Archiwa: Project

Ocena wiedzy Polaków na temat antybiotykoterapii

Antybiotyki i chemioterapeutyki są substancjami, które umożliwiają leczenie zakażeń o etiologii bakteryjnej i grzybiczej. Stosowane są powszechnie w codziennej praktyce lekarskiej, lecz wiedza społeczeństwa na ich temat jest zróżnicowana. Nie każdy zdaje sobie sprawę z błędów popełnianych podczas antybiotykoterapii, które mogą mieć wpływ na rosnącą antybiotykooporność wśród bakterii oraz zmniejszać skuteczność leczenia. Celem pracy była ocena stanu wiedzy Polaków na temat antybiotykoterapii. Materiał i metody Dane uzyskano z badania ankietowego przeprowadzonego online w okresie od listopada 2019 do lutego 2020 roku. Badanie ankietowe składało się z formularza zawierającego 29 pytań, w tym 28 jednokrotnego oraz 1 wielokrotnego wyboru. Wyniki W badaniu ankietowym wzięło udział 218 osób, kobiety stanowiły 82,6%. Najliczniej reprezentowaną grupą wiekową przez respondentów była grupa w przedziale 21–30 lat (75,7%). Problematyka poruszana podczas badania ankietowego zawierała się m.in. w pytaniach dotyczących: częstości stosowania antybiotyku, pozyskiwania wiedzy na temat antybiotykoterapii, przepisywania leku na żądanie, znajomości terminu „antybiotykooporność”, zasadności stosowania tej grupy leków. Zebrane informacje pozwoliły sformułować wnioski dotyczące świadomości populacji związanej ze stosowaniem leków bakteriobójczych i bakteriostatycznych. Wnioski Wiedza społeczeństwa na temat antybiotykoterapii jest heterogenna. W badaniu uwidoczniono wiele przyczyn, które mogą prowadzić do rosnącej antybiotykooporności. Nieprawidłowe stosowanie, pomijanie ulotki informacyjnej czy brak jasnych zaleceń lekarskich to przykłady problemów wiążących się z prowadzeniem prawidłowej antybiotykoterapii. Cześć społeczeństwa nie zna terminu antybiotykooporność i nie zdaje sobie sprawy z możliwego zagrożenia. Problemem jest także wyrzucanie przeterminowanych leków do odpadów komunalnych, co prowadzi do skażenia środowiska i nabywania przez bakterie mechanizmów oporności.

Czytaj dalej »

Zastosowanie szybkiego testu antygenowego do diagnostyki COVID-19 w porównaniu z molekularnym testem RT-PCR

Pandemia COVID-19 rozprzestrzenia się na całym świecie. Dlatego też istnieje pilna potrzeba posiadania szybkich, prostych i dokładnych testów do diagnozowania zakażenia koronawirusem SARS-CoV-2. Celem pracy była ocena szybkiego testu antygenowego do diagnostyki COVID-19 firmy BioMaxima, w porównaniu z testem molekularnym SARS-CoV-2 Real Time PCR LAB-KIT™. Oceny testu dokonano na podstawie 480 próbek wymazów z jamy nosowo-gardłowej, pobranych od pacjentów z objawami COVID-19 oraz od osób z kontaktu z osobą zakażoną, ale bez objawów zakażenia. Pozytywne wyniki testu antygenowego uzyskano u 205 badanych pacjentów, a testu molekularnego u 213 osób. Wyniki negatywne testu antygenowego otrzymano u 275 osób, a molekularnego u 267. Powyższe wyniki pozwoliły na wyliczenie czułości diagnostycznej, która wyniosła 93,43% (95% CI: 91,61%~97,19%) i swoistości diagnostycznej – 97,75% (95% CI: 93,74%~98,92%). Wysokie wartości czułości i swoistości, przebieg krzywej ROC oraz wysoki współczynnik korelacji R=0,9158 przy p

Czytaj dalej »

Trudno gojące się owrzodzenie błony śluzowej jamy ustnej u pacjenta po przeszczepieniu nerki allogenicznej. Opis przypadku. Retrospekcja

Pacjenci z przewlekłą schyłkową niewydolnością nerek często są leczeni poprzez przeszczepienie narządu, z następowym długotrwałym przyjmowaniem leków immunosupresyjnych. Chorzy poddawani powyższej terapii narażeni są na częstsze występowanie zmian patologicznych w obrębie błony śluzowej jamy ustnej oraz zwiększoną podatność na zakażenia, w tym wirusami onkogennymi. W zaprezentowanym przypadku 65-letni pacjent po transplantacji nerki allogenicznej zgłosił się w celu ekstrakcji zębów 22 i 23, znajdujących się w bezpośrednim sąsiedztwie owrzodzenia dziąsła i błony śluzowej. Długotrwale utrzymujące się owrzodzenie nie poddawało się leczeniu doustną antybiotykoterapią. Zmiana uległa wygojeniu po dożylnym podaniu antybiotyku i chemioterapeutyku. U pacjentów poddawanych terapii immunosupresyjnej wskazana jest szczególna czujność onkologiczna oraz indywidualizacja metod leczenia stomatologicznego. Celem pracy było dokonanie analizy ryzyka onkogennego u pacjenta przewlekle leczonego immunosupresją w przypadku niegojącego się owrzodzenia.

