Archiwa: Project

Potencjalne możliwości leczenia i regeneracji skóry w rozległych ranach oparzeniowych przy zastosowaniu substytutów regenerujących skórę

Jak dotąd nie opracowano jeszcze i nie wdrożono opatrunku na rany oparzeniowe, który mógłby – po odpowiednim wstępnym chirurgicznym opracowaniu rany – spowodować pierwotne i całkowite jej wygojenie, bez konieczności wielokrotnych zmian opatrunków, dodatkowych operacji i ostatecznego zamknięcia rany przeszczepem skóry pośredniej grubości. Obecnie stosowane opatrunki i dostępne metody stosowane na głęboką ranę oparzeniową nie zapewniają uzyskania czystej rany chirurgicznej, która stanowić będzie podłoże pod przeszczep skóry pośredniej grubości. Prowadzone obecnie leczenie jest wieloetapowe: początkowo zachowawcze (leczenie wstrząsu oparzeniowego, zabezpieczenie ran przed konwersją oparzenia i zakażenia), następnie operacyjne (etapowe oczyszczenie rany z tkanek martwiczych i po uzyskaniu odpowiedniego podłoża zamknięcie własnym przeszczepem skóry pośredniej grubości). Takie leczenie jest bardzo obciążające dla pacjenta i nie gwarantuje osiągnięcia sukcesu, tzn. pełnego wygojenia ran oparzeniowych oraz przeżycia chorego. Dodatkowym problemem w przypadku dużych powierzchni głębokich oparzeń przekraczających 30% powierzchni ciała jest też uzyskiwanie miejsc dawczych dla przeszczepów. Wielokrotne pobrania przeszczepów z tego samego miejsca wymagają pełnego wygojenia miejsca dawczego, a co za tym idzie – długiego czasu lub stosowania immunosupresji celem jego skrócenia. Takie leczenie często skutkuje powstaniem wtórnych długo niegojących się ran, a cały proces leczenia bardzo się przedłuża, jest ryzykowny dla pacjenta i bardzo kosztowny. Badania naukowe powinny być ukierunkowane na poszukiwanie i stworzenie specjalistycznego złożonego materiału biologiczno-syntetycznego, w którym wykorzystane będą naturalne substancje organizmu pacjenta powodujące pierwotne i ostateczne zamknięcie rany oparzeniowej w możliwie jak najkrótszym czasie (14–21 dni) i bez pozstawienia blizn. Taka terapia pozwoli ograniczyć następstwa choroby oparzeniowej, często prowadzące do niewydolności wielonarządowej i przyczyni się w znacznym stopniu do skrócenia czasu leczenia ciężkich oparzeń, zmniejszenia śmiertelności pacjentów i znacząco obniży koszty hospitalizacji. Wyprodukowanie takiego materiału będzie możliwe dopiero po przeprowadzeniu bardzo szczegółowych badań dotyczących procesów zachodzących w ranie oparzeniowej. W piśmiennictwie światowym można znaleźć wiele doniesień omawiających wybiórczo pewne zmiany czynników specyficznych dla oparzonej skóry. Jednakże jak dotąd nie ukazała się żadna praca dotycząca globalnego spojrzenia na procesy zachodzące w ranie oparzeniowej pod kątem zastosowania specjalistycznego opatrunku, który pierwotnie i ostatecznie bez dodatkowych zabiegów operacyjnych zamknie ranę oparzeniową.

Czytaj dalej »

Przeszczep flory jelitowej jako metoda leczenia nawracających biegunek poantybiotykowych

Przeszczep mikroflory jelitowej jest obecnie jedną z metod zalecanych w leczeniu nawracających biegunek poantybiotykowych i innych schorzeń wywołanych przez Clostridium difficile. W pracy zaprezentowano główne etapy tej procedury oraz dwa pierwsze przypadki pacjentów z Dolnego Śląska, u których wykonano przeszczep kału.

Czytaj dalej »

Streptococcus pyogenes jako czynnik etiologiczny rzadkich zakażeń u dzieci

Streptococcus pyogenes, należący do paciorkowców ropotwórczych grupy A, jest głównym czynnikiem wywołującym ostre zapalenie gardła i/lub migdałków podniebiennych. Odpowiedzialny jest także za szereg innych inwazyjnych oraz nieinwazyjnych zakażeń występujących zarówno u dzieci, jak i u dorosłych. Jednym ze słabiej poznanych schorzeń są powierzchniowe infekcje skóry, obejmujące okolice krocza i odbytu, które często pozostają nieprawidłowo zdiagnozowane i w związku z tym są nieskutecznie leczone.

