Archiwa: Project

Miód Manuka – alternatywa w leczeniu ran

Lecznicze właściwości miodu są wykorzystywane od wieków. Na szczególną uwagę zasługuje miód Manuka (MM) pochodzący z Nowej Zelandii, otrzymywany z herbacianych krzewów Manuka. Uważany jest on za cenną substancję o działaniu przeciwdrobnoustrojowym, antyoksydacyjnym oraz przeciwnowotworowym. W sytuacji rosnącej oporności szczepów bakteryjnych na antybiotyki i substancje odkażające, poszukuje się alternatywnych sposobów leczenia zakażeń. MM – z uwagi na swoje cenne właściwości – jest obecnie uważany za alternatywę dla opatrunków specjalistycznych zawierających srebro czy też PHM B. Miód Manuka to dobrze zbadana i skuteczna substancja przeciwbakteryjna. Jego skuteczność we wspomaganiu gojenia ran wykazano w 16 badaniach (na całkowitej liczbie 533 ran) przeprowadzonych na zwierzętach doświadczalnych. Ponadto korzystne działanie miodu udowodniono w 17 randomizowanych, kontrolowanych badaniach klinicznych z udziałem łącznie 1965 uczestników oraz 5 prób klinicznych innych form, obejmujących 97 pacjentów leczonych miodem. MM może stanowić alternatywę dla stosowanych miejscowo substancji przeciwdrobnoustrojowych.

Czytaj dalej »

Odmrożenie – czy amputacja zawsze okazuje się konieczna? Opis przypadku

Odmrożenie to rana powstała wskutek działania obniżonej temperatury otoczenia. Spektrum uszkodzeń tkankowych może dotyczyć powierzchownych warstw naskórka lub skóry właściwej. W skrajnych, zaawansowanych obrażeniach termicznych uszkodzenia mogą obejmować także głębiej leżące struktury. W nieodwracalnych przypadkach zgorzeli konieczna staje się amputacja, niekiedy ratująca życie chorego. W niniejszej pracy zaprezentowano przypadek kliniczny żmudnego leczenia odmrożeń IV stopnia obu stóp. Z uwagi na zaawansowanie urazu termicznego konieczna była amputacja wszystkich palców po 37 dniach demarkacji martwicy. Łączny czas hospitalizacji pacjentki wynosił 59 dni. Przez 9 dni stosowano terapię z wykorzystaniem podciśnienia (NPW T). Na podstawie przedstawionego przypadku można stwierdzić, że w rozpoznanym odmrożeniu niezbędne okazuje się wczesne wdrożenie multidyscyplinarnego postępowania, w skład którego wchodzą: klasyczne postępowanie opatrunkowe, zabiegi celowanego i delikatnego chirurgicznego debridementu tkankowego, odpowiednie leczenie farmakologiczne, rehabilitacja oraz nowatorskie techniki postępowania z raną przewlekłą w postaci ogólnoustrojowej terapii tlenem hiperbarycznym (HBOT) i miejscowo działającego ciśnienia subatmosferycznego. Przedstawione w pracy działania mogą skutecznie ograniczyć zasięg koniecznej amputacji dystalnej, jednocześnie poprawiając komfort i funkcjonowanie chorego. Odpowiednio przygotowane podłoże rany umożliwia pokrycie ubytków autologicznymi przeszczepami skóry pośredniej grubości oraz ostateczne zamknięcie rany przewlekłej.

Czytaj dalej »

Zakażone owrzodzenie goleni lewej w przebiegu reumatoidalnego zapalenia stawów – opis przypadku

Farmakoterapia glikokortykosteroidami i lekami immunosupresyjnymi prowadzona u pacjentów w podeszłym wieku predysponuje do powikłań zarówno ogólnoustrojowych, jak i miejscowych. Zanik tkanki podskórnej, zmniejszenie perfuzji skórnej i zaburzony proces gojenia ran to jedne z wielu negatywnych czynników związanych z tą metodą leczenia. Zastosowanie ujemnego kontrolowanego ciśnienia (NPW T) w obrębie rany zwiększa przepływ krwi, przyspieszając migrację fibroblastów, redukuje wysięk, zmniejsza miano bakterii, dzięki czemu diametralnie przyspiesza proces gojenia i regeneracji tkanek. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek pacjentki z zakażoną przewlekłą raną owrzodzeniową w obrębie goleni oraz ze współistniejącym reumatoidalnym zapaleniem stawów.

