Archiwa: Project

Hand hygiene knowlegde of medical students at different level of university education

Hand hygiene (HH) is the cornerstone of infection prevention. Knowledge of and compliance with the rules, as well as awareness of the need for such knowledge plays a key role in the daily work of medical personnel within various hospital departments. A clear explanation of HH importance seems to be a significant task in the education process of medical students. Aim The aim of the study was to assess the knowledge regarding hand hygiene and its role in hospital infection control among students who underwent hand hygiene training. Material and methods One hundred and five students from different years of study in the Faculty of Medicine at the Medical University of Warsaw participated in the survey consisting of 33 questions. Results Analysis of our results revealed a correlation between the year of study and the test results. Our research indicates the need for introducing HH at the very beginning of medical university education. The main hand hygiene principles were better understood by younger students (p>0.05). The issue of the frequency of cleaning hands after contact with the patient’s skin or area surrounding the patient and saving time by hand scrubbing instead of washing with soap and water and the awareness that alcohol-based handrubs are less drying than ordinary soap and the water was better known to younger students (p

Czytaj dalej »

Rubella seropositivity in patients hospitalized in the military institute of medicine in 2017

Rubella is a viral disease caused by a virus of the genus Rubivirus. A person with rubella disease can be the source of the infection a few days before the appearance of a rash. The infection is transferred via droplets, by direct contact with excretions from the nasopharyngeal cavity of the affected person or through the placenta during pregnancy. Since 1989, vaccinations against rubella are mandatory in Poland. They were initially performed only among 13-year-old girls. From January to September 2017, 377 cases of suspected rubella were reported. From this group, 112 samples were sent to the Reference Laboratory (29.7%), and the positive result for rubella was obtained only in 6 samples (that is 5.4% of samples sent for the analysis and 1.6% of all cases). The low rate of laboratory-confirmed cases was caused by reporting based on clinical symptoms. As a result of this procedure, various rashes were reported as rubella. The aim of the study is to evaluate the presence of class IgG and IgM antibodies in the serum samples of patients hospitalized in the Military Institute of Medicine (MIM) between January and August 2017. Forty two serum anti-rubella antibody tests were performed in the Department of Laboratory Diagnostics of MIM. In all cases, the results were positive and indicated the presence of antibodies in the IgG class, while the negative results were noted for IgM antibodies. The largest number of orders for testing was received from the Gynecology Department (23.8%), followed by the Gastroenterology and Cardiology/Cardiac Surgery (11.9%), Hematology (9.5%), and Neurology Departments (14.3%). A limited number of samples (28.5%) was received from the Dermatology, Oncology, Ophthalmology, Laryngology and Paediatrics Departments. The obtained results suggest that hospitalized MIM patients have the immunity that is likely a result of the vaccination. The mean age of hospitalized patients was 30–35 years. Currently, rubella vaccination is mandatory and is performed in the 13–14th month of life and then in 10-year-old children irrespective of sex. The laboratory sign of a new infection would be the presence of the specific antibodies in the IgM class, which has not been reported in any case in this study.

Czytaj dalej »