Czytaj dalej »

Torbiel samotna żuchwy – opis przypadku

W niniejszej pracy przedstawiono przypadek torbieli samotnej żuchwy u 12-letniego pacjenta. Torbiel o typowym położeniu została wykryta przypadkowo podczas wizyty w Poradni Ortodontycznej. Ze względu na wiek pacjenta wykonano rewizję okolicy objętej zmianą w znieczuleniu ogólnym dotchawiczym. W jamie kostnej znajdowała się skrzepnięta krew oraz na obwodzie jamy niewielka ilość tkanki miękkiej o konsystencji przypominającej tkankę łączną. Ubytek kostny wypełniono materiałem autogennym. Badanie histopatologiczne bioptatu oraz obraz kliniczny potwierdziły obecność torbieli samotnej.

Czytaj dalej »

Kliniczne zastosowanie diagnostyki rezonansu magnetycznego w operacjach BCC przyśrodkowego kąta oka – opis przypadku

Basal cell carcinoma (BCC) is the most common malignant skin neoplasm. Imaging modalities, such as ultrasound and contrast-enhanced magnetic resonance imaging are valuable in diagnosing and staging BCC. This case report aims to demonstrate contrast-enhanced magnetic resonance imaging features in the pre-operative assessment of BCC infiltrate tissues in the medial periorbital area. MRI results are presented alongside intraoperative assessment and histopathology examination results.

Czytaj dalej »

Nowoczesne testy koagulologiczne i wpływ hemodylucji na procedury mikrochirurgiczne

Sukces operacji mikrochirurgicznych przeprowadzanych z wykorzystaniem wolnych płatów tkankowych zależy od wielu czynników. Zapewnienie optymalnego przepływu naczyniowego w okresie pooperacyjnym decyduje często o końcowym efekcie zabiegu. Chirurgiczny uraz naczynia, indukując kaskadę krzepnięcia, doprowadza do powstania skrzepliny w miejscu zespolenia. Zastosowanie monitorowania ukrwienia płata wraz z oceną układu krzepnięcia pozwala zminimalizować ryzyko niepowodzenia oraz umożliwia szybkie podjęcie ewentualnej decyzji operacyjnej. Obecnie brak jest ustandaryzowanych metod postępowania farmakologicznego dotyczącego profilaktyki przeciwzakrzepowej w mikrochirurgii. W ośrodkach lubelskich chorzy poddawani operacjom mikrochirurgicznym otrzymują w okresie okołooperacyjnym profilaktykę przeciwzakrzepową opartą m.in. na preparatach heparyny (UFH, LMWH). W związku z tym postanowiono poddać ocenie stan układu krzepnięcia za pomocą nowoczesnych testów koagulologicznych w warunkach hemodylucji i przy zastosowaniu preparatów heparyn. W przeprowadzonym badaniu własnym, opartym na analizie tromboelastometrii oraz agregometrii przepływowej, uzyskano wyniki wskazujące, iż rozcieńczenie krwi in vitro zbilansowanymi płynami infuzyjnymi w stopniu 20–25% nie wpływa na pogorszenie parametrów krzepnięcia i formowania skrzepu. Rozcieńczenia w przedziale 30–35% powodują wyraźne zaburzenia pod postacią wydłużenia czasu okluzji w agregometrii oraz wydłużenia czasu krzepnięcia i czasu formowania skrzepu w tromboelastografii, a jednocześnie pogorszeniu ulega stabilność skrzepu. Obserwowana w tym zakresie rozcieńczeń koagulopatia nie znajduje jeszcze odwzorowania w wynikach badania standardowego układu krzepnięcia, lecz w tromboelastografii i agregometrii. Hemodylucja przekraczająca 40% wydatnie zaburza proces krzepnięcia oraz indukuje koagulopatię pogłębianą przez specyficzne działanie koloidów. Nowoczesne testy koagulologiczne, w tym agregometria i tromboelastografia, w porównaniu do standardowych badań układu krzepnięcia, są badaniami czulszymi, szybszymi i bardziej kompleksowymi, dzięki czemu znajdują coraz szersze zastosowanie w warunkach klinicznych.

Czytaj dalej »

Wycięcie kikuta pęcherzyka żółciowego – rana zagojona częściowo przez ziarninowanie przy akceptowalnym efekcie kosmetycznym blizny. Opis przypadku

Częściowa resekcja pęcherzyka żółciowego (SC) to metoda leczenia stosowana w przypadku tzw. trudnej cholecystektomii. Pozwala minimalizować ryzyko uszkodzenia dróg żółciowych, w przypadku gdy z powodu dużego nacieku zapalnego niemożliwe jest bezpieczne wypreparowanie struktur w obrębie trójkąta Calota. SC jest jednak metodą obarczoną większym ryzykiem przecieku żółci, pozostawienia kamienia w kikucie pęcherzyka lub przesunięcia złogów do światła przewodu żółciowego wspólnego (PŻW) w porównaniu do całkowitej cholecystektomii. W pracy zaprezentowano przypadek 53-letniego mężczyzny, u którego wykonano SC z powodu znacznego nacieku zapalnego w okolicy kieszonki Hartmanna w przebiegu ostrego zapalenia pęcherzyka żółciowego. W przebiegu pooperacyjnym – z uwagi na przeciek żółci – wykonano ECPW z protezowaniem dróg żółciowych, a następnie pacjenta reoperowano, wycinając zapalnie zmieniony kikut pęcherzyka z zalegającym złogiem. Z powodu infekcji w ranie pooperacyjnej, z górnego i dolnego bieguna rany usunięto szwy i pozostawiono do gojenia przez ziarninowanie. Dzięki pozostawieniu szwów w centralnej części rany uzyskany efekt kosmetyczny gojenia jest zadowalający.

