Archiwa: Project

Rola enterotoksyn pałeczek Gram-ujemnych w zakażeniach przewodu pokarmowego

Wśród najczęstszych czynników etiologicznych bakteryjnych zakażeń przewodu pokarmowego, zarówno w Polsce, jak i na świecie, znajdują się pałeczki Gram-ujemne, takie jak Escherichia coli (patotypy ETEC, EPEC, EAEC, EHEC, EIEC), Salmonella spp, Shigella spp., Yersinia spp. Drobnoustroje te są zdolne do wytwarzania enterotoksyn działających poprzez różnorodne mechanizmy, odpowiedzialne za wywoływanie biegunek. Łatwość przekazywania genów wirulencji kodujących enterotoksyny pomiędzy pałeczkami Gram-ujemnymi powoduje, że bakteryjne zakażenia przewodu pokarmowego są ważnym problemem klinicznym, zarówno w krajach rozwijających się, jak i rozwiniętych.

Czytaj dalej »

Charakterystyka i zasady postępowania w przypadku infekcji stopy cukrzycowej

Zespół stopy cukrzycowej powikłany zakażeniem owrzodzenia jest częstym problemem w praktyce klinicznej. Cukrzyca na drodze wielu mechanizmów upośledza odpowiedź immunologiczną, co powoduje zwiększoną skłonność do zakażeń w tej grupie pacjentów. Jednak nawet w przebiegu poważnych infekcji mogą nie występować jej klasyczne objawy, co powoduje, że rozpoznanie bywa utrudnione. Dotyczy to również przypadków zapalenia kości, których różnicowanie z artropatią Charcota jest bardzo złożonym problemem. Występowanie neuropatii oraz niedokrwienia zmniejsza miejscową odporność na patogeny, a infekcje mogą być wywołane zarówno przez bakterie Gram-dodatnie, jak i Gram-ujemne, tlenowe oraz beztlenowe. Również organizmy uważane za komensale skórne mogą u chorych na cukrzycę być odpowiedzialne za rozwój zakażenia i uszkodzenie tkanek. Leczenie zwykle rozpoczyna się od stosowania antybiotyków o szerokim spektrum działania, które następnie zawęża się zgodnie z wynikiem antybiogramu. Konieczna jest zawsze ocena ukrwienia kończyny i ewentualna rewaskularyzacja, jak również stwierdzenie bądź wykluczenie występowania innych powikłań cukrzycy.

Czytaj dalej »

Mikrobiologiczny aspekt skali oceny rany zagrożonej ryzykiem infekcji W.A.R.

Zespół stopy cukrzycowej powikłany zakażeniem owrzodzenia jest częstym problemem w praktyce klinicznej. Cukrzyca na drodze wielu mechanizmów upośledza odpowiedź immunologiczną, co powoduje zwiększoną skłonność do zakażeń w tej grupie pacjentów. Jednak nawet w przebiegu poważnych infekcji mogą nie występować jej klasyczne objawy, co powoduje, że rozpoznanie bywa utrudnione. Dotyczy to również przypadków zapalenia kości, których różnicowanie z artropatią Charcota jest bardzo złożonym problemem. Występowanie neuropatii oraz niedokrwienia zmniejsza miejscową odporność na patogeny, a infekcje mogą być wywołane zarówno przez bakterie Gram-dodatnie, jak i Gram-ujemne, tlenowe oraz beztlenowe. Również organizmy uważane za komensale skórne mogą u chorych na cukrzycę być odpowiedzialne za rozwój zakażenia i uszkodzenie tkanek. Leczenie zwykle rozpoczyna się od stosowania antybiotyków o szerokim spektrum działania, które następnie zawęża się zgodnie z wynikiem antybiogramu. Konieczna jest zawsze ocena ukrwienia kończyny i ewentualna rewaskularyzacja, jak również stwierdzenie bądź wykluczenie występowania innych powikłań cukrzycy.