Diagnostyka laboratoryjna wybranych wirusowych zakażeń dróg oddechowych

Infekcje wirusowe dróg oddechowych są najczęstszymi chorobami zakaźnymi rozpoznawanymi i raportowanymi w Polsce, a jednocześnie ważną przyczyną porad ambulatoryjnych oraz hospitalizacji. Wiele zakażeń wywoływanych jest przez wirusy grypy i wirus syncytialny (RSV). Objawy kliniczne nie pozwalają na pewne ustalenie etiologii choroby, co jest możliwe jedynie po wykonaniu badań dodatkowych. Badania umożliwiają postawienie pewnej diagnozy i obejmują: szybkie testy diagnostyczne oparte na metodzie immunochromatograficznej lub immunoenzymatycznej (charakteryzują się umiarkowaną czułością, łatwe do wykonania i pozwalające na uzyskanie wyniku w ciągu 15 minut od pobrania), klasyczne metody biologii molekularnej – real time RT-PCR (czułe, ale wymagające specjalistycznej aparatury, pozwalające na uzyskanie wyniku w ciągu 4–5 godzin od pobrania materiału) oraz szybką diagnostykę molekularną – POC-real time PCR (czułą, łatwą do wykonania, pozwalającą na uzyskanie wyniku w ciągu 20–30 minut od pobrania materiału biologicznego do badania). Zastosowanie szybkiej diagnostyki molekularnej w przypadku zakażeń wywołanych przez wybrane wirusy oddechowe (grypy i RSV) umożliwia łatwą i szybką diagnozę, co z kolei zapewnia możliwość włączenia właściwego oraz skutecznego leczenia chorych, prawidłową ich izolację i/lub kohortację (pozwalającą na ograniczenie transmisji choroby w populacji), a także ma korzystny wymiar ekonomiczny (zmniejszenie liczby zlecanych badań dodatkowych, ograniczenie zużycia antybiotyków, skrócenie czasu pobytu w izbie przyjęć czy szpitalnym oddziale ratunkowym).

Czytaj dalej »

Niewydolność gojenia przewlekłego owrzodzenia żylnego goleni w pierwotnej infestacji świerzbem. Opis przypadku

Przewlekła niewydolność żylna jest jednym z najczęstszych powodów powstawania niegojącej się rany. Za formowanie się owrzodzenia goleni w około 75% przypadków odpowiadają nieprawidłowości w układzie żylnym. Najczęstszymi powikłaniami infekcyjnymi są współistniejąca kolonizacja oraz zakażenie bakteryjne. Znacznie rzadziej w przewlekłym uszkodzeniu tkankowym, jako miejscu bytowania drobnoustrojów, stwierdza się infestację pasożytniczą. Chronizacja leczenia przedłuża okres dyskomfortu chorego, zwiększa nakłady na opiekę zdrowotną, a także wymusza wykorzystanie dodatkowych procedur diagnostycznych oraz terapeutycznych. W niniejszej pracy przedstawiono opis przypadku długotrwałego, upośledzonego procesu gojenia owrzodzenia goleni wynikającego ze współistniejącego zakażenia świerzbowcem ludzkim (Sarcoptes scabiei). Odpowiednia opieka nad raną, różnokierunkowa diagnostyka oraz ostatecznie ukierunkowane leczenie umożliwiły ograniczenie miejscowej infekcji, zahamowały rozwój powikłań ustrojowych oraz przyczyniły się do postępu gojenia przewlekłej rany zakażonej.

Czytaj dalej »

Fungemia odcewnikowa o etiologii Candida tropicalis i Candida grabrata – opis przypadku

Kandydemia jest jedną z najczęstszych infekcji szpitalnych, przebiegających z wysoką śmiertelnością. Zakażenia związane z centralnymi cewnikami żylnymi o etiologii grzybiczej mogą być pochodzenia endogennego (większość zakażeń Candida spp.) lub egzogennego. W opisywanym przypadku 65-letni pacjent był przyjęty do Kliniki Chirurgii Ogólnej, Gastroenterologicznej i Onkologicznej z powodu powikłania choroby Leśniowskiego-Crohna – perforacji przewodu pokarmowego z kałowym zapaleniem otrzewnej. Z powodu pogarszającego się stanu ogólnego chory został przeniesiony do Oddziału Intensywnej Terapii. W posiewie krwi obwodowej i krwi z cewnika centralnego wyhodowano dwa szczepy z rodzaju Candida – Candida tropicalis i Candida glabrata. W terapii zastosowano kaspofunginę w dawce 70 mg/dobę, a następnie w kolejnych dniach 50 mg/dobę. Zgodnie z wytycznymi IDSA, ESCMID oraz rekomendacji grup eksperckich w leczeniu fungemii i fungemii odcewnikowych o etiologii Candida tropicalis i Candida glabrata lekami pierwszego rzutu są echinokandyny.