Czytaj dalej »

Trepanacja czaszki na przestrzeni wieków

Trepanacja czaszki polega na odsłonięciu opon mózgowych w celu umożliwienia przeprowadzenia właściwego zabiegu, np. leczenia krwiaka wewnątrzczaszkowego. Pierwsze operacje tego typu datowane są na protoneolit i wiązane były z rytuałami. Udział w zgłębianiu historii trepanacji przypisuje się Polakom z Instytutu Archeologii i Etnologii Polskiej Akademii Nauk w Poznaniu, prowadzącym w 2016 roku badania w Omdurmanie (Sudan). W starożytności chirurdzy potrafili przeprowadzać skomplikowane operacje, o których nawet nie marzyli nowożytni medycy przed XX wiekiem. Obecnie, wraz z postępem możliwości technicznych, obserwuje się dynamiczny rozwój neurochirurgii.

Czytaj dalej »

Wykorzystanie kontrolowanego ujemnego ciśnienia w zarządzaniu raną u kresu życia – studium przypadku

Destrukcja skóry z penetracją do tkanek głębokich wraz ze współistniejącym uszkodzeniem kości są częstymi objawami tzw. piorunujących odleżyn występujących w grupie pacjentów u kresu życia. Proces miejscowego leczenia rany u kresu życia jest zawsze indywidualny i ściśle powiązany ze stanem klinicznym chorego oraz jego przewidywanym okresem przeżycia. W momencie podjęcia decyzji o paliatywnej koncepcji zaopatrzenia rany wygojenie staje się drugoplanowym elementem działań, choć niewykluczonym. Koncentrowanie się na gojeniu i zamknięciu rany może okazać się działaniem niemożliwym do realizacji, łagodzenie objawów związanych z raną powinno być priorytetem w tym okresie życia pacjenta. Celem pracy była prezentacja zastosowania NPWT w zarządzaniu raną u kresu życia. W pracy przedstawiono opis przypadku 82-letniej kobiety, od czterech lat leżącej, niezdolnej do samoopieki (0 pkt według Barthel). Pacjentka była objęta domową opieką hospicyjną z powodu porażenia poprzecznego w wyniku pourazowej stenozy w odcinku piersiowym. Chora była żywiona drogą gastrostomii; z wydolnym oddechem i tracheostomią, okresowo wentylowana mechanicznie. Na przełomie lipca i sierpnia 2017 roku u kobiety zaobserwowano trzy piorunujące odleżyny w okolicach kości krzyżowej oraz krętarza prawego i lewego, każda o powierzchni powyżej 50 cm2. Rany według NPUAP określono na II/IV°, według RYB – czarno-żółte. Dokonano opracowania chirurgicznego, następnie zastosowano terapię biologiczną. Kolejnym etapem było wdrożenie NPWT do leczenia ropowicy rany okolicy krętarza i guza kulszowego prawego. W terapii odleżyn zastosowano InfoV.A.C.® jako element paliatywnego zaopatrzenia ran, w celu eliminacji ropnego wysięku. Podczas kilkutygodniowego stosowania zaobserwowano: zmniejszenie ilości wysięku, redukcję rozmiaru i głębokości odleżyn, cechy rozwoju tkanki ziarninowej i pokrycie stawów biodrowych ziarniną przy niskich wartościach morfotycznych. Wykorzystanie kontrolowanego ujemnego ciśnienia w oczyszczaniu zakażonych ran o pochodzeniu odleżynowym jest metodą skuteczną i bezpieczną w grupie pacjentów paliatywnych. NPWT w zarządzaniu raną można bezpiecznie i skutecznie stosować w środowisku domowym pacjenta.

Czytaj dalej »

Chory chirurgiczny na OIT

Oddział intensywnej terapii (OIT) jest szczególnym miejscem w szpitalu, tak jak intensywna terapia jest szczególną dziedziną medycyny. Leczenie w tego rodzaju oddziałach powinno mieć zawsze charakter interdyscyplinarny. Ważnym elementem terapii jest również pielęgnacja chorego, która w wielu przypadkach ma kluczowe znaczenie dla poprawy jego stanu ogólnego. Pacjenci chirurgiczni stanowią około połowę pacjentów leczonych na OIT. Już sam pobyt na oddziale intensywnej terapii jest dodatkowym czynnikiem ryzyka powikłań, niezależnie od komplikacji, które mogą wystąpić w czasie leczenia choroby podstawowej. Dlatego terapia tej grupy chorych stanowi duże wyzwanie dla personelu, który musi posiadać najwyższe kwalifikacje. Niezależnie od wytycznych i danych zawartych w literaturze należy pamiętać, że każdy pacjent wymaga indywidualnej diagnostyki i terapii.

