Archiwa: Project

Kryptokowe zapalenie opon mózgowych i mózgu u pacjentów zakażonych HIV

Zapalenie opon mózgowych i mózgu w przebiegu kryptokokozy jest chorobą ciężką, o wysokiej śmiertelności, zagrażającą szczególnie pacjentom z upośledzeniem odporności komórkowej w przebiegu zakażenia HIV. Leczenie tej jednostki chorobowej jest trudne, długotrwałe i nie zawsze skuteczne. W pracy omówiono obraz kliniczny, diagnostykę oraz metody leczenia kryptokokowego zapalenia opon mózgowych i mózgu.

Czytaj dalej »

Znaczenie itrakonazolu w terapii zakażeń grzybiczych

Itrakonazol jest drugim najszerzej stosowanym triazolem, charakteryzującym się nieliniowością profilu farmakokinetycznego. Lek ten silnie wiąże się z białkami krwi i osiąga duże stężenia w tkankach. Spektrum działania itrakonazolu obejmuje najczęstsze patogeny grzybicze z rodzajów Candida, Cryptococcus i Aspergillus, a także dermatofity, grzyby dimorficzne oraz wiele gatunków pleśni. Antymikotyk ten posiada duże znaczenie w profilaktyce i terapii wielu zakażeń grzybiczych, jest stosowany głównie w leczeniu: kandydozy jamy ustnej, gardła i przełyku, pochwy, przewlekłych i alergicznych postaci aspergilozy oraz w zakażeniach wywołanych przez grzyby dermatofitowe. Celem pracy było przedstawienie charakterystyki itrakonazolu oraz jego aktualnego miejsca w leczeniu zakażeń grzybiczych.

Czytaj dalej »

Zastosowanie klindamycyny w leczeniu zakażeń okołowszczepowych

Klindamycyna jest antybiotykiem bakteriostatycznym z grupy linkozamidów. Kliniczne zastosowanie tego leku w stomatologii obejmuje terapię zakażeń wywołanych przez bakterie wrażliwe na ten antybiotyk: fakultatywnie beztlenowe ziarenkowce Gram-dodatnie (gronkowce i paciorkowce), ściśle beztlenowe bakterie Gram-dodatnie i Gram-ujemne oraz pałeczki mikroaerofilne. Wskazaniem do zastosowania klindamycyny w stomatologii są infekcje w obrębie jamy ustnej (np. zmiany ropne okołowierzchołkowe) oraz okresy zaostrzenia chorób przyzębia u osób z niedoborami odporności. W implantologii stomatologicznej lek ten może być stosowany w leczeniu periimplantitis. Ważną cechą klindamycyny jest doskonała penetracja do tkanek, w tym do kości.

Czytaj dalej »

Wszawica w szpitalach

Powszechne przekonanie – zgodnie z którym występowanie wszy związane jest z brudem, ubóstwem oraz brakiem przestrzegania podstawowych zasad higieny – spowodowało, że temat wszawicy jest tematem tabu nie tylko w Polsce. Fakty dowodzą jednoznacznie, że wszawica od zawsze występuje na całym świecie. Problem dotyczy wszystkich kontynentów, stref klimatycznych i populacji. Wszawica głowowa częściej występuje u dzieci niż u osób dorosłych. Rozprzestrzenianiu się tej choroby sprzyjają duże skupiska ludzkie, a drogi transmisji są bardzo różnorodne. Wszawicą można zarazić się: w przedszkolach, szkołach, na koloniach oraz obozach dla dzieci i młodzieży. Miejscami, w których do zarażenia dochodzi najczęściej, są szkoły i przedszkola. Jednakże wszawicę coraz częściej obserwuje się także w szpitalach. Oczywiście nie jest to jednostka chorobowa, z powodu której pacjent musi zostać poddany hospitalizacji – najczęściej chory zgłasza się z nią do szpitala w trybie planowym lub nagłym.