Czytaj dalej »

Antybiotykoterapia empiryczna dalbawancyną jako element leczenia chorych z urazem wielonarządowym. Opis przypadku

Skuteczne leczenie następstw ciężkich urazowych i pooperacyjnych zakażeń w oddziale anestezjologii i intensywnej terapii (OAiIT) opiera się na trzech aspektach: interwencji chirurgicznej zapewniającej usunięcie ognisk zakażenia, intensywnej terapii umożliwiającej właściwy przepływ tkankowy i funkcjonowanie narządów oraz skutecznej antybiotykoterapii. Wczesne, empiryczne zastosowanie długo działających lipoglikopeptydowych antybiotyków w ABSSSI pozwala zapobiec rozwojowi zakażenia i jest cennym elementem strategii terapii chorych z urazem wielonarządowym, u których konieczne jest wielospecjalistyczne leczenie operacyjne.

Czytaj dalej »

Antybiotykoterapia zakażenia drobnoustrojami wielolekoopornymi u hospitalizowanego w OIT pacjenta z neutropenią w przebiegu choroby hematoonkologicznej. Opis przypadku

W niniejszej pracy zaprezentowano przypadek zakażenia wielodrobnoustrojowego bakteriami wielolekoopornymi Pseudomonas aeruginosa MDR i Klebsiella pneumoniae KPC u nieimmunokompetentnego 23-letniego pacjenta po przeszczepie komórek krwiotwórczych krwi obwodowej z neutropenią, przyjętego do OIT we wstrząsie septycznym. W wyniku prowadzenia antybiotykoterapii wielolekowej z zastosowaniem meropenemu (zwiększona ekspozycja), kolistyny oraz ceftazydymu z awibaktamem uzyskano ustąpienie objawów uogólnionego zakażenia.

Czytaj dalej »

Dalbawancyna – nowe możliwości leczenia zakażeń w onkohematologii

Zakażenie stanowi jedno z najpoważniejszych powikłań u chorych leczonych z powodu nowotworów hematologicznych. Odcewnikowe zakażenia łożyska naczyniowego u pacjentów z uszkodzeniem odpowiedzi humoralnej i komórkowej, leczonych w przebiegu nowotworów układu krwiotwórczego i limfatycznego, są istotnym wyzwaniem współczesnej onkohematologii. Obecnie ważnym problemem jest pojawienie się patogenów opornych na antybiotykoterapię. Dalbawancyna jako nowy antybiotyk lipoglikopeptydowy, wykazujący aktywność przeciwko patogenom opornym na metycylinę i wankomycynę, może przyczynić się do poprawy skuteczności leczenia. Zastosowanie skutecznej terapii zakażeń w populacji chorych onkologicznych przekłada się na wzrost skuteczności terapii przeciwnowotworowej.

Czytaj dalej »

Czy jesteśmy skazani na MDRO?

W ostatnich latach środowisko epidemiologów ostrzega przed lawinowym narastaniem lekooporności wśród szczepów bakteryjnych i grzybów. MDRO, czyli wielolekooporne szczepy niewrażliwe na antybiotyki z trzech lub więcej klas leków przeciwbakteryjnych, aktywnych wobec danego gatunku drobnoustrojów, są prawdziwą bombą z opóźnionym zapłonem, gdyż nie zawsze ich obecność wiąże się z objawami klinicznym – w organizmach nosicieli mogą trwać bezobjawowo. Strategie działania w obszarze zapobiegania rozprzestrzenianiu się tych szczepów powinny być wielopoziomowe: od działań na poziomie ministerialnym, poprzez decyzyjność kierowników szpitali, na działaniach każdego pracownika ochrony zdrowia i samego pacjenta kończąc.

Czytaj dalej »