Czytaj dalej »

Wykorzystanie kontrolowanego ujemnego ciśnienia w zarządzaniu raną u kresu życia – studium przypadku

Destrukcja skóry z penetracją do tkanek głębokich wraz ze współistniejącym uszkodzeniem kości są częstymi objawami tzw. piorunujących odleżyn występujących w grupie pacjentów u kresu życia. Proces miejscowego leczenia rany u kresu życia jest zawsze indywidualny i ściśle powiązany ze stanem klinicznym chorego oraz jego przewidywanym okresem przeżycia. W momencie podjęcia decyzji o paliatywnej koncepcji zaopatrzenia rany wygojenie staje się drugoplanowym elementem działań, choć niewykluczonym. Koncentrowanie się na gojeniu i zamknięciu rany może okazać się działaniem niemożliwym do realizacji, łagodzenie objawów związanych z raną powinno być priorytetem w tym okresie życia pacjenta. Celem pracy była prezentacja zastosowania NPWT w zarządzaniu raną u kresu życia. W pracy przedstawiono opis przypadku 82-letniej kobiety, od czterech lat leżącej, niezdolnej do samoopieki (0 pkt według Barthel). Pacjentka była objęta domową opieką hospicyjną z powodu porażenia poprzecznego w wyniku pourazowej stenozy w odcinku piersiowym. Chora była żywiona drogą gastrostomii; z wydolnym oddechem i tracheostomią, okresowo wentylowana mechanicznie. Na przełomie lipca i sierpnia 2017 roku u kobiety zaobserwowano trzy piorunujące odleżyny w okolicach kości krzyżowej oraz krętarza prawego i lewego, każda o powierzchni powyżej 50 cm2. Rany według NPUAP określono na II/IV°, według RYB – czarno-żółte. Dokonano opracowania chirurgicznego, następnie zastosowano terapię biologiczną. Kolejnym etapem było wdrożenie NPWT do leczenia ropowicy rany okolicy krętarza i guza kulszowego prawego. W terapii odleżyn zastosowano InfoV.A.C.® jako element paliatywnego zaopatrzenia ran, w celu eliminacji ropnego wysięku. Podczas kilkutygodniowego stosowania zaobserwowano: zmniejszenie ilości wysięku, redukcję rozmiaru i głębokości odleżyn, cechy rozwoju tkanki ziarninowej i pokrycie stawów biodrowych ziarniną przy niskich wartościach morfotycznych. Wykorzystanie kontrolowanego ujemnego ciśnienia w oczyszczaniu zakażonych ran o pochodzeniu odleżynowym jest metodą skuteczną i bezpieczną w grupie pacjentów paliatywnych. NPWT w zarządzaniu raną można bezpiecznie i skutecznie stosować w środowisku domowym pacjenta.

Czytaj dalej »

Zastosowanie opatrunku podciśnieniowego w leczeniu rany po zabiegu pomostowania aortalno-wieńcowego. Opis przypadku

Destrukcja skóry z penetracją do tkanek głębokich wraz ze współistniejącym uszkodzeniem kości są częstymi objawami tzw. piorunujących odleżyn występujących w grupie pacjentów u kresu życia. Proces miejscowego leczenia rany u kresu życia jest zawsze indywidualny i ściśle powiązany ze stanem klinicznym chorego oraz jego przewidywanym okresem przeżycia. W momencie podjęcia decyzji o paliatywnej koncepcji zaopatrzenia rany wygojenie staje się drugoplanowym elementem działań, choć niewykluczonym. Koncentrowanie się na gojeniu i zamknięciu rany może okazać się działaniem niemożliwym do realizacji, łagodzenie objawów związanych z raną powinno być priorytetem w tym okresie życia pacjenta. Celem pracy była prezentacja zastosowania NPWT w zarządzaniu raną u kresu życia. W pracy przedstawiono opis przypadku 82-letniej kobiety, od czterech lat leżącej, niezdolnej do samoopieki (0 pkt według Barthel). Pacjentka była objęta domową opieką hospicyjną z powodu porażenia poprzecznego w wyniku pourazowej stenozy w odcinku piersiowym. Chora była żywiona drogą gastrostomii; z wydolnym oddechem i tracheostomią, okresowo wentylowana mechanicznie. Na przełomie lipca i sierpnia 2017 roku u kobiety zaobserwowano trzy piorunujące odleżyny w okolicach kości krzyżowej oraz krętarza prawego i lewego, każda o powierzchni powyżej 50 cm2. Rany według NPUAP określono na II/IV°, według RYB – czarno-żółte. Dokonano opracowania chirurgicznego, następnie zastosowano terapię biologiczną. Kolejnym etapem było wdrożenie NPWT do leczenia ropowicy rany okolicy krętarza i guza kulszowego prawego. W terapii odleżyn zastosowano InfoV.A.C.® jako element paliatywnego zaopatrzenia ran, w celu eliminacji ropnego wysięku. Podczas kilkutygodniowego stosowania zaobserwowano: zmniejszenie ilości wysięku, redukcję rozmiaru i głębokości odleżyn, cechy rozwoju tkanki ziarninowej i pokrycie stawów biodrowych ziarniną przy niskich wartościach morfotycznych. Wykorzystanie kontrolowanego ujemnego ciśnienia w oczyszczaniu zakażonych ran o pochodzeniu odleżynowym jest metodą skuteczną i bezpieczną w grupie pacjentów paliatywnych. NPWT w zarządzaniu raną można bezpiecznie i skutecznie stosować w środowisku domowym pacjenta.

