Archiwa: Project

Mikrobiologiczne skażenie zabawek w oddziałach pediatrycznych

Korzyści wynikające z obecności zabawek w szpitalnych oddziałach pediatrycznych są znaczne i nie podlegają dyskusji, jednak zabawki mogą stanowić także źródło poważnych infekcji oraz stwarzać zagrożenie dla małych pacjentów. Celem pracy była ocena skażenia drobnoustrojami zabawek znajdujących się w oddziałach pediatrycznych oraz ocena ich dekontaminacji przez personel szpitalny lub rodziców. Badanie zostało przeprowadzone w dwóch oddziałach pediatrycznych w grupie dzieci o podwyższonym ryzyku infekcji. Pobrano wymazy łącznie ze 100 zabawek, z których 75% było przeznaczonych do wspólnej zabawy, natomiast 25% stanowiły zabawki indywidualne. Na powierzchni wielu zabawek były obecne potencjalnie chorobotwórcze szczepy, takie jak: Staphylococcus aureus (w tym MRSA), Klebsiella pneumoniae, Serratia spp., Acinetobacter spp. i Pseudomonas spp. Tylko 20% zabawek było poddawanych dekontaminacji, jednak procedura ta nie była wykonywana systematycznie.

Czytaj dalej »

Wpływ cefazoliny na tworzenie biofilmu przez kliniczne szczepy Staphylococcus epidermidis

Jednym z ważnych elementów zapobiegania zakażeniom związanym z implantacją biomateriałów jest stosowanie okołooperacyjnej profilaktyki antybiotykowej. Właściwie przeprowadzona profilaktyka znacznie zmniejsza zagrożenie bakteryjnego zanieczyszczenia elementów obcych podczas zabiegu operacyjnego. W chirurgii ortopedycznej w celu wyeliminowania infekcji okołooperacyjnych stosuje się cefalosporyny, dlatego w niniejszej racy analizowano wpływ cefazoliny na proces tworzenia, ale także redukcji struktur biofilmu na implantach stalowych. Ocenie poddano 30 szczepów Staphylococcus epidermidis pochodzących z zakażeń ortopedycznych./p>

Czytaj dalej »

Nowe rozwiązania w procesie leczenia ran – rola kompleksu TIAB w tworzeniu bariery przeciwdrobnoustrojowej. Opis przypadku

Postęp w medycynie miał swój początek jeszcze w czasach prehistorycznych i trwa nieprzerwalnie do dnia dzisiejszego. Przez wiele wieków historia leczenia ran była równocześnie historią medycyny i chirurgii. Podczas opatrywania obrażeń człowiek pierwotny zaczął doszukiwać się pewnych prawidłowości zachodzących w ludzkim ciele. Choć spostrzeżenia te miały wyłącznie charakter empiryczny, to właśnie one przyczyniły się do rozwoju medycyny zabiegowej. Dowodem tego może być znaleziony opis rysunku sprzed 20–30 tysięcy lat, przedstawiający człowieka opatrującego rany, odkryty przez archeaologów w hiszpańskiej jaskini. Ewaluacja różnorodnych metod opatrywania i leczenia ran doprowadziła nie tylko do skrócenia procesu gojenia, lecz także – przede wszystkim – do zmniejszenia cierpienia pacjenta. Współczesna koncepcja leczenia ran znalazła swoje odzwierciedlenie w zastosowaniu szerokiej gamy specjalistycznych opatrunków w poszczególnych fazach gojenia, a także preparatów wspomagających proces oczyszczania ran. Nowoczesne techniki, jak np. terapia hiperbaryczna (HBO), poprawiają efekty leczenia przewlekłych, trudno gojących się ran, chociażby w przebiegu stopy cukrzycowej, a dodatkowo wspomagają równolegle prowadzone leczenie chirurgiczne i antybiotykoterapię.