Higieniczna dezynfekcja rąk w walce z zakażeniami

Higieniczna dezynfekcja rąk zapobiega zakażeniom szpitalnym, a jej pomijanie lub niewystraczające dbanie o nią przez personel medyczny skutkuje transmisją patogenów z jednego pacjenta na drugiego lub na powierzchnie nieożywione, w tym sprzęt medyczny i przedmioty często używane przez pracowników szpitalnych, tj. długopisy i telefony komórkowe. W szpitalu do miejsc często zasiedlanych przez patogeny należą stanowiska do mycia rąk na oddziale. Najbardziej narażone na skażenie są uchwyty kranów. Prawidłową higienę rąk personelu utrudnia noszenie: pierścionków, zegarków i długich oraz sztucznych paznokci. Dowiedziono, że skóra pod pierścionkiem lub obrączką jest liczniej skolonizowana niż porównywalne obszary bez biżuterii, a noszenie zegarków lub bransoletek uniemożliwia prawidłową dekontaminację nadgarstków. Również długie, a zwłaszcza sztuczne paznokcie przyczyniają się do kolonizacji większej liczby bakterii, utrudniając tym samym skuteczną dekontaminację. Personel ma obowiązek wykonywać higieniczną dezynfekcję rąk oraz wszystkie inne czynności przy pacjencie z należytą starannością, tak aby zapewnić mu bezpieczną opiekę.

Czytaj dalej »

Łuszczyca w szczególnych lokalizacjach – paznokcie

Łuszczyca paznokci stanowi istotny problem w codziennej praktyce dermatologicznej. Dotyczy około 50% pacjentów z łuszczycą zwykłą i nawet do 80% osób z łuszczycą stawową. Prowadzi do wielu konsekwencji, m.in. pogorszenia jakości życia oraz różnych problemów natury psychospołecznej. Udowodniono, że łuszczyca paznokci nawet o wiele lat wyprzedza rozpoznanie łuszczycy stawowej, stanowi więc ważny czynnik predykcyjny. W zależności od lokalizacji procesu zapalnego w obrębie paznokcia obserwuje się różne manifestacje kliniczne. Najczęstszymi zmianami paznokciowymi w łuszczycy są: naparstkowanie, rogowacenie podpaznokciowe i onycholiza. Objawy te nie są jednak charakterystyczne, w związku z czym konieczna jest często odpowiednia diagnostyka różnicowa. W celu oceny stopnia nasilenia łuszczycy paznokci oraz efektów terapii stosowane są następujące skale: NAPSI, mNAPSI oraz PNSS. Leczenie zmienionych łuszczycowo paznokci stanowi wyzwanie terapeutyczne, ponieważ w większości przypadków występuje oporność. Terapia miejscowa jest zwykle mało skuteczna. Najlepsze efekty przynosi leczenie systemowe, a wśród nich ogromną rolę przypisuje się czynnikom biologicznym.

Czytaj dalej »

Antybiotykoterapia w zakażeniach układu moczowego z uwzględnieniem nitroksoliny

Zakażenia układu moczowego (ZUM) należą do najczęstszych chorób infekcyjnych w praktyce ambulatoryjnej i szpitalnej. Wywołują je zwykle pałeczki Gram-ujemne z rodziny Enterobacteriaceae, głównie Escherichia coli. W związku z narastaniem oporności uropatogenów na doustne leki I rzutu (kotrimoksazol, nitrofurantoina, fosfomycyna, trimetoprim) i II rzutu (fluorochinolony) większą uwagę zwraca się na podawaną doustnie nitroksolinę (5-nitro-8-hydroksychinolina), zalecaną u dorosłych w ostrych i nawracających ZUM, wywołanych przez szczepy E. coli. W publikacji omówiono mechanizm działania, farmakokinetykę i farmakodynamikę nitroksoliny, aktywność wobec E. coli i innych pałeczek Gram-ujemnych, w tym wieloopornych. Biorąc pod uwagę bezpieczeństwo stosowania i efektywność oraz narastanie oporności uropatogenów na kotrimoksazol i fluorochinolony, ale nie na nitroksolinę, należy rozważyć nitroksolinę jako jeden z leków I rzutu w leczeniu nieskomplikowanych zakażeń układu moczowego. Zróżnicowane wyniki wrażliwości na ten lek innych pałeczek Enterobacterales wymagają dalszych badań w celu ewentualnego rozszerzenia wskazań do stosowania nitroksoliny w ZUM.

Czytaj dalej »

Penicylina – czy można o niej zapomnieć?

W publikacji przedstawiono aktualną wiedzę na temat penicylin naturalnych, uwzględniając dane o zużyciu w Europie, wskazania do stosowania oraz problemy związane z przeszacowaniem liczby pacjentów uczulonych na β-laktamy.

