Archiwa: Project

Ocena ryzyka rozwoju odleżyn na podstawie skali Doreen Norton

Podstawowym zadaniem w zapobieganiu odleżynom jest zidentyfikowanie osób zagrożonych na podstawie wyselekcjonowania specyficznych czynników, które to zagrożenie powodują. U pacjentów należących do tej grupy, właściwe postępowanie profilaktyczne powinno być prowadzone od początku leczenia. Celem pracy była analiza ryzyka rozwoju odleżyn ocenianego na podstawie punktacji uzyskiwanej przez chorych według skali D. Norton. Materiał i metoda Badania były prowadzone w Klinice Chirurgii Ogólnej Szpitala Uniwersyteckiego nr 2 im. dr. J. Biziela w Bydgoszczy. Miały charakter retrospektywny. Obejmowały analizę dokumentacji medycznej chorych hospitalizowanych w 2009 roku, u których występowało wysokie ryzyko rozwoju odleżyn. Wyniki Badana grupa liczyła 150 osób w przedziale wiekowym od 28 do 95 lat. Badani w ocenie skali Norton w dniu przyjęcia do Kliniki osiągali następujące średnie wartości dla kolejnych parametrów: stan fizyczny – 2,29±0,6 pkt.; stan umysłowy – 3,08±0,8 pkt.; aktywność – 1,23 ±0,6 pkt.; mobilność – 2,05±0,6 pkt. i nietrzymanie – 2,24±1,2 pkt. Odleżyny występowały u 31 chorych (20,6%) z badanej grupy. Różnica pomiędzy uzyskiwanymi średnimi wartościami punktowymi w podgrupach: bez odleżyn i z odleżynami, w odniesieniu do stanu fizycznego, psychicznego i nietrzymania moczu i stolca była istotna statystycznie (p

Czytaj dalej »

Skuteczność wybranych antyseptyków badana in vitro oraz w warunkach imitujących środowisko rany w stosunku do szczepów CNS izolowanych z zakażeń ran przewlekłych

 Koagulazo-ujemne gronkowce (CNS) należą do częstych czynników etiologicznych zakażeń ran przewlekłych. Profilaktyka tego typu zakażeń wiąże się z użyciem właściwych antyseptyków, przy czym wartość minimalnego stężenia hamującego (MIC) danego antyseptyku w stosunku do szczepów odpowiedzialnych za zakażenie jest parametrem, który powinien być określony przed rozpoczęciem leczenia. Z powodu złożonego środowiska rany, faktyczna skuteczność antyseptyków w ranie może różnić się od tej ocenianej in vitro. Celem pracy było zbadanie różnic w MIC czterech popularnych substancji antyseptycznych w stosunku do klinicznych szczepów CNS w klasycznych warunkach „in vitro” i w warunkach imitujących środowisko rany. Materiał i metody W badaniu użyto 50 szczepów CNS z infekcji ran przewlekłych, w stosunku do których określono MIC czterech substancji antyseptycznych – mleczanu etakrydyny, chlorheksydyny, dichlorowodorku oktenidyny oraz PVP–jodu w „czystych” warunkach in vitro oraz w warunkach imitujących środowisko rany – z użyciem heparynizowanej krwi i obciążnika białkowego. Wyniki Oktenidyna i chlorheksydyna okazały się być antyseptykami skutecznymi w obu badanych warunkach. Wnioski Brak skuteczności mleczanu etakrydyny wobec badanych szczepów stawia celowość używania tego antyseptyku do leczenia zakażeń ran przewlekłych pod znakiem zapytania. Wyniki badań oraz dane dotyczące cytotoksyczności antyseptyków skłaniają do stwierdzenia, że oktenidyna powinna być używana jako antyseptyk z wyboru w leczeniu zakażeń ran przewlekłych wywołanych przez CNS.