Czytaj dalej »

Zarys historii metod i technik opatrywania oraz leczenia ran

Postęp w medycynie miał swój początek jeszcze w czasach prehistorycznych i trwa nieprzerwalnie do dnia dzisiejszego. Przez wiele wieków historia leczenia ran była równocześnie historią medycyny i chirurgii. Podczas opatrywania obrażeń człowiek pierwotny zaczął doszukiwać się pewnych prawidłowości zachodzących w ludzkim ciele. Choć spostrzeżenia te miały wyłącznie charakter empiryczny, to właśnie one przyczyniły się do rozwoju medycyny zabiegowej. Dowodem tego może być znaleziony opis rysunku sprzed 20–30 tysięcy lat, przedstawiający człowieka opatrującego rany, odkryty przez archeaologów w hiszpańskiej jaskini. Ewaluacja różnorodnych metod opatrywania i leczenia ran doprowadziła nie tylko do skrócenia procesu gojenia, lecz także – przede wszystkim – do zmniejszenia cierpienia pacjenta. Współczesna koncepcja leczenia ran znalazła swoje odzwierciedlenie w zastosowaniu szerokiej gamy specjalistycznych opatrunków w poszczególnych fazach gojenia, a także preparatów wspomagających proces oczyszczania ran. Nowoczesne techniki, jak np. terapia hiperbaryczna (HBO), poprawiają efekty leczenia przewlekłych, trudno gojących się ran, chociażby w przebiegu stopy cukrzycowej, a dodatkowo wspomagają równolegle prowadzone leczenie chirurgiczne i antybiotykoterapię.

Czytaj dalej »

Zastosowanie probiotyków w neonatologii

Medykalizacja ciąży i porodu sprzyja nieprawidłowej kolonizacji jelita noworodka i prowadzi do dysbiozy, która może być przyczyną poważnych krótko- i długoterminowych konsekwencji. W wybranych sytuacjach pomocne może być zastosowanie probiotyków. Preparaty takie mogą być szczególnie przydatne w grupie noworodków urodzonych przedwcześnie w celu zapobiegania martwiczemu zapaleniu jelit i innym powikłaniom. Podanie probiotyków warto również rozważyć u noworodków donoszonych urodzonych za pomocą cięcia cesarskiego, niekarmionych mlekiem matki i otrzymujących antybiotykoterapię. W pracy omówiono zagadnienie mikrobioty u kobiety ciężarnej i noworodka oraz przedstawiono propozycje wskazań do stosowania probiotyków u noworodków w oparciu o dostępne dane z piśmiennictwa.

Czytaj dalej »

Higiena rąk wśród personelu medycznego – co jeszcze można zrobić

Higiena rąk jest postrzegana jako najprostsza, a zarazem najważniejsza metoda zapobiegania infekcjom w oddziałach szpitalnych. Pomimo tego wskaźnik przestrzegania wytycznych higieny rąk wśród pracowników ochrony zdrowia, a szczególnie wśród lekarzy, pozostaje na niskim poziomie. W ostatnich latach przeprowadzono wiele kampanii promujących higienę rąk. Mimo intensywnych starań wskaźnik przestrzegania higieny rąk – po początkowej poprawie – wciąż pozostaje na niskim poziomie. Dokonano analizy czynników mogących mieć wpływ na to zjawisko, takich jak: brak wiedzy naukowej, przepracowanie, zmęczenie kampaniami itp. Szczególnie podkreślono rolę indywidualnego zachowania, złych nawyków oraz etycznego kryzysu wśród pracowników ochrony zdrowia, które mogą być odpowiedzialne za nieprzestrzeganie higieny rąk podczas opieki nad pacjentem.

Czytaj dalej »

Czy możliwa jest minimalizacja ryzyka zakażeń u pacjentów krytycznie chorych?

