Archiwa: Project

Sprawozdanie ze spotkań zorganizowanych we Wrocławiu z okazji Europejskiego Dnia Wiedzy o Antybiotykach

W związku z dynamicznie narastającą opornością bakterii na antybiotyki i wynikającym z tego zjawiska ograniczeniem skutecznego leczenia zakażeń, Komisja Europejska na wniosek Europejskiego Centrum Zapobiegania i Kontroli Chorób (ECDC) ustanowiła dzień 18 listopada corocznym Europejskim Dniem Wiedzy o Antybiotykach (European Antibiotic Awareness Day). Kraje członkowskie UE zobligowane zostały do podjęcia inicjatyw mających na celu zorganizowanie lokalnych obchodów tego Dnia w obrębie każdego państwa. Zgodnie z założeniami kampanii, powinna ona zaangażować jak najszerszy zakres instytucji, środowisk eksperckich, środków masowego przekazu i opinii publicznej oraz zwrócić uwagę na zjawisko antybiotykooporności jako kluczowego zagrożenia dla zdrowia publicznego. W Polsce, w ramach programu polityki zdrowotnej Ministra Zdrowia, funkcjonuje obecnie „Narodowy Program Ochrony Antybiotyków”.

Czytaj dalej »

Zakażenia chlamydialne u dzieci

Chlamydia trachomatis u dzieci może być przyczyną zakażenia spojówek i błony śluzowej nosa i gardła. Drobnoustrój Chlamydophila pneumoniae jest czynnikiem etiologicznym zapaleń gardła, oskrzeli i płuc. Zakażeniu towarzyszy chrypka i długo utrzymujący się suchy kaszel. W pracy przedstawiono wady i zalety metod stosowanych w diagnostyce chlamydioz, takich jak DIF, PCR i testy serologiczne. Może to pomóc w indywidualnym doborze metody badań pacjenta.

Czytaj dalej »

Borelioza z Lyme – problemy kliniczne i diagnostyczne

Zespół stopy cukrzycowej powikłany zakażeniem owrzodzenia jest częstym problemem w praktyce klinicznej. Cukrzyca na drodze wielu mechanizmów upośledza odpowiedź immunologiczną, co powoduje zwiększoną skłonność do zakażeń w tej grupie pacjentów. Jednak nawet w przebiegu poważnych infekcji mogą nie występować jej klasyczne objawy, co powoduje, że rozpoznanie bywa utrudnione. Dotyczy to również przypadków zapalenia kości, których różnicowanie z artropatią Charcota jest bardzo złożonym problemem. Występowanie neuropatii oraz niedokrwienia zmniejsza miejscową odporność na patogeny, a infekcje mogą być wywołane zarówno przez bakterie Gram-dodatnie, jak i Gram-ujemne, tlenowe oraz beztlenowe. Również organizmy uważane za komensale skórne mogą u chorych na cukrzycę być odpowiedzialne za rozwój zakażenia i uszkodzenie tkanek. Leczenie zwykle rozpoczyna się od stosowania antybiotyków o szerokim spektrum działania, które następnie zawęża się zgodnie z wynikiem antybiogramu. Konieczna jest zawsze ocena ukrwienia kończyny i ewentualna rewaskularyzacja, jak również stwierdzenie bądź wykluczenie występowania innych powikłań cukrzycy.

Czytaj dalej »

Mikrobiologiczny aspekt skali oceny rany zagrożonej ryzykiem infekcji W.A.R.

