzycowej – najnowsze rozwiązania terapeutyczne”

Czytaj dalej »

Racjonalne zaopatrzenie pooperacyjnego rozejścia rany, drenaż ropni wewnątrzbrzusznych, kontrola przetoki jelitowo-atmosferycznej w terapii podciśnieniowej. Opis przypadku

Rozejście rany operacyjnej jest uważane przez każdego chirurga za porażkę zawodową. Powikłanie pooperacyjne w postaci nieskutecznego zamknięcia powłok brzucha nie występuje często. Niezmiernie ważne jest wyselekcjonowanie oraz wczesne zwalczanie czynników ryzyka dehiscencji pooperacyjnej. Terapią z wyboru w przypadku niepełnego zamknięcia powłok brzucha pozostaje leczenie zabiegowe, chirurgiczne. Jedną z nowoczesnych, dostępnych i szeroko akceptowanych metod leczenia jest terapia podciśnieniowa (NPWT). Najbardziej niepożądanym następstwem braku zamknięcia powięzi oraz skory jest wytworzenie jatrogennej, atmosferycznej przetoki przewodu pokarmowego. W każdym przypadku pojawienia się ubytków powłoki konieczna jest ochrona narażonej na działanie środowiska zewnętrznego delikatnej struktury jelita przed formowaniem przetoki. W prezentowanym przypadku klinicznym zastosowano terapię podciśnieniową, umożliwiającą w pełni kontrolowaną oraz skuteczną redukcję ubytku powłoki jamy brzusznej. Odpowiednia przedzabiegowa rewizja rany uchroniła przed wystąpieniem wielu groźnych i niebezpiecznych powikłań.

Czytaj dalej »

Jak uniknąć niepotrzebnej amputacji w przebiegu neuroartropatii cukrzycowej? Opis przypadku

Diagnostyka różnicowa infekcyjnego zapalenia kości i neuroosteoartropatii u chorych z cukrzycą sprawia wiele trudności. Stosowane dotychczas metody diagnostyki obrazowej wydają się być niewystarczająco swoiste do podjęcia istotnych decyzji terapeutycznych. Aby leczenie było oparte na dowodach klinicznych, należy wykonać biopsję kości w celu oceny mikrobiologicznej i histopatologicznej. W niniejszej pracy przedstawiono sytuację kliniczną, w przypadku której oparcie się jedynie na wynikach badań obrazowych mogło nieuchronnie prowadzić do amputacji kończyny u młodej pacjentki.

Czytaj dalej »

Przezskórny pomiar ciśnienia parcjalnego tlenu u chorych z cukrzycą – szczególne wskazania – na podstawie analizy przypadków

Ocena przezskórnego ciśnienia parcjalnego tlenu (TcPO2) jest uznawana za złoty standard w zakresie prognozowania wyleczenia owrzodzeń u pacjentów z cukrzycą. Celem niniejszej pracy było przedstawienie oceny TcPO2 jako metody wykorzystywanej w szczególnych sytuacjach u chorych z cukrzycą: w przypadku kwalifikacji do zabiegów rewaskularyzacyjnych oraz nieinwazyjnego badania ich efektów. Przedstawiono dwa przypadki pacjentów z cukrzycą i istotnymi zmianami w obrębie tętnic kończyn dolnych. U pierwszego chorego zastosowano ocenę TcPO2 jako metodę kwalifikacji do zabiegu. Pacjent ten posiadał duże ryzyko operacyjne związane z lokalizacją zmian miażdżycowych w łożysku tętnic kończyn dolnych. U drugiego chorego zastosowano ocenę TcPO2 do monitorowania efektów zabiegu rewaskularyzacyjnego z powodu obecności zaawansowanej przewlekłej choroby nerki przeszczepionej. Pomiar badanego parametru został przeprowadzony za pomocą aparatu PeriFlux System 5000. W obydwu przypadkach nie było konieczności powtórnego podawania środka kontrastowego w celu monitorowania efektów zabiegów naczyniowych, a u pierwszego z pacjentów analiza TcPO2 pozwoliła także na podjęcie decyzji o wykonaniu zabiegu. Pomiar ciśnienia parcjalnego tlenu jest nieinwazyjnym badaniem ułatwiającym ocenę efektów zabiegów rewaskularyzacyjnych, szczególnie u osób z cukrzycą i przewlekłą chorobą nerek. Pozwala także na podjęcie decyzji o wykonaniu zabiegu w przypadku wątpliwego wyniku angio-CT.