Pomimo ogromnego postępu medycyny, problem zakażeń szpitalnych (HAI) nadal dotyczy placówek medycznych na całym świecie. HAI są jedną z głównych przyczyn współczesnych chorób zakaźnych. Przyczyniają się do pogorszenia stanu zdrowia pacjenta, wydłużenia hospitalizacji oraz zwiększenia kosztów leczenia. Celem pracy było omówienie wybranych typów HAI u pacjentów krytycznie chorych oraz próba odpowiedzi na pytanie jak zminimalizować ryzyko zakażeń w tej grupie i czy w ogóle jest to możliwe. Ze względu na obszerność tematu omówiono wybrane zagadnienia: higiena rąk i środki ochrony osobistej, zakażenia związane z cewnikiem w żyle centralnej, pielęgnacja skóry narażonej na działanie wilgoci, zapalenie płuc związane z intubacją i wentylacją mechaniczną, zakażenie układu moczowego oraz zakażenie miejsca operowanego. Znajomość i przestrzeganie standardów medycznych oraz procedur postępowania w zakresie profilaktyki HAI w znacznym stopniu przyczynia się do zmniejszenia ilości zakażeń. Ważna jest także systematyczna edukacja personelu medycznego oraz współpraca i nadzór zespołów ds. kontroli zakażeń szpitalnych.j odporności zakażenie jest bezobjawowe, jednak w sytuacji jej obniżenia może dojść do reaktywacji. W związku z tym problem stanowią między innymi biorcy przeszczepów, u których leczenie immunosupresyjne odgrywa kluczową rolę jako metoda zapobiegania odrzuceniu przeszczepionego narządu. W prezentowanym artykule poruszono problematykę diagnostyki, leczenia i profilaktyki zakażenia oraz reaktywacji infekcji cytomegalowirusowej.

Czytaj dalej »

Zakażenia cytomegalowirusowe

Zakażenie cytomegalowirusem (CMV) może być związane z objawową chorobą, jednak nie należy zapominać, że CMV – podobnie jak pozostałe herpeswirusy – pozostaje dożywotnio w komórkach żywiciela. W przypadku zachowanej prawidłowej odporności zakażenie jest bezobjawowe, jednak w sytuacji jej obniżenia może dojść do reaktywacji. W związku z tym problem stanowią między innymi biorcy przeszczepów, u których leczenie immunosupresyjne odgrywa kluczową rolę jako metoda zapobiegania odrzuceniu przeszczepionego narządu. W prezentowanym artykule poruszono problematykę diagnostyki, leczenia i profilaktyki zakażenia oraz reaktywacji infekcji cytomegalowirusowej.

Czytaj dalej »

Profilaktyka i leczenie inwazyjnych zakażeń grzybiczych u chorych na nowotwory. Omówienie aktualnych wytycznych według NCCN

Inwazyjne zakażenia grzybicze (IZG) stanowią poważne zagrożenie dla życia i zdrowia chorych na nowotwory, a zwłaszcza choroby rozrostowe układu krwiotwórczego i chłonnego. W niniejszej pracy przedstawiono najnowsze wytyczne dotyczące profilaktyki i leczenia IZG w oparciu o aktualne zalecenia Narodowej Kompleksowej Sieci Nowotworowej (NCCN) Stanów Zjednoczonych (wersja 2.2016) w ramach wytycznych „Zapobieganie i leczenie zakażeń związanych z nowotworami”. Jednocześnie Autorzy zastrzegają, że każdy przypadek powinien być traktowany indywidualnie, na podstawie uważnej obserwacji pacjenta w kontekście zrozumienia czynników ryzyka oraz lokalnej epidemiologii, w tym analizy profilu lekowrażliwości szczepów w badanym ośrodku.

Czytaj dalej »

Prokalcytonina jako marker rozpoznawania i monitorowania sepsy

W niniejszej pracy omówiono kliniczne i diagnostyczne znaczenie prokalcytoniny (PCT) jako wskaźnika uogólnionej odpowiedzi zapalnej o etiologii bakteryjnej oraz jej przydatność do oceny skuteczności leczenia (antybiotykoterapii).

