Archiwa: Project

Zastosowanie opatrunku podciśnieniowego w leczeniu rany po zabiegu pomostowania aortalno-wieńcowego. Opis przypadku

Destrukcja skóry z penetracją do tkanek głębokich wraz ze współistniejącym uszkodzeniem kości są częstymi objawami tzw. piorunujących odleżyn występujących w grupie pacjentów u kresu życia. Proces miejscowego leczenia rany u kresu życia jest zawsze indywidualny i ściśle powiązany ze stanem klinicznym chorego oraz jego przewidywanym okresem przeżycia. W momencie podjęcia decyzji o paliatywnej koncepcji zaopatrzenia rany wygojenie staje się drugoplanowym elementem działań, choć niewykluczonym. Koncentrowanie się na gojeniu i zamknięciu rany może okazać się działaniem niemożliwym do realizacji, łagodzenie objawów związanych z raną powinno być priorytetem w tym okresie życia pacjenta. Celem pracy była prezentacja zastosowania NPWT w zarządzaniu raną u kresu życia. W pracy przedstawiono opis przypadku 82-letniej kobiety, od czterech lat leżącej, niezdolnej do samoopieki (0 pkt według Barthel). Pacjentka była objęta domową opieką hospicyjną z powodu porażenia poprzecznego w wyniku pourazowej stenozy w odcinku piersiowym. Chora była żywiona drogą gastrostomii; z wydolnym oddechem i tracheostomią, okresowo wentylowana mechanicznie. Na przełomie lipca i sierpnia 2017 roku u kobiety zaobserwowano trzy piorunujące odleżyny w okolicach kości krzyżowej oraz krętarza prawego i lewego, każda o powierzchni powyżej 50 cm2. Rany według NPUAP określono na II/IV°, według RYB – czarno-żółte. Dokonano opracowania chirurgicznego, następnie zastosowano terapię biologiczną. Kolejnym etapem było wdrożenie NPWT do leczenia ropowicy rany okolicy krętarza i guza kulszowego prawego. W terapii odleżyn zastosowano InfoV.A.C.® jako element paliatywnego zaopatrzenia ran, w celu eliminacji ropnego wysięku. Podczas kilkutygodniowego stosowania zaobserwowano: zmniejszenie ilości wysięku, redukcję rozmiaru i głębokości odleżyn, cechy rozwoju tkanki ziarninowej i pokrycie stawów biodrowych ziarniną przy niskich wartościach morfotycznych. Wykorzystanie kontrolowanego ujemnego ciśnienia w oczyszczaniu zakażonych ran o pochodzeniu odleżynowym jest metodą skuteczną i bezpieczną w grupie pacjentów paliatywnych. NPWT w zarządzaniu raną można bezpiecznie i skutecznie stosować w środowisku domowym pacjenta.

Czytaj dalej »

Wykorzystanie kontrolowanego ujemnego ciśnienia w zarządzaniu raną u kresu życia – studium przypadku

Destrukcja skóry z penetracją do tkanek głębokich wraz ze współistniejącym uszkodzeniem kości są częstymi objawami tzw. piorunujących odleżyn występujących w grupie pacjentów u kresu życia. Proces miejscowego leczenia rany u kresu życia jest zawsze indywidualny i ściśle powiązany ze stanem klinicznym chorego oraz jego przewidywanym okresem przeżycia. W momencie podjęcia decyzji o paliatywnej koncepcji zaopatrzenia rany wygojenie staje się drugoplanowym elementem działań, choć niewykluczonym. Koncentrowanie się na gojeniu i zamknięciu rany może okazać się działaniem niemożliwym do realizacji, łagodzenie objawów związanych z raną powinno być priorytetem w tym okresie życia pacjenta. Celem pracy była prezentacja zastosowania NPWT w zarządzaniu raną u kresu życia. W pracy przedstawiono opis przypadku 82-letniej kobiety, od czterech lat leżącej, niezdolnej do samoopieki (0 pkt według Barthel). Pacjentka była objęta domową opieką hospicyjną z powodu porażenia poprzecznego w wyniku pourazowej stenozy w odcinku piersiowym. Chora była żywiona drogą gastrostomii; z wydolnym oddechem i tracheostomią, okresowo wentylowana mechanicznie. Na przełomie lipca i sierpnia 2017 roku u kobiety zaobserwowano trzy piorunujące odleżyny w okolicach kości krzyżowej oraz krętarza prawego i lewego, każda o powierzchni powyżej 50 cm2. Rany według NPUAP określono na II/IV°, według RYB – czarno-żółte. Dokonano opracowania chirurgicznego, następnie zastosowano terapię biologiczną. Kolejnym etapem było wdrożenie NPWT do leczenia ropowicy rany okolicy krętarza i guza kulszowego prawego. W terapii odleżyn zastosowano InfoV.A.C.® jako element paliatywnego zaopatrzenia ran, w celu eliminacji ropnego wysięku. Podczas kilkutygodniowego stosowania zaobserwowano: zmniejszenie ilości wysięku, redukcję rozmiaru i głębokości odleżyn, cechy rozwoju tkanki ziarninowej i pokrycie stawów biodrowych ziarniną przy niskich wartościach morfotycznych. Wykorzystanie kontrolowanego ujemnego ciśnienia w oczyszczaniu zakażonych ran o pochodzeniu odleżynowym jest metodą skuteczną i bezpieczną w grupie pacjentów paliatywnych. NPWT w zarządzaniu raną można bezpiecznie i skutecznie stosować w środowisku domowym pacjenta.

