Archiwa: Project

Noworodek z wyłonioną przetoką jelitową – opis przypadku

Opieka nad noworodkiem z przetoką jelitową wymaga podejmowania wielokierunkowych działań. Około 75% stomii u pacjentów poniżej 18. roku życia jest wyłanianych w grupie noworodków i niemowląt. Z powodu niejednokrotnie nakładających się innych chorób – wad serca czy niewydolności oddechowej – a także obecności niekorzystnych czynników, wzrasta ryzyko powikłań pooperacyjnych w postaci zaburzenia procesu gojenia się stomii i prawidłowego funkcjonowania układu pokarmowego. W niniejszej pracy przedstawiono opis przypadku noworodka z wyłonioną ileostomią, u którego proces terapeutyczny odbywał się bez powikłań, a podjęte działania były zgodne z obowiązującymi rekomendacjami.

Czytaj dalej »

Możliwości zastosowania niefarmakologicznych metod łagodzenia bólu u noworodków w pracy położnej i pielęgniarki

Pobyt noworodka w oddziale intensywnej terapii (OIT) wiąże się z licznymi bolesnymi procedurami medycznymi. Zgodnie z aktualną wiedzą, w postępowaniu przeciwbólowym w tej grupie pacjentów zaleca się stosowanie zarówno farmakologicznych, jak i niefarmakologicznych sposobów łagodzenia bólu. Do najważniejszych niefarmakologicznych metod należą: nieodżywcze ssanie smoczka, kangurowanie, facilitated tucking (FT), podawanie roztworu glukozy lub sacharozy oraz karmienie piersią. W zapobieganiu bólu u noworodków należy podkreślić szczególną rolę personelu pielęgniarskiego, który opiekuje się pacjentem w sposób ciągły oraz odpowiada za przebieg wielu procedur terapeutycznych i diagnostycznych. W niniejszej pracy przedstawiono niefarmakologiczne strategie łagodzenia bólu u noworodków. Omówiono poszczególne techniki, wskazania oraz przeciwwskazania do ich stosowania, a także uwzględniono ocenę ich skuteczności.

Czytaj dalej »

System infuzyjny – zamknięty czy otwarty?

O bezpiecznej terapii infuzyjnej powiedziano i napisano już wiele. Nadal jednak pozostają zagadnienia, odnośnie których pojawiają się wątpliwości. Należy pamiętać, że na bezpieczeństwo infuzji składa się cały system elementów pozwalających na prawidłowe postępowanie, które ma zapobiec jatrogennym zakażeniom. Myśląc o infuzji, ma się na myśli przede wszystkim aparat do przetoczeń i wybrany płyn infuzyjny, stanowiące dwa kluczowe elementy procesu. Ale już nawet w tym zakresie wiele wątpliwości wzbudza sposób postępowania z aparatem do przetoczeń. Czym jest otwarty i zamknięty system infuzji? Należy używać odpowietrznika aparatu czy nie? Czy ma to wpływ na bezpieczeństwo infuzji? Czy tą drogą można wprowadzić zakażenie? A jeśli konieczne jest odpowietrzenie opakowania? Bardzo wiele pytań, czy znamy na nie odpowiedzi? Niniejsza praca stanowi próbę odpowiedzi na pojawiające się wątpliwości oraz wskazania prawidłowej drogi postępowania, w oparciu o przegląd piśmiennictwa dotyczącego tej problematyki.

Czytaj dalej »

Wsparcie społeczne jako istotny modyfikator jakości życia pacjentów chorych na nowotwory w bezpośrednim okresie przedoperacyjnym – doświadczenia własne