Czytaj dalej »

Borelioza z Lyme – problemy kliniczne i diagnostyczne

Zespół stopy cukrzycowej powikłany zakażeniem owrzodzenia jest częstym problemem w praktyce klinicznej. Cukrzyca na drodze wielu mechanizmów upośledza odpowiedź immunologiczną, co powoduje zwiększoną skłonność do zakażeń w tej grupie pacjentów. Jednak nawet w przebiegu poważnych infekcji mogą nie występować jej klasyczne objawy, co powoduje, że rozpoznanie bywa utrudnione. Dotyczy to również przypadków zapalenia kości, których różnicowanie z artropatią Charcota jest bardzo złożonym problemem. Występowanie neuropatii oraz niedokrwienia zmniejsza miejscową odporność na patogeny, a infekcje mogą być wywołane zarówno przez bakterie Gram-dodatnie, jak i Gram-ujemne, tlenowe oraz beztlenowe. Również organizmy uważane za komensale skórne mogą u chorych na cukrzycę być odpowiedzialne za rozwój zakażenia i uszkodzenie tkanek. Leczenie zwykle rozpoczyna się od stosowania antybiotyków o szerokim spektrum działania, które następnie zawęża się zgodnie z wynikiem antybiogramu. Konieczna jest zawsze ocena ukrwienia kończyny i ewentualna rewaskularyzacja, jak również stwierdzenie bądź wykluczenie występowania innych powikłań cukrzycy.

Czytaj dalej »

Zakażenia chlamydialne u dzieci

Chlamydia trachomatis u dzieci może być przyczyną zakażenia spojówek i błony śluzowej nosa i gardła. Drobnoustrój Chlamydophila pneumoniae jest czynnikiem etiologicznym zapaleń gardła, oskrzeli i płuc. Zakażeniu towarzyszy chrypka i długo utrzymujący się suchy kaszel. W pracy przedstawiono wady i zalety metod stosowanych w diagnostyce chlamydioz, takich jak DIF, PCR i testy serologiczne. Może to pomóc w indywidualnym doborze metody badań pacjenta.

Czytaj dalej »

Użycie tygecykliny w leczeniu ciężkich infekcji: ostrzeżenie FDA a konieczność kliniczna

Instituto Sacre Cour, Infectologia Institucional SRL, Santo Tomé, Capital Federal, Argentina, Tel.: +5411 3221 2847; Fax: +5411 3221 2100, ext. 2847 Forum Zakażeń 2011;2(2):67–69 This article was published in Journal of Antimicrobial Chemotherapy, vol. 66, Issue 2, 2011, pp. 454–456; Curcio D: „Tigecycline for severe infections: the gap between the warning and the necessity”. Copyright […]

Czytaj dalej »

Prawo pacjenta do zgody a obowiązek leczenia

Zgoda na badanie oraz na inne zabiegi medyczne stanowi ważny i konieczny element w procesie leczenia. Jest podstawą w przeprowadzeniu prawidłowych i zgodnych z obowiązującym prawem czynności medycznych. Obowiązek uzyskania ważnej i skutecznej zgody spoczywa zawsze na lekarzu, który w postępowaniu przed sądem musi tę okoliczność udowodnić.

Czytaj dalej »

Rola pielęgniarki epidemiologicznej w Zespole ds. Kontroli Zakażeń

Zakażenia szpitalne stanowią obecnie jeden z najpoważniejszych problemów nurtujących szpitale na całym świecie. Postęp, jaki dokonuje się w medycynie, nie tylko nie jest w stanie wyeliminować zakażeń, ale bardzo często przyczynia się do ich wzrostu. Wprowadzając efektywne metody kontroli zakażeń, można je skutecznie ograniczyć. Niezbędne jest do tego opracowanie kompleksowego i jednolitego systemu, mającego na celu poprawę poziomu opieki medycznej nad pacjentem oraz racjonalizacja kosztów związanych z rozpoznawaniem, leczeniem i profilaktyką powikłań septycznych. Strukturą organizacyjną sprawującą nadzór nad występowaniem zakażeń w szpitalu jest zespół ds. kontroli zakażeń szpitalnych, w którym pielęgniarka epidemiologiczna pełni wiodącą rolę. W poniższej pracy przedstawiono zadania realizowane przez pielęgniarkę epidemiologiczną w oparciu o model pracy Zespołu ds. Kontroli Zakażeń, funkcjonujący w Szpitalu Specjalistycznym św. Wojciecha, Samodzielnym, Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej w Gdańsku.

Czytaj dalej »

Powikłania po antybiotykoterapii

Każdy z przyjmowanych przez pacjentów leków wykazuje tendencję do wywoływania działań niepożądanych. Występowanie niektórych z nich wynika ze stanu klinicznego pacjenta i jego właściwości osobniczych, inne prowadzą do zmian narządowych. Prawidłowo prowadzony wywiad i leczenie może zminimalizować niektóre z występujących działań. Część z nich można wyeliminować, odstawiając lek. Długotrwałe, nieprawidłowe lub niezgodne z zasadami farmakodynamiki i farmakokinetyki stosowanie antybiotyków może powodować powikłania po leczeniu. Są one ściśle związane z działaniami niepożądanymi samych antybiotyków. Nie ma jednak między nimi znaku równości. Najbardziej niebezpieczne są te, które prowadzą do trwałej niewydolności narządu, kalectwa lub zgonu.