Czytaj dalej »

Właściwości i zalecenia stosowania opatrunków zawierających srebro

Niniejsze opracowanie stanowi zbiór wiadomości dotyczących właściwości różnych form srebra stosowanych w leczeniu ran oraz opatrunków i preparatów zawierających srebro. Dobierając leczenie miejscowe zakażonej rany niegojącej się zawsze należy brać pod uwagę sposób działania opatrunków oraz właściwości stosowanych w praktyce związków srebra. Celem niniejszego dokumentu jest usystematyzowanie wiedzy na temat srebra, w celu ułatwienia podejmowania decyzji terapeutycznych osobom leczącym rany.

Czytaj dalej »

Kwas podchlorawy – nowa nadzieja w walce z zakażeniami w opiece zdrowotnej

Wady rozszczepowe wargi i podniebienia to problem wymagający wielodyscyplinarnego oraz wieloetapowego podejścia. Defekty te były opisywane już w czasach starożytnych, co potwierdza, że towarzyszą ludzkości od początku istnienia. Nazewnictwo oraz metody kompleksowego leczenia wad rozszczepowych ulegały zmianom na przestrzeni stuleci. W niniejszej pracy przedstawiono ewolucję podejścia chirurgicznego do operacji tych nadzwyczaj skomplikowanych przypadków. Główna część pracy została oparta na ponadczasowej i niespotykanej w innych dziedzinach chirurgii plastycznej monografii jednego z największych autorytetów – Ralpha Millarda. Ten chirurg plastyczny podjął się próby opisania historii leczenia rozszczepów wargi od najdawniejszych czasów aż do czasów jemu współczesnych, prezentując istotne detale pozwalające na zrozumienie tematu. Inni autorzy cytowani w niniejszym opracowaniu zostali przytoczeni w celu obiektywizacji podejścia medycznego i historycznego do trudnego tematu leczenia wad rozszczepowych.

Czytaj dalej »

Zapobieganie zakażeniom w procedurach inwazyjnych z wykorzystaniem sterylnych narzędzi

Koronawirus SARS-CoV-2 zmienił świat, nikt nie spodziewał się, że wszystko zatrzyma się w miejscu z powodu wirusa. Obecnie społeczeństwo oswoiło się z zagrożeniem, uczy się funkcjonować w nowej rzeczywistości, wprowadzono nowe procedury. Jednakże nie można zapominać, że podstawowe zasady higieny muszą być przestrzegane ze szczególną starannością, jak chociażby higiena rąk, skuteczna dezynfekcja powierzchni. Te podstawowe zasady są ciągle przypominane, jednak równie często ignorowane – mimo że stanowią bardzo ważny element profilaktyki zakażeń. Higiena rąk musi być skuteczna. Na proces ten składają się: odpowiednia technika, dobór preparatów, przestrzeganie wskazań do wykonywania procedury. Skażone powierzchnie również mogą stanowić zagrożenie, chociaż ich wpływ na transmisję koronawirusa nie jest dominujący. Droga powietrzno-kropelkowa w rozprzestrzenianiu się SARS-CoV-2 jest znaczenie istotniejsza. Dlatego też konieczna jest znajomość sposobów skutecznego oczyszczania powietrza – począwszy od najprostszych metod, aż po zastosowanie nowoczesnych rozwiązań technologicznych.

Czytaj dalej »

Zapobieganie transmisji koronawirusa SARS-CoV-2 w zakładach opieki zdrowotnej

Koronawirus SARS-CoV-2 zmienił świat, nikt nie spodziewał się, że wszystko zatrzyma się w miejscu z powodu wirusa. Obecnie społeczeństwo oswoiło się z zagrożeniem, uczy się funkcjonować w nowej rzeczywistości, wprowadzono nowe procedury. Jednakże nie można zapominać, że podstawowe zasady higieny muszą być przestrzegane ze szczególną starannością, jak chociażby higiena rąk, skuteczna dezynfekcja powierzchni. Te podstawowe zasady są ciągle przypominane, jednak równie często ignorowane – mimo że stanowią bardzo ważny element profilaktyki zakażeń. Higiena rąk musi być skuteczna. Na proces ten składają się: odpowiednia technika, dobór preparatów, przestrzeganie wskazań do wykonywania procedury. Skażone powierzchnie również mogą stanowić zagrożenie, chociaż ich wpływ na transmisję koronawirusa nie jest dominujący. Droga powietrzno-kropelkowa w rozprzestrzenianiu się SARS-CoV-2 jest znaczenie istotniejsza. Dlatego też konieczna jest znajomość sposobów skutecznego oczyszczania powietrza – począwszy od najprostszych metod, aż po zastosowanie nowoczesnych rozwiązań technologicznych.