Czytaj dalej »

Czynniki ryzyka amputacji kończyn dolnych w zespole stopy cukrzycowej

Celem pracy było określenie czynników ryzyka prowadzących do amputacji kończyn dolnych w przebiegu Zespołu Stopy Cukrzycowej (ZSC). Materiał i metody Do badania włączono 157 pacjentów. Do grupy kontrolnej zakwalifikowano 98 chorych (61 mężczyzn, 37 kobiet, średni wiek: 63,6 roku, średnie BMI: 28,4 kg/m²), aktualnie lub w przeszłości leczonych z powodu ZSC, u których nie przeprowadzono amputacji. Do grupy badanej zakwalifikowano 59 pacjentów (47 mężczyzn, 12 kobiet, średni wiek: 60,4 roku, średnie BMI: 29,6 kg/m²) poddanych co najmniej jednemu zabiegowi amputacji. Wyniki W badanej populacji wykazano, że czynnikami ryzyka, które predysponują do amputacji u chorych z ZSC są: płeć męska (OR=4,88; 95% CI; 1,11–21,41), liczba przebytych hospitalizacji (OR=1,28; 95% CI; 1,01–1,64), niższy wiek w momencie rozpoznania cukrzycy (OR=0,74; CI; 0,51–1,65) oraz obecność nefropatii cukrzycowej (OR=0,74; CI; 0,28–3,03). Niezależnymi czynnikami okazała się płeć męska i liczba przebytych hospitalizacji. Wnioski W ocenie ryzyka amputacji u chorych z ZSC należy szczególną uwagę zwrócić na pacjentów płci męskiej i tych chorych, którzy przebyli wielokrotne hospitalizacje, jednakże w grupie ryzyka znajdują się także chorzy z niższym wiekiem w momencie rozpoznania cukrzycy oraz, u których występuje nefropatia cukrzycowa.

Czytaj dalej »

Nowe spojrzenie na zastosowanie ketaminy w leczeniu oparzeń – analiza własnych doświadczeń

Podstawowym postępowaniem w leczeniu oparzeń jest wycięcie tkanek martwiczych oraz przeszczep skóry, który powinien być wykonany w odpowiednim czasie, z uwzględnieniem głębokości oparzenia, stanu ogólnego pacjenta i obciążeń towarzyszących. Znieczulenie pacjenta można stosować nie tylko przy dużych zabiegach chirurgicznych. Może być również metodą z wyboru, stosowaną podczas wykonywania drobnych zabiegów lub zmian opatrunków. Zmniejszenie bólu przy czynnościach związanych z leczeniem miejscowym ma pozytywny wpływ na rekonwalescencję, efektywną rehabilitację i szybszy powrót do normalnego życia. Od maja 2012 roku autorzy artykułu wykonali w Małopolskim Centrum Oparzeniowo-Plastycznym Szpitala Specjalistycznego im. L. Rydygiera w Krakowie 193 procedury w analgosedacji u 56 oparzonych pacjentów, w wieku 15–89 lat. Odnotowano wiele korzyści wynikających z zastosowania analgosedacji w leczeniu oparzeń.

Czytaj dalej »

Efekty leczenia rany o podłożu zespołu stopy cukrzycowej z wykorzystaniem metody biochirurgicznej oraz opatrunku chłonnego Sorbact® – opis przypadku

W pracy przedstawiono przypadek skutecznego leczenia trudno gojącej się rany stopy w przebiegu cukrzycy przy wykorzystaniu larw muchy Lucilia sericata oraz opatrunku chłonnego Sorbact®. Zwrócono uwagę na przyczyny występowania zespołu stopy cukrzycowej oraz wpływ niedokrwienia kończyny dolnej na proces gojenia rany i owrzodzenia stopy cukrzycowej. W pracy oceniono wpływ szybkiego wdrożenia skutecznego leczenia na ustępowanie infekcji w obrębie zakażonej rany.

