Archiwa: Project

Terapia monitorowana stężeniem wankomycyny u pacjentów Oddziału Intensywnej Terapii

Wankomycyna jest antybiotykiem glikopeptydowym, powszechnie stosowanym w leczeniu zakażeń wywołanych przez bakterie Gram-dodatnie. Działanie bakteriobójcze wynika z blokowania biosyntezy ściany komórkowej w fazie podziału komórki bakteryjnej, poprzez wiązanie się z dużym powinowactwem z D-alanylo-D-alaniną, końcem cząsteczek prekursorowych ściany komórkowej. Antybiotyk ten często powoduje zaburzenia czynności nerek. Przyczyna nefrotoksyczności upatrywana jest w wywieraniu przez wankomycynę stresu oksydacyjnego na komórki kanalika bliższego nerki. Jednym z działań niepożądanych, najczęściej kojarzonych z leczeniem wankomycyną, jest ototoksyczność, spowodowana bezpośrednim szkodliwym oddziaływaniem na VIII nerw czaszkowy (przedsionkowo-ślimakowy), jednak występuje ona niezbyt często i ma zazwyczaj charakter przemijającej utraty słuchu. Ze względu na szereg czynników coraz częściej podnosi się, że wankomycyna powinna być stosowana jedynie w bakteriemii, a także empirycznie w zapaleniu opon mózgowo-rdzeniowych, z przyczyn mikrobiologiczno-epidemiologicznych. Oznaczanie poziomu wankomycyny powinno być stosowane w każdym przypadku parenteralnego podania antybiotyku pacjentowi. Aktywność wankomycyny nie zależy od stężenia, a głównym parametrem wskazującym na skuteczność terapii jest iloraz pola powierzchni pod krzywą stężenie-czas (AUC) i minimalnego stężenia hamującego (MIC) dla drobnoustroju docelowego. Docelową, z farmakokinetycznego i farmakodynamicznego punktu widzenia, wartością AUC/MIC zapewniającą skuteczność kliniczną wankomycyny jest wartość 400. W celu osiągnięcia wartości docelowej AUC/MIC przy MIC >0,5 mg/l konieczne jest stosowanie dawek z górnego zakresu oraz utrzymywanie wysokiego stężenia wankomycyny w surowicy przed podaniem kolejnej dawki. Pomiar stężeń wankomycyny prowadzony był u pacjentów hospitalizowanych w Oddziale Anestezjologii i Intensywnej Terapii. Przeanalizowano wyniki u najtrudniejszej grupy pacjentów, obciążonych wieloma chorobami, w ciężkim stanie klinicznym, którzy zazwyczaj nie podlegają standardowym modelom farmakokinetycznym. Celem niniejszej pracy było zweryfikowanie, czy terapia wankomycyną prowadzona jest prawidłowo, zgodnie z wytycznymi oraz procedurą terapii monitorowanej stężeniem, wprowadzoną w szpitalu.

Czytaj dalej »

Reprocesowanie endoskopów elastycznych

W niniejszym artykule przedstawiono sposób postępowania z endoskopem elastycznym po przeprowadzonym badaniu. Omówiono proces dekontaminacji endoskopu oraz czynniki wpływające na efektywność przygotowania do ponownego użycia. Opisano cele wyżej wymienionych procesów, a także zagrożenia, które mogą być przeszkodą dla uzyskania prawidłowego efektu przeprowadzonej dekontaminacji.

Czytaj dalej »