Czytaj dalej »

Wykonywanie oraz monitorowanie i kontrola skuteczności procesu mycia-dezynfekcji

Pierwszym krokiem w reprocesowaniu instrumentarium medycznego jest oczyszczanie, mycie i dezynfekcja. Ten krok musi zostać wykonany w sposób dokładny i z pełną odpowiedzialnością, ponieważ od jego skuteczności zależy efekt finalny procedury dekontaminacji instrumentarium medycznego. Ustawodawca nie określa w formie aktu prawnego w jaki sposób należy kontrolować wykonywane procedury w centralnej sterylizatorni. W aktach prawnych pojawia się informacja o wymaganiach względem wyposażenia jednostki (Dz. U. z 2018 r., poz. 2190 i 2219 oraz z 2019 r., poz. 492). Zasady monitorowania i kontroli procedur dekontaminacji określają wytyczne krajowe i zagraniczne (CDC) oraz normy PKN.

Czytaj dalej »

Czy skutecznie realizujemy cele polityki antybiotykowej w dobie pandemii wirusa SARS-CoV-2?

W niniejszej pracy przedstawiono problem zakażeń o etiologii grzybiczej w oddziałach zabiegowych. Opisano czynniki ryzyka związane z rodzajem zabiegu i stanem odporności pacjenta oraz metody diagnostyczne z uwzględnieniem możliwości ich wykorzystania w oddziale, a przede wszystkim z ich interpretacją. W artykule krótko scharakteryzowano strategie leczenia przeciwgrzybiczego, a także leki przeciwgrzybicze ze szczególnym podkreśleniem spektrum ich działania. Celem pracy było uświadomienie personelowi medycznemu pracującemu w oddziałach zabiegowych roli diagnostyki mikrobiologicznej/mikologicznej w szybkim diagnozowaniu inwazyjnej choroby grzybiczej, która zbyt późno rozpoznana i leczona jest obarczona wysoką śmiertelnością.

Czytaj dalej »

Zakażenia grzybicze w oddziałach zabiegowych – problemy diagnostyczno-terapeutyczne

W niniejszej pracy przedstawiono problem zakażeń o etiologii grzybiczej w oddziałach zabiegowych. Opisano czynniki ryzyka związane z rodzajem zabiegu i stanem odporności pacjenta oraz metody diagnostyczne z uwzględnieniem możliwości ich wykorzystania w oddziale, a przede wszystkim z ich interpretacją. W artykule krótko scharakteryzowano strategie leczenia przeciwgrzybiczego, a także leki przeciwgrzybicze ze szczególnym podkreśleniem spektrum ich działania. Celem pracy było uświadomienie personelowi medycznemu pracującemu w oddziałach zabiegowych roli diagnostyki mikrobiologicznej/mikologicznej w szybkim diagnozowaniu inwazyjnej choroby grzybiczej, która zbyt późno rozpoznana i leczona jest obarczona wysoką śmiertelnością.

Czytaj dalej »

Zmniejszenie liczby zakażeń krwiobiegu związanych z wkłuciem centralnym, skorelowane z wprowadzeniem innowacyjnego opatrunku ze srebrem do cewników żyły centralnej, stosowanego przez 6 lat

Ocena innowacyjnego opatrunku ze srebrem (OP) do cewników do żyły centralnej w porównaniu z opatrunkami z gąbki impregnowanej glukonianem chlorheksydyny (GIGCH) w zapobieganiu zakażeniom krwiobiegu związanym z wkłuciem centralnym (ZKZWC) u dorosłych pacjentów na oddziałach intensywnej terapii (OIT). Projekt Retrospektywne badanie kohortowe. Miejsce Tampa General Hospital, akademicka placówka medyczna. Pacjenci Wszyscy dorośli pacjenci OIT w akademickiej placówce medycznej od stycznia 2009 do grudnia 2010 roku. Pomiary i główne wyniki W ciągu 2 lat przebadano łącznie 3189 kartotek pacjentów z 7 różnych OIT. Pacjenci otrzymywali opatrunki GIGCH (styczeń 2009 – grudzień 2009) lub OP (styczeń 2010 – grudzień 2010). Pierwszorzędowymi wynikami mierzonymi były wskaźniki ZKZWC na 1000 dni cewnikowania i długość pobytu na OIT. Było 30 696 dni cewnikowania z opatrunkami GIGCH i 31 319 dni cewnikowania z OP. Wystąpił statystycznie istotny spadek wskaźnika ZKZWC na 1000 dni cewnikowania w grupie z OP – z 2,38 do 1,28 (P=0,001), przy bezwzględnym zmniejszeniu ryzyka o 1,1. W grupie z OP stwierdzono istotnie mniejszą częstość występowania ZKZWC na 1000 dni cewnikowania (współczynnik zapadalności [IRR] ¼ 0,54; 95% przedział ufności [CI]: 0,36–0,80). Względne ryzyko ZKZWC w grupie z OP wynosiło 0,502 (95% CI: 0,340–0,730; P

Czytaj dalej »

Badania skuteczności dezynfekcji powietrza metodą ozonowania oraz promieniowaniem UV-C, zastosowanych w urządzeniu Sterylis®