Czytaj dalej »

Wykorzystanie kontrolowanego ujemnego ciśnienia w zarządzaniu raną u kresu życia – studium przypadku

Destrukcja skóry z penetracją do tkanek głębokich wraz ze współistniejącym uszkodzeniem kości są częstymi objawami tzw. piorunujących odleżyn występujących w grupie pacjentów u kresu życia. Proces miejscowego leczenia rany u kresu życia jest zawsze indywidualny i ściśle powiązany ze stanem klinicznym chorego oraz jego przewidywanym okresem przeżycia. W momencie podjęcia decyzji o paliatywnej koncepcji zaopatrzenia rany wygojenie staje się drugoplanowym elementem działań, choć niewykluczonym. Koncentrowanie się na gojeniu i zamknięciu rany może okazać się działaniem niemożliwym do realizacji, łagodzenie objawów związanych z raną powinno być priorytetem w tym okresie życia pacjenta. Celem pracy była prezentacja zastosowania NPWT w zarządzaniu raną u kresu życia. W pracy przedstawiono opis przypadku 82-letniej kobiety, od czterech lat leżącej, niezdolnej do samoopieki (0 pkt według Barthel). Pacjentka była objęta domową opieką hospicyjną z powodu porażenia poprzecznego w wyniku pourazowej stenozy w odcinku piersiowym. Chora była żywiona drogą gastrostomii; z wydolnym oddechem i tracheostomią, okresowo wentylowana mechanicznie. Na przełomie lipca i sierpnia 2017 roku u kobiety zaobserwowano trzy piorunujące odleżyny w okolicach kości krzyżowej oraz krętarza prawego i lewego, każda o powierzchni powyżej 50 cm2. Rany według NPUAP określono na II/IV°, według RYB – czarno-żółte. Dokonano opracowania chirurgicznego, następnie zastosowano terapię biologiczną. Kolejnym etapem było wdrożenie NPWT do leczenia ropowicy rany okolicy krętarza i guza kulszowego prawego. W terapii odleżyn zastosowano InfoV.A.C.® jako element paliatywnego zaopatrzenia ran, w celu eliminacji ropnego wysięku. Podczas kilkutygodniowego stosowania zaobserwowano: zmniejszenie ilości wysięku, redukcję rozmiaru i głębokości odleżyn, cechy rozwoju tkanki ziarninowej i pokrycie stawów biodrowych ziarniną przy niskich wartościach morfotycznych. Wykorzystanie kontrolowanego ujemnego ciśnienia w oczyszczaniu zakażonych ran o pochodzeniu odleżynowym jest metodą skuteczną i bezpieczną w grupie pacjentów paliatywnych. NPWT w zarządzaniu raną można bezpiecznie i skutecznie stosować w środowisku domowym pacjenta.

Czytaj dalej »

X Jubileuszowe Ogólnopolskie Sympozjum Naukowe z cyklu: „Biofilm tworzony przez drobnoustroje w patogenezie zakażeń”

Czytaj dalej »

Opatrunki hydroterapeutyczne w ambulatoryjnym leczeniu urazowych ran goleni. Opis przypadków

Rany urazowe, niezależnie od wieku oraz płci pacjenta, stanowią częstą przyczynę chirurgicznych interwencji w ramach ostrego dyżuru. Bardzo często wymagają również dalszego nadzoru w warunkach ambulatoryjnych. Dla wielu chorych, u których obserwuje się upośledzenie gojenia (wynikające z mechanizmu, głębokości ubytku czy też miejscowego zakażenia), konieczne okazuje się zastosowanie dodatkowych procedur diagnostycznych i terapeutycznych, w tym działań inwazyjnych. Jednocześnie wydłuża się okres niezbędny do ostatecznego zamknięcia rany. Przednia powierzchnia goleni – z uwagi na warunki oraz sąsiedztwo anatomiczne – jest szczególnie narażona na zaburzenia procesu regeneracji w następstwie działania energii kinetycznej. W niniejszej pracy zaprezentowano opis czterech przypadków o podobnej lokalizacji, odmiennej rozległości uszkodzeń, różnym charakterze powikłań oraz rozbieżnym czasie leczenia – wspólnym mianownikiem terapii ran ostrych oraz przewlekłych u wszystkich pacjentów było wykorzystanie opatrunków hydroterapeutycznych (HRWD).