Czytaj dalej »

Kolonizacja sieci wodnej szpitali pałeczkami Legionella pneumophila na podstawie analizy danych z badań mikrobiologicznych Wojskowego Ośrodka Medycyny Prewencyjnej we Wrocławiu – część 2 Monitoring i działania zapobiegawcze

W artykule przedstawiono zakres działań zapobiegawczych podejmowanych przez administratorów szpitali, zmierzających do minimalizacji zagrożeń powodowanych przez pałeczki Legionella. Przeprowadzono ocenę ryzyka oraz określono warunki techniczne, jakim powinna odpowiadać sieć wodna w obiektach służby zdrowia. Dokonano analizy oraz skuteczności metod dezynfekcji ciepłej wody użytkowej.

Czytaj dalej »

Genetyczne determinanty inwazji szczepów Escherichia coli zolowanych od dzieci z nieswoistymi zapaleniami jelit

Nieswoiste zapalenia jelit (IBD) to grupa przewlekłych chorób przewodu pokarmowego o nieustalonej etiologii, obejmująca chorobę Leśniowskiego-Crohna (L-C), wrzodziejące zapalenie jelita grubego (UC) oraz nieokreślone zapalenie jelit (IC). Choroba L-C jest nawracającym stanem zapalnym jelit, szczególnie jelita krętego oraz okrężnicy. Może pojawiać się w każdym wieku, ale coraz częściej jest diagnozowana u dzieci i nastolatków. Z etiopatogenezą choroby L-C wiązane są szczepy Escherichia coli należące do patotypu adherentno-inwazyjnych E. coli (AIEC). Celem badań było określenie częstości występowania u szczepów E. coli izolowanych od dzieci z IBD, genów kodujących inwazyny rozpowszechnione wśród patogennych pałeczek Enterobacteriaceae, tj. afaD, invE, tia, aggB oraz ipaH. Uzyskane wyniki badań wykazały obecność genów kodujących oznaczane inwazyny wśród większości (62,2%) badanych pałeczek E. coli. W połączeniu ze zdolnością adhezji do komórek nabłonka jelita, wykazaną w uprzednich badaniach, obecność genów inwazyn u badanych szczepów E. coli upodabnia je do szczepów AIEC izolowanych od osób dorosłych z IBD. Jednakże, zróżnicowany profil genów kodujących inwazyny prezentowany przez badane szczepy E. coli nie wyklucza, że są to inwazyjne patogeny przewodu pokarmowego, niezwiązane z IBD.

Czytaj dalej »

Rola diagnostyki i dokumentacji medycznej w procesie o zakażenie szpitalne

Właściwa diagnostyka i prawidłowe dokumentowanie badań diagnostycznych stanowi ważny środek obrony w procesie o zakażenie szpitalne. Wynik procesu o zakażenie szpitalne w dużej mierze zależy od środków dowodowych, którymi dysponować będzie szpital. Brak tych środków może spowodować przegranie procesu, nawet wówczas, gdy merytorycznie powództwo pacjenta będzie nieuzasadnione.

Czytaj dalej »

The Tenth International Congress on Drug Therapy in HIV Infections, Glasgow, UK – przegląd najnowszych badań klinicznych dotyczących atazanawiru wzmacnianego ritonawirem u pacjentów zakażonych HIV

Międzynarodowy kongres poświęcony terapii zakażenia HIV, który odbył się w Glasgow w listopadzie 2010 roku, podobnie jak w latach poprzednich, był doskonałą okazją do wymiany doświadczeń oraz prezentacji najnowszych wyników badań klinicznych dotyczących terapii cART (Combined Antiretroviral Therapy) wśród pacjentów zakażonych HIV. W pracy przedstawiono najnowsze dane z badań dotyczących ATV/r zaprezentowanych podczas powyższego spotkania, ze szczególnym uwzględnieniem skuteczności leku ocenianej w dużych populacjach pacjentów z praktyki klinicznej, których wyniki są potwierdzeniem wcześniej prowadzonych randomizowanych badań klinicznych.