Wszechobecnymi zanieczyszczeniami powietrza wewnątrz budynków są bioaerozole, stanowiące mieszaninę różnych cząstek, w tym materiałów biologicznych, takich jak: wirusy, pierwotniaki, komórki bakteryjne, zarodniki grzybów, fragmenty grzybni, a także endotoksyny, enterotoksyny, mykotoksyny. Szczególne ryzyko dla zdrowia ludzi, personelu i pacjentów może stwarzać kontaminacja drobnoustrojowa powietrza pomieszczeń w oddziałach szpitalnych. W przypadku szpitali standardy EU-WHO wskazują wartości graniczne, zróżnicowane w zależności od rodzaju pomieszczenia. Dla sal operacyjnych ortopedycznych i kardiochirurgicznych, oddziałów przeszczepiania szpiku i oparzeniowych koncentracja bakterii w powietrzu nie powinna przekraczać 10 CFU/m3, dla innych sal operacyjnych, oddziałów ratunkowych, sal przedoperacyjnych, korytarzy na bloku operacyjnym, pediatrycznych OIT, chirurgicznych oraz mieszanych OIT – 50 CFU/m3, a dla kardiologicznych OIT, oddziałów położniczych z traktem porodowym, pozostałych oddziałów, radiologii, pomieszczeń pomocniczych, sal badań, kuchni i pralni – 200 CFU/m3. Rozwiązaniem, pozwalającym minimalizować liczbę bakterii i grzybów w powietrzu np. sal operacyjnych, może być zastosowanie systemów dodatniego ciśnienia – wyższego w sali niż poza nią. Zachowaniu czystości powietrza sprzyja też instalacja drzwi przesuwnych, ponieważ w pomieszczeniach z drzwiami uchylnymi mieszanie się powietrza przy wejściu jest o wiele intensywniejsze. Częste wietrzenie pomieszczeń sal chorych i innych także sprzyja utrzymaniu liczby i składu drobnoustrojów w bezpiecznych granicach. Jednak coraz częściej w pomieszczeniach szpitalnych stosowane są bezdotykowe urządzenia do dekontaminacji, stanowiące z jednej strony uzupełnienie standardowego czyszczenia i dezynfekcji, a jednocześnie umożliwiające usuwanie drobnoustrojów z powietrza. Celem niniejszego badania była ocena skuteczności redukcji liczby bakterii i grzybów z powietrza dla dwóch różnych metod dezynfekcji, tj. ozonowania oraz promieniowania UV-C w metodzie przepływowej, w warunkach rzeczywistych. Badania prowadzono w trzech różnych pomieszczeniach. Do oznaczenia liczby bakterii i grzybów wykorzystano metodę hodowlaną na podłożach wzrostowych, na których zbierano objętość powietrza równą 200 l, z wykorzystaniem metody zderzeniowej stosowanej w urządzeniu MAS-100. W celu identyfikacji gatunkowej wyhodowanych drobnoustrojów wykorzystano metodę MALDI-TOF. Średnia liczba CFU bakterii w 200 l powietrza, przed zastosowaniem dezynfekcji metodą ozonowania lub UV-C, wyniosła 55 w pomieszczeniu nr 1, 62 w pomieszczeniu nr 2 oraz 100 w pomieszczeniu nr 3. Średnia liczba CFU grzybów (wyhodowanych na podłożu Sabourauda) przed procesem dezynfekcji w pomieszczeniach nr 1, 2 oraz 3 wyniosła odpowiednio 4, 22 oraz 7. W pomieszczeniach nr 1 oraz nr 2 do dezynfekcji powietrza zastosowano metodę ozonowania, dzięki której uzyskano odpowiednio 89% i 90% redukcję CFU bakterii oraz 100% i 73% redukcji CFU grzybów. Skuteczność dezynfekcji metodą przepływową UV-C sprawdzono dla dwóch czasów ekspozycji, tj. 3,5 godziny oraz 8 godzin (czas dezynfekcji, po którym pobierano próbki powietrza). W przypadku bakterii po 3,5 godzinie działania urządzenia stwierdzono 52% redukcję CFU, a po 8 godzinach – 95%. W przypadku grzybów stopień redukcji wyniósł dla obu czasów po 86%. Uzyskane wyniki potwierdzają skuteczność badanych metod dezynfekcji. Metoda ozonowania może być stosowana tylko w pustych pomieszczeniach, a metoda UV-C w wersji przepływowej może mieć zastosowanie także w salach, w których przebywają chorzy i personel. Rozwiązania te są warte rozważenia w praktyce ochrony zdrowia.

Czytaj dalej »

Procedury diagnostyki, terapii i edukacji pacjenta – algorytmy i wytyczne wczesnej oraz wtórnej profilaktyki ZSC