Czytaj dalej »

Porównanie skuteczności przeciwdrobnoustrojowej antyseptyków zawierających oktenidynę i etakrydynę względem biofilmu tworzonego przez szczepy S. aureus i P. aeruginosa izolowane z zakażeń ran przewlekłych

W pracy dokonano porównania aktywności przeciwdrobnoustrojowej dwóch powszechnie stosowanych antyseptyków zawierających oktenidynę i etakrydynę względem 50 szczepów Staphylococcus aureus oraz Pseudomonas aeruginosa w formie biofilmowej. Minimalne stężenie oktenidyny i etakrydyny hamujące wzrost 90% badanych szczepów S. aureus w formie biofilmowej wynosiło odpowiednio 7,81 μg/ml i 62,5 μg/ml. W przypadku szczepów P. aeruginosa w formie biofilmowej wartości MIC90 dla oktenidyny i etakrydyny utrzymywały się odpowiednio na poziomie 62,5 μg/ml i >250 μg/ml. Zastosowanie użytkowych stężeń (1000 μg/ml) oktenidyny w czasie minuty, 15 oraz 30 minut prowadziło do narastającej eradykacji form biofilmowych obu badanych gatunków bakterii, z kolei zastosowanie użytkowych stężeń (1000 μg/ml) etakrydyny okazało się nieskuteczne względem badanych szczepów P. aeruginosa, co potwierdzono obserwacjami wykonanymi za pomocą mikroskopii elektronowej. Wysoka oporność badanych bakterii na antyseptyk zawierający mleczan etakrydyny wyklucza jego zastosowanie w przypadku infekcji związanej z obecnością biofilmu wytworzonego przez P. aeruginosa.

Czytaj dalej »

Terapia podciśnieniowa w leczeniu trudno gojących się ran

Celem niniejszej pracy jest podsumowanie klinicznie istotnych faktów na temat stosowania terapii podciśnieniowej w leczeniu trudno gojących się ran. W artykule przedstawiono budowę systemu do terapii podciśnieniowej, zasadę jego działania oraz mechanizmy mające pozytywny wpływ na szybkość gojenia się rany po zastosowaniu tej formy leczenia. Wskazano także istotne z punktu widzenia klinicznego możliwości zastosowania terapii podciśnieniowej w określonych rodzajach ran przewlekłych.

Czytaj dalej »

Guidelines for local and systemic treatment of infected chronic wounds

Wound infections are ongoing challenge for wound care professionals and significant economical problem for health-care systems. In developed and industrialized communities, almost 1−1.5% of general population and 3% of population older than 60 years old, will develop chronic wound problem . The presence of microorganisms in the open wounds is natural phenomenon, which does not lead to delayed wound healing. However, if bacteria-host interaction changes into infection, the wound state deteriorates. In extreme cases, inappropriately treated local infection can develop into systemic infection and cause serious clinical consequences, including death of patient. Early recognition of infection, together with appropriate and effective intervention is important not only for patient. It allows to reduce costs of treatment, especially in the era of antibiotic resistance. Increasing antibiotic resistance, observed in the recent years, prompted scientists and clinicians to reconsider use of the local antimicrobials in the chronic wound management. In the presented document, problems concerning use of local antimicrobials, being a challenges for wound care professionals, are considered. Presented document contains guidelines that allow an appropriate choice in the clinical situations.

Czytaj dalej »