Czytaj dalej »

Kontrola zakażeń miejsca operowanego w ortopedii

Zakażenia miejsca operowanego (ZMO) wiążą się z procedurami wysokiego ryzyka w ortopedii i traumatologii, przez co stanowią najczęstszą przyczynę powikłań pooperacyjnych. Przyczyniają się do: wydłużonego okresu hospitalizacji, zwiększenia kosztów leczenia oraz niekorzystnych skutków zdrowotnych i społecznych. ZMO pozostają także głównym powodem zachorowalności i śmiertelności w grupie pacjentów operowanych. W chirurgii ortopedycznej dominującym czynnikiem etiologicznym zakażeń miejsca operowanego, związanym z protezą, są bakterie z rodzaju Staphylococcus. W zapaleniach stawów związanych z protezą izoluje się także: Enterococcus spp., paciorkowce beta-hemolityczne, pałeczki z rodziny Enterobacteriaceae, Pseudomonas aeruginosa, Corynebacterium spp. oraz Propionibacterium acnes. Częstotliwość występowania zakażeń w ortopedii pozostaje w ścisłym związku z rodzajem wykonywanych procedur chirurgicznych oraz ze stosowanymi definicjami i kryteriami prospektywnego nadzoru nad tą formą infekcji. Na ryzyko ZMO wpływ mają również czynniki związane z pacjentem oraz czynniki środowiskowe. Aktywne monitorowanie infekcji i ryzyka zakażenia to priorytetowy, najpilniejszy oraz najnowocześniejszy standard współczesnej medycyny zakażeń. W celu zminimalizowania ryzyka ZMO należy podejmować wszystkie możliwe działania, z wykorzystaniem opracowanego racjonalnego programu nadzoru nad zakażeniami ran, wspieranego przez dyrektora szpitala. Analiza głównych czynników etiologicznych zakażenia miejsca operowanego oraz ich wrażliwości na antybiotyki powinna umożliwić opracowanie własnych standardów decyzyjnych – zarówno profilaktyki okołooperacyjnej oraz medycznej, jak i lokalnych rekomendacji diagnostyki oraz terapii zakażeń do stosowania w oddziałach ortopedii i traumatologii. W celu zmniejszenia ryzyka rozwoju ZMO konieczne jest: odpowiednie prewencyjne podejście dotyczące skrócenia pobytu chorego w oddziale przed operacją, prawidłowe przygotowanie pacjenta do operacji, profilaktyka okołooperacyjna, aseptyczne postępowanie podczas operacji, aseptyczne postępowanie po operacji, właściwa pielęgnacja rany, właściwe zamkniecie rany i dobór sterylnych opatrunków, a także kontrolowany ruch na sali operacyjnej (jednogłośnie przyjęte stanowisko konsensusu filadelfijskiego (100%)). Nowoczesne technologie i metody kontroli zakażeń – oprócz ciągłego monitorowania antybiotykoterapii oraz stosowania środków dezynfekcyjnych, szczególnie w zakresie dezynfekcji rąk w warunkach szpitalnych – mogą ograniczyć ryzyko rozwoju infekcji, w tym ZMO.

Czytaj dalej »

Skuteczność mykafunginy w empirycznej, wyprzedzającej i celowanej terapii inwazyjnej choroby grzybiczej u dzieci z chorobami nowotworowymi lub poddawanych przeszczepieniu komórek krwiotwórczych