Czytaj dalej »

Wymazy z rany oparzeniowej – analiza mikrobiologiczna

W przypadku zakażenia rany oparzeniowej w podejmowaniu decyzji o włączeniu antybiotykoterapii kluczowe znaczenie ma typowa diagnostyka mikrobiologiczna. W celu uzyskania wiarygodnych wyników posiewów najistotniejsze jest prawidłowe pobranie materiału klinicznego (etap przedlaboratoryjny). Ma to szczególne znaczenie w dobie narastania oporności drobnoustrojów i szerzenia się wielolekoopornych szczepów w środowisku oraz wzmagania wysiłków w celu ochrony antybiotyków. Materiał i metody W okresie od 1 stycznia 2016 roku do 31 grudnia 2016 roku przeprowadzono retrospektywną analizę uzyskanych wyników badań mikrobiologicznych. W 2016 roku zlecono wykonanie 154 wymazów z ran oparzeniowych. Materiał biologiczny pobrano w tym okresie u 73 pacjentów hospitalizowanych na Oddziale Leczenia Oparzeń Wielospecjalistycznego Szpitala im. J. Strusia w Poznaniu. Posiewy zostały wykonane w kierunku drobnoustrojów tlenowych i beztlenowych. Wyniki W posiewie 27 próbek (17,5%) nie uzyskano wzrostu drobnoustrojów. Z 66 (43%) wymazów uzyskano izolaty w monokulturze. Z pozostałych próbek, tj. 61 (39,5%), wyosobniono dwa lub więcej izolatów. Ze 127 próbek wyhodowano 209 izolatów: 102 (48,8%) bakterii Gram-dodatnich, 47 (22,5%) pałeczek Gram-ujemnych niefermentujących, 59 (28,2%) szczepów należących do rodziny Enterobacteriaceae oraz jeden szczep z gatunku Candida glabrata. Najczęstszymi czynnikami etiologicznymi zakażeń ran były: Staphylococcus aureus (57 izolatów), Acinetobacter baumannii (33 izolaty), Enterobacter cloacae (25 izolatów), Escherichia coli (13 izolatów), Pseudomonas aeruginosa (13 izolatów) oraz Klebsiella pneumoniae (7 izolatów). 53% szczepów S. aureus było metycylinoopornych (MRSA). W przypadku A. baumannii, 55% wyizolowanych szczepów wykazywało oporność na karbapenemy. 16% szczepów należących do gatunku P. aeruginosa wytwarzało metalo-β-laktamazę typu MBL. 21% izolatów z rodziny Enterobacteriaceae produkowało β-laktamazy o rozszerzonym spektrum substratowym typu ESBL. Spośród wszystkich izolatów Enterococcus faecalis cztery były oporne na wysokie stężenia aminoglikozydow (HLAR). Jeden izolat Enterococcus faecium wykazywał fenotyp oporności na glikopeptydy (VAN ). Wnioski Najczęściej izolowane drobnoustroje – a zwłaszcza S. aureus, A. baumannii i E. cloacae – w większości były wielolekooporne (MRSA, ESBL, oporność na karbapenemy). Dlatego, aby zapobiegać rozwojowi zakażeń patogenami mającymi szczególne znaczenie kliniczne, ważne jest, aby leczenie empiryczne zawsze było oparte na wiedzy dotyczącej lokalnej sytuacji epidemiologicznej oraz ścisłym przestrzeganiu polityki antybiotykowej szpitala.