Cukrzyca to choroba stanowiąca jeden z głównych problemów zdrowia publicznego. Szacuje się, że około 15% pacjentów z cukrzycą – w wyniku neuropatii obwodowej oraz niewydolności naczyń obwodowych – zagrożonych jest zespołem stopy cukrzycowej (ZSC). Obydwa powikłania prowadzą do degradacji struktur anatomicznych stopy, tj.: układu kostno-stawowego, ścięgien i więzadeł oraz mięśni. Dysfunkcje i wady powstające w przebiegu cukrzycy powodują wadliwą dystrybucję sił i nacisków w obrębie stóp, co jest istotnym czynnikiem sprzyjającym powstawaniu ran przeciążeniowych, złamań zmęczeniowych itd. Obecnie strategie profilaktyczne ukierunkowane są głównie na profilaktykę nawrotów oraz na leczenie w celu uniknięcia amputacji. Mając na uwadze patofizjologię, ważnym aspektem wczesnej profilaktyki jest obserwacja kondycji układu neurologicznego oraz naczyniowego, co praktycznie realizowane jest przez zespoły interdyscyplinarne poprzez: obserwację, badanie czucia powierzchownego oraz przepływów (np. ABI), a tym samym znajduje odniesienie w licznych rekomendacjach. Niezbędną procedurą wczesnego wykrywania zagrożeń jest ocena stóp i kończyn dolnych w ujęciu anatomicznym oraz funkcjonalnym, uwzględniając w szczególności ocenę dystrybucji nacisków. Profilaktyczne znaczenie mają również niemedyczne usługi podologiczne. Istniejące rekomendacje i zalecenia w zakresie profilaktyki i terapii oraz edukacji pacjentów z grupy ryzyka, dotyczące wczesnej prewencji powstawania zmian przeciążeniowych, są zbyt ogólne, co wynika zarówno z doświadczenia praktycznego, jak i naukowego Autorów niniejszej publikacji. Natomiast obowiązujące przepisy oraz dokumenty normatywne w tym obszarze są wystarczające do wdrożenia procedur szczegółowych, co jest czynnikiem pozytywnym w procesie wdrożeniowym. Cel Wskazanie wczesnych i wtórnych procedur diagnostycznych, terapii oraz edukacji pacjenta, mających zastosowanie w profilaktyce ZSC.

Czytaj dalej »

Profilaktyka i kontrola występowania sepsy noworodkowej: strategie interdyscyplinarne a higiena skóry noworodka

Profilaktyka i kontrola zakażeń w oddziałach neonatologicznych to jeden z najbardziej wymagających obszarów pracy każdego zespołu kontroli zakażeń. Szczególnym wyzwaniem są zakażenia krwi, w tym infekcje związane ze stosowaniem linii naczyniowych. W profilaktyce tego typu zakażeń, tj. późnych zakażeń noworodkowych, rekomendowane do wykorzystania są tzw. procedury kompleksowe (ang. care bundles). „Bundle”, czasami opisywane jako pakiety zadań, uwzględniają różnorodność problemów i rozwiązań, są kompilacją najlepszych praktyk. Wybór elementów, które są włączane najczęściej do „bundli”, wynika z tzw. medycyny opartej na dowodach (EBM). Zawsze wśród elementów pakietu wykorzystywanego u noworodka, u którego wymagane jest zastosowanie centralnej linii naczyniowej, wymieniane są: właściwa higiena rąk, maksymalne bariery izolacyjne, odpowiednia antyseptyka skóry, technika aseptyczna, wybór miejsca założenia linii, przezroczysty sterylny opatrunek, aktywny nadzór i prowadzenie dokumentacji. Spośród nich najbardziej kontrowersyjny jest wybór środka do antyseptyki skóry. Celem niniejszej pracy była analiza możliwości wykorzystania różnych antyseptyków w kontekście bezpieczeństwa ich stosowania oraz profilaktyki i kontroli zakażeń.

Czytaj dalej »

Profilaktyka zakażeń u wcześniaków i noworodków – jaki antyseptyk wybrać?

Noworodki urodzone przed ukończonym 37. tygodniem ciąży klasyfikuje się jako wcześniaki. Wcześniactwo często związane jest z niską masą urodzeniową dzieci, tj. wagą poniżej 2500 g, i stanowi najczęstszą przyczynę śmierci niemowląt w pierwszym miesiącu życia oraz drugą najczęstszą przyczynę zgonów dzieci poniżej 5. roku życia. U około 20% noworodków i niemowląt z bardzo niską masą urodzeniową występują infekcje układowe, z czego przyczyną ponad połowy zgonów jest sepsa. Ze względu na czas wystąpienia zakażenia wyróżnia się sepsę wczesną (do 72 godzin po urodzeniu) i późną. W Polsce najczęściej izolowanymi patogenami w zakażeniach krwi u noworodków są: S. agalactiae, E. coli, K. pneumoniae, Enterobacter sp., A. baumannii, gronkowce koagulazo-ujemne i C. albicans; rzadziej – S. aureus, H. influenzae i L. monocytogenes. Skuteczna dezynfekcja skóry za pomocą miejscowo działających środków przeciwdrobnoustrojowych stanowi istotny czynnik prewencyjny w ograniczaniu występowania zakażeń szpitalnych u wcześniaków. Jednak ze względu na niedojrzałość powłok skórnych u tej grupy pacjentów oraz ryzyko powikłań, decyzja o wyborze właściwego preparatu, w świetle braku oficjalnych wytycznych, jest często trudna. Stosowanie u wcześniaków powidonu jodu zwiększa ryzyko wystąpienia niedoczynności tarczycy. Chlorheksydyna i oktenidyna mogą powodować podrażnienia skóry z oparzeniami włącznie, antyseptyki alkoholowe natomiast mogą działać neurotoksycznie. Najbezpieczniejszym i najskuteczniejszym antyseptykiem – zarówno u noworodków przedwcześnie urodzonych, jak i z niską masą urodzeniową – na chwilę obecną wydaje się być poliheksanidyna z betainą.Noworodki urodzone przed ukończonym 37. tygodniem ciąży klasyfikuje się jako wcześniaki. Wcześniactwo często związane jest z niską masą urodzeniową dzieci, tj. wagą poniżej 2500 g, i stanowi najczęstszą przyczynę śmierci niemowląt w pierwszym miesiącu życia oraz drugą najczęstszą przyczynę zgonów dzieci poniżej 5. roku życia. U około 20% noworodków i niemowląt z bardzo niską masą urodzeniową występują infekcje układowe, z czego przyczyną ponad połowy zgonów jest sepsa. Ze względu na czas wystąpienia zakażenia wyróżnia się sepsę wczesną (do 72 godzin po urodzeniu) i późną. W Polsce najczęściej izolowanymi patogenami w zakażeniach krwi u noworodków są: S. agalactiae, E. coli, K. pneumoniae, Enterobacter sp., A. baumannii, gronkowce koagulazo-ujemne i C. albicans; rzadziej – S. aureus, H. influenzae i L. monocytogenes. Skuteczna dezynfekcja skóry za pomocą miejscowo działających środków przeciwdrobnoustrojowych stanowi istotny czynnik prewencyjny w ograniczaniu występowania zakażeń szpitalnych u wcześniaków. Jednak ze względu na niedojrzałość powłok skórnych u tej grupy pacjentów oraz ryzyko powikłań, decyzja o wyborze właściwego preparatu, w świetle braku oficjalnych wytycznych, jest często trudna. Stosowanie u wcześniaków powidonu jodu zwiększa ryzyko wystąpienia niedoczynności tarczycy. Chlorheksydyna i oktenidyna mogą powodować podrażnienia skóry z oparzeniami włącznie, antyseptyki alkoholowe natomiast mogą działać neurotoksycznie. Najbezpieczniejszym i najskuteczniejszym antyseptykiem – zarówno u noworodków przedwcześnie urodzonych, jak i z niską masą urodzeniową – na chwilę obecną wydaje się być poliheksanidyna z betainą.