Wstęp Wsparcie społeczne jest pojęciem bardzo trudnym do jednoznacznego zdefiniowania. Mimo wielu lat nie zostało ono precyzyjnie określone, nie ustalono także dokładnych mechanizmów jego działania. Cel Celem badania było określenie poziomu wsparcia społecznego w grupie chorych na nowotwory w bezpośrednim okresie przedoperacyjnym oraz zdefiniowanie jego wpływu na jakość życia badanych. Materiał i metody Badaniami objęto 101 osób z rozpoznaniem choroby nowotworowej, hospitalizowanych w okresie od listopada 2009 do czerwca 2010 roku w Oddziałach Okręgowego Szpitala Kolejowego w Lublinie: Chirurgicznym z Pododdziałem Laryngologicznym, Urologicznym i Ginekologicznym. W grupie badanej dominowały kobiety (57,43%). Średnia wieku wynosiła 67,61 roku. Narzędzie badawcze stanowił Kwestionariusz Wsparcia Społecznego Norbeck (NSSQ), umożliwiający wnikliwy opis źródeł wsparcia. Wnioski 1. W przeprowadzonym badaniu sieć wsparcia pacjentów onkologicznych była niewielka i składała się głownie z najbliższej rodziny oraz przyjaciół. 2. Najważniejszym źródłem wsparcia badanych była najbliższa rodzina. 3. Wsparcie społeczne odczuwane przez badane osoby było niższe niż w grupach porównawczych, co może być skutkiem ubogiej sieci kontaktów społecznych. 4. Wsparcie społeczne odczuwane przez badanych pozytywnie wpływało na poziom ich jakości życia. W badanym aspekcie głównym związkiem był związek pomiędzy poziomem wsparcia społecznego a funkcjonowaniem społecznym osób chorych.

Czytaj dalej »

Wybrane aspekty jakości życia chorych wentylowanych mechanicznie w warunkach domowych oraz ich opiekunów

Wentylacja mechaniczna w warunkach domowych jest coraz bardziej rozpowszechnioną formą leczenia przewlekłej niewydolności oddechowej o różnej etiologii. W porównaniu z innymi krajami europejskimi, w Polsce liczba chorych objętych tą formą terapii jest znacznie mniejsza. W Rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 22 listopada 2013 roku w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długoterminowej został zawarty pakiet świadczeń dla pacjentów wentylowanych mechanicznie w zakresie opieki zespołu medycznego, uzależniony od metody oraz czasu wentylacji. Pielęgnacja chorego wentylowanego mechanicznie w warunkach domowych stanowi duże wyzwanie dla współczesnego pielęgniarstwa. Olbrzymie znaczenie ma właściwe przygotowanie opiekunów do kompleksowej opieki w warunkach domowych. Określenie oczekiwań pacjentów i ich rodzin oraz ocena jakości życia nie tylko chorego, lecz także jego opiekunów wskazuje kierunki działań personelu medycznego w celu zapewnienia opieki na jak najwyższym poziomie. Celem przeprowadzonych badań była ocena wybranych aspektów jakości życia chorych wentylowanych w warunkach domowych oraz ich opiekunów. Pytania badawcze dotyczyły: objawów dominujących u chorych wentylowanych, poziomu samodzielności w czynnościach podstawowych dnia codziennego, poziomu edukacji rodziny opiekującej się chorym, występowania objawów wypalenia i depresji. Najczęstszymi uczuciami, jakie towarzyszyły pacjentom na wiadomość o konieczności prowadzenia wentylacji domowej, były: strach, żal, niepewność i niepokój. Poziom edukacji opiekunów był zadowalający, jednak na podstawie ankiety można stwierdzić, że pewne treści wymagają uzupełnienia. Koniecznym wydaje się wprowadzenie jednolitego programu edukacyjnego dla opiekunów, co pozwoli podnieść jakość opieki nad chorymi wentylowanymi. Na podstawie przeprowadzonej ankiety można stwierdzić, ze opiekunowie osób wentylowanych posiadają za małą wiedzę odnośnie postępowania w sytuacjach nagłych i problemowych.

Czytaj dalej »

Study of risk factors in patients where pectoralis major flap was used in head and neck onco-reconstruction

Introduction The pectoralis major myocutaneous (PMMC) flap is a workhorse flap used in non-microvascular centers, as well as in patients who underwent a salvage procedure resulting in free flap loss. The complication rates documented in literature are wide, between 13% and 60% and risk factors are multiple. Materials and methods We performed a retrospective study of 111 patients where the PMMC flap was used for reconstruction of patients suffering from head and neck cancers. The risk factors were documented and complications were grouped into four groups: group A with all complications, group B with flap-related complications, group C with major complications, group D with minor complications and group E with non-flap related complications. The association between risk factors and complications was calculated with the use of the chi-squared test and t-test for equality of means. Risk was calculated with the odds ratio. Results Tobacco use was statistically significant in groups A, B, C and E at p