Wytyczne postępowania miejscowego i ogólnego w ranach objętych procesem infekcji

Zakażenia ran są stałym wyzwaniem dla grona ekspertów zajmujących się ich leczeniem i stanowią znaczący problem ekonomiczny w opiece zdrowotnej. Szacuje się, że w uprzemysłowionych społeczeństwach do problemów zdrowotnych związanych z ranami przewlekłymi dochodzi u około 1−1,5% populacji i u około 3% populacji powyżej 60. roku życia. Obecność drobnoustrojów w ranach otwartych jest zjawiskiem naturalnym, nie prowadzącym do opóźnienia procesu gojenia. Jeśli jednak interakcje między bakteriami a gospodarzem przybiorą charakter infekcji, stan rany ulega pogorszeniu. W skrajnych przypadkach nieprawidłowo leczona infekcja miejscowa może się przerodzić w zakażenie uogólnione, prowadzące do poważnych konsekwencji klinicznych, w tym do zgonu pacjenta. Wczesne rozpoznanie wraz z szybką, adekwatną i skuteczną interwencją jest istotne w aspekcie obniżania kosztów leczenia i konsekwencji zdrowotnych, szczególnie w odniesieniu do narastającej oporności antybiotyków. Narastająca w ostatnich latach oporność bakterii na antybiotyki skłoniła naukowców oraz lekarzy praktyków do ponownego zwrócenia uwagi na działanie miejscowych środków przeciwdrobnoustrojowych. W niniejszym dokumencie przeanalizowane zostały zagadnienia związane z użyciem miejscowo działających środków przeciwdrobnoustrojowych, które stanowią wyzwania dla profesjonalistów zajmujących się opieką i leczeniem ran. Dokument ten zawiera wytyczne umożliwiające podjęcie właściwych decyzji w sytuacjach klinicznych.

Czytaj dalej »

IV Kongres Naukowo-Szkoleniowy Polskiego Towarzystwa Leczenia Ran „Twórzmy szanse i możliwości gojenia ran przewlekłych”

Czytaj dalej »

Granuflex® Extra Thin w leczeniu blizn – doświadczenia własne

Gojenie ran jest ściśle związane z procesem fizjologicznym, którego efektem jest powstawanie blizny. Wielkość blizny zależy od wielu czynników, w tym od powierzchni i głębokości ubytku tkanek. W zależności od wieku, rasy, lokalizacji i typu rany oraz obecności napięcia tkanek, blizna może mieć różnie nasiloną tendencję do przerastania. Problem ten jest szczególnie ważny u oparzonych dzieci, u których wraz ze wzrostem nasilają się przykurcze pooparzeniowe. Różnie nasilone ryzyko przerastania blizn jest motywem prowadzenia intensywnej profilaktyki. Osiągnięcie pożądanego efektu jest trudne, stąd tak wiele stosowanych metod leczenia, jak maści złuszczające, żele sylikonowe, ubrania uciskowe, lasery, krioterapia, steroidy i inne. Od 2004 roku autorzy stosują metodę ucisku i mechanicznego unieruchamiania brzegów rany poprzez nietypowe zastosowanie opatrunku Granuflex® Extra Thin. Do niniejszego opracowania wybrano grupę 50 pacjentów z bliznami okolicy podżuchwowej, szyi, górnej części klatki piersiowej i barku, z powodu ograniczonej możliwości stosowania wydajnego ucisku przy użyciu metod tradycyjnych. Grupa ta obejmuje 32 dzieci i 18 dorosłych z bliznami pooparzeniowymi i pooperacyjnymi. U 45 pacjentów z cyklem 5−6-dniowej aplikacji z jednodniową przerwą uzyskano zadowalający efekt. Średni czas leczenia blizn pooparzeniowych wynosił 18,6 miesiąca, a blizn pooperacyjnych − 14,2 miesiąca. Oprócz efektu terapeutycznego, metoda przynosi korzyści w formie znacznego wydłużenia czasu pomiędzy czynnościami pielęgnacyjnymi, łatwości w pielęgnacji, dobrej tolerancji niezależnie od wieku, obniżenia kosztów leczenia. Leczenie blizn z użyciem opatrunku Granuflex® Extra Thin wydaje się być korzystną alternatywą dla metod tradycyjnych.