Czytaj dalej »

Zamknięty system infuzyjny jako metoda zapewniająca bezpieczeństwo – ocena wiedzy personelu medycznego na temat terapii infuzyjnej

Wstęp Terapia infuzyjna to forma leczenia wykorzystywana w codziennej praktyce klinicznej. Odnosi się do wielu procedur związanych z podażą dożylną płynów infuzyjnych, roztworów leków, preparatów krwiopochodnych czy też żywienia parenteralnego. Na bezpieczeństwo terapii ma wpływ personel medyczny, wykorzystywany sprzęt, podawane w infuzji produkty lecznicze oraz stan pacjenta. W badaniu ankietowym starano się ocenić stan wiedzy personelu pielęgniarskiego, położnych i ratowników medycznych dotyczący terapii infuzyjnej – w tym subiektywną ocenę ryzyka omawianej metody i prawidłowego wykorzystywania systemów infuzyjnych, z uwzględnieniem umiejętności ich różnicowania na otwarte i zamknięte. Szczególny nacisk położono na poprawne kwalifikowanie i użytkowanie systemów zamkniętych. Materiał i metody Badanie przeprowadzono w latach 2016 2018 w grupie personelu medycznego. Wykorzystano kwestionariusz ankiety własnej. Grupa badana liczyła 1553 osoby. Uzyskane dane poddano analizie statystycznej. Wyniki Subiektywna ocena ryzyka procedur infuzyjnych nie przekłada się na poprawność odpowiedzi dotyczących zamkniętego systemu infuzyjnego. Większość badanych było zdania, że procedury infuzyjne są obarczone wysokim ryzykiem (n=1023; 65,8%), jednak aż 115 osób (7,4%) nie umiało ocenić tego ryzyka. Odnotowano istotne statystycznie różnice pomiędzy grupami oceny ryzyka procedur infuzyjnych a poprawnością udzielanych odpowiedzi (p

Czytaj dalej »

Poziom wiedzy personelu medycznego na temat zasad zapobiegania zakażeniom szpitalnym, w tym postępowania po ekspozycji zawodowej na krew i inny potencjalnie zakaźny materiał