Czytaj dalej »

Wrodzona przepuklina przeponowa u noworodka. Zasady postępowania pielęgnacyjnego w okresie okołooperacyjnym

Wrodzona przepuklina przeponowa jest jedną z najcięższych wad okresu noworodkowego, rozpoznawaną we wczesnym okresie ciąży. Obecnie, dzięki postępowi medycyny – a zwłaszcza medycyny prenatalnej – wyniki jej leczenia uległy poprawie. Wczesny okres rozpoznania ma pozytywny wpływ na rokowanie. Przepuklinę przeponową leczy się w wysokospecjalistycznych ośrodkach, w oddziałach intensywnej terapii z zapleczem chirurgicznym. Na przestrzeni lat zmieniło się podejście do terapii tej wady w okresie poporodowym. Korekcji chirurgicznej nie traktuje się już jako wymaganej bezwzględnie ze wskazań życiowych. Dziecko jest przygotowywane do operacji, którą przeprowadza się po wyrównaniu niewydolności oddechowej i krążeniowej w oddziale intensywnej opieki pediatrycznej. Wyrównanie hemodynamiczne noworodka przed przystąpieniem do chirurgicznej korekty wrodzonej przepukliny przeponowej skutkuje krótszym oczekiwaniem na zabieg, szybszym jego przebiegiem, możliwością przeprowadzenia operacji jednoetapowo (z zamknięciem powłok skórnych, co jest możliwe dzięki mniejszemu obrzękowi narządów trzewnych), a dodatkowo skraca okres wspomagania oddechowego po zabiegu. Podczas całego okołooperacyjnego procesu leczenia u noworodka z wrodzoną przepukliną przeponową znaczący wpływ na powodzenie terapii ma personel pielęgniarski oddziałów intensywnej opieki pediatrycznej. Duża wiedza, odpowiedzialność i profesjonalizm pielęgniarek wpływają na końcowy, pozytywny wynik terapii. Wrodzona przepuklina przeponowa w okresie rozwoju prenatalnego oddziałuje na rozwój płuc płodu, co w konsekwencji prowadzi do hipoplastycznego płuca i ciężkiej niewydolności oddechowej. Celem niniejszej pracy było przedstawienie problemów pielęgnacyjnych występujących u dzieci z tą wadą oraz poszerzenie wiedzy na temat wrodzonej przepukliny przeponowej, jej patomorfologii i patofizjologii, a także leczenia i pielęgnowania noworodków w okresie okołooperacyjnym. Wykorzystano najnowsze doniesienia literatury polskiej i zagranicznej oraz przeanalizowano standardy postępowania pielęgniarskiego w terapii dzieci z wrodzoną przepukliną przeponową (na podstawie doświadczeń Kliniki Anestezjologii, Intensywnej Terapii i Opieki Pooperacyjnej oraz Kliniki Chirurgii Pediatrycznej Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego).

Czytaj dalej »

Metody oceny ryzyka zgonu pacjenta ciężko oparzonego

Ocena ryzyka zgonu pacjenta oparzonego jest od lat jednym z podstawowych wyzwań w kombustiologii. Temat ten od ponad 50 lat jest poruszany w literaturze światowej, co pośrednio dowodzi trudności w aspekcie braku wystarczająco zadowalającej oceny. Dostępna literatura potwierdza kliniczne zastosowanie różnych skal – zarówno w ocenie pojedynczych przypadków, jak i przy opracowaniu danych epidemiologicznych dotyczących danej populacji czy opisywanej grupy badanej. Na przestrzeni ostatnich lat, w czasie których doszło do najbardziej dynamicznego rozwoju protokołów postępowania i metod leczenia oparzeń, powstawało wiele klasyfikacji, pozwalających na ocenę ryzyka zgonu pacjenta. W dostępnej obecnie literaturze wyróżnionych i podlegających ocenie spośród nich jest zazwyczaj od 5 do 6 skal, takich jak: skala ABSI, Baux oraz Baux z modyfikacją Oslera, skala Ryan, skala BOBI, skala FLAME, a także skale stosowane nie tylko w oparzeniach – takie jak APACHE II oraz III. Duża liczba klasyfikacji jest jednocześnie dowodem na brak jednej skutecznej metody, co podkreśla stopień złożoności tematu. Należy jednocześnie pamiętać, że rozmaite wskaźniki, skale i indeksy rokownicze są tylko oceną pomocniczą, a indywidualizacja postępowania pozostaje najważniejszą zasadą leczenia.