Czytaj dalej »

X Jubileuszowe Ogólnopolskie Sympozjum Naukowe z cyklu: „Biofilm tworzony przez drobnoustroje w patogenezie zakażeń”

Czytaj dalej »

Opatrunki hydroterapeutyczne w ambulatoryjnym leczeniu urazowych ran goleni. Opis przypadków

Rany urazowe, niezależnie od wieku oraz płci pacjenta, stanowią częstą przyczynę chirurgicznych interwencji w ramach ostrego dyżuru. Bardzo często wymagają również dalszego nadzoru w warunkach ambulatoryjnych. Dla wielu chorych, u których obserwuje się upośledzenie gojenia (wynikające z mechanizmu, głębokości ubytku czy też miejscowego zakażenia), konieczne okazuje się zastosowanie dodatkowych procedur diagnostycznych i terapeutycznych, w tym działań inwazyjnych. Jednocześnie wydłuża się okres niezbędny do ostatecznego zamknięcia rany. Przednia powierzchnia goleni – z uwagi na warunki oraz sąsiedztwo anatomiczne – jest szczególnie narażona na zaburzenia procesu regeneracji w następstwie działania energii kinetycznej. W niniejszej pracy zaprezentowano opis czterech przypadków o podobnej lokalizacji, odmiennej rozległości uszkodzeń, różnym charakterze powikłań oraz rozbieżnym czasie leczenia – wspólnym mianownikiem terapii ran ostrych oraz przewlekłych u wszystkich pacjentów było wykorzystanie opatrunków hydroterapeutycznych (HRWD).

Czytaj dalej »

Oszczędzające leczenie zakażenia paliczka palucha w przebiegu zespołu stopy cukrzycowej – przypadek kliniczny

Zespół stopy cukrzycowej (ZSC) jest wciąż istotną przyczyną hospitalizacji oraz nieurazowych amputacji kończyn dolnych. Około 20% wszystkich infekcji w obrębie stopy jest powikłanych zakażeniem kości. Leczenie polega na stosowaniu długotrwałej antybiotykoterapii i/lub usunięciu zakażonej kości. Ze względu na słabą penetrację antybiotyków, zakażenie paliczków palców stopy – według zaleceń Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego – stanowi wskazanie do amputacji. W celu uniknięcia amputacji palca, można usunąć zakażoną kość (przez istniejące owrzodzenie). W niniejszej pracy zaprezentowano opis pacjenta chorującego na cukrzycę typu 2 z zakażeniem podstawy paliczka dalszego palucha, u którego podjęto próbę takiego leczenia. Wybrane postępowanie pozwoliło uniknąć amputacji, zachować prawidłową biomechanikę stopy i znacznie skrócić czas stosowania antybiotyku.