Czytaj dalej »

Wpływ opatrunku membranowego z jonami srebra na florę bakteryjną chorych z żylnym owrzodzeniem podudzi

Owrzodzenia żylne podudzi stanowią problem diagnostyczny, terapeutyczny i pielęgnacyjny. Obok etiologii żylnej niewątpliwą przyczyną opóźniającą proces gojenia owrzodzeń goleni jest często towarzyszące im zakażenie rany mikroflorą patogenną. Mechanizm wpływu bakterii na opóźnienie gojenia owrzodzeń nie jest do końca poznany, jakkolwiek badania ostatnich lat wykazują, że jednym z głównych czynników opóźniających proces gojenia jest obecność w owrzodzeniu biofilmu bakteryjnego. Celem pracy była analiza dynamiki zmian flory bakteryjnej żylnych owrzodzeń podudzi leczonych opatrunkiem membranowym z jonami srebra. Do badania zakwalifikowano 57 chorych w wieku 48–68 lat, którzy byli wcześniej leczeni nieskutecznie przez okres co najmniej dwóch lat. Chorych podzielono losowo na dwie grupy − A i B. U wszystkich badanych zastosowano chirurgiczne opracowanie rany i leczenie miejscowe z użyciem antyseptyku z dichlorowodorkiem oktenidyny. U chorych z grupy A zastosowano opatrunek membranowy z jonami srebra Textus Bioactiv® firmy Biocell GmbH (Niemcy). W leczeniu owrzodzeń chorych z grupy B zastosowano membranę celulozową Bioprocess® (Biofill-Produtos Biotechnologicos SA, Curitiba, Parana, Brazylia). U wszystkich chorych wykonano badanie mikrobiologiczne przed podjęciem leczenia, po 5 i 10 tygodniach terapii. Posiewy pobrane z owrzodzeń u wszystkich chorych przed leczeniem były dodatnie. Po pięciu tygodniach leczenia z owrzodzeń chorych grupy A wyhodowano bakterie 9-krotnie, a z ran badanych grupy B otrzymano 25 izolatów. Po dziesięciu tygodniach leczenia u wszystkich chorych z grupy A posiewy były jałowe. Natomiast z ran chorych z grupy B otrzymano osiem drobnoustrojów. Stosowanie opatrunków zawierających srebro znacznie poprawiło miejscowe leczenie ran dotkniętych kolonizacją krytyczną i zakażeniem. Na podstawie uzyskanych wyników stwierdzono, że opatrunek z jonami srebra posiada działanie bakteriobójcze i tym samym wpływa na przyspieszenie procesu gojenia rany.

Czytaj dalej »

Leczenie miejscowe rany przewlekłej objętej procesem infekcyjnym w świetle obowiązujących wytycznych

Infekcja rany przewlekłej jest procesem prowadzącym często do nieodwracalnych zmian w organizmie pacjenta, a nawet do jego zgonu. Opracowane strategie leczenia ran przewlekłych, takie jak T.I.M.E., W.A.R. czy B.B.W.C., kładą szczególny nacisk na stosowanie odpowiednich antyseptyków w leczeniu miejscowym ran przewlekłych oraz na wprowadzenie odpowiedniego algorytmu działania, rozróżniającego stosowanie antyseptyków oraz lawaseptyków. Antyseptyki przeznaczone do leczenia ran przewlekłych powinny cechować się niską cytotoksycznością oraz szerokim spektrum aktywności przeciwdrobnoustrojowej, a ich stosowanie nie powinno zakłócać procesu gojenia rany lub prowadzić do niekorzystnych interakcji z innymi środkami użytymi w terapii.

Czytaj dalej »