Czytaj dalej »

Rola mikrobioty jelit w występowaniu autyzmu

Wpływ mikrobioty na prawidłowe funkcjonowanie organizmu człowieka jest bardzo ważny i szczególnie w ostatnim czasie wnikliwie analizowany. W ostatnich latach opublikowano badania, w których powiązano zmiany jakościowe i ilościowe w składzie mikrobioty jelitowej z występowaniem chorób ze spektrum autyzmu. Mikrobiota przewodu pokarmowego została włączona do dwukierunkowej osi jelita-mózg, która może wpływać na układ nerwowy poprzez mechanizmy neuronalne, endokrynne oraz immunologiczne. Większość badań przeprowadzonych do tej pory wskazuje na związek pomiędzy zaburzeniami w składzie mikrobioty a występowaniem autyzmu. Należy podkreślić, że nie są one jednoznaczne, a ograniczeniem dotychczasowych badań są niejednorodne wyniki, różnorodność stosowanych metod, małe grupy badanych i ich heterogeniczność. Dopóki przeszkody te nadal będą obecne, trudne będzie przyjęcie jednoznacznego stanowiska na temat udziału mikrobioty jelitowej w rozwoju autyzmu. Jeśli w przyszłości badania potwierdziłyby jej wpływ na występowanie autyzmu, możliwe byłoby zastosowanie probiotyków w jego leczeniu.

Czytaj dalej »

Występowanie nużycy u pacjentów z podejrzeniem zapalenia brzegów powiek w różnych grupach wiekowych – analiza i omówienie wyników badań przeprowadzonych w Płocku w latach 2014–2017

Coraz większa liczba doniesień oraz dowodów wskazujących na znaczący udział nużeńca jako etiologicznego czynnika zapalenia brzegów powiek zwraca uwagę na istotność diagnozowania oraz leczenia demodekozy. Celem pracy była analiza częstości występowania Demodex spp. u pacjentów zgłaszających się do Pracowni Mikrobiologii Laboratorium Przygoda (Grupa ALAB) w Płocku w latach 2014–2017. Częstość występowania nużeńca wśród wszystkich badanych wyniosła ponad 63%, przy najwyższej infestacji u osób starszych (p0,05). W badaniach wykazano, iż ryzyko zarażenia nużeńcem wzrasta wraz w wiekiem, jednakże chorobę należy brać pod uwagę w każdej grupie wiekowej, zwłaszcza u pacjentów z objawami przewlekłego zapalenia brzegów powiek.

Czytaj dalej »

Ostry dyżur replantacyjny – ocena wyników osiągniętych w pierwszym roku pracy Małopolskiego Centrum Oparzeniowo-Plastycznego w Krakowie

Wstęp W styczniu 2013 roku Małopolskie Centrum Oparzeniowo-Plastyczne w Krakowie zostało przyłączone do ostrodyżurowego systemu opieki pacjentów z amputacjami dla Polski, który został dobrowolnie stworzony przez ośrodki ortopedyczne skupione na północy i zachodzie kraju – w Szczecinie, Trzebnicy i Poznaniu. System podziału tzw. dyżurów replantacyjnych pomiędzy cztery ośrodki ma na celu zapewnienie opieki medycznej w dziedzinie, której z powodu szczególnie wyjątkowej trudności organizacyjnej nie może zapewnić żaden pojedynczy ośrodek w Polsce. System bazuje na współpracy specjalistów doświadczonych w mikrochirurgii replantacyjnej ręki i Lotniczego Pogotowia Ratunkowego. Celem pracy jest ocena wyników pracy MCOP w dziedzinie replantacji kończyn. Materiał i metody Materiał kliniczny pracy stanowią pacjenci przyjęci i operowani w trybie dyżuru replantacyjnego od 1 stycznia do 31 grudnia 2013 roku. Grupa liczyła 22 pacjentów, wśród których większość została przewieziona transportem lotniczym z terenów przekraczających 250 km odległości od Krakowa. Wyniki Na 16 replantacji u 22 przyjętych pacjentów tylko u jednego z nich nastąpiła utrata śródręcza, zaś u drugiego – połowa replantowanego kciuka. W pozostałych przypadkach zabiegi zakończyły się pełnym sukcesem. Pierwotne rekonstrukcje zostały przeprowadzone pod kątem poprawy funkcji ręki. Wnioski Utworzenie kilku ośrodków replantacyjnych wydaje się być najdoskonalszą metodą zapewnienia optymalnego leczenia pacjentów z amputacjami. Niemniej jednak, takie przedsięwzięcie powinno mieć mocne wsparcie finansowe w celu zapewnienia rozwoju tak dalece wysublimowanej dziedzinie medycyny.