Czytaj dalej »

Nosicielstwo wybranych patogenów alarmowych u pacjentów z chorobami krwi hospitalizowanych w szpitalu klinicznym

 W ostatnich latach znacznie wzrosła liczba zakażeń związanych z opieką zdrowotną. Ma na to wpływ zarówno stosowanie inwazyjnych technik diagnostycznych i leczniczych, jak i indywidualne cechy hospitalizowanych pacjentów. W prezentowanej pracy przedstawiono analizę epidemiologiczną nosicielstwa w przewodzie pokarmowym wybranych patogenów alarmowych wyizolowanych od pacjentów hospitalizowanych na oddziale hematologii. Analizą objęto patogeny alarmowe wytwarzające mechanizmy oporności typu: VRE, ESBL, KPC oraz MBL. W badanym materiale Gram-ujemne pałeczki z rzędu Enterobacterales wytwarzające ESBL wykryto u >26% pacjentów. W analizowanym okresie pałeczki Gram-ujemne o fenotypie MBL były obecne w próbkach pobranych od prawie 5% badanych, natomiast wyizolowano tylko dwa szczepy KPC(+). Nosicielstwo szczepów VRE wykryto u 12,6% pacjentów. Kolonizacja jelitowa wymienionymi patogenami stanowi ogromne zagrożenie zarówno dla chorego, jak i dla innych pacjentów z jego otoczenia, toteż powinna być stale monitorowana.

Czytaj dalej »

Wpływ TNF-α na poziom adhezji i inwazji szczepów Escherichia coli w przebiegu choroby Leśniowskiego-Crohna

Badania przeprowadzone w ostatnich latach wykazały rolę patogennych adherentno-inwazyjnych szczepów Escherichia coli (AIEC) w indukcji sekrecji TNF-α oraz ich zdolność adhezji do cząstek powierzchniowych CEACAM6 na komórkach nabłonka jelita człowieka. Wzrost sekrecji TNF-α indukuje z kolei zwiększoną ekspresję cząstek adhezyjnych CEACAM6, co nasila adhezję pałeczek AIEC. Bardzo ważne jest wyjaśnienie roli w procesie adhezji do nabłonka jelita człowieka fimbrii typu 1, dzięki którym szczepy AIEC wchodzą w interakcję z cząstkami CEACAM6.

Czytaj dalej »

Zakażenia ośrodkowego układu nerwowego zdiagnozowane w wojewódzkim szpitalu specjalistycznym w Sosnowcu

 Zakażenia ośrodkowego układu nerwowego (OUN), w tym zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, stanowią bezpośrednie zagrożenie zdrowia i życia człowieka. Czynnikami etiologicznymi infekcji mogą być: bakterie, pasożyty, wirusy, grzyby i priony, jednakże ze względu na częstość występowania i ciężkość przebiegu najpoważniejszym problemem klinicznym są zakażenia bakteryjne. Zastosowanie skutecznej terapii przeciwbakteryjnej ma decydujący wpływ na rokowanie pacjenta, dlatego niezbędna jest szybka i precyzyjna diagnostyka krytycznych badań mikrobiologicznych – takich jak krew i płyn mózgowo-rdzeniowy – już na etapie szpitalnego oddziału ratunkowego. Według statystyk prowadzonych przez KOROUN najczęstszymi patogenami, które mogą doprowadzić do rozwinięcia się zakażenia ośrodkowego układu nerwowego, są: Neisseria meningitidis, Streptococcus pneumoniae, Streptococcus agalactiae, Escherichia coli, Listeria monocytogenes i Haemophilus influenzae. Rzadziej obserwuje się infekcje wywołane przez Staphylococcus spp. lub Enterococcus spp. U noworodków i niemowląt może dochodzić do inwazyjnych zakażeń powodowanych głównie przez Streptococcus agalactiae, Escherichia coli i Listeria monocytogenes. Śmiertelność w takich przypadkach przekracza 50%. W badaniach własnych wykazano różnicę w częstości występowania infekcji o etiologii gronkowcowej względem wartości średniej. Celem pracy była retrospektywna analiza występowania zakażeń ośrodkowego układu nerwowego oraz mechanizmów oporności wybranych czynników etiologicznych u pacjentów hospitalizowanych w oddziałach Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego nr 5 im. św. Barbary w Sosnowcu w latach 2014–2016.