Cel pracy Analiza skuteczności profilaktyki i terapii inwazyjnej choroby grzybiczej (IFD) z zastosowaniem mykafunginy u dzieci poddanych intensywnej chemioterapii wielolekowej z powodu chorób nowotworowych (PHO) lub przeszczepieniu komórek krwiotwórczych (HSCT) w Polsce w latach 2012–2015. Materiał i metody Analizowano skuteczność mykafunginy w profilaktyce i w terapii IFD. Do analizy skuteczności leczenia inwazyjnej choroby grzybiczej włączono 231 pacjentów (w tym 181 leczonych w oddziałach PHO oraz 50 po HSCT). Zakwalifikowano 93 osoby (63 PHO, 30 HSCT) leczone w latach 2012–2013 oraz 138 chorych (118 PHO, 20 HSCT) leczonych w latach 2014–2015. Dodatkowo oceniono skuteczność profilaktyki z zastosowaniem mykafunginy u 12 dzieci. Wyniki Mykafungina była skuteczna łącznie w 82,4% w terapii empirycznej (w przypadkach FUO), w 80% terapii wyprzedzającej (w tym: 82,5% w rozpoznaniu IFD możliwej oraz 70,3% w IFD prawdopodobnej) oraz w 81,5% terapii celowanej. U pacjentów PHO skuteczność mykafunginy w leczeniu empirycznym wynosiła 81,3%, w terapii IFD możliwej – 86,9% i 86,2% w kolejnych przedziałach czasu, w terapii IFD prawdopodobnej odpowiednio 77,8% i 100% oraz w leczeniu IFD potwierdzonej odpowiednio 87,5% i 75%. U chorych po HSCT skuteczność mykafunginy w terapii empirycznej wynosiła 82,4%, w terapii IFD możliwej 53,3% i 85,7% w kolejnych przedziałach czasu, w terapii IFD prawdopodobnej odpowiednio 50% i 66,7% oraz w terapii IFD potwierdzonej odpowiednio 100% i 50%. Wnioski W grupie dzieci z chorobami nowotworowymi lub poddawanych przeszczepieniu komórek krwiotwórczych u ponad 80% wykazano skuteczność mykafunginy w terapii empirycznej, wyprzedzającej i celowanej. Stwierdzono wyższą skuteczność terapii przeciwgrzybiczej u pacjentów poddawanych konwencjonalnej chemioterapii.

Czytaj dalej »

Ocena kolonizacji wieloopornymi szczepami pacjentów przyjętych po zabiegach chirurgicznych na oddział intensywnej terapii szpitala klinicznego

Częstą przyczyną infekcji na całym świecie są zakażenia szczepami wieloopornymi, które stają się trudne w leczeniu i kontroli. Celem badań było monitorowanie i ocena procesu kolonizacji przez szczepy wielooporne pacjentów hospitalizowanych na oddziale intensywnej terapii. Zaobserwowano szybką kolonizację układu pokarmowego i/lub oddechowego przez szczepy Klebsiella pneumoniae MDR i Acinetobacter baumannii MDR. Niektórzy pacjenci zostali skolonizowani już w 3. dobie pobytu w OIT. Drogi moczowe i rany były kolonizowane później, powyżej 7. dnia pobytu w szpitalu. Nie zaobserwowano ani jednego przypadku kolonizacji przez szczepy MRSA i VRE.

Czytaj dalej »

Mikrobiologiczne skażenie zabawek w oddziałach pediatrycznych

Korzyści wynikające z obecności zabawek w szpitalnych oddziałach pediatrycznych są znaczne i nie podlegają dyskusji, jednak zabawki mogą stanowić także źródło poważnych infekcji oraz stwarzać zagrożenie dla małych pacjentów. Celem pracy była ocena skażenia drobnoustrojami zabawek znajdujących się w oddziałach pediatrycznych oraz ocena ich dekontaminacji przez personel szpitalny lub rodziców. Badanie zostało przeprowadzone w dwóch oddziałach pediatrycznych w grupie dzieci o podwyższonym ryzyku infekcji. Pobrano wymazy łącznie ze 100 zabawek, z których 75% było przeznaczonych do wspólnej zabawy, natomiast 25% stanowiły zabawki indywidualne. Na powierzchni wielu zabawek były obecne potencjalnie chorobotwórcze szczepy, takie jak: Staphylococcus aureus (w tym MRSA), Klebsiella pneumoniae, Serratia spp., Acinetobacter spp. i Pseudomonas spp. Tylko 20% zabawek było poddawanych dekontaminacji, jednak procedura ta nie była wykonywana systematycznie.

Czytaj dalej »

Wpływ cefazoliny na tworzenie biofilmu przez kliniczne szczepy Staphylococcus epidermidis

Jednym z ważnych elementów zapobiegania zakażeniom związanym z implantacją biomateriałów jest stosowanie okołooperacyjnej profilaktyki antybiotykowej. Właściwie przeprowadzona profilaktyka znacznie zmniejsza zagrożenie bakteryjnego zanieczyszczenia elementów obcych podczas zabiegu operacyjnego. W chirurgii ortopedycznej w celu wyeliminowania infekcji okołooperacyjnych stosuje się cefalosporyny, dlatego w niniejszej racy analizowano wpływ cefazoliny na proces tworzenia, ale także redukcji struktur biofilmu na implantach stalowych. Ocenie poddano 30 szczepów Staphylococcus epidermidis pochodzących z zakażeń ortopedycznych./p>