Czytaj dalej »

Probiotyki – warunki podawania i powikłania

W niniejszym opracowaniu Autor postarał się zawrzeć najnowszą definicję probiotyków oraz postępy poczynione w dziedzinie badań nad tymi korzystnie działającymi drobnoustrojami w ostatnich latach. W pracy określono przede wszystkim zastosowanie tych szczepów w celach zdrowotnych u ludzi, z pominięciem licznych zastosowań w przemyśle żywieniowym i hodowlanym czy też w weterynarii. Podsumowano zastosowanie probiotyków w medycynie oraz opisane w literaturze działania niepożądane, kładąc nacisk na bezpieczeństwo stosowania tych żywych szczepów u ludzi.

Czytaj dalej »

Historia aseptypki i antyseptyki

Wykonanie cewnikowania moczowego związane jest często z wysokim poziomem bólu u pacjenta, a w wielu przypadkach nieprawidłowo wykonana procedura prowadzić może do zakażeń odcewnikowych, a w efekcie do urosepsy. U pacjentów hospitalizowanych, bakterie własne powodujące zakażenie są wypierane przez wielooporne bakterie szpitalne, których eradykacja bywa niezwykle trudna i kosztowna. Z powyższych powodów istnieje potrzeba przedstawienia aktualnych zaleceń dotyczących cewnikowania moczowego w celu dostarczenia jasnych wytycznych przeprowadzenia tej procedury.

Czytaj dalej »

Negative Pressure Wound Therapy (NPWT ) and its role in the treatment of infected wounds in orthopedic practice

Introduction Management of wounds accompanying open fractures as well as infected chronic requires complex inter-disciplinary approach. The aim of the study is to assess effectiveness of negative pressure wound therapy (NPWT) in treatment of excessive and/or infected wounds not suitable for microsurgical flaps managed or treated in orthopedic department lacking advanced reconstructive experience. Material and methods NPWT was used in therapy of 30 consecutive wounds in 29 patients. Wound healing and functional results were assessed after termination of the therapy. The average follow up was 3.5 years (range 3 to 6 years). Results and Conclusion NPWT contributed to complete wound healing without microsurgical flaps in 20 from 30 wounds and complete healing of skin grafts in 16 from 17 cases. NPWT allowed for salvage of 9 from 10 traumatized extremities with severe open IIIB and IIIC fractures, and complete healing of 5 from 10 chronic infected wounds. In wounds located within 3 diabetic foots only fair results were achieved.

Czytaj dalej »

Profilaktyka zakażeń miejsca operowanego – przegląd aktualnych wytycznych

Jednym z najczęściej występujących powikłań po wykonanych zabiegach chirurgicznych są zakażenia miejsca operowanego (ZMO). W pracy przedstawiono przegląd aktualnych wytycznych WHO dotyczących procedur zapobiegania tego rodzaju infekcjom.

Czytaj dalej »

Wpływ opatrunku piankowego w technologii Hydrofiber® z jonami srebra na leczenie owrzodzeń stopy cukrzycowej

Zespół stopy cukrzycowej (ZSC) jest przewlekłym owrzodzeniem, które ma poważny długotrwały wpływ na jakość życia i śmiertelność chorych, u których występuje. Niniejsza praca stanowi próbę oceny skuteczności stosowania u chorych z ZSC opatrunku piankowego w technologii Hydrofiber®, wydzielającego jony srebra. Pięćdziesięciu pacjentów z zespołem stopy cukrzycowej I i II stopnia (według klasyfikacji Wagnera) zostało losowo podzielonych na dwie grupy. U chorych w grupie badanej, liczącej 25 osób (powierzchnia owrzodzenia 5,2–7,8 cm2), zastosowano opatrunek piankowy wydzielający srebro – Aquacel® Ag Foam. U takiej samej liczby pacjentów w grupie kontrolnej (powierzchnia owrzodzenia 4,8–7,6 cm2) stosowano opatrunek piankowy niewydzielający srebra – Aquacel® Foam. Wszystkie opatrunki były zmieniane co 7 dni, aż do całkowitego zagojenia się rany. W tym czasie obliczano powierzchnię rany. Dodatkowo każdego dnia mierzono szybkość procesu gojenia – wskaźnik gojenia na dzień (cm2/dzień). Wyniki badań wykazały, że po pięciu tygodniach leczenia owrzodzenia uległy zagojeniu u wszystkich chorych z grupy badanej. Natomiast u pacjentów z grupy kontrolnej rany zagoiły się po ośmiu tygodniach. Na podstawie powyższych obserwacji Autorzy stwierdzili jednomyślnie, że zastosowanie opatrunku piankowego wydzielającego jony srebra znamiennie przyspiesza proces leczenia owrzodzeń w przebiegu zespołu stopy cukrzycowej.