Czytaj dalej »

Polimyksyny – miejsce we współczesnej medycynie

W pracy omówiono znaczenie polimyksyn w leczeniu ciężkich zakażeń, zwłaszcza wywoływanych przez wielooporne szczepy bakterii. Przedstawiono charakterystykę polimyksyn, ze szczególnym uwzględnieniem dostępnej w Polsce kolistyny (kolistymetatu sodowego). Omówiono mechanizm i zakres działania, a także wskazania do stosowania tego antybiotyku. Opisano aktualne zasady dawkowania, zwiększające szansę na skuteczną terapię kolistyną. Zwrócono też uwagę na rozwijającą się oporność bakterii na coraz częściej stosowane polimyksyny.

Czytaj dalej »

Lewofloksacyna i moksyfloksacyna w leczeniu zakażeń bakteryjnych

Klasyfikacja fluorochinolonów została oparta na spektrum mikrobiologicznym i cechach farmakokinetycznych kolejno wprowadzanych preparatów, które charakteryzowały się lepszymi właściwościami farmakodynamicznymi, w tym znaczną penetracją do wnętrza makrofagów i miejsca toczącego się procesu zapalnego. Przeprowadzona porównawcza analiza lewofloksacyny i moksyfloksacyny wskazuje na ich skuteczność kliniczną w kontrolowaniu zakażeń układowych zarówno w obrębie układu oddechowego, jak i moczowego, zwłaszcza w przypadku lewofloksacyny. Z tego powodu obydwa preparaty znalazły się w obowiązujących obecnie rekomendacjach postępowania w zakażeniach. Narastająca oporność na antybiotyki zmusza do ich racjonalnego stosowania – zgodnego ze światowymi wytycznymi.

Czytaj dalej »

Czynniki ryzyka infekcji Clostridium difficile w środowisku szpitalnym – doświadczenia własne

Trudnym i poważnym problemem medycznym XXI wieku stają się zakażenia Clostridium difficile jako zdarzenia niepożądane. Ta przetrwalnikująca beztlenowa laseczka wywołuje zakażenia nie tylko jelitowe (głównie wodniste biegunki poantybiotykowe charakteryzujące się bólem brzucha i wzrostem temperatury ciała), lecz także pozajelitowe. Oprócz infekcji związanych z opieką zdrowotną, traktowanych jako kwestia współzależna z bezpieczeństwem pacjenta, C. difficile przyczynia się także do zakażeń pozaszpitalnych. W przypadku infekcji szpitalnych istotne jest zwrócenie uwagi na kryteria rozpoznawania szpitalnego ogniska epidemicznego. Ze względu na pojawienie się wirulentnego, hiperepidemicznego szczepu NAP1/BI/027 o podwyższonym stopniu produkcji toksyn białkowych typu A i B, wzrosła częstość zakażeń u pacjentów hospitalizowanych, a także częstość rejestrowanych z tego powodu zgonów. Pojawiają się również nawroty zachorowania o ciężkim przebiegu i podwyższonej śmiertelności, wymagające szczególnego postępowania terapeutycznego z użyciem nowych leków (fidaksomycyny) czy zasad leczenia bakteriami kałowymi, a nawet podawania szczepionki zawierającej anatoksyny A i B C. difficile. Dlatego też uznano za istotne przedstawienie czynników ryzyka modyfikowalnych i niemodyfikowalnych, sprzyjających rozprzestrzenianiu się tego współczesnego zagrożenia biologicznego związanego także ze stosowaniem alkoholi i probiotyków w środowisku szpitalnym. Retrospektywnie przeanalizowano wyniki badań kału w kierunku C. difficile w latach 2013–2015 w celu oceny zagrożenia ze strony tego drobnoustroju oraz oceny zapadalności na choroby związane z Clostridium difficile wśród pacjentów hospitalizowanych w Wojewódzkim Szpitalu Specjalistycznym nr 5 im. św. Barbary w Sosnowcu.