Czytaj dalej »

Nowe rozwiązania w procesie leczenia ran – rola kompleksu TIAB w tworzeniu bariery przeciwdrobnoustrojowej. Opis przypadku

Postęp w medycynie miał swój początek jeszcze w czasach prehistorycznych i trwa nieprzerwalnie do dnia dzisiejszego. Przez wiele wieków historia leczenia ran była równocześnie historią medycyny i chirurgii. Podczas opatrywania obrażeń człowiek pierwotny zaczął doszukiwać się pewnych prawidłowości zachodzących w ludzkim ciele. Choć spostrzeżenia te miały wyłącznie charakter empiryczny, to właśnie one przyczyniły się do rozwoju medycyny zabiegowej. Dowodem tego może być znaleziony opis rysunku sprzed 20–30 tysięcy lat, przedstawiający człowieka opatrującego rany, odkryty przez archeaologów w hiszpańskiej jaskini. Ewaluacja różnorodnych metod opatrywania i leczenia ran doprowadziła nie tylko do skrócenia procesu gojenia, lecz także – przede wszystkim – do zmniejszenia cierpienia pacjenta. Współczesna koncepcja leczenia ran znalazła swoje odzwierciedlenie w zastosowaniu szerokiej gamy specjalistycznych opatrunków w poszczególnych fazach gojenia, a także preparatów wspomagających proces oczyszczania ran. Nowoczesne techniki, jak np. terapia hiperbaryczna (HBO), poprawiają efekty leczenia przewlekłych, trudno gojących się ran, chociażby w przebiegu stopy cukrzycowej, a dodatkowo wspomagają równolegle prowadzone leczenie chirurgiczne i antybiotykoterapię.

Czytaj dalej »

Zarys historii metod i technik opatrywania oraz leczenia ran

Postęp w medycynie miał swój początek jeszcze w czasach prehistorycznych i trwa nieprzerwalnie do dnia dzisiejszego. Przez wiele wieków historia leczenia ran była równocześnie historią medycyny i chirurgii. Podczas opatrywania obrażeń człowiek pierwotny zaczął doszukiwać się pewnych prawidłowości zachodzących w ludzkim ciele. Choć spostrzeżenia te miały wyłącznie charakter empiryczny, to właśnie one przyczyniły się do rozwoju medycyny zabiegowej. Dowodem tego może być znaleziony opis rysunku sprzed 20–30 tysięcy lat, przedstawiający człowieka opatrującego rany, odkryty przez archeaologów w hiszpańskiej jaskini. Ewaluacja różnorodnych metod opatrywania i leczenia ran doprowadziła nie tylko do skrócenia procesu gojenia, lecz także – przede wszystkim – do zmniejszenia cierpienia pacjenta. Współczesna koncepcja leczenia ran znalazła swoje odzwierciedlenie w zastosowaniu szerokiej gamy specjalistycznych opatrunków w poszczególnych fazach gojenia, a także preparatów wspomagających proces oczyszczania ran. Nowoczesne techniki, jak np. terapia hiperbaryczna (HBO), poprawiają efekty leczenia przewlekłych, trudno gojących się ran, chociażby w przebiegu stopy cukrzycowej, a dodatkowo wspomagają równolegle prowadzone leczenie chirurgiczne i antybiotykoterapię.

Czytaj dalej »

Zastosowanie probiotyków w neonatologii

Medykalizacja ciąży i porodu sprzyja nieprawidłowej kolonizacji jelita noworodka i prowadzi do dysbiozy, która może być przyczyną poważnych krótko- i długoterminowych konsekwencji. W wybranych sytuacjach pomocne może być zastosowanie probiotyków. Preparaty takie mogą być szczególnie przydatne w grupie noworodków urodzonych przedwcześnie w celu zapobiegania martwiczemu zapaleniu jelit i innym powikłaniom. Podanie probiotyków warto również rozważyć u noworodków donoszonych urodzonych za pomocą cięcia cesarskiego, niekarmionych mlekiem matki i otrzymujących antybiotykoterapię. W pracy omówiono zagadnienie mikrobioty u kobiety ciężarnej i noworodka oraz przedstawiono propozycje wskazań do stosowania probiotyków u noworodków w oparciu o dostępne dane z piśmiennictwa.