Czytaj dalej »

Zachowania zdrowotne pacjentów z cukrzycą w zakresie prewencji zespołu stopy cukrzycowej

Zespół stopy cukrzycowej (ZSC) to jedno z najpoważniejszych powikłań występujących w przebiegu cukrzycy. ZSC jest często związany z przewlekłym złym wyrównaniem metabolicznym. Jednak najczęściej zespół stopy cukrzycowej wynika z nieznajomości zasad pielęgnacji stóp. Celem pracy była ocena wiedzy pacjentów z cukrzycą w zakresie prewencji ZSC. Wyniki pracy stanowią wskazówkę dla zespołów terapeutycznych (lekarzy, pielęgniarek, edukatorów) w zakresie ukierunkowania działań edukacyjnych zmniejszających ryzyko powikłań ZSC, a tym samym amputacji kończyn dolnych.

Czytaj dalej »

Amputacje kończyn na przestrzeni wieków

Amputacja kończyny stanowi poważną decyzję terapeutyczną, a także ostateczną formę leczenia, stosowaną wtedy, gdy inne możliwości są już bezskuteczne. Zabieg ten od zawsze wzbudzał wiele emocji wśród pacjentów. W niniejszej pracy przedstawiono początki zmagań związanych z wykonywaniem amputacji, pokazano oraz zobrazowano progres technik operacyjnych, a także rozwój technik protezowania. Praca stanowi kompendium wiedzy historycznej, która powinna być w posiadaniu nie tylko lekarzy specjalności zabiegowych, lecz także każdego interesującego się historią czytelnika.

Czytaj dalej »

Profilaktyka i leczenie odleżyn w praktyce personelu pielęgniarskiego oddziałów neurologicznych w odniesieniu do wytycznych Polskiego Towarzystwa Leczenia Ran. Doniesienie wstępnecą typu 2 i ZSC o etiologii neuropatycznej przy zastosowaniu terapii podciśnieniowej

Wstęp Odleżyny stanowią poważny problem kliniczny, społeczny i ekonomiczny. Najwyższy odsetek występowania odleżyn odnotowuje się w oddziałach geriatrycznych, neurologicznych, opiekuńczo-leczniczych i intensywnej terapii. Zmniejszenie skali problemu jest możliwe dzięki wdrożeniu działań profilaktycznych u osób z grupy ryzyka, a u chorych z istniejącymi już odleżynami – kompleksowego leczenia. Cel pracy Celem pracy była ocena wiedzy personelu pielęgniarskiego zatrudnionego w oddziałach neurologicznych w zakresie profilaktyki i leczenia odleżyn, z uwzględnieniem rekomendacji Polskiego Towarzystwa Leczenia Ran (PTLR). Materiał i metody W badaniach wykorzystano metodę sondażu diagnostycznego i technikę ankiety. Narzędziem badawczym była autorska ankieta składająca się z 31 pytań, z których 19 stanowiły pytania o konstrukcji testu wiedzy. Punktem odniesienia dla opracowania pytań testowych były rekomendacje PTLR w zakresie profilaktyki i leczenia odleżyn. Badaniem prospektywnym objęto 100 pracowników personelu pielęgniarskiego, zatrudnionych na szpitalnych oddziałach neurologicznych w województwie podkarpackim. Wyniki badań poddano analizie statystycznej, wykorzystując test niezależności χ2 i test Kruskala-Wallisa. Przyjęto poziom istotności p

Czytaj dalej »

Rola czynników angiopoetycznych w procesie gojenia ran u pacjentów z cukrzycą typu 2 i ZSC o etiologii neuropatycznej przy zastosowaniu terapii podciśnieniowej