Czytaj dalej »

Problemy nefrologiczne u pacjentów zakażonych HIV

Choroby nerek są coraz częściej rozpoznawane u osób zainfekowanych ludzkim wirusem niedoboru odporności (HIV), co przyczynia się do zwiększenia i tak ich znacznej zachorowalności oraz śmiertelności. Do najczęstszych powikłań nefrologicznych zalicza się: ostre uszkodzenie nerek, przewlekłą chorobę nerek, nefropatię związaną bezpośrednio z HIV (HIVAN) i inne kłębuszkowe choroby nerek wywołane przez HIV oraz powikłania leczenia pacjentów z tym wirusem (najczęściej w wyniku nefrotoksycznego działania leków oddziałujących na wirus czy też innych leków stosowanych u osób z wirusem niedoboru odporności). Dodatkowo w starzejącej się kohorcie pacjentów z zakażeniem HIV wzrasta ryzyko schorzeń nerek związanych z koinfekcją chorób wirusowych wątroby (wzw B, wzw C) oraz innych towarzyszących schorzeń, takich jak cukrzyca i nadciśnienie tętnicze. Obecnie rokowania pacjentów z HIV i chorobami nerek są diametralnie lepsze, a wyniki leczenia nerkozastępczego (dializoterapia i transplantacja) są porównywalne z leczeniem grup chorych z innymi schorzeniami towarzyszącymi, np. cukrzycą.

Czytaj dalej »

Endokrynopatie u zakażonych HIV i HCV

Endokrynopatie w przebiegu przewlekłych zakażeń wirusowych (HIV, HCV) obejmują szerokie spektrum zaburzeń. Infekcja wirusowa może bezpośrednio wpływać na czynność prawie wszystkich narządów wydzielania wewnętrznego. Częściej, z powodu zakażeń oportunistycznych i nowotworów w stanie obniżonej odporności, dochodzi do wtórnych zaburzeń endokrynologicznych. Złożone interakcje pomiędzy zakażeniem wirusowym i układem hormonalnym mogą przejawiać się następującymi obrazami klinicznymi: od subtelnych, subklinicznych zaburzeń biochemicznych, do jawnej niewydolności gruczołowej. Leczenie antyretrowirusowe, a także inne przyjmowane przez chorego leki, również mogą prowadzić do negatywnych skutków endokrynologicznych. Znacznie mniej wiadomo o zaburzeniach hormonalnych w przebiegu przewlekłego zakażenia HCV, poza szeroką dokumentacją bezpośredniego wpływu tego zakażenia oraz leczenia interferonem na funkcję tarczycy. Ocena czynności układu wydzielania wewnętrznego powinna przebiegać podobnie jak u innych pacjentów z podejrzeniem zaburzeń endokrynologicznych. Dostępne opcje terapeutyczne wykazały istotny korzystny wpływ na poprawę jakości życia i śmiertelności długoterminowej u pacjentów z AIDS.

Czytaj dalej »

Zakażenie wirusem Zika – od 1947 do 2016 roku

Wirus Zika (ZIKV) został odkryty w 1947 roku. Pierwsze przypadki zachorowań u ludzi stwierdzono w 1952 roku, głownie w tropikalnej Afryce, Azji Południowo-Wschodniej i na wyspach Pacyfiku. Wybuch zakażeń ZIKV na wyspie Yap w Mikronezji w 2007 roku dowiódł, że choroba opuściła dotychczasowe rejony występowania. Aktualna transmisja wirusa Zika została po raz pierwszy opisana w Brazylii. ZIKV jest jednoniciowym wirusem RNA z rodzaju Flavivirus, rodziny Flaviviridae, przenoszonym na ludzi głownie poprzez ukłucie zakażonego komara z gatunku Aedes, przede wszystkim Aedes aegypti i Aedes albopictus. Do zakażenia może dojść podczas kontaktu seksualnego, transfuzji krwi oraz z matki na dziecko. Obecność ZIKV RNA wykryto we krwi, moczu, nasieniu, ślinie, płynie mózgowo-rdzeniowym, płynie owodniowym i mleku matki. Około 80% zakażonych nie wykazuje żadnych objawów infekcji, u pozostałych obserwuje się: ból głowy, wysypkę, gorączkę, jadłowstręt, biegunkę, zaparcia, bole brzucha, zawroty głowy, wymioty, zapalenie spojówek oraz bole mięśni. Potwierdzeniem zakażenia jest wykrycie obecności ZIKV RNA we krwi lub w innych płynach ustrojowych. Aktualnie nie ma dostępnych leków przeciwwirusowych przeznaczonych do terapii zakażenia wirusem Zika. Obserwowanymi powikłaniami są zespół Guillaina-Barrego oraz zapalenie opon mózgowo- rdzeniowych i mózgu. W 2015 roku Ministerstwo Zdrowia w Brazylii wskazało na możliwy związek pomiędzy zakażeniem wirusem Zika a występowaniem mikrocefalii. Rokowanie odnośnie ZIKV jest dobre. Przebycie zakażenia chroni przed ponownym zachorowaniem.