Zespół stopy cukrzycowej powikłany zakażeniem owrzodzenia jest częstym problemem w praktyce klinicznej. Cukrzyca na drodze wielu mechanizmów upośledza odpowiedź immunologiczną, co powoduje zwiększoną skłonność do zakażeń w tej grupie pacjentów. Jednak nawet w przebiegu poważnych infekcji mogą nie występować jej klasyczne objawy, co powoduje, że rozpoznanie bywa utrudnione. Dotyczy to również przypadków zapalenia kości, których różnicowanie z artropatią Charcota jest bardzo złożonym problemem. Występowanie neuropatii oraz niedokrwienia zmniejsza miejscową odporność na patogeny, a infekcje mogą być wywołane zarówno przez bakterie Gram-dodatnie, jak i Gram-ujemne, tlenowe oraz beztlenowe. Również organizmy uważane za komensale skórne mogą u chorych na cukrzycę być odpowiedzialne za rozwój zakażenia i uszkodzenie tkanek. Leczenie zwykle rozpoczyna się od stosowania antybiotyków o szerokim spektrum działania, które następnie zawęża się zgodnie z wynikiem antybiogramu. Konieczna jest zawsze ocena ukrwienia kończyny i ewentualna rewaskularyzacja, jak również stwierdzenie bądź wykluczenie występowania innych powikłań cukrzycy.

Czytaj dalej »

Charakterystyka i zasady postępowania w przypadku infekcji stopy cukrzycowej

Zespół stopy cukrzycowej powikłany zakażeniem owrzodzenia jest częstym problemem w praktyce klinicznej. Cukrzyca na drodze wielu mechanizmów upośledza odpowiedź immunologiczną, co powoduje zwiększoną skłonność do zakażeń w tej grupie pacjentów. Jednak nawet w przebiegu poważnych infekcji mogą nie występować jej klasyczne objawy, co powoduje, że rozpoznanie bywa utrudnione. Dotyczy to również przypadków zapalenia kości, których różnicowanie z artropatią Charcota jest bardzo złożonym problemem. Występowanie neuropatii oraz niedokrwienia zmniejsza miejscową odporność na patogeny, a infekcje mogą być wywołane zarówno przez bakterie Gram-dodatnie, jak i Gram-ujemne, tlenowe oraz beztlenowe. Również organizmy uważane za komensale skórne mogą u chorych na cukrzycę być odpowiedzialne za rozwój zakażenia i uszkodzenie tkanek. Leczenie zwykle rozpoczyna się od stosowania antybiotyków o szerokim spektrum działania, które następnie zawęża się zgodnie z wynikiem antybiogramu. Konieczna jest zawsze ocena ukrwienia kończyny i ewentualna rewaskularyzacja, jak również stwierdzenie bądź wykluczenie występowania innych powikłań cukrzycy.

Czytaj dalej »

Rola enterotoksyn pałeczek Gram-ujemnych w zakażeniach przewodu pokarmowego

Wśród najczęstszych czynników etiologicznych bakteryjnych zakażeń przewodu pokarmowego, zarówno w Polsce, jak i na świecie, znajdują się pałeczki Gram-ujemne, takie jak Escherichia coli (patotypy ETEC, EPEC, EAEC, EHEC, EIEC), Salmonella spp, Shigella spp., Yersinia spp. Drobnoustroje te są zdolne do wytwarzania enterotoksyn działających poprzez różnorodne mechanizmy, odpowiedzialne za wywoływanie biegunek. Łatwość przekazywania genów wirulencji kodujących enterotoksyny pomiędzy pałeczkami Gram-ujemnymi powoduje, że bakteryjne zakażenia przewodu pokarmowego są ważnym problemem klinicznym, zarówno w krajach rozwijających się, jak i rozwiniętych.

Czytaj dalej »

Bakterie beztlenowe – ważny czynnik etiologiczny zakażeń u człowieka

Ważnym składnikiem flory fizjologicznej człowieka są bakterie beztlenowe. W wyniku naruszenia bariery anatomicznej, na skutek urazów tkanek czy zabiegów chirurgicznych, może dojść do przeniesienia mikroflory i rozwinięcia się ciężkich, ropnych infekcji. Są to zakażenia endogenne, więc miejsce występowania powikłań ropnych koreluje z naturalnym miejscem bytowania beztlenowców. Ścisłe przestrzeganie procedur pobierania i przesyłania materiałów ropnych w kierunku beztlenowców gwarantuje skuteczność izolacji i terapii zakażenia.