Rekonstrukcja piersi – motywacja kobiet i poziom satysfakcji z zabiegu

Wstęp Leczenie chirurgiczne pacjentek ze zdiagnozowanym rakiem piersi przyczynia się do trwałego okaleczenia kobiety, prowadząc tym samym do obniżenia jej komfortu życia fizycznego, psychicznego i społecznego. Zabieg rekonstrukcji piersi na ogół przyczynia się do podwyższenia poczucia jakości życia we wspomnianych wyżej obszarach. Jednak pomimo potencjalnych korzyści wynikających z zabiegu, przeważająca część chorych nie decyduje się na odtworzenie piersi. Celem przeprowadzonych badań było poznanie motywacji kobiet decydujących się na zabieg rekonstrukcji piersi oraz określenie poziomu satysfakcji z jego efektów. Materiał i metody Przeprowadzono sondaż diagnostyczny z wykorzystaniem autorskiego kwestionariusza ankiety. Przebadano 51 kobiet, które poddały się zabiegowi rekonstrukcji piersi, będącemu efektem wcześniejszej mastektomii bądź operacji oszczędzającej. 83% respondentek przeszło odroczoną rekonstrukcję piersi, a pozostałe poddano mastektomii z jednoczesnym odtworzeniem piersi. Wyniki Największą grupę badanych stanowiły kobiety w przedziale wiekowym 46−55 lat, deklarujące wykształcenie wyższe. W większości były to mężatki mieszkające w dużych miastach. Średni czas od mastektomii lub operacji oszczędzającej do rekonstrukcji wtórnej wyniósł 3 lata i 3 miesiące. Głównym motywem poddania się zabiegowi odtwórczemu była troska o komfort codziennego życia. Na dalszych pozycjach pojawiły się powody w następującej kolejności: troska o zdrowie, potrzeba akceptacji siebie, potrzeba swobodnego poruszania się w kontaktach społecznych, chęć czucia się kobieco, troska o satysfakcję z życia seksualnego. Blisko 80% badanych oceniła swój poziom satysfakcji z zabiegu jako wysoki lub bardzo wysoki. Wnioski Z przeprowadzonych badań wynika, że rekonstrukcja piersi niesie za sobą oczekiwane korzyści, przyczyniające się do akceptacji własnego ciała i wyższego komfortu życia codziennego. Istnieje jednak potrzeba edukacji pacjentek w zakresie stosowanych metod rekonstrukcji, ich efektów oraz potencjalnych skutków ubocznych. Rzetelna wiedza w tym zakresie pomaga w podjęciu decyzji i neutralizuje negatywne emocje w przypadku nieosiągnięcia spodziewanego efektu.

Czytaj dalej »

Odleżyny – fizjoterapia w procesie leczenia

Odleżyny stanowią poważny problem medyczny. Ich wystąpienie jest bardziej prawdopodobne u osób z ograniczoną mobilnością i/lub problemami skórnymi, takich jak osoby z deficytami neurologicznymi, schorzeniami naczyniowymi czy osób w podeszłym wieku. Stały ucisk, maceracja skóry, niedożywienie oraz długotrwałe unieruchomienie stanowią dobrze znane czynniki ryzyka związane z ich rozwojem. Z tego powodu ważnym aspektem przeciwdziałania i leczenia jest właśnie minimalizacja czynników ryzyka. Fizjoterapia odgrywa znaczącą rolę zarówno w zapobieganiu, jak i w leczeniu odleżyn. Artykuł stanowi próbę oceny, w jakim stopniu wykorzystuje się możliwości w tym obszarze.

Czytaj dalej »

Zasady i techniki szycia nerwów obwodowych

Przerwanie ciągłości nerwu obwodowego wiąże się z zaburzeniem czucia, ruchu lub z wystąpieniem obydwu tych dysfunkcji. Odpowiednio wcześnie podjęta próba rekonstrukcji nerwu daje pacjentowi szansę na przynajmniej częściową redukcję zaburzenia. W pierwotnej rekonstrukcji nerwu obwodowego najczęściej stosowany jest szew epineuralny. Możemy również odtworzyć ciągłość poszczególnych pęczków, zakładając szew perineuralny. Założeniem szycia międzypęczkowego (interfascicularnego) jest łączenie pęczków na różnym poziomie, w celu uniknięcia płaszczyznowej blizny w miejscu łączenia przeciętych pęczków. W przypadku ubytków lub blizn pourazowych brakującą część nerwu możemy odtworzyć przeszczepem nerwu. Powiększone pole operacyjne, narzędzia i szwy mikrochirurgiczne to niezbędne zaplecze w rekonstrukcji nerwów.