Czytaj dalej »

Osteogeneza dystrakcyjna i rekonstrukcja implantoprotetyczna przedniego odcinka żuchwy po usunięciu olbrzymiokomórkowej zmiany wewnątrzkostnej – opis przypadku

W niniejszej pracy zaprezentowano rzadki przypadek zaawansowanej rekonstrukcji odcinka przedniego żuchwy z zastosowaniem dystraktora wewnątrzustnego, wspomaganej użyciem przeszczepu kości autogennej. Ponadto zęby w odcinku przednim odtworzono przy pomocy czterech wszczepów śródkostnych i stałej konstrukcji protetycznej opartej na nich. Młoda pacjentka została poddana zabiegowi po pięciu latach od radykalnego usunięcia olbrzymiokomórkowej zmiany wewnątrzkostnej. Wykonano wtedy odcinkową resekcję brzeżną, połączoną z ekstrakcją siekaczy i kłów dolnych.

Czytaj dalej »

Wpływ dożylnych płynów infuzyjnych na równowagę kwasowo-zasadową ustroju

Dożylna podaż płynów infuzyjnych jest interwencją medyczną stosowaną w codziennej praktyce klinicznej. Dlatego też niezmiernie istotna jest wiedza na temat składu elektrolitowego oraz wartości różnicy stężeń silnych jonów (SID) płynów infuzyjnych w aspekcie zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej (RKZ ). Interpretacja zaburzeń RKZ w oparciu o fizykochemiczną metodę Stewarta pozwala poznać ich rzeczywistą przyczynę i opiera się na analizie trzech zmiennych niezależnych: różnicy silnych jonów (głównie sodu i chloru), stężeniu słabych kwasów (Atot, głównie albumin i fosforanów) oraz prężności dwutlenku węgla (pCO2). Tylko zmiana w zakresie jednej lub kilku zmiennych niezależnych przyczynia się do zmiany stopnia dysocjacji wody, a więc zmiany w stężeniu H+ i w konsekwencji zmiany wartości pH osocza. Wartość SID, która dotyczy także płynów przetaczanych chorym, wpływa na różnicę silnych jonów osocza i przez to kształtuje stan RKZ . Zależnie od składu elektrolitowego płyny infuzyjne mogą obniżać, zwiększać lub pozostawiać bez zmian wartość osoczowego pH. Z zasady płyny infuzyjne, których SID jest większa od wartości HCO3 osocza pacjenta, powodują zasadowicę, gdy SID jest mniejsza od HCO3 – kwasicę, natomiast gdy SID jest równa stężeniu HCO3, pH pozostaje bez zmian, niezależnie od stopnia rozcieńczenia krwi. W czasie podaży płynów różnica silnych jonów osocza ulega redukcji, zbliżając się do SID przetaczanego płynu, co równocześnie jest równoważone przez poinfuzyjny spadek stężenia albumin (Atot). W celu uniknięcia zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej w trakcie infuzji płynów należy podawać te, których różnica silnych jonów jest większa od 0 i mniejsza od SID osocza. Najbardziej polecane są płyny, których SID zbliża się do aktualnego osoczowego stężenia HCO3 – roztwory tzw. zbilansowane. W niniejszym artykule podsumowano wiedzę dotyczącą wpływu krystaloidów i koloidów na RKZ.

Czytaj dalej »

Program progresywnej mobilizacji pacjenta przebywającego w oddziale intensywnej terapii

W niniejszej pracy omówiono, jak ważną rolę odgrywa mobilność chorego oraz program wczesnego uruchamiania w pięciu krokach przeprowadzany w oddziale intensywnej terapii (OIT), a także w jaki sposób poprawia się jakość życia pacjenta OIT, który został odpowiednio wcześnie uruchomiony.