Cukrzyca znacznie upośledza proces gojenia ran, w tym owrzodzeń w przebiegu zespołu stopy cukrzycowej (ZSC). Coraz częściej wykorzystywaną metodą leczenia ZSC jest terapia podciśnieniowa (ang. negative-pressure wound therapy – NPWT), która istotnie przyspiesza gojenie owrzodzeń. Jednym z mechanizmów, leżących u podstaw gojenia ran, w przypadku zastosowania NPWT jest przyspieszenie namnażania się naczyń krwionośnych. Celem badania był wybór cytokin najbardziej zaangażowanych w proces neowaskularyzacji u chorych poddanych terapii podciśnieniowej w przebiegu ZSC spośród panelu 50 czynników o właściwościach angiogenetycznych. Dokonano oceny poziomu czynników angiopoetycznych za pomocą mikromacierzy tkankowych. Badanie przeprowadzono na poszczególnych etapach gojenia rany, w dobach: 0., 3., 6. i 14. Ocena ta pozwoliła wyselekcjonować 6 głównych czynników zaangażowanych w prawidłowe gojenie ZSC z zastosowaniem NPWT: angiogeninę, serpinę E1, interleukinę 8 (Il-8), metaloproteinazę 9 (MMP-9), tkankowy inhibitor metaloproteinaz 1 (TIMP-1), endostatynę. Efekty wstępnej selekcji wybranych cytokin mogą posłużyć do wyjaśnienia molekularnych mechanizmów działania terapii podciśnieniowej u chorych z ZSC w oparciu o metody ilościowe na reprezentatywnej grupie chorych.

Czytaj dalej »

Krwiak goleni w przebiegu leczenia warfaryną – opis przypadku

W pracy przedstawiono proces pielęgnacji i leczenia rany pourazowej u pacjentki znajdującej się w skomplikowanej sytuacji zdrowotnej. Współistniejące równocześnie liczne schorzenia przewlekłe były czynnikami utrudniającymi proces gojenia. Prawidłowy dobór metody pielęgnacji, stosowanego opatrunku i ochrony skóry pozwoliły na wygojenie rany.

Czytaj dalej »

Zastosowanie terapii podciśnieniowej w leczeniu zespołu stopy cukrzycowej – opis przypadku

Na cukrzycę cierpi coraz więcej ludzi na całym świecie. Najpoważniejszym powikłaniem tej choroby jest zespół stopy cukrzycowej (ZSC), który przyczynia się do amputacji kończyny dolnej. Zastosowanie terapii podciśnieniowej u chorych z ZSC może ograniczyć rozległość amputacji. Autorzy w niniejszej pracy przedstawili własne doświadczenia w stosowaniu tej terapii u chorych ze stopą cukrzycową.

Czytaj dalej »

Owrzodzenie Marjolina w przebiegu nieskutecznie leczonej odleżyny okolicy krętarzowej uda prawego – opis przypadku

Owrzodzenie Marjolina to rzadki, agresywny rak skóry, rozwijający się w okolicach pokrytych tkanką bliznowatą lub będących w przewlekłym stanie zapalnym. Najczęstszą lokalizacją zmian jest skóra w obrębie: kończyn dolnych i górnych, tułowia, twarzy i karku. Leczenie polega na szerokim chirurgicznym wycięciu wraz z marginesem zdrowych tkanek z uzupełniającym zastosowaniem chemio- i/lub radioterapii. W pracy przedstawiono przypadek 48-letniego mężczyzny leczonego w oddziale Ortopedii Onkologicznej Podkarpackiego Ośrodka Onkologicznego w Brzozowie z powodu egzofitycznego guza okolicy krętarza prawego naciekającego kość udową, wywodzącego się z blizny po chirurgicznym usunięciu odleżyny tej okolicy. W badaniu histopatologicznym usuniętej kończyny potwierdzono raka płaskonabłonkowego rogowaciejącego. Rozwój nowotworu w tkance bliznowatej odpowiada definicji owrzodzenia Marjolina.