Czytaj dalej »

Racjonalna antybiotykoterapia w leczeniu szpitalnych zapaleń płuc wywołanych przez metycylinooporne szczepy Staphylococcus aureus

Zapalenie płuc związane z mechaniczną wentylacją (ang. VAP – ventilatory associated pneumonia) oraz zapalenie płuc spowodowane kontaktem ze służbą zdrowia (ang. HCAP – health care associated pneumonia) należą do chorób o ciężkim przebiegu oraz wysokiej śmiertelności. Coraz częściej czynnikiem etiologicznym obu tych chorób są metycylinooporne szczepy S. aureus (ang. MRSA – methicillin resistant Staphylococcus aureus). Jedną z przyczyn tego zjawiska jest nieprawidłowa antybiotykoterapia empiryczna. Leczenie szpitalnych zapaleń płuc stanowi dla klinicystów duże wyzwanie – z jednej strony terapia początkowa powinna obejmować użycie antybiotyków o szerokim spektrum działania, z drugiej jednak – działanie takie prowadzić może do indukcji antybiotykooporności. Skutecznym rozwiązaniem zdaje się być zastosowanie terapii deeskalacyjnej, polegającej na użyciu w początkowej fazie leczenia antybiotyków o szerokim spektrum działania, a po uzyskaniu wyników badań mikrobiologicznych, zmiana terapii na aktywny wobec wyizolowanego drobnoustroju lek o węższym spektrum działania. Stwierdzono, że w przypadku VAP, linezolid jest skuteczny przeciwko bakteriom Gram-dodatnim, w tym MRSA, i może stanowić alternatywną opcję terapeutyczną dla wankomycyny – szczególnie, gdy MRSA jest potwierdzonym czynnikiem etiologicznym zakażenia.

Czytaj dalej »

Biofilm a kompleksowe zarządzanie jakością w praktyce prywatnej stomatologa. Co ma jedno do drugiego?

Skuteczne zabiegi kontroli biofilmu w jamie ustnej i kontroli biomechaniki układu żucia decydują o jakości leczenia stomatologicznego. Aktywność bakterii w połączeniu z zaburzeniami okluzji są istotnymi czynnikami wywołującymi i nasilającymi choroby przyzębia. Ostatnio podkreśla się związek przyczynowy między chorobami przyzębia a chorobami sercowo-naczyniowymi. Wiedza o interakcji biofilmu i zaburzeń okluzji zwiększa efektywność leczenia i usprawnia zarządzanie jakością praktyki lekarskiej.

Czytaj dalej »

Patogeneza zakażenia Helicobacter pylori – znaczenie wybranych czynników wirulencji

Zakażenie Helicobacter pylori może być czynnikiem inicjującym wiele procesów patologicznych w organizmie człowieka. Są one wynikiem złożonych interakcji pomiędzy drobnoustrojem i gospodarzem oraz prowadzą w konsekwencji do różnych schorzeń, w szczególności do rozwoju choroby wrzodowej żołądka i/lub dwunastnicy i przewlekłego zapalenia żołądka. Na przebieg zakażenia mają wpływ przede wszystkim: zjadliwość bakterii, uwarunkowania genetyczne gospodarza oraz czynniki środowiskowe. Zjadliwość pałeczek H. pylori jest ściśle związana z obecnością określonych czynników wirulencji, z których najważniejsze to: białka błony zewnętrznej, białko CagA, toksyna wakuolizująca VacA, ureaza. W pracy omówiono udział tych czynników w procesie kolonizacji, adaptacji i niszczenia błony śluzowej żołądka człowieka w przebiegu infekcji H. pylori.

Czytaj dalej »

Kolonizacja sieci wodnej szpitali pałeczkami Legionella pneumophila na podstawie analizy danych z badań mikrobiologicznych Wojskowego Ośrodka Medycyny Prewencyjnej we Wrocławiu – część 1

W pracy przedstawiono analizę ryzyka zakażenia i kolonizacji sieci wodnej pałeczkami Legionella pneumophila na podstawie badań mikrobiologicznych próbek pochodzących z sześciu szpitali. Ocenę przeprowadzono w odniesieniu do liczby bakterii Legionella (jtk/100 ml) oraz ich zróżnicowania na serogrupy 1 i 2–15. Przedstawiono ogólną charakterystykę bakterii z rodzaju Legionella, aktualne dane epidemiologiczne, akty prawne, metodykę badań oraz miejsca największego ryzyka występowania i namnażania bakterii.