Czytaj dalej »

Zastosowanie systemu do terapii podciśnieniowej w ropniu pachwiny oraz wargi sromowej. Opis przypadku

Nowoczesne metody leczenia, do których można zaliczyć system do terapii podciśnieniowej (VAC), zdecydowanie poprawiły rokowania pacjentów z ranami trudnymi i powikłanymi. Pozwalają one na stałe oczyszczanie rany i znacznie przyspieszają proces gojenia. Stanowią alternatywę dla tradycyjnych metod leczenia u chorych z ranami będącymi przedmiotem zainteresowania zarówno ginekologów, jak i chirurgów. W pracy przedstawiono opis przypadku 67-letniej pacjentki z ropniem pachwiny i wargi sromowej. U kobiety konieczna była ewakuacja ropnia, włączenie antybiotykoterapii oraz zastosowanie systemu VAC i kolejnych jego wymian aż do uzyskania prawidłowego procesu ziarninowania oraz zmniejszenia nacieku zapalnego. Dzięki zastosowaniu opatrunku podciśnieniowego w połączeniu z leczeniem farmakologicznym udało się oczyścić powikłaną ranę krocza i doprowadzić do jej zamknięcia, uzyskując pełne wygojenie.

Czytaj dalej »

„Nic poniżej łokcia”. Część 1: Dlaczego tyle kontrowersji?

 W 2007 roku w Wielkiej Brytanii została wprowadzona polityka pod hasłem „nic poniżej łokcia” (BBE) w zakresie wymogów w ubiorze personelu medycznego. Celem tych działań była redukcja transmisji zakażeń pacjentów za pośrednictwem pracowników opieki medycznej. Jednakże wprowadzona strategia obejmująca liczne ograniczenia dotyczące odzieży nie została poparta odpowiednimi dowodach naukowymi, mogącymi potwierdzać zasadność tych działań. Brakuje jednoznacznych dowodów potwierdzających tezę, że eliminacja z ubioru biżuterii (zegarki, pierścionki, bransoletki), sztucznych, długich i malowanych paznokci czy długich rękawów mogłaby ograniczyć transmisję bakterii do pacjenta lub zmniejszyć liczbę zakażeń szpitalnych. Dlatego też polityka BBE wzbudziła wiele dyskusji i kontrowersji w środowisku medycznym, zwłaszcza wśród lekarzy. Mimo toczącej się polemiki strategia BBE jest wprowadzana w kolejnych krajach, w tym w Polsce.

Czytaj dalej »

Porównanie skuteczności terapii podciśnieniowej przy użyciu V.A.C. w leczeniu martwicy kikuta po amputacjach udowych z klasyczną nekrozektomią

Terapia podciśnieniowa (NPWT) jest nowoczesnym sposobem leczenia trudno gojących się ran. Do jej prowadzenia używany jest system V.A.C. Z uwagi na starzejące się społeczeństwo rośnie liczba amputacji udowych – jako ostatecznego stadium leczenia niedokrwienia kończyny dolnej na tle cukrzycy lub miażdżycy. Jednym z powikłań może być rozejście rany pooperacyjnej z powodu martwicy kikuta, które próbuje się leczyć przy użyciu V.A.C. Celem pracy było porównanie efektów leczenia za pomocą V.A.C. oraz nekrozektomii (grupa I) oraz wyłącznie z wykorzystaniem nekrozektomii (grupa II) u pacjentów z pooperacyjną martwicą kikuta po amputacji udowej wykonanej z powodu niedokrwienia kończyny dolnej na tle cukrzycy lub miażdżycy. Do badania zakwalifikowano 16 chorych, których podzielono na dwie grupy (n=8). Średni czas hospitalizacji pacjentów leczonych przy użyciu V.A.C. i nekrozektomii wynosił 45,4 dnia. W przypadku chorych, u których stosowano wyłącznie nekrozektomię, średnia ta wynosiła 31,1 dnia. W grupie I u żadnego z pacjentów, w trakcie stosowania V.A.C. podczas hospitalizacji, nie uzyskano całkowitego oczyszczenia rany z martwicy. Średnia czasu, po którym doszło do całkowitego wygojenia rany, w grupie I wynosiła 62,1 dnia, natomiast w grupie II – 49 dni. Wykazano przewagę klasycznej nekrozektomii nad systemem V.A.C. Całkowite wygojenie rany uzyskiwano szybciej w grupie II niż w grupie I. Prawdopodobnie przyczynił się do tego zbyt gęsty wysięk oraz duże objętości wydzielających się tkanek martwiczych, co prowadziło do zatykania się urządzenia.