Czytaj dalej »

Peripheral giant cell granuloma with an atypical location – a case report

The Authors would like to present a case of an atypical, non-alveolar location of peripheral giant cell granuloma and its short characterization based on literature. A slowly growing nodule in the soft tissues of the cheek has been confirmed with a biopsy under the control of an ultrasound scanner. The change was enucleated from intraoral access. The final histopathological examination was consistent with the biopsy result.

Czytaj dalej »

Wykorzystanie uszypułowanego płata promieniowego w celu rekonstrukcji tkanek w obrębie kończyny górnej po resekcji zmian nowotworowych. Doświadczenia własne

Po rozległych operacjach resekcyjnych należy wybrać najodpowiedniejszą rekonstrukcyjną metodę operacyjną. Podstawowe techniki obejmują fundamenty drabiny rekonstrukcyjnej, tj. bezpośrednie zamknięcie rany i plastykę miejscową, które w większości przypadków są niewystarczające w celu zaopatrzenia złożonych ubytków tkankowych z zachowaniem funkcji kończyny. Chirurgia rekonstrukcyjna daje możliwość zaopatrywania takich ubytków płatami uszypułowanymi oraz wolnymi. Dzięki rozwojowi mikrochirurgii zastosowanie wolnych płatów tkankowych stało się podstawową metodą wykorzystywaną do zamknięcia ubytków w zakresie kończyny górnej. Wybór płatów uszypułowanych może być rozważany w szczególnych przypadkach, takich jak: dyskwalifikacja z zabiegu mikrochirurgicznego, choroby dodatkowe, podeszły wiek oraz istniejąca patologia naczyniowa. Choć wiele rodzajów płatów lokalnych w oparciu o główne tętnice przedramienia i ich gałęzie zostało opisanych przez licznych autorów, nadal najwszechstronniejszym i najczęściej używanym płatem uszypułowanym jest płat promieniowy. Celem niniejszej pracy było przedstawienie możliwości rekonstrukcji tkanek po usunięciu guzów nowotworowych w obrębie kończyny górnej z zastosowaniem uszypułowanego płata promieniowego w oparciu o własne doświadczenia.

Czytaj dalej »

Program higieny jamy ustnej jako profilaktyka zapalenia płuc u chorych wentylowanych mechanicznie

Flora jamy ustnej oraz płytki nazębnej jest złożona, zawiera bakterie Gram-dodatnie, Gram-ujemne oraz grzyby. Patogeny te, przeniesione do układu oddechowego, mogą być przyczyną zapalenia płuc u chorych wentylowanych mechanicznie. Celem niniejszej pracy było przedstawienie aktualnych zasad pielęgnacji jamy ustnej u pacjentów zaintubowanych i poddanych wentylacji respiratorem.

Czytaj dalej »

Siatki syntetyczne w chirurgii piersi – czy mogą być rozwiązaniem alternatywnym dla siatek biologicznych? Podsumowanie aktualnego stanu wiedzy

Wykorzystywanie siatek biologicznych oraz syntetycznych w zabiegach z zakresu chirurgii piersi staje się coraz bardziej popularne. Wskazania do ich zastosowania są znane, jednak różnice, związane z ostatecznym efektem operacji, zachęcają do przeanalizowania wyników, by dobrać najodpowiedniejszy typ. W niniejszej pracy przedstawiono dane dotyczące powikłań, uzyskiwanych efektów estetycznych i kosztów operacji piersi z użyciem siatek syntetycznych. Dodatkowo porównano wyniki użycia siatek biologicznych i syntetycznych, a także spróbowano odpowiedzieć na pytanie, czy siatki syntetyczne mogą stanowić korzystną alternatywę dla biologicznych. Do znalezienia odpowiednich artykułów posłużono się bazami danych PubMed i Medline, kolejno zastosowano następujące słowa kluczowe: „reconstructive breast surgery”, „acellular dermal matrix”, „synthetic surgical mesh”, „breast implant”, „cost”. Uzyskane wyniki dotyczące powikłań, efektów estetycznych, kosztów i specjalnych czynników ryzyka poszczególnych rodzajów siatek pozwalają stwierdzić, że siatki syntetyczne stanowią istotną i tańszą alternatywę do stosowanych wcześniej w chirurgii piersi siatek biologicznych. Wiążą się jednak z większym ryzykiem przykurczu torebkowego, a mniejszym rozwinięcia infekcji po operacji. Analizowane wyniki wskazują także na korzystniejsze efekty zastosowania siatek biologicznych w przypadku pacjentek wcześniej napromienianych i grubości płata mającego pokryć ekspander/implant mniejszej niż 8 mm. Ograniczenia tej pracy polegały na małej dostępności wyników związanych z zastosowaniem siatek syntetycznych, a także różnych kryteriów na podstawie których włączano pacjentki do badań, technik operacyjnych oraz niejednakowych implantów i ekspanderów piersi stosowanych łącznie z siatkami, dlatego wymagane są dalsze prospektywne, długoterminowe badania obejmujące dużą grupę kobiet przy wystandaryzowanych kryteriach włączających.