Miedź oraz jej nanocząstki jako alternatywa w zwalczaniu drobnoustrojów

Walka ze zjawiskiem antybiotykooporności drobnoustrojów stanowi wyzwanie dla współczesnej medycyny. Szczepy wielolekooporne (ang. multidrug resistant – MDR) są przyczyną przewlekłych, trudnych w terapii zakażeń związanych z opieką medyczną. Narastająca skala problemu wymusza poszukiwanie nowych rozwiązań, które pomogłyby ograniczyć rozprzestrzenianie niebezpiecznych patogenów. Dotychczasowe badania, wykorzystujące nanocząstki metali, przynoszą obiecujące wyniki. W tej grupie na szczególną uwagę zasługują nanocząstki miedzi, które wykazują działanie przeciwdrobnoustrojowe w stosunku do wielu bakterii, wirusów czy grzybów. Obecnie jako środek przeciwdrobnoustrojowy wykorzystuje się miedź. Liczne placówki medyczne zastąpiły dotychczasowe wyposażenie albo jego elementy przedmiotami wykonanymi z miedzi lub pokrytymi miedzianą powłoką (klamki, ramy łóżek, przełączniki światła). Takie działanie umożliwia redukcję liczby patogenów w środowiskach związanych z opieką medyczną, tym samym ograniczając szerzenie się infekcji. Istotnym aspektem jest również potencjalna cytotoksyczność miedzi oraz jej nanocząstek. Dotychczas uzyskane dane pokazują, że nanocząstki metali wykazują 7–50 razy mniejszą toksyczność niż formy jonowe. Wiedza na temat bezpiecznego stosowania nanocząstek w medycynie jest wciąż niewystarczająca, dlatego należy podejmować kolejne badania w tym zakresie.

Czytaj dalej »

Diagnostyka sydromiczna w wybranych zakażeniach układowych

Zakażenia układu pokarmowego, oddechowego oraz centralnego układu nerwowego charakteryzują się odmienną specyfiką patogenów wywołujących te infekcje. Duża różnorodność prawdopodobnych drobnoustrojów stwarza wyzwanie dla procesu diagnostycznego, który powinien być możliwie jak najszybszy i najdokładniejszy. Kluczową rolę w podjęciu optymalnych decyzji terapeutycznych odgrywa czas uzyskania wyniku badania mikrobiologicznego. Zbyt długi czas uzyskania wyniku bądź błędna diagnoza może przekładać się bezpośrednio na zwiększenie śmiertelności i wydłużenie rekonwalescencji pacjenta, wynikających z niewłaściwego bądź opóźnionego wdrożenia leczenia przeciwdrobnoustrojowego. Pomimo iż w rutynowej diagnostyce mikrobiologicznej konwencjonalna hodowla pozostaje dalej złotym standardem, coraz większe znaczenie mają nowoczesne systemy paneli syndromicznych, tzw. „Syndromic Testing”, bazujące na różnych technikach genetycznych (np. PCR, multiplex PCR, LAMP). Panele te umożliwiają identyfikację szerokiego zakresu patogenów oraz pozwalają na wykrycie genów determinujących oporność na antybiotyki. W zależności od specyfiki infekcji specjaliści mają do dyspozycji różne panele diagnostyczne, jak: panel oddechowy, panel gastroenterologiczny oraz panel zakażenia centralnego układu nerwowego (CUN) i zakażenia mózgu. Materiałem do badania w diagnostyce tych zakażeń są najczęściej plwocina, popłuczyny pęcherzykowo-oskrzelowe, aspirat tchawiczy, próbki kału oraz płyn mózgowo-rdzeniowy. Dzięki zastosowaniu nowoczesnych metod biologii molekularnej czas uzyskania takiego wyniku wynosi od 45 min. do 2h. Testowanie syndromiczne skraca znacznie czas uzyskania wyniku czynnika etiologicznego infekcji, co pozwala na szybszą reakcję personelu medycznego, a tym samym szybszą eskalację lub deeskalację wdrożonej terapii empirycznej. W praktyce odpowiednio zastosowany i zinterpretowany wynik panelu syndromicznego pozwala uzyskać lepsze efekty kliniczne oraz ekonomiczne leczenia zakażeń.

Czytaj dalej »

Czynniki motywujące i satysfakcja z pracy pielęgniarek epidemiologicznych w wybranych placówkach opieki zdrowotnej w okresie pandemii COVID-19

Zakażenia szpitalne stanowią istotny problem dla szpitali, a kluczową rolę w ich ograniczaniu odgrywają pielęgniarki epidemiologiczne. Cel Celem niniejszego badania było określenie czynników motywujących oraz ocena satysfakcji z pracy tej grupy zawodowej. Materiał i metody W badaniu oceniającym czynniki motywujące oraz satysfakcję z pracy pielęgniarek epidemiologicznych w okresie pandemii COVID-19 udział wzięło 191 respondentów z całej Polski. Wyniki i wnioski Badania wykazały, że istotnie statystycznie najwyższy poziom satysfakcji prezentowali respondenci w wieku powyżej 51 lat, a najwyższy poziom frustracji wykazywały osoby, których staż pracy wynosi 11–20 lat. Poziom zadowolenia respondentów rośnie wraz ze stażem pracy. Wykazano także zależność pomiędzy poczuciem docenienia przez pracodawców oraz otrzymywanym wynagrodzeniem a poziomem satysfakcji. Jako najważniejszy demotywator pielęgniarki epidemiologiczne wskazują na wynagrodzenie nieadekwatne do ich pracy. Poziom wykształcenia oraz przynależność organizacyjna nie miała wpływu na zadowolenie z pracy.