Cel Celem badań była ocena poziomu wiedzy personelu medycznego z zakresu zasad zapobiegania zakażeniom szpitalnym, w tym postępowania po ekspozycji zawodowej na krew i inny potencjalnie zakaźny materiał. Materiał i metody Badanie przeprowadzono w 2018 roku w grupie 101 osób personelu medycznego zatrudnionego w jednym ze śląskich szpitali, z wykorzystaniem metody sondażu diagnostycznego, techniki ankietowania i narzędzia, którym był autorski kwestionariusz ankiety, składający się z metryczki i pytań do oceny wiedzy. Zgromadzone wyniki poddano analizie z wykorzystaniem analizy procentowej oraz statystycznej. Wyniki W grupie badanej 48,51% ogółu stanowiły pielęgniarki, 14,85% lekarze, po 12,87% rehabilitanci i ratownicy medyczni, a 10,89% opiekunowie medyczni. 40,59% badanych posiadało wiedzę na temat najbardziej zakaźnego wirusa w następstwie ekspozycji na krew osoby zakażonej, wskazując HBV. Odpowiednio 44,55% ankietowanych odpowiedziało prawidłowo na pytanie dotyczące ryzyka zakażenia HBV w przypadku zakłucia igłą, a na fakt, że do ekspozycji najczęściej dochodzi podczas nakładania zatyczki na igłę po wykonaniu iniekcji, poprawnie wskazało 54,46% ankietowanych. W zakresie wiedzy ustalono, że badani najczęściej prezentowali bardzo wysoki lub dostateczny poziom wiedzy (po 31,7%). Najwięcej respondentów posiadało wiedzę na temat obowiązkowego szczepienia pracowników opieki zdrowotnej (100,00%), procedury dezynfekcji rąk (97,03%) i czynności, jakie należy wykonać po zakończeniu pobierania krwi (90,10%). Wnioski 1. Poziom wiedzy personelu medycznego na temat zakażeń szpitalnych i podstawowych zasad ich profilaktyki oceniono jako dobry. 2. Poziom wiedzy personelu medycznego z zakresu zasad zapobiegania zakażeniom szpitalnym, w tym postępowania po ekspozycji zawodowej na krew i inny potencjalnie zakaźny materiał, korelował istotnie z: wykształceniem, częstością prowadzenia higieny rąk, poprawnym postępowaniem z użytymi ostrymi narzędziami i materiałem skażonym po użyciu, częstością nakładania zatyczki ochronnej na igłę po wykonaniu iniekcji, wyrzucaniem użytego ostrego sprzętu do przepełnionego pojemnika na odpady medyczne zakaźne oraz zwiększoną ostrożnością podczas kontaktu z pacjentem zakażonym HIV, HBV lub HCV. 3. Na poziom wiedzy badanych nie miały wpływu: miejsce pracy, używanie przez badanych rękawiczek ochronnych i stosowanie innych środków ochrony osobistej. 4. Konieczne i zasadne jest prowadzenie ciągłej edukacji dotyczącej zakażeń szpitalnych, w tym postępowania po ekspozycji zawodowej oraz dzielenia się wiedzą w ramach prowadzonych badań.

Czytaj dalej »

Patient safety in the operating theatre

Abstract: Introduction Patient safety in the operating theatre depends on the multi-track activities of the entire medical team. Guaranteeing total patient safety will allow the patient to meet his expectations, will be a source of satisfaction for the whole team, which provides care and treatment, and helps avoid legal consequences. Aim The aim of the study was to investigate which factors, according to the operating team, guarantee patient safety in the time period from the admission to the operating theatre until the transfer to the specialist ward. Material and methods The diagnostic survey method and analysis of literature were used. A propriety questionnaire created by the authors was used in order to verify the hypotheses. Results and Conclusions There were no significant correlations between age, level of education and length of service and the assessment of the impact of other activities on patient's safety in the operating theatre. Gender and workplace did not significantly influence the evaluation of the significance of other analysed factors. The profession did not significantly differ in the evaluation of the analysed factors for the patient safety in an operating theatre. Compliance with standards and procedures before, during and after the procedure guarantees patient safety in the operating theater to a large extent in the respondents’ opinion.

Czytaj dalej »

Rzadka izolowana wrodzona szczelina powieki górnej z tłuszczakiem powieki – opis przypadku

Wady rozszczepowe wargi i podniebienia to problem wymagający wielodyscyplinarnego oraz wieloetapowego podejścia. Defekty te były opisywane już w czasach starożytnych, co potwierdza, że towarzyszą ludzkości od początku istnienia. Nazewnictwo oraz metody kompleksowego leczenia wad rozszczepowych ulegały zmianom na przestrzeni stuleci. W niniejszej pracy przedstawiono ewolucję podejścia chirurgicznego do operacji tych nadzwyczaj skomplikowanych przypadków. Główna część pracy została oparta na ponadczasowej i niespotykanej w innych dziedzinach chirurgii plastycznej monografii jednego z największych autorytetów – Ralpha Millarda. Ten chirurg plastyczny podjął się próby opisania historii leczenia rozszczepów wargi od najdawniejszych czasów aż do czasów jemu współczesnych, prezentując istotne detale pozwalające na zrozumienie tematu. Inni autorzy cytowani w niniejszym opracowaniu zostali przytoczeni w celu obiektywizacji podejścia medycznego i historycznego do trudnego tematu leczenia wad rozszczepowych.

Czytaj dalej »

Historia leczenia rozszczepów wargi

Wady rozszczepowe wargi i podniebienia to problem wymagający wielodyscyplinarnego oraz wieloetapowego podejścia. Defekty te były opisywane już w czasach starożytnych, co potwierdza, że towarzyszą ludzkości od początku istnienia. Nazewnictwo oraz metody kompleksowego leczenia wad rozszczepowych ulegały zmianom na przestrzeni stuleci. W niniejszej pracy przedstawiono ewolucję podejścia chirurgicznego do operacji tych nadzwyczaj skomplikowanych przypadków. Główna część pracy została oparta na ponadczasowej i niespotykanej w innych dziedzinach chirurgii plastycznej monografii jednego z największych autorytetów – Ralpha Millarda. Ten chirurg plastyczny podjął się próby opisania historii leczenia rozszczepów wargi od najdawniejszych czasów aż do czasów jemu współczesnych, prezentując istotne detale pozwalające na zrozumienie tematu. Inni autorzy cytowani w niniejszym opracowaniu zostali przytoczeni w celu obiektywizacji podejścia medycznego i historycznego do trudnego tematu leczenia wad rozszczepowych.

Czytaj dalej »