Czytaj dalej »

Higiena rąk wśród personelu medycznego – co jeszcze można zrobić

Higiena rąk jest postrzegana jako najprostsza, a zarazem najważniejsza metoda zapobiegania infekcjom w oddziałach szpitalnych. Pomimo tego wskaźnik przestrzegania wytycznych higieny rąk wśród pracowników ochrony zdrowia, a szczególnie wśród lekarzy, pozostaje na niskim poziomie. W ostatnich latach przeprowadzono wiele kampanii promujących higienę rąk. Mimo intensywnych starań wskaźnik przestrzegania higieny rąk – po początkowej poprawie – wciąż pozostaje na niskim poziomie. Dokonano analizy czynników mogących mieć wpływ na to zjawisko, takich jak: brak wiedzy naukowej, przepracowanie, zmęczenie kampaniami itp. Szczególnie podkreślono rolę indywidualnego zachowania, złych nawyków oraz etycznego kryzysu wśród pracowników ochrony zdrowia, które mogą być odpowiedzialne za nieprzestrzeganie higieny rąk podczas opieki nad pacjentem.

Czytaj dalej »

Czy możliwa jest minimalizacja ryzyka zakażeń u pacjentów krytycznie chorych?

Pomimo ogromnego postępu medycyny, problem zakażeń szpitalnych (HAI) nadal dotyczy placówek medycznych na całym świecie. HAI są jedną z głównych przyczyn współczesnych chorób zakaźnych. Przyczyniają się do pogorszenia stanu zdrowia pacjenta, wydłużenia hospitalizacji oraz zwiększenia kosztów leczenia. Celem pracy było omówienie wybranych typów HAI u pacjentów krytycznie chorych oraz próba odpowiedzi na pytanie jak zminimalizować ryzyko zakażeń w tej grupie i czy w ogóle jest to możliwe. Ze względu na obszerność tematu omówiono wybrane zagadnienia: higiena rąk i środki ochrony osobistej, zakażenia związane z cewnikiem w żyle centralnej, pielęgnacja skóry narażonej na działanie wilgoci, zapalenie płuc związane z intubacją i wentylacją mechaniczną, zakażenie układu moczowego oraz zakażenie miejsca operowanego. Znajomość i przestrzeganie standardów medycznych oraz procedur postępowania w zakresie profilaktyki HAI w znacznym stopniu przyczynia się do zmniejszenia ilości zakażeń. Ważna jest także systematyczna edukacja personelu medycznego oraz współpraca i nadzór zespołów ds. kontroli zakażeń szpitalnych.j odporności zakażenie jest bezobjawowe, jednak w sytuacji jej obniżenia może dojść do reaktywacji. W związku z tym problem stanowią między innymi biorcy przeszczepów, u których leczenie immunosupresyjne odgrywa kluczową rolę jako metoda zapobiegania odrzuceniu przeszczepionego narządu. W prezentowanym artykule poruszono problematykę diagnostyki, leczenia i profilaktyki zakażenia oraz reaktywacji infekcji cytomegalowirusowej.

Czytaj dalej »

Zakażenia cytomegalowirusowe

Zakażenie cytomegalowirusem (CMV) może być związane z objawową chorobą, jednak nie należy zapominać, że CMV – podobnie jak pozostałe herpeswirusy – pozostaje dożywotnio w komórkach żywiciela. W przypadku zachowanej prawidłowej odporności zakażenie jest bezobjawowe, jednak w sytuacji jej obniżenia może dojść do reaktywacji. W związku z tym problem stanowią między innymi biorcy przeszczepów, u których leczenie immunosupresyjne odgrywa kluczową rolę jako metoda zapobiegania odrzuceniu przeszczepionego narządu. W prezentowanym artykule poruszono problematykę diagnostyki, leczenia i profilaktyki zakażenia oraz reaktywacji infekcji cytomegalowirusowej.