Czytaj dalej »

Eradykacja szczepów MRSA u pacjentów hospitalizowanychk

Metycylinooporny Staphylococcus aureus (MRSA) jest jednym z głównych czynników etiologicznych zakażeń szpitalnych. Odsetek osób stale lub przejściowo skolonizowanych waha się w granicach od 20–30 do nawet 70%. Nosicielstwo szczepu MRSA zwiększa ryzyko zakażenia wywołanego przez ten patogen, w związku z czym pacjenci w immunosupresji, przed zabiegami inwazyjnymi oraz dializowani podlegają procesom dekolonizacji. Częste współistnienie szeregu mechanizmów oporności na powszechnie stosowane w terapii antybiotyki utrudnia eradykację szczepów S. aureus opornych na metycylinę. W Polsce lekiem z wyboru stosowanym w tym celu jest 2% mupirocyna w postaci maści do nosa. Jednakże wobec narastającej oporności gronkowca złocistego na mupirocynę oraz niskiej dostępności preparatu na rynku, istnieje konieczność poszukiwań nowego środka do dekolonizacji. Obiecującą substancją wydaje się być poliheksanidyna, która ze względu na brak indukowania oporności u bakterii, brak działania drażniącego i cytotoksycznego oraz łatwość stosowania wydaje się być dobrą alternatywą dla mupirocyny.

Czytaj dalej »

„Nic poniżej łokcia”. Część 2: znaczenie dla higieny rąk

Profilaktyka jest lepsza niż leczenie. Praktykowanie higieny rąk od dawna uważane jest za złoty standard w kontroli zakażeń, który pozwala na skuteczne zapobieganie ich powstawaniu w opiece zdrowotnej. Wiele czynników może potencjalnie wpływać na ryzyko skażenia rąk, na ich mycie oraz dezynfekcję. Niemniej jednak ciągle nie ma ostatecznej odpowiedzi na powiązanie z zakażeniami szpitalnymi wielu czynników, takich jak: pomalowane paznokcie, sztuczne paznokcie, długie paznokcie, noszenie pierścionków, zegarków na rękę, bransoletek lub długich rękawów. Opublikowano wiele badań na ten temat, lecz ich wyniki były częściowo sprzeczne. Niespójność dostępnych wyników znajduje odzwierciedlenie w zróżnicowanych zaleceniach dostępnych w aktualnych wytycznych dotyczących higieny rąk. Potrzeba zatem więcej danych, by określić rolę czynników ryzyka (pomalowane, sztuczne, długie paznokcie, zegarki, pierścionki, bransoletki, długi rękaw) w celu optymalizacji higieny rąk wśród pracowników ochrony zdrowia. Ważnym aspektem działań jest obniżenie liczby zakażeń szpitalnych oraz zidentyfikowanie możliwych wektorów transmisji bakterii z personelu medycznego.

Czytaj dalej »

Rana pourazowa – zagrożenia zdrowotne i problemy pielęgnacyjne osób w podeszłym wieku

Upadki u osób w podeszłym wieku stanowią istotną przyczynę postawania różnorodnych ran pourazowych – począwszy od niewielkich krwiaków i otarć skóry, aż po groźne dla życia krwotoki do jamy opłucnej, jamy otrzewnej oraz śródczaszkowe. Znacznie bardziej na powikłania upadków narażeni są chorzy przyjmujący doustne antykoagulanty. Wówczas nawet w przypadku niewielkiego urazu konieczna może być hospitalizacja i podejmowanie inwazyjnego leczenia. W pracy zwrócono uwagę na problemy pielęgnacyjne i podejmowane interwencje w opiece nad chorymi z pourazową raną w podeszłym wieku, przyjmującymi przewlekle doustne antykoagulanty.

Czytaj dalej »

Dlaczego wankomycyna nie jest właściwym wyborem w leczeniu zakażeń skóry i tkanek miękkich?

Celem pracy było przedstawienie przyczyn ograniczonej skuteczności lub nawet braku skuteczności wankomycyny w terapii zakażeń skóry i tkanek miękkich (SSTI), w tym zakażeń ostrych (ABSSSI), wywołanych przez S. aureus, oraz określenie najskuteczniejszych opcji terapeutycznych. Zwrócono uwagę na spadek stopnia wrażliwości S. aureus na wankomycynę, słabą penetrację tego glikopeptydu do skóry i tkanek miękkich, a także wysokie ryzyko powikłań, do których zalicza się jego toksyczne działanie na nerki. Jako alternatywę dla wankomycyny wyszczególniono nowy lipoglikopeptyd – dalbawancynę, której skuteczność wobec zakażeń ABSSSI wywołanych przez S. aureus jest nie gorsza niż w przypadku zastosowania linezolidu czy kombinacji wankomycyna/linezolid, a farmakokinetyka jest zdecydowanie lepsza. Możliwość leczenia z użyciem jednej lub maksymalnie dwóch dawek dalbawancyny pozwala na osiągnięcie efektu klinicznego przy znacznym ograniczeniu pobytu pacjenta w szpitalu oraz kosztów i niepożądanych zdarzeń związanych z wydłużoną hospitalizacją.