Czytaj dalej »

Aktywność ceftazydymu z awibaktamem oraz innych antybiotyków stosowanych wobec Enterobacterales i Pseudomonas aeruginosa w Polsce w oparciu o dane z programu ATLAS zebrane w 2020 r. oraz porównanie ich z danymi uzyskanymi w latach 2015–2019

Rozpowszechnienie szczepów Enterobacterales oraz pałeczek niefermentujących w środowisku szpitalnym stanowi coraz większe wyzwanie dla klinicystów zajmujących się zakażeniami szpitalnymi na całym świecie. Monitorowanie lekowrażliwości drobnoustrojów oraz poszukiwanie nowych opcji terapeutycznych pomagają zapobiegać zakażeniom, szczególnie wywoływanym przez bakterie wielolekooporne (MDR). Cel Celem badania była ocena aktywności in vitro ceftazydymu z awibaktamem oraz innych leków przeciwdrobnoustrojowych stosowanych wobec szczepów Enterobacterales i Pseudomonas aeruginosa, wyizolowanych w populacji osób dorosłych i dzieci w 2020 r. w Polsce. Dodatkowo porównano wrażliwość szczepów izolowanych w latach 2015–2019 oraz w 2020 r. Materiał i metody Analizowane dane uzyskano w ramach programu ATLAS, zgodnie z wytycznymi projektu. Badany materiał pochodził od pacjentów z czterech ośrodków w Polsce, które brały udział w programie ATLAS w 2020 r. Do badania włączono 512 szczepów pałeczek Gram-ujemnych, w tym 367 Enterobacterales oraz 145 izolatów P. aeruginosa. Wyniki Ogółem 98,6% badanych szczepów Enterobacterales oraz 89,0% P. aeruginosa było wrażliwych na ceftazydym z awibaktamem. Odsetek izolatów MDR wrażliwych na ceftazydym z awibaktamem pozostał bardzo wysoki i wynosił 97,3% w przypadku Enterobacterales oraz 68,7% w przypadku P. aeruginosa. W 2020 r., w porównaniu do lat 2015–2019, odnotowano wzrost oporności bakterii na większość badanych antybiotyków stosowanych wobec Enterobacterales i P. aeruginosa. Spadek wrażliwości na ceftazydym z awibaktamem był jednym z najniższych spośród badanych antybiotyków. Wnioski Przedstawione dane ukazują, że ceftazydym z awibaktamem stanowi cenną opcję terapeutyczną, szczególnie w dobie narastania lekooporności na antybiotyki stosowane rutynowo w zakażeniach spowodowanych przez bakterie Gram-ujemne.

Czytaj dalej »

Zdarzenia niepożądane w dekontaminacji wyrobów medycznych

Badania naukowe udowodniły, że najsłabszym ogniwem w wielu procesach jest czynnik ludzki. Również w procedurach reprocesowania teza ta znajduje potwierdzenie. Aby móc przeanalizować i zrozumieć przyczynę zdarzeń niepożądanych występujących w procesach dekontaminacji wyrobów medycznych, należy prześledzić wszystkie etapy reprocesowania. Na każdym z etapów istnieje ryzyko wystąpienia zdarzenia niepożądanego, które może przynieść negatywne skutki. Jednym z najbardziej niebezpiecznych efektów takiego zdarzenia jest przeniesienie zakażenia z pacjenta na pacjenta. Może również dojść do uszkodzenia wyrobu medycznego w wyniku zastosowania nieodpowiedniej metody mycia, dezynfekcji czy sterylizacji.