Czytaj dalej »

Profilaktyka i leczenie inwazyjnych zakażeń grzybiczych u chorych na nowotwory. Omówienie aktualnych wytycznych według NCCN

Inwazyjne zakażenia grzybicze (IZG) stanowią poważne zagrożenie dla życia i zdrowia chorych na nowotwory, a zwłaszcza choroby rozrostowe układu krwiotwórczego i chłonnego. W niniejszej pracy przedstawiono najnowsze wytyczne dotyczące profilaktyki i leczenia IZG w oparciu o aktualne zalecenia Narodowej Kompleksowej Sieci Nowotworowej (NCCN) Stanów Zjednoczonych (wersja 2.2016) w ramach wytycznych „Zapobieganie i leczenie zakażeń związanych z nowotworami”. Jednocześnie Autorzy zastrzegają, że każdy przypadek powinien być traktowany indywidualnie, na podstawie uważnej obserwacji pacjenta w kontekście zrozumienia czynników ryzyka oraz lokalnej epidemiologii, w tym analizy profilu lekowrażliwości szczepów w badanym ośrodku.

Czytaj dalej »

Prokalcytonina jako marker rozpoznawania i monitorowania sepsy

W niniejszej pracy omówiono kliniczne i diagnostyczne znaczenie prokalcytoniny (PCT) jako wskaźnika uogólnionej odpowiedzi zapalnej o etiologii bakteryjnej oraz jej przydatność do oceny skuteczności leczenia (antybiotykoterapii).

Czytaj dalej »

Polimyksyny – miejsce we współczesnej medycynie

W pracy omówiono znaczenie polimyksyn w leczeniu ciężkich zakażeń, zwłaszcza wywoływanych przez wielooporne szczepy bakterii. Przedstawiono charakterystykę polimyksyn, ze szczególnym uwzględnieniem dostępnej w Polsce kolistyny (kolistymetatu sodowego). Omówiono mechanizm i zakres działania, a także wskazania do stosowania tego antybiotyku. Opisano aktualne zasady dawkowania, zwiększające szansę na skuteczną terapię kolistyną. Zwrócono też uwagę na rozwijającą się oporność bakterii na coraz częściej stosowane polimyksyny.

Czytaj dalej »

Lewofloksacyna i moksyfloksacyna w leczeniu zakażeń bakteryjnych

Klasyfikacja fluorochinolonów została oparta na spektrum mikrobiologicznym i cechach farmakokinetycznych kolejno wprowadzanych preparatów, które charakteryzowały się lepszymi właściwościami farmakodynamicznymi, w tym znaczną penetracją do wnętrza makrofagów i miejsca toczącego się procesu zapalnego. Przeprowadzona porównawcza analiza lewofloksacyny i moksyfloksacyny wskazuje na ich skuteczność kliniczną w kontrolowaniu zakażeń układowych zarówno w obrębie układu oddechowego, jak i moczowego, zwłaszcza w przypadku lewofloksacyny. Z tego powodu obydwa preparaty znalazły się w obowiązujących obecnie rekomendacjach postępowania w zakażeniach. Narastająca oporność na antybiotyki zmusza do ich racjonalnego stosowania – zgodnego ze światowymi wytycznymi.

Czytaj dalej »

Czynniki ryzyka infekcji Clostridium difficile w środowisku szpitalnym – doświadczenia własne