Czytaj dalej »

Oszczędzające leczenie zakażenia paliczka palucha w przebiegu zespołu stopy cukrzycowej – przypadek kliniczny

Zespół stopy cukrzycowej (ZSC) jest wciąż istotną przyczyną hospitalizacji oraz nieurazowych amputacji kończyn dolnych. Około 20% wszystkich infekcji w obrębie stopy jest powikłanych zakażeniem kości. Leczenie polega na stosowaniu długotrwałej antybiotykoterapii i/lub usunięciu zakażonej kości. Ze względu na słabą penetrację antybiotyków, zakażenie paliczków palców stopy – według zaleceń Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego – stanowi wskazanie do amputacji. W celu uniknięcia amputacji palca, można usunąć zakażoną kość (przez istniejące owrzodzenie). W niniejszej pracy zaprezentowano opis pacjenta chorującego na cukrzycę typu 2 z zakażeniem podstawy paliczka dalszego palucha, u którego podjęto próbę takiego leczenia. Wybrane postępowanie pozwoliło uniknąć amputacji, zachować prawidłową biomechanikę stopy i znacznie skrócić czas stosowania antybiotyku.

Czytaj dalej »

Nosicielstwo wybranych patogenów alarmowych u pacjentów z chorobami krwi hospitalizowanych w szpitalu klinicznym

 W ostatnich latach znacznie wzrosła liczba zakażeń związanych z opieką zdrowotną. Ma na to wpływ zarówno stosowanie inwazyjnych technik diagnostycznych i leczniczych, jak i indywidualne cechy hospitalizowanych pacjentów. W prezentowanej pracy przedstawiono analizę epidemiologiczną nosicielstwa w przewodzie pokarmowym wybranych patogenów alarmowych wyizolowanych od pacjentów hospitalizowanych na oddziale hematologii. Analizą objęto patogeny alarmowe wytwarzające mechanizmy oporności typu: VRE, ESBL, KPC oraz MBL. W badanym materiale Gram-ujemne pałeczki z rzędu Enterobacterales wytwarzające ESBL wykryto u >26% pacjentów. W analizowanym okresie pałeczki Gram-ujemne o fenotypie MBL były obecne w próbkach pobranych od prawie 5% badanych, natomiast wyizolowano tylko dwa szczepy KPC(+). Nosicielstwo szczepów VRE wykryto u 12,6% pacjentów. Kolonizacja jelitowa wymienionymi patogenami stanowi ogromne zagrożenie zarówno dla chorego, jak i dla innych pacjentów z jego otoczenia, toteż powinna być stale monitorowana.

Czytaj dalej »

Wpływ TNF-α na poziom adhezji i inwazji szczepów Escherichia coli w przebiegu choroby Leśniowskiego-Crohna

Badania przeprowadzone w ostatnich latach wykazały rolę patogennych adherentno-inwazyjnych szczepów Escherichia coli (AIEC) w indukcji sekrecji TNF-α oraz ich zdolność adhezji do cząstek powierzchniowych CEACAM6 na komórkach nabłonka jelita człowieka. Wzrost sekrecji TNF-α indukuje z kolei zwiększoną ekspresję cząstek adhezyjnych CEACAM6, co nasila adhezję pałeczek AIEC. Bardzo ważne jest wyjaśnienie roli w procesie adhezji do nabłonka jelita człowieka fimbrii typu 1, dzięki którym szczepy AIEC wchodzą w interakcję z cząstkami CEACAM6.