Czytaj dalej »

Zakażenia w okulistyce powikłane biofilmem bakteryjnym

Powszechną cechą drobnoustrojów jest zdolność do tworzenia biofilmów, czyli wielokomórkowych społeczności spojonych przez zewnątrzkomórkową macierz pełniącą również funkcję ochronną oraz odżywczą. Drobnoustroje w poszczególnych częściach biofilmu charakteryzują się zróżnicowaniem fizjologicznym, co skutkuje ich podniesioną tolerancją na antybiotyki i aktywność układu immunologicznego. Tworzenie się biofilmu nakłada ograniczenia na zastosowanie i konstrukcję szeroko rozumianych implantów używanych w okulistyce, takich jak soczewki wewnątrzgałkowe, soczewki kontaktowe, plomby, zatyczki oraz urządzenia do intubacji kanalików łzowych i implanty oczodołowe. Obecnie narasta liczba dowodów wskazujących na udział biofilmów w patogenezie zakażeń oka o różnej etiologii, dlatego opracowanie nowych strategii zapobiegających ich powstawaniu lub zwalczających już utworzony biofilm stało się istotną koniecznością kliniczną.

Czytaj dalej »

Antybiotykooporność – problem XXI wieku. Wybrane sposoby jej przeciwdziałania w ramach podstawowej opieki zdrowotnej

Odkrycie antybiotyków jest jednym z największych osiągnieć współczesnej medycyny, jednakże ich nieracjonalne stosowanie doprowadza do stopniowego narastania zjawiska antybiotykooporności, która według Światowej Organizacji Zdrowia jest jednym z 10 największych zagrożeń dla zdrowia w XXI wieku. Przyczyn tego zjawiska jest wiele, przy czym nadmiarowe stosowanie antybiotyków w ramach lecznictwa ambulatoryjnego jest kluczowe. Pomimo że nie da się cofnąć wytworzonej już antybiotykooporności, należy dążyć do znacznej redukcji dalszego jej rozwoju. W ramach podstawowej opieki zdrowotnej kluczowe jest wdrożenie modelu racjonalnej antybiotykoterapii. W ocenie wskazań do włączenia antybiotyków pomocne mogą okazać się szybkie testy antygenowe w kierunku COVID-19, grypy czy też paciorkowców β-hemolizujących typu A (PBHA).

Czytaj dalej »

Radzenie sobie ze stresem przez pielęgniarki w czasie epidemii COVID-19

Praca w warunkach epidemii stanowi dla pielęgniarki obciążenie zarówno fizyczne, jak i psychiczne. Nieznane warunki, poczucie zagrożenia i presja otoczenia skutkują wystąpieniem lub eskalacją różnych negatywnych emocji, jak strach, lęk, gniew i agresja, niejednokrotnie prowadząc do wyczerpania emocjonalnego, bezsenności czy depresji i powodując sięganie po używki. Cel Celem niniejszego badania była analiza stosowania używek, jako strategii radzenia sobie ze stresem wśród pielęgniarek w czasie epidemii COVID-19. Materiał i metody Badanie na potrzeby pracy zostały przeprowadzone w okresie od stycznia do marca 2022 roku wśród personelu pielęgniarskiego. Wykorzystano metodę sondażu diagnostycznego, w której narzędziem badawczym był kwestionariusz ankiety własnej. Jako istotne prawdopodobieństwo w testach statystycznych przyjęto p≤0,05. Wyniki Stres w pracy w związku z epidemią COVID-19 bardzo często odczuwało 37,14% badanych, często 35,24%, zawsze 8,57%. Najczęściej badanym towarzyszyła niepewność (72,38%), zaś prawie połowa odczuwała lęk. Uczuciem towarzyszącym pracy w czasie pandemii było zmęczenie (81,9%), a najczęstszym czynnikiem stresogennym w pracy była odpowiedzialność za zdrowie i życie pacjentów (62,86%) oraz możliwość zakażenia wirusem SARS-CoV-2 (60%). Jako sposób radzenia sobie ze stresem badani często wskazywali rozmowę z zaufaną osobą (47,62%). Stres wpływał na częstsze spożywanie alkoholu, po który osoby wcześniej spożywające alkohol sięgały teraz codziennie lub kilka razy w tygodniu. Stres istotnie spowodował zwiększenie liczby wypalanych papierosów czy powrót do nałogu (75%). Wnioski Pandemia COVID-19 wśród pielęgniarek wywołała stres oraz poczucie zmęczenia i bezsilności, które istotnie wpływają na sięganie po używki.