Czytaj dalej »

IV Ogólnopolskie Sympozjum z cyklu Biofilm tworzony przez drobnoustroje w patogenezie zakażeń

IV Ogólnopolskie Sympozjum z cyklu Biofilm tworzony przez drobnoustroje w patogenezie zakażeń pt. „Strategie terapii zakażeń w obliczu narastającej oporności drobnoustrojów i infekcji z tworzeniem biofilmu” Kudowa Zdrój, 18–20 listopada 2010 roku Pełna wersja artykułu

Czytaj dalej »

Stężenia linezolidu osiągane w tkance miękkiej i kostnej pacjentów cierpiących na zespół stopy cukrzycowej ze współistniejącym zakażeniem bakteryjnym

Celem badania była ocena stężeń niezwiązanego, zewnątrzkomórkowego linezolidu osiąganych w objętej stanem zapalnym tkance miękkiej i kostnej u pacjentów z zespołem stopy cukrzycowej i współistniejącym zakażeniem bakteryjnym. Badaniem objęto 3 pacjentów. Linezolid podawano dożylnie dwa razy na dobę w dawce 600 mg. Pomiędzy 0–8 godziną, po osiągnięciu stanu stacjonarnego, pobierano za pomocą mikrodializy próbki płynu śródmiąższowego z objętej stanem zapalnym podskórnej tkanki tłuszczowej i kości śródstopia. Średnie stężenie maksymalne wolnego linezolidu w osoczu, zdrowej tkance podskórnej, zmienionej zapalnie tkance podskórnej oraz kości gąbczastej wynosiły odpowiednio: 16,6±3,0, 15,5±2,5, 15,8±2,8 oraz 15,1±4,1 mg/L. Poziom penetracji tkankowej linezolidu określono, obliczając fAUC0–12h tkanki/fAUC0–12h osocza, czyli stosunek pola pod krzywą stężenia w czasie fAUC0–12h w tkance do fAUC0–12h w osoczu. Poziom penetracji tkankowej antybiotyku wyniósł dla zdrowej tkanki podskórnej 1,32±0,09 mg/L; dla objętej stanem zapalnym tkanki podskórnej 1,12±0,22 mg/L, a dla tkanki kostnej 1,09±0,11 mg/L. Opierając się na uzyskanych danych farmakokinetycznych/farmakodynamicznych, stwierdzono, że linezolid podawany dwa razy na dobę w dawce 600 mg może być uważany za skuteczny lek u pacjentów cierpiących na zakażenia w stopie cukrzycowej powikłane zapaleniem kości.

Czytaj dalej »

Nowoczesne antyseptyki – definicje, obszar zastosowania, mechanizmy działania i oporności

W dobie narastającej oporności drobnoustrojów na antybiotyki, antyseptyka zajmuje coraz istotniejsze miejsce w profilaktyce i leczeniu infekcji miejscowych. W pracy dokonano zestawienia podstawowych właściwości i rejonów zastosowań trzech popularnych antyseptyków: powidonu jodu, dichlorowodorku oktenidyny oraz chlorheksydyny, a także przedstawiono użyteczne pojęcia pomocne w analizie właściwości produktów antyseptycznych oraz prac doświadczalnych z tej dziedziny medycyny.

Czytaj dalej »

Czy i jak należy leczyć zakażenia układu moczowego u kobiet w ciąży?

U około 20–40% ciężarnych występuje co najmniej jeden epizod zakażenia układu moczowego. Najczęstszą postacią zakażeń układu moczowego u kobiet w ciąży jest bezobjawowa bakteriuria, która występuje u 2–13% ciężarnych. Objawowe zakażenia układu moczowego występują u 1–2% ciężarnych i często są następstwem nieleczonej bezobjawowej bakteriurii. 20–40% ciężarnych z nieleczoną bezobjawową bakteriurią choruje na odmiedniczkowe zapalenie nerek. Zakażenie układu moczowego stanowi poważny problem kliniczny ze względu na możliwość wystąpienia następstw, takich jak niewydolność nerek, nadciśnienie tętnicze lub powikłania dotyczące ciąży: poród przedwczesny, infekcja wewnątrzmaciczna, a u noworodka: niedokrwistość, niska masa urodzeniowa, posocznica oraz martwe urodzenie. W związku z powyższym, standardem jest wykonywanie badania moczu u wszystkich ciężarnych celem jak najwcześniejszego wykrycia bezobjawowej bakteriurii i jej leczenia, aby zapobiec rozwinięciu się infekcji objawowych i powikłań z nimi związanych. Podstawowymi lekami stosowanymi w przypadku zakażeń układu moczowego u kobiet w ciąży są leki z grupy penicylin, cefalosporyn oraz fluorochinolony. Stosować można również nitrofurantoinę oraz fenazopirydynę. Zdecydowanie przeciwwskazane są trimetoprim i sulfametoksazol.