Czytaj dalej »

Przykłady klinicznego wykorzystania tętnicy skroniowej powierzchownej

Tętnica powierzchowna skroniowa (STA) jest jedną z gałęzi końcowych tętnicy szyjnej zewnętrznej; zaopatruje skórę i mięśnie zlokalizowane na skórze głowy oraz bocznej powierzchnitwarzy, ślinianki przyusznej oraz stawu skroniowo-żuchwowego. Ważnym klinicznym aspektem unaczynienia przez STA jest możliwość przeprowadzenia rozmaitych procedur rekonstrukcyjnych opartych na płatach skroniowo-ciemieniowych, ciemieniowo-potylicznych, czołowych i z okolicy przedusznej. Różne płaty oparte na tętnicy powierzchownej skroniowej są używane do rekonstrukcji ubytków tkanek głowy lub w rekonstrukcji małżowiny usznej w mikrocji. Tętnica sama w sobie może być również źródłem unaczynienia dla mikrochirurgicznych wolnych płatów wskazanych do zamknięcia pourazowych lub poresekcyjnych ubytków. Właściwe zaplanowanie operacji rekonstrukcyjnej jest podstawowym krokiem do uzyskania zadowalającego efektu. Znajomość anatomii, topografii, angiosomów, płatów i procedur mikrochirurgicznych jest niezbędna w celu wykonywania właściwych procedur rekonstrukcyjnych i estetycznych. W niniejszym artykule opisano różne rodzaje rekonstrukcji chirurgicznych opartych na STA.

Czytaj dalej »

Patogeny alarmowe oddziałów intensywnej terapii

Szczepy wielolekooporne zaliczane do grupy patogenów alarmowych są przyczyną wielu ciężkich i trudnych do leczenia infekcji, które znacznie zwiększają zachorowalność i śmiertelność wśród pacjentów oddziałów intensywnej terapii (OIT). Inwazyjne procedury oraz wysokie zużycie antybiotyków u osób krytycznie chorych wpływają na ryzyko rozprzestrzeniania się tych mikroorganizmów w oddziale. W pracy omówiono najważniejsze patogeny szpitalne, takie jak: wielolekooporne Acinetobacter baumannii i Pseudomonas aeruginosa, pałeczki Enterobacteriaceae wytwarzające beta-laktamazy o rozszerzonym spektrum lub karbapenemazy, oporne na metycylinę Staphylococcus aureus, oporne na wankomycynę Enterococcus spp. i Clostridium difficile.

Czytaj dalej »

Resuscytacja płynowa we wstrząsie oparzeniowym z punktu widzenia procedur pielęgniarskich