Czytaj dalej »

Niegojące się rany pooperacyjne goleni w przebiegu ostrego niedokrwienia kończyny dolnej. Opis przypadku

Ostre niedokrwienie kończyn (ONK) powoduje zagrożenie amputacją kończyny w ciągu 30 dni od zamknięcia tętnicy u 10–30% pacjentów. Holistyczna opieka i prawidłowo dobrane postępowanie miejscowe może zapobiec powikłaniom gojenia po zabiegach rewaskularyzacyjnych. W niniejszej pracy zaprezentowano opis przypadku pacjenta z niegojącymi się ranami pooperacyjnymi goleni z powodu ONK, któremu po udrożnieniu tętnicy została zaproponowana amputacja na wysokości uda ze względu na trzy duże niegojące się rany pooperacyjne.

Czytaj dalej »

Pielęgnacja pacjenta z COVID-19 w oddziale intensywnej terapii na przykładzie oddziału COVID w Wojewódzkim Szpitalu Specjalistycznym w Olsztynie

Celem niniejszego opracowania jest przedstawienie najważniejszych aspektów pracy pielęgniarek i pielęgniarzy w oddziałach intensywnej terapii, na których przebywają pacjenci z potwierdzonym zakażeniem COVID-19. Nauka bezpiecznej pracy, pielęgnacji oraz obsługi sprzętu stanowi wyzwanie w praktyce pielęgniarskiej. Skuteczna współpraca całego personelu OIT jest niezbędna, by zapewnić bezpieczeństwo oraz najlepszą opiekę pacjentom.

Czytaj dalej »

Mezenchymalne komórki macierzyste/zrębu izolowane z tkanki tłuszczowej (ASCs), jako potencjalna metoda leczenia trudno gojących się ran w warunkach klinicznych

Treatment of hard-to-heal, chronic wounds, particularly in palliative patients or in intensive care units, constitutes a significant issue. Due to the constant development in this field of medicine and numerous scientific reports, it is possible to use a variety of techniques and dressings in the difficult-to-heal wound treatment. However, a promising strategy and an alternative to conventional dressings may be the transplantation of cell-coated bio-scaffolds into the wound. In addition to keratinocytes or fibroblasts transplants, which show promising healing effects during scarring, an interesting solution seems to be the use of multipotent mesenchymal stem/stromal cells, for instance, those derived from the adipose tissue (ASCs). Stem/stromal cell therapy presents a variety of benefits e.g., the isolation itself is simple, has minimal side effects, and any adipose tissue in an adult body may be the source of the cells. The presence of stem/stromal cells at the site of skin damage not only stimulates their proliferation or migration, but also their differentiation into other necessary cell types and continuous recovery at the site of a chronic wound. ASCs are also characterized by high paracrine activity, they are capable of secreting many growth factors, cytokines, and extracellular vehicles (EVs) to the external wound environment. They may also stimulate cell-to-cell interactions and improve the survival of resident cells. The multitude of mechanisms which can promote stem/stromal cells at the site of a chronic wound may potentially lead to more effective repair and regeneration processes and ultimately faster recovery. However, cell therapy requires detailed further research, in particular clinical trials, in order to assess the practicality and cost-effectiveness of this application in clinical environments and in hospital wards.

Czytaj dalej »

Delirium (zespół majaczeniowy) u pacjentów leczonych w oddziałach intensywnej terapii

W niniejszym artykule przybliżono problematykę występowania zespołu majaczeniowego w oddziałach intensywnej terapii. Omówiona została specyfika tego jakościowego zaburzenia świadomości, metody jego wczesnego diagnozowania oraz zasady leczenia i prewencji. Wskazano znaczenie wdrożenia ujednoliconej procedury oceny świadomości w oparciu o skalę RASS oraz arkusz CAM-ICU.