Czytaj dalej »

Ocena przydatności linezolidu, tygecykliny, daptomycyny oraz wankomycyny w leczeniu powikłanych infekcji skóry i tkanek miękkich wywołanych przez bakterie wielooporne

Drobnoustroje oporne na działanie antybiotyków są coraz częstszym czynnikiem etiologicznym szpitalnych oraz pozaszpitalnych powikłanych infekcji skóry i tkanek miękkich (ang. complicated skin and soft-tissue infection – CSSTI). Olbrzymie obciążenie dla sektora medycznego (nie tylko pod względem terapeutycznym, ale i ekonomicznym) stanowi kolonizacja oraz infekcje wywoływane przez oporne na działanie metycyliny szczepy gronkowca złocistego (ang. Methicillin Resistant Staphylococcus aureus – MRSA). Liczba środków przeciwdrobnoustrojowych skutecznych przeciwko temu wieloopornemu drobnoustrojowi wciąż maleje. Pomocą dla klinicystów mogą być wyniki wiarygodnych (ang. good quality) randomizowanych, kontrolowanych badań klinicznych, które wskazują, że takie antybiotyki jak linezolid, tygecyklina, daptomycyna oraz wankomycyna cechują się odpowiednią skutecznością w leczeniu infekcji cSSTI wywołanych przez MRSA, a ich stosowanie nie prowadzi do wystąpienia groźnych efektów ubocznych. Biorąc pod uwagę ogólny stopień sukcesu klinicznego (liczba wyleczeń pacjentów) oraz stopień eradykacji mikrobiologicznej, żaden z wyżej wymienionych antybiotyków nie wykazuje znaczącej wyższości nad innymi. Wyjątkiem są lepsze parametry osiągane przez linezolid w porównaniu z wankomycyną w leczeniu pacjentów cierpiących na infekcje CSSTI wywołane przez MRSA. Spośród wszystkich antybiotyków nadających się do stosowania w leczeniu infekcji CSSTI wywoływanych przez MRSA, największą ilość badań kontrolowanych została wykonana właśnie dla linezolidu. W przypadku infekcji mieszanych (wywołanych przez kilka rodzajów drobnoustrojów) skuteczną opcję terapeutyczną stanowi tygecyklina. Wyjątkiem są infekcje stopy cukrzycowej. Także daptomycyna nadaje się do stosowania w leczeniu infekcji typu cSSTI wywołanych przez MRSA. Duże zaniepokojenie budzą natomiast pozaszpitalne infekcje skóry i tkanek miękkich, których czynnikiem etiologicznym są bakterie Gram-ujemne oporne na stosowane antybiotyki. W leczeniu tego typu infekcji konieczne jest wprowadzenie nowych opcji terapeutycznych w celu uniknięcia tzw. „ery poantybiotykowej”, czyli sytuacji, w której żaden ze stosowanych antybiotyków nie będzie cechował się pożądaną skutecznością. Do wprowadzenia optymalnego reżimu antybiotykowego wymagane jest indywidualne podejście do stanu klinicznego pacjenta.

Czytaj dalej »

Antybiotykoterapia w ciąży

Do czynników etiologicznych powodujących zakażenia u pacjentek w okresie ciąży należą pałeczki Gram-ujemne, ziarenkowce Gram-dodatnie oraz bakterie beztlenowe. Ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek, zapalenie płuc lub poronienie septyczne mogą być bezpośrednią przyczyną sepsy, a nawet wstrząsu septycznego. Wielorakość czynników ryzyka oraz występujące u niektórych pacjentek zaburzenia odpowiedzi immunologicznej powodują, że leczenie zakażeń w tej grupie należy do jednego z trudniejszych zagadnień antybiotykoterapii. Fizjologia okresu ciąży prowadzi do zmian w procesach wchłaniania, dystrybucji, metabolizmu i eliminacji leków. Ma to bezpośredni wpływ nie tylko na skuteczność antybiotykoterapii, ale również na występowanie działań niepożądanych nie tylko u matki, lecz także u płodu, a w następstwie u noworodka. Antybiotyki i chemioterapeutyki zostały podzielone na grupy w zależności od potencjalnych i prawdopodobnych działań niepożądanych, jakie mogą wywoływać u płodu. Podział nastąpił na podstawie obserwacji działań niepożądanych i teratogennych przeprowadzonych na zwierzętach. Zgodnie z tym podziałem wyróżniono antybiotyki, których profil bezpieczeństwa jest stosunkowo dobry oraz takie, których stosowanie u kobiet ciężarnych jest przeciwwskazane.