Czytaj dalej »

Retrospektywna analiza i ocena czynników ryzyka wystąpienia zakażenia rany operacyjnej u chorych w podeszłym wieku operowanych w latach 2006−2008 w Oddziale Chirurgii Klatki Piersiowej Specjalistycznego Zespołu Chorób Płuc i Gruźlicy w Bystrej

W pracy poddano analizie czynniki ryzyka zakażenia rany pooperacyjnej u chorych w podeszłym wieku po operacjach torakochirurgicznych. Badanie obejmowało 104 chorych, u których wykonano torakotomię. Zakażenie rany pooperacyjnej potwierdzone wyhodowaniem patogenów pojawiło się u czterech chorych. Analiza wykazała, że ryzyko zakażenia rany po operacji torakochirurgicznej wzrasta wraz z wiekiem, masą ciała, obniżeniem poziomu białka i ciśnienia parcjalnego tlenu (pO2) oraz podwyższeniem poziomu kreatyniny i AlAT.

Czytaj dalej »

Nowoczesne zasady zachowawczego leczenia odleżyn

W pracy przedstawiono nowoczesną koncepcję zachowawczego leczenia odleżyn w środowisku wilgotnym. Zaprezentowano rodzaje i scharakteryzowano nowoczesne opatrunki stosowane w terapii odleżyn oraz „kolorowy” model leczenia przy ich użyciu.

Czytaj dalej »

Chory z zespołem stopy cukrzycowej w oddziale chirurgicznym

Celem badań niniejszej pracy było pozyskanie informacji związanych z hospitalizacją chorych z rozpoznanym Zespołem Stopy Cukrzycowej (ZSC) w oddziale chirurgicznym. Materiał i metoda Badania retrospektywne przeprowadzono w 2011 roku w Katedrze i Klinice Chirurgii Ogólnej Szpitala Uniwersyteckiego nr 2 im. dr. J. Biziela w Bydgoszczy. Polegały one na analizie dokumentacji medycznej chorych z rozpoznaniem ZSC leczonych w latach 2009−2010. Wyniki W okresie dwóch lat hospitalizowano łącznie 50 chorych z ZSC, w tym 18 (36%) kobiet i 32 (64%) mężczyzn w wieku 37−86 lat. Stosunek hospitalizacji planowych do pilnych wynosił 40:60%. W grupie chorych przyjętych do Kliniki w trybie pilnym wykonywano ponad czterokrotnie częściej zabieg amputacji w stosunku do chorych przyjętych w trybie planowym. Wnioski Wobec badanej grupy chorych zastosowano różnorodne metody postępowania. Podstawowe założenie leczenia stanowiła poprawa stanu ogólnego (normalizacja glikemii, uzupełnienie niedoborów) oraz miejscowe opracowanie rany, prowadzące do jej wygojenia. Nie u wszystkich pacjentów podejmowane działania lecznicze przyniosły pożądane rezultaty. Grupę chorych, u których zaistniała konieczność amputacji kończyny, charakteryzował znamiennie dłuższy okres hospitalizacji, pilny tryb przyjęcia do szpitala oraz niestabilne parametry laboratoryjne.

Czytaj dalej »

Brachysyndaktylia–hypospadiaza oraz inne nietypowe korelacje wrodzonych wad rąk

Rozwój embriologiczny ręki i kończyny górnej jest skomplikowanym procesem zależnym od genów z grupy HOX. Mutacja kodu genetycznego jest odpowiedzialna za różnego stopnia fenotypową manifestację wrodzonych niedorozwojów narządów. Chociaż temat ten dyskutowany jest od dziesięcioleci, podłoże genetyczne i współwystępowanie niektórych zaburzeń rozwojowych jest wciąż nieznane. W pracy przedstawiono grupę 23 pacjentów, u których stwierdzono nietypowe korelacje wad wrodzonych. Autorzy opisują unikalną korelację brachydaktylii ze spodziectwem, zdiagnozowaną u 5 pacjentów.