Czytaj dalej »

Wpływ pracy w dobie pandemii SARS-CoV-2 na wybrane aspekty funkcjonowania personelu pielęgniarskiego oddziałów intensywnej terapii – doniesienie wstępne

COVID-19 spowodował poważne problemy zdrowotne populacji światowej, w tym zwiększone obciążenie zdrowia psychicznego i fizycznego personelu pielęgniarskiego. Cel Celem niniejszego badania było poznanie wpływu pracy w dobie pandemii SARS-CoV-2 na wybrane aspekty życia personelu pielęgniarskiego oddziałów intensywnej terapii. Materiał i metody Badania przeprowadzono w okresie od listopada 2021 r. do lutego 2022 r., przy użyciu Formularza Google. Badania zrealizowano metodą sondażu diagnostycznego, techniką ankietowania. Narzędzie badawcze stanowił kwestionariusz ankiety własnego autorstwa. Wyniki U ponad połowy badanych stres zawodowy był zdecydowanie większy. Większość respondentów czuła lęk, zauważyła u siebie zaburzenia snu, zmniejszenie apetytu. Izolacji społecznej doświadczyło 45% badanych. Niechęć w stosunku do pracy odczuwało 73% osób. W miejscu pracy ankietowanych nie została zorganizowana pomoc psychologa. Większość badanych uważała, że konieczne jest wsparcie personelu medycznego w ramach radzenia sobie ze stresem. Wnioski Przeprowadzone badania wskazują, w jak bardzo dużym stopniu pandemia wpłynęła na życie personelu pielęgniarskiego oddziałów intensywnych terapii, który doświadczył wielu negatywnych emocji, problemów, pogorszenia się jakości snu, odżywiania, relacji z bliskimi osobami. Istnieje potrzeba wsparcia psychologicznego dla personelu pracującego w warunkach stresogennych, tj. pandemii.

Czytaj dalej »

Dwukrotna ewentracja, przetoka jelitowa i infekcja rany po hemikolektomii lewostronnej z powodu guza okrężnicy u pacjentki po 3-krotnym przeszczepieniu nerki

Leczenie ran u pacjentów po allogenicznym przeszczepieniu narządu jest istotnym problemem klinicznym. Z uwagi na przyjmowane leki immunosupresyjne, które zaburzają proces gojenia ran, biorcy przeszczepu są grupą bardziej podatną na powikłania w obrębie miejsca operowanego niż populacja ogólna. W niniejszej pracy zaprezentowano przypadek 60-letniej pacjentki po 3-krotnym przeszczepieniu nerki z powodu schyłkowej niewydolnością nerek własnych, u której wykonano hemikolektomię lewostronną z powodu raka zagięcia śledzionowego okrężnicy. W przebiegu pooperacyjnym doszło do dwukrotnej ewentracji, co skutkowało koniecznością wyłonienia stomii, oraz powikłań w postaci przetoki jelitowej, infekcji w ranie pooperacyjnej, pogorszenia funkcji graftu i problemów internistycznych. Po wielokrotnej modyfikacji leczenia i zastosowaniu opatrunku podciśnieniowego pacjentkę w stanie ogólnym dobrym, z większą częścią rany zagojonej przez ziarninowanie i prawidłowo funkcjonującym graftem wypisano do domu. Pacjenci z graftem nerkowym poddawani resekcyjnym zabiegom z zakresu chirurgii kolorektalnej często wymagają modyfikacji schematu leczenia immunosupresyjnego, zastosowania intensywnej antybiotykoterapii oraz nowoczesnych metod leczenia ran, co generuje wyższe koszty i wydłuża czas hospitalizacji w porównaniu do populacji ogólnej.

Czytaj dalej »

Wpływ kinesiotapingu na proces wchłaniania wylewów podskórnych powstałych w wyniku cewnikowania żył obwodowych

Cewnikowanie żył obwodowych jest szeroko stosowaną procedurą inwazyjną, mającą zastosowanie zarówno w warunkach ambulatoryjnych, jak i szpitalnych. Ze względu na swój z natury inwazyjny charakter, terapia dożylna (IV) wiąże się z wieloma potencjalnymi powikłaniami. Najczęstsze zdarzenia niepożądane związane z cewnikowaniem żył obwodowych to ból w miejscu założenia, zapalenie żył oraz krwiak, a do najbardziej niebezpiecznych należą: zakażenie krwi, zator powietrzny, uszkodzenie nerwów, nakłucie tętnicy, martwica skóry. W niniejszej pracy omówiono wpływ kinesiotapingu na proces redukcji krwiaków podskórnych, stanowiących miejscowe powikłanie terapii dożylnej.