Czytaj dalej »

Zakażenia ośrodkowego układu nerwowego zdiagnozowane w wojewódzkim szpitalu specjalistycznym w Sosnowcu

 Zakażenia ośrodkowego układu nerwowego (OUN), w tym zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, stanowią bezpośrednie zagrożenie zdrowia i życia człowieka. Czynnikami etiologicznymi infekcji mogą być: bakterie, pasożyty, wirusy, grzyby i priony, jednakże ze względu na częstość występowania i ciężkość przebiegu najpoważniejszym problemem klinicznym są zakażenia bakteryjne. Zastosowanie skutecznej terapii przeciwbakteryjnej ma decydujący wpływ na rokowanie pacjenta, dlatego niezbędna jest szybka i precyzyjna diagnostyka krytycznych badań mikrobiologicznych – takich jak krew i płyn mózgowo-rdzeniowy – już na etapie szpitalnego oddziału ratunkowego. Według statystyk prowadzonych przez KOROUN najczęstszymi patogenami, które mogą doprowadzić do rozwinięcia się zakażenia ośrodkowego układu nerwowego, są: Neisseria meningitidis, Streptococcus pneumoniae, Streptococcus agalactiae, Escherichia coli, Listeria monocytogenes i Haemophilus influenzae. Rzadziej obserwuje się infekcje wywołane przez Staphylococcus spp. lub Enterococcus spp. U noworodków i niemowląt może dochodzić do inwazyjnych zakażeń powodowanych głównie przez Streptococcus agalactiae, Escherichia coli i Listeria monocytogenes. Śmiertelność w takich przypadkach przekracza 50%. W badaniach własnych wykazano różnicę w częstości występowania infekcji o etiologii gronkowcowej względem wartości średniej. Celem pracy była retrospektywna analiza występowania zakażeń ośrodkowego układu nerwowego oraz mechanizmów oporności wybranych czynników etiologicznych u pacjentów hospitalizowanych w oddziałach Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego nr 5 im. św. Barbary w Sosnowcu w latach 2014–2016.

Czytaj dalej »

Zastosowanie systemu do terapii podciśnieniowej w ropniu pachwiny oraz wargi sromowej. Opis przypadku

Nowoczesne metody leczenia, do których można zaliczyć system do terapii podciśnieniowej (VAC), zdecydowanie poprawiły rokowania pacjentów z ranami trudnymi i powikłanymi. Pozwalają one na stałe oczyszczanie rany i znacznie przyspieszają proces gojenia. Stanowią alternatywę dla tradycyjnych metod leczenia u chorych z ranami będącymi przedmiotem zainteresowania zarówno ginekologów, jak i chirurgów. W pracy przedstawiono opis przypadku 67-letniej pacjentki z ropniem pachwiny i wargi sromowej. U kobiety konieczna była ewakuacja ropnia, włączenie antybiotykoterapii oraz zastosowanie systemu VAC i kolejnych jego wymian aż do uzyskania prawidłowego procesu ziarninowania oraz zmniejszenia nacieku zapalnego. Dzięki zastosowaniu opatrunku podciśnieniowego w połączeniu z leczeniem farmakologicznym udało się oczyścić powikłaną ranę krocza i doprowadzić do jej zamknięcia, uzyskując pełne wygojenie.

Czytaj dalej »

„Nic poniżej łokcia”. Część 1: Dlaczego tyle kontrowersji?

 W 2007 roku w Wielkiej Brytanii została wprowadzona polityka pod hasłem „nic poniżej łokcia” (BBE) w zakresie wymogów w ubiorze personelu medycznego. Celem tych działań była redukcja transmisji zakażeń pacjentów za pośrednictwem pracowników opieki medycznej. Jednakże wprowadzona strategia obejmująca liczne ograniczenia dotyczące odzieży nie została poparta odpowiednimi dowodach naukowymi, mogącymi potwierdzać zasadność tych działań. Brakuje jednoznacznych dowodów potwierdzających tezę, że eliminacja z ubioru biżuterii (zegarki, pierścionki, bransoletki), sztucznych, długich i malowanych paznokci czy długich rękawów mogłaby ograniczyć transmisję bakterii do pacjenta lub zmniejszyć liczbę zakażeń szpitalnych. Dlatego też polityka BBE wzbudziła wiele dyskusji i kontrowersji w środowisku medycznym, zwłaszcza wśród lekarzy. Mimo toczącej się polemiki strategia BBE jest wprowadzana w kolejnych krajach, w tym w Polsce.

Czytaj dalej »

Porównanie skuteczności terapii podciśnieniowej przy użyciu V.A.C. w leczeniu martwicy kikuta po amputacjach udowych z klasyczną nekrozektomią