Czytaj dalej »

Zastosowanie systemu do terapii podciśnieniowej V.A.C. w zgorzeli i tkanek miękkich podbrzusza i krocza

System do terapii podciśnieniowej V.A.C. znajduje zastosowanie w leczeniu ran z różnych dziedzin medycyny. Jest metodą mającą pozytywny wpływ na gojenie ran. W artykule przedstawiono zastosowanie sytemu V.A.C. w przypadku zgorzeli tkanek miękkich podbrzusza i krocza u 61-letniego pacjenta, do której doszło na skutek niewyrównanej i nieleczonej przez 10 lat cukrzycy typu 2. Oprócz wdrożenia antybiotykoterapii i wyrównania glikemii, u chorego konieczne było wykonanie pięciu zabiegów operacyjnych, podczas których trzykrotnie dokonywano nekrozektomii, a także założono i trzykrotnie wymieniono opatrunek V.A.C. Ostatecznie proces terapeutyczny pozwolił na wtórne zszycie rany.

Czytaj dalej »

Diagnostyka patogenów wywołujących biegunki szpitalne

Diagnostyka biegunek szpitalnych jest bardzo istotna ze względu na różnorodność czynników je wywołujących, zwłaszcza zakaźnych, takich jak: Salmonella sp., Clostridium difficile, Campylobacter sp., rota-, adeno-, norowirusy czy Cryptosporidium sp. Ze względu na szeroki profil patogenów podczas diagnostyki kału biegunkowego wykorzystuje się wiele zróżnicowanych metod, np.: posiew, badania immunologiczne poszukujące koproantygenów i/lub toksyn bakteryjnych, mikroskopię czy badania genetyczne. Wszystko to wiąże się z różnymi sposobami pobrania, przechowywania i transportu materiału do badań. Należy zwrócić szczególną uwagę na procedury dotyczące wymienionych etapów przedlaboratoryjnego postępowania z próbką, opisane i dostarczone przez laboratorium współpracujące z oddziałem szpitalnym. Czynności te źle wykonane mogą skutkować odrzuceniem próbki i niewykonaniem oznaczenia. Końcowym etapem badania mikrobiologicznego jest przygotowanie wyniku. Powinien on zawierać informacje o poszukiwanych drobnoustrojach oraz w przypadku metod wykonywanych testami komercyjnymi: nazwę zestawu, jego producenta, czułość i specyficzność. Polskie dane epidemiologiczne wskazują na duży odsetek udziału Clostridium difficile w zakażeniach szpitalnych, co zdaniem Autora jest ściśle związane z częstszym zlecaniem badań w tym kierunku, w stosunku do ilości zleceń na badania wykrywające inne ważne klinicznie drobnoustroje (wirusy, Campylobacter sp).

Czytaj dalej »