Czytaj dalej »

Czy i jak należy leczyć zakażenia układu moczowego u kobiet w ciąży?

U około 20–40% ciężarnych występuje co najmniej jeden epizod zakażenia układu moczowego. Najczęstszą postacią zakażeń układu moczowego u kobiet w ciąży jest bezobjawowa bakteriuria, która występuje u 2–13% ciężarnych. Objawowe zakażenia układu moczowego występują u 1–2% ciężarnych i często są następstwem nieleczonej bezobjawowej bakteriurii. 20–40% ciężarnych z nieleczoną bezobjawową bakteriurią choruje na odmiedniczkowe zapalenie nerek. Zakażenie układu moczowego stanowi poważny problem kliniczny ze względu na możliwość wystąpienia następstw, takich jak niewydolność nerek, nadciśnienie tętnicze lub powikłania dotyczące ciąży: poród przedwczesny, infekcja wewnątrzmaciczna, a u noworodka: niedokrwistość, niska masa urodzeniowa, posocznica oraz martwe urodzenie. W związku z powyższym, standardem jest wykonywanie badania moczu u wszystkich ciężarnych celem jak najwcześniejszego wykrycia bezobjawowej bakteriurii i jej leczenia, aby zapobiec rozwinięciu się infekcji objawowych i powikłań z nimi związanych. Podstawowymi lekami stosowanymi w przypadku zakażeń układu moczowego u kobiet w ciąży są leki z grupy penicylin, cefalosporyn oraz fluorochinolony. Stosować można również nitrofurantoinę oraz fenazopirydynę. Zdecydowanie przeciwwskazane są trimetoprim i sulfametoksazol.

Czytaj dalej »

Nowoczesne antyseptyki – definicje, obszar zastosowania, mechanizmy działania i oporności

W dobie narastającej oporności drobnoustrojów na antybiotyki, antyseptyka zajmuje coraz istotniejsze miejsce w profilaktyce i leczeniu infekcji miejscowych. W pracy dokonano zestawienia podstawowych właściwości i rejonów zastosowań trzech popularnych antyseptyków: powidonu jodu, dichlorowodorku oktenidyny oraz chlorheksydyny, a także przedstawiono użyteczne pojęcia pomocne w analizie właściwości produktów antyseptycznych oraz prac doświadczalnych z tej dziedziny medycyny.

Czytaj dalej »

Stężenia linezolidu osiągane w tkance miękkiej i kostnej pacjentów cierpiących na zespół stopy cukrzycowej ze współistniejącym zakażeniem bakteryjnym

Celem badania była ocena stężeń niezwiązanego, zewnątrzkomórkowego linezolidu osiąganych w objętej stanem zapalnym tkance miękkiej i kostnej u pacjentów z zespołem stopy cukrzycowej i współistniejącym zakażeniem bakteryjnym. Badaniem objęto 3 pacjentów. Linezolid podawano dożylnie dwa razy na dobę w dawce 600 mg. Pomiędzy 0–8 godziną, po osiągnięciu stanu stacjonarnego, pobierano za pomocą mikrodializy próbki płynu śródmiąższowego z objętej stanem zapalnym podskórnej tkanki tłuszczowej i kości śródstopia. Średnie stężenie maksymalne wolnego linezolidu w osoczu, zdrowej tkance podskórnej, zmienionej zapalnie tkance podskórnej oraz kości gąbczastej wynosiły odpowiednio: 16,6±3,0, 15,5±2,5, 15,8±2,8 oraz 15,1±4,1 mg/L. Poziom penetracji tkankowej linezolidu określono, obliczając fAUC0–12h tkanki/fAUC0–12h osocza, czyli stosunek pola pod krzywą stężenia w czasie fAUC0–12h w tkance do fAUC0–12h w osoczu. Poziom penetracji tkankowej antybiotyku wyniósł dla zdrowej tkanki podskórnej 1,32±0,09 mg/L; dla objętej stanem zapalnym tkanki podskórnej 1,12±0,22 mg/L, a dla tkanki kostnej 1,09±0,11 mg/L. Opierając się na uzyskanych danych farmakokinetycznych/farmakodynamicznych, stwierdzono, że linezolid podawany dwa razy na dobę w dawce 600 mg może być uważany za skuteczny lek u pacjentów cierpiących na zakażenia w stopie cukrzycowej powikłane zapaleniem kości.