Czytaj dalej »

Zakażenia grzybicze w chorobie alkoholowej, ze szczególnym uwzględnieniem alkoholowej marskości wątroby

Zakażenia grzybicze stanowią istotny problem kliniczny u chorych z zaburzeniami odporności, szczególnie u pacjentów z neutropenią, leczonych immunosupresyjnie, z zaawansowanymi nowotworami oraz AIDS . Wydaje się, że szczególna podatność na grzybice występuje również u osób w zaawansowanym stadium choroby alkoholowej, objawiającej się uszkodzeniem wielu narządów, w tym: mózgu, wątroby, trzustki, nerek, często także niedożywieniem i złożonymi niedoborami (w tym witamin, mikro- i makroelementów). Celem niniejszej pracy była ocena występowania zakażeń grzybiczych u pacjentów z chorobą alkoholową w oparciu o dostępne dane z literatury. Ze względu na liczne powikłania alkoholizmu, dotyczące nie tylko przewodu pokarmowego i narządów miąższowych, najwięcej uwagi poświęcono alkoholowej marskości wątroby, która należy do chorób o złym rokowaniu. Pojawienie się wodobrzusza jest niekorzystnym czynnikiem prognostycznym odnośnie czasu przeżycia pacjentów. Częstym powikłaniem występującym na tym etapie choroby jest samoistne bakteryjne zapalenie otrzewnej (SBP ). W ostatnich latach pojawiają się doniesienia wskazujące na etiologię grzybiczą lub mieszaną, bakteryjno-grzybiczą, SBP (szczególnie w końcowym stadium niewydolności wątroby). Powikłanie to wiąże się z większą śmiertelnością pacjentów. Udowodniono, że nałogowe spożywanie alkoholu wpływa niekorzystnie na odpowiedź immunologiczną ustroju (zarówno komórkową, jak i humoralną), wywiera toksyczny wpływ na szpik i zwiększa przepuszczalność ściany przewodu pokarmowego dla patogenów, co w przewlekłym alkoholizmie zwiększa podatność na zakażenia, szczególnie w zaawansowanym stadium marskości wątroby.

Czytaj dalej »

Inwazyjne zakażenia grzybicze u chorych hematoonkologicznych – epidemiologia, diagnostyka, przebieg kliniczny i leczenie

Inwazyjne zakażenia grzybicze (IZG, ang. invasive fungal infections – IFI) występują szczególnie często (8–13%) u chorych leczonych intensywną chemioterapią z powodu ostrej białaczki szpikowej bądź poddawanych transplantacji allogenicznych krwiotwórczych komórek macierzystych w terapii nowotworów układu krwiotwórczego. U pacjentów onkohematologicznych dominują inwazyjne aspergilozy, stanowią one 55–81% wszystkich przypadków IZG. Diagnostyka inwazyjnych zakażeń grzybiczych wiąże się z pewnymi ograniczeniami, takimi jak: inwazyjność badań, niska czułość czy brak standaryzacji, i dlatego większość rozpoznań (70%) stawiana jest tylko na poziomie „możliwe” IZG (według EORTC/MSG z 2008 roku). W pracy przedstawiono dane dotyczące epidemiologii i diagnostyki inwazyjnych zakażeń grzybiczych, dokonano przeglądu podstawowych leków przeciwgrzybiczych oraz omówiono rekomendacje leczenia przeciwgrzybiczego w oparciu o wytyczne ECIL-5 z 2013 roku.