Ropowica tkanek miękkich szyi jako powikłanie próchnicy zębów. Opis przypadku

Ropowica jest ostrym, potencjalnie niebezpiecznym dla życia zapaleniem tkanki łącznej. Lokalizacja w obrębie szyi oraz jamy ustnej jest rzadka. Jedną z przyczyn jej występowania w tym umiejscowieniu może być nieleczona próchnica zębów. W niniejszej pracy zaprezentowano przypadek 38-letniej pacjentki, u której na skutek wyżej wymienionego zaniedbania doszło do rozwoju masywnej ropowicy tkanek miękkich szyi. Chora zgłosiła się do SOR ze skierowaniem od lekarza rodzinnego z powodu zasłabnięcia. Podczas przyjęcia stan pacjentki prezentował się jako średnio ciężki. Kobieta zgłaszała trwającą od tygodnia gorączkę, ból i obrzęk tkanek miękkich szyi oraz gardła, co skutkowało wystąpieniem trudności w spożywaniu pokarmów i płynów. Pacjentka była w trakcie antybiotykoterapii zleconej w POZ. W wywiadzie: stan po embolizacji tętniaka tętnicy szyjnej wewnętrznej prawej, tętnicy szyjnej wewnętrznej lewej i tętnicy środkowej mózgu dwa miesiące wcześniej, stan po tonsillektomii, próchnica zębów. Pacjentka początkowo była leczona w Oddziale Chorób Wewnętrznych, gdzie szybko pojawiły się kliniczne wykładniki krwawienia do przewodu pokarmowego oraz wstrząsu o mieszanej etiologii: krwotoczno-hipowolemicznego i septycznego. Pacjentka została przekazana w trybie pilnym do Pracowni Endoskopii Przewodu Pokarmowego w celu dokładnego zlokalizowania i opanowania źródła krwawienia, skąd z powodu rozwinięcia się niewydolności wielonarządowej (wstrząsu krwotocznego, septycznego oraz ostrej niewydolności oddechowej) została przyjęta do Oddziału Anestezjologii i Intensywnej Terapii. Przeprowadzono szeroką diagnostykę, zaopatrzono źródło krwawienia, wdrożono także leczenie stomatologiczno-laryngologiczno-chirurgiczne. Po ustabilizowaniu stanu ogólnego na końcowym etapie kobieta była hospitalizowana w Klinice Chirurgii Urazowej, Leczenia Oparzeń i Chirurgii Plastycznej w Poznaniu, gdzie ostatecznie zaopatrzono ranę szyi, pokrywając ubytek przeszczepem skóry. Pacjentka w stanie ogólnym dobrym została wypisana do domu.

Czytaj dalej »

Sprzęt jednorazowego użytku: wymagania, cechy

Wyroby medyczne są wszechobecne w praktyce klinicznej. Znajdują szerokie zastosowanie w każdym szpitalu i każdej, nawet najmniejszej przychodni. Często są kojarzone jedynie z drobnym, jednorazowym sprzętem (np. kaniule dożylne czy strzykawki). Rzadziej jako wyrób medyczny postrzega się urządzenia, np. elektrokardiografy, łóżka szpitalne czy też urządzenia do hemodializy. Od pewnego czasu coraz częściej podejmowana jest dyskusja w zakresie definicji, zasad i zakresu zastosowania jednorazowego sprzętu medycznego, polegająca na dość dowolnym i niespójnym ich interpretowaniu. Zjawisko to stało się przyczyną polemiki i rozważań dotyczących prawidłowych zasad stosowania sprzętu jednorazowego użycia. Niniejsza praca stanowi głos w dyskusji, poparty przykładami z praktyki odnoszącymi się do sprzętu dedykowanego realizacji różnych procedur medycznych, w tym procedur terapii infuzyjnej.

Czytaj dalej »

III Forum Leczenia Ran

Czytaj dalej »

Powikłanie, trudno gojące się, głębokie zakażenie rany mostka u pacjenta po CABG leczone wieloma metodami – opis przypadku

Głębokie zakażenie rany mostka jest jednym z najgorzej rokujących powikłań w kardiochirurgii. Często wymaga długiej i złożonej terapii z zastosowaniem: leczenia miejscowego, metod chirurgicznych, w tym chirurgii plastycznej, oraz ogólnoustrojowej antybiotykoterapii. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek 68-letniego pacjenta obarczonego wieloma czynnikami ryzyka głębokiego zakażenia mostka, który przeszedł zabieg pomostowania aortalno-wieńcowego. W czwartym dniu po operacji zdiagnozowano u niego niestabilność mostka oraz zakażenie miejsca operowanego. Wykonano reosteosyntezę mostka z założeniem drenażu przepływowego oraz wdrożono systemową antybiotykoterapię. Działania te okazały się nieskuteczne, u chorego nadal obserwowano niestabilność mostka, a z rany wydzielała się ropna treść. Wymusiło to zastosowanie innej strategii terapeutycznej, a mianowicie debridementu rany, usunięcia całości materiału chirurgicznego z ciała pacjenta (w tym drutów zespalających mostek) oraz wdrożenia terapii podciśnieniowej z instillacją (NPWTi). Po uzyskaniu jałowości rany, co zajęło około 4 tygodnie, wykonano drugą reosteosyntezę mostka (według metody Robicseka) i ostatecznie zamknięto ranę. Pacjent został wypisany do domu po trwającej 16 tygodni hospitalizacji. Przedłużające się leczenie skutkowało licznymi powikłaniami. U chorego wystąpiły: zaburzenia depresyjne, epizody majaczenia pooperacyjnego, a także stan kataboliczny, który wymagał żywienia parenteralnego i suplementacji żywieniowej. Zastosowanie antybiotykoterapii o szerokim spektrum działania wywołało biegunkę o etiologii Clostridium difficile. Przedstawiony przypadek dowodzi skuteczności NPWTi, która – według badań – powinna być leczeniem z wyboru głębokich zakażeń mostka, a także innych metod kompleksowej terapii zakażeń miejsca operowanego. Ponadto podkreślono konieczność holistycznego podejścia do pacjenta, z zastosowaniem leczenia żywieniowego i wsparcia psychologicznego, szczególnie u osób wymagających długiej hospitalizacji.