Czytaj dalej »

Zakażenia miejsca operowanego w chirurgii kręgosłupa – nadzór, czynnik ryzyka, profilaktyka antybiotykowa

Zakażenia miejsca operowanego (ZMO) występują po operacjach chirurgicznych i rozwijają się w miejscu nacięcia (zakażenia powierzchowne, w linii cięcia) lub w głębokich tkankach w miejscu operacji (zakażenia głębokie, w linii cięcia) albo dotyczą miejsca innego anatomicznie niż miejsce objęte manipulacją w trakcie zabiegu operacyjnego (zakażenia narządu/przestrzeni). W chirurgii kręgosłupa zapadalność na ZMO wynosi od 1 do 25% (w zależności od typu operacji). Zakażenia te wiążą się z wydłużeniem leczenia, cierpieniem pacjenta i większymi kosztami terapii. Rodzaj prowadzonego nadzoru nad ZMO i forma analizy danych mogą mieć znaczenie dla prawidłowego wnioskowania oraz budowania programów profilaktycznych. Ocenia się, że nadzór oparty na wskaźnikach epidemiologicznych jest najefektywniejszy w zwalczaniu ZMO. Znajomość czynników ryzyka leżących zarówno po stronie pacjenta, jak i wynikających z istoty procedury medycznej oraz możliwość ich modyfikacji mogą wpływać na występowanie zakażenia miejsca operowanego. Celem pracy był opis zasad nadzoru, ocena czynników ryzyka i profilaktyki antybiotykowej ZMO w chirurgii kręgosłupa.

Czytaj dalej »

Gentamycyna w terapii zakażeń i jej miejscowe stosowanie na nośniku kolagenowym a oporność drobnoustrojów

Niniejsza praca stanowi syntezę wiadomości na temat obecnej pozycji gentamycyny w terapii zakażeń, ze szczególnym uwzględnieniem wykorzystania jej w terapii miejscowej. Omówiony został mechanizm i zakres działania gentamycyny, wskazania do stosowania, a także mechanizmy oporności – zwłaszcza te, które w ostatnich latach spowodowały wzrost oporności szczepów na ten antybiotyk (nowe wersje enzymów modyfikujących aminoglikozydy, plazmidowe metylazy warunkujące mechanizm receptorowy, tworzenie biofilmu). Opisano wady i zalety terapii miejscowej, uwzględniając stosowanie różnych nośników dla gentamycyny, w tym nowych rozwiązań. Przeanalizowano zwłaszcza najnowsze badania kliniczne i mikrobiologiczne dotyczące implantu kolagenowego z gentamycyną (gąbka Garamycin ®) polecanego w terapii zakażeń kości, których struktura anatomiczna oraz zakażenia w postaci biofilmu powodują niedostateczną penetrację omawianego antybiotyku i brak jego skuteczności w terapii systemowej. Zaprezentowano także najnowsze wyniki badań in vitro z zastosowaniem gąbki kolagenowej w eradykacji biofilmu wytwarzanego przez drobnoustroje wywołujące zakażenia kości i ran. Wyniki tych badań wydają się obiecujące i potwierdzają możliwość zastosowania implantu kolagenowego z gentamycyną, nawet w przypadku izolacji niektórych szczepów opornych in vitro na ten antybiotyk.

Czytaj dalej »

Infekcje o etiologii Raoultella ornithinolytica – istotny czy marginalny problem na oddziałach szpitalnych. Przegląd dostępnej literatury i opis przypadków

 Zakażenia o etiologii Raoultella ornithinolytica nie są dobrze poznane i udokumentowane. Z powodu trudności diagnostycznych mogą być mylnie interpretowane jako zakażenia Klebsiella oxytoca. Celem niniejszej pracy była ocena rozpowszechnienia infekcji R. ornithinolytica i ustalenie, czy stwarzają one istotne zagrożenie szczególnie dla pacjentów z obniżoną odpornością. Na podstawie wybranych przykładów z literatury i własnych obserwacji ustalono, że zakażenia Raoultella ornithinolytica są rzadkie, występują szczególnie w grupie pacjentów obciążonych wielochorobowością i u osób z zaburzeniami odporności. Infekcje te zwykle łatwo poddają się leczeniu.