Czytaj dalej »

Zakażenia Clostridium difficile narastającym problemem współczesnej medycyny

Bakterie z gatunku Clostridium difficile są ważnym czynnikiem etiologicznym zakażeń przewodu pokarmowego. Choroby związane z zakażeniem C. difficile (CDAD ) stają się coraz poważniejszym problemem w aspekcie infekcji szpitalnych (HAI) oraz następstw powszechnego stosowania antybiotyków. Spektrum manifestacji klinicznych choroby jest bardzo zróżnicowane: od bezobjawowego nosicielstwa do form zagrażających życiu. W niniejszej pracy przedstawiono aktualną sytuację epidemiologiczną, czynniki ryzyka, postaci kliniczne, diagnostykę oraz współczesne możliwości terapii i profilaktyki.

Czytaj dalej »

Fagocytoza pałeczek Escherichia coli

Pałeczki Escherichia coli, odpowiedzialne za zakażenia przewodu pokarmowego, wykształciły liczne mechanizmy umożliwiające przeżywanie w makrofagach i wywoływanie przewlekłych infekcji. Długotrwałe utrzymywanie się tych drobnoustrojów wewnątrz komórek żernych powoduje uwalnianie cytokin prozapalnych stymulujących mechanizmy obronne gospodarza, a ostatecznie rozwój przewlekłego, podostrego stanu zapalnego błony śluzowej jelit. Sekrecja cytokin prozapalnych z czasem prowadzi do obniżenia bariery nabłonka jelita i sprzyja przedostawaniu się antygenów ze światła jelita do blaszki podstawnej, zasobnej w komórki immunologiczne, co ostatecznie zaburza homeostazę jelit. W niniejszej pracy przedstawiono najważniejsze czynniki umożliwiające pałeczkom E. coli przeżywanie wewnątrz komórek żernych.

Czytaj dalej »

Etiologia i patogeneza zakażeń pochwy u kobiet – srebro w cząsteczce TIAB jako alternatywna metoda leczenia infekcji. Okiem mikrobiologa

Zapalenia pochwy u kobiet są jednym z najczęstszych schorzeń ginekologicznych, stanowiących często wyzwanie terapeutyczne dla lekarzy. Dzieje się tak z uwagi na możliwość występowania w pochwie bardzo różnorodnej flory bakteryjnej oraz ze względu na fakt, że do większości tych infekcji dochodzi w wyniku zaburzenia równowagi w prawidłowym ekosystemie pochwy. Stosowanie długotrwałej antybiotykoterapii zawsze wywiera niekorzystny wpływ na naturalną florę nabłonka pochwy. W każdym przypadku należy przeanalizować, czy konieczne jest leczenie antybiotykiem, czy też wystarczającym postępowaniem będzie zastosowanie odpowiedniego probiotyku, antyseptyku lub środka utrzymującego kwaśne środowisko pochwy. Kluczowym elementem jest postawienie właściwej diagnozy, w czym pomocna jest ocena biocenozy pochwy w preparatach bezpośrednich. Obecnie pojawiają się alternatywne rozwiązania terapeutyczne w postaci antyseptyków o udokumentowanej skuteczności w terapii waginalnej, takich jak: oktenidyna, chlorheksydyna, powidon jodu czy chlorek dekwaliniowy. Dobrą aktywnością w stosunku do bakterii wywołujących zapalenia pochwy cechują się też preparaty srebra, zwłaszcza opatentowane niedawno srebro nanocząsteczkowe w kompleksie TIAB, w ktorym jony srebra połączone nanokryształami dwutlenku tytanu za pomocą wiązania kowalencyjnego nie mają możliwości przejścia do nieaktywnej mikrobiologicznie formy metalicznej (Ag0).