Czytaj dalej »

Antybiotykoterapia w ciąży

Do czynników etiologicznych powodujących zakażenia u pacjentek w okresie ciąży należą pałeczki Gram-ujemne, ziarenkowce Gram-dodatnie oraz bakterie beztlenowe. Ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek, zapalenie płuc lub poronienie septyczne mogą być bezpośrednią przyczyną sepsy, a nawet wstrząsu septycznego. Wielorakość czynników ryzyka oraz występujące u niektórych pacjentek zaburzenia odpowiedzi immunologicznej powodują, że leczenie zakażeń w tej grupie należy do jednego z trudniejszych zagadnień antybiotykoterapii. Fizjologia okresu ciąży prowadzi do zmian w procesach wchłaniania, dystrybucji, metabolizmu i eliminacji leków. Ma to bezpośredni wpływ nie tylko na skuteczność antybiotykoterapii, ale również na występowanie działań niepożądanych nie tylko u matki, lecz także u płodu, a w następstwie u noworodka. Antybiotyki i chemioterapeutyki zostały podzielone na grupy w zależności od potencjalnych i prawdopodobnych działań niepożądanych, jakie mogą wywoływać u płodu. Podział nastąpił na podstawie obserwacji działań niepożądanych i teratogennych przeprowadzonych na zwierzętach. Zgodnie z tym podziałem wyróżniono antybiotyki, których profil bezpieczeństwa jest stosunkowo dobry oraz takie, których stosowanie u kobiet ciężarnych jest przeciwwskazane.

Czytaj dalej »

Znaczenie kliniczne stopniowego narastania wartości MIC glikopeptydów w leczeniu infekcji wywoływanych przez szczepy Staphylococcus aureus

Antybiotyki glikopeptydowe są powszechnie stosowane w leczeniu poważnych infekcji wywoływanych przez bakterie Gram-dodatnie. Należąca do tej grupy antybiotyków wankomycyna używana jest do zwalczania infekcji, których czynnikiem etiologicznym są β-laktamowe szczepy Staphylococcus aureus (ang. methicillin resistant Staphylococcus aureus – MRSA). Ograniczenia glikopeptydów związane z leczeniem infekcji wywoływanych przez te drobnoustroje wiążą się przede wszystkim ze słabą zdolnością tych antybiotyków do penetracji tkankowej, ich powolnym działaniem przeciwdrobnoustrojowym oraz możliwością selekcji szczepów o zmniejszonej wrażliwości. W literaturze opisano zjawisko postępującego narastania minimalnego stężenia hamującego (MIC) glikopeptydów dla S. aureus zachodzące w obrębie zakresu wrażliwości, określane mianem „glycopeptide creep”. Od dawna wiadomo, że wysoka wartość MIC koreluje ze słabszymi wynikami leczenia, ale w najnowszych badaniach wykazano, że nawet mały wzrost MIC poniżej granicznego punktu wrażliwości może wpływać na skuteczność kliniczną glikopeptydów. Stąd też znajomość bieżących wartości MIC antybiotyków z tej grupy jest niezbędna dla klinicystów planujących przeprowadzenie terapii empirycznej przy podejrzeniu o infekcję wywołaną przez szczepy S. aureus.

Czytaj dalej »

Zasady prawidłowego cewnikowania moczowego

Wykonanie cewnikowania moczowego związane jest często z wysokim poziomem bólu u pacjenta, a w wielu przypadkach nieprawidłowo wykonana procedura prowadzić może do zakażeń odcewnikowych, a w efekcie do urosepsy. U pacjentów hospitalizowanych, bakterie własne powodujące zakażenie są wypierane przez wielooporne bakterie szpitalne, których eradykacja bywa niezwykle trudna i kosztowna. Z powyższych powodów istnieje potrzeba przedstawienia aktualnych zaleceń dotyczących cewnikowania moczowego w celu dostarczenia jasnych wytycznych przeprowadzenia tej procedury.

Czytaj dalej »