Trudnym i poważnym problemem medycznym XXI wieku stają się zakażenia Clostridium difficile jako zdarzenia niepożądane. Ta przetrwalnikująca beztlenowa laseczka wywołuje zakażenia nie tylko jelitowe (głównie wodniste biegunki poantybiotykowe charakteryzujące się bólem brzucha i wzrostem temperatury ciała), lecz także pozajelitowe. Oprócz infekcji związanych z opieką zdrowotną, traktowanych jako kwestia współzależna z bezpieczeństwem pacjenta, C. difficile przyczynia się także do zakażeń pozaszpitalnych. W przypadku infekcji szpitalnych istotne jest zwrócenie uwagi na kryteria rozpoznawania szpitalnego ogniska epidemicznego. Ze względu na pojawienie się wirulentnego, hiperepidemicznego szczepu NAP1/BI/027 o podwyższonym stopniu produkcji toksyn białkowych typu A i B, wzrosła częstość zakażeń u pacjentów hospitalizowanych, a także częstość rejestrowanych z tego powodu zgonów. Pojawiają się również nawroty zachorowania o ciężkim przebiegu i podwyższonej śmiertelności, wymagające szczególnego postępowania terapeutycznego z użyciem nowych leków (fidaksomycyny) czy zasad leczenia bakteriami kałowymi, a nawet podawania szczepionki zawierającej anatoksyny A i B C. difficile. Dlatego też uznano za istotne przedstawienie czynników ryzyka modyfikowalnych i niemodyfikowalnych, sprzyjających rozprzestrzenianiu się tego współczesnego zagrożenia biologicznego związanego także ze stosowaniem alkoholi i probiotyków w środowisku szpitalnym. Retrospektywnie przeanalizowano wyniki badań kału w kierunku C. difficile w latach 2013–2015 w celu oceny zagrożenia ze strony tego drobnoustroju oraz oceny zapadalności na choroby związane z Clostridium difficile wśród pacjentów hospitalizowanych w Wojewódzkim Szpitalu Specjalistycznym nr 5 im. św. Barbary w Sosnowcu.

Czytaj dalej »

Problemy nefrologiczne u pacjentów zakażonych HIV

Choroby nerek są coraz częściej rozpoznawane u osób zainfekowanych ludzkim wirusem niedoboru odporności (HIV), co przyczynia się do zwiększenia i tak ich znacznej zachorowalności oraz śmiertelności. Do najczęstszych powikłań nefrologicznych zalicza się: ostre uszkodzenie nerek, przewlekłą chorobę nerek, nefropatię związaną bezpośrednio z HIV (HIVAN) i inne kłębuszkowe choroby nerek wywołane przez HIV oraz powikłania leczenia pacjentów z tym wirusem (najczęściej w wyniku nefrotoksycznego działania leków oddziałujących na wirus czy też innych leków stosowanych u osób z wirusem niedoboru odporności). Dodatkowo w starzejącej się kohorcie pacjentów z zakażeniem HIV wzrasta ryzyko schorzeń nerek związanych z koinfekcją chorób wirusowych wątroby (wzw B, wzw C) oraz innych towarzyszących schorzeń, takich jak cukrzyca i nadciśnienie tętnicze. Obecnie rokowania pacjentów z HIV i chorobami nerek są diametralnie lepsze, a wyniki leczenia nerkozastępczego (dializoterapia i transplantacja) są porównywalne z leczeniem grup chorych z innymi schorzeniami towarzyszącymi, np. cukrzycą.

Czytaj dalej »

Endokrynopatie u zakażonych HIV i HCV

Endokrynopatie w przebiegu przewlekłych zakażeń wirusowych (HIV, HCV) obejmują szerokie spektrum zaburzeń. Infekcja wirusowa może bezpośrednio wpływać na czynność prawie wszystkich narządów wydzielania wewnętrznego. Częściej, z powodu zakażeń oportunistycznych i nowotworów w stanie obniżonej odporności, dochodzi do wtórnych zaburzeń endokrynologicznych. Złożone interakcje pomiędzy zakażeniem wirusowym i układem hormonalnym mogą przejawiać się następującymi obrazami klinicznymi: od subtelnych, subklinicznych zaburzeń biochemicznych, do jawnej niewydolności gruczołowej. Leczenie antyretrowirusowe, a także inne przyjmowane przez chorego leki, również mogą prowadzić do negatywnych skutków endokrynologicznych. Znacznie mniej wiadomo o zaburzeniach hormonalnych w przebiegu przewlekłego zakażenia HCV, poza szeroką dokumentacją bezpośredniego wpływu tego zakażenia oraz leczenia interferonem na funkcję tarczycy. Ocena czynności układu wydzielania wewnętrznego powinna przebiegać podobnie jak u innych pacjentów z podejrzeniem zaburzeń endokrynologicznych. Dostępne opcje terapeutyczne wykazały istotny korzystny wpływ na poprawę jakości życia i śmiertelności długoterminowej u pacjentów z AIDS.