Czytaj dalej »

Elektrostymulacja wysokonapięciowa w leczeniu trudno gojących się ran i obrzęków

Elektrostymulacja wysokonapięciowa (EWN) jest nowoczesną metodą stosowaną w procesie leczenia trudno gojących się ran i owrzodzeń, a także eksperymentalną formą leczenia obrzęków w przebiegu różnych urazów narządu ruchu. Celem pracy było przedstawienie wpływu elektrostymulacji wysokonapięciowej w procesach leczenia oraz omówienie parametrów zabiegowych dla poszczególnych przypadków. Dokonano przeglądu dotychczasowej wiedzy na temat efektów biologicznych działania EWN, które można podsumować następująco: 1. Prawidłowe zastosowanie elektrostymulacji przyspiesza oczyszczanie ran z tkanek martwiczych, likwiduje ogniska zapalne i ropne. 2. EWN pobudza proces ziarninowania i naskórkowania, co skutkuje skróceniem czasu gojenia się ran. 3. Wczesne zastosowanie EWN w leczeniu świeżych obrzęków ogranicza ich rozmiary.

Czytaj dalej »

Rola białek szoku cieplnego w oparzeniach oraz uogólnionej reakcji zapalnej

Białka szoku cieplnego (HSPs), zwane również białkami stresowymi, pełnią funkcje opiekuńcze w sytuacjach stresowych, takich jak wysoka temperatura, stany zapalne, hipoksja, zmiany hemodynamiczne, promieniowanie ultrafioletowe, infekcje, toksyny. Poprzez procesy wewnątrzkomórkowe biorą udział w mechanizmie formowania prawidłowej struktury białek, które powstają podczas translacji oraz degradacji białek zdenaturowanych lub uszkodzonych przez czynniki stresowe. HSPs spełniają również istotne funkcje zewnątrzkomórkowe, na przykład biorą udział w początkowym etapie procesu zapalnego, hamowaniu syntezy cytokin prozapalnych oraz immunizacji komórek układu odpornościowego. Zalety białek szoku cieplnego zarówno pod względem biochemicznym, jak i spełnianych funkcji, obserwowane w licznych badaniach na hodowlach komórkowych i na zwierzętach doświadczalnych, mogą mieć miejsce również w tkankach ludzkich. Komórki ludzkie, poddane wcześniej działaniu wysokiej temperatury, rozwijają tolerancję w stosunku do takich bodźców stresowych. Liczne badania udowodniły pozytywny wpływ białek szoku termicznego na rany oparzeniowe czy procesy zapalne. Reasumując powyższe, białka szoku cieplnego, szczególnie HSP70, działają cytoprotekcyjnie w oparzeniach oraz stanach zapalnych i wydają się być potencjalną możliwością terapeutyczną w ich leczeniu.

Czytaj dalej »

Biofilm Based Wound Care: strategia leczenia ran przewlekłych objętych procesem infekcyjnym wywołanym przez drobnoustroje w formie biofilmowej

Strategia leczenia ran przewlekłych Biofilm Based Wound Care (BBWC) opiera się na założeniu, że występujący w ranach biofilm bakteryjny należy do jednych z najważniejszych czynników warunkujących utrzymywanie się chronicznego stanu rany. Wprowadzenie strategii BBWC polega na częstym i agresywnym opracowaniu rany, zastosowaniu wysokich dawek antybiotyków o długim czasie działania, antyseptyków o niskiej cytotoksyczności i wysokiej sile bójczej oraz szerokiego spektrum środków „przeciw-biofilmowych”.

Czytaj dalej »

Rany przyczyną śmierci władców Polski

Władcy Polski są przedstawiani na portretach jako zdrowi, silni mężczyźni. Ciężko zdać sobie sprawę, że wielu z nich było poważnie chorych, a niektórzy zmarli w dość dziwny sposób. W dawnych czasach medycyna nie stała na takim poziomie jak dzisiaj, dlatego choroby współcześnie wyleczalne kiedyś były chorobami śmiertelnymi. W pracy zostali przedstawieni władcy, których główną przyczyną śmierci były rany.

Czytaj dalej »