Czytaj dalej »

Opatrunki lipidokoloidowe – nowatorska koncepcja leczenia szerokiego spektrum ran ostrych i przewlekłych

Pomimo rozwoju medycyny, postęp cywilizacyjny wpływa na wzrost częstości występowania ran przewlekłych. Rany te cechują się dużym zróżnicowaniem etiologicznym i złożonością obrazów klinicznych, co komplikuje proces terapii i obniża jej efektywność. Poznanie patofizjologii gojenia na poziomie molekularnym umożliwiło opracowanie obowiązującej koncepcji leczenia ran. Polega ona na optymalizacji warunków środowiskowych loży rany w celu podniesienia efektywności endogennych procesów naprawczych w każdej z faz gojenia. Podstawowym atrybutem takiej terapii jest stosowanie nowoczesnych, zaawansowanych technologicznie opatrunków. Celem niniejszego opracowania było usystematyzowanie aktualnej wiedzy dotyczącej specyfiki ran przewlekłych, procesu ich gojenia oraz aktualnych zaleceń terapeutycznych. Przedstawiono także charakterystykę nowatorskiej formuły opatrunków opartych na unikalnej technologii lipidokoloidowej.

Czytaj dalej »

Ocena właściwości fizykochemicznych nowoczesnych opatrunków stosowanych w leczeniu ran

W celach analitycznych przeprowadzono trzy doświadczenia mające na celu określenie właściwości pięciu opatrunków włókiennych dostępnych na rynku. Aby określić odczyn chemiczny każdej z próbek, dokonano pomiaru pH. W celu zbadania zdolności pochłaniających opatrunku przeprowadzono pomiar chłonności, a w celu oceny właściwości absorpcyjnych włókien – tzw. test flagi. Na podstawie dokonanych obserwacji i wyników można wskazać różnice w pięciu badanych opatrunkach. Pomiar pH wykazał, że opatrunki posiadają odczyn kwasowy, wahający się pomiędzy wartościami 4,4–6,4. W badaniu absorpcji dla każdego z opatrunków dokonano dziesięciu pomiarów, z których wyznaczono wartość średnią. Stwierdzono duże różnice pomiędzy poszczególnymi badanymi próbkami. Najwyższa wartość absorpcji wynosiła 2148%, a najniższa – 531,46%. Dysproporcje w każdym z opatrunków wykazał także tzw. test flagi, który obrazowo ukazuje właściwości pochłaniania i zatrzymywania roztworu w strukturze włókna.

Czytaj dalej »

Zastosowanie tlenu hiperbarycznego w leczeniu zespołu stopy cukrzycowej – doświadczenia własne

Wstęp Cukrzyca jest zaliczana do grupy najczęściej występujących chorób XX I wieku. Równie niebezpieczne jak samo schorzenie są jego powikłania. Jednym z nich jest zespół stopy cukrzycowej (ZSC), który występuje u około 12% osób chorych na cukrzycę. W 80% przypadków owrzodzenia w przebiegu ZSC przyczyniają się do amputacji. Leczenie schorzenia opiera się na połączeniu wielu rodzajów terapii. Najlepsze efekty dają metody standardowe, poszerzone o leczenie wspomagające. Hiperbaryczna terapia tlenowa (HBOT) jest ważnym uzupełnieniem chirurgicznego leczenia stopy cukrzycowej. Dzięki niej możliwe jest lepsze utlenowanie tkanek oraz ograniczenie infekcji poprzez bezpośrednie działanie toksyczne na bakterie beztlenowe, co w konsekwencji poprawia gojenie się owrzodzenia. Cel Celem pracy była ocena skuteczności leczenia zespołu stopy cukrzycowej z wykorzystaniem terapii tlenem hiperbarycznym. Materiał i metody Badaniami objęto 50 osób. Posłużono się metodą obserwacji naukowej i techniką obserwacji niestandaryzowanej, a narzędzie stanowił indywidualny arkusz danych pacjenta, w którym – obok pytań własnych – wykorzystano klasyfikację stopy cukrzycowej według Wagnera. Wyniki Spośród 50 przebadanych osób, poprawę zaobserwowano u 41 pacjentów (82%). Poprawa w skali Wagnera była zróżnicowana, najczęściej jednak dotyczyła jednego stopnia (26 osób, tj. 56%). Wnioski Stosowany w terapii tlen hiperbaryczny poprawia jakość leczenia. U pacjentów, u których zastosowano HBOT, uzyskano skuteczny efekt terapeutyczny.

Czytaj dalej »