Procedury pielęgniarskie w leczeniu oparzeń nie zajmują zbyt wiele miejsca w polskiej literaturze medycznej. Nieliczne opracowania dotyczą postępowania w zakresie pierwszej pomocy i w oparzeniach powierzchownych. W niniejszej pracy podjęto próbę przedstawienia procedur w leczeniu chirurgicznym, we wczesnym okresie, w pierwszym i drugim dniu po oparzeniu. Celem opracowania było przedstawienie i omówienie stosowanych procedur pielęgniarskich resuscytacji płynowej we wstrząsie oparzeniowym. Doświadczenia leczenia wstrząsu oparto na materiale oparzonych leczonych we Wschodnim Centrum Leczenia Oparzeń w latach 2009–2017. Wykorzystano również dane z najnowszych i wiarygodnych doniesień naukowych. Pielęgniarskie procedury monitorowania resuscytacji płynowej we wstrząsie oparzeniowym stanowią opracowanie zgodne z EBP dostępne w innych, nielicznych krajach. Mogą one zostać z powodzeniem zastosowane w polskich warunkach. Przedstawione procedury resuscytacji płynowej dla personelu pielęgniarskiego są dostosowane do potrzeb leczenia wstrząsu oparzeniowego i umożliwiają wykonanie zabiegu.

Czytaj dalej »

Czy możliwa jest minimalizacja ryzyka zakażeń u pacjentów krytycznie chorych?

Pomimo ogromnego postępu medycyny, problem zakażeń szpitalnych (HAI) nadal dotyczy placówek medycznych na całym świecie. HAI są jedną z głównych przyczyn współczesnych chorób zakaźnych. Przyczyniają się do pogorszenia stanu zdrowia pacjenta, wydłużenia hospitalizacji oraz zwiększenia kosztów leczenia. Celem pracy było omówienie wybranych typów HAI u pacjentów krytycznie chorych oraz próba odpowiedzi na pytanie jak zminimalizować ryzyko zakażeń w tej grupie i czy w ogóle jest to możliwe. Ze względu na obszerność tematu omówiono wybrane zagadnienia: higiena rąk i środki ochrony osobistej, zakażenia związane z cewnikiem w żyle centralnej, pielęgnacja skóry narażonej na działanie wilgoci, zapalenie płuc związane z intubacją i wentylacją mechaniczną, zakażenie układu moczowego oraz zakażenie miejsca operowanego. Znajomość i przestrzeganie standardów medycznych oraz procedur postępowania w zakresie profilaktyki HAI w znacznym stopniu przyczynia się do zmniejszenia ilości zakażeń. Ważna jest także systematyczna edukacja personelu medycznego oraz współpraca i nadzór zespołów ds. kontroli zakażeń szpitalnych.

Czytaj dalej »

Propozycja procedur pielęgniarskich oceny głębokości oparzenia, stosowanych w wycięciu martwicy w okresie wstrząsu

Standardem postępowania w leczeniu głębokich oparzeń jest wczesne usunięcie martwicy oraz pokrycie ran przeszczepami skóry. Z tego względu szybka i dokładna ocena głębokości oparzenia jest priorytetem. Wyniki leczenia pacjentów zależą od składu zespołu pracującego w centrum oparzeniowym oraz od ścisłej współpracy między jego członkami. Personel pielęgniarski odgrywa kluczową rolę w procesie terapii chorych oparzonych. Celem pracy jest przedstawienie pielęgniarskich procedur diagnostycznych dotyczących pomiaru głębokości oparzenia, które to decyduje o wskazaniach do wycięcia oraz o wyborze techniki wycięcia. Doświadczenia dotyczące diagnostyki głębokości oparzeń i wycinania martwicy oparto na materiale oparzonych, leczonych we Wschodnim Centrum Leczenia Oparzeń i Chirurgii Rekonstrukcyjnej w Łęcznej w latach 2009–2017. Wykorzystano również dane z najnowszych i wiarygodnych doniesień naukowych. Metodyka stworzenia procedur wiąże się z zasadami EBP i pracy zespołowej. Utworzono procedurę diagnostyczną oceny głębokości oparzenia opartą na wyglądzie rany, mechanizmie urazu i ocenie bólu. Drugą procedurę oparto na badaniu przepływu w okolicy oparzonej z wykorzystaniem aparatu laser Doppler. Przedstawiono przykłady jej stosowania. Zaprezentowane procedury diagnostyczne dotyczące głębokości oparzenia są nieinwazyjne, opierają się na doświadczeniu wielu autorów oraz na obowiązującej współcześnie wiedzy (EBP). Z zachowaniem niektórych zastrzeżeń, z powodzeniem mogą być one stosowane jako procedury pielęgniarskie.