Czytaj dalej »

IV Ogólnopolskie Sympozjum z cyklu Biofilm tworzony przez drobnoustroje w patogenezie zakażeń

IV Ogólnopolskie Sympozjum z cyklu Biofilm tworzony przez drobnoustroje w patogenezie zakażeń pt. „Strategie terapii zakażeń w obliczu narastającej oporności drobnoustrojów i infekcji z tworzeniem biofilmu” Kudowa Zdrój, 18–20 listopada 2010 roku Pełna wersja artykułu

Czytaj dalej »

Rola badań mikrobiologicznych w diagnostyce i leczeniu bakteryjnej waginozy i atypowych zakażeń dróg płciowych

Zakażenia dróg płciowych są trudne do diagnostyki i leczenia ze względu na możliwość występowania różnorodnej flory bakteryjnej bez objawów klinicznych zakażenia, występowania patogenów o specjalnych wymaganiach hodowlanych lub niemożliwych do wyhodowania in vitro oraz ze względu na konieczność jednoczesnego leczenia wszystkich partnerów seksualnych. W pracy przedstawiono i omówiono zagadnienia dotyczące mikrobiologicznej diagnostyki i leczenia waginozy bakteryjnej i atypowych zakażeń dróg płciowych powodowanych przez Chlamydia trachomatis i mykoplazmy płciowe, z uwzględnieniem obecnie dostępnych metod i wytycznych dotyczących antybiotykoterapii.

Czytaj dalej »

Aminoglikozydy – mechanizmy działania i oporność drobnoustrojów

Aminoglikozydy stale stanowią ważną grupę antybiotyków stosowanych w leczeniu zakażeń bakteryjnych, szczególnie u hospitalizowanych pacjentów. Decyduje o tym zarówno ich bakteriobójczość, wykazywanie efektu poantybiotykowego, szeroki zakres działania, jak też możliwość skojarzonej terapii z większością innych antybiotyków. Stosowanie aminoglikozydów ogranicza ich toksyczność, brak aktywności wobec beztlenowców, jak też narastanie oporności wśród bakterii. W pracy przedstawiono mechanizmy działania aminoglikozydów oraz oporności bakterii na tę grupę leków.

Czytaj dalej »

Zasady prawidłowego cewnikowania moczowego

Wykonanie cewnikowania moczowego związane jest często z wysokim poziomem bólu u pacjenta, a w wielu przypadkach nieprawidłowo wykonana procedura prowadzić może do zakażeń odcewnikowych, a w efekcie do urosepsy. U pacjentów hospitalizowanych, bakterie własne powodujące zakażenie są wypierane przez wielooporne bakterie szpitalne, których eradykacja bywa niezwykle trudna i kosztowna. Z powyższych powodów istnieje potrzeba przedstawienia aktualnych zaleceń dotyczących cewnikowania moczowego w celu dostarczenia jasnych wytycznych przeprowadzenia tej procedury.