Czytaj dalej »

Roztwory ponadtlenkowe w leczeniu ran – przegląd piśmiennictwa

W niniejszej pracy przedstawiono doniesienia naukowe dotyczące przebiegu leczenia ran zakażonych oraz wyniki przeprowadzanych badań in vitro, dotyczących działania roztworów ponadtlenkowych. Biologicznie zgodne z tkanką preparaty są jednymi z niewielu produktów stosowanych w leczeniu ran, które łączą w swoim działaniu likwidację wolnych rodników, hipoksji, podniesienie poziomu tlenu w tkankach, redukcję aktywnych metaloproteinaz, szybką eradykację drobnoustrojów oraz innych zanieczyszczeń tkanek w łożysku rany bezpiecznie dla pacjenta, nie wywołując oporności. Do najlepiej przebadanych roztworów ponadtlenkowych zaliczyć można Microdacyn® (Oculus Innovative Sciences).

Czytaj dalej »

Miedź – kolejny przełom w ewolucji gojenia ran?

Miedź od wieków była używana do eradykacji zakażeń bakteryjnych. Pierwiastek ten ma nie tylko działanie bakteriobójcze, ale również przyśpiesza proces angiogenezy i epitelizacji. W niniejszej pracy omówiono rolę miedzi w procesie gojenia ran.

Czytaj dalej »

Zastosowanie probiotyków w leczeniu ran przewlekłych

Na podstawie analizowanych badań epidemiologicznych aktualnie obserwuje się wzrastający trend częstości występowania ran trudno gojących się w społeczeństwie. W krajach uprzemysłowionych występowanie ran przewlekłych dotyczy około 1–1,5% ludności, natomiast wraz ze starzeniem się społeczeństwa obserwuje się tendencję wzrostową ich występowania (wśród osób po 60. roku życia problem ten dotyczyć będzie już 3% populacji). Celem poniższej pracy jest szczegółowa analiza aktualnie dostępnych badań dotyczących zastosowania probiotyków w leczeniu ran przewlekłych. Najczęściej spotykanymi w literaturze probiotykami stosowanymi u pacjentów z ranami trudno gojącymi się były szczepy Lactobacillus acidophilus, Lactobacillus casei, Lactobacillus fermentum, Bifidobacterium bifidum i Lactobacillus rhamnosus. Wspomaganie gojenia następowało poprzez ograniczenie kompetycyjnego rozrostu patologicznej flory w ranie, immunomodulację, stymulowanie migracji makrofagów, ograniczenie wydzielania cytokin zapalnych, wiązanie toksycznych metabolitów wytwarzanych przez florę patologiczną oraz działanie na komórki dendrytyczne. Ponadto zaobserwowano, że probiotyki wykazują działanie zwiększające wrażliwość tkanek na insulinę, zmniejszające glikemię na czczo, poziom hemoglobiny glikowanej oraz cholesterolu, działając na czynniki powstawania ran przewlekłych, jakimi są cukrzyca oraz miażdżyca naczyń.

Czytaj dalej »

Ocena wpływu miejscowego stosowania żelu z oktenidyną na proces gojenia przewlekłych owrzodzeń żylnych goleni

Owrzodzenia żylne goleni należą do chorób powszechnych, przewlekłych i powodujących inwalidztwo. Cel Celem niniejszej pracy była ocena wpływu miejscowego stosowania żelu z oktenidyną na proces gojenia przewlekłych owrzodzeń pochodzenia żylnego, w porównaniu z maścią Argosulfan®. Materiał i metody Pacjentów podzielono na 2 grupy – u chorych z grupy I zastosowano antyseptyczny żel z oktenidyną, Octenilin® (Schülke), w grupie II natomiast maść Argosulfan® (Jelfa). Po założeniu odpowiedniego opatrunku u wszystkich pacjentów zastosowano kompresjoterapię. Wszyscy badani przed rozpoczęciem leczenia, a następnie co 7 dni mieli wykonywany planimetryczny pomiar powierzchni owrzodzenia, aż do czasu wygojenia owrzodzenia. Wyniki Owrzodzenia goleni u osób z grupy I zagoiły się w ciągu 8 tygodni leczenia. Natomiast u pacjentów w grupie II owrzodzenia wygoiły się w ciągu 14 tygodni. Wnioski Miejscowe stosowanie żelu z oktenidyną znacznie szybciej wpływa na zmniejszenie powierzchni owrzodzeń żylnych goleni, a tym samym skraca czas leczenia, w porównaniu do maści Argosulfan®.