Czytaj dalej »

Zakażenie wirusem Zika – od 1947 do 2016 roku

Wirus Zika (ZIKV) został odkryty w 1947 roku. Pierwsze przypadki zachorowań u ludzi stwierdzono w 1952 roku, głownie w tropikalnej Afryce, Azji Południowo-Wschodniej i na wyspach Pacyfiku. Wybuch zakażeń ZIKV na wyspie Yap w Mikronezji w 2007 roku dowiódł, że choroba opuściła dotychczasowe rejony występowania. Aktualna transmisja wirusa Zika została po raz pierwszy opisana w Brazylii. ZIKV jest jednoniciowym wirusem RNA z rodzaju Flavivirus, rodziny Flaviviridae, przenoszonym na ludzi głownie poprzez ukłucie zakażonego komara z gatunku Aedes, przede wszystkim Aedes aegypti i Aedes albopictus. Do zakażenia może dojść podczas kontaktu seksualnego, transfuzji krwi oraz z matki na dziecko. Obecność ZIKV RNA wykryto we krwi, moczu, nasieniu, ślinie, płynie mózgowo-rdzeniowym, płynie owodniowym i mleku matki. Około 80% zakażonych nie wykazuje żadnych objawów infekcji, u pozostałych obserwuje się: ból głowy, wysypkę, gorączkę, jadłowstręt, biegunkę, zaparcia, bole brzucha, zawroty głowy, wymioty, zapalenie spojówek oraz bole mięśni. Potwierdzeniem zakażenia jest wykrycie obecności ZIKV RNA we krwi lub w innych płynach ustrojowych. Aktualnie nie ma dostępnych leków przeciwwirusowych przeznaczonych do terapii zakażenia wirusem Zika. Obserwowanymi powikłaniami są zespół Guillaina-Barrego oraz zapalenie opon mózgowo- rdzeniowych i mózgu. W 2015 roku Ministerstwo Zdrowia w Brazylii wskazało na możliwy związek pomiędzy zakażeniem wirusem Zika a występowaniem mikrocefalii. Rokowanie odnośnie ZIKV jest dobre. Przebycie zakażenia chroni przed ponownym zachorowaniem.

Czytaj dalej »

Zakażenia grzybicze w chorobie alkoholowej, ze szczególnym uwzględnieniem alkoholowej marskości wątroby

Zakażenia grzybicze stanowią istotny problem kliniczny u chorych z zaburzeniami odporności, szczególnie u pacjentów z neutropenią, leczonych immunosupresyjnie, z zaawansowanymi nowotworami oraz AIDS . Wydaje się, że szczególna podatność na grzybice występuje również u osób w zaawansowanym stadium choroby alkoholowej, objawiającej się uszkodzeniem wielu narządów, w tym: mózgu, wątroby, trzustki, nerek, często także niedożywieniem i złożonymi niedoborami (w tym witamin, mikro- i makroelementów). Celem niniejszej pracy była ocena występowania zakażeń grzybiczych u pacjentów z chorobą alkoholową w oparciu o dostępne dane z literatury. Ze względu na liczne powikłania alkoholizmu, dotyczące nie tylko przewodu pokarmowego i narządów miąższowych, najwięcej uwagi poświęcono alkoholowej marskości wątroby, która należy do chorób o złym rokowaniu. Pojawienie się wodobrzusza jest niekorzystnym czynnikiem prognostycznym odnośnie czasu przeżycia pacjentów. Częstym powikłaniem występującym na tym etapie choroby jest samoistne bakteryjne zapalenie otrzewnej (SBP ). W ostatnich latach pojawiają się doniesienia wskazujące na etiologię grzybiczą lub mieszaną, bakteryjno-grzybiczą, SBP (szczególnie w końcowym stadium niewydolności wątroby). Powikłanie to wiąże się z większą śmiertelnością pacjentów. Udowodniono, że nałogowe spożywanie alkoholu wpływa niekorzystnie na odpowiedź immunologiczną ustroju (zarówno komórkową, jak i humoralną), wywiera toksyczny wpływ na szpik i zwiększa przepuszczalność ściany przewodu pokarmowego dla patogenów, co w przewlekłym alkoholizmie zwiększa podatność na zakażenia, szczególnie w zaawansowanym stadium marskości wątroby.

Czytaj dalej »