Czytaj dalej »

Znaczenie kliniczne stopniowego narastania wartości MIC glikopeptydów w leczeniu infekcji wywoływanych przez szczepy Staphylococcus aureus

Antybiotyki glikopeptydowe są powszechnie stosowane w leczeniu poważnych infekcji wywoływanych przez bakterie Gram-dodatnie. Należąca do tej grupy antybiotyków wankomycyna używana jest do zwalczania infekcji, których czynnikiem etiologicznym są β-laktamowe szczepy Staphylococcus aureus (ang. methicillin resistant Staphylococcus aureus – MRSA). Ograniczenia glikopeptydów związane z leczeniem infekcji wywoływanych przez te drobnoustroje wiążą się przede wszystkim ze słabą zdolnością tych antybiotyków do penetracji tkankowej, ich powolnym działaniem przeciwdrobnoustrojowym oraz możliwością selekcji szczepów o zmniejszonej wrażliwości. W literaturze opisano zjawisko postępującego narastania minimalnego stężenia hamującego (MIC) glikopeptydów dla S. aureus zachodzące w obrębie zakresu wrażliwości, określane mianem „glycopeptide creep”. Od dawna wiadomo, że wysoka wartość MIC koreluje ze słabszymi wynikami leczenia, ale w najnowszych badaniach wykazano, że nawet mały wzrost MIC poniżej granicznego punktu wrażliwości może wpływać na skuteczność kliniczną glikopeptydów. Stąd też znajomość bieżących wartości MIC antybiotyków z tej grupy jest niezbędna dla klinicystów planujących przeprowadzenie terapii empirycznej przy podejrzeniu o infekcję wywołaną przez szczepy S. aureus.

Czytaj dalej »

Genetyczne determinanty inwazji szczepów Escherichia coli zolowanych od dzieci z nieswoistymi zapaleniami jelit

Nieswoiste zapalenia jelit (IBD) to grupa przewlekłych chorób przewodu pokarmowego o nieustalonej etiologii, obejmująca chorobę Leśniowskiego-Crohna (L-C), wrzodziejące zapalenie jelita grubego (UC) oraz nieokreślone zapalenie jelit (IC). Choroba L-C jest nawracającym stanem zapalnym jelit, szczególnie jelita krętego oraz okrężnicy. Może pojawiać się w każdym wieku, ale coraz częściej jest diagnozowana u dzieci i nastolatków. Z etiopatogenezą choroby L-C wiązane są szczepy Escherichia coli należące do patotypu adherentno-inwazyjnych E. coli (AIEC). Celem badań było określenie częstości występowania u szczepów E. coli izolowanych od dzieci z IBD, genów kodujących inwazyny rozpowszechnione wśród patogennych pałeczek Enterobacteriaceae, tj. afaD, invE, tia, aggB oraz ipaH. Uzyskane wyniki badań wykazały obecność genów kodujących oznaczane inwazyny wśród większości (62,2%) badanych pałeczek E. coli. W połączeniu ze zdolnością adhezji do komórek nabłonka jelita, wykazaną w uprzednich badaniach, obecność genów inwazyn u badanych szczepów E. coli upodabnia je do szczepów AIEC izolowanych od osób dorosłych z IBD. Jednakże, zróżnicowany profil genów kodujących inwazyny prezentowany przez badane szczepy E. coli nie wyklucza, że są to inwazyjne patogeny przewodu pokarmowego, niezwiązane z IBD.

Czytaj dalej »

Kolonizacja sieci wodnej szpitali pałeczkami Legionella pneumophila na podstawie analizy danych z badań mikrobiologicznych Wojskowego Ośrodka Medycyny Prewencyjnej we Wrocławiu – część 2 Monitoring i działania zapobiegawcze

W artykule przedstawiono zakres działań zapobiegawczych podejmowanych przez administratorów szpitali, zmierzających do minimalizacji zagrożeń powodowanych przez pałeczki Legionella. Przeprowadzono ocenę ryzyka oraz określono warunki techniczne, jakim powinna odpowiadać sieć wodna w obiektach służby zdrowia. Dokonano analizy oraz skuteczności metod dezynfekcji ciepłej wody użytkowej.