Terapia podciśnieniowa (NPWT) jest nowoczesnym sposobem leczenia trudno gojących się ran. Do jej prowadzenia używany jest system V.A.C. Z uwagi na starzejące się społeczeństwo rośnie liczba amputacji udowych – jako ostatecznego stadium leczenia niedokrwienia kończyny dolnej na tle cukrzycy lub miażdżycy. Jednym z powikłań może być rozejście rany pooperacyjnej z powodu martwicy kikuta, które próbuje się leczyć przy użyciu V.A.C. Celem pracy było porównanie efektów leczenia za pomocą V.A.C. oraz nekrozektomii (grupa I) oraz wyłącznie z wykorzystaniem nekrozektomii (grupa II) u pacjentów z pooperacyjną martwicą kikuta po amputacji udowej wykonanej z powodu niedokrwienia kończyny dolnej na tle cukrzycy lub miażdżycy. Do badania zakwalifikowano 16 chorych, których podzielono na dwie grupy (n=8). Średni czas hospitalizacji pacjentów leczonych przy użyciu V.A.C. i nekrozektomii wynosił 45,4 dnia. W przypadku chorych, u których stosowano wyłącznie nekrozektomię, średnia ta wynosiła 31,1 dnia. W grupie I u żadnego z pacjentów, w trakcie stosowania V.A.C. podczas hospitalizacji, nie uzyskano całkowitego oczyszczenia rany z martwicy. Średnia czasu, po którym doszło do całkowitego wygojenia rany, w grupie I wynosiła 62,1 dnia, natomiast w grupie II – 49 dni. Wykazano przewagę klasycznej nekrozektomii nad systemem V.A.C. Całkowite wygojenie rany uzyskiwano szybciej w grupie II niż w grupie I. Prawdopodobnie przyczynił się do tego zbyt gęsty wysięk oraz duże objętości wydzielających się tkanek martwiczych, co prowadziło do zatykania się urządzenia.

Czytaj dalej »

Eradykacja szczepów MRSA u pacjentów hospitalizowanychk

Metycylinooporny Staphylococcus aureus (MRSA) jest jednym z głównych czynników etiologicznych zakażeń szpitalnych. Odsetek osób stale lub przejściowo skolonizowanych waha się w granicach od 20–30 do nawet 70%. Nosicielstwo szczepu MRSA zwiększa ryzyko zakażenia wywołanego przez ten patogen, w związku z czym pacjenci w immunosupresji, przed zabiegami inwazyjnymi oraz dializowani podlegają procesom dekolonizacji. Częste współistnienie szeregu mechanizmów oporności na powszechnie stosowane w terapii antybiotyki utrudnia eradykację szczepów S. aureus opornych na metycylinę. W Polsce lekiem z wyboru stosowanym w tym celu jest 2% mupirocyna w postaci maści do nosa. Jednakże wobec narastającej oporności gronkowca złocistego na mupirocynę oraz niskiej dostępności preparatu na rynku, istnieje konieczność poszukiwań nowego środka do dekolonizacji. Obiecującą substancją wydaje się być poliheksanidyna, która ze względu na brak indukowania oporności u bakterii, brak działania drażniącego i cytotoksycznego oraz łatwość stosowania wydaje się być dobrą alternatywą dla mupirocyny.

Czytaj dalej »

„Nic poniżej łokcia”. Część 2: znaczenie dla higieny rąk

Profilaktyka jest lepsza niż leczenie. Praktykowanie higieny rąk od dawna uważane jest za złoty standard w kontroli zakażeń, który pozwala na skuteczne zapobieganie ich powstawaniu w opiece zdrowotnej. Wiele czynników może potencjalnie wpływać na ryzyko skażenia rąk, na ich mycie oraz dezynfekcję. Niemniej jednak ciągle nie ma ostatecznej odpowiedzi na powiązanie z zakażeniami szpitalnymi wielu czynników, takich jak: pomalowane paznokcie, sztuczne paznokcie, długie paznokcie, noszenie pierścionków, zegarków na rękę, bransoletek lub długich rękawów. Opublikowano wiele badań na ten temat, lecz ich wyniki były częściowo sprzeczne. Niespójność dostępnych wyników znajduje odzwierciedlenie w zróżnicowanych zaleceniach dostępnych w aktualnych wytycznych dotyczących higieny rąk. Potrzeba zatem więcej danych, by określić rolę czynników ryzyka (pomalowane, sztuczne, długie paznokcie, zegarki, pierścionki, bransoletki, długi rękaw) w celu optymalizacji higieny rąk wśród pracowników ochrony zdrowia. Ważnym aspektem działań jest obniżenie liczby zakażeń szpitalnych oraz zidentyfikowanie możliwych wektorów transmisji bakterii z personelu medycznego.

Czytaj dalej »

Rana pourazowa – zagrożenia zdrowotne i problemy pielęgnacyjne osób w podeszłym wieku

Upadki u osób w podeszłym wieku stanowią istotną przyczynę postawania różnorodnych ran pourazowych – począwszy od niewielkich krwiaków i otarć skóry, aż po groźne dla życia krwotoki do jamy opłucnej, jamy otrzewnej oraz śródczaszkowe. Znacznie bardziej na powikłania upadków narażeni są chorzy przyjmujący doustne antykoagulanty. Wówczas nawet w przypadku niewielkiego urazu konieczna może być hospitalizacja i podejmowanie inwazyjnego leczenia. W pracy zwrócono uwagę na problemy pielęgnacyjne i podejmowane interwencje w opiece nad chorymi z pourazową raną w podeszłym wieku, przyjmującymi przewlekle doustne antykoagulanty.