Czytaj dalej »

Wrażliwość wielolekoopornych szczepów Klebsiella pneumoniae na połączenie ceftazydymu z awibaktamem

Ceftazydym z awibaktamem jest nowym połączeniem beta-laktamu z inhibitorem beta-laktamaz. Antybiotyk ten został zatwierdzony do leczenia powikłanych zakażeń wewnątrzbrzusznych, zakażeń układu moczowego, szpitalnego zapalenia płuc i innych infekcji wywoływanych przez szczepy pałeczek Gram-ujemnych. Ceftazydym z awibaktamem jest aktywny wobec większości szczepów Klebsiella pneumoniae wytwarzających enzymy typu ESBL i szczepów wielolekoopornych, dlatego może stanowić alternatywę dla karbapenemów czy kolistyny w leczeniu zakażeń szczepami wielolekoopornymi. Badaniem objęto 107 szczepów K. pneumoniae. Wrażliwość na antybiotyki i zdolność wytwarzania enzymów ESBL oznaczano w systemie Phoenix™ z zastosowaniem kart N-402. Dla wszystkich szczepów oznaczono MIC ceftazydymu z awibaktamem metodą paska z gradientem stężeń. Wszystkie szczepy K. pneumoniae wytwarzały enzymy typu ESBL. 73% badanych szczepów było wrażliwych na kolistynę, 53,3% na imipenem i 44,8% na gentamycynę. Wartość MIC ceftazydymu z awibaktamem dla szczepów K. pneumoniae wynosiła od 0,016 do 32 mg/L. Powyżej 98% badanych szczepów było wrażliwych na połączenie ceftazydymu z awibaktamem. Ceftazydym z awibaktamem wykazał bardzo dobrą aktywność in vitro wobec szczepów K. pneumoniae. Uzyskane wyniki wskazują, że lek ten może stanowić skuteczną opcję terapeutyczną w leczeniu ciężkich zakażeń wielolekoopornymi szczepami K. pneumoniae.

Czytaj dalej »

Walidacja a monitorowanie procesu sterylizacji

Artykuł dotyczy walidacji sterylizacji parowej oraz kontroli i monitorowania procesu sterylizacji. Walidacja sterylizacji parowej umożliwia parametryczne zwolnienie wsadu sterylizacyjnego, stanowi kolejny element w programie zapewnienia jakości w celu wykazania, że najwyższy poziom sterylności (SAL) jest osiągany dla bezpieczeństwa pacjenta, a jednocześnie zapewnia usługi wymagane obecnie przez zakłady opieki zdrowotnej.

Czytaj dalej »

XI Ogólnopolskie Sympozjum z cyklu: Biofilm tworzony przez drobnoustroje w patogenezie zakażeń

Zakażenie wirusem cytomegalii (CMV) występuje powszechnie i zazwyczaj ma charakter bezobjawowy lub skąpoobjawowy, samoograniczający się. Jednakże u osób z zaburzeniami odporności lub w przypadku zakażenia wrodzonego infekcja CMV ma w większości poważny przebieg i może stanowić realne zagrożenie dla zdrowia oraz życia pacjenta. W artykule przedstawiono diagnostykę, przebieg i leczenie zakażenia CMV oraz metody prewencji u chorych z grup ryzyka.

Czytaj dalej »

Czy większość ma zawsze rację? Znaczenie konsensusu filadelfijskiego w zapobieganiu, rozpoznawaniu i leczeniu zakażeń okołoprotezowych

Konsensus filadelfijski (The International Consensus Meeting on Periprosthetic Joint Infection – ICM Philly) to potężna baza wiedzy o zapobieganiu, diagnostyce i leczeniu powikłań infekcyjnych po zabiegach ortopedycznych z użyciem implantów – w szczególności endoprotezoplastyk stawów. W pracy zaprezentowano podstawowe informacje z tego zakresu, wątpliwości oraz odniesienia do praktycznych sytuacji klinicznych.