Czytaj dalej »

Powikłania po antybiotykoterapii

Każdy z przyjmowanych przez pacjentów leków wykazuje tendencję do wywoływania działań niepożądanych. Występowanie niektórych z nich wynika ze stanu klinicznego pacjenta i jego właściwości osobniczych, inne prowadzą do zmian narządowych. Prawidłowo prowadzony wywiad i leczenie może zminimalizować niektóre z występujących działań. Część z nich można wyeliminować, odstawiając lek. Długotrwałe, nieprawidłowe lub niezgodne z zasadami farmakodynamiki i farmakokinetyki stosowanie antybiotyków może powodować powikłania po leczeniu. Są one ściśle związane z działaniami niepożądanymi samych antybiotyków. Nie ma jednak między nimi znaku równości. Najbardziej niebezpieczne są te, które prowadzą do trwałej niewydolności narządu, kalectwa lub zgonu.

Czytaj dalej »

Rola pielęgniarki epidemiologicznej w Zespole ds. Kontroli Zakażeń

Zakażenia szpitalne stanowią obecnie jeden z najpoważniejszych problemów nurtujących szpitale na całym świecie. Postęp, jaki dokonuje się w medycynie, nie tylko nie jest w stanie wyeliminować zakażeń, ale bardzo często przyczynia się do ich wzrostu. Wprowadzając efektywne metody kontroli zakażeń, można je skutecznie ograniczyć. Niezbędne jest do tego opracowanie kompleksowego i jednolitego systemu, mającego na celu poprawę poziomu opieki medycznej nad pacjentem oraz racjonalizacja kosztów związanych z rozpoznawaniem, leczeniem i profilaktyką powikłań septycznych. Strukturą organizacyjną sprawującą nadzór nad występowaniem zakażeń w szpitalu jest zespół ds. kontroli zakażeń szpitalnych, w którym pielęgniarka epidemiologiczna pełni wiodącą rolę. W poniższej pracy przedstawiono zadania realizowane przez pielęgniarkę epidemiologiczną w oparciu o model pracy Zespołu ds. Kontroli Zakażeń, funkcjonujący w Szpitalu Specjalistycznym św. Wojciecha, Samodzielnym, Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej w Gdańsku.

Czytaj dalej »

Prawo pacjenta do zgody a obowiązek leczenia

Zgoda na badanie oraz na inne zabiegi medyczne stanowi ważny i konieczny element w procesie leczenia. Jest podstawą w przeprowadzeniu prawidłowych i zgodnych z obowiązującym prawem czynności medycznych. Obowiązek uzyskania ważnej i skutecznej zgody spoczywa zawsze na lekarzu, który w postępowaniu przed sądem musi tę okoliczność udowodnić.

Czytaj dalej »

Użycie tygecykliny w leczeniu ciężkich infekcji: ostrzeżenie FDA a konieczność kliniczna

Instituto Sacre Cour, Infectologia Institucional SRL, Santo Tomé, Capital Federal, Argentina, Tel.: +5411 3221 2847; Fax: +5411 3221 2100, ext. 2847 Forum Zakażeń 2011;2(2):67–69 This article was published in Journal of Antimicrobial Chemotherapy, vol. 66, Issue 2, 2011, pp. 454–456; Curcio D: „Tigecycline for severe infections: the gap between the warning and the necessity”. Copyright […]

Czytaj dalej »

Kolonizacja sieci wodnej szpitali pałeczkami Legionella pneumophila na podstawie analizy danych z badań mikrobiologicznych Wojskowego Ośrodka Medycyny Prewencyjnej we Wrocławiu – część 1

W pracy przedstawiono analizę ryzyka zakażenia i kolonizacji sieci wodnej pałeczkami Legionella pneumophila na podstawie badań mikrobiologicznych próbek pochodzących z sześciu szpitali. Ocenę przeprowadzono w odniesieniu do liczby bakterii Legionella (jtk/100 ml) oraz ich zróżnicowania na serogrupy 1 i 2–15. Przedstawiono ogólną charakterystykę bakterii z rodzaju Legionella, aktualne dane epidemiologiczne, akty prawne, metodykę badań oraz miejsca największego ryzyka występowania i namnażania bakterii.

Czytaj dalej »