Czytaj dalej »

Postępowanie w przypadku pacjentów zakażonych lub podejrzanych o zakażenie wieloopornymi bakteriami Gram-ujemnymi

Zakażenia wywoływane przez wielooporne Gram-ujemne bakterie (MDR-GNB) stają się coraz powszechniejsze. Obecnie stanowią poważne zagrożenie dla zdrowia publicznego na całym świecie, ponieważ są trudne do leczenia i wiążą się z wysoką zachorowalnością oraz umieralnością. Kontrola zakażeń wywołanych przez MDR-GNB wymaga kompleksowego podejścia. Personel medyczny powinien być świadomy, zaangażowany i współodpowiedzialny. Musi także wiedzieć, do jakich konsekwencji może dojść w przypadku nieprawidłowego działania w zakresie kontroli infekcji. Zalecenia obejmują badania przesiewowe, diagnostykę i środki kontroli zakażeń, w tym: higienę rąk, izolację pacjentów oraz czyszczenie środowiska. Mogą one stanowić podstawę do wprowadzenia lub weryfikacji obecnie stosowanych standardów proceduralnych, ograniczających do minimum ryzyko wystąpienia zakażenia szpitalnego wywołanego przez pałeczki Gram-ujemne wytwarzające beta-laktamazy typu ESBL, AmpC czy metaloenzymy (beta-laktamazy cynkowe, inaczej karbapenemazy KPC, MBL, OXA-48). Przedstawione w pracy rekomendacje zostały opracowane przez Wspólną Grupę Roboczą w Wielkiej Brytanii w 2016 roku.

Czytaj dalej »

Rola antybiotyków w leczeniu ostrego zapalenia błony śluzowej nosa i zatok przynosowych

Ostre zapalenie błony śluzowej nosa i zatok przynosowych (OZZP) jest najczęściej następstwem infekcji wirusowej górnych dróg oddechowych. Mimo że do rozwoju zakażenia bakteryjnego dochodzi tylko u 5–13% dzieci i 0,5–2% dorosłych, OZZP nadal jest jedną z głównych przyczyn wdrażania antybiotykoterapii. Racjonalna antybiotykoterapia w ostrym zapaleniu zatok przynosowych wymaga różnicowania między infekcją wirusową i bakteryjną oraz znajomości rekomendacji dotyczących zasad terapii przeciwbakteryjnej OZZP. Pozwala to uniknąć nieefektywnego leczenia zwiększającego ryzyko narastania lekooporności bakterii dróg oddechowych.

Czytaj dalej »

Zakażenie meningokokami i wirusem kleszczowego zapalenia mózgu jako najczęstsze przyczyny bakteryjnych i wirusowych neuroinfekcji w Polsce – argumentacja za wykonywaniem szczepień

Zakażenia meningokokami serogrup B i C (MNB i MNC) oraz wirusem kleszczowego zapalenia mózgu (KZM) są najczęstszymi przyczynami zapalenia opon mózgowych oraz zapalenia mózgu w Polsce. Choroby wywoływane przez te zakażenia występują sporadycznie oraz w ogniskach epidemicznych. Polski Program Szczepień Ochronnych rekomenduje stosowanie szczepień przeciwko MNB, MNC i KZM u dzieci, młodzieży i dorosłych. Obydwa szczepienia są nieobowiązkowe i odpłatne, dlatego niezbędne jest zaangażowanie lekarzy w ich aktywną promocję. Lekarze muszą być przygotowani do rozmowy z pacjentami i przekonania ich odnośnie skuteczności wykonywania szczepień. W niniejszej pracy przedstawiono argumenty potwierdzające korzyści płynące z inwestowania we własne zdrowie przez stosowanie potrzebnych i przynoszących wymierne korzyści szczepionek.

Czytaj dalej »