Czytaj dalej »

Dlaczego wankomycyna nie jest właściwym wyborem w leczeniu zakażeń skóry i tkanek miękkich?

Celem pracy było przedstawienie przyczyn ograniczonej skuteczności lub nawet braku skuteczności wankomycyny w terapii zakażeń skóry i tkanek miękkich (SSTI), w tym zakażeń ostrych (ABSSSI), wywołanych przez S. aureus, oraz określenie najskuteczniejszych opcji terapeutycznych. Zwrócono uwagę na spadek stopnia wrażliwości S. aureus na wankomycynę, słabą penetrację tego glikopeptydu do skóry i tkanek miękkich, a także wysokie ryzyko powikłań, do których zalicza się jego toksyczne działanie na nerki. Jako alternatywę dla wankomycyny wyszczególniono nowy lipoglikopeptyd – dalbawancynę, której skuteczność wobec zakażeń ABSSSI wywołanych przez S. aureus jest nie gorsza niż w przypadku zastosowania linezolidu czy kombinacji wankomycyna/linezolid, a farmakokinetyka jest zdecydowanie lepsza. Możliwość leczenia z użyciem jednej lub maksymalnie dwóch dawek dalbawancyny pozwala na osiągnięcie efektu klinicznego przy znacznym ograniczeniu pobytu pacjenta w szpitalu oraz kosztów i niepożądanych zdarzeń związanych z wydłużoną hospitalizacją.

Czytaj dalej »

Zastosowanie systemu do terapii podciśnieniowej V.A.C. w zgorzeli i tkanek miękkich podbrzusza i krocza

System do terapii podciśnieniowej V.A.C. znajduje zastosowanie w leczeniu ran z różnych dziedzin medycyny. Jest metodą mającą pozytywny wpływ na gojenie ran. W artykule przedstawiono zastosowanie sytemu V.A.C. w przypadku zgorzeli tkanek miękkich podbrzusza i krocza u 61-letniego pacjenta, do której doszło na skutek niewyrównanej i nieleczonej przez 10 lat cukrzycy typu 2. Oprócz wdrożenia antybiotykoterapii i wyrównania glikemii, u chorego konieczne było wykonanie pięciu zabiegów operacyjnych, podczas których trzykrotnie dokonywano nekrozektomii, a także założono i trzykrotnie wymieniono opatrunek V.A.C. Ostatecznie proces terapeutyczny pozwolił na wtórne zszycie rany.

Czytaj dalej »

Diagnostyka patogenów wywołujących biegunki szpitalne

Diagnostyka biegunek szpitalnych jest bardzo istotna ze względu na różnorodność czynników je wywołujących, zwłaszcza zakaźnych, takich jak: Salmonella sp., Clostridium difficile, Campylobacter sp., rota-, adeno-, norowirusy czy Cryptosporidium sp. Ze względu na szeroki profil patogenów podczas diagnostyki kału biegunkowego wykorzystuje się wiele zróżnicowanych metod, np.: posiew, badania immunologiczne poszukujące koproantygenów i/lub toksyn bakteryjnych, mikroskopię czy badania genetyczne. Wszystko to wiąże się z różnymi sposobami pobrania, przechowywania i transportu materiału do badań. Należy zwrócić szczególną uwagę na procedury dotyczące wymienionych etapów przedlaboratoryjnego postępowania z próbką, opisane i dostarczone przez laboratorium współpracujące z oddziałem szpitalnym. Czynności te źle wykonane mogą skutkować odrzuceniem próbki i niewykonaniem oznaczenia. Końcowym etapem badania mikrobiologicznego jest przygotowanie wyniku. Powinien on zawierać informacje o poszukiwanych drobnoustrojach oraz w przypadku metod wykonywanych testami komercyjnymi: nazwę zestawu, jego producenta, czułość i specyficzność. Polskie dane epidemiologiczne wskazują na duży odsetek udziału Clostridium difficile w zakażeniach szpitalnych, co zdaniem Autora jest ściśle związane z częstszym zlecaniem badań w tym kierunku, w stosunku do ilości zleceń na badania wykrywające inne ważne klinicznie drobnoustroje (wirusy, Campylobacter sp).

Czytaj dalej »