Czytaj dalej »

Ocena przydatności in vitro opatrunku lipidokoloidowego zawierającego jony srebra do eradykacji biofilmów mieszanych Pseudomonas aeruginosa i Staphylococcus aureus tworzących się w zróżnicowanych warunkach hodowlanych

Zakażenia łożyska naczyniowego obarczone są wysoką śmiertelnością, często wynikającą z opóźnionego lub niewłaściwego wdrożenia leczenia przeciwdrobnoustrojowego. Kluczową rolę w podjęciu optymalnych decyzji terapeutycznych odgrywa czas uzyskania wyniku badania mikrobiologicznego. Chociaż klasyczne posiewy krwi pozostają złotym standardem, coraz większe znaczenie w nowoczesnej mikrobiologii klinicznej przypisuje się metodom z zakresu biologii molekularnej. Dostępne obecnie komercyjne testy przeznaczone do diagnostyki zakażeń krwi bazują na różnych technikach genetycznych (np. FISH, PCR, multiplex PCR, LAMP), a niekiedy również na zaawansowanych metodach fenotypowych (np. zautomatyzowana mikroskopia). Oprócz identyfikacji drobnoustroju, umożliwiają one wykrycie genów determinujących oporność na antybiotyki lub określenie wartości MIC antybiotyku. Materiałem badanym najczęściej są podłoża z dodatnich posiewów krwi, rzadziej krew pełna pacjenta (bez konieczności jej wcześniejszej inkubacji). Czas wykonania testu wynosi od 20 minut do 5–7 godzin. Metody molekularne umożliwiają skrócenie czasu oczekiwania na ustalenie czynnika etiologicznego zagrażających życiu zakażeń krwi, a tym samym, w razie potrzeby, szybszą eskalację lub deeskalację wdrożonej terapii empirycznej. W praktyce wykorzystanie metod molekularnych przynosi największe korzyści, jeśli jest stosowane w połączeniu z zasadami szpitalnej polityki antybiotykowej, a uzyskane wyniki są właściwie interpretowane i prowadzą do podejmowania odpowiednich decyzji terapeutycznych.

Czytaj dalej »

Zastosowanie rozległego radykalnego wycięcia i przeszczepu skóry w leczeniu trądziku odwróconego (hidradenitis suppurativa): opis przypadku

A burn is a profoundly traumatic and painful experience. The pain in burn patients is, however, oppressively difficult to treat, perhaps due to an underlying chronic pain that accompanies wound care and medical procedures. This article aims to identify the best methods to guide clinical practice through a review of the past 5 years of development in burn pain management. The PubMed/MEDLINE electronic database was searched for clinical studies, prospective and retrospective studies, case reports and review articles pertinent to the topic of burn pain management. In the present article, the challenges, advances and novel strategies in easing pain in burn injures with special emphasis on paediatric patients have been discussed. For better care performance, future research must continue to optimize present medication paradigms and identify novel targets in burn care to ultimately enhance the treatment results for severe burn injury patients..

Czytaj dalej »

Leczenie bólu u pacjentów z oparzeniami

A burn is a profoundly traumatic and painful experience. The pain in burn patients is, however, oppressively difficult to treat, perhaps due to an underlying chronic pain that accompanies wound care and medical procedures. This article aims to identify the best methods to guide clinical practice through a review of the past 5 years of development in burn pain management. The PubMed/MEDLINE electronic database was searched for clinical studies, prospective and retrospective studies, case reports and review articles pertinent to the topic of burn pain management. In the present article, the challenges, advances and novel strategies in easing pain in burn injures with special emphasis on paediatric patients have been discussed. For better care performance, future research must continue to optimize present medication paradigms and identify novel targets in burn care to ultimately enhance the treatment results for severe burn injury patients..

Czytaj dalej »