Czytaj dalej »

Bezdechy noworodków

Bezdechy są jedną z najczęstszych patologii występujących u przedwcześnie urodzonego dziecka. Definiowane są jako przerwy w spontanicznej czynności oddechowej na co najmniej 20 sekund, połączone z bradykardią (

Czytaj dalej »

Powikłania po rekonstrukcji piersi: problem zakażeń i strategii prewencyjnej – przegląd literaturowy

W niniejszej pracy przedstawiono dane dotyczące powikłań po rekonstrukcji piersi. Manuskrypt ma na celu usystematyzowanie wyników badań z ostatnich lat wraz z aspektami, takimi jak: częstotliwość występowania powikłań oraz ich rodzaj, czynniki predysponujące, a także możliwości profilaktyki. Przeanalizowano dane literaturowe z ogólnie dostępnych artykułów z okresu ostatnich pięciu lat, ze szczególnym uwzględnieniem zakażeń. Do ich znalezienia posłużono się następującymi bazami danych: PubMed, Medline i Scopus, a do wyszukania zastosowano następujące słowa kluczowe: rekonstrukcja piersi/mastektomia, powikłania/ powikłania pooperacyjne, komplikacje, infekcje, czynniki ryzyka, epidemiologia, prewencja. Uzyskano wyniki dotyczące: częstotliwości występowania powikłań, czynników predysponujących i metod prewencyjnych. Do najczęściej występujących powikłań po rekonstrukcji piersi zalicza się: obrzęk, wysięk, krwiaki, problemy z gojeniem ran oraz infekcje. Najpopularniejszymi czynnikami predysponującymi do ich rozwoju są: otyłość, palenie, cukrzyca i zaburzenia w tkance skórnej. Zakłada się, że infekcja jest głównym czynnikiem prowadzącym do utraty implantu i/lub przeszczepu. Do najczęściej izolowanych szczepów bakteryjnych zalicza się: Staphylococcus aureus, Pseudomonas aeruginosa, Staphylococcus epidermidis. Stwierdza się, że infekcje wczesne i późne mają różny profil mikrobiologiczny. Dane dostępne w literaturze są niejednoznaczne. Zauważono, że leczenie konwencjonalne, według trendów instytucjonalnych, może przyczynić się do powikłań, dlatego wydaje się zasadne wprowadzenie zewnętrznych (odgórnych) wytycznych postępowania. Zakłada się, że należy postawić większy nacisk na profilaktykę w celu maksymalnego zminimalizowania ryzyka powikłań.

Czytaj dalej »

Higiena ciała pacjenta – punkty krytyczne

Pacjent unieruchomiony jest narażony na liczne powikłania i zdarzenia niepożądane. Utrzymanie prawidłowej higieny ciała chorego unieruchomionego to codzienne zadanie zespołu pielęgniarskiego, a jednocześnie trudna i złożona procedura, którą należy przeprowadzać zgodnie z przyjętą kolejnością czynności mycia określonych części ciała oraz z wykorzystaniem bezpiecznych akcesoriów do toalety ciała (w tym misek). Szereg opublikowanych badań dokumentuje związek pomiędzy stosowaniem tradycyjnych misek do mycia pacjenta a przenoszeniem na niego patogenów. Środowisko szpitalne jest uznanym rezerwuarem drobnoustrojów odpowiedzialnych za zakażenia szpitalne (HAI), w tym patogenów wieloopornych. Podczas jednej z obserwacji w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie przebadano mikrobiologicznie 1103 miski z 88 szpitali. Badanie wykazało, że 62,2% zbadanych misek było skażonych patogenami wywołującymi HAI. Gotowe pakiety ręczników do mycia, nawilżania i ochrony skóry to propozycja nowego standardu pielęgnacji skóry pacjentów unieruchomionych, zapewniającego osobom chorym komfort, czystość i ochronę – zarówno podczas codziennej toalety porannej, jak i w przypadku okresowych zanieczyszczeń.

Czytaj dalej »

XVI zjazd Polskiego Towarzystwa Chirurgii Plastycznej, Rekonstrukcyjnej i Estetycznej

Czytaj dalej »