Czytaj dalej »

Zakażenie wirusem cytomegalii w praktyce klinicznej – diagnostyka, objawy i leczenie w świetle aktualnej wiedzy

Zakażenie wirusem cytomegalii (CMV) występuje powszechnie i zazwyczaj ma charakter bezobjawowy lub skąpoobjawowy, samoograniczający się. Jednakże u osób z zaburzeniami odporności lub w przypadku zakażenia wrodzonego infekcja CMV ma w większości poważny przebieg i może stanowić realne zagrożenie dla zdrowia oraz życia pacjenta. W artykule przedstawiono diagnostykę, przebieg i leczenie zakażenia CMV oraz metody prewencji u chorych z grup ryzyka.

Czytaj dalej »

Profilaktyka zakażeń odcewnikowych u pacjentów hemodializowanych – przegląd substancji stosowanych do zamykania cewników permanentnych

Zabezpieczenie cewników naczyniowych do hemodializy przed kolonizacją drobnoustrojami i rozwojem zakażeń uogólnionych wymaga podania do światła cewnika substancji o właściwościach antykoagulacyjnych oraz przeciwdrobnoustrojowych. W niniejszej pracy dokonano przeglądu stosowanych w tym celu roztworów związków.

Czytaj dalej »

Inwazyjna choroba meningokokowa wywołana przez meningokoki W i C – zachorowania u niemowlęcia i nastolatka

W Polsce zdecydowaną większość zakażeń o etiologii Neisseria meningitidis wywołują meningokoki grupy B, a następnie meningokoki C. Jednak od 2014 roku obserwuje się również wzrost zachorowań wywołanych przez meningokoki W. Inwazyjna choroba meningokokowa powodowana przez tę serogrupę charakteryzuje się cięższym przebiegiem, gorszym rokowaniem, występowaniem nietypowych objawów oraz wyższą śmiertelnością. W pracy przedstawiono dwa przypadki inwazyjnej choroby menigokokowej – u niemowlęcia i u nastolatka. Omówiono również epidemiologię meningokoków W w Polsce i Europie oraz zaprezentowano zalecane szczepienia.

Czytaj dalej »

Poziom wiedzy personelu pielęgniarskiego na temat procedury higieny rąk

W celu poprawy sytuacji w obszarze zakażeń szpitalnych należy upowszechniać zasady higieny rąk i skierować wszystkie wysiłki na zmniejszenie przepaści między zaleceniami a ich właściwym stosowaniem. Najlepszym działaniem na rzecz poprawy sytuacji w zakresie higieny rąk jest rozpoczęcie kampanii w każdej placówce medycznej od oceny poziomu wiedzy, aby ustalić deficytowe obszary i podjąć odpowiednie działania. Cel Celem niniejszej pracy była ocena poziomu wiedzy personelu pielęgniarskiego na temat procedury higieny rąk w warunkach szpitalnych. Materiał i metody Badania przeprowadzono wśród 101 pielęgniarek i pielęgniarzy na terenie powiatu raciborskiego, w okresie od stycznia do marca 2019 roku. Zastosowaną metodą badawczą był sondaż diagnostyczny, technika ankietowania, a narzędziem badawczym – autorski kwestionariusz ankiety do oceny poziomu wiedzy z metryczką. Wyniki Wśród badanych przeważały: kobiety (87,13%), osoby w wieku 36–45 lat (39,6%), ze stażem pracy 6–10 lat oraz 11–15 lat (po 21,2%), pracujące w oddziałach zabiegowych (53,5%), z wykształceniem licencjackim (66,3%), mieszkające w mieście (70,3%), oceniające swój stan zdrowia jako dobry (63%). W badaniach wykazano, że wysoki poziom wiedzy prezentowało 24,7% badanych, niski – 33,7%, a średni – 41,6% respondentów. Wnioski Poziom wiedzy pielęgniarek na temat higieny rąk określono jako przeciętny. Wykształcenie badanych i ich staż pracy miały wpływ na poziom wiedzy odnośnie higieny rąk. Personel pielęgniarski wykazał się znajomością zasad WHO w zakresie dezynfekcji rąk.

Czytaj dalej »