Czytaj dalej »

Zgorzel Fourniera. Chirurgiczne wyzwanie w zaopatrzeniu rozległej rany krocza. Pułapki oraz przeszkody terapeutyczne. Wielokierunkowe postępowanie jako nadzieja skutecznej terapii – opis przypadku

Zespół zgorzeli gazowej Fourniera w pierwotnym opisie francuskiego dermatologa (1883 rok) był definiowany jako proces patologiczny o nieznanej przyczynie. Obecny stan wiedzy doskonale dokumentuje pierwotne źródło szerzenia się rozległego procesu niedokrwienno-martwiczego okolicy krocza, odbytu, pośladków, pachwin oraz moszny. Mimo postępu medycyny, ta jednostka chorobowa nadal jest obarczona wysoką śmiertelnością, sięgającą nawet 88%. Skuteczne zwalczanie miejscowego oraz ogólnoustrojowego procesu septycznego jest możliwe dzięki wielodyscyplinarnemu postępowaniu. Nieodzowne jest zastosowanie wszelkich działań intensywnej terapii czy szerokospektralnej antybiotykoterapii. Jednakże to racjonalne działania chirurgiczne stanowią kluczowe – początkowe oraz końcowe – ogniwo satysfakcjonującego procesu terapii. Po wstępnej walce o życie chorego rozpoczyna się kolejny żmudny oraz długotrwały proces leczniczy rozległej rany krocza. Zastosowanie połączonej terapii z wykorzystaniem tlenu hiperbarycznego (HBOT) oraz systemu opatrunków podciśnieniowych (NPWT) skutkuje sukcesem terapeutycznym.

Czytaj dalej »

V Kongres Polskiego Towarzystwa Leczenia Ran „Przez naukę i praktykę do leczenia ran”

Czytaj dalej »

Organizacja opieki nad chorymi z zespołem stopy cukrzycowej. Wytyczne Polskiego Towarzystwa Leczenia Ran

Polskie Towarzystwo Leczenia Ran oddaje po raz pierwszy w Państwa ręce wytyczne w zakresie postępowania z chorymi z zespołem stopy cukrzycowej (ZSC). Zalecenia bazują na najnowszych rekomendacjach Międzynarodowej Grupy Roboczej do spraw Zespołu Stopy Cukrzycowej (IWGDF), które ukazały się w maju 2015 roku.

Czytaj dalej »

Modyfikowany kwas ortokrzemowy jako inhibitor modelowego incydentu oparzeniowego – charakterystyka metodą elektroforezy, badania mikrobiologiczne i mikroskopia skaningowa

Miejscowa oraz ogólna odpowiedź organizmu na oparzenie termiczne jest złożona i prowadzi nie tylko do uszkodzenia skóry, lecz także do wywołania głębokich oraz długotrwałych zmian w metabolizmie organizmu. W niniejszych badaniach z wykorzystaniem metody elektroforezy dokonano wyizolowania w octanie celulozy (ang. cellulose acetate electrophoresis – CAE) agregatów białek HSP37. Metodą mikrobiologiczną oceniono zdolności obronne przeciw drobnoustrojom, natomiast metoda skaningowej mikroskopii elektronowej służyła do ilustracji zmian powierzchniowych na skórze. Niniejsze zmiany obserwowano w obecności aktywnych przeciwutleniaczy, takich jak kwas L-askorbinowy oraz hydrożel kwasu ortokrzemowego (H4SiO4×nH2O). Wymienione modyfikatory procesu oparzeniowego minimalizowały zewnętrzne skutki symulowanych incydentów oparzeniowych.

Czytaj dalej »

Retrospektywna analiza wystąpienia zakażenia rany operacyjnej oraz jej mikrobiologiczna charakterystyka u chorych operowanych z powodu przepukliny jądra miażdżystego odcinka lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa

Zabieg mikrodyskektomii z powodu przepukliny jądra miażdżystego jest najczęstszą procedurą operacyjną wykonywaną w oddziałach neurochirurgicznych. Ryzyko wystąpienia zakażenia w przebiegu pooperacyjnym w przypadku tego zabiegu nie jest zjawiskiem częstym. Celem pracy była retrospektywna ocena ryzyka wystąpienia zakażenia rany operacyjnej (ZMO, ang. surgical site infection – SSI) po mikrodyskektomii z powodu przepukliny jądra miażdżystego odcinka lędźwiowo-krzyżowego (L/S) kręgosłupa. W Centrum Medycznym w Opolu w latach 2010–2014 wykonano 2198 zabiegów mikrodyskektomii. Od pacjentów pobrano 97 wymazów na posiew z rany pooperacyjnej, uzyskując 25 posiewów dodatnich (co stanowi 1,14% ogołu wszystkich operacji). Najczęstszym czynnikiem etiologicznym ZMO okazał się Staphylococcus aureus (12 dodatnich posiewow – 48%).

Czytaj dalej »