Czytaj dalej »

Krwioplucie jako wspólny objaw zapalenia płuc i guza płuca niewidocznego w badaniu radiologicznym klatki piersiowej – opis przypadku

W niniejszej pracy przedstawiono przypadek kliniczny 75-letniej pacjentki hospitalizowanej z powodu izolowanego krwioplucia, u której w drugiej dobie ujawniło się zapalenie płuc. W wykonanym podczas przyjęcia do szpitala zdjęciu radiologicznym klatki piersiowej nie uwidoczniono istotnych nieprawidłowości. Diagnostykę poszerzono o badanie tomograficzne, w którym stwierdzono obecność guza płuca prawego. Celem pracy było przedstawienie przypadku, w którym zapalenie płuc i krwioplucie stanowiły punkt wyjścia do diagnostyki guza nowotworowego płuca.

Czytaj dalej »

Ocena wykorzystania cyfrowej angiografii substrakcyjnej w planowaniu rekonstrukcji plastycznej z wykorzystaniem płata w rejonie podudzia i stopy u pacjentów urazowych

Introduction Vascular injuries in open fractures are common in trauma patients. A plastic-surgical reconstruction of soft tissue defects requires precise preoperative planning, which includes vascular diagnostics. Possible methods of vascular imaging include Doppler sonography, conventional digital subtraction angiography (DSA), CT angiography (CTA) and MRI angiography (MRA). The aim of this study is to evaluate the value of DSA in the preoperative planning of plastic defect coverage in trauma patients with open fractures of the lower leg and foot. Material and methods A retrospective and anonymized search of the conventional and digital database was conducted. Cases were included that were diagnosed by DSA between February 2010 and June 2018 due to open fractures of the type Gustilo IIIb and IIIc of the lower leg and foot, and were treated with flaps. Results 41 patients (12 women, 29 men) with an average age of 55.22 years (range: 21–82 years) were identified. 27 had a BMI 30 km/m2 at mean age of 56.21 years. In 21 cases, a normal vascular status was found while in 20 patients, a pathological vascular status was found. Statistically, a tendency could be shown that patients with a BMI >30 kg/m2 as well as younger patients showed rather inconspicuous vascular status. A correlation between the severity of vascular damage and gender was not found. All results were not significant. A single-stage percutaneous transluminal angioplasty (PTA) was performed in four persons and was successful in three cases. Conclusions Based on our experience we can confirm the usefulness of DSA in preoperative planning in trauma patients with open fractures of lower leg and foot. The resulting knowledge of the vascular anatomy allows better planning of defect coverage. The knowledge of the vascular status allows the correct choice of an adequate surgical technique, especially for planned flap. PTA can improve perfusion and thus the healing process. Younger patients show less severe traumatic vascular damage. In addition, based on our analysis we can assume that the subcutaneous fat tissue could have a protective role for the blood vessels in case of trauma.

Czytaj dalej »

Rola pielęgniarki w leczeniu pacjenta onkologicznego w oddziale chirurgii plastycznej

Wysokospecjalistyczna opieka nad pacjentami onkologicznymi w oddziale chirurgii plastycznej jest sprawowana przez zespoły interdyscyplinarne. Szczególną rolę odgrywają w nich pielęgniarki/pielęgniarze. W artykule zaprezentowano rolę personelu pielęgniarskiego w opiece nad pacjentem onkologicznym po zabiegu chirurgicznym. Praca pielęgniarek i pielęgniarzy stanowi ważny element w zapewnieniu prawidłowej oraz bezpiecznej opieki w okresie przed-, a także pooperacyjnym.

Czytaj dalej »